Piszę do was w uroczystość Bożego Narodzenia, w której razem z całym Kościołem świętujemy wielką radość, która została nam ogłoszona: „ Dziś w mieście Dawida narodził się Zbawiciel, który jest Chrystusem Panem. Oto znak dla was: znajdziecie dziecko owinięte w pieluszki, leżące w żłobie ”(Łk 2, 11-12). Składając wam najlepsze życzenia głębokiego przeżycia Boga w dziecku Maryi, wzywam was, abyście wyruszyli i, podobnie jak pasterze lub Mędrcy, udali się do Betlejem, aby zobaczyć „ to wydarzenie, które Pan dał nam poznać ” ( Łukasza 2.15).
To najlepszy sposób na przeżycie tego szczególnego czasu łaski, jakim jest Rok Wiary, ponieważ - jak mówi Benedykt XVI - na początku jest „spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która daje życie nowy horyzont, a tym samym decydujący kierunek ”.[1] „Również w naszych czasach wiara jest darem, który należy odkryć na nowo, pielęgnować i świadczyć, aby Pan dał każdemu z nas możliwość doświadczenia piękna i radości bycia chrześcijanami”.[2]
[1] Benedykt XVI, Lett. Enc. Deus caritas est , 25 grudnia 2005 r., Nr. 1
[2] Benedykt XVI, Homilia w święto chrztu Pańskiego , 10 stycznia 2010 r.
Muszę powiedzieć, że refleksja nad nową ewangelizacją ma już historię. Chociaż wyrażenie jako takie zostało wymyślone przez Jana Pawła II, możemy znaleźć odniesienia i fundamenty w orędziach Piusa XII, w przemówieniu Jana XXIII podczas otwarcia Soboru Watykańskiego II, w głównych dokumentach soborowych iw doktrynie Pawła VI o ewangelizacji, a ostatnio w interwencjach Jana Pawła I i Benedykta XVI.
Najwyraźniej nie wyklucza to ludzkiej odpowiedzi: wręcz przeciwnie, umożliwia to, a wręcz „wymaga”, jak bardzo dobrze podkreślił papież Benedykt XVI: „Wszechmogący oczekuje„ tak ”swoich stworzeń jako młody oblubieniec, tak jak jego oblubienica (...) Na krzyżu sam Bóg błaga miłość swego stworzenia: pragnie miłości każdego z nas ”.12 Możemy zastosować to bardzo najpierw do Maryi. Pod tym względem interesująca jest obserwacja specjalisty teologa Aloisa Mullera: „Z historycznego punktu widzenia nie mówiliśmy na początku, aby powiedzieć prawdę, o niepokalanym poczęciu Maryi, ale o braku grzechu w jej życiu”13 : oznacza to, że Kościół zawsze widział w „pełni łaski”, nie tylko w wolnym darze Bożym, ale także w odpowiedzi pełnej i całkowitej miłości Maryi.
12 Benedykt XVI, „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”. Wiadomość dla Wielkiego Postu 2007 .
Benedykt XVI pisze w swojej encyklice o nadziei, idąc do Maryi:
«Kiedy zaczęła się publiczna działalność Jezusa, musieliście stać z boku, aby nowa rodzina mogła się rozwijać, dla której konstytucji On przyszedł i powinien rozwinąć się z udziałem tych, którzy słuchaliby i dotrzymywali Jego słowa ( por. Łk 11,27) (...) Widzieliście więc rosnącą siłę wrogości i odrzucenia, która stopniowo stawała się wokół Jezusa aż do godziny krzyża, kiedy musieliście zobaczyć Zbawiciela świata, dziedzica Dawida, Syna Bożego umierającego jak porażka, wystawionego na pogardę, wśród przestępców (...) Miecz bólu przebił twoje serce. Czy nadzieja była martwa? (...) W tej wierze, która nawet w ciemności Wielkiej Soboty była pewnością nadziei, poszliście na poranek wielkanocny (... ) Więc pozostajecie wśród uczniów jako ich Matka, jako Matka nadziei. Święta Maryjo, Matko Boża, nasza Matko, naucz nas wierzyć, mieć nadzieję i kochać z Tobą ».25
25 Benedykt XVI, Encyklika Spe Salvi , Rzym, 30 listopada 2007 r., Nr 50
Obserwując aktualną sytuację Kościoła i jego Zgromadzenia, nie możemy ignorować faktu, że wezwanie do „radykalności ewangelicznej” stanowi pilną potrzebę i bardzo aktualną kwestię, począwszy od praktyki rad ewangelicznych. Na przykład, w odniesieniu do czystości konsekrowanej, problemy pedofilii i wykorzystywania seksualnego pojawiły się w ostatnich latach, wywołując wielki skandal;[20] , jak pisał sam Benedykt XVI, „zaciemnili światło Ewangelii do tego stopnia, że nawet stulecia prześladowań nie nadeszły”,[21] chociaż warto pamiętać, że problem nie jest dzisiaj.
Problemem jest nie tylko poświęcony aspekt czystości; bardzo często trudności w tej dziedzinie są konsekwencją i wyrazem innych negatywnych sytuacji związanych z ewangelicznymi radami ubóstwa i posłuszeństwa. W szczególności praktyka ubóstwa, który jest jednym z centralnych punktów KG26 (por. nr 79-97), stał się pilniejszy po globalnym załamaniu finansowym i gospodarczym. Jako zakonnicy nie możemy zredukować ubóstwa do bardziej nadzorowanej poprawności w zarządzaniu zasobami, co jest również obowiązkiem; ubóstwo faktycznie inwestuje sposób zrozumienia i przeżywania podstawowej wartości ewangelicznej dla naszego poświęcenia. Sam Ojciec Święty Benedykt XVI ma w tym względzie bardzo silne i pouczające wypowiedzi na temat moralnego źródła obecnego kryzysu gospodarczego.
W jednym z moich pierwszych listów: „Ty jesteś moim Bogiem, poza Tobą, nie mam innego dobra”,[22] Chciałem dokonać dogłębnej analizy obecnej sytuacji, sprowokowanej „liberalnym modelem” życia konsekrowanego, co szczególnie wpływa na posłuszeństwo . Jestem przekonany, że jeden ze wskazanych tam punktów można uznać za jeden z korzeni obecnego problemu; to indywidualizm, który czasami ukrywa się za prawem do „prywatności”, rzeczywistością, która często parafrazując tekst biblijny, „obejmuje wiele grzechów”. Wszystko to jest nierozerwalnie związane z trudnościami w posłuszeństwie; W rzeczywistości rozpoznałem również ten link we wspomnianym liście: „W ten sposób wprowadzono wiele indywidualizmu, co czyni posłuszeństwo prawie niemożliwym”.[23]
[21] BENEDICT XVI, List apostolski do katolików Irlandii , Rzym 19 marca 2010 r., N. 4.
Badacze Boga (Konst. 85-95)
Przemawiając do uczestników zgromadzenia USG (Unii Przełożonych Generalnych) i UISG (Międzynarodowej Unii Przełożonych Generalnych), w Watykańskiej Sali Clementine, 26 listopada 2010 r., Papież Benedykt XVI powiedział: „Wasze dwa ostatnie zgromadzenia poświęcone były rozważaniu przyszłości życia konsekrowanego w Europie. Oznaczało to przemyślenie samego sensu waszego powołania, które pociąga za sobą przede wszystkim poszukiwanie Boga, quaerere Deum: jesteście poszukiwaczami powołania Boga, do tego poszukiwania poświęcacie najlepsze energie waszego życia. Przechodzisz od rzeczy drugorzędnych do zasadniczych, do tego, co naprawdę ważne; szukaj ostatecznego, szukaj Boga, miej oczy zwrócone na Niego, podobnie jak pierwsi mnisi, pielęgnuj orientację eschatologiczną: za tymczasowym poszukiwaniem tego, co pozostaje, co nie przechodzi (por. przemówienie w Collège des Bernardins, Paryż, 12 grudnia 2008 r. ). Szukajcie Boga w współbraciach, którzy wam dali, z którymi dzielicie to samo życie i misję. Szukacie tego w mężczyznach i kobietach naszych czasów, do których jesteście posłani, aby ofiarować im życie i słowo, dar Ewangelii. Szukasz go szczególnie w ubogich, pierwszych odbiorcach Dobrej Nowiny (por. Lc04:18). Szukacie tego w Kościele, gdzie Pan staje się obecny, przede wszystkim w Eucharystii i innych sakramentach, aw swoim Słowie, które jest główną drogą poszukiwania Boga, wprowadza nas w rozmowę z Nim i objawia nam swoje prawdziwe oblicze. Bądźcie zawsze namiętnymi poszukiwaczami i świadkami Boga! ».
Termin „kontynent cyfrowy” jest szczęśliwą intuicją Papieża Benedykta XVI, wyrażoną w Orędziu na Światowy Dzień Komunikacji Społecznej z 2009 r., W kontekście wzywającym młodych ludzi do ewangelizacji swoich towarzyszy.
Kościół ma znaczenie jedynie jako znak i narzędzie do przekazywania tej „misyjnej” miłości Trójjedynego Boga; w rzeczywistości „wszystkie działania Kościoła są przeniknięte Bożą miłością”, która jest „źródłem misji Kościoła”. [2] I to do tej misji, z powołania, jesteśmy związani, będąc „w Kościele znakami i nosicielami Bożej miłości wobec młodych, zwłaszcza najbiedniejszych” ( Konst. 2).
[2] Por. Benedykt XVI,Przemówienie do uczestników X Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego, Rzym, 7 czerwca 2008 r.
Poprzez naszą obecność apostolską, a przede wszystkim w naszych coraz bardziej wielokulturowych wspólnotach religijnych, jesteśmy wezwani do życia i dawania świadectwa komunii, w której „wzajemna uwaga pomaga przezwyciężyć samotność, komunikacja popycha wszystkich do wspólnej odpowiedzialności , przebaczenie leczy rany ... W społecznościach tego typu natura charyzmatu mobilizuje energie, wspiera wierność i kieruje pracą apostolską wszystkich ku jednej misji. Aby dziś przedstawić ludzkości swoje prawdziwe oblicze, Kościół pilnie potrzebuje podobnych braterskich wspólnot, które swoim istnieniem stanowią wkład w nową ewangelizację, ponieważ w konkretny sposób ukazują owoce „nowego przykazania”.[7]
[7] VC 45. Por. Benedykt XVI, Homilia w uroczystość Corpus Domini (23 czerwca 2011 r.).
Żyjąc jako bracia między nami i jako pracownicy pokoju i solidarności ze wszystkimi, promujemy jedność rodziny ludzkiej i przemianę świata według serca Bożego; „Od wiary przeżywanej z odwagą, jeszcze dzisiaj, tak jak w przeszłości, ta owocna kultura z miłości do życia”[8] , który wyróżnia charyzmat salezjański.
[8] Benedykt XVI, Przemówienie do Zgromadzenia Drugiego Kongresu Akwilei (7 maja 2011 r.), Il Regno. Dokumenty 56 (2011) str. 322-323.
Kościół od dawna angażuje się w „budowanie mostów przyjaźni z wyznawcami wszystkich religii, aby szukać autentycznego dobra każdej osoby i całego społeczeństwa”.[10]
[10] Benedykt XVI, Przemówienie do przedstawicieli kościołów i wspólnot kościelnych oraz innych religii niechrześcijańskich, Rzym, 25 kwietnia 2005 r.
Dla nas dialog, a nie „metoda” wypełniania misji salezjańskiej, jest „drogą” to samo, aby to osiągnąć. A jeśli istnieje „dialog działania”, który zachęca nas do poszukiwania konkretnych form lojalnej współpracy ”, podczas gdy stosujemy nasze religijne [i charyzmatyczne] intuicje w celu promowania integralnego rozwoju ludzkiego, pracy na rzecz pokoju, sprawiedliwości i ochrona stworzenia ”, powinniśmy przede wszystkim skupić się, jako wychowawcy, na„ dialogu życia ”, który po prostu oznacza„ życie obok siebie i uczenie się od siebie nawzajem, w sposób wzrastający we wzajemnym zrozumieniu i wzajemnym szacunku ” ,[15]
[15] Benedykt XVI, Przemówienie do instytucjonalnych i świeckich przedstawicieli innych religii, Londyn, 17 września 2010
r. Centrum nadal jest oczywiście Bogiem, a Chrystus jest przewodnikiem, ale „... zapowiedź Chrystusa w świecie nowych technologii zakłada ich dogłębna wiedza w celu odpowiedniego wykorzystania ”.[25]
[25] Benedykt XVI, Orędzie na Światowy Dzień Komunikacji LXIII (24.01.2009).
Opcja „trzymania się masy ludzi z wykształceniem biednej młodzieży”[43] była nie tylko odgadnięta, bo skuteczna, metoda ewangelizacji[44] ale był i jest strategicznym wyborem, który określa misyjny wymiar charyzmatu salezjańskiego[45] : „bez edukacji w rzeczywistości nie ma trwałej i głębokiej ewangelizacji, bez wzrostu i dojrzewania, bez zmiany mentalności i kultury”.[46]
[46] List Jego Świątobliwości Benedykta XVI do ks. Pascuala Cháveza, Przełożonego Generalnego SDB z okazji XXVI Kapituły Generalnej, w „Da mihi animas, cetera tolle”. Dokumenty rozdziału. CG26, Editrice SDB, Rome 2008, s. 91.
Aby dojrzeć uznanie Jezusa, jako Zmartwychwstałego Pana i jako najwyższy sens swojego istnienia. Motywacje zawodowe muszą opierać się na wdzięczności z inicjatywy Boga, który jako pierwszy nas umiłował. Jak Papież Benedykt XVI wyjaśnił młodzieży Rzymu i Lacjum: «Pan jest zawsze obecny i patrzy na każdego z nas z miłością. Tylko musimy znaleźć to spojrzenie i spotkać się z nim. Jak to zrobić? Powiedziałbym, że pierwszym punktem spotkania z Jezusem, doświadczenia jego miłości jest poznanie Go ... Aby poznać osobę, przede wszystkim wielką osobę Jezusa, Boga i człowieka, potrzebujemy rozumu, ale jednocześnie serca. Tylko z otwarciem serca dla niego, tylko dzięki znajomości tego, co powiedział i tego, co uczynił, z naszą miłością, z naszym pójściem ku niemu, możemy stopniowo coraz bardziej Go poznawać, a więc także mieć doświadczenie bycia kochanym. .. W prawdziwej rozmowie możemy znaleźć coraz więcej tej ścieżki wiedzy, która staje się miłością. Oczywiście nie tylko myślenie, nie tylko modlitwa, ale także działanie jest częścią drogi do Jezusa: czynienie dobrych rzeczy, oddanie się innym ”21.
21 BENEDICT XVI, Spotkanie z młodzieżą Rzymu i Lacjum w ramach przygotowań do Światowych Dni Młodzieży, 25 marca 2010 r.
Czuję się w całkowitej harmonii z papieżem Benedyktem i jestem mu bardzo wdzięczny.24 za to, że potwierdzili, że nawet w środku tej burzy żyjemy pod atakami świata, które mówią nam o naszych grzechach, o zmienności pedofilii i związanych z nią cierpieniach „pochodzą właśnie z wnętrza Kościoła, z grzechu, który istnieje w Kościele ”25 sam. „Nigdy nie brakowało dowodów dla chrześcijan, którzy w niektórych okresach i miejscach przybierali charakter prawdziwych prześladowań. Te jednak, pomimo cierpień, które powodują, nie stanowią najpoważniejszego zagrożenia dla Kościoła. Największą szkodą jest to, że cierpi z powodu tego, co zanieczyszcza wiarę i życie chrześcijańskie jej członków i wspólnot, wpływając na integralność Ciała Mistycznego, osłabiając jego zdolność do dawania świadectwa, niszcząc piękno jego twarzy ”.26
W rzeczywistości „największe prześladowania Kościoła nie pochodzą od wrogów na zewnątrz, ale wynikają z grzechu w Kościele; [...] Kościół ma zatem głęboką potrzebę ponownego nauczenia się pokuty, przyjęcia oczyszczenia, z jednej strony nauczenia się przebaczenia, ale także potrzeby sprawiedliwości. Przebaczenie nie zastępuje sprawiedliwości ”.27 „Prawdziwym wrogiem, by się bać i walczyć„ dlatego ”, jest grzech, duchowe zło, które czasami niestety również infekuje członków Kościoła […] My, chrześcijanie, nie boimy się świata, nawet jeśli musimy patrzeć na siebie z jego uwodzenia. Musimy zamiast tego bać się grzechu iz tego powodu bądź silnie zakorzeniony w Bogu, zjednoczony w dobroci, w miłości, w służbie [...] Razem kontynuujemy tę podróż z ufnością i próby, które Pan nam pozwala, popychają nas do większej radykalności i konsekwencji ”.28
24 Por. P. CHÁVEZ, List Przełożonego Generalnego i Biskupów Salezjańskich do Ojca Świętego Benedykta XVI, Turyn, 23 maja 2010 r. Ojciec Święty odpowiedział na ten list listem do Przełożonego Generalnego w dniu 14 czerwca 2010 r., W którym wyraził się następująco: „Ta przemyślana myśl o solidarności, przejawiająca się w delikatnej sytuacji dla całego Kościoła , wzbudził głęboką wdzięczność w moim umyśle, również dlatego, że jest to znak tej intensywnej komunii i tego żarliwego uczucia, które duchowe dzieci św. Jana Bosko zawsze karmiły wobec Następcy Piotra. Dlatego pragnę odwzajemnić uprzejme świadectwo, które bardzo sobie ceniłem, zapewniając o moim nieustannym pamiętaniu w modlitwie, z którym chętnie towarzyszę chwalebnym postanowieniom odnowy duchowej i coraz bardziej przekonanemu przejawianiu Ewangelii, w imieniu cały Instytut,
25 BENEDICT XVI, Do dziennikarzy podczas lotu z Rzymu do Lizbony , 11 maja 2010 r.
26 BENEDYK XVI, Homilia podczas Mszy św. Dla świętych Piotra i Pawła , 29 czerwca 2010 r., W L'Osservatore Romano (30 czerwca - 1 lipca 2010 r.) 8.
27 BENEDICT XVI, Do dziennikarzy podczas lotu z Rzymu do Lizbony , 11 maja 2010 r.
28 BENEDICT XVI, Regina Coeli , 16 maja 2010 r.
