Opracowany przez Księdza Bosko nie później niż latem 1854 r. „Wprowadzenie” do „Planu regulacji” i „
Historyczne odniesienie do Oratorium św. Franciszka Salezego” stanowią pierwszą historię Opery Valdocco, mniej wyidealizowaną i ideologizowany w odniesieniu do późniejszych rekonstrukcji (notatki historyczne 1862, wspomnienia oratorium 1873 ...), z którymi należy je porównać. Pojawia się siła świadectwa, uchwycona w początkach i pierwszych wydarzeniach.
Tekst krytyczny z wprowadzeniem, aparat wariantów i notatki historyczno-ilustracyjne w Pietro Braido (red.), Pisma i świadectwa wychowawcy Ks. Bosko . Trzecia edycja przy współpracy Antonio da Silva Ferreiry, Francesco Motto i José Manuela Prellezo. Salezjański Instytut Historyczny, Źródła, Pierwsza seria, n. 9.
Rzym, LAS 1997, s. 108-133.
Plan regulacyjny męskiego oratorium św. Franciszka Salezego w Turynie w regionie Valdocco
Dla dzieci, które były napędzane razem w jedno. Joan. c. 11 V.52.
Słowa świętej Ewangelii, które sprawiają, że jesteśmy znani jako Boski Zbawiciel, który przyszedł z nieba na ziemię, aby zebrać wszystkie dzieci Boże, rozproszone w różnych częściach ziemi, wydają się być dosłownie stosowane w młodości naszych czasów. Ta część, najbardziej rozcieńczona i najcenniejsza z ludzkiego społeczeństwa, na której opierają się nadzieje na szczęśliwą przyszłość, sama w sobie nie jest perwersyjna. Bez zaniedbania rodziców, lenistwa, starcia smutnych towarzyszy, którym są szczególnie podporządkowani w świątecznych dniach, bardzo łatwo jest wszczepić w ich czułe serca zasady porządku, moralności, szacunku, religia; ponieważ jeśli zdarza się czasami, że są już złamane w tym wieku, raczej nie są brane pod uwagę, niż z powodu złej woli.
Ci młodzi ludzie naprawdę potrzebują dobroczynnej ręki, która się nimi opiekuje, kultywuje, prowadzi ich do cnót, odpycha od występku.
Trudność polega na znalezieniu sposobów, aby je zebrać, móc mówić, moralizować je.
Taka była misja syna Bożego; to może tylko uczynić jego świętą religię. Ale ta religia, która jest wieczna i niezmienna sama w sobie, która była i nigdy nie będzie zawsze przez cały czas, nauczyciel ludzki zawiera prawo tak doskonałe, że wie, jak schylić się do zmiennych czasów i dostosować się do innej natury wszystkich ludzi. Wśród środków szerzenia ducha religii w sercach wściekłych i opuszczonych, oratorium są renomowane. Te oratoria są pewnymi zgromadzeniami, w których młodzież jest trzymana w przyjemnej i uczciwej rekreacji, po tym, jak była świadkiem świętych funkcji kościoła.
Pocieszenia, które otrzymałem od władz cywilnych i kościelnych, gorliwość, z jaką wielu godnych ludzi przyszło mi z pomocą i środkami doczesnymi i ich pracą, są bez wątpienia znakiem błogosławieństwa Pana i publicznego zadowolenia ludzi.
Teraz jest kwestią stworzenia planu regulacji, który normalnie może służyć do administrowania tą częścią świętej posługi, i kierowania kościelnymi i świeckimi osobami, które z dobroczynną troską w dobrej wierze poświęcają tam swoją pracę.
Zaczęłam wiele razy i zawsze rezygnowałam z niezliczonych trudności, które musiałeś pokonać. Teraz i w celu zachowania jedności ducha i zgodności dyscypliny oraz w celu zadowolenia kilku autorytatywnych ludzi, którzy doradzają mi w tej sprawie, postanowiłem zrealizować tę pracę, aby odnieść sukces.
Przede wszystkim oświadczam, że nie zamierzam podawać praw ani nakazów; Moim celem było ujawnienie rzeczy, które zostały wykonane w męskim Oratorium św. Franciszka Salezego na Valdocco; i sposób, w jaki te rzeczy są robione.
Być może niektórzy znajdą wyrażenia, które pajano pokazują, że szukam chwały lub honoru, nie wierzę w to: to przypisuje zobowiązanie, które muszę napisać tak, jak one naprawdę się wydarzyły i tak jak są.
Kiedy oddałem się tej części świętej posługi, zamierzałem poświęcić każdy mój wysiłek na większą chwałę Bożą i na korzyść dusz, z zamiarem pracy nad dobrymi obywatelami na tej ziemi, aby pewnego dnia byli godnymi mieszkańcami nieba. Bóg pomaga mi być w stanie kontynuować aż do ostatniego tchu mojego życia. Niech tak będzie.
To oratorium lub spotkanie młodzieży w święta rozpoczęło się w kościele św. Franciszka z Asyżu. Pan D. Caffasso miał katechizm w każdą niedzielę w lecie dla grupy robotników w małym pokoju dołączonym do zakrystii kościoła. Powaga zajęć tego kapłana sprawiła, że przerwał to ćwiczenie, które było dla niego tak miłe. Wznowiłem go pod koniec 1841 r. I zacząłem od zgromadzenia w tym samym miejscu dwóch młodych dorosłych, poważnie potrzebujących nauk religijnych. Dołączyli do nich inni, aw ciągu 1842 r. Liczba ta wzrosła do dwudziestu, a czasami do dwudziestu pięciu. Te zasady pozwoliły mi poznać dwie bardzo ważne prawdy: że ogólnie młodzież sama w sobie nie jest zła;
W 1843 r. Katechizm kontynuował tę samą stopę, a liczba ta wzrosła do pięćdziesięciu, co mogło zawierać przypisane mi miejsce. W międzyczasie, uczestnicząc w więzieniach w Turynie, widziałem, że niezdarni, którzy są prowadzeni do tego miejsca kary, w większości są biednymi młodymi ludźmi, którzy przyjeżdżają z daleka w mieście lub muszą szukać pracy lub przykuty do łóżka przez kogoś innego. Co przede wszystkim, w dni świąteczne pozostawione samym sobie, wydaje małe pieniądze, które zarabiają w ciągu tygodnia w grach lub przysmakach. Który jest źródłem wielu wad; i ci młodzi mężczyźni, którzy byli dobrzy, wkrótce zginą dla siebie i są niebezpieczni dla innych. Więzienia nie poprawiają też ich, ponieważ uczą się bardziej wyrafinowanych sposobów wyrządzania krzywdy,
Dlatego zwróciłem się do tej klasy młodych ludzi jako bardziej opuszczonych i niebezpiecznych, aw ciągu każdego tygodnia lub z obietnicami lub z regaluzzi próbowałem kupić mi studentów. Znacznie zwiększyłem ich liczbę, a latem 1844 r., Otrzymawszy bardziej przestronny pokój, czasami znalazłem się w otoczeniu około osiemdziesięciu chłopców. Moja dusza cieszyła się widząc mnie otoczonego przez uczniów, wszystko zgodnie z moim celem, wszystko gotowe do pracy, którego zachowanie w dni powszednie i święta może w pewien sposób zagwarantować. Rzucił im spojrzenie i zobaczył, że jeden z nich prowadzi z powrotem do rodziców, z których uciekł, a drugi jako mistrz, wszystko o zdobyciu religii.
Ale reżim wspólnotowy, taki jak kościelna szkoła z internatem św. Franciszka z Asyżu, cisza i spokój wymagane przez publiczne funkcje tego bardzo popularnego kościoła, potknęły się o moje plany. I chociaż Zasłużony Fu T. Guala zachęcił mnie do wytrwania, zdałem sobie jednak sprawę, że jest to niezbędne dla innego lokalnego. Ponieważ edukacja religijna utrzymuje młodych ludzi przez pewien czas, jest to kilka przedsięwzięć, zarówno chodzenia, jak i zabawy.
Opatrzność przewidywała, że pod koniec października 1844 r. Poszedłem do schronienia jako kierownik duchowy. Zaprosiłem moje dzieci, aby przyszły i zobaczyły mnie w moim nowym salonie, aw następną niedzielę znalazły się w znacznie większej liczbie niż zwykle. Potem mój pokój stał się Oratorium i piazza di trastullo. To był ładny widok! Nie było krzesła, stołu ani żadnego innego obiektu, który nie był celem tej inwazji przyjaciela.
W międzyczasie, w porozumieniu z panem T. Borrelli, który od tego czasu był najsilniejszym ramieniem Oratorium, wybraliśmy pokój przeznaczony do Refektarza i rekreacji duchownych przydzielonych do Schronienia, co wydawało nam się dość obszerne dla naszego celu i zmniejszyć go do kształtu kaplicy. Arcybiskup poparł nas, aw dniu Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 grudnia 1844 r.) Błogosławiona była upragniona Kaplica, z możliwością sprawowania ofiary Mszy Świętej i udzielania błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Sacramento.
Głos kaplicy przeznaczonej wyłącznie dla młodzieży, święte funkcje celowo stworzone dla nich, małe wolne miejsce do skakania, były potężnymi przypomnieniami, a nasz kościół, który w tym czasie zaczął być nazywany Oratorium, stał się ograniczony. Dostosowaliśmy się do pełni. Pokoje, kuchnia, korytarze, w każdym rogu były klasy katechizmu, wszystko było Oratorium.
Rzeczy szły w takim tempie, gdy wypadek, a raczej Boska opatrzność z tajnymi celami, wprowadzały nasze Oratorium w konsternację. 10 sierpnia 1845 r. Otwarto szpital S. Filomena, a pokój, z którego korzystaliśmy dziewięć miesięcy, musiał zostać poddany kolejnemu celowi. Trzeba było szukać innego miejsca. Po formalnym wniosku burmistrz miasta pozwolił nam udać się do kościoła S. Martino w pobliżu Molazzilub Młyny miasta. Wtedy zmiana naszego domu jest ogłoszona w niedzielę. Ci młodzi mężczyźni stają się dotknięci, ponieważ musieli porzucić ukochane miejsce jako swoje, pragnąc nowości, którą wszyscy chcieli odejść. Widziałbyś kogoś niosącego krzesło, drugiego ławkę, te zdjęcie lub statuetkę, drugie paramentali, kosze lub cruety. Inni o wiele bardziej świąteczni nosili kule lub kieszenie misek lub płytek; ale wszyscy pragną ujrzeć nowe oratorium.
Tam minęliśmy spokojnie dwa miesiące, chociaż rzeczy były robione niedoskonale, ponieważ nie mogliśmy odprawiać Mszy św., Nie dawać błogosławieństwa Sakramentem ani też swobodnie stać się rekreacją. Ten spokój był zapowiedzią burzy, która musiała obciążyć oratorium. Pojawiły się pogłoski, że te spotkania młodych ludzi są niebezpieczne i że za chwilę można było przejść od rekreacji do zamieszek. Piękne bunty mogły sprawić, że młody ignorant, bez broni i bez pieniędzy, zebrałby się tylko, by uczyć się katechizmu, i że drżą przy jedynym trzepocie wrony. Mimo to pogłoski nasilają się; i sporządzono raport do burmistrza, w którym zostałem zakwalifikowany jako lider gangu; że młyny wytwarzały nieznośny hałas, zaburzenie, którego nie można było tolerować, z ogromnym uszkodzeniem ścian, ławek i tego samego chodnika na dziedzińcu. Wiele powiedziałem o braku takich oświadczeń; wszystko na próżno. Wyróżnia się rozkaz, w którym nakazuje mu się ewakuować natychmiast z miejsca, które nas faworyzowało.
Następnie poprosiłem o pójście do kościoła cenotafa Świętego Krzyża, zwanego S. Pietro in Vincoli. To było dozwolone. Poszliśmy z wielką radością; ale to było tylko święto publiczne. Ponieważ nowe sprawozdania sporządzono na piśmie do burmistrza, w którym zakwalifikowali nasze spotkania jako akty niesubordynacji; nie wolno nam było już tam stać.
Pomijam nazwiska osób, które przedstawiały hektary relacji w mieście; Obserwuję tylko (Bóg wolny, że się z tego cieszę) jeden przeżył jeden dzień, drugi przeżył nawzajem: coś, co wywarło głębokie wrażenie na duszy młodych, którzy byli świadomi takich rzeczy.
Co robić znalazł mi sprzęt kościelny i rekreacyjny; tłum młodych ludzi, którzy podążali za mną wszędzie, a nie palma ziemi, gdzie moglibyśmy się schronić.
Obawiając się, że moje dzieci przestaną interweniować, ukrył moje zmartwienia i podczas świątecznych dni poprowadził je do Sassi, do Madonna di Campagna, do kapucynów w górach. Który nie zrobił nic poza zmniejszeniem liczby. Tymczasem, zbliżając się do zimy, czasu już nie sprzyjającego krajowym spacerom, w porozumieniu z T. Borrelli, wzięliśmy trzy pokoje w domu Moretta, budynku niedaleko obecnego Oratorium na Valdocco. Podczas tej zimy nasze ćwiczenia ograniczają się do prostego katechizmu wieczorem każdego święta.
W tym czasie zwyciężyła kolejna plotka, która już się rozprzestrzeniała: będąc mówcami, sposobem na usunięcie młodzieży z ich parafii; poinstruować ją w całkowitym podejrzeniu. To ostatnie przypisanie opierało się przede wszystkim na tym, co pozwoliłem moim chłopcom na wszelkiego rodzaju rekreację, o ile nie było to grzeszne, a nie sprzeczne z cywilizacją. Jeśli chodzi o pierwszą, próbowałem się pozbyć, mówiąc, że moim celem było zebranie tylko tych młodych ludzi, którzy nie chodzili do żadnej parafii, a większość z nich, będąc obcymi, nawet nie wiedziała, do której parafii należą. Im bardziej starałem się, aby rzeczy były znane w prawdziwym aspekcie, tym bardziej były złowieszczo interpretowane.
Co więcej, niektóre okoliczności zgodziły się na zwolnienie nas z domu Moretta, tak że w marcu 1846 r. Musiałem wynająć kawałek trawnika od braci Filippi, gdzie obecnie mam odlewnię żeliwa. I znalazłem się tam na świeżym powietrzu, pośrodku łąki, otoczony gęstym żywopłotem, który bronił nas tylko przed tymi, którzy nie chcieli wejść; otoczony przez około trzystu młodych mężczyzn, którzy znaleźli swój ziemski raj w tym Oratorium, którego sklepienie, którego ściany były tym samym sklepieniem nieba.
Ponadto wikariusz miasta, markiz Cavour, już uprzedzony do tych świątecznych spotkań, posłał po mnie i podał mi podsumowanie tego, co wyszło na temat oratorium i zakończył się, mówiąc mi: „Mój dobry kapłanie: weź moją radę”. Zostaw tych łotrów za darmo; takie spotkania są niebezpieczne. Odpowiedziałem: nie mam innego celu niż polepszenie losu tych biednych dzieci, że jeśli gmina chce tylko przypisać mi miejscowego, założyłem nadzieję, że uda mi się znacznie zmniejszyć liczbę dzieci, a jednocześnie zmniejszyć ich liczbę iść do więzienia.
- Jesteś oszukany, mój dobry kapłanie, męczysz się na próżno. Skąd wziąć środki? Nie stać mnie na takie spotkania.
- Uzyskane wyniki przekonują mnie, że nie pracuję na próżno: środki są w rękach Pana, który czasami używa najbardziej nikczemnych narzędzi do wykonywania swojej pracy ...
- Ale nie stać mnie na takie spotkania.
- Nie dawaj mi tego, panie Marchese, ale przyznaj to dla dobra tych dzieci, które być może pozostawią same sobie, źle skończy.
- Nie jestem tutaj, by się spierać: to jest zaburzenie: chcę temu zapobiec; nie wiesz, że jakiekolwiek zgromadzenie jest zabronione, gdy nie ma uzasadnionego pozwolenia.
- Moje zgromadzenia nie mają żadnego celu politycznego: chodzi tylko o nauczanie biednych chłopców katechizmu; i to robię za pozwoleniem arcybiskupa.
- Czy Arcybiskup jest informowany o tych sprawach?
- Został o tym poinformowany i nigdy nie poruszyłem się bez jego rady lub zgody.
- Ale nie stać mnie na te spotkania.
- Wierzę, panie Marchese, że nie będziecie chcieli mi zabronić katechizmu za zgodą mojego arcybiskupa.
- Idź, porozmawiam z arcybiskupem, ale nie bądź uparty do tych rozkazów, które zostaną na ciebie nałożone, w przeciwnym razie zmusisz mnie do podjęcia środków, których nie chcę.
Arcybiskup został poinformowany o wszystkim i ożywił mnie do cierpliwości i odwagi. W międzyczasie, aby móc bardziej świadomie czekać na kulturę moich dzieci, musiałem odrzucić ich z Schronienia; tak że znalazłem się bez zatrudnienia, bez środków utrzymania, każdego złowieszczo zinterpretowanego mojego projektu, wyczerpanego siłą i zdrowiem; znak, że mówiliśmy, że oszalałem.
Nie mogąc sprawić, że inni zrozumieją moje rysunki, studiowałem siebie, aby ociągać się, ponieważ byłem głęboko przekonany, że fakty usprawiedliwiałyby to, co robił. Bardziej podobało się pragnienie posiadania dostosowanej strony, która w moim przekonaniu oceniła to jako fakt i to było powodem, dla którego moi najlepsi przyjaciele zakwalifikowali mnie zmienioną głową; a moi współpracownicy, ponieważ nie chcieli ich przestrzegać, i zaprzestać działalności, całkowicie mnie opuścili.
T. Borrelli wprowadził moje pomysły i nie mógł zrobić inaczej postanowił wybrać kilkanaście dzieci i prywatnie wziąć do nich katechizm; czekamy na bardziej korzystne czasy do realizacji naszych projektów.
- Nie tak, odpowiedziałem, Pan zaczął i musi dokończyć swoją pracę.
- Tymczasem, gdzie możemy zebrać naszych chłopców?
- W oratorium.
- Gdzie jest to oratorium?
- Widzę to już zrobione - widzę kościół - widzę dom - widzę ogrodzenie do rekreacji, to jest tam i widzę to.
- Gdzie są te rzeczy?
- Nie wiem jeszcze, gdzie oni są, ale ich widzę.
Powiedział to za swoje żarliwe pragnienie posiadania takich rzeczy i był głęboko przekonany, że Bóg je zapewni.
T. Borrelli współczuł mojemu stanowi, a on także mówił, że bardzo się obawiał, że moja głowa została zmieniona. D. Caffasso powiedział mi, żebym nie podejmował żadnych rozważań do tego czasu. Arcybiskup był skłonny kontynuować.
Tymczasem markiz Cavour pragnie powstrzymać te zgromadzenia, które nazwał niebezpiecznymi, i nie chcąc brać udziału w obradach, które mogłyby sprawić, że arcybiskup był nieprzyjemny, wezwał Biuro Rachunkowe, które odpowiada radzie miejskiej, w Pałacu Arcybiskupa. Wydawało mi się, powiedział arcybiskup, że powinien istnieć uniwersalny osąd. Po krótkiej dyskusji stwierdzono, że takie spotkania muszą być absolutnie zabronione.
Hrabia Provana z Collegno, a następnie Minister Kontroli Generalnej był częścią działu księgowości. Zawsze mnie zachęcał i dawał własne dotacje, a także jego wysokość Carlo Alberto. Ten książę wdzięcznej pamięci bardzo kochał rozmawiać o tym oratorium; pomagał mi w szczególnych potrzebach; i kilkakrotnie opowiadał mi prefekt hrabia Collegno, który bardzo kochał tę część świętej posługi, a to dotyczyło go w ramach misji zagranicznych, co było jego życzeniem, aby podobne spotkania biednych i niebezpiecznych młodych ludzi miały miejsce w wszystkie miasta w jego stanach.
Kiedy usłyszał krytykę mojego stanowiska, wysłał mi trzysta franków z rąk prefekta hrabiego słowami zachęty, powierzając to samo uczestnictwo w księgowości, aby był jego zamiarem, aby takie świąteczne spotkania były kontynuowane, a jeśli istniało niebezpieczeństwo nieporządku, starali się „zapobiegaj im i im zapobiegaj. Wikariusz milczał o tym komunikacie i powiedział, że dopilnuje, aby nie wystąpiły żadne zakłócenia. Środki te polegały na wysyłaniu pewnej liczby łuczników każdego dnia, szczególnie do opinii publicznej, aby mogli przybyć, aby pomóc naszym zebraniom w sporządzeniu właściwego sprawozdania dla osób odpowiedzialnych.
Łucznicy uczestniczyli w katechizmie, głoszeniu, śpiewaniu i rekreacji, a natychmiast przekazywali wszystko Wikariuszowi, w ciągu kilku miesięcy dali mu lepszą opinię o Oratorium i wszystko zaczęło się dobrze.
Był uroczysty wieczór piętnastego marca, dzień zapamiętywania naszego Oratorium, kiedy na widok dużej liczby młodych ludzi, którzy się bawili, widząc mnie samego w środku, wyczerpanego siłą i zdrowiem, nie wiedząc, dokąd pójdę, łąka musiała mieć inny cel, byłem tak poruszony, że moje łzy padły. Mój Boże, mówił, podnosząc oczy ku niebu, dlaczego nie pozwolisz mi poznać miejsca, w którym chcesz, abym zebrał tych drogich dzieci? Albo daj mi znać, albo powiedz, co mam robić!
Włożył mi takie słowa do serca, a tutaj pewien Soave Pancrazio mówi mi, że był taki Pinardi, który miał mi do wynajęcia stronę, bardzo odpowiednią do mojego celu. Poszedłem natychmiast; to była szopa. Rozmowa z nami, uzgodnienie ceny czynszu, jak zredukować ten pokój w postaci kaplicy, trwało kilka minut. Pospiesznie podszedłem do moich dzieci, zebrałem je razem i, w transporcie radości, postanowiłem krzyczeć: „Chodźcie, dzieci, mamy oratorium”. Będziemy mieli kościół, zakrystię, miejsce do nauki i wypoczynku.
Ta wiadomość została przyjęta z pewnym entuzjazmem. W niedzielę wielkanocną przyniesiono tam wszystkie narzędzia kościelne i rekreacyjne, a nową kaplicę zainaugurowano. Wkrótce potem zajęte zostały inne pomieszczenia tego samego domu Pinardi, gdzie zaczęły się w niedzielnych i wieczornych szkołach. Te szkoły naprawdę lubiły Cav. Gonella, wybitny dobroczyńca tego oratorium, który dał pracę, aby zostać wzniesioną w S. Pelagia. Ten sam ratusz wziął pod uwagę szkoły wieczorowe i otworzył je w kilku dzielnicach miasta, gdzie dziś daje się komfort edukacji każdemu rzemieślnikowi, który sobie tego życzy. Po tym wszystkim znane wszystkim ograniczam się tylko do ich wspomnienia.
W roku 1846 w niedzielę kwietnia obecny kościół został pobłogosławiony zdolnością celebrowania Mszy Świętej, katechizacji, głoszenia Ewangelii, błogosławienia SS. Sacramento.
Szkoły wieczorowe i niedzielne rozwijały się bardzo często, edukacja polegała na czytaniu, pisaniu, śpiewaniu, historii świętej, elementach arytmetyki i języka włoskiego; którego udzielił publicznemu esejowi studentów Oratorium.
W listopadzie założyłem dom w domu przy Oratorium. Wielu duchownych, w tym T. Vola, T. Carpano, D. Trivero, brało udział w sprawach Oratorium.
Rok 1847. Firma s. Luigi za zgodą władzy kościelnej: posąg świętego został przekazany, upłynął sześć niedziel poprzedzających uroczystość s. Luigi z wielką konkurencją. W święto świętego przybył arcybiskup, aby przekazać sakrament bierzmowania dużej liczbie chłopców, a krótką komedię recytowano pieśnią i muzyką.
Inne pokoje zostały zmiecione, dzięki czemu zwiększono liczbę zajęć wieczorowych. Udzielił schronienia dwóm biednym, sierotom, pozbawionym zawodu, prymitywnej religii; i tak zaczęło się schronienie, które rosło.
Wielki napływ młodych ludzi do Oratorium, kościoła i ogrodzenia Valdocco stał się ograniczony, w dniu Niepokalanego Poczęcia zostało otwarte nowe Oratorium w Porta Nuova w domu Vaglienti, obecnie Turvano, pod tytułem św. Luigi Gonzaga, a administracja została powierzona T. Carpano Giacinto. To nowe oratorium rozpoczęło się od tych samych zasad i celu, co Valdocco; i wkrótce stało się bardzo liczne.
1848. Liczba hospitalizowanych dzieci wzrosła do piętnastu. Po pewnych trudnościach, które pojawiły się w związku z awansami młodzieży na Komunię Świętą, Arcybiskup formalnie dał wydziałowi zdolność do popierania potwierdzenia i komunii świętej oraz wypełniania przykazania paschalnego w kaplicy Oratorium.
Ćwiczenia duchowe zostały podyktowane po raz pierwszy określonej liczbie młodych ludzi zamkniętych w domu dołączonym do Oratorium; i widzieli doskonałe wyniki. Gmina wysyła komisję do odwiedzenia Oratorium i po otrzymaniu listu z satysfakcją zaoferowała dotację w wysokości 600 franków. Nawet praca żebrania przyszła jako tymczasowa pomoc dla Oratorium. Uroczysta procesja odbyła się w sanktuarium Konsolaty, aby w maju odbyć komunię ku czci M. SS. Odbywa się to od dwóch lat, ale nie procesowo. Błogosławione były obrazy świętej krucyfiksu, w Wielki Czwartek odbyły się wizyty w Grobowcach; a wieczorem tego dnia po raz pierwszy miała miejsce funkcja umywalki.
W tym samym roku rozpoczęła się szkoła fortepianu i organów, a dzieci zaczęły śpiewać msze i nieszpory w muzyce na orkiestrach w Turynie, Carignano, Chieri, Rivoli itp.
1849. Cały dom Pinardi, miejsce umieszczone przed i za domem jest wynajmowane; przestrzeń kościoła powiększa się prawie o połowę: liczba młodych pacjentów jest przedłużana do trzydziestu. Papież oddala się od Rzymu i ucieka do Gaety w Królestwie Neapolu, a dzieci oratoriów dokonują zbiórki; za które Ojciec Święty jest czule poruszony i ma list z podziękowaniami napisany przez kardynała Antonelliego i wysyła święte błogosławieństwo dzieciom Oratorium. Następnie przesyła paczkę 60 tuzinów koron do Gaety dla synów Oratorium, a z wielkim świętem dokonuje uroczystej dystrybucji 20 lipca. v. broszura wydrukowana w takich okolicznościach.
Z powodu wojny pan D. Cocchis zamyka kustod Oratorium del Angelo, pozostaje zamknięty przez rok; dlatego jest to subbaffittato przez nas, administracja jest powierzona T. Vola.
Izba senatorów i ministerstwo wysyłają komisję do odwiedzenia oratoriów i sporządza się raport oraz korzystną dyskusję. v. Gazzetta Piem. z 29 marca 1849 r.
Savio Ascanio pierwsza młoda osoba Oratorium, która nosi habit kerowy.
1850. Kupujesz dom Pinardi z przyległym terenem. Liczba więźniów wzrasta do pięćdziesięciu. Konkurs młodych ludzi w Oratorium Franciszka Salezego jest niezwykły, zaprojektowano nowy kościół, a 20 lipca jaskini. Cotta stawia kamień węgielny, a Canon Moreno błogosławi go ogromnym tłumem ludzi. Akt funkcji jest przepisywany.
Biskup Bielli, ze specjalnym okólnikiem, zaleca budowę nowego kościoła i otrzymuje zbiór tysiąca franków. Nie mając pieniędzy na kontynuację kościoła, podana jest loteria, która odbywa się w następnym roku, co jest bardzo mile widziane. Zbiera się trzy tysiące trzystu przedmiotów, które po odliczeniu wydatków dają wynik netto 26 tysięcy franków.
1 czerwca rozpoczęło się Towarzystwo Pomocy Wzajemnej, którego statut znajduje się w drukowanej książce.
1851. 20 czerwca, dzień SS. Konsolata, z wielkim aparatem, z licznymi interwencjami różnych postaci, z wielkim transportem radości, nowy kościół jest błogosławiony i po raz pierwszy powstają tam święte funkcje. Poniższy wiersz zawiera podpowiedź, co zostało zrobione tego dnia: jak augel z oddziału do oddziału itp.
Różne przepisy zostały wykonane dla kościoła, zakupiono ołtarz św. Ludwika: zbudowano orkiestrę.
1852. Eksplozja magazynu proszkowego z 26 kwietnia ubiegłego roku wstrząsnęła i znacznie uszkodziła dom Oratorium, więc w tym roku rozpoczyna się nowy budynek. Blisko do pokrycia (2 grudnia) rujnuje prawie całkowicie z wielkim strachem i obrażeniami. Nie zgłoszono żadnych szkód osobowych.
Michele Scanagatti zapewnia zestaw eleganckich świeczników do ołtarza głównego. Dzwonnica jest zbudowana. Ponieważ nie ma już miejsca na nocną szkołę, zajęcia są łączone w nowym kościele. Starożytny kościół sprowadza się do sypialni i gabinetów szkolnych.
D. Caffasso tworzy aktualną ambonę.
1853. Zrujnowane ciało domu jest podniesione: jest ukończone, większość jest założona, aw październiku jest zamieszkana. Nowe pomieszczenie pozwala lepiej uregulować akademiki, Refektarz młodych pacjentów. Ich liczba wynosi 65.
Panie Cav. Duprè kupuje marmurową balustradę i upiększa ołtarz św. Pan Marchese Fassati zapewnia ołtarz z marmurową balustradą, zestaw świeczników z brązu mosiężnego do ołtarza Madonny.
Pan Conte Cays, poprzednik firmy S. Luigi, kupuje dzwonek i zostaje pobłogosławiony przez Proboszcza z Borgodory. Zapewnia aktualny baldachim.
Po raz pierwszy w święta wielkanocne odbywa się wystawa czterdziestu godzin z oktawą.
Aby usunąć zakłócenia tawerny i usunąć ludzi z podejrzanego zachowania z domu, Beauty, w pobliżu kościoła, zabiera cały dom.
1854. Nie oczekuje się nowych miejsc pracy po niedoborze roku. Są one uzupełniane tylko kilkoma podstawowymi potrzebami. Pan Conte Cays został ponownie wybrany na przełożonego firmy S. Luigi i zapewnił nowe i długie zamiatanie wokół wewnętrznego gzymsu kościoła.
Pieszczota naczyń, brak pracy, narażanie wielu młodych ludzi na niebezpieczeństwo duszy i ciała, wielu otrzymuje w domu, a ich liczba wzrasta do osiemdziesięciu sześciu.
