Indeks
Osobisty interes Ojca Świętego Leona XIII.
Potwierdzenie wyboru Ks. Rua i względny dekret Stolicy Apostolskiej.
Pierwsza publiczność miała Ojca Świętego: ważne wytyczne Jego Świątobliwości.
Pochwała Ojca Świętego dla misjonarzy salezjańskich wyjeżdżających do Meksyku.
Traktat dobroci Papieża wobec nas.
Formuła poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa, przepisana przez Jego Świątobliwość papieża Leona XIII w encyklice 25 maja 1899 r
. Kongres Salezjański. Krótki Papieża.
Karty. Rampolla nowy Protector Salezjanów.
Przede wszystkim warto znać okoliczności, które poprzedzały i towarzyszyły wyborowi i potwierdzeniu Następcy Ks. Bosko w osobie ks. Rua.
Od października 1884 r. Ojciec Święty Leon XIII ,chwalebnie rządząc, dowiedziawszy się, że zły stan zdrowia naszego lamentowanego Ojca odchodzi każdego dnia, poruszony jego wielką życzliwością wobec naszego pokornego Zgromadzenia, przyszedł pomyśleć o zapewnieniu przyszłości tego, każąc mu doradzić, aby wyznaczył jednego na następcę wziąć tytuł swojego Wikariusza z sukcesją. Zaletą pracy jest odniesienie się tutaj do części listu, którą jego Ekscelencja Reverendisima Mgr. bardzo życzliwy dla Ks. Bosko i jego Dzieła. List od początku wspomina o wyborze prałata Cagliero na Bishopa, a następnie kontynuuje:
„Wasza Świątobliwość przy tej okazji kazał mi napisać o innym bardzo interesującym temacie. Widzi, że zdrowie Księdza Bosko ginie każdego dnia i obawia się o przyszłość jego instytutu. Dlatego chciałby, aby wasza Eminencja przemawiał do Księdza Bosko w taki sposób, że wie, jak używać go tak dobrze, i niech wejdzie w ideę wyznaczenia osoby, którą uwierzy, że będzie następcą po nim, lub z tytułem jego wikariusza sukcesywnie. Ojciec Święty zastrzega sobie prawo do zapewnienia jednej lub drugiej drogi, zgodnie z tym, w co wierzył, że będzie bardziej rozważny. Jednak tęskni za VE, aby to zrobić natychmiast, co dotyczy tak dobrze dobra Instytutu.
«Błagam cię, jeśli to nie jest śmiałe, czynić Księdzu Bosko gratulacje z mojej strony za nowy zaszczyt, jaki otrzymało Oratorium, i skłoniłem się przed pocałunkiem. Purpurowy krok na cześć podpisania
Della Em. V. Rev.
Rome, Propaganda, 9 października 1884.
Wielebny sługa
Dominik, arcybiskup Tyru.
«PS - Byłbym bardzo zobowiązany, gdybyś natychmiast udzielił mi odpowiedzi na wyżej wymienioną umowę».
Ten list Kapituły Najwyższej został bardzo doceniony przez Kardynała Protektora, który podczas przesłuchania w dniu 11 lutego odnoszącego się do Jego Świątobliwości, co było zasługą Następcy Ks. Bosko, uzyskał potwierdzenie Ks. Rua jako Przełożonego Generalnego Zgromadzenia zgodnie ze wspólnym pragnieniem. Eminent Parocchi miał wielką dobroć, by zawiadomić tego samego wieczoru Mons. Cagliero tym listem:
Ill.mo i Rev.mo Monsignor,
„Otrzymałem od Świętości Pana Pana spełnienie sprawiedliwego pragnienia VS Ill.ma i jego godnych współbraci, spieszę się w nich uczestniczyć, najdroższy Monsignore, odważny aktualności.
W tym momencie Ojciec Święty potwierdził mianowanie Ks. Rua na Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Salezjańskiego przez 12 lat.
„Sia Lodato il Signore, która cię umartwiła, będziesz żyła, wydedukowana na infernos et reducido!
«Powiedz mi tak wiele rzeczy do sylabusa listu, którego nie wysłałem z VS Ill.ma, do którego z modlitwą wracam.
VS Most Reverend
Rome, 11 lutego 1888 r.
Card., LM PAROCCHI ».
EX AUD. SS.
W dniu 11 lutego 1888 r.
„Ss. Papież Leon. 13, usłyszał Salezjańskiego Kardynała Protektora raportu za pisemną poniżej, potwierdził, że zostało wydane w dniu dekretu z dnia 27 listopada 1884 roku, o pojednaniu E.mo Nina potem wspomnianej Kongregacji Kultu Bożego. Protector, czyli przez Jego Świątobliwość, rektor Wyższych tego samego dekretu, który przewiduje kontrolę Sodalitas nominacji i sukcesji (założyciela miejscu, najbardziej godne, którego papież przez długi czas chciał być bezpieczny), powołując się na osobie Najprzewielebniejszy D.ni Michała Rua, Zgromadzenia Salezjańskiego Kultu Bożego. Kapłan wyznawali.
„Ponadto mamy Świątobliwość, jak regulowane przez urząd Przełożonego Sacerdog Michała Rua jest związana w wieku dwunastu lat, w zależności od Cong. Statuty Zgromadzenia Salezjańskiego, której rok, obliczanie rozpoczyna się zapis ten dzień, bierze go, i to w taki sposób została podjęta w imieniu urzędu liczbie pojedynczej, a nie powinno być takiego stopnia, że nigdy nie może być w stanie zostać przedstawione jako przykład.
„Demwn zgłaszane icitude które następnie decyzję o konwersji i renowacji powinny być informowane SC EPP. i Begg., i nie została wybrana ze sprzedażą. Starsi Grupy.
LM PAROCCHI
Sal. Congr. Karta. Obrońca ».
Był 21 lutego bieżącego roku 1888. Po raz pierwszy przyjęty na rozprawie tego dnia około 10 rano, Ojciec Święty Leon XIII przyjął mnie z wielką życzliwością i wzywał mnie po imieniu, powiedział mi:
- Ks. Rua, jesteś następca Ks. Bosko: Zachowuję się razem z tobą za stratę, którą poczyniłeś, ale cieszę się, ponieważ Ksiądz Bosko był Świętym iz Nieba nie zawiedzie cię, aby ci pomóc.
Odpowiedziałem Ojcu Świętemu:
- Wasza Świątobliwość, dziękuję wam za te pocieszające słowa, które dają mi wielką odwagę. Tymczasem po raz pierwszy mam szczęście zaprezentować się VS w jakości Przełożonego Generalnego, oferuję wam moje hołdy i hołdy całego Pious Society of St. Francis de Sales. Wszyscy salezjanie zawsze chcą być oddanymi, pełnymi szacunku, posłusznymi, oddanymi dziećmi VS i Kościoła, kontynuując pracę tak bardzo, jak tylko mogą dla chwały Bożej i dobra dusz, wspierając dzieła rozpoczęte przez naszego zmarłego Założyciela.
„Dobrze”, odpowiedział papież, „kontynuuj te święte uczynki, ale na razie staraj się je dobrze uregulować. Od jakiegoś czasu nie ma ochoty się przedłużać, ale dobrze się wspierać i rozwijać już stworzone podstawy.
- Właśnie to odpowiedziałem, zalecenie, które napisałem na piśmie przez naszego drogiego Księdza Bosko, który w przypomnieniu między innymi zauważył mnie, żebym zawiesił na jakiś czas otwarcie nowych domów, aby uzupełnić personel w tych już istniejących.
- Tak, tak, powiedział Jego Świątobliwość, lepiej to zrobić, zarówno dla salezjanów, jak i dla Córek Maryi Wspomożycielki: tak
, aby nie stało się tak, jak jakiś inny Instytut, który rozprzestrzeniał się zbyt szybko, a następnie nie mógł utrzymać się w odpowiedni sposób; wysyłając tylko dwie lub trzy osoby, aby znaleźć nowe domy i porzucić je sobie, nie odniosły sukcesu.
Tutaj wskazałem Ojcu Świętemu, że salezjanie muszą, zgodnie z Regułą wprowadzoną przez Stolicę Apostolską w swoich Konstytucjach, być sześciu w każdej nowej fundacji i że jest to dobra ochrona.
Papież, kontynuując swoje rozumowanie, dodał: „Przede wszystkim upewnij się, że ludzie, których musisz wysłać do różnych domów, są stanowczy. Do czego musimy zapewnić szczególnie w nowicjacie. A ty dobrze to robisz, nowicjacie? Jak długo?
- S. Ojcze, odpowiedziałem, nowicjat jest zazwyczaj używany przez nas przez rok przez aspirantów do kariery kapłańskiej, a dwóch przez koadiutorów.
- W porządku, dodał jego błogosławieństwo, ale polecił tym, którzy kierują nimi, aby pilnie czekali na reformę życia nowicjuszy. Kiedy wchodzą, noszą Scoria; i dlatego muszą być oczyszczeni i oddani do ducha samozaparcia, posłuszeństwa, pokory i prostoty oraz innych cnót niezbędnych do życia zakonnego; a zatem w nowicjacie głównym studium i powiedziałbym tylko, że musimy dbać o własną doskonałość. A kiedy nie mogą się naprawić, nie bój się ich odepchnąć. Lepiej mieć mniej członków niż mieć osoby, które nie mają ducha i cnót religijnych.
- Wasza Świątobliwość, dziękuję wam za te święte rady i będziemy starać się je cenić, jako pochodzące od Głowy Kościoła, od Wikariusza Jezusa Chrystusa, któremu nasz umiłowany Ksiądz Bosko wpoił się tak bardzo, aby wyznać najbardziej nieograniczone posłuszeństwo, szacunek i miłość. Wręcz przeciwnie, bardzo dobrze pamiętamy, jak w tej ostatniej chorobie, nawet gdy nie miał już nici głosu, od czasu do czasu przemawiając do przełożonych, którzy otoczyli jego łóżko, powiedział: Gdziekolwiek salezjanie idą, zawsze starają się wspierać autorytet Najwyższego Papieża oraz insynuowanie i nauczanie szacunku, posłuszeństwa i miłości do Kościoła i jego Głowy.
Na te słowa Ojciec Święty wydawał się poruszony i powiedział:
- Och! widzimy, że twój Ksiądz Bosko był świętym podobnym do św. Franciszka z Asyżu, który, gdy umarł, zdecydowanie postanawia, aby jego zakonnicy zawsze byli oddanymi dziećmi i wsparciem Kościoła Rzymskiego i jego szefa. Praktykuj te zalecenia swojego Założyciela, a Pan nie zawiedzie cię, błogosławiąc cię.
Następnie poprosił o wiadomości o Domach we Włoszech, Francji, Hiszpanii, Anglii, Austrii i Ameryce, zatrzymując się ze szczególną przyjemnością, aby porozmawiać o misjach Patagonii i Ziemi Ognistej. Zapytał mnie również, czy zna wszystkie te domy, zwłaszcza te z Włoch: usłyszawszy odpowiedź twierdzącą, poprosił o wiadomości o Monsie Cagliero. Odpowiedziałem, że Mons. Cagliero na nabożeństwo do Ojca Świętego, aby uczestniczyć w jego kapłańskim Jubileuszu, udał się do Włoch i że Pan wynagrodził go pociechą, mogąc pomóc naszemu ukochanemu Ojcu w jego ostatniej niemocy i w jego śmierć, zbierając z ust najnowsze zalecenia i rady, aby móc mu udzielać sakramentów.
- Ale ty też tam byłeś?
- Tak, Ojcze Święty, ja też mu pomogłem: ale będąc biskupem Mgr Cagliero, uważałem za stosowne pozostawić mu takie stanowisko.
- A tak przy okazji.
W tym miejscu przemówiłem ponownie, aby podziękować SS za dobrą wolę - do tej pory w naszym pobożnym społeczeństwie, a także za
słowa pełne dobroci skierowane w jego imieniu przez kardynała Em. tymczasem błagaj ją, aby kontynuowała swą wysoką życzliwość. Ojciec Święty odpowiedział:
„Ja także odczułem stratę twojego Ojca, a kiedy kardynał Sekretarz Stanu przekazał mi
wiadomość od ciebie, chciałem powiedzieć mu dokładnie słowa, które musiałby użyć w swojej odpowiedzi. Teraz wszystkie uczucia i życzliwość, które przyniosłem Księdzu Bosko, będę miał dla was i dla założonego przez niego Towarzystwa.
- Dziękuję bardzo, Wasza Świątobliwość: a te słowa są dla mnie największym pocieszeniem. Teraz z szacunkiem błagam was, błogosławcie, moi drodzy współbracia, wszystkie Córki Maryi Wspomożycielki, wszystkich Salezjanów Współpracowników i Współpracowników, a także wszystkich naszych uczniów i pracowników.
- Tak, chętnie iz całego serca błogosławię was, waszych Braci, Córki Maryi Wspomożycielki, waszych dobrych Współpracowników i Współpracowników oraz wszystkich tych, którzy są wam drogie.
- Wasza Świątobliwość, jeśli mi pozwolicie, wezwę naszego Prokuratora Generalnego i mojego Sekretarza, którzy są w przedpokoju, aby czekać na błogosławieństwo.
- Tak, zadzwoń do nich.
Przejdę teraz do innej wiadomości, która nie będzie mniej mile widziana. Jesteście znani, drogie dzieci, uczuciach Księdza Bosko wobec Stolicy Apostolskiej i wobec osoby wikariusza GC Zawsze uważał go za świetlistą latarnię, która miała prowadzić jego kroki. Uczył nas słowem i przykładem, aby go kochać, bronić i przyjmować jego nauki z najwyższym szacunkiem i najbardziej skrupulatnym posłuszeństwem. Jeśli kochamy Papieża, tak jak czułe dzieci kochają swojego ojca, musimy pocieszyć się wiedząc, że najmądrzejszy Leon XIII kocha również nasze pokorne Towarzystwo. Informuje się o wszystkim, co salezjanie robią w Europie i misjach, iw różnych okolicznościach raczył zadowolić się dobrem, które my, dzięki łasce Bożej, staramy się czynić. Dwa dokumenty, które przepisuję, są autentyczne.
Chodziło o wysłanie ekspedycji misjonarzy do Meksyku. Nie miałem serca, by pozwolić moim drogim dzieciom wyruszyć w przygodę w tak odległych krajach i wciąż prawie nam nieznanych. Miałem pomysł, aby poprosić Ojca Świętego o Apostolskie Błogosławieństwo dla przydzielonych tam Misjonarzy i pochwałę dla Arcybiskupa tej Stolicy, a oto odpowiedź, jaką otrzymałem od Kardynała Rampolli, Sekretarza Stanu SS:
Rev. mój ojciec,
Chętnie odpowiadam na pragnienie wyrażone przez VPRmę w jego obecnym dokumencie, dodam tutaj list polecający do arcybiskupa Meksyku dla kapłanów, którzy udają się w posiadanie tego salezjańskiego domu. Ojciec Święty się nauczył. z wielką satysfakcją informują o ich odejściu i udzielili z wielkim sercem błogosławieństwa apostolskiego, o które prosili ich i salezjanów współpracowników wspomnianego miasta.
Z pewnością, że ci jego pracownicy udzielą jasnego dowodu tego ducha, jaki zasłynął w swoim Zgromadzeniu zasłużony Założyciel Salezjanów, mam przyjemność
potwierdzić uczuciami szczególnego szacunku VPR_
Aff.
Rzym, 19 października 1892 r.
Kopia listu polecającego do Ill.mo i Rev.mo Mons. Alarcos, arcybiskupa Meksyku:
Moje prześcieradło otrzyma VS Ill.ma i Rev.ma, Głowa Księży Salezjanów, którzy przybędą, aby objąć w posiadanie Dom, który został otwarty dla nich w tej Metropolii. Chociaż jestem w pełni przekonany, że dasz im najbardziej ojcowskie powitanie i że wykorzystasz swoją moc i wpływy, aby ich wspierać i chronić w ich misji, a tym samym ułatwić im osiągnięcie szlachetnego celu, dla którego porzucają swoją ojczyznę i udają się do w tych odległych regionach, z tym wszystkim, nie chciałem nie wyposażyć ich w to moje pochwałę, abyście wiedzieli, że w ten sposób zrobi coś bardzo miłego Ojcu Świętemu i mnie. Bo ci chwalebni synowie Ks. Bosko zasługują na wszelkie wsparcie Stolicy Apostolskiej dla dobra, które czynią duchowo, a także materialnie, zwłaszcza poprzez edukację młodzieży w listach i sztuce,
Jestem pewien, że SV będzie musiał tylko chwalić się za swoją pracę, z której będzie przedstawiać miasto Meksyk, podobnie jak inne, gdzie ustalane są wielkie korzyści, i
potwierdzam siebie najbardziej wyrazistym szacunkiem Di VS Ill.ma i Rev.ma Servitor true
M. Card. RAMPOLLA.
Zanim zakończę, pozwól, że powiem ci jeszcze jedną rzecz, która ucieszy wszystkich. Wiecie, że w czerwcu ubiegłego roku byłem w Rzymie: nie miałem pocieszenia rozmawiając z Ojcem Świętym, ponieważ byliśmy w przededniu konsystorza i nikogo nie przyjęliśmy. Ale kardynał Rampolla, sekretarz stanu Jego Świątobliwości, powiedział mi, że mając papieża jako dziedzictwo w dziełach charytatywnych, wiedział, że w mieście, w którym żył spadkodawca, znajdował się dom salezjański, zorganizował dwie trzecie to dziedzictwo zostało przekazane na naszą korzyść, pozostawiając drugą osobę trzecią innej potrzebującej instytucji.
O najsłodszy Jezu, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, pokornie patrz na nas na protezie przed swoim Ołtarzem. Jesteśmy twoi i chcemy być; i aby móc żyć bliżej was, tutaj każdy z nas spontanicznie poświęca was waszemu Najświętszemu Sercu.
Wielu jednak nigdy cię nie znało; wielu, lekceważąc ich przykazania, odrzuciło was. O najmilszy Jezu, zmiłuj się nad nimi obojgiem; i wszyscy przyciągacie do Najświętszego Serca. Panie, bądź królem nie tylko wiernych, którzy nigdy nie odwrócili się od Ciebie, ale także tych marnotrawnych synów, którzy cię opuścili; niech jak najszybciej powrócą do ojcowskiego domu, aby nie umrzeć z biedy i głodu. Bądź królem tych, którzy żyją w błędzie błędu lub niezgody, którą oddzielasz; wezwij ich z powrotem do portu prawdy i jedności wiary, aby w krótkim czasie pod jednym Pasterzem była tylko jedna owczarnia. Bądź w końcu królem wszystkich tych, którzy są owinięci w przesądy gentilesimo, i nie odmówili przyciągnięcia ich z ciemności do światła i do królestwa Bożego.
O Panie, zwiększ swoje bezpieczeństwo i pewność w swoim Kościele, daj spokój wszystkim narodom: spraw, aby jeden głos zabrzmiał z jednego krańca ziemi na drugi: „Chwalcie Boskie Serce, z którego nasze zdrowie przyszło; dla niego śpiewamy honor i chwałę przez wieki. - Niech tak będzie.
Jak słodko było widzieć, że Kongres przyciągnął do Turynu kwiat naszych dobrych Współpracowników i pobożnych Współpracowników! Przybyli z dalekich krajów, przynosząc jedynie pragnienie coraz większego zacieśniania więzi miłosierdzia, które jednoczy ich z pokornym Stowarzyszeniem Salezjańskim, zawsze lepiej rozumianym na drodze do pomocy Dziełom, które masz w ręku, i uczynienia ich bardziej owocnymi dla zbawienia dusz. Najwybitniejsi kardynałowie Kościoła i ponad trzydziestu arcybiskupów i biskupów nadzwyczajnych uhonorowali Kongres blaskiem ich najwyższej godności, który zapalił wszystkie serca świętym entuzjazmem swoimi autorytatywnymi i wymownymi słowami.
Ale naszą radością miało być poznanie, że Salezjański Kongres Turyński wrócił z całkowitą przyjemnością do najmądrzejszego papieża Leona XIII, który, nie zadowalając się wysłaniem nam swojego apostolskiego błogosławieństwa przez telegraf, wciąż chciał się cieszyć z krótki podpis, który sam podpisałem, który chcę tutaj przetłumaczyć na język włoski dla naszej pociechy.
Umiłowany Synu, zdrowie i apostolskie błogosławieństwo.
Dajecie nam pomyślne oświadczenie, że międzynarodowy Kongres Salezjański wkrótce zostanie zgromadzony pod opieką Maryi Wspomożycielki i że zakończy się uroczystą koronacją Wielkiej Matki Bożej, która wypełniła nasze serca radością, zwłaszcza że interwencja umiłowanych naszych synów, kardynałów Świętego Kościoła, pasterzy diecezji i znamienitych członków duchowieństwa i świeckich, którzy zilustrują waszą konferencję pobożnością i cnotą, nie dając najmniejszego powodu, by mieć nadzieję na obfite owoce. Nasze oczekiwania są bardzo wzmocnione dzięki patronatowi Dziewicy Pomocy Chrześcijanom, który wiemy, aby szczególnie sprzyjać Towarzystwu Salezjańskiemu; i dlatego mamy pełne przekonanie, że wszystko to będzie miało wielką zaletę dla religii, a zwłaszcza dla młodzieży wykształconej przez ciebie.
W międzyczasie, jako rękojmia łask niebieskich, z wielką miłością oddajemy wam i tym, którzy przyjdą na Kongres Błogosławieństwo Apostolskie.
Dano w Rzymie w dniu św. Piotra, 12 maja 1903 r., Dwudziestego szóstego roku naszego Pontyfikatu.
LEONE PP. XIII.
Ten cenny dokument nie wymaga komentarza, ale ograniczam się do pocałowania sierpniowego podpisu sercem pełnym wdzięczności i czci, zachęcając was wszystkich do życzenia Panu pomyślnego zachowania tak łagodnego i czcigodnego Autora.
Pozostawiam redaktorom Biuletynu Salezjańskiego zadanie udzielenia wam krótkiej relacji na tematy poruszone w Kongresie, jednomyślności pomysłów i uczuć, które zostały rozpoznane przez wszystkich oskarżonych, elokwencji i szczęścia mówców, którzy z pewnością nie mogli być już wybrani; ale nie mogę milczeć na temat tego, co szukało włókien mojego serca, co sprawiło, że spędziłem najpiękniejsze godziny, i to było słuchanie w każdej chwili na ustach mówców, bez rozróżniania jakichkolwiek, najsłodszego imienia naszego Założyciela i Ojca , której cnota zwierciadlana, gorliwa gorliwość i opatrznościowa praca wzniosły się do nieba. Nie wątpię, że salezjanie znaleźli się na miejscu, czuli w sercu świętą dumę z bycia dziećmi tak wielu ojców i dziękowali Maryi Wspomożycielce po wezwaniu ich do Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego. Niektórzy mówcy, którzy zabrali głos w tym Kongresie, nie wahali się nazwać tego prawdziwym triumfem Ks. Bosko i jego pracy; ale do tego musiał trzymać za sobą jeszcze bardziej wspaniały i jeszcze bardziej pocieszający dla naszych serc, triumf Maryi. Pomoc.
Kolejna bardzo słodka wiadomość, którą muszę oficjalnie przekazać. Bez kardynała opiekuna za śmierć najwybitniejszego Lucido Marii Parocchi, gorliwym pragnieniem wszystkich przełożonych było mianowanie Jego Eminencji Kardynała Mariano Rampolla, który w tysiącach okoliczności naprawdę doświadczył naszego pokornego Zgromadzenia, aby został jego następcą. Ale wiedząc, jak bardzo był już zajęty, jako Sekretarz Stanu w Jego Świątobliwości, nawet nie odważyliśmy się mieć nadziei na taką przysługę. Cóż, z całego serca dziękujemy Ojcu Świętemu Leonowi XIII, który, korzystając z nieograniczonej życzliwości, dał nam to, co zginęliśmy, uznaliśmy za nasze pożądanie; Kardynał Rampolla został mianowany Obrońcą Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego,
Najczcigodniejszy Panie,
Ojciec Święty raczył mi powiedzieć, że kiwając głową na pragnienie wyrażone w imieniu Rev.ma, zamierzał powierzyć mi urząd Obrońcy Zgromadzenia Salezjańskiego, którego jesteście godnym Rektorem Generalnym. Cieszę się z tej szczególnej więzi, którą będę miał z chwalebnymi synami Księdza Bosko, których gorliwość o chwałę Bożą i żarliwość miłosierdzia dla dobra mojego bliźniego, znanego także w odległych regionach, są mi znane. Ze swojej strony nie pominę niczego, co może pomóc w rozszerzeniu Instytutu, który już pełnił ważne funkcje dla religii, i nie wątpię, że uczniowie Zgromadzenia Salezjańskiego będą odpowiadać uczuciu ich nowego Protektora, dając mu udział w owocach ich modlitw i dobre prace podjęte przez nich.
W międzyczasie jestem wdzięczny, że mogę wam przekazać zmysły szczególnego szacunku, jakim cieszę się z waszego
Najświętszego
Czułego w Karcie Pana M. RAMPOLLA.
Rzym, 31 marca 1903 r.
