Pałeczkę po nim przejęli kolejni współbracia pracujący w Manubie: ks. Domenico Paternò, ks. Bashir Soukar i Sebastien Anasambla Levilo, którzy kontynuowali podjętą drogę, poszerzając ofertę edukacyjną, a także inicjując działalność oratoryjną dla dziewcząt.
W międzyczasie salezjanie z nowej placówki w centrum Tunisu, “Ecole Don Bosco” – ks. Faustino García Peña, ks. Josè Antonio Vega Díez i Ferdinand Nadjikan Ropou – działający na placówce prowadzonej przez braci marianistów od 2016 r., po odpowiednim rozeznaniu, pod koniec listopada 2021 otworzyli nowe oratorium w centrum miasta, czyniąc to kilka miesięcy później niż zamierzano z powodu pandemii, bo chcieli to zrobić już w lecie.
I właśnie niedawno salezjanie i animatorzy, korzystając z grudniowych ferii zimowych, zorganizowali dzień, który przeżyli razem z młodzieżą z obu tych oratoriów. Miało to miejsce pod koniec dwóch tygodni ferii, podczas których oba oratoria, z Manuby i Tunisu, wzięły udział w zajęciach sportowych i nie tylko, wciągając wielu chłopców i liczne dziewczęta.
Odbyło się to w środę 29 grudnia z udziałem około 90 osób, wśród których znajdowali się młodzież, animatorzy i salezjanie. Wszyscy oni zgromadzili się na wspólnym spotkaniu w Manubie w godzinach 9:30-16:00, biorąc udział w zajęciach ze śpiewu, majsterkowania, turniejach piłki nożnej, siatkówki, bingo, grach grupowych, czyniąc to wszystko w klimacie wielkiej radości, braterstwa i dzielenia się.Przybyłych powitał na początku tego spotkania ks. dyrektor z Manuby, ks. Paternò, a to zakończyło się „słówkiem wieczornym”, które zostało wygłoszone w języku arabskim przez ks. Soukarę, wraz z kilkoma pieśniami przygotowanymi na tę okazję przez rodzący się chór z Manuby.
„Wszystko odbyło się pod sztandarem braterstwa, do czego zachęca papież Franciszek w encyklice Fratelli tutti” – powiedział na koniec ks. Paternò”. Muzułmanie i chrześcijanie razem, zjednoczeni w imię dobra dobra dzieci i młodzieży, aby wspólnie budować lepszą przyszłość dla wszystkich, także poprzez takie gesty, które nadają znaczenie codziennemu życiu, będące zapowiedzią lepszego świata. Dziękuję Księdzu Bosko, który nigdy nie tworzył płotów, ale zawsze był, mówiąc współczesnym językiem człowiekiem „integracji i solidarności”.