Oryginalny Titolo dell'opera: Życie ks. Michała Rua pierwszy następca Ks. Bosko ( 1837-1910) - © LAS, Roma, 2009.
Tłumaczenie z francuskiego autorstwa Antonelli Fasoli
Ogólny przegląd źródeł archiwalnych Aldo Giraudo
Stulecie śmierci Błogosławionego Michała Rua daje możliwość podsumowania życia pierwszego następcy Ks. Bosko. Rodzina salezjańska jest mu wiele winna. Co by się stało, gdyby don Michele Rua tam nie był?
W przeszłości inni już zobowiązali się do napisania swojego życia. Już po zniknięciu wieczny przyjaciel Giovanni Battista Francesia (1838-1930) opublikował 220-stronicową książkę D. Michele Rua, pierwszy następca Ks. Bosko (Turyn, 1911), której jedynym ograniczeniem jest być może nadmierny entuzjazm dla bohatera. Później, wraz z początkiem procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych, pojawiły się liczne świadectwa o jego cnotach.
Tak więc na początku lat trzydziestych redaktor Biuletynu Salezjańskiego Angelo Amadei (1868-1945), który miał łatwy dostęp do centralnego archiwum Zgromadzenia, zaczął gromadzić dużą liczbę dokumentów, połączonych w monumentalne dzieło trzech tomów, w sumie 2 388 stron, Sługa Boży Michele Rua(Turyn, 1931-1934). Amadei starannie zapytał. Na przykład uciekał się nawet do lokalnych kronik Córek Maryi Wspomożycielki. Ale w swoim pragnieniu, by niczego nie zaniedbywać, zgromadził świadectwa i fakty, łącząc je według czysto chronologicznego kryterium, rok po roku, bez zawracania sobie głowy budowaniem prawdziwej historii. Jedynym wyjątkiem od tego sposobu postępowania jest interesujący i szczegółowy portret moralny Ks. Rua, umieszczony między rokiem 1898 a 1899. Na resztę wszystko wydaje się być zmieszane w wielkim zibaldonie: „bazar, bałagan” , jak powiedział mi kiedyś Don Ceria, mówiąc o dziesiątym tomie wspomnień biograficznych, praca tego samego autora sporządzona z identycznymi kryteriami. Ponadto Amadei nie określił źródła swoich informacji, całkowicie ignorując metodę referencji. Dlatego jego biografia, choć niezwykle zasługująca, musi być używana z ostrożnością. Dodajmy, ze względu na precyzję, że współbracia poprosili go o zredukowaną wersję dzieła, opublikowaną pod tytułem: Inny Ksiądz Bosko, Ks. Rua (Turyn, 1934, 703 strony).
Jeden z jego ówczesnych kolegów, Augustin Auffray (1881-1955), który kierował Biuletynem Francuskim Salésien w Turynie , był bardzo ostrożny, aby nie wpaść w te same granice literackie i skomponował prawdziwą biografię ks. Rua: Święty święty par un autre saint , Pierwsi następcy Ks. Bosko, Ks. Rua(Paris-Lyon, 1932, 412 stron), praca natychmiast przetłumaczona na język włoski. Auffray sprytnie skonstruował swoją historię, dzieląc ją na 49 rozdziałów, starannie zorganizowanych i z pewną elegancją stylu. Prawdą jest, że dziś krytyczny czytelnik może marszczyć nos przed swoimi obrazami i lotami Pindarycznymi, jednak książka wygląda jak pierwsza dekoracyjna biografia Ks. Rua, przyjemna do czytania i wystarczająco uzasadniona (on też jednak zapomina odniesienie do źródeł).
Inny uczony, tym razem włoski, Eugenio Ceria (1870-1957), który opracowując ostatnie tomy wspomnień biograficznych Ks. Bosko, zainspirowany został metodą i stylem Auffraya, po drugiej wojnie światowej opublikował Życie sługi Bóg don Michele Rua, pierwszy następca św. Jana Bosko(Turyn, 1949, 600 stron) solidnie udokumentowane, dobrze skonstruowane i dobrze napisane. On także skorzystał z bezpośredniej wiedzy ks. Rua, którego osobiście poznał. Jego 46 rozdziałów jest znacznie lepszych niż Amadei. Nuty są zredukowane do minimum, dość poważnego ograniczenia w oczach uczonych. Ale ponieważ miał informacje z pierwszej ręki, prawdopodobnie został wydany zgodnie z prawem. Jego biografia Ks. Rua wciąż wydaje się być doskonałej jakości.
Z okazji setnej rocznicy wystarczyło opublikować i przetłumaczyć to dzieło Ceria. Uważam jednak, że biografia nigdy nie jest ostateczna. Istniejąca dokumentacja musi być zawsze reinterpretowana zgodnie z pytaniami naukowców. Nowe dokumenty, obfite, zostały wyśledzone, jak można zobaczyć na DVD z dokumentami Ks. Rua , przygotowanym w 2007 r. Przez Komitet Studiów Historycznych Don Rua 2010, które należy wykorzystywać bardziej systematycznie. Ale liczne listy i inne dokumenty Ks. Rua nadal są całkowicie nieznane w salezjańskich archiwach prowincjonalnych w różnych częściach świata. Znajomość jego referencyjnej teologii jest wciąż niedoskonała. Nie mamy studiów nad jego głoszeniem. Wiemy, że uważnie śledził misjonarzy wysłanych do Ameryki: jaką formę miał zawsze tak ostrożny kierunek? W jakim stopniu zachęcał (lub łagodził) włoskość, a następnie bardzo wyraźne, do Stowarzyszenia Salezjańskiego? W jakim stopniu formacja salezjańska rozwijała się pod jego rektorem? Co więcej, poważne pytania dotyczące dyrektora-spowiedników i separacji prawnej między Zgromadzeniem Salezjańskim a Instytutem Córek Maryi Wspomożycielki nadal pozostają do zbadania.
Krótko mówiąc, dzięki tej książce nie twierdziłem, że radykalnie odnowię temat. Rzeczywiście, wielokrotnie doceniam mój dług wobec poprzednich biografów, zwłaszcza Don Ceria, nie tylko dla biografii ks. Rua, nawet dla jego Roczników Towarzystwa Salezjańskiego . Przyznaję też, z żalem, że nie mogłem pozbyć się dokumentów z pierwszej ręki, co może zmusiłoby mnie do zmodyfikowania historii w niektórych miejscach. Mój był przede wszystkim dość swobodnym ponownym odczytaniem dokumentacji zebranej w Funduszu Don Rua, zdeponowana w Centralnym Archiwum Salezjańskim w Rzymie, udostępniona badaczom na mikrofilmach. Przede wszystkim nie udało mi się skorzystać z badań, które trwają w przeddzień stulecia 2010 roku. Mam nadzieję, że ktoś zdolny do wypełnienia tych luk wkrótce nadejdzie.
Tulon, 31 stycznia 2009 r.
SKRÓTY
| Amadei | A. Amadei, Sługa Boży Michele Rua , 3 tomy, Turyn, SEI, 1931-1934. |
| annały | E. Ceria, Annals of the Salesian Society , Turyn, SEI, 1941-1951. |
| ASC | Centralne Archiwum Salezjańskie - Rzym |
| Auffray | A. Auffray, Pierwszy następca Ks. Bosko , Ks. Rua (1837-1910), Lyon-Paryż, Vitte, 1932. |
| Wesoły, Vita | E. Ceria, Życie sługi Bożego Don Michele Rua , Turyn, SEI, 1949. |
| dokumenty | GB Lemoyne, Dokumenty do napisania historii o. Giovanni Bosco, z Oratorium s. Francis de Sales i Congregaz. Salezjański , 45 tomów, w ASC A050-A094 (FdB 966A8-1201A9). |
| Ks. Bosko w synach temps | F. Desramaut, Don Bosco en son temps (1815-1888) , Turyn, SEI, 1996. |
| Epistolario | Giovanni Bosco, Epistolario , pod red. Francesco Motto, vols. 1-4, Rzym, LAS, 1991-2003. |
| Epistolario Ceria | Epistolario S. Giovanni Bosco , pod redakcją D. Eugenio Ceria, 4 tomy, Turyn, SEI, 1955-1959. |
| FdB | ASC, Don Bosco Fund . Microschedatura and description, Rome, 1980. |
| FdR | ASC, Don Rua Fund . Microschede and description, Rome, 1996. |
| Francesia | D. Michele Rua, pierwszy następca Ks . Bosko . Wspomnienia z Sac. GB Francesia, Turyn, Biuro „Katolickich czytań”, 1911. |
| LC | Okrągłe listy Don Michele Rua do salezjanów , Turyn, SAID Buona Stampa, 1910. |
| MB | GB Lemoyne, A. Amadei, E. Ceria, wspomnienia biograficzne ks. Giovanniego Bosco , 19 tomów, San Benigno Canavese i Turyn, 1898-1948. |
| pozycja 1935 | Obrzędy. Taurinen. Beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego C. Michał Rua. Stanowisko w sprawie wprowadzenia powodów , Rzym, Guerra i wojny 1935. |
| pozycja 1947 | Obrzędy. Taurinen. Beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego Michała Rua. Stanowisko w sprawie cnót Rzym, Guerra z wojny 1947 roku. |
| RSS | Salezjańskie badania historyczne , Rzym, LAS. |
W przeciwieństwie do chłopa Giovanniego Bosko, który odkrył miasto dopiero w wieku piętnastu lat, gdy przybył jako student w Chieri, Michele Rua urodził się w Turynie, stolicy Królestwa Sardynii, gdzie mieszkał do końca życia. Zawsze będzie obywatelem, synem miasta z okresu przedindustrialnego, które powoli ewoluowało z przeszłości, z której był dumny, do bardziej liberalnej epoki monarchii konstytucyjnej.
W latach 30-tych XIX wieku Turyn miał 100 000 mieszkańców i cieszył się dobrą opinią w Europie. [1] Cudzoziemcy chwalili „regularność domów, przestronność i czystość ulic, wygodę wody, którą nazywają Dora, bardzo przyjemne spacery, doskonałą policję, życzliwość mieszkańców, słynne muzeum, wspaniałe kawiarnie i wiele innych piękności [...] Mają tu wygodne [...] i piękne ganki na każde miejsce ». [2]Ta godność wynikała z jego sytuacji politycznej. Podczas odbudowy, która nastąpiła po nawiasie napoleońskim, po zjednoczeniu z Ligurią, miasto stało się najważniejszą stolicą ówczesnych państw włoskich, jeśli nie powierzchnią, przynajmniej organizacyjną i ekonomiczną. Działalność arsenałów na rzecz zaopatrzenia armii i nowych gałęzi przemysłu, zwłaszcza tekstyliów, przyciągała ludzi z prowincji. W Borgo Dora znajdowały się fabryki, które zajmowały kilkaset pracowników, z kominami pachnącymi powietrzem.
W Turynie ludzie nadal żyli w reakcyjnym reżimie restauracji. Król miał władzę absolutną. Ministrowie byli odpowiedzialni tylko przed nim. W 1821 r., Po kilku dniach niepokojów, system ten przez chwilę wydawał się słabnąć po ogłoszeniu zbliżającej się konstytucji, ale król Carlo Felice natychmiast go przywrócił. Był szczególnie zaniepokojony edukacją młodych ludzi, o czym świadczą przepisy dotyczące szkół spoza Uniwersytetu, ogłoszone w 1822 r. Było konieczne, czytamy w rzeczywistych prawach jazdy, które je wprowadzają, aby przywrócić porządek w publicznym nakazie Królestwa, którego starożytne zakony zostały zdenerwowane przez rewolucję i przez wprowadzenie nowych rozporządzeń, które teraz stały się przestarzałe z ‹ ‹Szczęśliwy okres maja 1814 r.» Miało to na celu udowodnienie moralnej i naukowej edukacji młodych ludzi w miejskich, publicznych i prawdziwych szkołach Królestwa. Reorganizacja starożytnych dyscyplin, dzięki której „poddani naszych prawdziwych poprzedników stali się sławni zarówno wykształceni, jak i mądrzy”, wydawała się najbardziej odpowiednim sposobem na szkolenie młodych ludzi podobnych do ich przodków, którzy „wierzyli, że są tylko jedna niepodzielna Prawdziwa Nauka, Tron i Bóg ». [3]Był przekonany, że religia, monarchia i nauka razem przyczynią się do ukształtowania umysłów i serc dzieci w tych latach restauracji. Ale niestety w Turynie edukacja była dostępna tylko dla wystarczająco szczęśliwych rodzin.
W rzeczywistości duże miasto nie tylko przedstawiało aspekt uporządkowany i cywilny. Wewnątrz biedni byli bogaci, często bezdomni. „Ze statystyk, które zgromadziły organizacje charytatywne, wydaje się, że Turyn, liczący 125 000 mieszkańców, liczy 30 000 ubogich”, napisano w 1845 r. Żebraki roiły się i denerwowały przechodniów. „Jesteśmy otoczeni, codziennie jesteśmy oblegani przez żebraków; i taka jest ich liczba, że nawet przy założeniu, że wszyscy byli naprawdę biedni i nie okrutni, nie byłoby jednak możliwe, aby nie mieć ani środków, ani czasu, aby zatrzymać się ze wszystkimi i uratować ich wszystkich. Dlatego jesteśmy zmuszeni kontynuować naszą podróż bez zwracania uwagi na ich łzy lub najbardziej poruszające egzorcyzmy, które teoretycznie nigdy nie powinny szkodzić uszom zwykłego człowieka,[4] Żebraki zaśmiecały alejki i chodzą po mieście. W środku spotkali się pod arkadami, przy drzwiach kościołów i w pobliżu najbardziej luksusowych kawiarni, gdzie, jak skarżył się jeden obywatel, nie przestali niepokoić przechodniów zuchwałym uporem. [5]
Część biedoty z Turynu mieszkała na szybko rozwijających się przedmieściach Borgo Dora, San Donato i Vanchiglia. Najbardziej niesławny sektor znajduje się na końcu Vanchiglia, w obszarze zwanym Moschino . Żyli rybacy, żeglarze i najbardziej nędzna część populacji Turynu. Współczesny pisze: „Nie można powiedzieć, jaki wstręt wywołuje, kiedy jako lekarz lub statystyk złościsz się na te brudne zaułki, oddzielone od handlu, nieznane higienie i powiedziałbym, że ludzie się tam zamykają istniejący, by oskarżyć niesprawiedliwość Unamy, którą przyznaje tak wielu towarom, i zaprzecza glebie, powietrzu i słońcu innym ”. [6] Moschinodla burżuazji turyńskiej było to schronienie dla bandytów najgorszego rodzaju, nawiedzonego przez przerażającą „koka” (zorganizowany zespół); niebezpieczne w dzień i niedostępne nawet dla policji.
Te katastrofalne warunki życia spowodowały nieporządek moralny o równych proporcjach. W Turynie liczba nieślubnych narodzin i dzieciobójstw była wysoka. Bezprawne narodziny w czterech. Podczas gdy w latach 1830-1840 było tylko jeden na dwunastu w Genui, drugim co do wielkości mieście w państwie, jedno na trzynaście w innych miastach i jedno na czterdzieści osiem w całym królestwie. Podobnie jak we francuskich powieściach w tamtych czasach, biedni znaleźli pocieszenie, szukając schronienia w słynnych tawernach, z najniższym wejściem z poziomu ulicy, tak skutecznie opisanego przez ówczesnego pisarza: „Nieznajomy otworzył szklane drzwi i znalazł się w duży pokój, który jest dłuższy niż szeroki, z wędzonymi ścianami, z podłogą złożoną z toporów, wszystkie ronchioso dla błota zebrane i utknięte tu i tam u stóp patronów,[7]
W dużym uprzemysłowionym mieście szczególnie dotkliwe było złe dzieciństwo. W 1840 r. Obywatel złożył skargę do Wikariusza miasta: „Na każdym rogu, na każdym skrzyżowaniu podcieni jesteśmy oblegani przez tłum tych décrotteurs [butów], którzy rywalizują, aby zapobiec każdemu pasażerowi i gonić go, gdy „już minął, wciąż krzycząc bezczelnym tonem i drogą, nawet w odległości dwudziestu kroków”. [8]Fabryki zrujnowały maluchy. W tym samym roku dziennikarz potępił plagę: „Ktokolwiek postawił stopę w fabryce, a zwłaszcza na jedwabnym ekranie, byłby bardzo zdziwiony widząc rój dzieci, z bluźnierstwem w każdej chwili na ustach, nieświadomym, wymizerowanym, obdartym i brudnym owiniętym błoto, walczcie ze sobą i ruszajcie z małymi kradzieżami, z małymi oszustwami za zbrodnię; i będzie przerażony, myśląc o smutnej przyszłości, która czeka na te małe blondynki, którym wystarczyło niewiele trosk, aby oddać wszystkie wdzięki, wszystkie łaski, wszystkie cnoty (które nawet ten wiek ma swoje zalety) dzieciństwa ”. [9]Te dzieci mieszkały na ulicach. W Turynie ich złe uczynki były potępione: „Jedna z wielu ran, które gryzą społeczeństwo, i pomimo najbardziej wyraźnej staranności ze strony władz i policjantów, z pewnością nie jest możliwe złagodzenie klasy teczek, które nie tylko atakują dzielnice lub place, ale nawet naruszają królewskie pałace i kościoły. Dzień nie mija bez otrzymania tabakier, zegarków, torebek, fanariów lub chusteczek do wywozu, których konsumowanie jest wykonywane na prawych manewrach ». [10] Piękny Turyn miał więc naprawdę nudny wygląd.
Na szczęście Turyn miał również bardzo solidną tradycję dobroczynności. Miasto miało wiele organizacji charytatywnych: szpitale, kliniki, hospicja, domy dziecka, schroniska lub żłobki. Oprócz starożytnych instytucji charytatywnych, 10 czerwca 1837 r. Otwarto Szpital Mendicity , przeznaczony dla osób obu płci i wszystkich grup wiekowych, z miasta i prowincji. Każdy otrzymywał osiemnaście uncji dobrego chleba i dwie duże zupy dziennie. Gdy wymagało to zdrowia, żebrakom podawano wino i lepsze menu. Nosili mundur i spali w dużych oddzielnych akademikach. Jeśli zgodzili się pracować, mieli prawo do połowy dochodów. Od początku ich liczba wzrosła do 498 sztuk. W 1838 r. XVIII-wieczny Albergo di Virtù został zreformowany pod nazwąSzpital charytatywny i zorganizowany w formie szkoły zawodowej kosztem publicznej i prywatnej działalności charytatywnej. Uczniowie mogą liczyć na akceptację później w laboratoriach, w których nauczyli się pracy. Potem były prywatne instytucje. Wśród nich Opera Pia Barolo, która obejmowała Schronienie dla więźniów i skruszonych prostytutek oraz klasztor penitentów zwany Magdaleną, Ta wspaniała praca wkrótce zostanie powiększona. Jednak najważniejszą instytucją charytatywną w Turynie był z pewnością Mały Dom Opatrzności Bożej założony przez Kanonika Giuseppe Cottolengo. W 1832 r. Przeniósł się do dzielnicy Valdocco, małego szpitala dla nieszczęśliwych ludzi, który rozpoczął trzy lata wcześniej, i który wkrótce się rozwinął, a teraz gościł wiele „rodzin” sierot, inwalidów, głuchoniemych, epileptyków, osób niepełnosprawnych mentalne, prostytutek, a nawet małe seminarium. W 1840 r., W przeklętym sercu Moschino, na granicy przedmieścia Vanchiglia, powstała jedna z najciekawszych instytucji. Młody ksiądz Don Cocchi założył ośrodek dla opuszczonych chłopców, „Oratorium” Anioła Stróża, wzorowany na rzymskim oratorium San Filippo Neri.
Podczas Przywrócenia, na zaproszenie niektórych intelektualistów (Gioberti, Balbo, d'Azeglio), armia została zreformowana i wzmocniona. Marzyliśmy o stworzeniu jedności Włoch, do której aspirowało Królestwo Sardynii. Wymagane było silne państwo Piemontu. W Borgo Dora zbudowano ważny przemysł zbrojeniowy o nazwie Fucina delle canne . Fabryka miała również własnego „kapelana”. Kadra kierownicza mieszkała w okolicy. Rodzina kontrolera Giovanniego Battisty Ruà, w której urodził się nasz Michele, mieszkała w Fucina.
W przeciwieństwie do włoskiego czytelnika, francuski czytelnik nie zauważa akcentu umieszczonego na nazwisku a Rua w dokumentach administracyjnych pierwszej części XIX wieku. [11] Istnieje pewne podobieństwo między tym słowem a francuskim terminem roi , co oznacza króla . Don Amadei podkreślił to w biografii Ks. Rua. Ale mylił się. Nazwisko Des Rois nie jest źródłem nazwiska. [12] We Francji Ancien Régime roi (tj. Król ) był wymawiany jako roa lub nawet roé , nigdy roua . Nie komplikujmy więc problemu. Być może francuski tworzy roua , nieroi , jest najbardziej prawdopodobne. Jeśli, jak się wydaje, przodek Ruàs należał do populacji francuskojęzycznej, początkowo nazywano go po prostu Roua, słowo transponowane na język włoski jako Ruà. Hipoteza ta jest jeszcze bardziej prawdopodobna, jeśli weźmiemy pod uwagę, że patronimik Rouata jest obecnie szeroko rozpowszechniony we Francji i we francuskiej Kanadzie. Jednak od połowy dziewiętnastego wieku ostateczny akcent zniknął i według włoskiego użycia przeniósł się do pierwszej części dyftongu. Stara wymowa została definitywnie zapomniana.
Podwójne małżeństwo komplikuje prezentację rodziny Michele Rua. [13] Jego ojciec, Giovanni Battista, prawdopodobnie urodził się w 1786 r., Jeśli wierzy się w momencie pierwszego małżeństwa, że przypisuje „około 28 lat” (świadectwo chrztu i rodziny nie były śledzone). Giovanni Battista ożenił się po raz pierwszy 25 kwietnia 1814 r. Z diocottottenne Cateriną Grimaldi, z którą miał pięcioro dzieci. [14] Trzech z nich zmarło w młodym wieku. Około 1827 r. Katarzyna zmarła również w wieku 31 lat. [15] Giovanni Battista ożenił się w czasie swojego drugiego małżeństwa z 34-letnią Giovanna Maria Ferrero, matką naszego Michele, któremu powierzył dwójkę dzieci pierwszego łóżka, Pietro Fedele i Giovanniego Battisty Antonio.
Michele, urodzony 9 czerwca 1837 r. I ochrzczony 11 czerwca 1837 r. W kościele Santa Maria della Neve oraz świętych Szymona i Judasza w Turynie [16], był czwartym i ostatnim synem Giovanny Marii. Precedensami były Giovanni Battista (ur. 2 lipca 1829 r.), Maria Paola Felicita (ur. 7 marca 1834 r.) I Luigi Tommaso (ur. 1834 r.). Maria Paola Felicita zmarła przy narodzinach Michele, więc znalazł się w domu z dwoma przyrodnimi braćmi, Pietro Fedele (22 lata) i Giovanni Battistą Antonio (17 lat) oraz dwoma braćmi, Giovanni Battistą (8 lat) i Luigi Tommaso (3 lata ). Można łatwo zrozumieć, dlaczego Michele bardzo lubił to drugie.
Wszystko wskazuje na to, że Giovanna Maria szczególnie dbała o edukację ostatniego urodzonego, jej ulubionego.
Michele nauczył się czytać i pisać, studiował katechizm diecezjalny. Pierwsi biografowie mówią nam, że miał doskonałą pamięć. Lekcje katechizmu były pod wrażeniem jego serca, a duch pozostał nasycony przez resztę swoich dni. Po półtora wieku dogmatyzm i moralizm tego katechizmu będą niesprawiedliwie pogardzane przez wielu księży i świeckich. W rzeczywistości instrument ten był w stanie zaoferować młodym umysłom, takim jak mały Rua, strukturę religijną przeznaczoną do przetrwania w czasie. Dowiedzieliśmy się, co powinniśmy myśleć i wierzyć o Bogu i Chrystusie, o strasznym boskim osądzie dotyczącym grzeszników, życia poza śmiercią, głównych cnót chrześcijańskich, przykazań Boga i Kościoła, grzechów i sakramentów. [17] Chrześcijanie wyszkoleni w tej szkole nie musieli już szukać innych papierów wartościowych.
Mówimy tu tylko o „przesłankach” tego katechizmu, które rodzina Rua traktowała bardzo poważnie. Praktyka codziennych ćwiczeń chrześcijanina codziennie przenosiła jego myśli do głównych punktów doktryny. Rano składała się z modlitwy adoracji: „Uwielbiam cię, mój Boże i kocham cię całym sercem ...”, a następnie Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Credo, inwokacja do Anioł Stróż, lista przykazań Bożych, przykazań Kościoła, sakramentów; następnie ogłoszono akty wiary, nadziei, miłości i bólu. Wieczorem odmówiono „uwielbiam was”, Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, modlitwę do Anioła Stróża i akt bólu. [18]
W tej staromodnej rodzinie Piemontów ktoś stał się chrześcijaninem w ten sposób, prawie nie zdając sobie z tego sprawy. Michele nauczył się służyć Mszy św., Co również dało mu możliwość popełnienia żartu. Kiedy został Przełożonym Generalnym, przyznał się cicho. W 1894 r. W Cavaglià, mieście położonym w Piemoncie niedaleko Bielli, uroczyście otwarto szkołę salezjańską. Stary arcykapłan, wykonawca zmarłego niedawno założyciela, uczcił Ks. Rua i grupę osobowości zaproszonych na tę okazję podczas lunchu. Kiedy nadszedł czas na deser, ks. Rua wstał po toast: „Nie wiem, monsignore Archpriest, jeśli pamięta żywego i niegrzecznego chłopca, który przyszedł, aby służyć Mszy, kiedy był w Turynie, Rektor Kościoła Katechumenów i że później opróżniał butelkę wina. Cóż, prałacie, ten chłopiec, którego figle z taką dobrocią się rozpieszczały, dawał mu pieniądze za każdym razem, ten chłopiec to ja, a teraz przychodzę prosić o jej szczere, choć spóźnione przebaczenie ”. Brat arcykapłana, opowiadając anegdotę, dodał: „Można sobie wyobrazić szczerą wesołość gości, a jednocześnie ich podziw dla tak skromności w wyznawaniu faktu ich dzieciństwa tak publicznie. Stary gospodarz płakał jak dziecko. i razem ich podziw dla tak skromności w wyznawaniu tak publicznie faktu własnego dzieciństwa. Stary gospodarz płakał jak dziecko. i razem ich podziw dla tak skromności w wyznawaniu tak publicznie faktu własnego dzieciństwa. Stary gospodarz płakał jak dziecko.[19]
Wkrótce Michele był gotowy na przyjęcie sakramentów potwierdzenia i Eucharystii. Według zapisów parafialnych San Gioachino, otrzymał potwierdzenie od arcybiskupa Luigiego Fransoniego 25 kwietnia 1845 r. Nie miał jeszcze ośmiu lat. W tym samym wieku został przyjęty do pierwszej komunii. [20]
W drugiej połowie 1845 roku, bardzo owocny dla niego rok, Michele stracił ojca. Giovanni Battista Ruà zmarł „w wieku około sześćdziesięciu lat”. Bracia przyrodni opuścili ojcowski dom. Pomimo śmierci męża Giovanna Maria i jej dzieci zatrzymały się w fabryce, gdzie zatrudniono najstarszego syna.
Drugim wydarzeniem tego roku, które na dłuższą metę będzie miało dla niego decydujące znaczenie, jest spotkanie z Ks. Bosko: „Spotkałem Sługę Bożego we wrześniu 1845 r., Kiedy miałem osiem lat”, będzie on świadczył o procesie kanonizacji , Ksiądz Bosko miał trzydzieści lat. Kapłan na cztery lata, był jednym z kapelanów Rifugio Barolo, gdzie został wezwany do przejęcia zarządzania Ospedalettowciąż w budowie. Od dzieciństwa miał dar przyciągania wokół siebie dzieci i młodzieży, aby ich bawić i edukować. To była jego pasja i zawsze był bardzo udany. Przybywszy do Turynu w 1841 r., Wkrótce zaczął gromadzić i organizować grupę chłopców, którzy katechizowali w kaplicy kościelnej szkoły z internatem, w sąsiedztwie kościoła San Francesco d'Assisi, gdzie uczęszczał na kursy opieki duszpasterskiej (spowiedź, kierownictwo duchowe i nauczanie). Kiedy trzy lata później został kapelanem w Rifugio Barolo, chłopcy poszli go zobaczyć w swoim pokoju. Mała liczba pierwszego dnia wkrótce wzrosła. Pozostali dwaj kapelani pomogli mu. Markiza z Barolo udzieliła im, w już ukończonym skrzydle Ospedaletto, pokoju, który był używany jako kaplica poświęcona św. Franciszkowi Salezego. Modlili się, śpiewali, bawili się w gry, słuchali pięknych instrukcji i wspaniałych historii. W Schronieniu, jesienią 1844 r., „Oratorium San Francesco di Sales” przybrało podobny wygląd do Oratorium Anioła Stróża Don Cocchi w Vanchiglia.
Markiza uprzedziła kapelanów o tymczasowym charakterze ich osiedlenia. Kiedy w sierpniu zainaugurowano Ospedaletto, Oratorium św. Franciszka Salezego musiało opuścić pomieszczenia. Dlatego konieczne było znalezienie innej kaplicy i placu zabaw dla chłopców, innych niż droga przylegająca do Schronienia. Pomiędzy majem a czerwcem usadowiono osadę na nieużywanym cmentarzu św. Piotra w Vincoli z kaplicą. Właściwe władze ich wypędziły. Następnie zwrócili się do administracji miasta, która w dniu 18 lipca 1845 r. Przyznała, że w niedzielę po południu kościół Młyny znajduje się w pobliżu rzeki Dora. Były tolerowane tylko do grudnia. Młodzi ludzie natychmiast przekroczyli sąsiedni plac, z alarmem mieszkańców, zaniepokojony czystością i spokojem okolicy. Cały ten ruch w Borgo Dora wzbudził zainteresowanie i zwrócił uwagę wielu na Księdza Bosko. Michele Rua zapoznał się z nim, gdy Oratorium znajdowało się tymczasowo w Mills. Pani Rua nie pozwoliła młodszemu synowi uczęszczać na dzieci ulicy: dlatego, o ile wiemy, był kolega z klasy, który mówił mu o Księdzu Bosko i towarzyszył mu do schronienia. Natychmiast Michele był zafascynowany tym życzliwym i uśmiechniętym kapłanem. był kolegą z klasy, który opowiedział mu o Księdzu Bosko i towarzyszył mu do schronienia. Natychmiast Michele był zafascynowany tym życzliwym i uśmiechniętym kapłanem. był kolegą z klasy, który opowiedział mu o Księdzu Bosko i towarzyszył mu do schronienia. Natychmiast Michele był zafascynowany tym życzliwym i uśmiechniętym kapłanem.
W Turynie lata, które nastąpiły po spotkaniu Michele z Ks. Bosko, były burzliwe. Rozpoczął się proces włoskiego Risorgimento. W Rzymie w 1846 r. Papieża Grzegorza XVI zastąpił „liberalny” Pius IX. Najbardziej otwarci ludzie chcieliby być przywódcami emancypacyjnej i jednoczącej krucjaty całego półwyspu. Musieliśmy się pozbyć austriackiego jarzma, które upokorzyło region Lombardia-Wenecja Euganejska. 4 marca 1848 r. Piemontu wydał sobie podstawowe prawo, Satuto, które zniosło absolutny charakter monarchii. Wybrano parlament, aw Królestwie Sardynii liberalny pomysł zaczął obowiązywać. Wszyscy obywatele, nawet Żydzi lub waldensi, zostali uznani za równych. Miłość do kraju wzbudzała entuzjazm wszędzie, nawet wśród niższego duchowieństwa, począwszy od seminarzystów, ku wielkiemu żalowi konserwatywnego arcybiskupa Luigiego Fransoniego. 23 marca król Karol Albert wypowiedział wojnę Austrii o wyzwolenie Lombardii. Niestety został pokonany i musiał abdykować na korzyść swojego syna Vittorio Emanuele II (23 marca 1849). Tymczasem w Rzymie Pius IX, który nie był skłonny zaakceptować tego rodzaju wojskowej krucjaty, zmuszony przez rewolucję, schronił się w Królestwie Neapolu. Republika Rzymska została ogłoszona, a papież, w oczach najbardziej żarliwych patriotów, stał się symbolem obskuranckiego konserwatyzmu wrogiego włoskiemu Risorgimento. który nie był skłonny zaakceptować tego rodzaju wojskowej krucjaty, zmuszonej rewolucją, schronił się w Królestwie Neapolu. Republika Rzymska została ogłoszona, a papież, w oczach najbardziej żarliwych patriotów, stał się symbolem obskuranckiego konserwatyzmu wrogiego włoskiemu Risorgimento. który nie był skłonny zaakceptować tego rodzaju wojskowej krucjaty, zmuszonej rewolucją, schronił się w Królestwie Neapolu. Republika Rzymska została ogłoszona, a papież, w oczach najbardziej żarliwych patriotów, stał się symbolem obskuranckiego konserwatyzmu wrogiego włoskiemu Risorgimento.
Tymczasem Michele Rua zaczął myśleć o kapłaństwie. Atmosfera społeczna z pewnością nie sprzyjała powołaniom, jak to wyjaśni Ks. Bosko we wstępie do jednego z jego dzieł: „W tym roku (1848) duch zawrotów głowy powstał przeciwko zakonom i przeciwko zgromadzeniom kościelnym; następnie ogólnie przeciwko duchowieństwu i wszystkim władzom kościelnym. Ten okrzyk wściekłości i pogardy dla religii pociągnął za sobą konsekwencję oddalenia młodzieży od moralności, od pobożności; stąd od powołania do stanu kościelnego. Podczas gdy instytuty zakonne rozproszyły się; kapłani byli oczerniani, inni osadzani w więzieniu, inni wysyłani do przymusowej rezydencji: dlaczego po ludzku można kultywować ducha powołania? ” [21]
W tych udręczonych latach Michele nie uczęszczał jeszcze do Oratorium Ks. Bosko, które od 1846 r. Zdecydowanie przeniosło się na Valdocco w domu Pinardi, gdzie szopa została przekształcona w kaplicę. Jego matka na to nie pozwoliła. Cała rodzina uczestniczyła w niedzielnej mszy w kaplicy kuźni. Jednak chłopiec utrzymywał kontakt z Ks. Bosko. Czasami, w towarzystwie starszego brata Luigiego, odwiedzał go w Oratorium. Ale przede wszystkim mógł to zobaczyć i prawdopodobnie nawet porozmawiać z nim w szkole. Być może to sam Ksiądz Bosko skierował go do szkoły w dzielnicy Santa Barbara, prowadzonej przez Braci Szkół Chrześcijańskich. W rzeczywistości kapłan Valdocco miał zaufanie do prowincjalnego brata. W 1845 roku poświęcił swoją historię kościelną„Szanowny Bracie Hervé-de-la-Croix, prowincjał Braci Szkół Chrześcijańskich”, prosząc go o przyjęcie pokornego hołdu „tej małej pracy [...]; nie bądź już moja, ale twoja ». Historyk instytutu Georges Rigault, cytując ten fakt, pisze: „Giovanni Bosco był bardzo zainteresowany pedagogiką lasallowską. Jako przewodnik po tym badaniu przyjął kompetencje inspektora prowincjalnego. Pogłębił swoją wrodzoną wiedzę o duszy dziecka w częstych rozmowach z nim i poprzez czytanie Przewodnika po szkołach i Dwunastu cnót dobrego nauczyciela ”. [22] To bardzo prawdopodobne.
W październiku 1848 r. Michele zaczął uczęszczać na zajęcia w miejskiej szkole Santa Barbara, położonej w via Borgo Dora n. 29, w którym uczęszczał przez dwa lata. Jeśli nasze informacje są poprawne, został zapisany natychmiast w drugim roku szkoły podstawowej. Program przewidywał, że „oprócz nauk religijnych, nakazy kompozycji literackiej, system wag i miar stosowanych w Piemoncie, niedawno przyjęty system metryczno-dziesiętny, geografia Azji i Afryki, historia książąt Sabaudii, od Amedeo VII do Carlo Emanuele II, elementy historii naturalnej, designu i kaligrafii ». [23] Kursy te zakończyły zatem edukację podstawową otrzymaną w niższej szkole podstawowej.
Bracia wierzyli, że edukacja powinna mieć pierwszeństwo przed edukacją. W szkole Michele udoskonalił edukację otrzymaną w rodzinie. Uczniowie klas podstawowych zostali zaproszeni do zapoznania się z traktatem założyciela, św. Jana Chrzciciela de La Salle, na temat zasad dobrego stworzenia i wychowania chrześcijańskiego . W czasach Michała, we wszystkich szkołach braci, uczniowie zostali ostro wznowieni, jeśli sprawiali wrażenie lekceważących. Dlatego musieli zachować postawę w imię „skromności”. te zasadyupominali ich: „nic nie przyczynia się bardziej do łaski ciała, do uczciwości zwyczajów precyzji, z jaką młody człowiek obserwuje naturalny stan i ruch części ciała”. Teraz „młodzi ludzie są zbyt narażeni na wady, które obrażają skromność i uczciwość w tej dziedzinie. Dobre maniery oznaczają, że głowa jest trzymana prosto i wysoko, bez przechylania jej na jedną lub drugą stronę; że nie odwracasz go w lewo i prawo z roztargnieniem ».
Jak wynika z tytułów poszczególnych rozdziałów, broszura „dobrych manier” obfitowała w precyzyjne dyrektywy. W kolejności sukcesji dotyczyły głowy i uszu, włosów, twarzy, czoła i wyglądu, nosa, ust, warg, zębów i języka, sposobu mówienia i wymawiania, ziewania , kaszleć i pluć; sposób trzymania pleców, ramion, ramion i łokci, rąk, palców, paznokci, kolan, nóg i stóp. Powtarzanie tych zasad zachowania w modzie w wysoce uporządkowanym społeczeństwie francuskim XVIII wieku brzmiałoby dziwacznie i dzisiaj, co najmniej, przestarzałe. Ale u podstaw tych wyjaśnień, które wydają się przesadne dla tych, którzy żyją w indywidualistyczny sposób, jak nasz, nie było nic oprócz skrajnego szacunku dla siebie i innych. Zachowanie publiczne musiało być doskonale zdyscyplinowane. „Dzieci nigdy nie przerywają rozmówcom, nawet jeśli są poważne i właściwe. Kiedy są o coś proszeni, muszą odpowiedzieć skromnie; podążajcie za tak i nie do nazwisk Sir, Madam, Miss. Nie wolno im odważnie naprawiać tych, z którymi rozmawiają, od słuchania tych, którzy mówią do innych, podczas gdy nie zwracają uwagi na to, co im powiedziano; śmiać się lub śmiać podczas rozmowy; radzenia sobie z rzeczami, których prawie nie znają. Jednym słowem, musimy ich przekonać, że ich obowiązkiem jest słuchać, mówić niewiele i nie mówić poza kolejnością ». Nie wolno im odważnie naprawiać tych, z którymi rozmawiają, od słuchania tych, którzy mówią do innych, podczas gdy nie zwracają uwagi na to, co im powiedziano; śmiać się lub śmiać podczas rozmowy; radzenia sobie z rzeczami, których prawie nie znają. Jednym słowem, musimy ich przekonać, że ich obowiązkiem jest słuchać, mówić niewiele i nie mówić poza kolejnością ». Nie wolno im odważnie naprawiać tych, z którymi rozmawiają, od słuchania tych, którzy mówią do innych, podczas gdy nie zwracają uwagi na to, co im powiedziano; śmiać się lub śmiać podczas rozmowy; radzenia sobie z rzeczami, których prawie nie znają. Jednym słowem, musimy ich przekonać, że ich obowiązkiem jest słuchać, mówić niewiele i nie mówić poza kolejnością ».
Michele Rua, o ostrożnym i powściągliwym charakterze, łatwo przyswoił sobie te zasady dobrego wychowania. Dzięki nim, jako dorosły, nie będzie miał trudności z przystosowaniem się do „dobrego społeczeństwa”.
W szkołach braci dyscypliną było żelazo. Traktat Założyciela Przewodnik po szkołach chrześcijańskich (przetłumaczony na włoski w Turynie przez wydawcę Pomba w 1834 r.) Zilustrował zasady w bardzo szczegółowy sposób. Bracia zostali zaproszeni do przeczytania i ponownego przeczytania długiego traktatu. Nie wiemy, jak punktualnie zastosowali go do Santa Barbara, chociaż musimy założyć, że bracia XIX wieku nie poszli na kompromis w swoich tradycjach. W każdym razie cały traktat daje nam dokładnie takie środowisko edukacyjne, w jakim Michele dorastał w wieku jedenastu do trzynastu lat. Oto niektóre z tych zaskakujących przepisów.
Milczenie w szkole: „Nauczyciel wyjaśni uczniom, że mogą mówić głośno tylko w trzech chwilach, to znaczy podczas recytacji lekcji, katechizmu i modlitw. Nawet mistrz będzie przestrzegał tej normy i nie będzie głośno mówił trzykrotnie: 1) podczas czytania, jeśli powinien interweniować, aby skorygować, ponieważ żaden uczeń nie jest w stanie tego zrobić; 2) podczas katechizmu; 3) podczas refleksji i badania sumienia. Poza tymi okolicznościami będzie mówił głośno tylko wtedy, gdy uzna to za bezwzględnie konieczne, i dopilnuje, aby te okazje były bardzo rzadkie. Kiedy dzieci w wieku szkolnym chodzą w klasie, muszą to robić z odkrytymi głowami, z rękami skrzyżowanymi, positivity, nie ciągnąc nóg na podłogę ani nie hałasując kopytami, nie łamać ciszy, która zawsze musi panować w klasie. Nauczycielowi będzie łatwo obserwować ciszę, jeśli zadba o to, by uczniowie zawsze siedzieli na swoim miejscu, z torsem wyprostowanym, z twarzą skierowaną do przodu i lekko zwróconą ku niemu; że trzymają podręcznik i śledzą czytanie; że trzymają ręce i ramiona na widoku; że nie dotykają się rękami ani stopami; że nie wymieniają się przedmiotami ani wyglądem zrozumienia; że są złożone z nogami i nigdy nie zdejmują butów ani kopyt; że ci, którzy piszą, nie kładą się na ladzie i nie zajmują niestosownych pozycji ». z twarzą zwróconą do przodu i lekko zwróconą w jego stronę; że trzymają podręcznik i śledzą czytanie; że trzymają ręce i ramiona na widoku; że nie dotykają się rękami ani stopami; że nie wymieniają się przedmiotami ani wyglądem zrozumienia; że są złożone z nogami i nigdy nie zdejmują butów ani kopyt; że ci, którzy piszą, nie kładą się na ladzie i nie zajmują niestosownych pozycji ». z twarzą zwróconą do przodu i lekko zwróconą w jego stronę; że trzymają podręcznik i śledzą czytanie; że trzymają ręce i ramiona na widoku; że nie dotykają się rękami ani stopami; że nie wymieniają się przedmiotami ani wyglądem zrozumienia; że są złożone z nogami i nigdy nie zdejmują butów ani kopyt; że ci, którzy piszą, nie kładą się na ladzie i nie zajmują niestosownych pozycji ».[24]
Przewodnik szkolny zawiera długi rozdział na temat metod naprawczych. Nie bez powodu autor uwierzył. Rzeczywiście „korekta uczniów jest jedną z najważniejszych rzeczy w sztuce nauczania, do której musimy zwrócić największą uwagę w zadawaniu jej sprawiedliwością i owocami, zarówno tym, którzy ją cierpią, jak i innym, którzy pomagać ". [25]Kary zostały nałożone na ferulę (pasek drewna lub skóry, aby uderzyć w wyciągniętą rękę), kijem lub strzemieniem (trzy uderzenia, pięć, jeśli opór był przeciwny), oraz poprzez „pokuty”, który zazwyczaj składał się ze strony do napisania lub tekstu do nauczenia się na pamięć. Giovanni Battista de La Salle wiedział, że należy żałować dzieciom, ale dodał: „Jeśli ktoś ma zbyt wiele uwagi na ludzką słabość i nadmierne zrozumienie, pozwalając im robić to, czego chcą, tylko rozpieszczą, niesforne dzieci pełne niesubordynacji” , [26]Ten wychowawca przysłonił potrzebę wyrażenia ucznia, tak podekscytowanego w naszych czasach. Według niego nawykowe zachowanie mistrza ułatwiłoby wszystko: „Mistrzowie będą starali się być bardzo serdeczni i pomocni, i będą mieli uprzejmy, szczery i otwarty stosunek, nie przyjmując jednak powietrza, które nie jest ani drobiazgowe, ani zbyt znajome; że robią wszystko, aby ich uczniowie zarabiali na wszystkich dla Jezusa Chrystusa i przekonali się, że władza nabiera i utrzymuje się bardziej, w szkole, z stanowczością, surowością i milczeniem niż biciem i surowością ” , [27]
Biorąc pod uwagę te przesłanki, możemy zrozumieć, dlaczego przybycie księdza Bosko, kapłana, który uprzywilejował przyjaźnie z młodymi ludźmi, zrobiło ogromne wrażenie w Santa Barbara. Ks. Rua świadczy: „Pamiętam, że kiedy Ks. Bosko przyszedł, aby powiedzieć nam Mszę Świętą i nierzadko głosił w niedziele, gdy tylko wszedł do kaplicy, prąd elektryczny zdawał się poruszać wszystkie te dzieci. Podskoczyli, opuścili fotele, skulili się wokół niego i nie byli szczęśliwi, dopóki nie przyszli pocałować jego rąk. Dotarcie do zakrystii zajęło mu dużo czasu. W tych chwilach dobrzy bracia ze szkół chrześcijańskich nie mogli zapobiec temu pozornemu nieporządkowi i pozwolić im robić ». [28]
W szkole braci Michele okazał się oddanym, poważnym, zaangażowanym i pilnym uczniem: regularnie zgłaszał „honorowe” wyroki. Karty raportu, które dotarły do nas, chwalą jego „dobre zachowanie” i „zastosowanie” w drugiej i trzeciej klasie „wyższych elementarnych”. [29] Zachowa piękną pamięć o swojej szkole. Lekcje braci o godności w społeczeństwie i kierowaniu szkołami będą miały wpływ na jego zachowanie przez całe życie.
Michele, w wieku trzynastu lat, na początku lata 1850 r. Zaczął uczęszczać na lekcje języka łacińskiego, aby przystąpić do lekcji „gramatyki”. Zrobił to pod przewodnictwem Ks. Bosko, który miał na niego oko, ponieważ miał nadzieję uczynić go współpracownikiem w swoim apostolacie w przyszłości.
Pod koniec lat 40. XIX wieku Ks. Bosko stawał się w Turynie, w oczach swoich wielbicieli, charyzmatycznym, niemal taumaturgicznym charakterem. Prasa katolicka zaczęła ją obchodzić w 1849 r. Artykuł Komendanta Turyńskiego dowodził, że posiadał „cudowną cnotę” w sercach młodych ludzi. Ten „nowy uczeń Filipa Neri” był w stanie zdziałać cuda. [30]Salezjańska hagiografia sięga latami mnożenia hostii, mnożenia kasztanów, a także czasowego zmartwychwstania piętnastoletniego chłopca, aby mógł wyznać poważną winę przed ostatecznym wygaśnięciem. Ludzie wewnątrz i na zewnątrz Oratorium przypisywali mu cuda, nawet gdy zaprzeczał, że jest autorem.
Ksiądz Bosko potrzebował współpracowników, przede wszystkim dlatego, że teraz, obok właściwego Oratorium, utworzono małe centrum przyjęć. Chłopcy-goście poszli do pracy i do szkoły w mieście. Przez trzy lata szukał w swoim środowisku młodych ludzi, którzy chcą za nim podążać. Otoczył ich szczególną uwagą, pouczył ich i starał się skierować ich ku własnym celom, to znaczy duszpasterstwu służąc ubogim i opuszczonym dzieciom. Ale rozczarowania się zwielokrotniły. Rekruci, w których pokładał swoje nadzieje po drugim, porzucili go.
W tym momencie Michele Rua przybył do Oratorium. W letnie wakacje 1850 rozpoczął lekcje łaciny z dwoma innymi młodymi ludźmi. Nauczyciel, Felice Reviglio, był nieco bardziej zaawansowanym towarzyszem podczas studiów. Po kilku tygodniach Ksiądz Bosko sprawdził ich postępy. Pierwsza biografka, Francesia, jest kategoryczna: Michele okazał się „nieostrożny”. Wyrok, który zaskoczył tych, którzy go znali. Po tym wszystkim można to zrozumieć. Przyzwyczajeni w szkole braci do metodycznego nauczania, doskonale zorganizowanego, w zorganizowanych klasach, mógł pozostać zdezorientowany tylko lekcjami niedoświadczonego towarzysza, pełnego dobrej woli. Ale gdy tylko uświadomił sobie, że to jest nieznośne dla Księdza Bosko, podwinął rękawy, jak informuje biograf, i łatwo pokonał dwóch towarzyszy szczęścia. [31]
Ksiądz Bosko stopniowo wprowadził go w życie, jakiego pragnął dla niego. Modlitwa i radość odgrywały główną rolę. Michele zainaugurował ten nowy okres, uczestnicząc w połowie września 1850 r. W kursie ćwiczeń duchowych zorganizowanych dla chłopców z Oratorium w małym seminarium w Giaveno. Święty przyprowadził około stu młodych mężczyzn, do których przyłączyło się dwadzieścia innych krajów. Rekolekcje odbywały się według uproszczonego schematu ćwiczeń duchowych św. Ignacego, dobrze znanych Księdzu Bosko. Poranną medytację zapewnił wikary Giaveno, Innocenzo Arduino, poranne i wieczorne instrukcje przekazał teolog Felice Giorda. Kazania, modlitwy, pobożne czytania oznaczały dni uczestników. Roberto Murialdo, dyrektor Oratorium Anioła Stróża, również przyszedł jako wzmocnienie pomóc w spowiedziach. Wtedy nie doszło do wycofania się bez nawrócenia, a zatem bez spowiedzi.[32]
Wspomnienie uczestników było szczere. Kaznodzieje dobrze wykonali swoje zadanie. 12 września Ksiądz Bosko z satysfakcją zauważył, że tego dnia, opuszczając kaplicę, nawet jeden z młodych ludzi nie skorzystał z rekreacji zaplanowanej między czwartą a piątą po południu. Wszyscy woleli przejść na emeryturę do „pokoju refleksji”. [33] Michele chciałby opowiedzieć, jak przy tej okazji nauczył się od Ks. Bosko „wykonywania dobrej śmierci” i jak ważne jest, aby to robić regularnie i ostrożnie.
Kilka dni później święty wychowawca zaprosił małą grupę swoich najlepszych Oratorian, w tym młodego Rua, aby spędzili tydzień w Becchi. Uwielbiał to przyjemne wzgórze pokryte winnicami i drzewami owocowymi rozrzuconymi tu i ówdzie na łąkach i cieniowane wzdłuż stoków przez majestatyczne rośliny. Przywiodły go wspomnienia z dzieciństwa. Mała kaplica z boku domu jego brata Giuseppe, poświęcona Madonnie del Rosario, pozwoliła mu odprawić mszę na miejscu. Podczas wycieczek po okolicy rolnicy oferowali dzieciom winogrona i owoce. Rua, który był przyzwyczajony do monotonnego i zamkniętego życia miasta, cieszył się otwartym krajobrazem wsi. Powrócił wzmocniony, a nawet bardziej lubi swojego duchowego ojca.
Potem Michele wszedł do sali gimnastycznej. W tym czasie zajęcia gramatyczne, zwane „gramatyką”, trwały trzy lata. Według Francesi pod koniec wakacji 1850 r. „Ks. Bosko, chcąc, aby jego uczniowie uczęszczali na regularny kurs, rozmawiał o tym z dobrym kapłanem, który w tamtych czasach pomagał Oratorium i prowadził prywatną szkołę łacińską. Nazywał się Don Pietro Merla, z Rivary, wszelki zapał dla starannej młodzieży. Powierzył tym uczniom, którzy potrafili bardzo dobrze wykonać dwa pierwsze kursy łaciny ». [34]
Na początku roku szkolnego 1851-1852 Michele Rua zaczął podążać za lekcjami Giuseppe Carlo Bonzanino w via Guardinfanti 19. Po miesiącu, w październiku 1851 r., Po osiągnięciu doskonałych wyników w języku łacińskim, otrzymał zezwolenie na przejście do trzeciego roku gramatyki. Szkoła Bonzanino nie przypominała całej szkoły braci, ale przynajmniej nie tracono czasu. Agostino Auffray, obdarzony urodzajną i dobrze poinformowaną wyobraźnią, opisuje profesora w sposób malowniczy:
„To był facet, ten Bonzanino. Miał nauczanie we krwi i poświęcił się jej, duszy i ciału. Jego sukcesy, które były stałe, tłumaczono jakością jego edukacji: jasną, metodyczną, praktyczną. Jego starożytne doświadczenie instynktownie odwoływało się do zasadniczych elementów, rozwiązywał problemy tylko z zasadami i wiedział, jak wpajać w swoje raczej surowe lekcje zarówno entuzjazm, jak i inteligencję. [...] Mieszkał w kościele San Francesco d'Assisi, w tym samym domu, w którym Silvio Pellico po powrocie z więzienia napisał Moje Więzienia, Każdego ranka na werandzie jego domu wpadały grupy chłopców, zwłaszcza z najbardziej wysoko położonych klas, które były podzielone na trzy kursy łaciny i greki. Trzymał wszystkie trzy razem. Niektórzy studiowali, podczas gdy inni podążali za lekcją i vice versa. Tego samego ranka można było wziąć udział w wyjaśnieniu Cornelio Nepote, Cesare lub Sallustio, Fedro, Ovidio lub Virgilio. Żadnej ściany, ani fizycznej, ani moralnej, która oddziela klasy. Profesor zażądał tylko dwóch rzeczy: uwagi, dobrze wykonanych zadań i wyciągniętych wniosków. Na resztę pełna wolność. Metoda była korzystna dla zdolnych uczniów. Ci, którzy mieli luki w ich wykształceniu, łatwo je wypełniali, podążając dodatkowo za kursem niższym. Ci, którzy byli odważni w duchu i mieli silne zdolności intelektualne, mogli przejść na wyższy kurs. Bonzanino miał studentów, którzy przyjechali na piątym miejscu w październiku, poszli do czwartej klasy na Wielkanoc i ukończyli rok na trzeciej. W sobotnie poranki, całkowicie poświęcone przygotowywaniu kompozycji, która przypisywała miejsca [ranking zasług] tygodnia, oferowała naprawdę ciekawy pokaz: studencka „harówka” pospiesznie zakończyła zadanie ich kursu, aby pozwolić sobie na luksus podczepienia się skład klasy wyższej. Mały Michele wykorzystał to stymulujące środowisko. Jeden z jego towarzyszy, wyobraźnia salezjańska Francesia, która według mnie jest źródłem tej wiadomości, świadczy, że Rua, kiedy był w trzeciej klasie, był zobowiązany do pójścia na kursy dwóch poprzednich klas,[35]
Michele błyszczał w swoich badaniach. Według Francesi, naocznego świadka, chociaż miał bardzo utalentowanych uczniów u boku, nie potrzebował wiele czasu, aby zdobyć pierwsze miejsce i utrzymać je. [36]
Ta sama Francesia opowiada dowcip, którego Michele był niewinną ofiarą. W tym czasie w Piemoncie, w trzeci czwartek Wielkiego Postu, wykorzystano żart, który polegał na dostarczeniu ofierze prawdziwej lub papierowej piły. Zawsze zdarzało się, że odbiorca, nieświadomy pułapki, był wyśmiewany. W 1852 roku studenci Bonzanino postanowili dostarczyć piłę profesorowi. Rua, który wyczuł ten projekt, bezskutecznie próbował odwieść swoich towarzyszy. Tego czwartkowego ranka, kiedy Rua wszedł do klasy po innych uczniach Oratorium, jeden z nich powiedział do niego: „Ty, który wciąż stoisz, daj temu profesorowi list od Ks. Bosko”. Rua wziął go i podał. Gdy tylko profesor usłyszał od kogo nadszedł list, otworzył kopertę, w której znajdowała się tektura. Potem wstał gniewnie na Michele, mówiąc, że nigdy nie spodziewałby się takiej bezczelności ze strony jednej z młodzieży Księdza Bosko, a tym bardziej z jego strony. Później, kiedy zdał sobie sprawę, że prawdziwą ofiarą był sam Rua, profesor uspokoił się. Ten dzień był wigilią św. Józefa, imienin profesora Bonzanino. Wieczorem Ksiądz Bosko wysłał swoich chłopców, aby życzyli mu szczęśliwego święta. Ale Rua stanął z boku i nie odważył się zostać zauważony. Potem profesor podszedł do niego: „Nie smuć się. To moja wina, nie rozumiałem, że ten żart był przeznaczony dla ciebie, a nie dla mnie. Ks. Rua nigdy nie zapomni, co się stało. „To był świetny test”, zwierzył się w 1909 r. Francesi, która przypomniała mu o tym, nie tyle z powodu upokorzenia, które poniosła, ale z powodu sugestii, że chce zagrać złą sztuczkę na ukochanym profesorze.[37]
Michele został wyróżniony w Oratorium Ks. Bosko, który był w pełnej ewolucji. Należy pamiętać, że to centrum młodzieżowe stało się pracą pilotażową w Turynie. Pod koniec 1847 r. Arcybiskup Fransoni został poinformowany, że ksiądz Giovanni Bosco i teolog Borel, przydzieleni do kierownictwa duchowego Oratorium San Francesco di Sales, otworzyli nowe oratorium między Viale dei Platani a viale del Re i poprosił o oddelegowanie wikariusza Madonna degli Angioli na błogosławieństwo tej kaplicy. Nowe oratorium, pod opieką św. Luigiego Gonzagi, znajdowało się w peryferyjnej dzielnicy Porta Nuova. Co więcej, w następstwie poważnego nieszczęścia zdarzyło się Donowi Cocchi, zakończonemu w 1849 r. Zamknięciem Oratorium Anioła Stróża w Vanchiglii, arcybiskup powierzył również Ks. Bosko odpowiedzialność za to pierwsze Oratorium Turyńskie. Takie aneksje nie sprzyjały niektórym środowiskom kościelnym. Ks. Bosko został upomniany za swoje nadmierne roszczenia. Zazdrościć zatrutym związkom. Walki zakończyły się tylko dekretem arcybiskupim z Lyonu, 31 marca 1852 r. Mons. Fransoni, zesłany we Francji, mianował Ks. Bosko „dyrektorem i przywódcą duchowym” Oratorium św. Franciszka Salezego, do którego mieli być „zjednoczeni” i pracownicy »Oratoria Anioła Stróża i św. Luigi Gonzagi.[38]
Dom przylegający do oratorium św. Franciszka Salezego, choć biedny, odnotował wzrost liczby gości, często opuszczonych dzieci, zmuszonych do poszukiwania pracy na jakimś placu budowy. Dla wszystkich tych młodych ludzi kaplica szopy Pinardi stała się zbyt mała. Ksiądz Bosko postanowił zbudować prawdziwy kościół, poświęcony naturalnie św. Franciszkowi Salezjanów, który został pobłogosławiony 21 czerwca 1852 r. W międzyczasie obok starego zbudowano nowy budynek.
Michele nadal mieszkał w rodzinie, ale większość wolnego czasu spędzał w Oratorium. Tymczasem rosło. Urodzony jako obserwator, natychmiast zrozumiał intencje Księdza Bosko i pomógł mu, jak tylko mógł, utrzymać mały porządek i dyscyplinę zarówno między stażystami, jak i osobami z zewnątrz. Dobrze ubrany, zawsze uprzejmy, z pewną powagą w sposobach, zgodnie z zasadami dobrego wykształcenia i cywilizacji Giovanniego Battisty de La Salle, już w swoim wieku wzbudzał podziw. Giovanni Cagliero zostawił nam malownicze zdjęcie Michele tamtych czasów wśród swoich towarzyszy, obraz prawdopodobnie wzbogacony przez Auffraya, z którego narysowałem cytat:
„Mieliśmy go jako nadzorcę w drodze do i ze szkoły, i przyznaję, że zrobiliśmy z nim miły kontrast. Byliśmy tak beztroscy, hałaśliwi, niemal niesforni, ponieważ pozostał spokojny, powściągliwy, pilny. Nie zawsze go słuchaliśmy, ale zachwycał nas zarówno w klasie, jak iw studiu, a także podczas przerwy, z jego przyjemnymi przemówieniami i niezwykłym oddaniem. Nadal widzę go, w niedzielę rano, na straży przy fontannie. Ksiądz Bosko wyznał przed mszą, a Rua czuwał, aby żaden z odpuszczonych penitentów nie miał komunii z lekkości, przychodząc pić kroplę świeżej wody [pamiętajmy, że gdy zasady postu eucharystycznego były bardzo bliskie]. Podczas mszy jego skupienie pobudziło nas do modlitwy. Położył kres paplaninie i po komunii, jeśli nasze oczy lub nasz umysł były rozproszone, wezwał nas do służby, szepcząc cichym głosem: „Dziękujemy naszemu Panu!” W naszych rozmowach nigdy nie przestał wychwalać Księdza Bosko i nigdy nie przestał zalecać nam, abyśmy odpowiadali Jego miłości do nas z przykładną uległością. Miał wielką delikatność, nie tolerował żadnego nieporozumienia między rzemieślnikami, którzy przybyli z zewnątrz, a tymi, którzy przez krótki czas przebywali w Księdzu Bosko; zwłaszcza wśród studentów prof. Bonzanino lub Don Picco, którzy wszyscy weszli w stan kościelny ». W naszych rozmowach nigdy nie przestał wychwalać Księdza Bosko i nigdy nie przestał zalecać nam, abyśmy odpowiadali Jego miłości do nas z przykładną uległością. Miał wielką delikatność, nie tolerował żadnego nieporozumienia między rzemieślnikami, którzy przybyli z zewnątrz, a tymi, którzy przez krótki czas przebywali w Księdzu Bosko; zwłaszcza wśród studentów prof. Bonzanino lub Don Picco, którzy wszyscy weszli w stan kościelny ». W naszych rozmowach nigdy nie przestał wychwalać Księdza Bosko i nigdy nie przestał zalecać nam, abyśmy odpowiadali Jego miłości do nas z przykładną uległością. Miał wielką delikatność, nie tolerował żadnego nieporozumienia między rzemieślnikami, którzy przybyli z zewnątrz, a tymi, którzy przez krótki czas przebywali w Księdzu Bosko; zwłaszcza wśród studentów prof. Bonzanino lub Don Picco, którzy wszyscy weszli w stan kościelny ».[39]
Towarzysze tamtych czasów, stając się dorosłymi, uznali, że Rua nie miał nikogo, kto byłby równy w wytrwałym wykonywaniu swoich obowiązków. Oczywiście, gdy Ks. Bosko podczas konferencji poprosił o ochotników, którzy zobowiązaliby się codziennie recytować Siedem Radości Maryi , Michele Rua był jednym z Dwunastu, którzy się zaprezentowali (5 czerwca 1852 r.).
Święta 1852 roku były decydujące dla naszego Michele. W wieku piętnastu lat wykazał się wyjątkową dojrzałością. Tak jak uczynił to w 1850 r., We wrześniu brał udział, z około pięćdziesięcioma towarzyszami, w rekolekcjach organizowanych przez Ks. Bosko dla młodych ludzi w małym seminarium w Giaveno. Po powrocie opuścił dom rodzinny kuźni i wstąpił jako „interno” do domu przynależnego do oratorium. Wreszcie, podczas dni w Becchi, które stały się tradycyjne dla grupy młodych ludzi w Oratorium, Ksiądz Bosko kazał mu nosić swoją sutannę. Nie było wstępnego wycofania. Teraz młody nastolatek podwoił swoje zaangażowanie, obserwując swojego mistrza duchowego. Dni spędzone obok Księdza Bosko miały dla niego taką samą wartość jak medytacja. Podczas procesu kanonizacyjnego będzie miał następującą depozycję:[40]
Ceremonia opatrunku, w której uczestniczył również towarzysz Giuseppe Rocchietti, odbyła się 3 października 1852 r., W święto Różańca, w małej kaplicy w pobliżu domu Giuseppe Bosco. Przewodniczył ksiądz z Castelnuovo, ks. Cinzano. To on pobłogosławił zwyczaje dwóch młodych mężczyzn. Wtedy Don Cinzano pomógł Rocchiettiemu, starszemu od niego, w noszeniu swojego habitu, podczas gdy teolog Giovanni Battista Bertagna zrobił to samo dla naszego Michele. Pod koniec życia Ks. Rua wciąż pamiętał, co Ksiądz Bosko powiedział mu przy tej okazji. „Mój drogi Rua, zacząłeś nowe życie. Więc szedłeś w kierunku Ziemi Obiecanej, ale musisz przejść przez Morze Czerwone i pustynię. Jeśli mi pomożesz, będziemy mogli ją przekroczyć i przyjedziemy ». Don Ceria, interpretując to odbicie, napisał, że Ksiądz Bosko zastosował powiedzenie Dziejów Apostolskich do swego ucznia: „Musimy wejść do królestwa Bożego przez wiele ucisków”. (Dz 14, 21).[41]
Jego powrót do oratorium z sutanną wywołał sensację: według pierwszych biografów pojawił się jako „anioł”. Być może tak było. W każdym razie szata, która mu pasowała, dawała mu bardzo przyjemne powietrze i dodawała odrobiny piękna pogodnemu wyrazowi twarzy i naturalnej godności jego postawy. Trzeba powiedzieć, że nosił je z oczywistym szacunkiem.
Jego stan duchowny przybliżył go nieco do Ks. Bosko. W końcu, po wielu wahaniach, postanowił zadać mu powód, dla którego wykonał gest, gdy spotkał go w szkole braci. Zazwyczaj oferował innym chłopcom małe zdjęcie, podczas gdy Rua wyciągał lewą rękę i uderzał ją prawą, jakby chciał odciąć kawałek, mówiąc: „Weź to, Michelino, weź go!”. Co znaczył ten akt i słowa? ‹‹ Zobacz, Rua: Ksiądz Bosko chciał ci powiedzieć, że pewnego dnia zrobi to w połowie drogi z tobą. Lepiej zrozumiesz później. [42]
Aby ukończyć studia średnie, Michele wstąpił do szkoły don Matteo Picco, znajdującej się przy via dei Fornelletti, w pobliżu kościoła Sant'Agostino. Była to szkoła arystokratyczna, ale Don Picco, przyjaciel Ks. Bosko, przyjął chłopców za darmo. Rua, doskonały uczeń, ukończy kursy humanizmu (łaciny i greki) i retoryki w jednym roku szkolnym (1852-1853). Czuł się swobodnie w tym środowisku, w którym mógł tworzyć nowe relacje, które byłyby dla niego cenne w przyszłości. Te kursy w szkole średniej zakończyły się egzaminem zwanym licencją.Michele okazał się genialny jak zawsze podczas studiów. Jeden z egzaminatorów, Domenico Cappellina, który cieszył się pewną sławą w świecie literackim Piemontu, powiedział do profesora: „Pozwól, że zazdroszczę ci studenta o tak dużej wartości. Nie zawiedzie się, aby zrobić wspaniałą karierę! ». [43]
Ten rok szkolny był naznaczony trzema wydarzeniami. Wieczorem 1 grudnia 1852 r. Dom oratorium ustąpił z powodu zawalenia się murów budowanego budynku. W środku nocy matka Księdza Bosko zauważyła skrzypiący dźwięk. W domu spało około pięćdziesięciu młodych ludzi. Wpadli na dziedziniec, pod drzewa, a potem w kierunku kaplicy. Rua był częścią tej liczby. Na szczęście nie było obrażeń. Uszkodzenia, o ogromnych wymiarach, były tylko materiałem.
Drugie było wydarzeniem o znaczeniu historycznym. W lutym 1853 r. Biskup Ivrea, ks. Luigi Moreno i Ks. Bosko rozpoczęli popularną serię katolickich czytań , które nadałyby jeszcze większy prestiż pracy Valdocco.
Trzecie wydarzenie uderzyło Ks. Rua i jego rodzinę: 29 marca 1853 r. Zmarł jego starszy przyrodni brat Giovanni. Ta śmierć bardzo go uderzyła. „Nigdy nie widziałem najbardziej dotkniętego przyjaciela tamtych czasów! Wiem, że to był początek wiosny, ale padał deszcz i był to bardzo zły dzień. Zrobiliśmy małą szkołę i zdając sobie sprawę z jego bólu, nie mogłem powstrzymać się od powiedzenia mu: „Co jest takiego złego w tobie, że cię tak bardzo smuci?” On, wznosząc oczy ku niebu, powiedział z westchnieniem: „Mój brat umarł!” Co mógł mu powiedzieć dla wygody? Byliśmy w zakrystii świątecznego oratorium, opuściliśmy szkołę i poszliśmy do kościoła, aby się modlić i to była długa modlitwa ”. [44]
Ta śmierć miała konsekwencje w życiu rodziny Rua. Matka Michele, już sama, opuściła kwaterę Kuźni, aby przenieść się do Oratorium św. Franciszka Salezego w domu Piękna. Teraz wolny od swego czasu spędził większość czasu na prasowaniu Ks. Bosko ze swoją matką, Margheritą, która od 1846 r. Opiekowała się gospodarką domu. W ten sposób zostały skonsolidowane związki między dziełem Ks. Bosko a naszym Michele.
W lipcu 1853 roku Michele został przyjęty na studia filozoficzne w seminarium w Turynie. Biedne seminarium, prawdę mówiąc, ofiara rewolucyjnych powstań w 1848 r. Pomimo powtarzających się rozkazów arcybiskupa Fransoniego, seminarzyści pod koniec 1847 r. I na początku 1848 r. Nadal byli podekscytowani demonstracjami patriotycznymi. Teraz ten arcybiskup, o konserwatywnym temperamencie, dostrzegł w liberalnych tendencjach atak na autorytet, władzę państwa i Kościoła. Arcybiskup zagroził, że nie dopuści się przestępców do święceń.
Seminarzyści stali się uparci. Na Boże Narodzenie w katedrze niektórzy seminarzyści pokazali się z narodową kokardą na piersi, w czasie papieskiej mszy arcybiskupa. Rektor seminarium, który nie mógł powstrzymać buntowniczego ducha, przedstawił swoją rezygnację, którą ks. Fransoni pośpiesznie odmówił. Podniecenie nie osłabło. 9 lutego 1848 r., Kiedy ogłoszono statut w Turynie, duchowni pojawili się ponownie w mieście ze swoją klatką piersiową lub kapeluszem ozdobionymi symbolicznymi trójkolorowymi kokardami. Zrobili to samo kilka dni później, doceniając procesję świeckich korporacji. W rezultacie wszystkim kapłanom święceń odmówiono święceń. A arcybiskup podjął drastyczną decyzję o zamknięciu seminarium w Turynie. Seminarzyści wrócili do domu. Ktoś znalazł miejsce w sąsiednich diecezjach. Następnie, gdy wybuchła wojna, administracja cywilna przekształciła seminarium w szpital wojskowy. Arcybiskup, uwięziony na pewien czas w Fenestrelle, został później zmuszony do wygnania w Lyonie. Tak więc, kiedy Michele wszedł do budynku jako zewnętrzny student, seminarium było nadal w dużej mierze niezbędne. Szukał swoich profesorów na strychu, gdzie mieszkali.
W roku szkolnym 1853-1854 miał profesorów Don Cipriano Mottura i don Giuseppe Farina, wspomaganych przez donosiciela, kanon Berta. W tym roku Rua zostawił nam dwa zeszyty zatytułowane: Quesiti di Logica 1853-1854 . [45] Był to kurs podyktowany, napisany z wielką starannością, o procesie wiedzy i eksponowaniu jego wyników. Nasz seminarzysta nauczył się kochać przejrzystość zdania, dobrze zbudowane, rozsądnie rozłożone i doskonale spójne relacje. W przyszłości jego współbracia zrozumieją to. W pierwszym roku filozofii uczęszczał również na zajęcia z fizyki, których notatki pozostają.
Jednak badania nie stanowiły niewielkiej części zawodów Michele. Przecież w seminarium odbyły się tylko dwie godziny codziennych lekcji. Rua miał udzielać ogólnej pomocy domowi Oratorium św. Franciszka Salezego. Był odpowiedzialny za nadzór nad studium, kaplicę, dziedziniec i refektarz. Do tego dodano w ostatniej chwili cotygodniową lekcję katechizmu i przygotowania przygotowywanej biblioteki. A kiedy w 1854 r. Ks. Bosko stworzył dla swoich młodych ludzi mini-konferencję św. Wincentego a Paulo, instytucji, która pojawiła się w Turynie tylko przez cztery lata, objął sekretariat i zorganizował pracę dla ubogich z sąsiedztwa. [46]
Ważnym wydarzeniem dla niego były te miesiące. W dniu 26 stycznia 1854 r., Gdy zbliżyło się uroczyste święto św. Franciszka Salezego, Ks. Bosko, który nalegał na swój pomysł stworzenia społeczeństwa w służbie swojej pracy, zgromadził czterech z najbardziej obiecujących młodych mężczyzn: duchownych Michele Rua i Giuseppe Rocchietti, chłopcy Giacomo Artiglia i Giovanni Cagliero, zaproponowali im, jak czytamy w notatce Rua, „aby, z pomocą Pana i św. bliźniego, a następnie dotrzymać obietnicy, a zatem jeśli wydaje się możliwe i wygodne złożenie ślubu Panu ». [47] W ten sposób przyszłe Towarzystwo Salezjańskie zaczęło nabierać kształtu.
Trzy dni później, wieczorem w święto św. Franciszka Salezego, czwórka pojawiła się na ceremonii wręczenia nagród w szczególnym rodzaju. W ciągu tygodnia uczniowie zostali poproszeni o napisanie na kartce papieru nazwisk czterech lub pięciu towarzyszy, którzy ich zdaniem wyróżnili się przykładnym zachowaniem religijnym i moralnym. Arkusze zostały podpisane. Rejestr autografów Ks. Bosko informuje nas, że „w tym roku, podczas uroczystego wręczenia św. Franciszka Salezego, wśród duchownych wybrano wyjątkowo Rua Michele i Rocchietti Giuseppe. Wśród studentów mieli zaszczyt zdobyć nagrodę: Bellisio, Artiglia, Cagliero. Skrutatorzy: największy z braci Turchi, Savio Angelo, Pepe L., Comollo ». [48]
Ten rodzaj wyborów, bardzo demokratyczny, był dla Księdza Bosko jednym z wielu sposobów, aby pobudzić swoje dzieci do bycia dobrymi chrześcijanami. Aby osiągnąć swój cel, myślał, że nic nie jest warte więcej niż żywy przykład, ale także przykład opisany lub napisany. Dlatego w serii Czytań katolickichw tym samym styczniu 1854 r. w adaptowanej adaptacji opublikował dla nich historię podziwianego i kochanego młodego człowieka, którego spotkał w szkole, a następnie w seminarium Chieri. Życie Luigiego Comollo „który zmarł w seminarium Chieri, podziwianym przez wszystkich za jego cnoty” było stale proponowane do budowy jego młodych ludzi. Można być pewnym, że duchowny Rua cenił go, ponieważ znajdujemy, dołączony do jednej z jego ksiąg filozoficznych, długą notatkę „przykładów” Luigiego Comollo.
Letnie wakacje były dla niego nieco gorączkowe, który musiał nagle stać się pielęgniarką cholerozy. Ale przejdźmy do kontekstu. [49]
W dniu 21 lipca 1854 r. Plakat burmistrza umieszczony na rogach ulic Turynu ogłosił zasady higieniczne, których należy przestrzegać w domach, laboratoriach, sklepach w związku z nadejściem cholery w mieście. „Zaraźliwe” ustanowiło prawo. Specjalne szpitale, zwane lazarety, musiały zostać zbudowane w celu odizolowania chorych. Mieszkańcy Valdocco dowiedzieli się, że gmina wykorzysta w tym celu ogromny magazyn w Borgo Dora. Szpital miałby pojemność stu pięćdziesięciu łóżek i byłby wyposażony w aneks z apteką, kuchnię, toalety, pomieszczenie do dezynfekcji i pomieszczenia dla personelu obsługi. Gazety informowały o stanie infekcji. Wikariusz generalny diecezji, ks. Ravina z okólnikiem wysłał instrukcje rządowe do proboszczów, zabieganie o ich współpracę. W tym samym czasie kapłani turyńscy mogli przeczytać broszurę z instrukcjami udzielonymi przez arcybiskupa Genui swojemu duchowieństwu: środki profilaktyczne i higieniczne, udogodnienia do wykonywania posługi i zakaz ucieczki z miasta. W rzeczywistości pokusa była silna. 3 sierpnia, według statystyk firmy kolejowej, jedna czwarta populacji Turynu opuściła miasto.
W Oratorium św. Franciszka Salezego duchowny Rua czuł się w pełni zaangażowany. Aby poradzić sobie z infekcją, Ksiądz Bosko zorganizował dom od pierwszego alarmu. Pomieszczenia, w których zgromadzono setkę młodych ludzi, zostały zaadaptowane i oczyszczone. Aby ułatwić częstą zmianę pościeli, podwoił podaż odzieży. Pod koniec lipca epidemia zaczęła niszczyć miasto i dotknęła obszaru w pobliżu Oratorium, Borgo Dora, gdzie ludność dosłownie została zdziesiątkowana przez plagę. Duchowni regularni i diecezjalni spędzali bez zastrzeżeń w służbie cholerozy. Proboszcz Borgo Dora wyróżnił się w szczególny sposób. Chory obfitował w parafii: według świadka było osiemset, z czego pięćset zmarło w połowie października. Nie zadowalam się udzielaniem sakramentów chorym, kapłani pożyczali im zagrażające życiu usługi pielęgniarskie. Ksiądz Don Agostino Gattino zapłacił tyle za cenę swojego poświęcenia.
Ksiądz Bosko był przekonany, że nie jest wystarczająco zajęty, po prostu broniąc swojej pracy przed tak niebezpieczną plagą. Gmina szukała ochotniczych pielęgniarek: „Kto chce iść i zobaczyć cholerę w szpitalu i domach prywatnych?” Zapytał chłopców pewnego dnia. W ten sposób mógł przedstawić władzom czternaście nazwisk. Brakuje nam pełnej listy, ale wiemy, że wśród nich byli z pewnością siedemnastoletni Rua, szesnastoletni Cagliero i czternastoletni Anfossi. Ksiądz Bosko udzielał praktycznych instrukcji młodym pielęgniarkom. Choroba przechodzi przez dwa etapy, wyjaśnił najprawdopodobniej. Na początku jest nagły atak, który, z wyjątkiem natychmiastowej ulgi, jest często śmiertelny; potem następuje reakcja, podczas której krążenie krwi próbuje odzyskać. Pielęgniarka cholerozy musi walczyć z atakiem, uzyskując reakcję tak szybko, jak to możliwe, a następnie odpowiednio sprzyjając tej reakcji. W tym czasie reakcje te były spowodowane zastosowaniem gorących leków i energetycznych tarć, owijając dłonie i stopy pacjenta ciepłą wełną, bardziej podatną na skurcze i chłodzenie.
Ustalono harmonogram i młodzi ludzie rozproszyli się, niektórzy w lazaretto Borgo San Donato, inni w domach sąsiedztwa. W ciągu dnia iw nocy w Oratorium nieustannie przychodziło i odchodziło. Młodzież Ks. Bosko odważnie wypełniła swoje nowe zadanie, ufając, że choroba nie dotknie ich, skrupulatnie przestrzegając zaleceń ich dyrektora: zwracaj uwagę na czystość, ale przede wszystkim uciekaj od grzechu i polegaj na Maryi.
W ten sposób zaczęło się zupełnie nowe doświadczenie dla duchownego Rua. Ale musiał pokonać horror wywołany przez pacjenta z cholery. << Oh! Co za straszna śmierć pacjentów z cholery ”, pisze pod koniec roku Ks. Bosko, opisując to, co widział i słyszał. „Wymioty, czerwonka, skurcze rąk i nóg, bóle głowy, duszność, uduszenie… Miały zapadnięte oczy, sine twarz, jęczały i trzęsły się; krótko mówiąc, w tych nieszczęściach widziałem całe zło, które człowiek może znieść bez umierania ”. Harmonia z 16 września poświęcona młodzieży Oratorium akapit z Kroniki dobroczynności duchowieństwa w czasach cholery: „Animowani duchem ojca, a nie przełożonym, D. Bosco, odważnie podchodzą do cholerozy, oddychając swoją odwagą i pewnością siebie, nie tylko słowami, ale czynami, biorąc je za ręce, robiąc tarcia, bez dawania wzroku najmniej horroru i strachu. Wręcz przeciwnie, wchodząc do domu cholerozy, szybko zwracają się do zdumionych ludzi, pocieszając ich, aby się wycofali, jeśli się boją, podczas gdy oni wypełniają wszystkie niezbędne rzeczy, z wyjątkiem tego, że są to ludzie słabszej płci, którzy w tym przypadku modlą się, aby część domu pozostała , jeśli nie blisko łóżka, przynajmniej w dogodnym miejscu. Kiedy cholera wygasa, jeśli nie jest kobietą, wykonują skrajne obowiązki wokół zwłok ”. [50]
Żadna z ochotniczych pielęgniarek Oratory nie została dotknięta chorobą. Ich poświęcenie zrobiło duże wrażenie w mieście.
Kiedy przygotowywał się do drugiego roku filozofii, jedynego seminarzysty swego kursu, nasz duchowny najwyraźniej początkowo nie zwracał zbytniej uwagi na przybycie nowego ucznia na Valdocco, Domenico Savio. Ale wkrótce musiał zmienić zdanie. Został polecony Księdzu Bosko przez swojego nauczyciela, Don Cugliero. Chłopiec, który wyróżniał się inteligencją i litością. „Tutaj w swoim domu może mieć równą młodzież, ale nie będzie miał nikogo, kto przewyższy go talentem i cnotą. Przetestuj i znajdź innego świętego Ludwika ». [51]Domenico był zdeterminowany, aby kontynuować ten sam tok studiów, który Michele przeprowadził cztery lata wcześniej. Ten ostatni zezna pewnego dnia, że „od pierwszych tygodni swojej obecności w Oratorium” czuł dla niego „wielki szacunek, który wzrastał regularnie” dzień po dniu. „Braterska miłość” łączyła ich. [52] W latach 1854-1857 Domenico będzie później uczniem prof. Bonzanino i Don Picco, z roczną przerwą, w której uczęszczał do szkoły w tym samym Oratorium.
Od jesieni 1854 r. Rua musiała zajmować się oratorium San Luigi w każdą niedzielę na stacji Porta Nuova. Oznaczało to dla niego długą podróż pieszo dwa razy dziennie. Tymczasem jego rola w Oratorium św. Franciszka Salezego nabierała coraz większego znaczenia. Uczeń tego czasu zezna: „Najbardziej zaskoczyło mnie, gdy wszedłem do Oratorium, w 1854 r. Razem z Domenico Savio, aby zobaczyć, że Ks. ktoś inny, na przykład duchowny Rocchietti, trochę bardziej dorosły niż on i bardziej zdolny do dowodzenia. Naprawdę zdumiewało mnie, że zobaczyłem te preferencje dla duchownego Rua, ale potem zdałem sobie sprawę, jak bardzo był przerażony i kochany przez wszystkich młodych ludzi[53]
Ksiądz Bosko stopniowo wraz z innymi kształtował młodego Rua, który bez zamieszania przygotowywał się do wejścia do społeczeństwa zakonnego zaprojektowanego przez Ks. Bosko. Jesienią, za pozwoleniem swego kierownika duchowego i spowiednika, zaczął komunikować się każdego dnia. [54]Miesiące te były okresem jego duchowej praktyki, nowicjatu, jeśli wolisz, co wymagałoby konkretnych konferencji doktrynalnych i odpowiednich ćwiczeń. „Konferencje” odbyły się w Ks. Bosko w jego małym pokoju w niedzielny wieczór, zgodnie ze zwyczajem po modlitwie. Cała przyszłość jego pracy była zawarta w tej małej grupie uczniów, którą zamierzał powoli trenować, w oparciu o jego ideał wychowawczy. Ćwiczeniami, które im przedstawił, były te, które sam wykonał: wyczerpujące dni pracy wśród Oratorian, wspólne modlitwy, celebracje liturgiczne, katecheza, zajęcia wieczorowe, pomoc, żywe gry ... Nie prosił o życie pełne poświęcenia totalnie w służbie porzuconej młodzieży, oprócz regularnego uczestnictwa w sakramentach i trzeźwego programu pobożnych praktyk, takich jak wizyta w Najświętszym Sakramencie. Te same praktyki sugerowały młodemu Oratorium. Jego nauczanie ograniczało się do tego. Nie żądał niczego więcej. Reszta powierzyła go w ręce Boga, a łaska działała w nich przez Jego przykład. Ksiądz Bosko przychodził i odchodził, modląc się, bawiąc, pracując dla wszystkich, aby zobaczyć. Wystarczyło pojąć naukę, która wyrosła z jego życia. Rua karmił swoje spojrzenie i serce, ceniąc lekcje cichej cnoty. Na klęczniku i na ołtarzu często podziwiał go, głęboko zebrany, zanurzony w pokornej i ufnej modlitwie. Na dziedzińcu iw refektarzu zawsze uważał, że jest pełen dobrego humoru i witalności, dotyczy wyłącznie utrzymania dobrej jakości dobrej zabawy wśród młodzieży. Jeśli zobaczył to na ulicy, odkrył człowieka, który chciał nigdy nie przegapić okazji, aby skontaktować się z młodymi ludźmi. W życiu codziennym uderzyła go jego naturalność i dobroć, nieustannie równy nastrój, zawsze uśmiechająca się uprzejmość. Gdyby przemówił do niego w zaciszu swojego pokoju, byłby szczęśliwy z powodu ojcowskiego i prawdziwie przyjaznego spotkania. Dobrze było żyć w cieniu Ks. Bosko. Gdyby przemówił do niego w zaciszu swojego pokoju, byłby szczęśliwy z powodu ojcowskiego i prawdziwie przyjaznego spotkania. Dobrze było żyć w cieniu Ks. Bosko. Gdyby przemówił do niego w zaciszu swojego pokoju, byłby szczęśliwy z powodu ojcowskiego i prawdziwie przyjaznego spotkania. Dobrze było żyć w cieniu Ks. Bosko.
Duchowy zysk był szybki i poważny, tak że mistrz wkrótce osądził ucznia gotowego stawić czoła wielkiemu krokowi. Wieczorem Zwiastowania, 25 marca 1855 r., W pokornym pokoju Ks. Bosko Michele Rua, student drugiego roku filozofii, złożył prywatne śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa w rękach tego, który był jego ojcem w wierze , Bez pompowania w ceremonii. Z jednej strony kapłan stoi, a z drugiej strony stoi przed krucyfiksem, klęczący duchowny, który mruczał formułę, której nie jesteśmy w stanie poznać. Nie było świadków. „A jednak roztropnie pisze Don Auffray wśród tych czterech ścian, narodziło się coś wielkiego ... Zawsze mroczne pochodzenie dzieł, w których Bóg pokazuje całą swoją przyjemność!”. [55]
Na początku roku szkolnego 1855-1856 duchowny Rua rozpoczął studia teologiczne, uczęszczając na lekcje seminarium. Jego profesorami byli teolog Francesco Marengo, autor De institutionibus theologicis (teologia fundamentalna) i teolog Giuseppe Molinari, autor De Sacramentis w gatunku (teologia sakramentów). Były dwie godziny lekcji rano i półtorej godziny po południu. Rua dodał prywatną lub lekcję grecką lub hebrajską dwa lub trzy razy w tygodniu z orientalnym profesorem i opatem Amedeo Peyronem. W rzeczywistości bardzo chciał czytać i rozumieć Biblię. Jednocześnie przygotowywał egzamin magisterski, jak zauważamy na podstawie obecności w notatnikach z tego okresu ćwiczeń w języku francuskim, arytmetyce i naukach przyrodniczych. [56] Michele był naprawdę zapalony w pracy intelektualnej.
Szczególnie interesował się teologią. Cztery jego zeszyty zostały zachowane z tytułem De Religione . Zaczynają od rozróżnienia religii w jej praktyce (uwielbieniu) i religii jako zjawisku społecznym (religie), a następnie pokazują konieczność Objawienia, integralności i prawdy Starego i Nowego Testamentu przekazanego mu. Kurs, sądząc po dokładnej kaligrafii, wydaje się być podyktowany. Staramy się udowodnić, że istnieje tylko jedna autentyczna objawiona religia, która jest chrześcijańską religią Kościoła katolickiego. Na koniec cały traktat jest podsumowany przez naszego seminarzystę na trzydziestu jeden stronach tablic synoptycznych, które ukazują człowieka zakochanego w jasności i spójności.
Traktat De Deo uno et trino , który nastąpił po fundamentalnej teologii De Religione , został z pewnością pozostawiony na następne lata. Wydaje się, że teolog Giuseppe Molinari prowadził kursy cyklicznie i natychmiast zaczął udzielać uczniom lekcji sakramentalnych, poczynając od traktatu De gratia, Rzeczywiście, w tych samych archiwach salezjańskich znajdujemy opracowanie, napisane przez Rua, zawierające 206 stron na temat łaski, kluczowy problem w Kościele tego okresu. Po niej następuje długa seria mniej lub bardziej uporządkowanych notatek o Eucharystii (96 stron). Pozostałe sakramenty są traktowane w tych manuskryptach bardziej pośpiesznie: mamy dwustronicowy schemat synaptyczny na temat chrztu, 34 strony notatek na temat spowiedzi i 17 stron na temat ekstremalnego namaszczenia. Wszystko w scholastycznej łacinie, jak było w tym czasie używane. Analiza tych tez pozwoli lepiej poznać myśl Ks. Rua podczas jego życia kapłańskiego.
Tymczasem Ksiądz Bosko zastanawiał się. Jego dzieło zostało skonsolidowane wraz z przybyciem na Valdocco, w październiku 1854 r., Księdza dojrzałego wieku, Don Vittorio Alasonatti. Uczynił to swoją drugą i dał mu tytuł prefekta. W międzyczasie zaczął precyzyjniej konstruować rytmy i działania domu i całej instytucji. Ale czy uda mu się stworzyć to społeczeństwo religijne, które wydawało się konieczne do podtrzymania pracy Oratorium?
Z politycznego punktu widzenia ten moment wydawał się sprzeczny z taką inicjatywą. [57]Od listopada 1854 r. Do maja 1855 r. Rząd Piemontu, kierowany przede wszystkim przez Ministra Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Urban Rattazziego, ustanowił i wprowadził ustawę o klasztorach omawianą w Parlamencie, której celem było zakazanie terytorium, za pomocą wszelkich możliwych środków , zakony i zgromadzenia zakonników i zakonnic, w szczególności „zakony żebracze” szkodliwe, według liberałów, na moralność kraju i „sprzeczne z nowoczesną etyką pracy”. Nowe prawo pozbawiło mnichów ich własności. Prawo duchowne zareagowało, potępiając naruszenie Statutu i umów ze Stolicą Apostolską, i przedstawiło prawo jako celowy atak na prawo zrzeszania się i własności, prekursora zepsucia socjalizmu i komunizmu w kraju. Równocześnie skrajna lewica krzyczała przeciwko kościelnemu obskurantyzmowi, przypominając koniec Giordano Bruno, filozofa, który w XVI wieku został oskarżony o herezję i spalony żywcem; argumentował przeciwko próbie Galileusza, innego zbyt nowoczesnego umysłu i przeciwko Indeksowi Zakazanych Książek. Korzystając z gorącej debaty wokół proponowanej ustawy, oskarżył papieży, w tym Piusa IX, wówczas chronionego przez Francuzów, o to, że zawsze brali część cudzoziemca na niekorzyść Włoch. Dążąc do rozszerzenia ustawy, którą uważał za zbyt słabą, zażądał zniesienia wszystkich istniejących zakonów religijnych: przy kontemplacji i żebrakach konieczne było również wyeliminowanie korporacji poświęconych nauczaniu i nauczaniu. Nalegał, aby wszystkie dobra kościelne były zcentralizowane lub zindywidualizowane ...
Pod koniec serii wydarzeń ustawa Rattazziego została zatwierdzona przez obie izby i podpisana przez króla 29 maja 1855 r. Prace znajdujące się w Królestwie Sardynii i zależne od zakonników nie poświęcały się głoszeniu, wychowaniu ani pomocy chorym nie byli już uznawani za istoty moralne ; w rzeczywistości już nie istniały. Musimy spojrzeć na listę dołączoną do dekretu dotyczącego egzekwowania prawa, aby zrozumieć psychologiczną dezorientację spowodowaną przez to w Piemoncie: prawo dotknęło dwadzieścia jeden męskich zborów i czternaście zborów. ‹‹ Co za szok! co za straszne niezadowolenie! ilu nieszczęśników uderzyła ekskomunika! »zawołał Ksiądz Bosko listem do przyjaciela. [58]
To prawo byłoby stałym punktem odniesienia dla Księdza Bosko. Sprawiłby, że obawiałby się o swoich współpracowników nieprzyzwoitego epitetu braci ; skłoniłby go do unikania pozorów moralnej agendy dla swojego społeczeństwa religijnego i zasugerowałby, że za wszelką cenę zachowa prawa obywatelskie swoich członków. Prawa te odróżniłyby jego społeczeństwo od jakiejkolwiek innej korporacji religijnej.
Seminarium Rua w pierwszym roku teologii zostało dotknięte śmiercią trzech bliskich.
5 listopada 1856 roku, w wieku zaledwie 28 lat, teolog Paolo Rossi, dyrektor Oratorium San Luigi, zmarł w zakażeniu płuc w Porta Nuova, gdzie Michele udał się w niedzielę rano. Ciężar jego pracy spadł na niego i zrobił to najlepiej, jak mógł. [59]
W domu Oratorium św. Franciszka Salezego przybycie ks. Alasonattiego definitywnie zdegradowało matkę Ks. Bosko, Margaret, która przez długi czas była skarbnicą domu. Chłopcy i goście nie zapomnieli o niej, ale wycofała się. W listopadzie 1856 r. Uderzyło ją gwałtowne zapalenie płuc. Od tego momentu Giovanna Maria Rua pozostała niestrudzenie przy swoim łóżku, razem z siostrą Margherity, Marianną Occhieną. Cały dom modlił się o jego wyzdrowienie. Przez kilka dni trzymał wszystkich wśród strachu i nadziei. Niemal co godzinę młodzi mężczyźni patrzyli jeden po drugim na swój pokój. Każdego wieczoru wspólnota czekała, by usłyszeć wiadomości od Ks. Bosko i Dona Alasonattiego. Jego syn Giuseppe przybył z Castelnuovo. Ból nasilił się, gdy otrzymała namaszczenie chorych. W końcu 25 listopada zmarła Margherita. Pogrzeby były skromne, ale bardzo poruszające. Uroczysta msza została odprawiona w kościele Oratorium. Potem chłopcy ze łzami towarzyszyli trumnie do parafii; wersetyMiserere przeplatał się z kilkoma notatkami z oratorium. Procesja posuwała się bardzo ułożona, wzbudzając wielkie wrażenie u gapiów. Signora Gastaldi twierdziła, że nigdy nie była świadkiem tak wzruszającego pogrzebu. [60] Ważna konsekwencja dla Rua: pod koniec lat pięćdziesiątych Giovanna Maria będzie drugą „matką Margheritą” dla chłopców Ks. Bosko.
Trzecią żałobą, która nawiedziła Oratorium, była śmierć Domenico Savio. 8 czerwca Domenico założył Compagnia dell'Immacolata z duchownymi Michele Rua i Giuseppe Bongiovanni. Opracowano kilka zasad przeplatanych praktycznymi rezolucjami, które poprawiłyby duchowy klimat całej pracy. „Wielki szacunek”, jaki Michael odczuł wobec Dominika, wzrósł „z okazji ustanowienia tego stowarzyszenia”, ogłosi Ks. Rua w procesie kanonizacji chłopca. [61]Domenico zawsze był w złym stanie zdrowia. 1 marca 1857 r. Infekcja płuc zmusiła go do opuszczenia wspólnoty i powrotu do rodziny. Tego ranka uczestniczył w sprawowaniu dobrej śmierci i spokojnie pożegnał się z Księdzem Bosko i jego towarzyszami. Osiem dni później oddychał. Był świętym, natychmiast głosili towarzysze, którzy zaczęli go wzywać. Ten rodzaj modlitwy okazał się skuteczny, nadal będzie świadczył o Księdzu Rua w tym samym procesie. [62] Ze swej strony Ks. Bosko, który był tego samego zdania, zaczął gromadzić, szczególnie przy współpracy Michała, świadectwa o jego niezwykłych cnotach, aby napisać Życie młodego Savio Domenico , które opublikowałby od 1859 r. [63]
Wróćmy do roku 1857. Dobre stosunki z ministrem Rattazzim uspokajają Księdza Bosko, pragnąc przejść do projektu fundacji religijnej. Ta przerażająca antyklerykalność bardzo doceniała jego „dobroczynność dobroczynną”, polecał mu potrzebujących młodych ludzi i kazał mu płacić, kiedy Ks. Bosko ich zażądał, znacznych dotacji. Decydująca rozmowa, jaką Ks. Bosko miał z nim podczas posługi, prawdopodobnie pochodzi z maja 1857 r., Podczas wizyty dziękczynnej. Rattazzi zapytał go, czy pomyślał o przyszłości swojej pracy: dlaczego nie był społeczeństwem świeckich i duchownych? Ale, jak zauważył Ks. Bosko, czy rząd Piemontu nie jest wrogi wobec tego typu stowarzyszeń? Rattazzi odpowiedział, że nie powinien zakładać tradycyjnej korporacji religijnej,
Dla Księdza Bosko była to iluminacja. Nawet gdyby przed Kościołem byłby zgromadzeniem przed państwem, miałby on postać społeczeństwa dobroczynnego , które spełniałoby te kryteria. Pod koniec 1857 r. Lub najpóźniej na początku 1858 r. Dał Rua kopię piętnastu stron wyjaśniających pochodzenie, imię Rua, pod tytułem „Zgromadzenie św. Franciszka Sprzedaży”. cel, forma, śluby, rząd i jak zostać zaakceptowanym w tym społeczeństwie. [64] „Celem tego Zgromadzenia było napisanie Rua, naśladując Ks. Bosko, aby zgromadzić swoich członków kościelnych, duchownych, a nawet świeckich, aby doskonalić się, naśladując, jak tylko to możliwe, widok naszego Boskiego Zbawiciela”. [65]Nic skomplikowanego, zwłaszcza żadnych uroczystych głosów, prawnie wiążących. „Wszyscy członkowie kongregacji mają wspólne życie, połączone jedynie braterską miłością i prostymi ślubami, które wiążą ich, aby stworzyć jedno serce i jedną duszę, aby kochać i służyć Bogu”. Ksiądz Bosko wziął pod uwagę ostrzeżenia Rattazziego: „Każdy, kto wejdzie do zgromadzenia, nie utraci prawa obywatelskiego nawet po złożeniu ślubów, dlatego zachowuje prawo własności do swoich rzeczy, prawo do osiągnięcia sukcesu i otrzymania spadku, zapisów i darowizn” , [66] Będzie to społeczeństwo wolnych obywateli.
Ksiądz Bosko postanowił przekazać ten projekt Papieżowi. Był znany w Watykanie od 1849 roku, kiedy jego młodzi ludzie uczestniczyli w zbiorze na rzecz Piusa IX, który podziękował. Pojechał do Rzymu w towarzystwie Michele, który byłby jego sekretarzem.
Podróż Turyn-Rzym, pociągiem, potem statkiem, a wreszcie pocztą, trwała cztery dni, od świtu 18 lutego 1858 r. Do późnego wieczora 21 lutego. W Rzymie Ks. Bosko był gościem rodziny de Maistre, przy Via del Quirinale nr 49. Również Rua najpierw tam się zatrzymał, ale wkrótce wyjechał, aby znaleźć miejsce dla Rosminianów, ryzykując wstaniem wcześnie rano, aby dotrzeć Ks. Bosko. [67] Nasi dwaj pielgrzymi, którzy przewidzieli pobyt jednego lub dwóch miesięcy w mieście, zorganizowali swój czas. Ksiądz Bosko pragnął rozwinąć statut swojego społeczeństwa, w którym żył. Rua wydalibyśmy litery, napisane się różne teksty w swoim pięknym charakterem pisma, zwłaszcza Księgi Ks majui towarzyszyłby Ks. Bosko w mieście.
W miarę upływu tygodni oboje odwiedzali Rzym starannie od prawdziwych pielgrzymów pasjonujących się architekturą i historią oraz jako ciekawych apostołów doświadczeń duszpasterskich miasta papieży. Szli pieszo, czasem w deszczu i pod osłoną jednego parasola, chyba że jakiś szlachetny dżentelmen zaproponował im towarzyszenie swoim występem. Zebrali najwięcej wiadomości dnia, malowniczych i budujących, czytanych lub słyszanych przez przypadek, by następnie dostarczyć je do swojego pamiętnika, który chcieli bardzo szczegółowo. Odwiedzili kościół Gesù, Panteon, San Pietro in Vincoli, San Luigi dei Francesi, Santa Maria Maggiore, San Giovanni in Laterano i oczywiście San Pietro in Vaticano, Castel Sant'Angelo i okolice. Dla Księdza Bosko, który właśnie opublikował życie św. Piotra, najbardziej poruszającą wizytą była z pewnością wizyta 2 marca w towarzystwie rodziny Michele i rodziny de Maistre w więzieniu Mamertino. „Tylko po to, by to zobaczyć, horror”, Ks. Bosko napisał do ks. Alasonattiego.[68] W obecności rodziny de Maistre Ks. Bosko odprawił Mszę św. Na małym ołtarzu obok „kolumny św. Piotra”.
Ksiądz Bosko i Rua dostosowali się do praktyk religijnych miejsc. 23 lutego łańcuchy apostoła były wyjątkowo czczone u św. Piotra w Vincoli. „Mieliśmy pocieszenie, dotykając tych łańcuchów rękami, całując je, kładąc je wokół naszych szyi i czoła”, mówi dziennik podróży. 25-tego dwudziestu ośmiu kroków Świętego Mikołaja padło na kolana. 13 marca zatrzymali się w Santa Maria degli Angeli, gdzie chcieli zrobić odpust zupełny. W pobliżu ołtarza głównego czcili imponującą liczbę relikwii. „W ten sposób zaspokajając nasze oddanie, mówi nam pamiętnik, wróciliśmy do domu około szóstej, bardzo zmęczeni iz dobrym apetytem”. Nasi dwaj Turcy bardzo interesowali się rzymskimi akcjami charytatywnymi, aby porównać je z ich. Tak odwiedził dom Tata Giovanni, którego styl życia wydawał się bardzo podobny do stylu Valdocco; widzieli szkołę miłości prowadzoną przez rzymskiego konsultanta św. Wincentego a Paulo w Santa Maria dei Monti; byli w San Michele, rozległym instytucie, który przyjmował „ponad osiemset osób, z których trzysta to młodzi mężczyźni”; skontaktowali się także z kilkoma oratoriami związanymi z tradycją św. Filipa Neri.
Najważniejszym momentem dla obu było oczywiście spotkanie z Papieżem, które Ks. Bosko nalegał od czasu jego przybycia do Rzymu. 8 marca, po powrocie z męczącego dnia, Ksiądz Bosko otworzył list, który go zachwycił. „Otwieram go, przeczytałem i to z następującego tenoru: św. Świątobliwość pan Opat Bosco nie dopuszcza go na przesłuchanie jutro 9 marca od jedenastu i trzech czwartych do godziny”. Następnego dnia, w towarzystwie kapłana Rua, przedstawił się w Watykanie, bardzo podekscytowany pelerynąz ceremonii na ramionach. „Zajęte przez tysiąc myśli” zaczęły wspinać się po schodach „bardziej mechanicznie niż rozsądnie” - mówi dziennik. Szlachetni strażnicy, „ubrani jak wielu książąt”, zrobili na nich wrażenie. Na podłodze papieskich sal przywitali ich strażnicy i kelnerzy „ubrani w wielki luksus” i ukłonili się głęboko, by wziąć list ze słuchu, który Ksiądz Bosko trzymał w palcach. Niekończące się widowisko przybywających i wychodzących z przedpokoju zajmowało ich duchy przez półtorej godziny oczekiwania.
Kiedy prałat uczynił z nich znak, aby wejść, Ks. Bosko, w kronice stwierdza, musiał „uzyskać siłę i przemoc, aby nie stracić równowagi rozumu”. Rua poszedł za nim z oprawionymi kopiami katolickich czytań, ich dar dla Ojca Świętego. Wykonali trzy uklęknięcia protokołu: jedno przy wejściu do salonu, drugie na środku i trzecie u stóp papieża. I całe ich obawy zniknęły, gdy odkryli „człowieka najbardziej sympatycznego, najbardziej czcigodnego, a zarazem najpiękniejszego, który malarz może malować”. Ponieważ papież siedział przy biurku, nasi dwaj goście nie mogli całować jego stopy tak, jak oczekiwali: po prostu pocałowali go w rękę. Ale Rua, pamiętając obietnicę złożoną duchownym z Valdocco, pocałował ją dwukrotnie, raz dla niego i raz dla swoich towarzyszy. Pozostali na kolanach, a Ksiądz Bosko, z szacunku dla etykiety, nadal tak mówił. „Nie,” powiedział mu Pius IX, „wstań!” Kiedy papież zrozumiał, że ma do czynienia z apostołem chłopców z Turynu, zwielokrotnił pytania dotyczące Oratorium, młodzieży, duchownych i przypomniał sobie ofertę otrzymaną w Gaecie. Ksiądz Bosko dał mu tomikiCzytania katolickie, „W naszym domu jest piętnastu introligatorów” - wyjaśnił. Papież wyszedł na chwilę i wrócił z piętnastoma medalami Niepokalanej za introligatorów, jeden trochę większy dla Rua i trumnę zawierającą piękny medal dla Ks. Bosko. Przygotował się do odwołania obu, gdy ten drugi poprosił go o rozmowę. Rua przyklęknął na środku pokoju i wycofał się. Ksiądz Bosko, który pozostał przy Piusie IX, mówił o swoim planie na rzecz społeczeństwa religijnego, a Papież nalegał, aby poprosił o głosy swoich współpracowników. Rua został przywołany, a publiczność zamknęła uroczyste błogosławieństwo dla Księdza Bosko, jego towarzysza, tych, którzy podzielili jego misję, na współpracowników i dobroczyńców, a wreszcie na młodych i wszystkie jego dzieła. Ks. Bosko i Rua powrócili do Quattro Fontane,
Następna papieska publiczność z 6 kwietnia, która wraz z Ks. Bosko i Michele Rua również spotkała się z teologiem Leonardo Murialdo, innym świętym apostołem młodzieży z Piemontu, ówczesnym dyrektorem Oratorium San Luigi, była w rzeczywistości zwolnieniem. Ksiądz Bosko przekazał papieżowi list od Gustavo di Cavour, który zaproponował pojednanie dotyczące losu ks. Fransoni, wygnany z Lyonu, i do przyszłości diecezji turyńskiej, bez pastora przez dziewięć lat. Dokument został przekazany kardynałowi Antonelli. Papież pokazał Księdzu Bosko „zaskakującą dobroć”. W trakcie trwającej trzy czwarte godziny rozmowy Pius IX udzielił mu wszystkich duchowych łask i wszystkich błogosławieństw, o które prosił. A on dodał czterdzieści złotych scudi, aby dać młodym Oratorianom śniadanie.[69] 14 kwietnia nasi pielgrzymi, pełni informacji i emocji o Rzymie, jego historii, kościołach, dziełach miłosierdzia, a przede wszystkim czcigodnym papieżu, powrócili na ścieżkę Turyn, dokąd przybyli, pociągiem w Genui, 16 kwietnia.
Przygoda tej podróży jeszcze bardziej wzmocniła więź między nauczycielem a uczniem. W lipcu Ks. Bosko miał okazję odpowiedzieć listem po łacinie do Rua, który poprosił go o radę. List ten ujawnia nie tylko rodzaj aktywnej duchowości nauczanej przez Ks. Bosko, ale także styl ich związków, które stały się całkowicie braterskie. Tutaj jest przetłumaczone w całości:
Mój syn
Niech radość i łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa zawsze będą w naszych sercach. Prosiłeś mnie o jakieś zdrowe porady, zrobię to chętnie iw kilku słowach.
Wiedzcie więc i pamiętajcie, że cierpienia obecnego czasu nie są porównywalne z przyszłą chwałą, która się w nas objawi. Dlatego szukajmy tej chwały z niezmiennością i odwagą.
Życie człowieka na ziemi jest jak dym o niewielkim czasie trwania, jest dla nas jak ślad, który znika, pojawia się cień, płynąca fala. W związku z tym musimy niewiele szacować dobra tego życia i gorliwie poszukiwać dóbr nieba.
Radujcie się w Panu; czy jesz, czy pijesz, cokolwiek robisz, czyni wszystko dla większej chwały Bożej.
Pozdrawiam cię, mój synu. Módlcie się do mnie, naszego Boga, za mnie.
Twój brat
Sac. Bosco
Św. Ignacy na Lanzo, 26 lipca 1858 r. [70]
Dla Ks. Bosko duchowny Rua był teraz consocius , bratem.
Podróż Rzymu została wpisana w serię traktatów teologicznych, które duchowny Rua kontynuował w seminarium turyńskim. W lipcu 1859 r. Pod koniec roku zdał egzamin na siedem kandydatów z oceną doskonałą.
Archiwa salezjańskie zachowują pięć zeszytów z końca lat pięćdziesiątych, zatytułowanych De Deo uno et trino(Trójjedyny Bóg), którego drugi datowany jest na 1859 r. Jest w sumie 132 strony. Ich treść jest interesująca. Traktują, w kolejności sukcesji, istnienie Boga, jego istoty, jego atrybutów i „negatywne”, czyli wieczność, ogrom, niezmienność, wolność i jedność; jest „pozytywny”, czyli świętość, prawdomówność, nauka, dobroć, sprawiedliwość i opatrzność. Trzeci zeszyt zajmuje się bardziej szczegółowo Trójcą i zaczyna się od definicji „procesji” i „relacji”, pokazuje, że w Bogu są trzy naprawdę różne osoby, stara się określić oryginalność pozycji drugiej i trzeciej osoby nalega na współistotność trzech osób i wreszcie próbuje rozwiązać zarzuty przeciwko definicji Trójcy. Było to zatem całkowicie klasyczne badanie, jak można oczekiwać od scholastycznych teologów XIX wieku. Mówił do inteligencji bardzo mało do serca.
Niektóre zeszyty Rua zatytułowane De iustitia et iure 1859-60 (Sprawiedliwość i prawo) pochodzą z tego samego okresu .
Teologia dogmatyczna i teologia moralna zdają się nie pasjonować seminarzysty Rua. Śledził kursy sumiennie i rzucał światło na egzaminy. W lutym 1860 r. Egzaminatorzy połączyli się z nim, dając mu doskonałą ocenę . Ale Rua wolał Biblię, a raczej świętą historię, z której zaczął tworzyć całą serię zeszytów (w sumie zachowało się osiemnaście), w celu opublikowania dzieła (które w rzeczywistości nigdy nie zrobi), zaczynając z sześciu dni stworzenia, skrupulatnie opowiadanych na osiemdziesięciu stronach, grubych bólach. Możesz to zrozumieć bez dzielenia się tym wszystkim. Biblijna hermeneutyka w czasach młodego Rua ledwo się jąkała.
Michele dużo pracował. Możemy to sobie wyobrazić, jeśli pomyślimy o jego harmonogramie. W ciągu dnia jego obowiązki w Oratorium św. Franciszka Salezego lub w St. Louis zajmowały centralne godziny. Wieczorem musiał wyzdrowieć, a nie w nocy, ponieważ Ksiądz Bosko nie pozwolił na to ani wcześnie rano. W najsurowszych zimach, bardzo częstych w Turynie, stał od drugiej do drugiej trzydzieści, o czym później przekonuje profesor Alessandro Fabre, który wszedł do oratorium w październiku 1858 r. Modlił się samotnie, klęcząc na podłodze, w pobliżu stół do nauki. Kiedy zabrzmiała trzecia godzina, udał się do akademików, w których spało sześciu, siedmiu, dziesięciu, a nawet piętnastu współpracowników, aby się obudzić. Latem to może być satysfakcjonujące, ale zimą było dość ciężko. „Ile razy jeden z tych chłopców napisze później, aby znaleźć u stóp łóżka wodę zamarzniętego dzbanka! Potem otworzyło się okno na poddaszu, jedno pochyliło się w stronę okapu, a dłonie w śniegu umyły twarz ». W studiu pracowali mało światła: kilka lamp naftowych, nazywanych cappuccino dla charakterystycznej gaśnicy w kształcie kaptura.14 O wpół do piątej do tych dzielnych młodych mężczyzn dołączyli inni uczniowie. Tak więc każdego ranka Rua mógł spędzić trzy godziny na studiowaniu teologii przed mszą.
Rok 1859 był politycznie naznaczony przez proces zjednoczenia Włoch pod kierownictwem Piemontu, a na Valdocco przez fundację Towarzystwa, o której marzył ks.
Tak zwyciężyła zwycięska wojna z Austrią w Lombardii, zakończona 11 lipca zawieszeniem broni Villafranca, a także kilka popularnych powstań na terytorium papieskim Romagna, podsycanych przez agentów Piemontu i ratyfikowanych w sierpniu i wrześniu przez ich przedstawicieli w Turynie że nagle cała północ półwyspu przeszła pod kontrolę Królestwa Sardynii. Dla papieża Piusa IX była to poważna zniewaga dla władzy papieskiej. Valdocco bez wahania stanął po jego stronie. Ksiądz Bosko, autor Historii Włoch uważanej za korzystną dla Austrii i niezbyt entuzjastycznie nastawionej do kwestii jedności Włoch, został uznany przez Gazzettę del Popolo za niebezpiecznego reakcjonistę, który 18 października gwałtownie go ukłuł. 9 listopada Ks. Bosko skierował długi list do Papieża, w którym zapewnił go o całkowitej dezaprobacie duchowieństwa i wszystkich dobrych katolików w odniesieniu do zachowania rządu Piemontu. Papież odpowiedział krótką pochwałą, że Ks. Bosko natychmiast opublikował w konserwatywnej gazecie L'Armonia , prowokując gniew swoich przeciwników.
W tej napiętej atmosferze Rua szybko zakończył kilka etapów, które oddzielały go od kapłaństwa. 11 grudnia ks. Giovanni Antonio Balma dał mu tonsurę i cztery drobne rozkazy; 17 grudnia otrzymał subdiakonat, który głosował za celibatem. Będzie zatem subdiakonem, który kilka dni później weźmie udział w spotkaniu założycielskim Towarzystwa Salezjańskiego.
W grudniu Ks. Bosko dał swojemu Towarzystwu prostą, ale wystarczającą strukturę. Wieczorem w piątek 9 wraz z przemówieniem do współpracowników ogłosił w niedzielę 18 zgromadzenie zarezerwowane dla tych, którzy chcieli się z nim zaangażować. Ci, którzy nie chcieli, nie zostali zaproszeni do stawienia się.
Rozporządzenie skopiowane przez Rua miało rozdział zatytułowany „Rząd Zgromadzenia”. Pierwszy artykuł określa: „Zgromadzenie będzie zarządzane przez Kapitułę złożoną z Rektora, prefekta, skarbnika, kierownika duchowego lub katechety i dwóch radnych (natychmiast przekazanych do trzech na oryginale)”. Aby zdefiniować tę grupę rządzącą, Ksiądz Bosko celowo wybrał termin „rozdział”, to znaczy „kolegium”, a nie „sobór”, używany w modelach konstytucji, do których został zainspirowany. Decyzje powinny zostać podjęte za obopólną zgodą. Władza rektora nie byłaby absolutna, rząd byłby kolegialny.
W kolejnych artykułach wyjaśniono, w jaki sposób wybrano rektora i obowiązki prefekta i kierownika duchowego. Tutaj trzy artykuły dotyczące kierownika duchowego mają ogromne znaczenie. Czytamy:
Art. 2 - Kierownik duchowy będzie się szczególnie troszczył o nowicjuszy, a on da najwyższą troskę, aby pozwolić im uczyć się i praktykować ducha miłości i gorliwości, który musi ożywiać tego, kto chce całkowicie poświęcić swoje życie dobru opuszczonej młodzieży.
Art. 3 - Jest to także specjalne biuro kierownika duchowego, aby monitorować postępowanie rektora z surowym obowiązkiem ostrzeżenia go, jeśli zauważy pewne zaniedbanie w przestrzeganiu zasad Zgromadzenia.
Art. 4 - Ale specjalną troską dyrektora jest także czuwanie nad moralnym postępowaniem wszystkich członków ».
Zgromadzenie 18 przewidziano do wyboru tego ciała. Tego wieczoru, o godzinie 21.00, mieli osiemnaście lat, aby zgromadzić mały pokój Ks. Bosko. Dwóch kapłanów: sam Ks. Bosko i Don Alasonatti, następnie diakon Angelo Savio, sub-diakon Rua, trzynastu duchownych i wreszcie świecki młodzieniec. Zgromadzenie zostało zarejestrowane przez jego sekretarza Alasonattiego. Zgodnie z tym dokumentem, obecni potwierdzili swoją obecną intencją „promowanie i zachowanie ducha prawdziwej miłości, którego potrzebujesz w pracy Oratorium dla opuszczonej i niebezpiecznej młodzieży, która w tych nieszczęsnych czasach przychodzi tysiąc sposobów uwiedzionych na szkodę społeczeństwa i spowodowanych niegodziwością i bezbożnością ».
Następnie wybrano członków kierownictwa nowej firmy. Modlili się krótką modlitwą wzywającą Ducha Świętego i jednomyślnie modlili się do Ks. Bosko, „inicjatora i promotora” Towarzystwa, aby przyjął stanowisko rektora. Bosko zgodził się, biorąc pod uwagę, że być może obawiał się kaprysów swoich młodych ludzi, nie zawsze czuły z surowym Ks. Zgromadzenie mogło jedynie wyrazić zgodę. Następnie grupa, na pewno z inicjatywy Księdza Bosko, postanowiła, że wybory odbędą się w głosowaniu tajnym na inne urzędy, czyli jako kierownika duchowego, skarbnika i trzech radnych. I tak właśnie tego wieczoru zgromadzenie oddało swój głos „jednomyślnie”, zgodnie z protokołem, na sub-diakona Michała Rua na stanowisko „kierownika duchowego” nowego Towarzystwa. Byłby, obok Księdza Bosko, strażnikiem dusz, tym, który z ufnością dla wszystkich poradziłby sobie z formowaniem nowych wyznawców i zadbałby o to, by ich duch był autentycznie religijny i chrześcijański. Ksiądz Bosko wiedział, że może liczyć na tego młodego człowieka, który nie miał jeszcze dwudziestu dwóch lat. Angelo Savio został wybrany skarbnikiem; Giovanni Cagliero, Giovanni Bonetti i Carlo Ghivarello zostali mianowani na radnych. zajmowałby się tworzeniem nowych wyznawców i dbał o to, by ich duch był autentycznie religijny i chrześcijański. Ksiądz Bosko wiedział, że może liczyć na tego młodego człowieka, który nie miał jeszcze dwudziestu dwóch lat. Angelo Savio został wybrany skarbnikiem; Giovanni Cagliero, Giovanni Bonetti i Carlo Ghivarello zostali mianowani na radnych. zajmowałby się tworzeniem nowych wyznawców i dbał o to, by ich duch był autentycznie religijny i chrześcijański. Ksiądz Bosko wiedział, że może liczyć na tego młodego człowieka, który nie miał jeszcze dwudziestu dwóch lat. Angelo Savio został wybrany skarbnikiem; Giovanni Cagliero, Giovanni Bonetti i Carlo Ghivarello zostali mianowani na radnych.[71] Struktura była kompletna.
Kiedy został mianowany kierownikiem duchowym powstającego Towarzystwa Salezjańskiego, Michele Rua kończył studia teologiczne w seminarium w Turynie i przygotowywał się do święceń kapłańskich. W niektórych zeszytach, na przykład zawierających traktat De legibus (o prawach), znajdujemy daty tego roku 1859-1860. Zawsze był bardzo aktywny. Począwszy od 1855 r. W oratorium św. Franciszka Salezego pięć klas szkół średnich stopniowo się ustanawiało. Jego zadaniem było ich monitorowanie.
Zawsze dyskretnie pokazując swoje uczucia, nie było w nim przesadnych wyrazów litości. Jego refleksyjny temperament doprowadził go do moderowania słów i gestów. To był powód, który go rządził. Zawsze zachowywał spokój. Kiedy nadszedł czas na modlitwę, był po prostu zanurzony w niej. Przez resztę czasu, podobnie jak Ks. Bosko, modlił się w swojej pracy. Niektórzy świadkowie mówią. Giacinto Ballesio, który wstąpił do Oratorium w 1858 r., Zeznał, że „duchowny Rua był pierwszym ze swojej prostej, bezpiecznej i godnej pobożności. Aby zobaczyć, jak się modli, zarówno w gabinecie, jak i pod arkadami podczas wieczornych modlitw, a nawet w kościele, jego świetliste oblicze, jego postawa, sprawiły, że zrozumieliśmy, że jego duch i serce były w Bogu. widział Jezusa, czuł to, zachwycał się nim, a także kazał nam się modlić ».[72]
Dlatego bezużyteczne jest szukanie mistycznych wylewów w jego osobistych notatnikach. To nie był jego rodzaj. Wszystko działo się w tajemnicy jego duszy, w jego stałej relacji z Bogiem.
Nie wyobrażajmy sobie jednak, że jest to zastrzeżone i ciche. „Duchowny Rua, według tego samego świadka, choć dostojnego i opanowanego, był królem rekreacji, pieśni, gier, które wiedział, że przyprawił dobrą radą i dobrym ostrzeżeniem lub przykładem”. [73]
17 marca 1860 r. Rua rozpoczął dom kapłanów misji (Lazzaristi), rekolekcje przygotowawcze do diakonatu, rozkaz, który zostanie mu przekazany 24 dnia tego samego miesiąca. Zbliżały się święcenia kapłańskie.
Tymczasem Pius IX nadal cierpiał, a Ksiądz Bosko starał się go wspierać. Plebiscyt zorganizowano na terytoriach na północ od Rzymu, w związku z ich aneksją do Piemontu. Oburzony Papież ekskomunikował „najeźdźców i uzurpatorów”. A Ksiądz Bosko napisał do niego, ostatniego następcy św. Piotra, wysyłając ofiarę swoim młodym, wyrażając pełne poparcie dla polityki papieskiej i przekazując informacje o planach podboju terytoriów państw papieskich. [74]W Turynie wspieranie Piusa IX spowodowało wiele problemów. Przeszukano dom hrabiego Caysa, dom kanonika Ortaldy, Ks. Cafasso i Ks. Bosko. 26 maja kierunek oratorium przeszedł dość surowe poszukiwania. Kilka dni później szkoły domu zostały niezgrabnie sprawdzone.
Pierwsze zdanie listu Ks. Bosko do naszego Rua, który miał zostać wyświęcony na kapłana, jest w tym kontekście lepiej zrozumiane. W lipcu w Kapłaństwie Misyjnym, podczas rekolekcji, które przygotowały go bezpośrednio do kapłaństwa, Rua, pisząc po francusku, poprosił Księdza Bosko o pożyteczne rady i odpowiedział po łacinie na to, co tu tłumaczymy:
Do mojego drogiego syna Michała Rua, którego pozdrawiam w Panu.
Wysłałeś mi list napisany po francusku, a zrobiłeś dobrze. Bądź Francuzem tylko w języku i dyskursie, ale w duchu, sercu i uczynkach bądź nieustraszony i hojnie Rzymianin.
Słuchaj uważnie tego, co ci mówię. Czeka cię wiele udręk, ale z nimi Pan, nasz Bóg, udzieli ci także wielu pociech.
Pokaż się wzorowo w dobrych dziełach; nadal doradza; róbcie z substancją, co jest dobre w oczach Boga.
Walcz przeciwko diabłu, miej nadzieję w Bogu i, o ile mogę, zawsze będę z tobą.
Niech łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa zawsze będzie z nami. Pozdrawiam was.
Sac. Giovanni Bosco. [75]
Michele Rua powinien był okazać się wierny Rzymowi, słowami i czynami. Z pewnością nie potrzebował żadnych lekcji. W każdym razie nigdy tego nie zapomni. Jeśli chodzi o ostrzeżenie o cierpieniach, które go czekały, słyszał to już z ust Ks. Bosko i chętnie cierpiał.
Święcenia kapłańskie przyjął 29 lipca 1860 r. Od ks. Balma, pomocnik arcybiskupa Fransoniego na wygnaniu. Święcenia kapłańskie przyjął w willi barona Bianco di Barbania, gdzie biskup spędził wakacje. Willa znajdowała się w Caselle, na dnie doliny Lanzo. Ponieważ linia kolejowa Turyn-Lanzo nie została jeszcze zbudowana, diakon Rua opuścił Valdocco 28 lipca w towarzystwie dwóch młodych duchownych, Celestino Durando i Giovanniego Anfossiego, i poszedł pieszo, tak jak pisze poverelli don Francesia. [76]Jednak dotarłszy do celu, nie poszedł do łóżka (następnego ranka jego łóżko było nadal nietknięte), woląc spędzić noc na modlitwie. Następnego dnia podczas ceremonii święceń, w kaplicy willi w Sant'Anna, jego zachowanie odniosło sukces w „rozdzieraniu łez” od niektórych obecnych, zgodnie z nieco sentymentalną ekspresją jego biografki Francesi. [77]
Wrócił do Turynu tego samego dnia, a następnego ranka celebrował z całą prostotą pierwszą mszę, wspomaganą przez Ks. Bosko, przed wielką wspólnotą oratorium. Pięćdziesiąt lat później świadek, a następnie młody duchowny, wciąż pamiętał swoją „pogodną i zebraną twarz” w zbliżaniu się do ołtarza, „promienną twarz” w akcie poświęcenia i „żarliwości serafinowej” w rozdajcie Świętą Eucharystię. [78] Tego wieczoru wspólnota usłyszała, jak mówi dobranoc. Jego prosta, bezpośrednia i znajoma mowa wzbudziła aplauz.
Ale prawdziwe święto Oratorium nie skończyło się na tym. Została zorganizowana w następną niedzielę, 5 sierpnia. Ks. Rua śpiewał Mszę św. Oratorium Anioła Stróża, którego, jak wiemy, wzmocniło grupę setkami stażystów Oratorium św. Franciszka Salezego. Był to dzień radości, miłości i czci. Kompozycje wypełnione hiperbolami, które zachowały archiwa salezjańskie, obfitowały zarówno w prozę, jak i wiersz. W jednym z nich zdefiniowano „model młodych, przykład duchownych, godnego naśladowcę Dominika Savio”. W innym można podziwiać w nim „nowego św. Piotra za miłość do Jezusa Chrystusa, nowego św. Jana za miłość rzeczy niebieskich, nowego Luigiego Gonzagę za czystość jego życia, nowego S Bernardo za miłość do Dziewicy, i nowy Ks. Bosko za jego oddanie młodzieży ”. Byłby godnym następcą Ks. Bosko.[79] Michele pomyślał, że przesadził. Zaprotestował. Powtarzający się okrzyk Viva don Rua! było zbyt wiele dla jego gustów: poprosił o dodanie Viva Don Bosco!
Auffray wyobraża sobie muzyczną i teatralną rozrywkę tamtego dnia: „Niedaleko od swojego syna, Signora Rua uczestniczyła w tej imprezie jak we śnie, ledwo dominując nad emocjami, które chwytały jej serce, kiedy zobaczyła jedynego ocalałego z jej czwórki dzieci, wyniesione na ten zaszczyt. W rogu pokoju stary Don Picco, profesor łaciny i greki dziesięć lat wcześniej, delektował się tym skromnym triumfem najlepszych ze swoich uczniów, podczas gdy po prawej stronie nowego księdza Ks. Bosko uśmiechnął się ze szczęściem tak intensywnym jak zawarte , Wszystkie serca były zanurzone w atmosferze rzadkiej serdeczności. Była to rodzina, która świętowała jego najstarszego syna, pod wrażliwym spojrzeniem ojca ». [80]
Trudno jest mówić właściwie o ilości pracy, która spadła na młodego Księdza Rua z początkiem roku szkolnego 1860-1861. Odpowiadał za wszystkie klasy licealne w Oratorium, które w lipcu 1861 r. Liczyło 317 uczniów, podzielonych na pięć klas, liczba ta będzie rosła z roku na rok. Kierował swymi ludźmi bez zamieszania. Żył w milczeniu z imponującą pracowitością, która uczyniła go bardziej surowym niż w rzeczywistości. Był bez zarzutu, a ci, którzy się do niego zbliżyli, podziwiali jego życzliwość i dyskrecję.
Również w niedzielę kontynuował pracę z teologicznym reżyserem Roberto Murialdo w Oratorium Anioła Stróża w Vanchiglii, niewdzięcznej okolicy, jak wiemy. Towarzyszący mu duchowny Ballesio opowie o żmudnych niedzielach lata 1861. O świcie opuścił Valdocco i cały poranek spędził z młodzieżą Anioła Stróża, w kościele lub na dziedzińcu, z narzędziami do zabawy, huśtawkami, wyścigi i gry. W południe wrócił na Valdocco, w towarzystwie chłopców, którzy pociągnęli go za rękawy i, docierając do celu, zjadli to, co zostało. Bez odpoczynku natychmiast wrócił do Vanchiglii, aby zająć się kościołem i dziedzińcem. Popołudniowe ceremonie religijne były krótkie, przeplatane katechizmem. Ks. Rua nie był zdecydowanym mówcą, opowiadał świętą historię i głosił jasno. Wreszcie, gdy była noc, wrócił na Valdocco, zawsze spóźniony na kolację. Następnie, jak donosi Ballesio, wciąż się modlił lub studiował.[81]
Na książce zatytułowanej książce doświadczenia , [82] wicedyrektor Rua opowiada różnych działań tej Oratorium: miesiącem Maryi, potwierdzenie w 1861 roku, starannie przygotowaną z dnia na dzień w poprzednim tygodniu, w święto , przyjęcie reżysera i potwierdzenie w Oratorium św. Franciszka Salezego w 1862 r. ... Ta księga doświadczeńw ten sposób przekazujemy nam program przewidywanego święta patrona Oratorium Anioła Stróża, 29 września 1861 r .: Msza Komunii celebrowana przez ks. akompaniament zespołu muzycznego Valdocco. Głosił teolog Borel. W miarę zbliżania się nocy robiono fajerwerki. Dzień zakończył się w kościele kantykiem Anioła Stróża i Anioł Pański. W październiku 1861 r. W liście abp Fransoni z wygnania pogratulował Ks. Bosko za dobrą pracę, jaką wykonał w Oratorium Dell'Angelo Custode. Ks. Rua będzie wspierał Oratorium ludowej ekstrakcji przez całe swoje życie, a także szczególnie, gdy jego współbracia będą preferować szkołę i szkołę z internatem.
Aby przygotować egzamin, który pozwoliłby mu słuchać spowiedzi, Ks. Rua podążał za nauką teologii moralnej Canona Zappaty. Mamy serię sześciu książek, w sumie 372 strony. Czy zostały podyktowane lub skopiowane? Nikt nie wie dokładnie. Okładka pierwszego przedstawia nam program, który koncentruje się na ludzkich działaniach, sumieniu, grzechach, przykazaniach Boga i Kościoła, wierze. Wszystkie pojęcia, których można raczej oczekiwać na początku formacji teologicznej. [83]Potem przychodzą prawa, cenzura, sprawiedliwość i prawo, kontrakty, dyscyplina sakramentów, a mianowicie chrzest, pokuta - z nutą odpustów -, skrajne namaszczenie i małżeństwo. Bardzo sumienny iz doskonałą pamięcią ks. Rua zapisał wszystko. Po odbyciu tych lekcji i zdaniu egzaminu, 27 czerwca 1862 r. Kanon Zappata otrzyma licencję spowiednika. [84]
W tym samym czasie ks. Rua przygotował egzamin kwalifikacyjny do nauczania w pierwszych klasach licealnych, dyplom, który Rektor Uniwersytetu w Turynie podpisze 21 września 1863 r. [85]
Wreszcie, cenna inicjatywa musi się wywodzić z tego okresu dla przyszłych historyków Ks. Bosko. Pewnego dnia na wiosnę 1861 r. W Oratorium utworzono „komisję źródłową”, składającą się z czternastu członków. Postanowili zebrać świadectwa i dokumentację „wspaniałych darów” i „nadzwyczajnych wydarzeń” przypisywanych Księdzu Bosko, jego „wyjątkowego sposobu wychowania młodzieży”, jego wielkich „przyszłych projektów”, ponieważ dla nich wydawało się, że wszystko w nim ujawnia „coś nadprzyrodzonego”. Ks. Rua był sekretarzem komisji. Trzech asystentów, duchownych Ghivarello, Bonetti i Ruffino, zostało wyznaczonych na redaktorów. [86]Do śmierci Ks. Bosko ks. Rua będzie miał w sercu, aby wszyscy członkowie Oratorium zgromadzili wszystkie informacje potrzebne do poznania tak wielkiego mistrza i czczonego. [87]
Michele Rua miał otrzymać nowe zadanie. 14 maja 1862 r. Ks. Bosko podjął decydujący krok, aby zapewnić spójność swojego społeczeństwa. Tego wieczoru wezwał swoich współpracowników do swojego pokoju, do pierwszego ślubu zakonnego przewidzianego w regulaminie , napisanego już od czterech lat. Ilu z was zgromadziło się wokół niego w małym pokoju? Piętnaście, dwadzieścia, dwadzieścia sześć? Liczba różni się w zależności od list i kronik, które zawierają lub wykluczają zwykłych widzów i postulantów nieobecnych z powodu siły wyższej. Nie było jednak miejsca do siedzenia. Ksiądz Bosko, ubrany tylko w komżę i stułę, podążył za klasycznym ceremoniałem, ustanowionym przez konstytutywny dokument Towarzystwa św. Franciszka Salezego, do rozdziału Formola de votations: śpiew Veni Creator , responsory, modlitwy, litanii Najświętszej Maryi Panny, Patera, Ave i Glorii na cześć św. Franciszka Salezego. Ale w tym miejscu, zamiast podążać za rytuałem i po to, by współpracownicy przychodzili jeden po drugim, by składać swoje śluby, wyznaczył ks. Rua, jako kierownika duchowego, na recytację zdania w zdaniu, aby inni mogli powtarzać. Wszystko przebiegało szybko, ale nie bez poważnych niedogodności, w rzeczywistości nigdy nie wiadomo dokładnie, kto tego wieczoru formalnie zaangażował się w Towarzystwo Ks. Bosko. [88]Historia salezjańska może jednak niewątpliwie ujawnić, że w następnym roku (1863) Towarzystwo liczyło 22 profesów i 17 nowicjuszy, podzielonych na dwa domy. W tym samym roku powstał nowy dom, powierzony kierownictwu naszego Ks. Rua.
Jesienią 1861 r. Ksiądz Bosko nawiązał kontakt z rodziną Mirabello w związku z założeniem kolegium w tej gminie, należącego do jurysdykcji Casale. Umowa, wspierana przez biskupa Casale mons. Luigi Nazari di Calabiana, przyjaciel Ks. Bosko, szybko rozwiązał sprawę, ponieważ w tym czasie diecezji brakowało mniejszego seminarium. Budowa rozpoczęła się jesienią 1862 roku. Obywatelska administracja Mirabello, zainteresowana założeniem kolegium na swoim terytorium, odpowiedziała, że jest to małe seminarium. Michele Rua, powołany do obrania kierunku, złożył niezbędne dokumenty: świadectwo dobrego postępowania, które ogłosiło go „doskonałym, uczciwym, pilnym, z nienagannym zachowaniem”, jak przystało na rektora seminarium; certyfikat uczciwej reputacji, wydane przez wikariusza kapitulnego Turynu Giuseppe Zappata; zaświadczenie cywilne podpisane przez burmistrza i wydane przez policję miejską w Turynie ...[89] Wreszcie, 30 sierpnia 1863 r., Ks. Calabiana nazwał ks. Rua dyrektorem Małego Seminarium San Carlo di Mirabello. [90]
Przybył do Mirabello 12 października ze swoją matką Giovanną Marią, która miała pilnować kuchni i garderoby nowego kolegium. Był jedynym kapłanem. Reszta personelu składała się z pięciu duchownych i czterech młodych ludzi, jeszcze nie salezjanów. Kiedy szkoła została otwarta, studenci zaprezentowali się w dobrej liczbie.
Potem nadszedł długi i czuły list posłuszeństwa od Ks. Bosko. Zawierał szereg przydatnych wskazówek dotyczących prawidłowego prowadzenia college'u. Jego znaczenie prowadzi do krótkiego przedstawienia. [91]Mówiono przede wszystkim, że dyrektor Mirabello zawsze musiał zachować spokój, unikać umartwiania się w jedzeniu i spać co najmniej sześć godzin w nocy, nie tylko w celu utrzymania zdrowia, ale także ze względu na chłopców, którzy byli powierzone. Ksiądz Bosko znał ucznia. Zaprosił go także, aby zajął się tradycyjnymi praktykami pobożności, dla siebie i dla swego personelu: mszą, brewiarzem, małą medytacją każdego ranka, wizytą Najświętszego Sakramentu w ciągu dnia. Zalecił, aby był kochany przed lękiem! (pozorna surowość ucznia zawsze będzie martwić Księdza Bosko). Jeśli wyda rozkaz lub wyrzut, został poproszony o wyjaśnienie, że uczynił to dla dobra dusz. Następnie zachęcił go, aby skierował wszystkie swoje działania na dobro duchowe,
Reżyser, napisał Ks. Bosko, musi uważnie zadbać o fizyczne samopoczucie nauczycieli i asystentów. Przede wszystkim ma za zadanie czuwać nad zdrowiem uczniów, często z nimi rozmawiać, dowiedzieć się o ich obawach i znaleźć najbardziej odpowiednie rozwiązania w trudnych sytuacjach. Musi upewnić się, że nauczyciele bez różnicy pytają wszystkich uczniów. Bez szczególnej przyjaźni, bez stronniczości. Asystenci są punktualni w swojej służbie! Dyrektor dba również o to, by od czasu do czasu gromadzić nauczycieli i asystentów, aby zachęcić ich do utrzymania zdrowej atmosfery w college'u: żadnych złych rozmów, niebezpiecznych książek, obscenicznych obrazów lub czegokolwiek, co mogłoby zagrozić „cnocie królowej”, czystość.
Cały akapit litery jest zarezerwowany dla personelu serwisowego. Dyrektor stawia osobę o uznanej rzetelności na czele pracowników, odpowiedzialną za nadzorowanie nie tylko jakości pracy podwładnych, ale także ich moralności. Co do reszty, personel musi mieć możliwość codziennego uczęszczania na mszę i przystępowania do sakramentów przynajmniej raz w miesiącu. Jesteśmy w innych czasach, w kulturze niestety przeznaczonej do zniknięcia. Nawet w akceptacji studentów ważne jest, aby dbać o moralność z ostrożnością, a tym samym odrzucać niebezpiecznych kandydatów. W obliczu faktów o oczywistej niemoralności, po ojcowskim ostrzeżeniu, w przypadku nawrotu następuje natychmiastowe wydalenie.
Akapit listu bardzo dobrze podsumowuje postępowanie dyrektora Mirabello wobec studentów. „Rób tyle, ile możesz, aby przechodzić wśród młodych ludzi przez cały czas rekreacji i spróbuj powiedzieć w uchu kilka czułych słów, które wiesz, z ręki do ręki, że zobaczysz ich potrzebę. To jest wielka tajemnica, która czyni cię mistrzem serc młodych ». Ksiądz Bosko uczy ucznia pedagogiki obecności, którą bardzo dobrze zna. Ogólnie rzecz biorąc, „dobroczynność i uprzejmość są charakterystycznymi cechami dyrektora zarówno w odniesieniu do wnętrza, jak i na zewnątrz” instytutu; zawsze stara się rozwiązać wszystkie problemy „dla większej chwały Bożej”. Niespełnione obietnice, sprzeczki, duch zemsty, szacunek do samego siebie, wszystko zasługuje na poświęcenie na majorem Dei gloriam,
Ten bardzo konkretny list, który przez lata był nieco retuszowany pod tytułem Poufne Pamiątki dla Dyrektorów, będzie stopniowo stawał się charta magna każdego salezjańskiego dyrektora szkoły, jednego z podstawowych dokumentów dla wiedzy o systemie edukacyjnym Ks. Bosko. [92]
Zgodnie z dyrektywami Ks. Bosko, ks. Rua starał się, aby Mirabello było otoczeniem ochronnym i transformacyjnym. Jego regulacja ściśle odpowiadała przepisom Oratorium w Turynie. [93]Aby osiągnąć oczekiwane rezultaty wychowawcze, ks. Rua chciał, aby każdy ze studentów znalazł w swoich murach pogodną radość, zakorzenioną przede wszystkim w sumieniu pokoju z Bogiem, który żywił go całą pomysłowością swego gorliwego ducha i byłby oddany utrzymać klimat spokoju wśród swoich. Chciał oczywiście poważnej dyscypliny, ale nigdy nie wybrednej ani przesadnej, pozostawiając więcej miejsca na wolność. Mistrzowie musieli być ojcami, albo lepiej, starszymi braćmi, którzy dzielili się z uczniami wszystkimi ich grami, ich lękami, zajęciami, dając świadectwo o ich wielkim zaufaniu, łącząc ich ze sobą poprzez wszelkiego rodzaju poświęcenie. Musieli pamiętać o jednej rzeczy: odbudować atmosferę rodziny wokół dusz dzieci, tak konieczną dla dojrzewania człowieka, a przede wszystkim życie głębokiej, autentycznej, rozumnej pobożności, zdolne dać młodym ludziom siłę, by stawić opór złu, światłość w dniach zwątpienia iw każdej chwili wierność obowiązkowi. Aby zachować ducha pobożności, ks. Rua, zgodnie z tym, czego doświadczył w Oratorium w Turynie, zorganizował całą sieć praktyk. Odprawiał dla nich codzienną mszę. Był dostępny rano i wieczorem w konfesjonale. Każdego wieczoru, po modlitwie, przed wysłaniem ich do snu, dał swoim dzieciom krótką, starannie przygotowaną rozmowę. W każdą niedzielę dawał swoim młodym ludziom dwie instrukcje, jedną rano, w której wystawiał kilka stron historii świętej, drugi po południu, aby wyjaśnić cnoty chrześcijańskie. światło w dniach zwątpienia i w każdej chwili wierność obowiązkowi. Aby zachować ducha pobożności, ks. Rua, zgodnie z tym, czego doświadczył w Oratorium w Turynie, zorganizował całą sieć praktyk. Odprawiał dla nich codzienną mszę. Był dostępny rano i wieczorem w konfesjonale. Każdego wieczoru, po modlitwie, przed wysłaniem ich do snu, dał swoim dzieciom krótką, starannie przygotowaną rozmowę. W każdą niedzielę dawał swoim młodym ludziom dwie instrukcje, jedną rano, w której wystawiał kilka stron historii świętej, drugi po południu, aby wyjaśnić cnoty chrześcijańskie. światło w dniach zwątpienia i w każdej chwili wierność obowiązkowi. Aby zachować ducha pobożności, ks. Rua, zgodnie z tym, czego doświadczył w Oratorium w Turynie, zorganizował całą sieć praktyk. Odprawiał dla nich codzienną mszę. Był dostępny rano i wieczorem w konfesjonale. Każdego wieczoru, po modlitwie, przed wysłaniem ich do snu, dał swoim dzieciom krótką, starannie przygotowaną rozmowę. W każdą niedzielę dawał swoim młodym ludziom dwie instrukcje, jedną rano, w której wystawiał kilka stron historii świętej, drugi po południu, aby wyjaśnić cnoty chrześcijańskie. Odprawiał dla nich codzienną mszę. Był dostępny rano i wieczorem w konfesjonale. Każdego wieczoru, po modlitwie, przed wysłaniem ich do snu, dał swoim dzieciom krótką, starannie przygotowaną rozmowę. W każdą niedzielę dawał swoim młodym ludziom dwie instrukcje, jedną rano, w której wystawiał kilka stron historii świętej, drugi po południu, aby wyjaśnić cnoty chrześcijańskie. Odprawiał dla nich codzienną mszę. Był dostępny rano i wieczorem w konfesjonale. Każdego wieczoru, po modlitwie, przed wysłaniem ich do snu, dał swoim dzieciom krótką, starannie przygotowaną rozmowę. W każdą niedzielę dawał swoim młodym ludziom dwie instrukcje, jedną rano, w której wystawiał kilka stron historii świętej, drugi po południu, aby wyjaśnić cnoty chrześcijańskie.
W roku szkolnym w kolegium Mirabello obchodzono z wielką pompą i zapałem obchody patrona Carla (4 listopada), a następnie Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 grudnia) i wielkie uroczystości roku liturgicznego. Wszystkie te festiwale zostały przygotowane z nowenną lub triduum. Co miesiąc odbywało się krótkie rekolekcje, które polegały na wykonywaniu dobrej śmierci, tak drogiej Ks. Bosko od czasów Convitto di Torino. Wreszcie, każdego roku, wiosną, odbywał się trzydniowy kurs ćwiczeń duchowych, podczas których szkoła przestała istnieć, a uczniowie zostali zaproszeni do medytacji o wiecznych prawdach i wielkich problemach życia. [94]
Połączenia między Mirabello i Turynem były liczne i bliskie. Częste wizyty i listy Ks. Bosko zachęcały dyrektora. Ksiądz Bosko martwił się życiem duchowym młodych ludzi. Poradził ks. Rua, jak postępować z administracją cywilną w Aleksandrii, która powiedziała mu, dlaczego w rzekomym „małym seminarium” studenci nie przyjęli niczego zaadresowanego do państwa kościelnego. 26 lutego 1864 r. Administrator badania przybył, aby zagrozić zamknięciem instytutu. [95]Zadbał o to biskup Casale. Ks. Bosko poradził ks. Rua, aby w razie potrzeby odwołał się do rządu. W końcu już o tym nie mówił. Relacje między nimi miały także charakter ekonomiczny (kiedyś Ks. Bosko pożyczył dwa tysiące franków od ks. Rua) i uroczysty, tak jak 25 kwietnia 1865 r. Ks. Rua udał się do Turynu ze stu chłopcami Mirabello na położenie kamienia węgielnego kościoła Marii Ausiliatrice.
Dom był bardzo żywy, choć nie do końca doskonały. Pod koniec drugiego roku szkolnego ks. Rua został zmuszony do „oczyszczenia” uczelni z trzema wydaleniami, które stały się konieczne. Te „wilki” okazały się zbyt niebezpieczne dla stada. [96]
1 czerwca 1865 roku, aby zakończyć miesiąc Maryi z godnością , wystawiono łacińską komedię Phasmatonices , czyli zwycięzcę duchów, autorstwa biskupa Rosiniego z Pozzuoli. Mgr. Calabiana z grupą duchownych i świeckich, którzy przybyli wyraźnie z Casale na tę okazję. Wykształceni ludzie podziwiali łatwą grę aktorów i umiejętności nauczycieli, namacalny dowód powagi studiów w tej uczelni.
Młody reżyser Don Rua odniósł sukces w swoim najnowszym doświadczeniu Mirabello. Ale po dwóch latach, kiedy był w Turynie, by położyć kamień węgielny pod kościół Maryi Wspomożycielki, Ksiądz Bosko dał mu do zrozumienia, że uważa, że powierzy mu nowe zadanie, jeszcze bardziej uciążliwe.
W lipcu 1865 r. Ks. Bosko był naprawdę przeładowany problemami z Turynu. Prace kościoła Maryi Wspomożycielki trwały, a ich koszty musieli płacić robotnicy co piętnaście dni i prosili o nadzwyczajne zaangażowanie. Pięciu jego kapłanów było chorych, jak napisał do ks. Rua. [97]Don Vittorio Alasonatti, prefekt generalny, który sprawował ogólne zarządzanie pracą, cierpiał na raka gardła. Musiał opuścić Turyn i przenieść się do domu w Lanzo Torinese założonego w poprzednim roku. W dniu 16 lipca dyrektor tego kolegium, Domenico Ruffino, zmarł w wieku 25 lat. Tak więc w sierpniu Ksiądz Bosko postanowił zawołać Rua z powrotem u jego boku. Don Giovanni Bonetti zastąpiłby go. Stało się to 18 września. Tego samego dnia poprosił go, aby zapłacił wygasający rachunek. [98] W dniu 4 października zlecił mu reklamowanie uczelni Lanzo. [99] Następnie, w nocy z 7 na 8, zmarł również ks. Alasonatti.
Ogólny kierunek Stowarzyszenia Salezjańskiego musiał zostać pilnie zreorganizowany. Ksiądz Bosko postępował w ten sposób: najpierw zgromadził pięciu członków odpowiedzialnych za Kapitułę, aby zastąpić zmarłego prefekta i kierownika duchowego, Don Fusero, który był chory. Don Michele Rua został wybrany prefektem, a ks. Giovanni Battista Francesia kierownikiem duchowym. Następnie wezwano wszystkich współbraci z Oratorium na wybór trzeciego radnego. W miejsce Don Giovanniego Bonettiego, przeniesionego do siedziby Mirabello, mianowano Don Celestino Durando. Wtedy zdano sobie sprawę, że formalnie żaden z członków tej rady nie złożył jeszcze ślubów wieczystych, jak tego wymagali kanonicy. Natychmiast został naprawiony. 15 listopada kapłani Rua, Cagliero, Francesia, Ghivarello, Bonetti, plus dwóch duchownych i dwóch świeckich złożyło śluby wieczyste w rękach Głównego Rektora. Od końca lat 60. XIX wieku, biorąc pod uwagę, że Ks. Bosko był często nieobecny, gdy się do niego odnosiłKapituła oratorium , zamierzamy mówić przede wszystkim o księdzu Rua, prefektu, ks. Francesii, dyrektorze duchowym ks. Angelo Savio, ekonoma, Giovanniego Cagliero, Carlo Ghivarello i Celestino Durando, radnych.
Ksiądz Bosko uważał prefekta generalnego Rua za swoje alter ego . 11 stycznia 1866 r. Wysłał go do Mirabello, aby otrzymał w jego imieniu śluby wieczyste dwóch profesów z pierwszej godziny Francesco Provera i Francesco Cerruti. Następnego dnia 4 lutego Ks. Bosko był przy łóżku Rodolfo de Maistre w agonii, a ks. Rua przewodniczył zebraniu dyrektorów zgromadzonych na uroczystość św. Franciszka Salezego. 11 lutego ks. Rua napisał długi list do hrabiny Carlotty Callori, w imieniu Ks. Bosko, „przyjęty przez wiele obowiązków”. [100]
W latach 1865–1870, chociaż jego obowiązki obejmowały gałęzie Mirabello i Lanzo, praca Ks. Rua koncentrowała się głównie na domu Oratorium. Zapominamy o tym, ale od czasu powrotu na Valdocco, martwiąc się o nadanie gimnazjowi utytułowanego ciała nauczycieli, on sam zaczął przygotowywać się do uzyskania dyplomu na Wydziale Literatury i Filozofii Turynu. Świadczy o tym świadectwo wpisu na kursy literatury łacińskiej, literatury włoskiej, literatury greckiej, historii starożytnej i historii nowożytnej z dnia 30 listopada 1865 r. [101]
Ponieważ Ks. Bosko był często nieobecny, ks. Rua był w rzeczywistości główną osobą odpowiedzialną za pracę na Valdocco. Musiał nieustannie rozwiązywać problemy księgowości, dyscypliny, higieny i sprzątania, renowacji pomieszczeń, przygotowywania świąt. Protokoły cotygodniowych spotkań Kapituły mówią nam o tych problemach, wiernie napisanych przez samego ks. Rua, oraz kilka uwag na temat jego Księgi doświadczenia . Czytanie tych dokumentów, być może nudne, jest bardzo pouczające. Uczymy się na przykład, że życie salezjanina w tamtym czasie nie miało w tym nic sielskiego. [102]Tu i tam gromadzimy pewne szczegóły ze spotkań Kapituły w 1866 roku. 11 marca postanowiono zwrócić większą uwagę na czas wychowywania personelu i sposób przygotowania lekcji; 18 marca zalecono prowadzenie księgi rachunkowej w porządku; 8 lipca, aby dokładniej przygotować potwierdzenia (które otrzymałyby kolejne 22), nie dawać kar, z wyjątkiem zajęć w klasie i refektarzu oraz sprawdzać, czy łóżka są w porządku w akademikach; 12 sierpnia, powracając do tematu kary, Kapituła ustanowiła gradację, która polegała na pozbawieniu naczynia z winem, zjedzeniu go na środku refektarza lub na jego drzwiach, klęczeniu w refektarzu, pod arkadami itp. , [103]
Chodziło o zajęcie domu blisko 350 studentów i 350 rzemieślników, którzy często pozostawiali coś do życzenia pod względem porządku i dyscypliny. Pod kierunkiem don Alasonattiego, człowieka o złym zdrowiu i nadmiernych reakcjach, wielki dom Valdocco stracił trochę swego ducha. Konieczna była więc zmiana układu. Reorganizacja dyscypliny i wewnętrzna konsolidacja życia pobożności. Dla nowego generała prefekt zadania nie był łatwy. Krytyka dotyczyła jego pracy. Pozycja Rua była niewygodna. Mówi się, że do tej pory cieszył się ochroną Ks. Bosko i nie można było już przenieść liścia bez jego zgody. Niektórzy cieszyli się z energicznie przywróconego porządku po swobodnym zarządzaniu Vittorio Alasonattim. Inni, przeciwnie, przybyli do Oratorium jako dzieci, Stając się ludźmi, nie zrezygnowali z poddania się starożytnemu towarzyszowi. Stąd zrodziło się niezadowolenie, które Ks. Rua próbował powstrzymać.
Znosił. Zadanie było ciężkie. Miał prawo do spłaty długów, które były znaczne. Szczególną uwagę należało zwrócić na dobre wyniki laboratoriów, z całą pokrewną księgowością zakupu surowców i maszyn, wynagrodzeń pracowników, kont klientów. Ksiądz Bosko powierzył mu także nadzór nad budową kościoła. Ponadto, jak stwierdza Auffay (nie potwierdzone przez innych historyków), był nawet odpowiedzialny za katolickie czytania . Publikacja miała wówczas około dwunastu tysięcy abonentów, którzy musieli spotykać się co miesiąc z opowiadaniami napisanymi w prostym i osobistym stylu. „Nie było trywialną rzeczą pisać odpowiednio, poprawnie i niezbyt trudno, a także monitorować całą pracę miesięcznego numeru”. [104]
W maju 1868 r. Dom oratorium się zagotował. Pięć lat po rozpoczęciu idei Ks. Bosko widział marzenie o wielkim kościele ku czci Maryi Wspomożycielki. Zakończenia zostały zakończone. Konsekrację zaplanowano na czerwiec, zaledwie cztery lata po złożeniu „kamienia węgielnego”. W maju Kapituła omówiła podział ról pod kierunkiem ks. Rua. Zgodnie z notatkami podsumowującymi raport konieczne było zapewnienie tragarzy, składających petycje, opiekunów na siedzeniach, kelnerów przy stołach, producentów wina, odpowiedzialnych za pokoje gościnne, spowiedników i oświetlenia. Święta potrwają osiem dni. Ceremonia poświęcenia byłaby najważniejszym momentem. Trzeba było zaprosić osobowości i przygotować ceremonie religijne w uroczystej formie.
Wspaniałe uroczystości poświęcenia, które odbyły się 9 czerwca, trwały przez następne osiem dni i były u szczytu religijnego zapału, który pozwolił na budowę kościoła w rekordowym czasie. Ksiądz Bosko opisuje je w specjalnym numerze Czytań Katolickich , opublikowanym zaraz po wydarzeniu. [105] W całym swoim życiu żadne inne wydarzenie nie będzie ważniejsze niż cudowne dni między 9 a 16 czerwca, z mszami papieskimi i nieszporami, przemówieniami biskupów, bankietami (na które przybyły prezenty z całych Włoch North), esej gimnastyczny i niektóre przedstawienia teatralne, w tym Phasmatonicesks. Nieobecny Rosini był prezentowany w Mirabello. Wierni rzucili się na mszę. Ksiądz Bosko był promienny. Pod koniec wszystkiego ks. Rua mógł napisać w notatce, że nic nie zakłóciło „radości tych świętych dni”. [106]
Trudno sobie wyobrazić ilość pracy, jakiej ta firma wymagała od różnych organizatorów. Giuseppe Bongiovanni, oprócz swojej zwykłej pracy, przystąpił do tego, aby zapewnić służbę ołtarza małemu duchowieństwu, który zachorował w dniu konsekracji i zmarł 17 czerwca, dwadzieścia cztery godziny po zakończeniu ósmego. [107]Musimy powiedzieć, że ks. Rua, któremu powierzono całą maszynę organizacyjną, znakomicie ją kierował. Ale jego ciało doznało niepowodzeń w następnym miesiącu. Łuk był zbyt spięty. Wyczerpany starał się ukryć wyczerpanie tak bardzo, jak to możliwe, ale musiał się poddać. 29 lipca został w łóżku. Don Ceria mówi, że został dotknięty ciężkim zapaleniem otrzewnej. Prawdopodobnie była to diagnoza lekarza, zgodnie z którą nie miał jednej szansy w stu zabiegach. Ks. Rua spokojnie przyjął śmierć i poprosił o ostatnie sakramenty. [108]
Ks. Bosko był nieobecny tego dnia. Kiedy wrócił pod koniec popołudnia, zastał dom wzburzony. Wszyscy rzucili się, by przekazać mu wiadomości o chorym człowieku. Według świadków odpowiedział: „Ks. Rua, znam go, nie odejdzie bez mojej zgody”. I dotarł do konfesjonału. Dopiero po obiedzie udał się do pokoju Ks. Rua. Spędził z nim kilka minut i kiedy zobaczył go przekonanego, że wkrótce umrze, wydaje się, że powiedział: „Och, mój drogi Rua, nie chcę, żebyś umarł. Nadal masz dla mnie wiele do zrobienia! ”Pobłogosławiła go i wyszła. W nocy zło nie pogorszyło się. Następnego dnia, po odprawieniu Mszy św., Ks. Bosko znów był przy jego łóżku. Obecny dr Gribaudo pokazał mu, że nie ma nadziei. Ksiądz Bosko nie poddał się. Wydaje się, że widzenie olejów świętych na stole, zganił pielęgniarkę za brak wiary, a zwrócenie się do chorego powiedział: „Zobacz, Rua, nawet gdybyś teraz wyrzucił się z okna, nie umarłbyś” Skąd się wzięło to przekonanie? Nikt nie wie. Jednak pacjent zaczął cierpieć mniej. Stopniowo jego zdrowie poprawiło się i niebezpieczeństwo zniknęło. Kiedy na początku rekonwalescencji mógł wyjść z pokoju pierwszymi krokami, cały dom się ucieszył. Nazwali go pod arkadami, poświęcili mu stornellatę i odczytano mu mowę. Kiedy odzyskał siły, Ksiądz Bosko wysłał go, aby odpoczął w Trofarello do końca lata. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Rua, nawet gdybyś teraz wyrzucił się przez okno, nie umarłbyś. Skąd się wzięło to przekonanie? Nikt nie wie. Jednak pacjent zaczął cierpieć mniej. Stopniowo jego zdrowie poprawiło się i niebezpieczeństwo zniknęło. Kiedy na początku rekonwalescencji mógł wyjść z pokoju pierwszymi krokami, cały dom się ucieszył. Nazwali go pod arkadami, poświęcili mu stornellatę i odczytano mu mowę. Kiedy odzyskał siły, Ksiądz Bosko wysłał go, aby odpoczął w Trofarello do końca lata. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Rua, nawet gdybyś teraz wyrzucił się przez okno, nie umarłbyś. Skąd się wzięło to przekonanie? Nikt nie wie. Jednak pacjent zaczął cierpieć mniej. Stopniowo jego zdrowie poprawiło się i niebezpieczeństwo zniknęło. Kiedy na początku rekonwalescencji mógł wyjść z pokoju pierwszymi krokami, cały dom się ucieszył. Nazwali go pod arkadami, poświęcili mu stornellatę i odczytano mu mowę. Kiedy odzyskał siły, Ksiądz Bosko wysłał go, aby odpoczął w Trofarello do końca lata. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Stopniowo jego zdrowie poprawiło się i niebezpieczeństwo zniknęło. Kiedy na początku rekonwalescencji mógł wyjść z pokoju pierwszymi krokami, cały dom się ucieszył. Nazwali go pod arkadami, poświęcili mu stornellatę i odczytano mu mowę. Kiedy odzyskał siły, Ksiądz Bosko wysłał go, aby odpoczął w Trofarello do końca lata. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Stopniowo jego zdrowie poprawiło się i niebezpieczeństwo zniknęło. Kiedy na początku rekonwalescencji mógł wyjść z pokoju pierwszymi krokami, cały dom się ucieszył. Nazwali go pod arkadami, poświęcili mu stornellatę i odczytano mu mowę. Kiedy odzyskał siły, Ksiądz Bosko wysłał go, aby odpoczął w Trofarello do końca lata. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco. Nie uczestniczył w spotkaniach kapituły od lipca do listopada. Dopiero 13 listopada wrócił na swoje stanowisko w Oratorium Valdocco.
Przez długi czas życie ks. Rua w Oratorium było życiem biurowym, raczej monotonnym i bez znaczących wydarzeń. Tylko świadkowie mogli rozmawiać o tym ze znajomością faktów. [109]Pokój, w którym pracował, miał ściśle niezbędne meble. Brak ornamentu. W małym pokoju obok znajdowała się jedna lub dwie sekretarki, którym nie ograniczał się do przydzielania pracy, ale obserwował ich, aby odkryć ich postawy i ostatecznie uczynić ich prefektami-ekonomami w innych domach. W tym celu opracował małe, odręczne podręczniki wyjaśniające sposób nagrywania domów salezjańskich. Przedstawiał on prowadzenie rejestru mas, ksiąg rachunkowych i zarządczych kolegium, notesu ofert, rejestrów różnych sektorów administracji złożonej pracy: zakrystii, kuchni, spiżarni, laboratoriów, bielizny. Z cierpliwością ks. Rua rozpoczął sekretarzy od najbardziej skomplikowanych operacji administracyjnych. Jeśli to konieczne, wziął jako tymczasową pomoc
Modlitwa oznaczała czas spędzony w biurze. Prace rozpoczęły się od Actiones nostras , Ave, czytając myśl św. Franciszka Salezego lub naśladowania Chrystusa , a kończąc na Agimus tibi gratias .
Większość korespondencji oratoryjnej płynęła do jego biura. Otworzył i zapisał listy, a następnie wysłał je do sekretarek, które musiały przygotować odpowiedzi. Zastrzegł się tylko po to, by je podpisać. Został również poddany części listów skierowanych do Ks. Bosko: komisje, pytania o akceptację, małe oferty ... Czasami Ksiądz Bosko przekazywał litery, które były zbyt długie, trudne do rozszyfrowania. A Ks. Rua po przeczytaniu ich uważnie podsumował treść, aby święty mógł się zorientować w odpowiedzi.
W swoim biurze ks. Rua przyjmował dostawców, krewnych studentów i okazjonalnych gości. Procesja, która czasami trwała godzinami. Gdyby pozwoliła na to jakość ludzi i charakter działalności, po krótkim spojrzeniu i pozdrowieniu dla tych, którzy weszli, dałby publiczność, kontynuując czytanie, pisanie i konsultowanie swoich prac, aż do momentu wyjazdu. Pomyśl o tym, czego chcesz. Najwyraźniej chciał zaoszczędzić czas.
Ze swojego stanowiska stale monitorował dyscyplinę w domu. Częste kontakty i dialogi z pracownikami pozwoliły mu zidentyfikować nadużycia i zaburzenia, aby je natychmiast poprawić. Nie polegał wyłącznie na pamięci i robił notatki w swojej Księdze Doświadczenia . Musiał osobiście nadzorować miejsca. Wziął też nawyk, do którego był wierny przez długi czas. Po wieczornych modlitwach szedł powoli samotnie pod arkadami, odmawiając różaniec, ostrzegając tych, którzy nie przestrzegali „świętej” ciszy lub nie przechodzili do pokoju, jak wymaga tego rozporządzenie. Potem okrążył cały dom. Tak się złożyło, że powtórzył ten rodzaj kontroli w środku nocy i zawsze kończy go w kościele przed Najświętszym Sakramentem.
Odpowiedzialność ks. Rua nie była ograniczona do uczniów. Liczba duchownych rosła. Te też musiały być traktowane. Ks. Rua powierzył ich opiece asystenta, Paolo Albera, przyszłego Przełożonego Generalnego. Wkrótce niektóre spotkania Kapituły były zarezerwowane dla „ocen” duchownych. W każdą sobotę ks. Rua udzielał im lekcji testamentino , czyli studium fragmentu z Nowego Testamentu. Pomagał młodym duchownym w ich pierwszych krokach jako wychowawców salezjańskich, dając przykład przykładnego życia zakonnego.
Przede wszystkim żył pod kierownictwem Ks. Bosko, wielkie wsparcie Oratorium, którego moralny wpływ wypełnił dom, nawet gdy był fizycznie nieobecny. W 1867 r. Ks. Bosko spędził dwa kolejne miesiące w Rzymie, a Rua przejął dowództwo z niezwykłą naturalnością. Sprawiał jednak wrażenie, że nie poruszy palcem bez zgody Księdza Bosko. To, co napisał Don Barberis w 1875 r., Można było już powiedzieć w latach 60. XIX wieku: „Oratorium jest zorganizowane w taki sposób, że, by tak rzec, nie zauważa się nieobecności Ks. Bosko z Turynu”.
Ks. Rua, generalny prefekt Stowarzyszenia Salezjańskiego, był bezpośrednio zaangażowany w problem formacji młodych duchownych w Oratorium. Musimy umieścić jego działalność w żmudnej ewolucji młodego Towarzystwa Salezjańskiego w latach sześćdziesiątych. Przede wszystkim dlatego, że chociaż Ks. Bosko zajmował tę scenę w tamtych latach, prefekt generalny był jego pierwszym powiernikiem, a więc naturalnym doradcą. Dorastał w swojej zwykłej relacji z Ks. Bosko, który nie żartował, gdy chodziło o formację jego dzieci i ducha własnej metody wychowawczej.
Począwszy od 1864 r. Ks. Bosko, przekonany o poparciu Piusa IX w swoim projekcie, starał się przekazać Towarzystwo Salezjańskie ze Zgromadzenia Prawa Diecezjalnego do instytucji prawa papieskiego. Pozwoliłoby mu to, więc miał nadzieję, że nie będzie już uzależniony od biskupów za przyjęcie na rozkazy jego duchownych. Byłby całkowicie wolny w ocenie ich przydatności. Dlatego przedłożył tekst Reguł Stolicy Apostolskiej , mając nadzieję na jego szybkie zatwierdzenie. Ale mylił się. W tym roku osiągnął tylko pierwszy etap procesu uznania swojego instytutu, decretum laudis(dekret pochwały) z dnia 23 lipca. Seria trzynastu obserwacji na temat tekstu konstytucyjnego sformułowanego przez Kongregację Biskupów i Regularów w pewnym stopniu osłabiła jego entuzjazm. [110]Nie tylko to, jak wskazał Kongregacji Rzymskiej, zaryzykowałby, gdyby został zastosowany, aby dać swojemu Towarzystwu pojawienie się tradycyjnej korporacji religijnej, ze wszystkimi problemami, które to pociągnęłyby za sobą. Co więcej, jedno z tych spostrzeżeń było wyraźnie sprzeczne z przyznaniem pełnej zdolności do przyjmowania nakazów wyłącznie przełożonemu generalnemu: „Przełożonemu generalnemu nie można zezwolić na wydawanie pomniejszych listów o dopuszczenie do rozkazu członkom pobożnego Instytutu; że jest to wyeliminowane w Zasadach ». To radykalnie kontrastowało z jego projektami. Dlatego uparcie sprzeciwiał się temu. [111]
W maju 1867 r. Wreszcie, po siedemnastu latach „wdowieństwa” diecezji, z powodu wygnania (1850 r.), A następnie śmierci (1862 r.) Ks. Fransoni, nowy arcybiskup dokonał uroczystego wejścia do Turynu. To był ks. Alessandro Riccardi di Netro, przeniesiony z oddziału Savona do oddziału w Turynie. Ale był bardzo zazdrosny o prawa i obowiązki swojej służby. W ciągu trzech lat biskupstwa uczyniłby życie Ks. Bosko trudnym, zwłaszcza w odniesieniu do formacji duchownych. [112]
W Turynie z biegiem lat formacja duchowieństwa mniej więcej uniknęła zwykłych zasad. Kilku seminarzystów schroniło się w Księdzu Bosko, który miał niewielkie poglądy na temat ich życia i studiów kościelnych. Ze względu na swoje wykształcenie korzystał z niektórych kapłanów miasta, czasami (za moralność), które sam sobie zapewniał. Podczas studiów duchowni oferowali różne usługi w zakresie edukacji i edukacji młodych ludzi. „Mam pięćdziesiąt”, Ks. Bosko przekazał Rektorowi seminarium Alessandro Vogliottiego w czerwcu 1866 r. I nie bez naiwności dodał: „Całe życie zatrudniają, pomagając, katechizując, pouczając biedne dzieci, zwłaszcza te którzy odwiedzają męskie Oratoria tego miasta ». [113]Podczas wakacji letnich w 1866 r. Pracował tak bardzo na swoją korzyść, że władze diecezjalne, czyli wikariusz kapituły i rektor seminarium, ograniczyły się do żądania od duchownych przebywających z nim obecności na kursach w seminarium , Teraz niektórzy mieszkali w Lanzo. Ale Ksiądz Bosko przewidział dla całego ciała nauczycieli na samym Valdocco. Kuria uważała, nie bez powodu, że przesadza.
Jednak Ksiądz Bosko realizował swoje cele. W Rzymie, w styczniu 1867 r., Ruchy rozpoczęły się w związku z aprobatą Towarzystwa, co było drugim istotnym krokiem do przejścia jego Reguły pod papieskim prawem. W tym celu potrzebował wsparcia i zaleceń biskupów Piemontu, począwszy od tego w Turynie. Z powodów, które łatwo sobie wyobrazić, kuria turyńska natychmiast się sprzeciwiła. Kiedy 8 kwietnia arcybiskup Riccardi nawiązał kontakt z nową diecezją, zaczął utrudniać mu życie. Nie aprobował pospiesznie studiów kościelnych w szkole, która obejmowała warsztaty rzemieślnicze i oratorium. Arcybiskup uznał tę formację za niewystarczającą, a to sprawiło mu problemy, ponieważ był odpowiedzialny za święcenia kapłańskie Ks. Bosko. Na miesiąc przed początkiem roku szkolnego 1867-1868 napisał do niego jednoznaczny list: w przyszłości będzie zamawiał tylko uczniów z seminarium diecezjalnego, więc przełożony Oratorium w Valdocco będzie się odpowiednio regulował. Ksiądz Bosko natychmiast przystąpił do pracy, próbował mówić, ale musiał przyznać, że arcybiskup nie zgiąłby się. Następnie ponownie zwrócił się do Rzymu, ale inicjatywa zirytowała ks. Riccardi.
Aby przedstawić swoje racje na wysokich stanowiskach, arcybiskup wykorzystał tę samą kampanię, którą Ks. Bosko przeprowadził w biskupstwie, aby uzyskać listy polecające na rzecz Stowarzyszenia Salezjańskiego. Dostarczony Księdzu Bosko w dniu 14 marca 1868 r. Wysłał także szczególnie ostry list do kardynała prefekta Kongregacji Biskupów i Regularników. Wiedział o wsparciu Ks. Bosko u Piusa IX i Sekretarza Stanu Antonelliego. Mimo to czuł się zmuszony do wyrażenia własnego punktu widzenia: „Naprawdę, gdybym nie był przekonany, że ta Święta Kongregacja zmodyfikowałaby zasadniczo przedstawione konstytucje, nigdy nie skłoniłbym się do tego kroku, chociaż moja opozycja mogłaby przynieść mi grób boleści, skoro wierzę, że zdradzę swój obowiązek biskupa, jeśli zostanę patronem Zgromadzenia, że jeśli zostanie ono zatwierdzone tak, jak zostało zaproponowane, może się to udać tylko bardzo poważnej szkodzie Kościoła, diecezji i duchowieństwa [...] już teraz jest chaosem, jako mieszani rzemieślnicy, studenci, świeccy, duchowni i księża. Stanie się to coraz bardziej, rozszerzając obszar działania ”. Trzy miesiące po ks. Lorenzo Renaldi, biskup Pinerolo, zajął podobne stanowisko w liście do Kongregacji Biskupów i Regularnych. duchowni i księża. Stanie się to coraz bardziej, rozszerzając obszar działania ”. Trzy miesiące po ks. Lorenzo Renaldi, biskup Pinerolo, zajął podobne stanowisko w liście do Kongregacji Biskupów i Regularnych. duchowni i księża. Stanie się to coraz bardziej, rozszerzając obszar działania ”. Trzy miesiące po ks. Lorenzo Renaldi, biskup Pinerolo, zajął podobne stanowisko w liście do Kongregacji Biskupów i Regularnych.
Z wielkim zakłopotaniem rzymska komisja, zaproszona do rządzenia Regułami Towarzystwa św. Franciszka Salezego, rozpoczęła śledztwo w sprawie seminarzystów Ks. Bosko. Wnioski ks. Gaetano Tortone, podopieczny Stolicy Apostolskiej w Turynie, nie poparł. Surowo skrytykował słabą jakość badań duchownych, ich brak duchowości kościelnej i niewystarczającą formację wśród chłopców z Oratorium. Kilka miesięcy później dziennikarz Don Giacomo Margotti, wpływowa postać w duchowieństwie piemonckim, również zakwestionował ducha niezależności Ks. Bosko w formowaniu duchownych. [114]
W konfrontacji z tą koalicją, Ksiądz Bosko, mało skłonny do ustępstw wobec środków, które uważał za kłopotliwe, ciężko pracował, aby znaleźć sojuszników w Rzymie. W dniu 9 września 1868 r., Wciąż w euforii na uroczystości Maryi Wspomożycielki, ujawnił swoje problemy z ks. Filippo de Angelis swojemu przyjacielowi. Riccardi di Netro, który twierdził, że zamawia tylko duchownych, którzy przeszli przez seminaria diecezjalne. Do czego się sprzeciwił: „... jeśli wyślę duchownych do seminarium, gdzie będzie duch dyscypliny Towarzystwa? Gdzie otrzymam ponad stu katechistów dla tylu klas dzieci? Kto spędzi pięcioletnią kadencję w nasieniu, będzie chciał wrócić i zamknąć się w Oratorium? [115] Rekrutacja personelu, szkolenie, wytrwałość i funkcjonowanie każdej innej inicjatywy edukacyjnej były zagrożone przez przepisy zwyczajnego Turyna.
Ten ostatni wygrał. Votum na Konstytucji Karmelitanek Angelo Savini, Radca Kongregacji Biskupów i poszedł przed Ks. [116]Władze rzymskie dały powód arcybiskupowi. 2 października sekretarz Zgromadzenia Biskupów i Regularów poinformował Księdza Bosko o negatywnym głosowaniu na jego prośbę o zatwierdzenie przez Towarzystwo Św. Franciszka Salezego, przedstawiając następujące powody: „Przykro mi to mówić, że nie możemy teraz zatwierdzić Konstytucji twojego Instytutu, ponieważ dobrze byłoby je znacząco zmodyfikować w dwóch głównych artykułach. Pierwszym z nich są Listy Dimissorial dla duchownych, które muszą być promowane zarówno do mniejszych, jak i świętych zakonów. Drugi dotyczy badań tych samych duchownych, których żądania arcybiskupa są składane w szkołach seminarium diecezjalnego ”. [117]
Było jasne. Ksiądz Bosko chciał dwóch rzeczy niezgodnych: rzymskiej aprobaty Zgromadzenia i utrzymania własnego systemu formacji kościelnej. Przeszkoda wydawała się nie do pokonania.
Ale jego manewr w końcu się powiedzie. Uzyskał nowe zalecenia biskupie i ominął przeszkody, systematycznie zwracając się do zwierzchnika. 15 stycznia 1869 r. Ks. Bosko był w Rzymie zdeterminowany, aby to zrobić. Pozostaniesz półtora miesiąca, oblegając odpowiedzialnych. Już 19 lat papież przyjął go na rozprawie. To była wstępna faza ataku. Następnie zaczął wyjaśniać władzom swoją metodę szkolenia młodych zakonników: akceptację, lata prób, styl formacji aspirantów (Ks. Bosko zignorował słowo nowicjat), studia, praktyczna formacja apostolska. „Ojciec Święty powie w swoim przemówieniu skierowanym do salezjanów w dniu 7 marca, że popiera aprobatę, ale nie mógł niczego zawrzeć samodzielnie”. Z okazji nowego przesłuchania, 23 stycznia, zauważył jedynie, że pomniejsze listy biskupów nie były niezbędne dla młodych ludzi, którzy wstąpili do jego oratorium przed czternastym rokiem życia. Jednak z biegiem tygodni wszystko przebiegało w milczeniu. W lutym Ksiądz Bosko odbył dwa długie spotkania z Papieżem. Podczas drugiego spotkania dowiedział się, że Zgromadzenie Biskupów i Regularów ostatecznie zatwierdziło Towarzystwo św. Franciszka Salezego. Dekret zatwierdzenia nosi datę 1 marca 1869 r. Na tym wydziale udziela się przełożonemu na okres dziesięciu lat,[118] Ksiądz Bosko uświadomił sobie, że w końcu przeszedł drugi etap. Cztery dni po dekrecie wrócił do Turynu z pewnością całkowitego zwycięstwa.
Wkrótce jednak zrozumiałby, że jego Reguła nie została całkowicie zatwierdzona i że nie wystarczyłoby przedstawić dimissorial listów do biskupa, aby uzyskać święcenia kapłańskie.
Mocny w uznaniu uzyskanym od Rzymu, Ks. Bosko chciał z uwagą śledzić postępy swojego Towarzystwa. 15 sierpnia 1869 roku napisał ważny list okólny do kierowników domów o ich obowiązkach wobec współbraci: dwie konferencje miesięcznie, miesięczne oświadczenie obowiązkowe dla wszystkich. [119] Statystyki podają, że w roku 1869 62 profesów i 31 przypisanych (nowicjuszy) zostało podzielonych na cztery dzieła salezjańskie. Że rok Rua nadano bezpośrednią odpowiedzialność za powstawanie tych przypisywane , a tym samym stał się mistrzem nowicjuszy bez tytułu, aby uniknąć Society występujący jako tradycyjnego zgromadzenia zakonnego. Aby powiedzieć prawdę, jego odpowiedzialność rozciągnęła się na wszystkie etapy okresu próbnego(słowo używane przez Księdza Bosko) kandydatów do życia salezjańskiego, od postulatu do święceń. Jednak rozróżnienie między poszczególnymi etapami było raczej niewyraźne na Valdocco.
Pięć lat później, kiedy urząd ks. Rua został przekazany księdzu Giulio Barberisowi, w dokumencie przygotowanym dla władz rzymskich, Ksiądz Bosko wyjaśnił zasady tej formacji, wykorzystując styl swojego pytania i odpowiedzi dla niego. [120] Jego tekst w dużej mierze odzwierciedla zadanie powierzone ks. Rua w poprzednich latach: dobór kandydatów, regulowanie ich życia zakonnego poprzez określone czynności, udzielanie im duchowego nauczania, praktyczne szkolenie dla ich przyszłego życia.
Według Księdza Bosko „nowicjat”, jeśli ktoś chciałby tak to nazwać, nie był absolutny: „Mamy nowicjat, ale prawa publiczne, miejsca, w których mieszkamy, nie pozwalają nam mieć oddzielnego domu, który służy wyłącznie w tym celu. Nowicjat, który nazywamy czasem próbnym, odbywa się w części głównego domu w Turynie ». Ten nowicjat nie mógł być klasztorny. „Przy akceptacji członków szczególną uwagę zwraca się na cnotę tego samego; ponieważ nasze Zgromadzenie nie jest przeznaczone na przyjęcie nawróconych, którzy pragną uczestniczyć w modlitwie, pokucie, rekolekcjach; ale po to, aby powitać osoby o dobrym życiu, oparte na cnocie i religii, które chcą poświęcić się dobru młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej niebezpiecznym dzieciom. Z tego powodu do tej pory akceptowaliśmy tylko młodych ludzi znanych od wielu lat i mieszkaliśmy w naszych domach z życiem pod każdym wzorowym związkiem ”- napisał Ks. Bosko. [121]
Młodzi ludzie byli szkoleni w akcji, nawet podczas „nowicjatu”. Tego właśnie pragnął Ksiądz Bosko, który wyjaśnił swoim rzymskim korespondentom w 1874 r .: „W tym czasie nowicjusze są także zajęci katechizmem, kiedy jest to potrzebne, byciem dziećmi establishmentu, a czasem nawet szkoleniem się dzienne lub wieczorne, aby przygotować najbardziej nieświadomych do potwierdzenia, do komunii, służenia mszy świętej i tym podobnych. To najważniejsza część testu. Ktokolwiek nie miał zdolności do tego rodzaju okupacji, nie zostałby przyjęty do Zgromadzenia ».
Z pewnością był to idealny program. Ale w jaki sposób został wdrożony w rzeczywistości i jakie były wyniki? Jak wyglądało codzienne życie ks. Rua i jego naśladowców w latach 1869-1874? Powiedzieliśmy, że nowicjat jako taki nie istnieje. Z drugiej strony, żadne zgromadzenie religijne nie istniało na Valdocco. Od czasu do czasu ktoś postanowił zostać z Ks. Bosko. A kiedy chłopiec zwierzył mu się, Ksiądz Bosko wysłał go do Rua.
Ksiądz Bosko z pewnością wymusił rzeczywistość faktów, gdy w swojej notatce wspomniał o szczególnych praktykach pobożności dla „nowicjuszy”. Napisał: „Każdego ranka modlitwa głosowa, medytacja, trzecia część różańca i kilka razy w tygodniu przystępują do Komunii świętej. W ciągu dnia czytają duchowo, odwiedzają SS. Sakrament z odczytaniem materii ascetycznej, badanie sumienia i duchowej komunii. Każdego wieczoru w roku, w wyznaczonym czasie, zbierają się w kościele, śpiewają świętą chwałę, a potem czytają życie świętego tego dnia; a po śpiewie Lauretana Litanie uczestniczą w błogosławieństwie Col SS. Sacramento ". [122] W Turynie praktyki te faktycznie odpowiadały praktykom samych studentów.
W każdy czwartek Ks. Rua regularnie organizował duchową konferencję dla swoich wyznawców, jak zapewnia go list Ks. Bosko: „Każdego tygodnia mistrz probantów czyni z nich moralną konferencję na temat cnót, które należy praktykować, i wad, których należy uniknąć, przyjmując za więcej tematem jakiś artykuł konstytucji ”. [123]
W raporcie Kapituły, której przewodniczył ks. Rua 8 listopada 1867 r., Znajdujemy napisane: „Śluby aplikacyjne i postępowanie są przekazywane duchownym, podobnie jak innym uczniom”. W rzeczywistości, począwszy od tego momentu, będą regularnie organizowane comiesięczne spotkania poświęcone głosom duchownych, co znajdujemy w protokole ks. Rua. Brakuje nam rejestrów zawierających te głosy lub wyroki. Jednak fragment paragrafu „Rejestr postępowania duchownych i braci”, zawarty w „Normach [Ks. Rua] dotyczących prowadzenia rejestrów” domów salezjańskich, informuje nas o przedmiocie tych wyroków. Oceniono staranność i litość osoby zainteresowanej. „Pod nazwą staranności oznacza przestrzeganie ogólnych zasad domu i wypełnianie obowiązków swojego zawodu; pod nazwą pobożnościoznacza to religijne zachowanie, czyli częstotliwość dla SS. Sakramenty, pomoc w świętych funkcjach, zachowanie w kościele itp. ». Podczas dwóch tego rodzaju sesji Kapituła uznała za konieczne zwiększenie pomocy duchownych w kościele, akademiku, gabinecie i innych miejscach! [124] „Mistrz” probantów osobiście przemawiał do każdego z nich, zwykle raz lub dwa razy w miesiącu. W probandów Oratory były dobrze przestrzegane.
„Stali się nowicjuszami, nie zdając sobie z tego sprawy […]. W tamtych latach salezjański nowicjat przedstawiał dość ciekawy aspekt, doszedł do pewnego stopnia zakłopotany, ale jak zawsze życzliwy Agostino Auffray. Istotne było: czas trwania i próba; ale nic więcej ”. [125]Może. Ale Mgr. Gastaldi, kiedy został wybrany arcybiskupem Turynu w 1871 r. W swoich oficjalnych pismach do Kongregacji Biskupów i Regularnych podkreślił, że nowicjat Ks. Bosko wzorowany jest na nowicjacie Towarzystwa Jezusowego, a nie było nawet opinią rewizjonistów Konstytucji Salezjańskich że w latach 1873-1874 zmusił Księdza Bosko do sformułowania ostatecznego rozdziału: „Mistrz nowicjuszy i ich kierunek”, tekst, który założyciel, szczególnie niechętny, pospieszył zmodyfikować we włoskiej wersji z 1875 r., jedynej wówczas dostarczonej każdemu współbraciom pomniejszonemu o dziesięć artykułów na temat funkcjonowania nowicjatu w odniesieniu do oficjalnego wydania łacińskiego. Ten czas próby dla Księdza Bosko był analogiczny do wcześniejszego okresu „aspirantatu”, czasu działania i apostolatu.
W sumie wyniki tego rodzaju szkoleń były dobre. Ksiądz Bosko uważał, że ma obowiązek go zapewnić w 1874 r. „Dotychczasowe wyniki moralne były bardzo zadowalające. Ci, którzy odniosą sukces w tych testach, stają się dobrymi partnerami, przyjmują uczucia do pracy, niechęć do lenistwa, a zajęcia stają się dla nich w razie potrzeby, chętnie pożyczają w każdej chwili to, co może powrócić do większej chwały Bożej. mają predyspozycje do tego rodzaju życia, pozostawiają się nawzajem, by oddać swoje powołanie ». [126]
Pomimo braku tradycyjnego nowicjatu ascetycznego, formacja młodych salezjanów pod kierunkiem ks. Rua, mistrza nowicjuszy bez tytułu, została w dużej mierze zagwarantowana. Świadczyć o tym będzie historia salezjańska. Później jednak poważne zaburzenia moralne wśród członków pierwszych wypraw misyjnych do Ameryki, zwłaszcza wśród braci, doprowadzą do refleksji nad metodą skoncentrowaną bardziej na działalności niż na ascezie. [127]
Ks. Rua, trener salezjanów początków, był, jak wiemy, prefektem generalnym Towarzystwa. Reprezentował Księdza Bosko, czczonego przez wszystkich, i dążył do utrzymania jedności Zgromadzenia, które wzrastało w liczbie i osadach. W latach 1870-1873 domy Alassio, Varazze i Sampierdarena zostały dodane do trzech prac Piemontu otwartych w latach 60. XX wieku. W 1871 r. Ks. Bosko zlecił księdzu Angelo Savio budowę kościoła San Giovanni Evangelista w Turynie. W 1872 r. Założenie Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki w Mornese, uznanego przez Ks. Bosko za integralną część Zgromadzenia Salezjańskiego, oraz przyjęcie arystokratycznego kolegium Valsalice, jeszcze bardziej zwiększyło spójność dzieła. [128]
Będąc w Rzymie, między styczniem a lutym 1869 r., Ks. Bosko przeszedł przeszkody ze względu na swój sposób pojmowania procesów formacyjnych młodych kandydatów iw końcu uzyskał aprobatę Stowarzyszenia Salezjańskiego, ks. go. Młodzi ludzie, pobudzeni jego napomnieniami, spontanicznie dzielili się na grupy, zobowiązując się do wyboru każdego dnia tygodnia na komunikację, tak aby każdego ranka dobra liczba zbliżała się do świętego stołu zgodnie z intencjami Ks. Bosko. W ten sposób wyrazili wdzięczność wobec ojca, jak mówi kronika Ks. Rua. [129]Te modlitwy zostały wysłuchane. 26 lutego Ks. Bosko poinformował swojego prefekta o pozytywnym wyniku, prosząc go, aby nie rozpowszechniał wiadomości ze strachu przed zgiełkiem, który mógł spowodować powstanie nowego zgromadzenia zakonnego. Ks. Rua nie zwierzył się małej grupie, z którą przygotowywał się starannie przygotował powrót Ks. Bosko wieczorem 5 marca.
Zespół muzyczny przywitał Ks. Bosko przy wejściu do Instytutu. Aby powitać go, pod arkadami, na dziedzińcu Oratorium wzniesiono dwa rzędy słupów, na których na przemian wisiały oświetlone kryształowe kule i pochodnie na bazie tłuszczu. Młodzi tworzyli dwa skrzydła, rzemieślnicy z jednej strony i uczniowie z drugiej. Ksiądz Bosko, poprzedzony przez zespół, posuwał się naprzód wśród wiwatów całej swojej młodości. Wszedł na pierwsze piętro domu i pokazał się oświetlony światłami dziedzińca. Koncert był kontynuowany wśród nadzwyczajnego ogólnego entuzjazmu. Ks. Rua był zadowolony. Jego kronika opisuje szczegółowo to wydarzenie i kończy je następująco: „To była niekończąca się seria okrzyków radości”. [130]
Zatwierdzenie Towarzystwa wymagało respektowania Konstytucji, tych, które Ks. Bosko usiłował uznać przez władze kościelne. Następnie wyjaśnił na konferencji: „Cały świat patrzy na nas, a Kościół ma prawo do naszej pracy. Konieczne jest zatem, aby od tej chwili każda część naszego rozporządzenia była wykonywana na piśmie ”. Kilka dni później upierał się: „Strzeżmy się, abyśmy stali się godnymi założycielami Towarzystwa św. Franciszka Sprzedaży, aby ci, którzy czytają naszą historię, mogli znaleźć w nas tak wiele modeli i aby nie musieli wołać: Co to za założyciele! »Jeden z jego listów z Rzymu do ks. Rua przypomniał o potrzebie posłuszeństwa. [131]Konieczne było zapewnienie zakorzenienia zwyczajów religijnych. Fakt, że były to nieliczne ułatwione rzeczy.
Ks. Rua w tym delikatnym przedsięwzięciu był prawą ręką Ks. Bosko. Pokorny i wielkoduszny, nigdy nie wycofał się przed zmęczeniem i trudnościami, jeśli chodzi o reagowanie na intencje mistrza. Uważny wartownik, zwracał uwagę na wszystkie nieprawidłowości. Spokojny i cierpliwy, nie bał się nalegać, gdy odkrył jakieś naruszenie ustalonych przepisów.
Często święte milczenie nie było respektowane po wieczornych modlitwach. Zmusił się, jak wiemy, do chodzenia po domu późno w nocy, aby go zaradzić swoją prostą obecnością. Kolejną kwestią, na której mu zależało, była praktyka ubóstwa religijnego. Ks. Rua ciężko pracował, aby każdy skrupulatnie go obserwował. Kiedy dał każdemu bratu pewną sumę, zażądał, by ten ostatni zrealizował go do ostatniego grosza. Były pojedyncze przypadki, które nie umknęły jego kontroli. Interwencja może być trudna. Można sobie wyobrazić, jak mógłby i powinien zareagować na list Ks. Bosko z 21 kwietnia 1869 r., Który nakazał mu: „Powiedz ks. Chiapale'owi, że w ubiegłą niedzielę kazałem mu go szukać i nie mogłem go ponownie znaleźć: powiesz mu, czy zasady pozwalają iść tam, gdzie chcesz bez licencji, i wydaje się, że nadszedł czas, aby to zakończyć ”. Ksiądz Bosko nauczył go, że przestrzeganie zasad jest warunkiemsine qua non dla Spółki, aby mieć przyszłość. Co by nie zrobił, aby uniknąć przeciwnego niebezpieczeństwa!
W przeciwieństwie do tego, co możemy sobie wyobrazić, jego odniesienia do porządku nie uczyniły go nienawistnym. Domagał się tak, ale nie był pedantyczny ani nachalny. Pokazał rzadką umiejętność korekty. Wiedział, jak poczekać na odpowiedni moment, a kiedy dwa słowa wystarczyły, nie powiedział trzech. Dostosował swoje interwencje do różnych temperamentów. Nigdy nie stracił panowania nad sobą, nie przez obliczenia, ale przez prostą dobroć, tę dobroć, która uniemożliwiła mu upokorzenie winnych.
Jego siła w korekcie polegała na byciu pierwszym przykładem przestrzegania. Każdy mógł mu o tym świadczyć, mimo że ostatecznie ochrzcili go „żywą zasadą”. Sam Ksiądz Bosko nazwał go, kiedy, pod jego nieobecność i w prywatnych rozmowach, wskazywał go jako wzór przestrzegania w tym czy w tym konkretnym punkcie.
W latach 1867-1872 ks. Rua nie zapomniał, że jako prefekt generalny był także prefektem Oratorium. Był odpowiedzialny za organizację i ocenę wielkich wydarzeń religijnych (nowenna bożonarodzeniowa, Wielki Tydzień, miesiąc Maryi, czterdzieści, ćwiczenia duchowe, święto Ks. Bosko 24 czerwca, święta św. Cecylii, Niepokalanego Poczęcia Maryi, Św. Franciszka Salezego, św. Ludwika Gonzagi i Maryi Wspomożycielki). Jego instrukcje w tym zakresie można znaleźć w protokołach z sesji Kapituły odbywających się pod jego przewodnictwem. [132]Młodzi ludzie mieli wtedy prawie dziewięćset lat. Postanowił, że młodzi uczniowie powrócą do swoich klas, w towarzystwie asystentów, i że studenci filozofii mieli szczególnego asystenta podczas wolnego czasu nauki (spotkanie z 8 listopada 1867 r.). Namawiał do utrzymywania akademików w porządku i uniemożliwił im wejście w ciągu dnia; akademiki musiały zostać zamknięte o wpół do ósmej (spotkanie z 16 listopada 1871 r.).
Prefekt mógł powiedzieć, że był prawie zadowolony z uczniów, był trochę mniej szczęśliwy niż rzemieślnicy. Ich udział w kościele pozostawiał wiele do życzenia. ‹‹ Że są podzieleni przez akademiki z ich asystentami; że każdy ma swoje miejsce i księgę pobożności ”, przepisał na wspólnym posiedzeniu 27 grudnia 1867 r. Ci studenci nie uzyskali jeszcze dokładnej dyscypliny. Na przykład rzemieślnicy wychodzili do miasta, aby kupić to, czego potrzebowali podczas warsztatów: ks. Rua zniósł ten zwyczaj, ale bez większego powodzenia. Czas był zbyt elastyczny. 13 marca 1870 r. Kapituła zdecydowała, że dotknie dzwonka wodzów i rzemieślników. Rzemieślnicy byli rekreacyjnie na dziedzińcu studenckim: Ks. Rua ustanowił ścisły rozdział między uczniami a rzemieślnikami, nie bez dyskomfortu, sądząc po wielokrotnych obserwacjach Kapituły. Postanowiono nawet zbudować ogrodzenie, aby wymusić to rozdzielenie.[133] Chwile przeznaczone do pracy i nauczania nie zostały formalnie zdefiniowane; Ks. Rua pracował nad tym, aby szkolenie zawodowe postępowało krok po kroku i postanowił, że rzemieślnicy otrzymają teoretyczne nauczanie w każdy dzień roboczy, co poprawi ich w zawodzie i kulturze ogólnej. Na przykład 9 listopada 1871 r. Ks. Rua wyznaczył sale lekcyjne na kursy rzemieślników. [134]Od czasu do czasu pokazywał się w jednym lub drugim laboratorium, młodzieniec obserwował, bawił się z szefem laboratorium, który czasami był osobą pełną dobrej woli, ale pozbawioną zdolności technicznych. Spotkania kapituły, które odbywały się pod jego przewodnictwem, regularnie powracały do „problemu rzemieślników” (takich jak 20 marca 1873 r.) I sposobu „poprawy stanu moralnego rzemieślników” (sesja z 27 lipca 1873 r.). Dzięki niemu stopniowo kursy zawodowe Oratorium znacznie się poprawiły i zyskały prestiż.
Ks. Rua i jego kapituła interesowali się także odzieżą roboczą młodych ludzi, ich czyszczeniem, praniem i dystrybucją bielizny, higieną akademików. Zauważymy, jak w 1870 roku, w czasie przeniesienia szkoły Mirabello do Borgo San Martino, Giovanna Maria Rua dołączyła do swojego syna na Valdocco i zajmowała się tego rodzaju problemami. Wielu młodych ludzi ubranych tak, jak mogli, pewna ich liczba, zbyt biedna, była całkowicie zależna od instytucji. Ks. Rua upewnił się, że każdy może mieć przyzwoitą posiadłość w niedziele i kiedy wychodzą. Chciał, aby zestawy były sprawdzane co tydzień w akademikach, aby w razie potrzeby naprawić ubrania i buty.
Chciał, aby zasady domu były uważnie przestrzegane. Ten przepis, Ks. Bosko, napisał w 1852 r., Po okresie eksperymentów, wziął go ponownie w 1854 r. I wprowadził go w życie w roku szkolnym 1854-1855. Nie został wydrukowany przed 1877 r., Ale najwyraźniej kazał go uroczyście przeczytać publicznie na początku każdego roku szkolnego, aw każdą niedzielę zapisywał go uczniom. To był dopiero początek. Ale ile naprawdę znano regulację? Historyk (myślę tu o Don Ceria) nie powinien być w złudzeniach. W każdym razie w protokole ze spotkania kapituły w dniu 22 listopada 1867 r. Stwierdzono: „Aby rozporządzenie było znane każdemu z [członków Kapituły!], Postanowiono, że fragment będzie czytany na każdej sesji”. A spotkanie kapituły z 8 grudnia 1872 r. Ustanowiło „konferencję dla szefów wydziałów i asystentów na temat ich regulacji”. Ks. Rua, który został przeszkolony w szkole braci, dostrzegł w ścisłym przestrzeganiu zasad najlepszą gwarancję moralnych i scholastycznych korzyści chłopców. Ponadto Ksiądz Bosko szczególnie nas trzymał, a każda manifestacja woli Ks. Bosko stanowi kategoryczny imperatyw dla ks. Rua.
Wszystko to zobowiązywało go do częstego odczuwania wagi jego autorytetu, co, pomimo jego delikatności, sprawiło, że stał się bardziej przerażony niż kochany. Najlepsi i najbardziej autorytatywni szefowie domu, w szczególności przyszły kardynał Cagliero, poważnie ich martwili, do tego stopnia, że byli częścią ich troski o Ks. Bosko. Giovanni Cagliero powiedziałby mniej więcej tak: „Drogi Księdzu Bosko, niech Bóg zachowa go przez długi czas, ale jest pewne, że w dniu, w którym pójdzie do nieba, jego dziedzictwo przejdzie na Ks. Rua. Wszyscy to mówią i ona też. Ale nie wszyscy zgadzają się, że będzie cieszył się zaufaniem wszystkich tak jak ona. Życie cenzora, które prowadzi tutaj do Oratorium, aby utrzymać dyscyplinę, sprawia, że wielu jest nieprzyjemne ». Ksiądz Bosko przyznał, że przeszkoda była słuszna. W 1872 r.
Ten zastępca dyrektora miał silne ramiona. Nie odrzucił dwóch nowych zadań. Musiał głosić niedzielne poranki wiernym i uczniom w kościele Maryi Wspomożycielki. Do tego czasu zadanie to było zarezerwowane dla Księdza Bosko. Zaczął komentować historię świętą, której plany trzymał już w zeszytach. Słuchacze nie zapomną jego instrukcji, zawsze jasnych i uporządkowanych. Do opowiadań dodał moralne, ascetyczne refleksje i względy religijne, o czym świadczą jego notatki. Drugie zadanie polegało na nauczaniu Pisma Świętego duchownym domu, począwszy od dnia, w którym wewnętrzny kurs teologiczny został ustanowiony na Valdocco. Zgodnie z instrukcją materiał wydaje się raczej suchy, ale według niektórych byłych studentów
Dotknął go także ogólna organizacja kursów teologicznych. Protokoły ze spotkania Kapituły z 10 listopada 1872 r. Informują nas o tygodniowym harmonogramie. Rano kursy teologii dogmatycznej odbyły się w poniedziałek i piątek (profesor: teolog Molinari); teologii moralnej we wtorek, środę i sobotę (profesor: don Cagliero). Po południu były lekcje Pisma Świętego w poniedziałki i piątki (profesor: Ks. Rua); Historii Kościoła we wtorki i soboty (profesor: don Barberis); podczas gdy w środę studiowano Nowy Testament (z Ks. Rua). W czwartek, dzień świąteczny, odbyła się tylko jedna lekcja liturgii, czyli święte ceremonie, o godzinie 10.00 dla filozofów i teologów (profesor: don Cibrario). Musiał wtedy zająć się święceniami duchownych, o czym świadczą jego korespondencje z okresu z Turynu.
Poza tym wszystkim, kto mógł uwierzyć, że Don Ceria zastanawia się, czy Ks. Rua był nadal zmuszony do przygotowania egzaminów publicznych? A jednak tak było. W 1872 r. Był jednym z kandydatów do nauczania w szkole średniej. Wraz z mnożeniem szkół wyższych konieczne było posiadanie uznanych kwalifikacji. Ks. Rua próbował go zdobyć. Próbował już w 1866 r., Kiedy zdążył przekazać gazetę, ale został odrzucony na egzamin ustny przez profesorów uniwersyteckich, którzy byli źle nastawieni do uczniów, którzy nie brali udziału w kursach. Tym razem 1 października 1872 r. Uzyskał dyplom z honorem. [135]Ponadto (nie wiadomo, kto go wprowadził), oryginalny dokument informuje, że 19 października 1873 r. Michele Rua dołączył do akademii literackiej Arcadia pod pseudonimem Tindaro Stinfatico. [136] Według ks. Lemoyne'a opat Peyron, słynny profesor z Turynu, rzekomo stwierdził, że z sześcioma ludźmi kalibru Rua można otworzyć uniwersytet. [137]
Uwolniony z urzędu prefekta domu Oratorium, ks. Rua mógł poświęcić się bardziej swojemu stanowisku prefekta generalnego. Był już zaangażowany w organizację otwierających się kolegiów, z których na prośbę Ks. Bosko drukował i rozprowadzał programy. W październiku 1872 r. Ks. Bosko powierzył mu także zadanie przydzielenia personelu do różnych kolegiów. To było delikatne zadanie. << To wszystko, co mogę zobaczyć, że rzeczy są zrobione Sponte nie coacte [spontanicznie, a nie poprzez przymus]”, polecany w liście. [138] Trzeba było dobrze poznać ludzi, traktować ich jak najdokładniej, prawidłowo mierzyć ich zdolności ...
Bardzo żywa pobożność karmiła jego ducha, czyniła go silnym i wytrwałym w ofierze. Anegdota z 1873 r. Ujawnia to wyraźnie. Ks. Rua nie był rozproszony modlitwą. Mnich z Lerins, który był zakrystianinem w kościele Maryi Wspomożycielki w tym roku, pozostawił nam szczegółowe świadectwo. Pewnego dnia do Oratorium przybył książę ze swoją świtą. W nieobecności Księdza Bosko, to do Ks. Rua należy jego przyjęcie. W tym czasie odprawiał Mszę św. Gość, który został poinformowany i jego towarzysz, czekał w zakrystii. W ciągu dwudziestu minut Don Rua wrócił z ołtarza. Podbiegli do niego, żeby mu powiedzieć, żeby się pośpieszył. Ale on, jak gdyby nie słyszał, powoli położył szaty kapłańskie. Kiedy się odwrócił, książę zaczął się zbliżać. Ale Ks. Rua próbował czekać i podszedł do klęcznika. Ukrył twarz w dłoniach i pozostał tak przez dwadzieścia minut pochłonięty modlitwą. W końcu wstał i z anielskim uśmiechem, z szeroko otwartymi ramionami, podszedł do tych dżentelmenów, przepraszając, że nie jest w stanie natychmiast oddać się do ich dyspozycji. Zrozumieli, okazali się bardzo uprzejmi, a później mieli okazję powiedzieć, jak bardzo zostali zbudowani przez jego długie podziękowania.[139]
Nikt inny jak Ks. Bosko nie mógł powiedzieć, jak bardzo ks. Rua posunął się na drodze ewangelicznej doskonałości. Ten sam mnich z Leryn był we Lanzo we wrześniu 1874 r. Z okazji salezjańskich ćwiczeń duchowych, kiedy usłyszał twierdzenie Ks. Bosko: „Gdybym chciał położyć palec na ks. Rua, w miejscu, w którym nie widziałem w nim cnota w doskonałym stopniu, nie mogłem tego zrobić, ponieważ nie znalazłbym tego punktu ”. [140]
Był to rok, w którym Rzym, po długiej i ciężkiej bitwie, wydał w końcu (13 kwietnia) dekret zatwierdzający Konstytucje. Ile modlitw Ks. Rua wychował w Turynie, aby uzyskać ten wynik! Ksiądz Bosko wiedział o tym. 14 kwietnia wysłał mu bilet, aby przeczytać go publicznie podczas dobranoc. Tak zaczęło się: „Twój ojciec, twój brat, przyjaciel twojej duszy, po trzech i pół miesiącach nieobecności zaczyna się dziś z Rzymu, spędza noc ze środą we Florencji i ma nadzieję być z tobą w czwartek o 8 rano rano. Nie potrzebujemy ani partii, ani muzyki, ani gościnności ». W rzeczywistości Oratorium było w żałobie po niedawnej śmierci ks. Francesco Provera, następcy Ks. Rua w prefekturze domu. [141]
Jesteśmy w latach 1870-1875. Prefekt generalny czuje się odpowiedzialny za przestrzeganie religii nie tylko w Oratorium, w którym mieszka, ale także w innych ośrodkach rodzącej się Kongregacji, w domach Borgo San Martino, Lanzo, Sampierdarena, Varazze, Alassio i Turyn-Valsalice. Chce być stale informowany o postępie tych instytutów, aby prawidłowo wykonywać zadanie, które uważa za niezbędne do prawidłowego funkcjonowania całości. Wymaga to systematycznych kontroli. Przeprowadzi je z radą i decyzjami dyscyplinarnymi.
Ksiądz Bosko często odwiedzał domy, ale zawsze z ojcowską i koniecznie życzliwą postawą. Ze swej strony ks. Rua odwiedził ich jako mądry administrator dzieł wychowawczych, zajmujących się zarówno warunkami materialnymi, jak i warunkami moralnymi każdego z nich. Sprawdził instytucje, które z powołania musiały przestrzegać wskazówek Ks. Bosko w Konstytucjach, Regulaminie Oratorium i wytycznych, które pozostawił, kiedy został wysłany do Mirabello. W istocie musiał zweryfikować wierność duchowi, który Ksiądz Bosko wprowadził do rodzącego się Zgromadzenia.
Przygotował się do realizacji tego zadania inspektora począwszy od 1874 r., Kiedy Ks. Bosko uzyskał ostateczne zatwierdzenie tekstu konstytucyjnego. [142] W latach 1874-1876 systematycznie zapisywał swoje obserwacje w notatniku, który został zachowany. [143] Ks. Rua, jako inspektor, nie wydaje się być bardzo zaniepokojony podatnością dyrektorów, którzy byli zainteresowani jego obserwacjami. Pytanie nie dotyczyło tego, czy konieczne było wyrażanie winy lub zgłaszanie zaniedbań i nadużyć.
Jako prefekt musiał sprawdzić, czy decyzje podjęte na corocznych spotkaniach dyrektorów, które odbyły się na Valdocco w pobliżu święta św. Franciszka Salezego, zostały zastosowane w pracach. Jego obserwacje były początkowo skierowane do dyrektorów, a następnie, za pośrednictwem ich mediacji, do personelu salezjańskiego.
Zbudował harmonogram odwiedzin napisany kilka razy na jednym ze swoich zeszytów. Kontrola dotyczyła przede wszystkim pomieszczeń, a następnie ludzi, salezjanów i studentów, a wreszcie ogólnie środowiska. Dokładnie sprawdził zapisy administracyjne. [144]Sprawdził pokoje, począwszy od kościoła i zakrystii, po weryfikację ołtarzy, szaty liturgiczne, cotygodniowe uroczystości, niedziele i święta religijne. Potem udał się do sal przełożonych i do internatów młodzieżowych: czy w pokojach współbraci było coś zbyt eleganckiego? Czy akademiki były czyste i wystarczająco wentylowane? Czy krucyfiksy, wizerunki lub posągi Maryi zajmowały godne miejsce? Czy komórki asystentów w akademikach były na tyle małe, że pozbawiły ich pokusy przekształcenia ich w biura? Następnie Ks. Rua zszedł na parter, na korytarzach, na schodach i na dziedzińcach, i systematycznie sprawdzał ich czystość. Gdyby miał okazję wejść do klas, zapytał uczniów i sprawdził ich zeszyty.
Konfratrzy byli głównym przedmiotem wszystkich jego uwag. Sprawdził, że konferencje duchowe były zagwarantowane salezjanom i aspirantom domu. W rzeczywistości Ksiądz Bosko usankcjonował w okólniku z 15 sierpnia 1869 r .: „Każdego miesiąca odbędą się dwie konferencje, z których jedna dotyczy czytania i wyjaśniania zasad Zgromadzenia w prosty sposób. Druga konferencja wokół spraw moralnych, ale w praktyczny sposób i odpowiednia dla ludzi, o których mówimy ”. W tym samym okólniku powiedziano: „Każdy członek raz w miesiącu przedstawi się dyrektorowi tego domu, do którego należy, i wyjaśni mu, co uważa za korzystne dla dobra swojej duszy, a jeśli ma jakiekolwiek wątpliwości co do przestrzegania zasad, ujawni go, prosząc te rady, które wydają mu się najbardziej odpowiednie dla jego duchowego i doczesnego zysku ”. Inspektor musiał zatem sprawdzić prawidłowość miesięcznych wyciągów. Następnie ocenił życie zakonne współbraci w sprawach skromności, ubóstwa i posłuszeństwa. Potrzebna była duża dyscyplina w kwestii czystości. „Najważniejszą rzeczą w naszych domach jest promowanie, uzyskiwanie i zapewnienie moralności, zarówno wśród członków, jak i młodych ludzi. Biorąc to pod uwagę, wszystko jest zapewnione, brakuje tego, wszystkiego brakuje - czytamy w rezolucji kapituły dyrektorów z lat 1875-1876.
Ponadto konieczne było sprawdzenie, czy obowiązki prefekta i katechety zostały wykonane prawidłowo, zgodnie z opisaną regułą. Należy pamiętać, że zgodnie z przepisami Oratorium na Valdocco, cateschista zapewniała duchowe dobro młodzieży domu, opiekowała się chorymi, tworzyła i promowała towarzystwa (św. Luigi Gonzaga, Niepokalanego Poczęcia i Najświętszego Sakramentu).
Ks. Rua wiedział, że młodzi współbracia stanowią ważną część personelu odwiedzanych domów. Czy byli wystarczająco? Czy mieli regularne lekcje filozofii i teologii? Czy otrzymali dobrą formację do służby liturgicznej, z specjalnymi lekcjami? A co z ich zachowaniem, gdy byli asystentami lub nauczycielami? Czy uczestniczyli w medytacjach i duchowych czytaniach społeczności?
Dochodzenie musiało również dotyczyć uczniów. Jaki był ich stan zdrowia? Jak prowadzono ambulatorium? Jeśli chodzi o ich życie religijne, czy ktoś zajmował się nauczaniem modlitw i inicjowaniem ich w służbie ołtarza? W jaki sposób pomagano im w kościele, na studiach, w klasie, w rekreacji, w akademikach i na spacerach? A co z ich czystością cielesną i ich duchowym zdrowiem? Czy spowiednik spoza domu był regularnie zapraszany? Czy istniały firmy religijne? Czy zostało ustanowione małe duchowieństwo? Czy młodzi ludzie ciężko się uczyli? Jak wyglądały ich relacje z nauczycielami i asystentami? Czy byli tam studenci zewnętrzni? Czy dom miał „uroczyste oratorium”? Ks. Rua interesował się także przyszłością młodych ludzi. Czy byli studenci, którzy myśleli, że dołączają do duchowieństwa? Czy duchowni przygotowali się do zdawania egzaminów jako nauczyciel?
Ks. Bosko zasugerował, kiedy posłał mu dyrektora w Mirabello, ks. Rua interesował się także stosunkami między kolegium a otaczającym go środowiskiem, proboszczem, administracją miejską itp.
Wreszcie nadeszła sfera ekonomiczna. Jak potraktowano przełożonych i studentów przy stole? Czy kierownictwo zaryzykowało kosztowne firmy budowlane i konserwacyjne? Ile wydałeś na książki i podróże? Czy poprzedni rok zakończył się zyskiem lub stratą?
Kontrola została przeprowadzona na podstawie rejestrów, które zostały przedstawione do zarządzania pracą. Ich lista świadczy o metodycznym i skrupulatnym duchu inspektora Ks. Rua: rejestru mas, postępowania duchownych i braci; rejestr postulantów do życia salezjańskiego, do studentów i internatów; ewidencja depozytów gotówkowych młodych ludzi, ofert, administracji; listy szaf, które dostali od asystentów; listy różnych dostawców: szewc, krawiec, mleczarz, piekarz, rzeźnik, delikatesy, farmaceuta itp .; wreszcie rejestr rachunków bieżących. Zeszyt pokazuje, jak Ks. Rua interesował się mnożeniem rad dotyczących utrzymywania różnych rejestrów.
Domy odwiedzone przez Ks. Rua w 1874 r. Iw 1875 r. To Borgo San Martino, Lanzo, Sampierdarena, Varazze, Alassio i Turyn-Valsalice. Tutaj widzimy go stosującego swój szczegółowy program wizyty.
1 marca 1874 r., Podczas gdy w Rzymie Ks. Bosko nadal ciężko pracował, aby uzyskać pełną akceptację tekstu konstytucyjnego, ks. Rua szybko sprawdził dom w Borgo San Martino. Małe Seminarium lub Kolegium św. Karola z Mirabello, które miało go jako pierwszego dyrektora, zostało przeniesione do tego miasta dobrze obsługiwanego przez kolej, we wspaniałej willi zanurzonej w sześciohektarowej posiadłości, którą Ks. Bosko kupił od markiza Scarampi Pruney. Początkowo istniało sto wnętrz, liczba ta wzrosła między 1874 a 1877 r., Osiągając 160, a następnie 200 jednostek. Don Giovanni Bonetti, salezjanin pierwszej godziny, wysoko ceniony przez Księdza Bosko, kierował dziełem. Po wizycie ks. Rua zadeklarował, że jest bardzo zadowolony ze swoich postępów. „Rzeczy są prowadzone całkiem dobrze” - napisał w zeszycie. Jednakże, uznał za wskazane, aby dać dyrektorowi kilkanaście zaleceń, należycie ponumerowanych, które zasługują na cytowanie w liście, aby zapoznać się z jego stylem inspektora. Oto one: 1) unikaj woskowych plam na ołtarzu, gdy świece są zapalone benzyną; 2) umieść krucyfiks i obraz Madonny w klasach i akademikach, gdzie ich brakuje; 3) dostosować komórki asystentów w akademikach na wzór Oratorium; 4) wyeliminować z korytarzy nieprzyjemne zapachy pochodzące z usług higienicznych zbliżonych do klasy retoryki; 5) regularne zapewnianie comiesięcznych konferencji współbraciom i kandydatom oraz zapewnienie, że co miesiąc przedstawiają się w oświadczeniu; 6) zachęcać do studiowania teologii więcej; 7) zapewnienie regularności kursu liturgicznego dla duchownych i młodzieży; 8) założyć Compagnia dell'Immacolata; 9) składać miesięczne śluby duchownym i braciom; 10) prowadzić rejestr postulantów i aktualizować wydatki; 11) powierzyć zadanie katechety duchownemu Ghione, zwalniając go, jeśli to możliwe, z nauczania, aby mógł zająć się Towarzystwem św. Ludwika, Najświętszym Sakramentem i małym duchowieństwem; 12) niektórzy współbracia zostali wezwani do przygotowania egzaminów cywilnych.
W kwietniu 1875 r. Ks. Rua wrócił do inspekcji kolegium Borgo S. Martino i spędził tam dwa dni. Powiedział, że jest zadowolony z materialnego i moralnego punktu widzenia, z pewnymi zastrzeżeniami. Właściwe było, aby na zewnątrz można było codziennie uczestniczyć w mszy. Widoczne krzyże musiały być umieszczone we wszystkich klasach i akademikach. Czyszczenie niektórych schodów i szaf pozostawiało wiele do życzenia. Zadanie katechety musiało być wykonane nieco lepiej, ponieważ zainteresowana strona została poproszona o pomoc radnego Don Chicco. Kompagnia dell'Immacolata musiała zostać ustanowiona, przynajmniej wśród duchownych. Prefekt został poproszony o uzyskanie pomocy od duchownego do korespondencji i zarządzania rejestrem księgowym. Następnie dyrektor musiał uważniej przyglądać się regularności relacji współbraci i upewnić się, że oceny postępowania zostały przekazane duchownym i braciom. Inspektor poprosił również teologów o zapamiętanie niektórych tekstów Biblii i Ojców oraz o zaangażowanie w rozwiązywanie zastrzeżeń do tez teologicznych sformułowanych podczas kursów.
W marcu 1874 r., Po inspekcji Borgo San Martino, ks. Rua spędził półtora dnia odwiedzając dom w Lanzo. Była to szkoła podstawowa i średnia położona na wzgórzu, trzydzieści pięć kilometrów od Turynu. Ponieważ był również internatem, powitał wielu młodych stażystów. W 1873 r. Zbudowano trzykondygnacyjny budynek, więc w roku szkolnym 1874-1875 liczba wnętrz przekroczyła sto siedemdziesiąt jednostek. Kierował nim ks. Giovanni Battista Lemoyne, salezjanin genueński, który przybył z Ks. Bosko, gdy był już kapłanem.
Zadowolenie inspektora nie było pełne. Czystość kościoła pozostawiała wiele do życzenia, a pierwszy towarzysz był w rozsypce. Brakowało także krzyży i wizerunków Matki Boskiej w salach lekcyjnych, akademikach i innych środowiskach. Komórki pomocnicze były zbyt przestronne. Zgodnie z ogólną zasadą, wszystkie akademiki musiały pozostać zamknięte, kiedy nie było młodych ludzi, więc sale lekcyjne i różne pokoje. Dziedzińce, schody i korytarze nie były bardzo czyste i trzeba było unikać wyrzucania śmieci na mały dziedziniec. Reżyser został zaproszony do udziału w comiesięcznych konferencjach i wypowiedziach współbraci z większą regularnością. Kapłani nie musieli rezygnować ze szkoły, aby przyjąć zobowiązania do służby w innych miejscach. Prefekt musiał bardziej zajmować się personelem służby, aby pomóc mu wykonywać obowiązki dobrego chrześcijanina. Duchowni pozostawali zbyt daleko między nimi a wśród młodych niewiele, a ponadto nie traktowali poważnie studiów teologicznych. Każdego dnia musiała się odbywać wizyta w Najświętszym Sakramencie, indywidualna lub wspólnotowa, z pewną lekturą duchową, a postępowanie uczniów drugich szkół średnich pozostawiało wiele do życzenia. W ubraniach chłopców pożądana była większa czystość. Prefekt Don Costamagna, który miał za zadanie nadzorować ich zachowanie, nie powinien być zbyt często nieobecny. Najlepsi młodzi ludzie musieli zostać zaproszeni do wstąpienia do Towarzystwa Niepokalanej. Brakowało kilku rejestrów: głosów o zachowaniu, duchownych i koadiutorów, księgi wydatków, księgi różnych dostawców. W końcu gość kazał wyburzyć pergolę w środku ogrodu.
Inspektor ks. Rua pojawił się ponownie w Lanzo rok później, 3 marca 1875 r. Spędził tam dwa dni i z satysfakcją zauważył, że pod względem dyscypliny i pobożności uczelnia działała lepiej niż w poprzednim roku. Mimo wszystko wymienił długą serię obserwacji na użytek reżysera. Możemy sobie wyobrazić jego umartwienie w ich czytaniu. Przede wszystkim interesował się wychowaniem kościelnym i religijnym: płótna ołtarzowe nie były czyste; konieczne było zapewnienie masy zewnętrznej na tydzień; miał być zorganizowany kurs liturgii dla duchownych i pomyślenie o utworzeniu małego duchowieństwa; większą wagę przywiązywano do nauczania katechizmu w gimnazjum; istotne było stworzenie gregoriańskiej klasy chorału i zaangażowanie największej liczby uczniów, rezerwując na ten cel pół godziny lub trzy czwarte godziny po obiedzie; lepszą opiekę należały do firm św. Ludwika i Najświętszego Sakramentu, z małymi konferencjami. Następnie prefekt został poproszony o lepszą opiekę nad personelem, regularne gromadzenie go, wyjaśnianie zasad domu itp. Duszpasterzom należało dać lekcje filozofii lub teologii, trzy lub przynajmniej dwa razy w tygodniu. Śluby postępowania musiały być wydawane co miesiąc duchownym i braciom. Profesorowie zostali zaproszeni do czytania duchowego pod kierunkiem Don Scappiniego, podczas gdy poranną medytację asystentów powierzono Donowi Scaravelli. Ci, którzy nie mogli uczestniczyć w praktykach pobożności wspólnotowej, musieli to robić prywatnie. Przestrzeń komórkowa musiała zostać dodatkowo zmniejszona, aby dostosować się do wymiarów regulacyjnych. Odczyt przy stole nie był opcjonalny, więc nie można było go zbyt łatwo wydać.
Ks. Rua zakończył swój raport na temat Lanzo, ujawniając szereg innowacji dyscyplinarnych, które był w stanie zaobserwować, znak lepszej organizacji i dokładniejszej pomocy dla studentów.
Z Piemontu gość przeniósł się do Riwiery Liguryjskiej w celu kontroli trzech innych prac. 7 kwietnia 1875 r. Rozpoczął trzydniową wizytę w domu w Sampierdarena. Dzieło Borgo San Martino, Hospicjum Sampierdarena, było wynikiem ruchu. W 1872 roku Ksiądz Bosko opuścił zbyt małą willę, wynajętą w Marassi, gdzie przebywało około czterdziestu młodych rzemieślników, i przeniósł pracę do Sampierdarena, na obrzeżach Genui, w starożytnym klasztorze obok opuszczonego kościoła. W październiku 1875 r. Wysłał pięćdziesięciu młodych dorosłych, dojrzałych powołań Dzieła Maryi Wspomożycielki, nowo założonych. Rozbudowa budynku pozwoli mu pomieścić około dwustu uczniów w 1877 r., W tym siedemdziesiąt dorosłych powołań. Ten dom, o cechach podobnych do modelu turyńskiego,
Ks. Rua bardzo docenił tę pracę. Uznał to za dobrze zarządzane i nie żałował niewystarczającej liczby personelu, księży, duchownych i koadiutorów. Praktyka sakramentów była doskonała; młodzi ludzie zachowywali się bardzo dobrze w kościele. Wskazał tylko kilka rzeczy: potrzeba więcej sprzątania w akademikach; w niektórych miejscach wspólnych, klasach i akademikach brakowało znaków religijnych; comiesięczne konferencje i relacje współbraci powinny być częstsze; co tydzień odbywał się kurs świętych ceremonii dla duchownych; niektórzy studenci nie mieli stroju na imprezę, aw ciągu tygodnia sprzątanie ich ubrań pozostawiało wiele do życzenia; konieczne było założenie kompanii San Luigi Gonzaga; wreszcie w biurze prefekta brakowało niektórych zapisów. To było wszystko.
22 lipca 1875 r. Ks. Rua przebywał w Varazze. College of Varazze, założony jako gimnazjum w 1871 r., Nie mógł pomieścić więcej niż sto dwadzieścia, sto trzydzieści w środku. Niektórzy studenci zewnętrzni również uczestniczyli w kursach. Ponadto współbracia otworzyli w mieście dwa „świąteczne oratoria”, zależne od kolegium, co bardzo podobało się ks. Rua. Dyrektorem kolegium był Don Giovanni Battista Francesia, jeden z pierwszych uczniów Ks. Bosko.
Kontrola zakończyła się kilkoma uwagami, zarówno negatywnymi, jak i pozytywnymi. Komórki asystentów w akademikach były zbyt duże: nie musiały być ani stoły, ani półki, ale tylko wieszak na płaszcze, krzesło i bagażnik, jeśli naprawdę nie można się bez niego obejść; lepiej byłoby umieścić komórki na środku łóżek dziecięcych. Następnie konieczne było upewnienie się, że asystenci studiowali razem, na przykład w bibliotece, aby akademiki mogły pozostać zamknięte w ciągu dnia, zgodnie z regułą. Lekcje teologii były zbyt nieregularne, tak jak lekcje liturgii. Compagnia dell'Immacolata musiała zostać założona. Coadjutorzy, którzy za zgodą Ks. Bosko przeprowadzili specjalne studia, musieli mieć więcej czasu, z gwarancją bardziej regularnych lekcji. Inne uwagi związane z jedzeniem: ogólnie menu wspólnotowe miały odpowiadać zwyczajom Oratorium w Turynie; za dużo kawy zostało rozdane, a ekspres do kawy pozostawiono do dyspozycji personelu, czego można było uniknąć. Ks. Rua zgodził się z prefektem domu, Donem Fagnano, aby cały personel miał płótno oznaczone jego imieniem, wyłącznie do użytku osobistego. Rejestr dochodów i wydatków został dobrze zachowany i pozwolono mu poznać sytuację gotówkową.
26 lipca 1875 r. Ks. Rua rozpoczął inspekcję Kolegium Alassio. Dzieło zostało założone w 1870 r. W porozumieniu z gminą i umieszczone w dawnym klasztorze franciszkańskim. Była to ważna szkoła z bardzo wykwalifikowanymi klasami podstawowymi i całą szkołą średnią i średnią. Granice w roku szkolnym 1875–1876 wynosiły 160 osób, w 1877 r. Przekroczą 200 osób. Pomiędzy wewnętrznym a zewnętrznym w roku 1876–1877 praca Alassio miała 415 uczniów. Został powierzony mądremu kierownictwu Francesco Cerruti, innego salezjanina pierwszego pokolenia, jednego z najbardziej wykształconych.
Wizyta Ks. Rua w Alassio była szybka i krótka. Obserwacje były proste: konieczne było upewnienie się, że uczniowie w niedzielę mogą uczestniczyć w nabożeństwach; w niektórych klasach nie było obrazów religijnych; niektóre komórki asystentów były zbyt duże i musiały zostać przeniesione do łóżek młodych ludzi; były raczej brudne sale lekcyjne; gdyby wprowadzono medytację i duchową lekturę wspólnotową, możliwe byłoby lepsze zidentyfikowanie tych, którzy w niej nie uczestniczyli; w końcu trzeba było bardziej nalegać na badania teologii.
11 marca 1875 r. Ks. Rua rozpoczął wizytę w domu w Valsalice, na wzgórzu w Turynie. W 1871 r. Ksiądz Bosko, na prośbę arcybiskupa Gastaldiego, ale z poważnym sprzeciwem kapituły przełożonej, przyjął kierunek tej instytucji dla arystokratów, którzy znaleźli się w poważnych trudnościach gospodarczych. Personel serwisowy mocno obciążył budżet. W latach 1872-1873 było tylko dwadzieścia dwa kolegiaty. W czasie wizyty ks. Rua ich liczba wzrosła do trzydziestu pięciu. Praca została wyreżyserowana przez Don Francesco Dalmazzo, przy wsparciu grupy współpracowników: prefekta, katechety i trzech radnych, a także czterech współbraci i współbraci duchownych.
Wizyta ks. Rua była bardzo krótka: zrobił to w pół dnia. Wszystko było w wzorowym porządku: kościół, sprzątanie pomieszczeń, sale lekcyjne, korytarze, schody i dziedzińce. Skarżył się tylko na brak dobrego administratora i niektórych rejestrów (dostawcy duchownych i koadiutorów, personelu i podsumowania wydatków). Chciałby, aby w instytucie powstało towarzystwo zakonne, na przykład św. Ludwika lub Najświętszego Sakramentu. Miał nadzieję na większe zaangażowanie studentów w studium. Nauczanie duchownych świętych ceremonii pozostawiało wiele do życzenia. W końcu wywarł presję na personel Valsalice, aby był całym salezjaninem.
Pozostawione adnotacje pokazują, że ks. Rua był skrupulatnym inspektorem, mało zaniepokojonym podatnością dyrektorów, najpierw zainteresowanym jego obserwacjami. Opuszczając domy, dał im list napisany tym samym atramentem iz taką samą zwięzłością, jak obserwacje zawarte w osobistym notatniku. Odbiorcy, prawdopodobnie niezbyt pochlebni treścią, nie zrobili z nich relikwii. W rzeczywistości zniknęły. Tylko jeden przyszedł do nas. Jego styl to lapidary. Datowany na 10 marca 1875 r. Adresowany był do dyrektora Lanzo Don Lemoyne. W czternastu punktach obserwacje przypięte do notebooka są podejmowane. List zaczyna się od „Drogi redaktorze” i kończy się słowami „Twój najczulszy ks. Rua, prefekt Zgromadzenia św. Franciszka Sprzedaży”. [145]Egi najwyraźniej działa jako prefekt dyscypliny. Jeśli to konieczne, jest to przerażająca postać. Pomimo swojej wielkiej dobroci narzucił sobie rygor, surowość, nieomylną pamięć, przenikliwe spojrzenie i dbałość o szczegóły.
Czyniąc to, nie zyskał na popularności, ale nie dbał o to. Jego zadaniem było nadanie formy domom Towarzystwa św. Franciszka Sprzedaży, jak to zrobił w poprzednich latach z nowicjuszami. W ten sposób przyczynił się, być może nie zdając sobie z tego sprawy, do wywarcia wrażenia na specyficznej tożsamości salezjańskiej w instytucjach, która według niego Ks. Bosko życzyłby sobie każdego z nich. I stworzył nową postać instytucjonalną w rodzącym się społeczeństwie, inspektora.
Ks. Rua odwiedził domy stowarzyszone w Piemoncie i Ligurii aż do Kapituły Generalnej w 1877 r. Do tego czasu różne ośrodki zależały od „Kapituły Najwyższej” Turynu. Jednak wraz z rozprzestrzenianiem się geograficznym dzieł ich administracja stawała się coraz bardziej skomplikowana. W 1875 roku firma zaczęła rozwijać się poza granicami Włoch, we Francji i Ameryce Południowej. Kapituła generalna w 1877 r. Uznała za konieczne stworzenie okręgów i przekazanie pracy kontroli lokalnej, niezbędnej dla jedności całości i przestrzegania reguły. Zgodnie z planem przygotowanym przez Ks. Bosko w związku z Kapitułą salezjanie „prowincjałowie”, zupełnie nowa rola, byliby nazwani inspektorami, a prowincje podlegały ich jurysdykcji jako prowincje, W duchu założyciela przełożeni byli odpowiedzialni za ojcowskie nadzorowanie współbraci i domów. Mieli za zadanie utrzymanie jedności w Towarzystwie. Inspektor musiał być okiem Przełożonego Generalnego, którego przestrzegałby zasad, które były w całym Zgromadzeniu.
Tutaj znajdujemy ideę, którą ks. Rua odegrał w roli gościa w domach stowarzyszonych, w latach 1874–1876. Ale Ksiądz Bosko zadbał o złagodzenie jego dotkliwości, jak wyjaśnił podczas Kapituły Generalnej: inspektor musiał być „< ojciec, który ma biuro, aby pomóc swoim synom sprawić, by ich sklepy szły dobrze i dlatego doradza im, pomaga im, uczy ich, jak zawstydzać siebie w krytycznych okolicznościach ». Dlatego inspektor salezjański, dla którego Kapituła Generalna w 1877 r. Opracowała rozporządzenie, w którym można było dostrzec drobiazgowe dotknięcie generalnego prefekta Ks. Rua, powinien dążyć do pogodzenia w sobie dwóch uzupełniających się postaci, Ks. Bosko i Ks. Rua. Aby się o tym przekonać, wystarczy przytoczyć dwa artykuły rozporządzenia zatytułowane Wizyta inspektora: „[...] 2. Odwiedzi kościół lub kaplicę w formie kanonicznej, czyli za zamkniętymi drzwiami. Będzie przestrzegał, jak Najświętszy Sakrament, tabernakulum, święte oleje, relikwie, ołtarze, konfesjonały, zakrystia, święte naczynia, kielichy, puszki, monstrancje, rejestr mas i szaty Bożego kultu są zachowane. 3. Odwiedź pokoje, akademiki, izbę chorych, kuchnię, piwnicę, spiżarnię; uważnie sprawdź, czy książki, papier, pościel, ubrania, artykuły jadalne nie są marnowane; zauważy, jeśli to konieczne, co wydaje mu się sprzeczne z religią, moralnością i ubóstwem ». Artykuły te poruszyły niektóre kwestie w notatniku ks. Rua dotyczące wizyt dokonanych w poprzednich latach dla Lanzo, Borgo San Martino, Varazze, Sampierdarena i Valsalice.
Ks. Rua był okiem Ks. Bosko na domach stowarzyszonych. W czerwcu 1875 r. Został również wysłany do Mornese, aby zbadać powstający Instytut Córek Maryi Wspomożycielki. W jego notatniku nie wspomina się o wizycie, ale kronika pracy mówi, że „został tam kilka dni” i sporządził „krótkie, ale intensywne ferwory ”. [146]Po roku 1875, kiedy ks. Giovanni Cagliero, dyrektor tej drugiej rodziny Ks. Bosko, wyjechał do Ameryki na czele pierwszej wyprawy misyjnej, ks. Rua przejął to zadanie. Tak więc w sierpniu 1876 r. Zastąpił Księdza Bosko w Mornese na ubieranie nowicjuszy. Przy tej okazji sprawował posługę spowiedzi, przedstawił myśl założyciela o sposobie życia mniszek, potraktował ewentualne otwarcie nowego domu, zbadał możliwość przeniesienia niektórych sióstr, zapytał o moralne i finansowe funkcjonowanie praca, udzielanie wyjaśnień, zachęta i rada. Wspólnota, która nigdy nie była przedmiotem tak starannej kontroli, bardzo doceniła dar, który Ks. Bosko dał mu w jego osobie.
Dla Córek Maryi Wspomożycielki ks. Rua był człowiekiem Reguły. Nie mógł tolerować najmniejszego kompromisu. W 1877 r. Dyrektor domu w Turynie otrzymał w prezencie dużą ilość owoców, które zamierzała rozdać rano po kawie, aby nie pozostawić jej do rozkładu. Zgodnie z Regułą dotyczącą kawy lub mleka lub owoców na śniadanie, dokonano pewnych skrupułów i skonsultował się z Ks. Rua. Zgodnie ze swoją reputacją odpowiedział, że lepiej jest pozwolić owocowi gnić, a nie złamać regułę. I poradził jej, aby oddała go na cele charytatywne lub przekazała młodym dziewczętom. [147]
Ks. Rua, jako prefekt generalny, regularnie nadzorował zarządców domów, których liczba rośnie od końca lat siedemdziesiątych. Przewodniczył większości ogólnych konferencji dyrygentów, które odbyły się w Turynie w lutym 1876 r. Przy tej okazji powrócił do kwestii dyscyplinarnych poruszonych podczas poprzednich wizyt: regularnego sprawozdania współbraci, dwutygodniowych konferencji, opieki nad świętymi ceremoniami, redukcji świąt salezjańskich. Przypomniał również menedżerów, że wydalenie z braci i przypisuje to nie było ich obowiązkiem.
Dyrektorzy polegali bezpośrednio na centrum Zgromadzenia. Ks. Rua regularnie pamiętał go z miesięcznymi odręcznymi okólnikami, adresowanymi do każdego z nich. Nagłówek został spersonalizowany, a treść okólnika, sporządzona przez sekretarza, składała się z szeregu pytań (na przykład dotyczących liczby mszy odprawianych dla Oratorium w Turynie w ciągu ostatniego miesiąca lub na koncie administracyjnym roku) poprzedni), informacji (takich jak przesłanie katalogu Zgromadzenia, data egzaminów dla studentów teologii mieszkających w domach lub stanu zdrowia Ks. Bosko), zaleceń (na przykład: „Mamy wyjątkowe trudności finansowy, nasz drogi Ks. Bosko poleca mi także zalecać gospodarkę i unikać wszelkich nieistotnych wydatków ”), skarg (na przykład,[148] Ks. Rua czasami dodawał duchowe wezwanie do tekstu sekretarza, a następnie podpisał list. Zdarzyło mu się także dodać mniej lub bardziej długi post-scriptum. Począwszy od 1876 r. Dzieła Ameryki miały specyficzne okólniki. Wysłano ich do Don Bodrato, a następnie do Don Costamagna, który służył jako inspektorzy. W tym przypadku okólniki zostały przekształcone w długie i szczegółowe listy, całkowicie odręcznie napisane przez Ks. Rua, podobnie jak dwunastopunktowy list wysłany do Costamagny w dniu 21 listopada 1880 r. [149]
Od 1881 r. Comiesięczne listy do dyrektorów towarzyszyły lub były zastępowane drukowanym kwestionariuszem, podpisanym przez ks. Rua, dotyczącym funkcjonowania poszczególnych szkół. Był on zatytułowany „Raportowanie w domu ...... za miesiąc ......... 188 ...” i obejmował dziewięć pytań: „1) Ilu studentów wewnętrznych posiadasz? - 2) Ile zewnętrznych? - 3) Jakie jest ich ogólne zachowanie? - 4) Jaki jest stan zdrowia wnętrza? - 5) Ile mas odbyło się w ciągu miesiąca zgodnie z intencją niżej podpisanego? - 6) Ile osób zostało wyznaczonych do świętowania? - 7) Czy wszystkie miesięczne raporty zostały wykonane? - 8) Czy wykonywanie dobrej śmierci odbywało się regularnie? - 9) Czy odbyły się dwie przewidziane konferencje? »Po każdym pytaniu pozostawiono puste miejsce na odpowiedź reżysera. [150]
W 1881 r. Wśród dokumentów ks. Rua skierowanych do dyrektorów pojawia się również tabela w siedmiu kolumnach „Informacji o personelu” domów. Oprócz każdego nazwiska reżyser został poproszony o wyrażenie opinii na temat „urzędów i zawodów” zainteresowanego, jego zdrowia, „staranności w jego obowiązkach; w ćwiczeniach pobożności; w badaniu ”oraz dodawanie„ komentarzy i wyjaśnień ”do jego gustu. [151] Ten biurokratyczny, niemal policyjny system sprawia, że myśli się. W każdym razie był to sposób, w jaki Ksiądz Bosko, pierwszy odpowiedzialny za wszystkie założone przez siebie ośrodki z Turynu, stał się obecny w poszczególnych dziełach dzięki trosce o swoją prawą rękę Ks. Rua, prefekta generalnego z funkcjami ministra wewnątrz.
Sprawozdania z domu czasami powodowały poważne zaniepokojenie naszego ogólnego prefekta, zwłaszcza w odniesieniu do misji amerykańskiej. Don Bodrato skarżył się na utrzymujące się nieprawidłowości w Argentynie. 4 września 1879 r. Wykrzyknął: „Chiara nas zdradziła”. I donosił o przypadkach niemoralności, dwóch w San Nicolas de los Arroyos i dwóch w Villa Colon. 18 marca 1880 r. Ogłosił, że coadjutor musiał poślubić „w pośpiechu”, po tym jak oszukał wszystkich. Błagał: „wysyłajcie nam tylko moralnie bezpieczne przedmioty”. Ks. Rua spieniężył.
Odejście salezjańskich misjonarzy dla Ameryki wzbudziło ogromne echo we Włoszech, a pytania o fundamenty zaczęły się mnożyć. Wylądowali na biurku ks. Rua, którzy musieli je zbadać, rozpocząć negocjacje zgodnie z instrukcjami Ks. Bosko, a czasami musiał osobiście zweryfikować sytuację na miejscu. W 1877 r. Było to założenie szkoły kantonalnej w Szwajcarii, w Mendrisio, w Kantonie Ticino. Po długiej wymianie listów 30 kwietnia ks. Rua udał się do Mendrisio, aby odwiedzić budynek i zebrać dokładne informacje. 3 maja zgłosił się do Kapituły Najwyższej w obecności Ks. Bosko. [152]Ksiądz Bosko widział w tej operacji możliwość wejścia do Szwajcarii. W tym celu był skłonny wiele stracić. Z drugiej strony jego doradcy byli sceptyczni. Pod koniec sierpnia rząd kantonalny wyznaczył wybranego przez siebie świeckiego dyrektora do kierowania szkołą Mendrisio. Wejście salezjanów do Szwajcarii zostało tymczasowo zawieszone.
Ks. Rua był ściśle zaangażowany w podobną operację, która się nie powiodła. Opat Louis Roussel w 1866 r. Założył pracę dla opuszczonych dzieci w Paryżu, zwanych sierotami, w chacie w Auteuil, mieście niedawno założonym w szesnastej dzielnicy Paryża. [153]Martwił się problemami pracowników: mieszkalnictwo, szkolenie zawodowe, mentalność (wrażliwość pracowników). Zamierzał otworzyć serca i umysły biednych dzieci, a jednocześnie przygotować ich do przyszłego zawodu. Aby zrekompensować brak rodziców lub ich niezdolność, zamierzał osobiście zapewnić dom dla swoich rzemieślników. Projekt był podobny do inicjatyw Ks. Bosko w Turynie i Genui. Jednak w przeciwieństwie do świętego z Piemontu, który utworzył swoich współpracowników, paryski ksiądz szukał pomocy poza własnym środowiskiem. Pius IX poradził mu, aby zwrócił się do Ks. Bosko. Roussel odwiedził Oratorium w Turynie we wrześniu 1878 r. Było to odkrycie, które zafascynowało go do tego stopnia, że natychmiast zaproponował połączenie dwóch instytucji, Turynu i Auteuil. SalezjanieLa France illustrée , drukowane w instytucie. Wydaje się, że Ksiądz Bosko nie miał wątpliwości co do przyjęcia propozycji. Mocno ugruntował swoją pozycję na południu Francji, w Nicei i Marsylii, a teraz zmierzał do stolicy, gdzie niektórzy przyjaciele nalegali, by się osiedlił.
Do koniecznych negocjacji Abbé Roussel zaproponował jako pośrednika hrabiego Carlo Caysa, którego spotkał w Turynie, postać, która niedawno została salezjaninem i która mówiła poprawnie po francusku. Bezzwłocznie Ksiądz Bosko zaproponował hrabiemu Caysowi wyjazd do Paryża w towarzystwie Ks. Rua, któremu powierzono przygotowanie konwencji z opatem Rousselem i zbadanie myśli arcybiskupa kardynała Josepha-Hippolyte'a Guiberta. Dwaj wysłannicy opuścili 6 listopada 1878 r. Porozumienie wydawało się już w toku. Ks. Bosko, reprezentowany przez ks. Rua, nie zamierzał odgrywać roli zdobywcy: Abbé Roussel pozostanie dyrektorem instytutu na całe życie; salezjanie pomogliby mu, a ostatecznie zostałby zastąpiony później. 12 listopada, po audiencji u arcybiskupa, który okazał się przychylny przybyciu salezjanów do stolicy, ks. Rua przedstawił Ks. Bosko pierwszy projekt konwencji w czterech punktach: 1) stworzenie społeczeństwa obywatelskiego, do którego należałby opat Roussel, za własność dzieła Auteuil i jego oddziałów; 2) członkowie prietari zobowiązali się powierzyć pracę charytatywną salezjanom, którzy zarządzali nią zgodnie z ich Konstytucjami; 3) zgodnie z potrzebami Kapituła Wyższa wsparłaby finansowo dzieło Auteuila; 4) opat Roussel pozostałby dyrektorem. Ksiądz Bosko ograniczył się do proszenia o gwarancje braku wykluczenia dla swojej rodziny. za własność dzieła Auteuila i jego oddziałów; 2) członkowie prietari zobowiązali się powierzyć pracę charytatywną salezjanom, którzy zarządzali nią zgodnie z ich Konstytucjami; 3) zgodnie z potrzebami Kapituła Wyższa wsparłaby finansowo dzieło Auteuila; 4) opat Roussel pozostałby dyrektorem. Ksiądz Bosko ograniczył się do proszenia o gwarancje braku wykluczenia dla swojej rodziny. za własność dzieła Auteuila i jego oddziałów; 2) członkowie prietari zobowiązali się powierzyć pracę charytatywną salezjanom, którzy zarządzali nią zgodnie z ich Konstytucjami; 3) zgodnie z potrzebami Kapituła Wyższa wsparłaby finansowo dzieło Auteuila; 4) opat Roussel pozostałby dyrektorem. Ksiądz Bosko ograniczył się do proszenia o gwarancje braku wykluczenia dla swojej rodziny.[154] 16 listopada napisał do hrabiego Caysa: „Wszyscy [członkowie Kapituły Najwyższej] zgadzają się jednak na udzielenie opatowi Rousselowi wszelkiej przysługi i upoważnienia, pod warunkiem, że nasza rezydencja w Paryżu jest mocno ugruntowana”. [155] Tego samego dnia wyraził podwójną nadzieję Ks. Rua: wejść do Paryża i nie ryzykować, że zostanie z niego wydalony. [156] Dwaj posłańcy wrócili do Turynu wieczorem 30 listopada.
W Turynie tekst umowy został natychmiast opracowany. W istocie powiedział, że abbe Roussel wezwał Księdza Bosko do Auteuil, aby został poparty przez swoje Zgromadzenie; że zachowa kierunek pracy na całe życie; aby salezjanie stopniowo pomagali i zastępowali jego współpracowników, tak jak ich brakowało; że Ksiądz Bosko został nazwany przez opata jedynie koadiutorem z prawem dziedziczenia. [157]Porozumienie wysłane do Paryża 16 grudnia 1878 r. Zostało podpisane przez opata Roussela około 20 stycznia 1879 r. W Marsylii, gdzie udał się na spotkanie Ks. Bosko. Potem przebieg wydarzeń zmienił się radykalnie po powrocie Ks. Bosko do Turynu. Pod koniec stycznia salezjanie postanowili się wycofać. Ksiądz Bosko obawiał się, że nie będzie mógł wejść do Paryża i stracić twarzy. Pretekstem anulowania był kardynał Guibert, który zastrzegł sobie prawo do opóźnienia salezjanów, jeśli nie dostosowali się do Paryża. Nie chciał ryzykować. 6 lutego, podczas otwarcia dorocznej konferencji dyrektorów, Ksiądz Bosko wyjaśnił swoje stanowisko. [158]Anulowanie umowy zostało zgłoszone opatowi Rousselowi w dniu 10 lutego. A hrabia Cays, w liście z 13 marca, wyjaśnił się bardzo daleko od dobrego paryskiego księdza, który nie wydawał się zbyt źle przyjmować nagłej zmiany kierunku. [159] Prawdę mówiąc, wyrzeczenie okazało się opatrznościowe dla dzieła Auteuila. W rzeczywistości uratował ją od stłumienia, gdy między 1901 a 1903 r. We Francji obowiązywały prawa wrogie kongregacjom religijnym, co będzie miało fatalne skutki dla wielu dzieł.
W latach 1871–1873 Ks. Bosko bardzo ucierpiał dzięki arcybiskupowi Lorenzo Gastaldiemu. [160]Wydawało się, że ignoruje powody nieoczekiwanej wrogości ze strony jednego z jego najlepszych przyjaciół. Opowiadał się za swoją kandydaturą na biskupstwo w latach sześćdziesiątych. Od niego był otwarcie wspierany w rzymskich praktykach dla uznania Zgromadzenia. Pod koniec 1871 r. Otrzymał od Watykanu przeniesienie z biskupstwa Saluzzo do znacznie bardziej prestiżowego w Turynie. Wrogość, która jawnie objawiła się w latach 1873-1874, kiedy Ks. Bosko próbował uzyskać zatwierdzenie tekstu Reguły przez władze rzymskie, była w końcu zrozumiała. Monsignore Gastaldi, bardzo uczony prałat swoich obowiązków duszpasterskich, zamierzał zreformować diecezję, zaczynając od duchowieństwa, którego pragnął godny, pobożny i wykształcony. Wcześniej z arcybiskupem Riccardi di Netro, Ksiądz Bosko nie miał kilku trudności w formowaniu swoich duchownych. Znalazł je, niestety, z jego następcą. Monsignore Gastaldi wymagał wiele od salezjanów, którzy byli kandydatami do święceń. To martwiło Księdza Bosko. „Czy święcenia mają trudności ze strony arcybiskupa?” Zapytał w liście do ks. Rua 18 listopada 1875 r. Drastyczne reformy ks. Gastaldi zirytował część duchowieństwa, które narzekały w Rzymie. Arcybiskup podejrzewał, że Ks. Bosko, faworyzowany przez papieża i sekretarza stanu Antonelliego, zainspirował list apelacyjny Piusa IX. W ten sposób relacje między kurią arcybiskupią a Valdocco stopniowo stawały się napięte. W dniu 27 sierpnia 1873 roku Ks. Bosko był bardzo zdenerwowany krytyką, jaką arcybiskup dokonał podczas wizyty w kolegium Alassio.
W sporze ks. Rua był wielokrotnie popychany na linię frontu. W przeciwieństwie do dwóch swoich współbraci salezjańskich, Gioacchino Berto i Giovanniego Bonettiego, dołożył wszelkich starań, aby wygładzić ostre krawędzie pytania. Zachowywał spokój, wyjaśnił, usprawiedliwiał lub po prostu milczał. Nie jesteś świadomy żadnego kliknięcia lub nieostrożności z twojej strony. Bracia Valdocco widzieli u sekretarza arcybiskupa, kanonika Tommaso Chiuso, wroga. Zamiast tego traktował go jako „bardzo drogiego przyjaciela”. Niezmiennie przedstawiał swoje listy z wyrażeniem „Mój najdroższy teologu”, modląc się do niego, w ostatniej części „całowania dla nas [Valdocco] ręki Jego Ekscelencji zawsze w najcenniejszym i czczonym Domino ”. [161]Jego list usprawiedliwiający wysłany do arcybiskupa w dniu 13 stycznia 1879 r. Jest „arcydziełem finezji dyplomatycznej”, jak napisał Don Ceria. [162]
Dobrze udokumentowana historia wyobrażonego zawieszenia Ks. Bosko w grudniu 1875 r. Służy zrozumieniu jego roli w wojnie między Valdocco a arcybiskupstwem. Ks. Rua nie był prostym pośrednikiem Ks. Bosko. Zachowywał się sprytnie, łącząc, w mniej lub bardziej burzliwych starciach, szczerość z miarą, precyzję z delikatnością, bezwarunkową miłość do Księdza Bosko z doskonałym szacunkiem dla jego arcybiskupa.
Licencja spowiednika Ks. Bosko nie została przedłużona w wyznaczonym czasie. [163]24 grudnia ks. Rua poinformował Księdza Bosko, który zinterpretował ten fakt, jakby arcybiskup wyraźnie odmówił odnowienia; brak odnowy, który według niego stanowił zawieszenie uprawnień do spowiedzi, co arcybiskup czasami przyjmował ze swoim duchowieństwem. Ksiądz Bosko schronił się w innej diecezji w Borgo San Martino, aby nie musiał odmawiać, gdyby został poproszony o przyznanie się w Turynie. 27 stycznia Canon Chiuso powiadomił ks. Rua, że prałat Gastaldi pozostawił Ks. Bosko upoważnienie do dalszego wyznawania, ponieważ wydział nigdy nie został odwołany. 29 listopada nowy bilet z kanonu wezwał ks. Rua do arcybiskupa. Udał się tam tego samego wieczoru i starał się bronić linii duszpasterskiej Ks. Bosko. Następnego dnia podjął sedno swojego argumentu w liście do Gastaldiego, w którym przeprosił za być może zbyt gwałtowne w przeprosinach. Ale „jest tak wiele lat obok niego, podziwiam wiele cnót, które go zdobią, każdy widzi wielkie dobro, które czyni i jak Pan błogosławi jego czyny; Widzę również, że rzeczy, które wydawałyby się najdziwniejsze, zaproponowane i kierowane przez niego, odnoszą sukces i nie mogę nie dojść do wniosku, że naprawdę Pan daje muŁaska państwa , to znaczy, że przeznaczając ją na wykonanie pewnych opatrznościowych dzieł, jest wolna od pomocy, aby ją odnieść, chociaż od czasu do czasu, jak to się zdarzyło wielu innym świętym założycielom, znajduje się w sprzeczności z szacownymi postaciami z każdej strony ”. [164]
Ale spór natychmiast wznowiono. 31 grudnia kuria arcybiskupia skierowała serię odpowiednio szczegółowych zarzutów do Zgromadzenia Salezjańskiego. Żaden nowicjusz nie mógł zostać przyjęty bez świadectwa swoich ordynariuszy, młodzi ludzie o zdolności kościelnej nie mogli być przetrzymywani w college'u bez pozwolenia biskupa. Grave, wbrew władzy kościelnej Turynu, był zniekształcony w przyjęciu w Zgromadzeniu ludzi zwolnionych z seminarium diecezjalnego. Złamanie było wtedy jeszcze bardziej widoczne, ponieważ listownie lub w wywiadach członkom Zgromadzenia brakowało szacunku dla arcybiskupa. Zostali więc poproszeni o ścisłe przestrzeganie zasad kanonicznych. Na początku 1876 r. Ks. Rua napisał długi list do ks. Gastaldi, w którym seria zarzutów została podjęta punkt po punkcie. Bezpośredni, zwięzły styl, doskonale dostojny, stłumiony, ale bez małostkowości, bez chamstwa; każde oświadczenie zostało poparte, w razie potrzeby, odniesieniami do prawa kanonicznego.
Początek daje wyobrażenie o treści listu: „Najbardziej Wielebny Doskonałość. Mam obowiązek składać najserdeczniejsze podziękowania za pisemne uwagi z 31 grudnia, które potwierdzają koncepcję poczętą wśród nas, a mianowicie, że jedyny brak wyjaśnień był prawdziwą przyczyną niezadowolenia z EV ze strony Zgromadzenia Salezjańskiego. Mam powód, by wierzyć, że biorąc pod uwagę prawdziwy aspekt rzeczy i ujawniając naszą dobrą wolę, muszą także zniknąć trudności lub nie istnieć lub niechciane. Jako prefekt Zgromadzenia zawsze byłem na bieżąco [ze wszystkich rzeczy] i dlatego, jeśli mi pozwolicie, ujawnię mój sposób widzenia, a następnie poddam wszystko jego oświeconej mądrości ».
Ks. Rua podsumował: „Zdaję sobie sprawę, że byłem za długi; Mam nadzieję, że wybaczysz mi ten wybuch mego serca, aby zapewnić, że salezjanie nigdy nie umniejszali ani szacunku, ani czci wobec Waszej Ekscelencji, ani wtedy, gdy był prostym Kanonem w tym mieście, ani wtedy, gdy był biskupem Saluzzo, ani gdy Boski Opatrzność nakazała mu zostać naszym arcybiskupem. Zawsze będzie dla mnie wielkim zaszczytem, kiedy będę mógł wyznać siebie z największą wdzięcznością Twojego Najświętszego, pokornego, najbardziej posłusznego sługi. Michele Rua ». [165]
Krótko mówiąc, mówimy o roli, jaką odegrał Ks. Rua w historii Giovanniego Bonettiego. Ten salezjanin, wybrany przez ks. Bosko jako kapelan i dyrektor kobiecego Oratorium św. Teresy di Chieri, na czele z Córkami Maryi Wspomożycielki, miał spór z proboszczem. Wydaje się, że po naruszeniu praw parafialnych obrażał go w liście. Z tego powodu w lutym 1877 r. Zawieszono mu prawo do przyznania się i zakazania stawiania stopy w pracy. Będzie gwałtownie odskakiwał. Ksiądz Bosko stanął po jego stronie. Ks. Rua działał jako pośrednik, próbując oczyścić się z krzywd i zachować spokój. Niestety bez powodzenia. Chieri przez trzy lata był niekończącym się źródłem kłopotów dla salezjanów, a generalny prefekt wpadł w pułapkę. [166]
Wspominamy historię, o której jesteśmy dobrze poinformowani. W listopadzie 1880 roku w domu Chieri zmarła zakonnica salezjańska. Właśnie została pochowana, gdy Kuria Turyńska otrzymała skargę na wyraźne naruszenie praw parafialnych i prawa kanonicznego przez salezjanów. Adwokat podatkowy (prokurator arcybiskupa), ufając wieściom, wezwał ks. Rua do arcybiskupstwa i wyjaśnił mu fakty: dwóch salezjanów przekazało ostatnie sakramenty umierającej zakonnicy; w tym celu wzięli oleje święte w kaplicy jezuickiej; następnie towarzyszyli procesji pogrzebowej przez miasto na cmentarz. Podczas rozmowy ks. Rua udzielił prawnikowi podatkowemu wyjaśnień, które wydawały mu się najbardziej wiarygodne, próbując usprawiedliwić współbraci, którzy nie byli zbyt ekspertami w zakresie przepisów parafialnych. następnie 27 listopada przedstawił arcybiskupowi swoją wersję faktów: jednym z kapłanów był zwyczajny spowiednik mniszki: obaj kapłani przestrzegali zwyczajów Oratorium w Turynie dotyczących ostatnich sakramentów i procesji pogrzeb. W końcu ks. Rua poprosił „pokornie, aby wybaczył Jego Ekscelencję za dwóch zaangażowanych kapłanów” i powiedział, że „jest gotów zrobić to samo z miejscowym pastorem, jeśli Wasza Ekscelencja uzna to za konieczne”. „Jeśli potrzebujemy także rekompensaty za naruszone prawa parafialne do prostej, czcigodnej wzmianki o tym, organizujemy to, co konieczne”. dwaj kapłani dostosowali się do zwyczajów Oratorium w Turynie dotyczących ostatnich sakramentów i procesji pogrzebowych. W końcu ks. Rua poprosił „pokornie, aby wybaczył Jego Ekscelencję za dwóch zaangażowanych kapłanów” i powiedział, że „jest gotów zrobić to samo z miejscowym pastorem, jeśli Wasza Ekscelencja uzna to za konieczne”. „Jeśli potrzebujemy także rekompensaty za naruszone prawa parafialne do prostej, czcigodnej wzmianki o tym, organizujemy to, co konieczne”. dwaj kapłani dostosowali się do zwyczajów Oratorium w Turynie dotyczących ostatnich sakramentów i procesji pogrzebowych. W końcu ks. Rua poprosił „pokornie, aby wybaczył Jego Ekscelencję za dwóch zaangażowanych kapłanów” i powiedział, że „jest gotów zrobić to samo z miejscowym pastorem, jeśli Wasza Ekscelencja uzna to za konieczne”. „Jeśli potrzebujemy także rekompensaty za naruszone prawa parafialne do prostej, czcigodnej wzmianki o tym, organizujemy to, co konieczne”.[167] Ale wydaje się, że ks. Rua pomylił się: w rzeczywistości ostatnie sakramenty nie były zarządzane przez salezjanów, ale przez kanon kolegiaty (przeciwnik wikary i przychylny Don Bonettiem), a procesja pogrzebowa składała się tylko z dziewcząt z Oratorium Santa Teresa ... [168]
Szczyt sporu nastąpił, gdy arcybiskup oskarżył Księdza Bosko o to, że był źródłem niektórych oszczerczych oszczerstw, opublikowanych w Turynie w latach 1877-1879. W tych broszurach Ks. Bosko został przedstawiony jako ofiara arcybiskupa. Autorzy byli wyraźnie dobrze poinformowani o wewnętrznych sprawach Zgromadzenia Salezjańskiego. Jeden z nich, zatytułowany Arcybiskup Turynu, Ks. Bosko i Don Oddenino, lub komiczne, poważne i bolesne historie opowiadane przez mieszkańca Chieri , opowiadający historię Don Bonettiego wyśmiewanego zarówno przez biskupa, jak i wikarego Chieri. Sprawa Bonettiego i kwestia zniesławienia przeplatają się niestety. Ksiądz Bosko nie mógł się bronić ani bronić brata. 27 lutego 1881 r. Zwierzył się ks. Rua:
„Otrzymałem list od kardynała Niny dotyczący romansu Don Bonettiego. Nigdy nie chciałem niczego innego, jak tylko pogodzić się z tym i innymi sporami. Nie widzę prostszych środków niż ten, który został ustanowiony w zeszłym roku: usunąć zawieszenie, które zostało już usunięte przez naszego arcybiskupa i odnowione następnego dnia. (Tutaj trzeba powiedzieć, że w międzyczasie wspomniany fakt Chieri przyszedł do arcybiskupa, więc zmiana wydaje się całkowicie zrozumiała). Istnieje jednak poważna trudność wyrażona przez teologa Colomiatti. Jeśli Ksiądz Bosko nie zgodzi się na porozumienie, arcybiskup przeprowadzi proces D. Bosco za zniesławiające broszury opublikowane przeciwko niemu. Jestem zobowiązany odrzucić to zagrożenie, które ma tendencję do oskarżania nas o te publikacje, w których bezpośrednio lub pośrednio brałem udział;ipso facto incurenda. Co chcesz osądzić tak straconą świadomością i zająć się tymi publikacjami po tak poważnych zagrożeniach? Możesz przekazać moje myśli Panu Teologowi Colomiatti, dając ci możliwość traktowania i kończenia wszystkiego w taki sposób, w jaki będziesz sądził, że powrócisz do większej chwały Bożej i dla dobra dusz, ale zawsze czyniąc D. Bonettiemu ostrzeżenie przed jego wnioskami. [169]
Niestety interwencja była daremna.
21 czerwca 1876 r. Zmarła matka Ks. Rua Giovanny Marii. [170]Święta kobieta poświęciła ostatnie dwadzieścia lat swojego życia w służbie młodości Ks. Bosko. Znaleźli w niej matczyne serce. Jego śmierć bardzo dotknęła jego syna. Cały dom Oratorium uczestniczył w żałobie. Ks. Rua wysłał portret zmarłego do swojego brata Antonio, kontrolera królewskiej fabryki broni w Brescii. W tym samym czasie dał mu rachunek rzeczy pozostawionych przez matkę. Wszystko zostało zredukowane do kilku garniturów, trochę złota za sumę 58,5 lirów, do podwójnego pierścienia, który był srebrny i wart dwa liry, do jakiegoś mebla o szacunkowej wartości 80 lirów. Rozdawał ubrania krewnym. Co do reszty, napisał: „Podsumowując połowę klejnotów, czyli 30 lirów i połowę mebli lub 40 lirów, daję ci 70 lirów, które zasugerowałbym, żebyś dzielił między swoich synów i córki,
W obliczu tych danych czytelnik dokona refleksji. Ale oczywiste jest, że człowiek tak precyzyjny w likwidacji małego dziedzictwa zasługiwał na to, by być ministrem Opatrzności w zarządzaniu ogromnymi sumami, które przybyły do Ks. Bosko. Z pewnością wydał dużo pieniędzy w ręce Ks. Rua. Nigdy nie przylepiono ani grosza do jego palców. Nigdy nie wydawał ani nie dawał więcej niż potrzebował. W tym, jak we wszystkim innym, opierało się na zasadzie Ks. Bosko: „Opatrzności nie brakowało i nigdy nie zawiedziemy, pod warunkiem, że nie sprawimy, że będzie niegodny, marnując pieniądze i pozostawiając osłabionego ducha ubóstwa ». Z tego wynika rygor Ks. Rua w przestrzeganiu ślubu ubóstwa, rygor dla wszystkich, począwszy od siebie.
Był ubogi w odzież. W 1877 r. Jeden z jego sekretarzy, Don Giuseppe Vespignani, któremu zlecono odkurzyć swoją sutannę, nie odważył się zatrzasnąć go ze strachu przed rozerwaniem, był tak zmęczony. Był ubogi w buty. Nie wstydził się nosić podeszwy. Był biedny w biurze: prosty stół, na którym pracował i z którego otrzymał dwa lub trzy bardzo zwyczajne krzesła, dwa skromne i małe obrazy wiszące na ścianie przed nim, przedstawiające Najświętszy Sakrament i Maryję Wspomożycielkę. Wszystko tutaj.
Czuwał nad duchem ubóstwa współbraci. Miałoby o tym wiele do powiedzenia. Odkrywamy tylko kilka szczegółów z lat 1875-1880. Ks. Rua musiał troszczyć się o misjonarzy. W 1876 roku brat wyjeżdża do Argentyny i chce nowego brewiarza. Ks. Rua poprosił go, aby pokazał mu, czego używa, a następnie pokazał mu swój stary i zły stan i zaproponował wymianę. Drugi ukłonił się i nie nalegał. W 1877 r. Sekretarz Don Vespignani, wciąż „nowicjusz” w tym czasie, otrzymawszy pudełko książek, poprosił go, aby trzymał je w swoim pokoju. Ks. Rua odpowiedział mu łagodnie: „Mówię ci, jak to zrobiłem: umieściłem ich wszystkich w bibliotece domu”. Rodzina Vespignaniego wysłała regał, dzięki któremu mógł pracować na stojąco. Zabrał go do biura i poprosił Ks. Rua, aby go użył. „Widzisz, odpowiedział, że jesteś wysoki; najprostszym sposobem pisania na stojąco jest postawienie krzesła na stole ». W obu przypadkach don Ceria komentuje, Ks. Rua wypróbował nowicjusza: zabronił mu wszystkiego zbędnego i nie pozwolił mu zachować prezentów dla siebie, wbrew nakazom Reguły.
Kazał sekretarzom przejrzeć rejestr wyjść, sprawdzić, co każdy z nich wydał na ubranie, i kazał mu dostarczyć listę tych, którzy potrzebowali więcej niż jednej sukienki i pary butów. W instytucji zawsze deficytowej pomnożyła odniesienia do każdej możliwej formy oszczędzania w kuchni, w piwnicy, w pralni, w pralni, w oświetleniu i ogrzewaniu. Te szczegóły, które wydają się przesadzone w naszym społeczeństwie konsumpcyjnym, dostarczają Don Ceria. Uważa, że taka skrupulatność służyła zaimponowaniu idei ocalenia w umyśle salezjanów, nie tylko dla zdrowej gospodarki, ale także pamiętania, jakie wykorzystanie pieniędzy musi być w rękach tych, którzy składają śluby ubóstwa. Dla zakonników pieniądze są prawie święte, jako dar Opatrzności na rzecz określonego celu, a mianowicie „większej chwały Boga i dobra dusz”. Rozumiemy, dlaczego Ks. Rua tak bardzo troszczył się o prefektów odpowiedzialnych za zarządzanie domami. Zdarzało się, że wzywał ich, aby wyjaśnili im praktyczne zasady gospodarki i zaplanowali księgowość. W tym czasie bardzo ważne było wprowadzenie systemów wszędzie, zgodnie z prawdziwym duchem rodzącego się Towarzystwa Salezjańskiego.
Surowy Ks. Rua nie był jednak ograniczony, ani ze sobą, ani z innymi. W jego ubóstwie sukienka była nie tylko przyzwoita, ale czysta i podobało mu się to wszystko. Duch ubóstwa nie zamknął go na potrzeby innych. Nigdy nie prześlizgiwał się z chorymi, a kiedy miał obowiązek, z misjonarzami. Nie oszczędzał pieniędzy, jeśli chodzi o wystrój i kult kościoła. Istniały dwie zasady, które kierowały nim w sprawach ubóstwa, jedna o charakterze ascetycznym, druga moralna. Bez ducha ubóstwa, pomyślał, nie może być żarliwości w modlitwie, nie można być gotowym na ofiary wymagane przez powołanie salezjańskie, nie można postępować duchowo i być prawdziwymi synami Ks. Bosko.
Oratorium Valdocco żyło z miłości. Wiadomo, że przemysł Don Bosco przekonuje bogatych, by przyszli im z pomocą. Stopniowo nauczał swojej drugiej sztuki, którą ks. Rua musiał znaleźć bardzo męczący. Musiał to wykonywać podczas długich nieobecności Ks. Bosko. Następnie zaczął pisać do jednego lub drugiego, ogłaszając swoją następną wizytę, aby otrzymać to, co zasugerowała organizacja charytatywna. Czasami, nawet jeśli Ksiądz Bosko był obecny, ks. Rua nie wiedział już, gdzie zatrzasnąć głowę, aby zaspokoić najpilniejsze potrzeby. Święty pozostał spokojny, przekonany, że niebiosa przyjdą mu z pomocą. Ze swej strony Ks. Rua otrzymał także kilka małych lekcji, takich jak ta opowiedziana przez Don Lemoyne w formie dialogicznej. 26 Wieczorem 29 kwietnia 1879 r., Po kolacji, w obecności współbraci, Ksiądz Bosko wyjaśnił ks. Rua, że wielu skarżyło się, że gdy poszli go prosić o pieniądze, odesłał ich z pustymi rękami.
Dzieje się tak, odparł Ks. Rua z prostego powodu: skrzynie są puste.
Sprzedajemy te foldery, które nam pozostały, więc spełnimy najbardziej palące potrzeby.
Niektóre zostały już sprzedane; ale nadal sprzedawać to niewiele nie wydaje się wygodne, ponieważ z dnia na dzień zdarzają się poważne i nieprzewidziane przypadki, a wtedy nie mielibyśmy ani grosza, aby móc się pozbyć.
A cierpliwość, którą wtedy Pan zapewni; ale tymczasem zaspokajamy te długi, które są bardziej naglące.
Na jakie małe pieniądze mam już swoje konta. Zgromadzenie, aby spłacić dług dwudziestu ośmiu tysięcy lirów, który wygasa za piętnaście dni [...].
Ale nie, to szaleństwo ... pozostawiając niezapłacone długi, które moglibyśmy dzisiaj zapłacić, by odłożyć sumę, którą trzeba zapłacić od teraz do piętnastu dni.
Ale w przypadku dzisiejszych długów płatności można odroczyć; więc jak to zrobimy, płacąc tak dużą sumę?
Wtedy Pan zapewni. Zaczynamy pozbywać się tego, co musimy zrobić dzisiaj ... Zamyka to drogę do Boskiej Opatrzności, aby chcieć przeznaczyć pieniądze na przyszłe potrzeby.
Ale ostrożność sugeruje myślenie o przyszłości [...]
Posłuchaj mnie. Jeśli chcesz, aby Boska Opatrzność opiekowała się nami bezpośrednio, idź do swojego pokoju, jutro zgasić, ile masz, zaspokoić wszystkie, które mogą być zaspokojone, a co stanie się później, zostawmy to w rękach Pana [... ]. Nie można znaleźć ekonoma, który całkowicie mnie upiera, który wie, jak ufać Boskiej Opatrzności w nieograniczony sposób i nie próbować gromadzić czegoś, co mogłoby zapewnić przyszłość. Obawiam się, że jeśli znajdziemy się tak blisko finansów i dlatego, że chcemy zrobić zbyt wiele obliczeń. Kiedy człowiek wchodzi w te rzeczy, Bóg się wycofuje. [171]
Dwa temperamenty, dwa na szczęście uzupełniające się duchowości.
Różnili się wizją społeczną. Ks. Rua był bardzo wrażliwy na godność kapłańską. Od czasu powstania Towarzystwa Salezjańskiego do Zgromadzenia wstąpiła pewna liczba świeckich, głównie rzemieślników, ale także ogrodników i kucharzy. Ks. Rua, jak wiemy, poświęcił się wyłącznie formacji duchownych. Pozostawił zadanie formacji świeckich Ks. Bosko, a następnie ks. Barberisowi, ograniczając się do nawoływań generalnych. Pokusa była silna, aby uznać koadiutorów za salezjanów drugiego poziomu. Podczas trzeciej Kapituły Generalnej (1883) jedna z propozycji dosłownie powiedziała: „Bracia muszą być trzymani w niższej sytuacji: musimy stworzyć dla nich odrębną kategorię itd.”. Ksiądz Bosko, wyraźnie zdenerwowany, zaprotestował: „Nie, nie, nie![172]
Ks. Rua ponownie zaproponuje we wrześniu 1884 r. Utworzenie dwóch odrębnych kategorii. Według niego nie uzgodniono, że „adwokat, farmaceuta, profesor powinien być zmuszony do znalezienia dobrej, zwyczajnej osoby po swojej stronie”. [173] Ksiądz Bosko odrzucił ostro: „Nie mogę przyjąć dwóch klas braci”, dodając jednak, że grube i proste duchy nie mogły być częścią Zgromadzenia. Po powrocie do biura ks. Rua zapytał go, czy nie można ustalić kategorii podobnej do kategorii franciszkanów, ale nie mógł zmienić zdania. Chłop Bosco nie podążał za wykształconym obywatelem Rua, zawsze martwił się konwencjami społecznymi.
Pomimo tych różnic intelektualne, moralne i religijne cechy Ks. Rua były tak wybitne, że skoczyły do oka. Dowody wzmocniły się każdego dnia pomysłem, który powinien być następcą Ks. Bosko. W 1879 r. Poprosił Don Cagliero, który wrócił z Ameryki, o pytanie dotyczące swojego następcy, dodając, że jego zdaniem trzy wydawały mu się prawdopodobne. „Później tak, odpowiedział Cagliero, ale na razie jest tylko jeden, Ks. Rua”. Ksiądz Bosko nie winił go. Rzeczywiście zawołał: „Mamy tylko jednego Ks. Rua! Zawsze był i jest prawą ręką Księdza Bosko ”. I Cagliero dodał: „Nie tylko ramię, ale głowa, oko, umysł i serce”. [174]
Ks. Rua z pewnością miał oryginalną osobowość. Jednak zamiast go swobodnie wyrażać, podporządkował go i, by tak rzec, prawie poświęcił go Księdzu Bosko i jego dziełu, z przekonaniem, że dostosował się także do powołania z góry.
Do 1881 r., Kiedy Ks. Bosko był nieobecny w Turynie, ks. Rua zastąpił go w Oratorium, aby nie mógł mu towarzyszyć. 5 kwietnia tego samego roku, wracając z długiej podróży do Francji, gdy był w Ligurii, Ksiądz Bosko napisał do niego: „Powiedz mi, czy twoje przybycie w Wielką Środę do Sampierdarena jest możliwe, aby towarzyszyć mi do La Spezia, do Florencji itd. Potrzebuję tego. [175] W rzeczywistości miał zamiar kontynuować podróż do Rzymu.
13 kwietnia Ks. Rua dołączył do Ks. Bosko w Sampierdarena. Przejeżdżając przez Florencję, gdzie byli przetrzymywani dłużej niż oczekiwano, nasi podróżnicy przybyli do Rzymu 20 i zostali przyjęci przez Don Dalmazzo, w budowanym kościele poświęconym Najświętszemu Sercu. Rok przed budową tej świątyni, którą chciał papież, osiągnął ustalony punkt. Kardynał wikariusz poskarżył się Ks. Bosko, a następnie obecny w Rzymie. I zgodził się wziąć odpowiedzialność za wznowienie pracy, pod wyraźnym warunkiem przystąpienia do kościoła z instytucją dla młodzieży miasta. Wraz z przetwarzaniem romansu Bonettiego to ogromne przedsięwzięcie wyjaśnia, dlaczego święty odwołał się do Ks. Rua.
„Cudowne, przyjemne i zdrowe miejsce”, to ostatnie zwierzyło się dyrektorowi Oratorium don Lazzero już 22 kwietnia. Żałował tylko, że w pobliżu było środowisko „protestanckie”. Koszt kościoła i domu dla młodych sprawił, że drżał. „Nie mniej niż kilkaset tysięcy lirów, jeśli nie kilka milionów”. Ale kontynuował: „Ksiądz Bosko modli się i pracuje ze wszystkich sił, aby odnieść sukces w tym przedsięwzięciu, nie zaniedbuje niczego, aby odnieść sukces. I zawsze mówi, że potrzebuje wsparcia modlitw młodych ”. [176] Niewiele wiemy o tym pobycie w Rzymie, z wyjątkiem audiencji Leona XIII 23 kwietnia, którą Ks. Bosko powiedział Współpracownikom w Biuletynie Salezjańskimnastępnego miesiąca maja. Ks. Rua towarzyszył mu na przesłuchaniu.
Oto fragment dialogu, który odbyłem z Papieżem w Biuletynie, ‹‹ ... Ale czy kościół i Hospicjum Najświętszego Serca Pana Jezusa należą do Esquiline? Postępy w pracy? Czy to trwa, czy nadal? Udało mi się odpowiedzieć, że praca postępuje szybko i że około stu pięćdziesięciu pracowników wykorzystuje swoją sztukę i swój przemysł w pracy tak często pobłogosławionej przez Jego Świątobliwość. Zwróciłem uwagę, że miłość wiernych zachęcała nas, ale ciężar wydatków zaczął sprawiać, że czuliśmy niedostatek pieniędzy. Chwilę wcześniej ktoś ofiarował Ojcu Świętemu sumę pięciu tysięcy franków za ofiarę św. Piotra. Oto powiedział mi z radością, że pieniądze te przyszły na czas: otrzymałem je prawą ręką i daję ci ją lewą ręką; weź go i podawaj do prac podjętych na Esquiline ».
Zbiór funduszy, o których Ks. Bosko zawsze zajmował się inteligentnie, był tylko problemem wśród tysiąca innych. Konieczne było dokładne zbadanie umów zawartych przez poprzednią administrację z dostawcami, w porozumieniu z architektem, w celu zbadania projektów Hospicjum. Prawdę mówiąc, Francesco Dalmazzo był delegowany do wszystkich tych zadań, ale Ksiądz Bosko uważał, że sprawowane oko Ks. Rua będzie dla niego bardzo cenne. W tym okresie osobiście zajmował się rzymskimi kongregacjami w sprawie Bonettiego i przywilejami, które starał się uzyskać dla swojego zgromadzenia.
13 maja nasi dwaj podróżnicy opuścili Rzym. Przybyli do Turynu 16-go, aby nie przegapić otwarcia nowenny w ramach przygotowań do uroczystego święta Maryi Wspomożycielki.
Dwa lata później, pod koniec kwietnia 1883 r., Ks. Rua został ponownie wezwany po stronie Ks. Bosko na wycieczkę do Francji.
31 stycznia Ks. Bosko opuścił Turyn dla Ligurii i francuskiego Lazurowego Wybrzeża. Chciał zebrać fundusze na kościół Najświętszego Serca w Rzymie i dotrzeć do kraju, w którym nie brakowało pieniędzy i hojnych serc. 30 stycznia napisał do kardynała-wikariusza, prałata, za którego był odpowiedzialny za Najświętsze Serce: „Jutro rano, jeśli Bóg to lubi, wyjeżdżam do Genui, a potem odwiedzę domy Ligurii. Idę z domu do domu do Mrsiglia, a stamtąd, jeśli pozwolą na to zdrowie i wydarzenia publiczne, udam się do Lyonu i do Paryża questuando na Najświętsze Serce i polecą pieniądze S. Pietro ”. [177] W rzeczywistości, po klęsce Auteuila w 1879 r., Ponownie spróbuje otworzyć instytuty salezjańskie w Paryżu i Lille. Dlatego chciał się przedstawić.
Miesiące luty i marzec, kiedy przeszły z Nicei, Cannes, Tulonu i Marsylii, były opłacalne. 19 marca Ks. Bosko ogłosił Donowi Dalmazzo, odpowiedzialnemu za sprawy w Rzymie, który wysyłał mu trzy tysiące franków z Cannes i dwa tysiące franków od Hyères. „Robię, co mogę…” pisał pokornie.
2 kwietnia Ks. Bosko opuścił Marsylię, kierując się na północ, w towarzystwie salezjanina Camille de Barruel, który był jego sekretarzem. Nie musiał już przyciągać opinii publicznej przemówieniami o charakterze społecznym w sprawie zbawienia niebezpiecznej młodzieży. Ludzie gromadzili się spontanicznie z powodu uznanych cech taumaturgicznych. Kiedy przeszedł przez Awinion, gdzie zatrzymał się 3 i 4, gazeta napisała: „Nieznany do poprzedniego dnia, ten czcigodny kapłan był natychmiast otoczony tłumem chorych ludzi. [...] Był to wzruszający widok, aby zobaczyć tych ślepych, tych paralityków, tych głupich, tych konsumpcji, tych epileptów, którzy tłoczyli się wokół niego, starając się jak najwięcej przyciągnąć jego wzrok i uzyskać od niego słowo ”. [178]Aby czerpać jak najwięcej korzyści ze swoich charyzmatów, chciał nawiązać relację z Księdzem Bosko, zobaczyć go, jeśli to możliwe, porozmawiać z nim i dotknąć go. Otrzymanie komunii z jego ręki było łaską poszukiwaną przez wiernych. „Nie mogłem przyjść do ciebie”, skarżył się szlachetny Paryżanin, dodając: „W minioną niedzielę miałem szczęście przyjąć naszego Pana z twoich rąk. To największa łaska ... ». [179] W niemożności spotkania go osobiście, napisali do niego. Jego modlitwa otrzymała wszystko od Boga.
Nasi dwaj podróżnicy przybyli do Paryża, zatrzymując się w Awinionie, Valence, Tain, Lyonie i Moulins. Poszli do Gare de Lyon (Paryż) 18 kwietnia, około szóstej wieczorem. Katolicy i ciekawi byli mobilizowani w każdym mieście. Stłoczyli się w kościołach, aby zobaczyć Ks. Bosko, wysłuchać go i ewentualnie porozmawiać z nim. Od momentu przybycia do Paryża prasa przekształciła jego obecność w mieście w prawdziwe wydarzenie.
Ks. Rua śledził ten epos od Turynu. 28 kwietnia wysłał inspektorom długi okólnik, informując ich o entuzjazmie rozpętanym przez podróż Ks. Bosko do Francji. [180] Ten list daje nam z powrotem (do prawdy z pewnym zrozumiałym błędem daty, co chciałbym podkreślić) jego uczucia podczas pierwszej połowy podróży do Paryża. Po zgłoszeniu trzech uzdrowień, „cudownych” przypisanych Ks. Bosko, okólnik kontynuował:
[...] Te cudowne fakty wzbudziły taki entuzjazm i cześć dla osoby naszego przełożonego i księdza D. Bosco, który naprawdę szedł za tłumem, gdziekolwiek wiedział, że musi odejść, a nawet przyszedł, aby wyciąć małe kawałki swojego Halka, aby zachować je jako cenne relikwie. W niedzielę 8 kwietnia D. Bosco był w Fourvière, słynnym sanktuarium na wzgórzu w pobliżu Lyonu, bardzo popularnym i miejscem wielkiego nabożeństwa do Marii SS.ma. Tłum, który przyszedł go zobaczyć i otrzymał jego błogosławieństwo, był tak wielki, że otoczył go kościół, w którym uczęszczał do boskich siedzib i cały plac. To było, że po wyjściu D. Bosco dał z okna domu dziekana błogosławieństwo dla tych, którzy nie mogli wejść do kościoła. Wtorek, 10 kwietnia w kościele parafialnym św. Franciszka Salezego w Lyonie, tak wielu ludzi zebrało się tam, aby wysłuchać Mszy św. D. Bosco, aby go zobaczyć i otrzymać jego błogosławieństwo, aby, jako środek ostrożności, mógł opuścić kościół, musiał zamknąć drzwi zakrystii. Następnego dnia jeszcze bardziej zwarty tłum zebrany w tym samym celu w najważniejszej parafii tego miasta, pod tytułem Ainay, zbliżył się do SS. Sakramenty i dystrybucja SS. Komunia trwała długo. Po Mszy św. D. Bosco musiał ciężko pracować, a powrót do zakrystii w celu usunięcia świętych szat zajmował krótki czas. Wszyscy chcieli, żeby widział, dotykał, błogosławił go. 11 kwietnia, mając czułe i pilne zaproszenie, panie D.
Wszyscy byli tam zgromadzeni w liczbie około dwustu razem ze swoimi przełożonymi i różnymi bardzo szanowanymi ludźmi, w tym ks. Guiol [rektor Wydziału Katolickiego w Lyonie, który przyjął Ks. Bosko w swoim domu]. Przyjęcie Ks. Bosko było jednocześnie serdeczne i wspaniałe ze strony Rektora, przełożonych i seminarzystów. Wszyscy razem jedli razem w rozległym refektarzu, a pod koniec, modląc się do wszystkich z wielkim apelem, Ksiądz Bosko skierował do duchownych kilka słów rady i zachęty, które zostały przyjęte z uwagą religijną, a następnie głośne jednomyślne oklaski. Odwiedził także dom mniszek Najświętszego Serca Jezusa, aby ich wielka pociecha.
W Lyonie D. Bosco zorganizował dwie konferencje: pierwszą dla członków stowarzyszenia geograficznego, drugą dla prywatnej sali [była to praca laboratoriów Boisard, a la Guillottière].
Poniedziałek 23 (błąd, był poniedziałek, 16 kwietnia) opuścił Lyon, aby Moulins odpoczął przynajmniej jeden dzień od ciężkiej pracy, a we wtorek 25 września przybył do Paryża i czekał na niego z bardzo niezwykłymi ludźmi, zarówno kościelnymi, jak i świeckimi, pragnącymi go zobaczyć, porozmawiać z nim i mieć przy sobie słowo porady i czas komfortu. Wielu zakwestionowało także honor goszczenia, aw niemożności tego uczynił pan D. Bosco obietnicą wizyty, uznając jego obecność we własnym domu za prawdziwe błogosławieństwo Pana i wielką fortunę.
W niedzielę 29 kwietnia wygłosi wykład dla Salezjanów Współpracowników w jednym z najbardziej centralnych i najpiękniejszych kościołów Paryża, zwanym La Maddalena, i mamy nadzieję, że Pan będzie chciał pomóc mu w owocnym zbawieniu.
We wszystkich podróżach i pośród tak wielu męczących zajęć Pan zachowuje dla naszego przełożonego bardzo dobrą opiekę zdrowotną, ale to tyle pracy, na jaką musi czekać, że sekretarka pisze, że dwaj inni z jego pomocy nie wystarczą.
Dlatego módlcie się i módlcie się dużo za D-Bosco, nie zapominając o swoim itd.
Podpisując okólnik, ks. Rua był już prawdopodobnie zdecydowany dołączyć do Ks. Bosko w Paryżu, aby pomóc sekretarzowi Camille de Barruel, który powiedział, że jest obciążony korespondencją. W rzeczywistości wpadł na hrabinę Combaud rano w środę 2 maja, a przed stertą przesyłek ułożonych na biurku Księdza Bosko natychmiast zrozumiał, czego się od niego oczekuje. „Nie możesz mieć pojęcia o górze listów, na które czekam tutaj na odpowiedź, napisał tego samego dnia do dyrektora Oratorium w Turynie. Potrzebnych byłoby nie trzech, ale sześciu lub siedmiu sekretarzy. Na szczęście jest dobry zakonnik, który oddaje się do naszej dyspozycji ».
Ks. Rua nie przesadzał. Tę samą obserwację spotykamy dwa dni później w artykule korespondenta gazety La Liberté . W czasie wizyty w Księdzu Bosko w pałacu Combaud był skierowany do tego, który nazwał swojego „sekretarza generalnego”, czyli naszego Ks. Rua, „który jest typem mężczyzny o typowo włoskich cechach”: „Nie mamy nigdy nie widziałem tak wielu listów w ciągu jednego dnia, pisał dziennikarz. Zrobili stos na biurku, a pod nim był stos tych, które już zostały otwarte. Wśród porozrzucanych arkuszy widać było cienkie linie, które ukazują kobiecą kaligrafię. Sekretarz generalny zapisał każdy list, który wydawał się zasługiwać na odpowiedź. Następnie umieścił go na paczce przed sobą. Ile listów! Ile listów! [181]
W Paryżu ks. Rua skatalogował i, jeśli to konieczne, odpowiedział. Prawdopodobnie spędził tam kilka nocy. Pozostanie blisko Księdza Bosko aż do powrotu do Turynu pod koniec maja. Następnie towarzyszył mu do Lille między 5 a 14, wrócił z nim do Paryża, aż do ostatecznego odjazdu z miasta 26 grudnia, a następnie pojechał za nim do Reims, gdzie między pociągiem a Léonem Harmelem umawiał się , Kontynuowali podróż do Dijon, gdzie zatrzymali się między 26 a 29. Zatrzymali się krótko u hrabiego de Maistre w D 29 i 30. W końcu tego samego dnia wieczorem wyjechali z Francji i dotarli do Oratorio di Torino 31 maja, około 9 rano.
W tych tygodniach znamy wszystkie ruchy Ks. Bosko: jego Msze św. W kościołach, w klasztorach i prywatnych oratoriach, konferencje, wyniki zbierania jałmużny, jego wizyty u chorych w szpitalach i szpitalach, przesłuchania, obiady z władzami kościelnymi i cywilnymi, bankiety na jego cześć (jak w Lille), wyjazd z Lille do Roubaix lub z Paryża do Wersalu. Ks. Rua zawsze pozostawał w cieniu.
W dniu swojego przybycia do Turynu ks. Rua napisał list okólny do dyrektorów domów, w którym napisał: „Z pomocą Boga nasz drogi Ojciec powrócił bezpiecznie i zdrowo, wracając z długiej podróży czterech osób miesiące: podróż, która była ciągłym świadectwem uczucia i czci dla dobrych Francuzów w odniesieniu do Stowarzyszenia Salezjańskiego ». Dlatego zaprosił ich, aby dziękowali Panu i Dziewicy i przywiązywali do okrągłego egzemplarza snu dokonanego przez Ks. Bosko w nocy 18 stycznia. W nim zmarły ks. Provera powierzył Ks. Bosko serię zaleceń dla salezjanów i ich uczniów. [182]
Dlatego Ks. Rua nadal trzymał się z dala, systematycznie w cieniu Ks. Bosko. Ale ten skromny człowiek był pod wrażeniem. Oto portret, który narysował podczas podróży, świadek: „Średni wzrost, blady, z cienką twarzą, żywym okiem, Don Rua jest typowym wybitnym włoskim dyplomatą. Jego głos jest słodki, jego chytry uśmiech złagodzony wielką życzliwością. Dano nam wiele godzin spędzonych z nim i zafascynowaliśmy się tą rozmową, w której głęboka wiedza o duszy ludzkiej łączy się z włoską bonomią. To świetna postać ”. [183]
27 maja dwaj podróżnicy byli w Karmelu w Dijon, gdzie Ks. Bosko odprawił Mszę św., Udał się do izby chorych, aby pobłogosławić swoją bardzo chorą wcześniejszą matkę. W 1933 r. Zakonnica karmelitańska złoży zeznanie: „Pięćdziesiąt lat później nadal widzę spokój i zbawienie Księdza Bosko, podobny do tego, który żyje bardziej w innym świecie niż w tym [...]. Ks. Rua dał nam wrażenie świętego w inny sposób, inny Luigi Gonzaga ». [184]
Aby zrozumieć kontekst nieoczekiwanej i błyskawicznej podróży Ks. Bosko i Rua w połowie lipca w Austrii, w Frohsdorfie, w pobliżu hrabiego Chambord, legitymistycznego pretendenta do tronu francuskiego z imieniem Henryka V, czerpiemy z raport samego ks. Rua. [185]
Pod koniec czerwca 1883 r. Hrabia Chambord upadł niebezpiecznie, na co, po Bogu, poparłeś nadzieje francuskich katolików na reorganizację spraw politycznych i religijnych w tym hojnym narodzie. Gdy tylko rozeszły się wieści ze wszystkich części Francji, listy i telegramy zostały wysłane do Ks. Bosko, aby się modlić i aby Maryja Wspomożycielka modliła się za chorych. Co tydzień docierały do niego setki listów. Również z Frohsdorfu kwiat francuskiej szlachty, która tworzy swój mały dwór, wysłał listy i telgramy, aby zobowiązać Księdza Bosko do modlitwy i poprosić go o modlitwę za niego, wyraźnie podkreślając pełne zaufanie, jakie hrabia miał w opiece Maryi Wspomożycielki, modlonej przez Bosco i jego uczniowie.
W dniu lipca odebrano telegram z Neustadt, podpisany Abbé Curé, z odpowiedzią zapłaconą za dwadzieścia słów. W tym Księdzu Bosko gorąco zapraszano do Frohsdorfu, że chory naprawdę chciał odwiedzić. Ponieważ D. Bosco był przeładowany biznesem i niezbyt dobrze w opiece zdrowotnej, musiał zareagować, choć z żalem, że nie był w stanie podjąć takiej podróży. Telegram zbłądził, a list został podsumowany. Książę, słysząc, że Ksiądz Bosko nie może przyjść do tego czasu, nie stracił nadziei, że będzie go miał przy swoim łóżku przez kilka dni. Wkrótce potem telegrafował do znakomitego hrabiego Josepha du Bourg z Tuluzy, osoby poświęconej sprawie religii, a jego suwerenność, jak zaprosił ją do powrotu, wymagała od niego przeniesienia się do Turynu, zabrania D. Bosco i sprowadzenia go do niego.
Joseph du Bourg z partii monarchistycznej, przyjaciel de Maistre, gościł Ks. Bosko w Tuluzie w 1882 r. [186]Odbył swój odcinek na Valdocco 13 lipca, ale nie miał łatwej gry: „Ten dobry Ojciec przywitał mnie swoim delikatnym i życzliwym uśmiechem powie. Po udzieleniu odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące mojej, wyjaśniłem temat mojej podróży i mojej wizyty. Bez wahania szturchnął mnie nie, wskazując, że miał już pomysł na ten temat. Następnie wyjaśnił mi, że jego podróż do Francji odebrała mu całą siłę; że po powrocie był bardzo chory i niezdolny do radzenia sobie ze swoimi sprawami; a potem jego nogi odmówiły chodzenia. Wydawało się, że ma na swoim miejscu dwie maszyny odbijające się i obojętne ». „Poza tym, czy dodał, że pójdę do tego zamku? To nie jest miejsce dla Księdza Bosko. Modlić się za księcia? Już to robię i niech całe Zgromadzenie to zrobi. Jeśli dobry Pan chce interweniować dla zdrowia Księcia, zrobi to. Ale jeśli chodzi o Księdza Bosko, nie może nic zrobić poza modlitwą; i robi to w Turynie, tak jak on by to zrobił ».
Jego rozmówca był „przerażony”, ale nie poddał się. Nalegał tak bardzo, że Ksiądz Bosko przyjął tę podróż. Pojechał do Frohsdorf z Ks. Rua.
Kolejna uciążliwość: absolutnie konieczne było wyjazd tego samego wieczoru. Na Valdocco zrezygnowali z siebie. Podróż, najpierw przez północne Włochy, a następnie do Austrii, 14 lipca rano była utrudniona z powodu opóźnienia spowodowanego brakiem połączenia na stacji Mestre w pobliżu Wenecji. Pociąg ekspresowy do Wiednia rozpoczął się trzy kwadranse. Nasi podróżnicy musieli zrezygnować z wzięcia omnibusa z niekończącymi się przystankami. W tych warunkach dotarcie na stację Wiener-Neustadt zajęło dwadzieścia cztery godziny, o świcie w niedzielę 15 lipca, po dwóch nocach i dniu kolejowym.
Jednak „czas minął dość szybko dzięki interesującym rozmowom moich dwóch towarzyszy podróży, napisał Joseph du Bourg. Podczas długich postojów naszego pociągu bezskutecznie próbowałem skłonić ich do zjedzenia czegoś. Don Rua, około drugiej po południu, wypił drinka z dwoma jajkami i błogosławieństwemjako deser. Tymczasem Ksiądz Bosko ćwiczył swoje gumowe nogi, nasz drogi biedny człowiek! Spacerując daleko pod portykiem stacji, z rękami skrzyżowanymi za plecami. Jego nawyk przyciągał uwagę dobrych ludzi; w rzeczywistości, w całej Austrii, poza domem, kapłani noszą długie płaszcze i czarne kapelusze. Nie dziwi mnie, że dzięki tym dietom ci dwaj zakonnicy są tak chudzi jak kukułki; ale są święci, co wynagradza wszystko! Co do mnie, modlitwy Ks. Bosko podniosły mój duch; Jadłem dla czterech. [187]
Samochód szybko odwiózł naszych pasażerów ze stacji Wiener-Stadt do zamku Frohsdorf. Książę ograniczony do łóżka przyjął Ks. Bosko po odprawieniu Mszy św. Jak tylko odszedł, zadzwonił do du Bourg: „Moja droga, mówię ci natychmiast, jestem wyleczony. Nie chciał mi powiedzieć: ale zrozumiałem to poprawnie; Tym razem też sobie poradzę. Du Bourg był w siódmym niebie. Następnie: „On jest świętym. Jestem bardzo szczęśliwy, że to widziałem. Polecam ci zamówić dwie naczynia dla tych dwóch zakonników, które zostaną umieszczone przy stole mojej żony. [188]Od tego dnia, 15 lipca, była rocznica świętego Henryka, imię hrabiego Chambordu, orszak miał prawo składać mu najlepsze życzenia, paradując przed łóżkiem. Kapelan zamku, który w tej sytuacji zamknął grupę, mówi nam, że hrabia skierował do niego te słowa: „Chciałem cię dziś zobaczyć, ale jestem taki zmęczony. I dodał, mówiąc o Księdzu Bosko i jego towarzyszie, ks. Rua: Ksiądz Bosko utrzymuje, że nie jest prawdziwy, ale że jest drugim. A ponieważ nie rozumiałem: tak, powtórzył, to nie on czyni cuda, ale jego towarzysz, także święty ”. [189]
Podczas dwóch dni spędzonych przez Ks. Bosko i Ks. Rua na zamku, hrabia Chambord zdawał się odzyskiwać siły. Ksiądz Bosko zostawił go, obiecując, że złoży wizytę w kościele Maryi Wspomożycielki, jeśli będzie się dalej rozwijał. Nasi dwaj święci podróżnicy opuścili Frohsdorf 17 lipca. I tym razem dostali post, który wkrótce sprowadził ich z powrotem do Turynu.
Jako godne zakończenie tej historycznej podróży, Ks. Rua pośpieszył napisać do hrabiny Marie-Thérèse de Chambord w imieniu Ks. Bosko, aby podziękować jej za przyjęcie jej i męża. Jednocześnie zwracał się do niektórych listów zbiorowych od studentów i rzemieślników, z ich żarliwymi modlitwami o zdrowie hrabiego. Bardzo wzruszony hrabina odpowiedziała:
Bardzo wielebny Don Rua!
Jej list poszedł prosto do mojego serca, natychmiast przeczytałem go mojej drogiej chorej osobie, która została nim poruszona, i dziękujemy wam i naszemu drogiemu Księdzu Bosko za ich słowo. To była wielka pociecha dla mego męża i dla mnie, aby otrzymać jego błogosławieństwo i wiedzieć, jak wiele czystych i niewinnych dusz modli się o uzdrowienie mojego drogiego i umiłowanego chorego!
Bogu niech będą dzięki, choć powoli widzimy również stopniową poprawę każdego dnia, pomimo małych kryzysów, które wciąż nadchodzą, ale zawsze znikają wtedy i oddają nadzieję na całkowite wyzdrowienie, które, jak powiedział Ksiądz Bosko, z cierpliwością dostać. Dziękujemy także za tak rozległe i drogie listy napisane przez synów Oratorium Ks. Bosko, przez młodych studentów i rzemieślników; a mój mąż wyraźnie poucza mnie, a dokładnie kiedy je piszę, prosić drogiego Księdza Bosko, aby kontynuował swoje święte modlitwy, w których tak bardzo się opiera.
Wspomnienie tych dwóch dni, które Ks. Bosko z wami, doskonały Ks. Rua, przeszedł między nami tutaj, zawsze będzie nam drogie. Cieszę się, że ich podróż przeszła tak szczęśliwie; i nie dziwi mnie to, ponieważ dwie dobre i święte dusze, takie jak Them, musiały w specjalny sposób towarzyszyć Loro Angioli Custodi.
I tutaj kończę, odnawiając drogie Ks. Bosko i dla was zapewnienia o naszej wdzięczności i szczerym uczuciu, z tym, co mówię sobie z serca,
Jego najbardziej zobowiązana Maria Teresa, hrabina Chambord.
Frohsdorf, 29 lipca 1883 r.
Mój mąż troszczy się o ciebie z czułym, szczególnym pozdrowieniem [190]
Początek 1884 r. Był fatalny dla Ks. Bosko, osłabiony przez podróże z poprzedniego roku. W wieku 68 lat nie był taki stary. Ale przypisywano mu bardzo delikatne zdrowie. Trudności, problemy, cierpienie moralne rozdarły jego ciało na kawałki. Lekarz był w stanie stwierdzić, że „po około 1880 r. Ciało Ks. Bosko zostało prawie zredukowane do chodzącej kliniki patologicznej”. [191]
31 stycznia po śniadaniu udał się do nowicjatu w San Benigno, gdzie obchodzono patronalne święto św. Franciszka Salezego. Jego słabość zrobiła wrażenie na mistrzu Giulio Barberis. W dobranoc 1 lutego przemówił do nowicjuszy, mówiąc, że wydawało się, że nadszedł czas, aby obiecać Panu coś nadzwyczajnego, aby dalej utrzymywał tego świętego człowieka na ziemi. Następnie, mówi Don Barberis, dwudziestoczteroletni chłopiec imieniem Luigi Gamerro ofiarował swoje życie za Ks. Bosko. Jego ofiara została przyjęta i zmarł po kilku dniach. [192]
W lutym bardzo brzydkie zapalenie oskrzeli włośniczkowych wywołało niepokój o życie świętego. Trochę się wyzdrowiał. Ale jego zdrowie wkrótce się pogorszyło. Sam papież był poważnie zaniepokojony.
W dniu 9 maja Ks. Bosko przebywał w Rzymie, w towarzystwie Ks. Lemoyne'a, starając się uzyskać „przywileje”, które ułatwiłyby zarządzanie Stowarzyszeniem Salezjańskim. Wreszcie, po długim oczekiwaniu na formalne zaproszenie, został przyjęty przez Leona XIII. Papież nie zawiódł w tym powietrzu wyższości, które go charakteryzowało, był wobec niego skrajnie uprzejmy. I pod wrażeniem jego słabości, mocno namawiał go, aby odpoczął i pozwolił innym pracować, aby odzyskać siły. „Jesteś w złym stanie zdrowia; potrzebujesz pomocy, aby uzyskać pomoc; konieczne jest, abyś postawił się u boku osoby, która gromadzi twoje tradycje, która może ożywić tak wiele rzeczy, które nie są napisane lub, jeśli są napisane, nie będą zrozumiane, tak jak powinny być rozumiane ”. [193]
Kardynał Nina, opiekun salezjanów, był tego samego zdania. „Ksiądz Bosko chce zrobić zbyt wiele” - powiedział Papież przy tej okazji. Według władzy kościelnej w 1884 r. Ks. Bosko nie był już w stanie sprawować funkcji Przełożonego Generalnego samych Salezjanów. Mógł umrzeć w każdej chwili. Co następnie stałoby się z Towarzystwem, które założył? Czy nie identyfikował się z tym niebezpiecznie? Mądrość musiała myśleć o jego odejściu, przynajmniej częściowo, io jego sukcesji.
We wrześniu niebezpieczeństwo wydawało się nieuchronne. W niedzielę 14, podczas gdy w Valsalice odbywały się ćwiczenia duchowe, Ksiądz Bosko musiał nagle wrócić na Valdocco, gdy obrzęk jego nóg zmusił go do położenia się. Sekretarz Don Lemoyne uznał, że był to kryzys zabijania, ale obrzęk kończyn dolnych mógł być również spowodowany niedokrwistością, osłabieniem serca lub chorobą płuc. W każdym razie jego rodzice uznali go za zmarłego. W piątek 19, Kapituła Wyższa, której przewodniczył ks. Rua, na początku sesji, stawiła nie tylko problem swojego następnego końca, ale także pogrzebu i pogrzebu. [194]Według raportu „Ks. Rua powiedział, że biorąc pod uwagę chorobę Ks. Bosko, nie powinniśmy zapominać o refleksji nad bolesną możliwością. Należałoby pomyśleć o pogrzebach, jak je zorganizować, a nawet pomyśleć o miejscu pochówku. Rząd może zostać poproszony o pozwolenie na pochowanie go w kościele Oratorium ». Ze swej strony Ksiądz Bosko świadomie przewidział podejście końca. Zaczął pisać testament duchowy na początku roku 1884, we wrześniu zakończył drugą część, w której mówił spokojnie o swojej śmierci. [195]
W tych tygodniach, zaciemnionych przez mroczne prognozy, kardynał arcybiskup Turynu, Gaetano Alimonda, wielki przyjaciel Ks. Bosko, w przeciwieństwie do swego poprzednika, list od ks. Domenico Jacobini, sekretarz Kongregacji ds. Krzewienia Wiary, w imieniu Leona XIII. Pierwsza część listu dotyczyła Don Giovanniego Cagliero, druga część rekolekcji i sukcesji Ks. Bosko. Dla dobra swego Instytutu papież prosił Księdza Bosko, poprzez kardynała, o wyznaczenie lub następcę czegoś, co stanowi rezygnację jego ukochanego Przełożonego Generalnego lub wikariusza z prawem dziedziczenia. Oto ten ważny dokument:
Jego Świątobliwość przy tej okazji kazał mi napisać o innym bardzo interesującym przedmiocie. Widzi, że zdrowie Księdza Bosko ginie każdego dnia i obawia się o przyszłość jego Instytutu. Dlatego chciałby, aby V. Eminencja z tymi sposobami, które umie tak dobrze posługiwać się, rozmawiał z Księdzem Bosko i pozwolił mu wejść w ideę wyznaczenia osoby, którą miałby uwierzyć, że by go zastąpiła, lub przyjąć tytuł swojego wikariusza z następstwem [prawa] , Ojciec Święty zastrzegłby sobie prawo do zapewnienia jednego lub drugiego, zgodnie z którym wierzyłby bardziej rozważnie. Jednak tęskni za VE, aby to zrobić natychmiast, co dotyczy tak dobrze dobra Instytutu. [196]
Wygląda na to, że kardynał udał się do Ks. Bosko wieczorem 10 października, w dniu przybycia wiadomości. Jest prawdopodobne. Podczas spotkania kapituły przełożonej 23 października Ksiądz Bosko przekazał współbraciom życzenia Leona XIII i zapytał ich, co robić. Kapituła poprosiła go, aby sam wyznaczył swojego wikariusza-administratora i przekazał go papieżowi, który z pewnością zatwierdziłby jego decyzję. Ksiądz Bosko opowiedział się za naszym księdzem Michele Rua, który jednak nie od razu stałby się przełożonym generalnym, a jedynie jego wikariuszem. Ponieważ wolał drugie rozwiązanie zaproponowane przez Leona XIII, nie myśląc jeszcze o całkowitym wycofaniu się. Wydaje się, że nie pomyślał o innym imieniu, które by go zastąpiło na czele Zgromadzenia Salezjańskiego. Jego odpowiedź na papieża została przekazana kardynałowi Alimonda, który[197]
Tymczasem Leon XIII wyraził swoje uczucia do Don Giovanniego Cagliero podczas przesłuchania 5 listopada. Polecił go jako biskupa, mianując go wikariuszem apostolskim północnej i centralnej Patagonii. Po tym, jak opowiedział mu o swojej misji, powiedział, że martwi się pracą Ks. Bosko, gdy założyciel zawiódł. „Jest stary”, zauważył, znacząco obniżając głowę. Konieczne było zatem rozważenie starannego zebrania jego duchowego dziedzictwa, aby je zachować i przekazać bez zmian. Bez których rozwój firmy wkrótce zostanie zablokowany. Nie było czasu do stracenia. Dopóki założyciel nadal żył, duch Instytutu mógł być łatwiej znany. „Dlatego potrzebujemy zdolnego wikariusza” - podsumował papież.
W 1885 r. Ks. Rua nadal pełnił swoje funkcje jako generalny prefekt, wysyłając comiesięczne listy do dyrektorów domów salezjańskich. Nowy dyrektor opery paryskiej, Charles Bellamy, cieszył się jego szczególną troską: między styczniem a grudniem tego roku wysłał mu szesnaście listów. [198]Ks. Rua poprosił dyrektorów o przekazanie wyników sześciomiesięcznych badań duchownych, zalecił duchowe rekolekcje uczniów, przekazał wiadomości o Księdzu Bosko lub o podróży misjonarzy. W kwietniu Ksiądz Bosko złożył mu nadzwyczajną wizytę w domach salezjanów i Córek Maryi Wspomożycielki w środkowych Włoszech i na Sycylii. Był bardzo dobrze przyjęty. Nie zachowywał się jak wybredny inspektor martwiący się strukturami, tak jak robił to w latach 1874-1876 dla dzieł Piemontu i Ligurii. To zadanie spadło na lokalnego inspektora. Jego główną troską było sprawdzenie, czy prace realizują swoją funkcję edukacyjną wobec studentów wewnętrznych i zewnętrznych, o czym świadczą zachowane notatki z wizyty w dziełach La Spezia i Lucca. [199]
Wizyta na Sycylii przyszła w złym czasie. Przybycie salezjanów w Katanii, zważywszy na to, że jest bliskie, zmartwiło antyklerykalne miejsce. Gazzetta di Catania przejęła niedawny romans, aby ostrzec ludność. Dziewczyna powitana przez salezjanki w domu Bronte, a następnie wysłana do domu matki w Nizza Monferrato, przejawiała zaburzenia psychiczne. Po krótkim okresie pobytu w szpitalu psychiatrycznym w Turynie wróciła do rodziny. Mała wariatka, zirytowana tą procedurą, rozpowszechniła pogłoski, które zostały wzmocnione przez dziennikarza z La Gazzetta, Rezultatem była tragedia osadzona w świecie religijnym, z odważnymi scenami. Były kpiny z „córek Księdza Bosko” i zostały rozpętane przeciwko tym, którzy powierzyli te „hieny przebrane za owce” kierunek kolegium dziewcząt Bronte. Kiedy przybył Ks. Rua, wzburzenie było u szczytu. Postępował spokojnie, zebrał informacje i sporządził na czas i udokumentowany raport dla Gazzetta . To kontynuowało jego kampanię, jakby nic się nie stało. Konieczne było, aby duchowny dziennik L'Amico della Verità opublikował raport ks. Rua w wydaniu z 27 kwietnia, aby Catania mogła wyraźnie zobaczyć. [200]
Ks. Rua powrócił do Turynu z mieszanymi uczuciami dotyczącymi pracy Magliano Sabiny pod Rzymem. Kapituła Wyższa odniosła się do tego pytania podczas spotkania w dniu 12 czerwca 1885 r. Ks. Bosko chciał, aby salezjanie się wycofali. Ks. Rua i inni członkowie Rady byli przeciwnego zdania z powodu przewidywalnych reakcji władz rzymskich. Starcie było oczywiste. Ksiądz Bosko podsumował: „Zrób, co chcesz” i przewidział możliwą „katastrofę”, która wydarzyła się kilka lat później. Salezjanie będą musieli zrezygnować z pracy.
W tych miesiącach Ksiądz Bosko zawsze obecny, jednak przyznał, że nie może sam wykonywać swojego zadania. Zauważył tylko, że jeśli Ksiądz Rua go zatrudnił, mógłby poświęcić się znalezieniu funduszy u dobroczyńców z listami lub, lepiej, wizytami. [201] Ale powoli formalizował tytuł generalnego wikariusza dla tego, który nadal był tylko jego prefektem. Prawdopodobnie trudno mu było sobie wyobrazić, że Zgromadzenie może przyciągnąć do innego centrum. Czy ten inny, tak odmienny od niego, nie zmieni trochę obrazu? Krok ten został podjęty dopiero 24 września 1885 r., Podczas historycznej sesji Kapituły Najwyższej, która zatwierdziła procedurę, która uczyniła Ks. Rua jego wikariuszem i następcą.
Ksiądz Bosko miał dwie rzeczy do powiedzenia tego dnia. [202]Pierwsza dotyczyła jego osoby, do tej pory wyczerpana i potrzeba zastąpienia przez inną. Drugi dotyczył wikariusza generalnego, który zajmowałby się zadaniami wykonywanymi do tego dnia i wszystkim, co przyczyniłoby się do dobrego wykonania Zgromadzenia. Był przekonany, że w kontaktach z biznesem chętnie przyjąłby swoją opinię i szukałby tylko dobra Towarzystwa Salezjańskiego, aby nic się nie zmieniło po jego śmierci. Wikariusz musiał się upewnić, że tradycje, z którymi związane było Towarzystwo, pozostały nienaruszone. Ojciec Święty gorąco go polecił. Tradycje różnią się od Reguły określonej przez Księdza Bosko: uczą, jak ją rozumieć i praktykować.
Moim wikariuszem generalnym w Zgromadzeniu będzie Don Michele Rua, kontynuował Ks. Bosko. Jest to myśl Ojca Świętego, który napisał do mnie przez prałata Jacobiniego. Ponieważ chciał udzielić Księdzu Bosko wszelkiej możliwej pomocy, poprosił mnie, który wydaje się być wśród naszych braci, aby zajął moje miejsce w najwyższym kierownictwie Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego. Dziękując Ojcu Świętemu za jego życzliwość, odpowiedziałem, proponując mojemu wikariuszowi, ks. Michele Rua, ponieważ nawet w porządku chronologicznym jest on jednym z pierwszych członków Towarzystwa, ponieważ przez wiele lat sprawował ten urząd przez długi czas i ponieważ w końcu to spotkanie byłoby pełne uznanie wszystkich współbraci. A Ojciec Święty, kilka tygodni temu, przez umiłowanego naszego arcybiskupa, raczył mi oznajmić, że ta propozycja całkowicie mu się podoba. W związku z tym, lub drogie dzieci, po długiej modlitwie Datora o każde dobro, po przywołaniu świateł Ducha Świętego i szczególnej ochrony Maryi Wspomożycielki i naszego Patrona Franciszka Salezego, korzystając z wydziału udzielonego przez najwyższego Pasterza Kościoła , Mianuję mojego wikariusza generalnego, o. Michele Rua, teraz prefekta naszego pobożnego społeczeństwa. Stąd też zajmie moje miejsce w pełnym i kompletnym rządzie naszego pobożnego społeczeństwa, a wszystko, co mogę zrobić, może to zrobić również z pełnymi uprawnieniami we wszystkich sprawach publicznych i prywatnych, do których odnosi się Spółka i na wszystkich pracowników, z których ten sam składa się [...]. W wyniku tych wyborów chciałbym poinformować, że
Ks. Bosko zakończył, prosząc sekretarza Kapituły o sporządzenie okólnika, który ogłosiłby wszystkim domom Zgromadzenia nominację ks. Rua na wikariusza generalnego. Po wydrukowaniu okólnik datowano na 8 grudnia. [203] A Ksiądz Bosko starannie zaplanował jego rozpowszechnianie.
W Oratorium, 8 grudnia, Ks. Bosko uświetnił to spotkanie. Chciał być obecny przy stole w refektarzu wspólnoty, coś, czego nie robił od jakiegoś czasu, ze względu na trudność wchodzenia i schodzenia po schodach. Bardzo rzadko przewodniczył błogosławieństwu Najświętszym Sakramentem; zrobił to tego dnia. Asystenci wspięli się na ławki, aby go zobaczyć, gdy powoli wychodził z zakrystii. Wieczorem wygłosił wykład dla salezjanów w chórze kościoła Maryi Wspomożycielki, jak to robił każdego roku w tym dniu. Zanim zabrał głos, kazał ks. Francesi, inspektorowi domów w Piemoncie, przeczytać okólnik nominacji. Nie skomentował tego, ale wywyższył dobroć Madonny, która pobłogosławiła i chroniła Operę Salezjańską. Była to retrospektywa perypetii Oratorium, począwszy od początków.
9 grudnia okólnik został wysłany do pozostałych trzech inspektorów z Europy i dwóch z Ameryki. Dla całej rodziny salezjańskiej ks. Michele Rua był teraz wikariuszem generalnym Ks. Bosko i uważany był za swojego następcę. Nominacja została przyjęta nie tylko pozytywnie, ale i entuzjastycznie, o czym świadczą niektóre listy z Francji i Ameryki, zachowane w archiwach salezjańskich. Przytaczamy tutaj tylko odpowiedź Charlesa Bellamy z Paryża z 15 grudnia 1885 r. Napisał do ks. Rua: „Dzień Niepokalanego Poczęcia był zawsze dniem radości dla naszego pobożnego społeczeństwa. W tym roku nasza dobra Matka dała nam wiadomość, która została przyjęta przez wszystkich salezjanów jako najcenniejsza, najdroższa, najbardziej pożądana z darów, Mam na myśli jego oficjalne powołanie do trudnego, ale także słodkiego zadania bycia ojcem naszego pobożnego społeczeństwa. Oh! Jakże dziękujemy Matce Bożej i jak obiecaliśmy całym sercem być dla niej, jak dla drogiego Księdza Bosko, posłusznych i gorliwych dzieci! ”
Nie mówimy o salezjanach włoskich, poczynając od jego starych towarzyszy. Uczucia Giovanniego Cagliero, przyszłego kardynała, dobrze wyrażają te wszystkie: „Byłem jego towarzyszem w młodości, w kleryku, w kapłaństwie i jako dyrektor i członek Kapituły Najwyższej, i mogę was zapewnić, że na wszystkich tych etapach mojego życia było to always primus inter pares , najpierw w cnocie, najpierw w pracy, najpierw w nauce i ofierze, jak zawsze był pierwszy w świętej i silnej miłości do Ks. Bosko i do młodzieży; dla dobra i rozwoju, którym była gorliwość, troska, miłość braterska i ojcowska ». [204]
Ks. Rua miał 48 lat. Dwadzieścia lat jako prefekt dał mu powagę, nie spontaniczną, ale pożądaną przez naturę obowiązków związanych z tym zadaniem. Stając się wikariuszem Ks. Bosko, całkowicie go otrząsnął, starając się naśladować w sobie poczucie ojcostwa świętego. Zmiana była niezwykła. Teraz współbracia, którzy bardzo go cenili, okazali mu synowskie uczucie. Don Ceria, w biografii ks. Rua, jako naocznego świadka, odnotowuje to odpowiednio w tym fragmencie: „Ci, którzy nie żyli tymi latami, nie mogą w pełni zrozumieć wartości tego, co tu mówimy, nie mając doświadczenia tego, co było dla Salezjański Don Bosco living ». [205] Pamiętajmy o tym!
1 marca 1886 r. Sekretarz Ks. Bosko Carlo Viglietti odnotował w swojej kronice: „Głód, jak powiedział dzisiaj Ks. Bosko, wyprowadza wilka z jego legowiska. Dlatego jestem zmuszony, wyniszczony i zmaltretowany, aby wyruszyć w nową podróż i być może udać się do Hiszpanii. Mówimy już o dniu, w którym odejdziemy ». Dlatego święty planował udać się do Hiszpanii, kraju, w którym miał już dwie fundacje, Utrera w Andaluzji i Sarrià w Katalonii, i gdzie miał kilku hojnych dobroczyńców. [206]
W rzeczywistości ta podróż wydawała się niemożliwa dla bliskich Księdza Bosko, więc wydawał się wyczerpany i cierpiał. Jednak 12 marca, wczesnym popołudniem, w towarzystwie sekretarza Vigliettiego, wyjechał z Turynu do Ligurii i do domu salezjańskiego w Sampierdarena. Podróż odbywałaby się w małych etapach, z mniej lub bardziej długimi przystankami, podczas których zbierał jałmużnę dla swoich dzieł, dla kościoła i domu Najświętszego Serca w Rzymie. 16 marca, kontynuując podróż na Riwierze, przybyli do Varazze i 17 dnia w Alassio; stąd przeszli do Francji. 20 przybyło do Nicei; 27 maja przeprowadzili się do Cannes; 29 w Tulonie i 31 w Marsylii.
W Turynie mieli wątpliwości, czy kontynuować podróż do Hiszpanii. „Mówiąc po ludzku, biorąc pod uwagę stan zdrowia Ks. Bosko, nie byłoby to nawet możliwe”, napisał 28 marca Giuseppe Marchese do ks. Cagliero. Ale wiadomości z Francji sugerowały przeciwnie, że ten wysiłek, wraz z demonstracjami tłumu, które Ks. Bosko wzbudził, ożywił go, a nie osłabił. Jego upór był znany. Nawet Ks. Rua postanowił do niego dołączyć w Marsylii. 2 kwietnia był w Oratorium San Leone obok Ks. Bosko. Aby zapoznać się z hiszpańskim, przyniósł elementarną gramatykę, libretto Ks. Bosko i jego obrę przez ks. Spinola to hiszpańskie tłumaczenie naśladowania Chrystusa, Postęp był szybki, zważywszy, że gdy granica minie, będzie wystarczająco dobrze z Kastylii.
W Marsylii Ksiądz Bosko dopuścił pewne środki ostrożności, aby ułatwić sobie podróż, ale za wszelką cenę poszedłby znaleźć przyjaciół poza Pirenejami. 4 kwietnia Viglietti oznajmił Lemoyne'owi: „Tata jest pełen odwagi pomimo jego fizycznej słabości ...”.
Aby traktować go z najwyższym szacunkiem, począwszy od Marsylii 7 kwietnia, ks. Rua zdecydował, że podróż do Francji odbędzie się w samochodzie pierwszej klasy. 8 kwietnia o czwartej nad ranem Ks. Bosko, Rua i Viglietti przybyli na stację Spanola Port-Bou, na granicy z Francją. Dyrektor domu Sarrià, ks. Giovanni Battista Branda, czekał na nich. Zmienili pociągi, aby kontynuować podróż do Barcelony prywatnym samochodem.
Napoje były oferowane podróżnym. Ksiądz Bosko je przyjął. Ale Ks. Rua, który chciał pozostać szybki, by celebrować Mszę św. Podczas podróży rozmowa, która przypadkowo wywołała naszego Ks. Rua. Dyrektor ks. Branda miał 6 lutego pewien rodzaj wizji, podczas której Ks. Bosko, który był w Turynie, pojawił się mu w środku nocy na drzwiach pokoju, wskazał koadiutora i dwóch chłopców winnych czynów nieprzyzwoity, a potem poszedł z nim do akademików domu Sarrià. Tej nocy Ksiądz Bosko byłby obecny w tym samym czasie w Turynie i Sarrià. Czy kiedykolwiek był tego świadomy? W Port-Bou, zajmując miejsce w przedziale z Ks. Bosko, Branda zaczęła wypytywać go o tę sprawę. << mówi " Ksiądz Bosko odpowiedział prosto, zgodnie ze świadectwem samego ks. Brandy. Ale nie otrzymał żadnych wyjaśnień, wręcz przeciwnie, Ksiądz Bosko zasnął. Następnie dyrektor Sarrià udał się do pobliskiego przedziału, aby opowiedzieć swoją historię ks. Rua, który nagrał ją uważnie.[207] Oficjalna historia salezjańska w wersjach Lemoyne'a (1913) i Ceria (1937) nigdy nie wątpiła w rzeczywistość tego faktu. Ale aby móc potwierdzić, że nastąpiła autentyczna bilokacja, jak to uroczyście potwierdził ks. Branda, Ks. Bosko musiał być świadomy swego przesiedlenia. Niestety, dla wizjonerskiej Brandy, nie ma żadnej dokumentacji, która sprawiałaby wrażenie duchowej podróży z Turynu do Barcelony w lutym 1886 r. [208]
W tych dniach ks. Rua miał być zdumionym świadkiem powitania Ks. Bosko przez miasto Barcelona. Na stacjach francuskich święty znalazł jakiegoś dobroczyńcę i przyjaciela. W Barcelonie został przyjęty przez władze cywilne i religijne kraju, a królowa była reprezentowana przez wojewodę i arcybiskupa (podczas wizyty duszpasterskiej) wikariusza generalnego. Kierownictwo Stowarzyszenia Katolickiego i różne osobistości poruszyły się na tę okazję. Było wielu wielbicieli i gapiów. „Tysiące ludzi ze wszystkich kategorii społecznych przybyło na stację, aby zobaczyć Ks. Bosko” - napisał Ceria, być może z pewnym wzmocnieniem. Oficjalne delegacje przestrzegały protokołu priorytetowego. Ten piękny świat wyglądał dobrze, wyjaśnił sekretarz Viglietti. Podkreślono zamożnych współpracowników i współpracowników. Wśród nich, Signora Dorotea Chopitea, która miała zaszczyt, zazdrościł wielu, powitania Ks. Bosko, ks. Rua i duchownego Viglietti w jego samochodzie. Po Mszy św. Rua i dobrym posiłku w domu tej pani, nasi podróżnicy udali się do Instytutu Sarrià, przeznaczonego na ich pobyt podczas pobytu w Barcelonie, między 8 kwietnia a 6 maja. Tam Ks. Bosko przyjmie niezliczoną liczbę zwiedzających, którzy w większości przypadków będą mogli błogosławić różne grupy. Ci wielbiciele i obserwatorzy opuścili ponownie medale Maryi Wspomożycielki. Brał również udział w niektórych przyjęciach na jego cześć w domach bogatych osób, w pięknych kościołach lub we wspaniałych salonach. który miał zaszczyt zazdrościć wielu, witając Ks. Bosko, ks. Rua i duchownego Viglietti w jego samochodzie. Po Mszy św. Rua i dobrym posiłku w domu tej pani, nasi podróżnicy udali się do Instytutu Sarrià, przeznaczonego na ich pobyt podczas pobytu w Barcelonie, między 8 kwietnia a 6 maja. Tam Ks. Bosko przyjmie niezliczoną liczbę zwiedzających, którzy w większości przypadków będą mogli błogosławić różne grupy. Ci wielbiciele i obserwatorzy opuścili ponownie medale Maryi Wspomożycielki. Brał również udział w niektórych przyjęciach na jego cześć w domach bogatych osób, w pięknych kościołach lub we wspaniałych salonach. który miał zaszczyt zazdrościć wielu, witając Ks. Bosko, ks. Rua i duchownego Viglietti w jego samochodzie. Po Mszy św. Rua i dobrym posiłku w domu tej pani, nasi podróżnicy udali się do Instytutu Sarrià, przeznaczonego na ich pobyt podczas pobytu w Barcelonie, między 8 kwietnia a 6 maja. Tam Ks. Bosko przyjmie niezliczoną liczbę zwiedzających, którzy w większości przypadków będą mogli błogosławić różne grupy. Ci wielbiciele i obserwatorzy opuścili ponownie medale Maryi Wspomożycielki. Brał również udział w niektórych przyjęciach na jego cześć w domach bogatych osób, w pięknych kościołach lub we wspaniałych salonach. nasi podróżnicy udali się do Instytutu Sarrià, który miał gościć ich podczas pobytu w Barcelonie, między 8 kwietnia a 6 maja. Tam Ks. Bosko przyjmie niezliczoną liczbę zwiedzających, którzy w większości przypadków będą mogli błogosławić różne grupy. Ci wielbiciele i obserwatorzy opuścili ponownie medale Maryi Wspomożycielki. Brał również udział w niektórych przyjęciach na jego cześć w domach bogatych osób, w pięknych kościołach lub we wspaniałych salonach. nasi podróżnicy udali się do Instytutu Sarrià, który miał gościć ich podczas pobytu w Barcelonie, między 8 kwietnia a 6 maja. Tam Ks. Bosko przyjmie niezliczoną liczbę zwiedzających, którzy w większości przypadków będą mogli błogosławić różne grupy. Ci wielbiciele i obserwatorzy opuścili ponownie medale Maryi Wspomożycielki. Brał również udział w niektórych przyjęciach na jego cześć w domach bogatych osób, w pięknych kościołach lub we wspaniałych salonach.
Tymczasem ks. Rua był zajęty hiszpańskim. Zaskoczył Księdza Bosko, który zapytał go, czy nauczył się tylko kilku zdań o bieżącym użyciu. „Trochę więcej”, odpowiedział. ‹‹ Bravo, brawo, odpowiedziałby. Często pozbędziesz się mnie z drogi. W rzeczywistości działał jako jego tłumacz, gdy ze względu na poziom rozmówców nie było właściwe, aby inni salezjanie wykonywali to zadanie. List skierowany do współbrata Giovanniego Bonettiego 9 kwietnia świadczy o jego szybkim zapoznaniu się z językiem. Rozpocznij pismo po hiszpańsku, a następnie, po akapicie, udaje, że wyzdrowieje: ‹‹ Oh! Słuchajcie, jestem tak przyzwyczajony do mówienia po kastylijsku, że prawie nie zauważyłem, że piszę do was w tym języku, że pomimo waszej wizyty w tym mieście, nie mogliście dużo ćwiczyć tego języka, będąc bardzo krótkim. Aby nie marnować czasu, będę kontynuować po włosku ». Prefekt generalny, ks. Durando, od czasu do czasu kieruje sprawozdania z podróży do domów salezjańskich na podstawie informacji przekazanych przez sekretarza Vigliettiego. Imię ks. Rua pojawia się tylko w okólniku z dnia 5 maja. Brzmi on: „Nie wolno mi zapomnieć o przekazaniu wam wiadomości o umiłowanym Księdzu Rua, który przez cały czas pobytu Ks. Bosko w Hiszpanii był jego prawdziwym wikariuszem i wsparciem, pośród tak wielu różnych zawodów; bez zmęczenia, żadna praca go nie denerwuje. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Prefekt generalny, ks. Durando, od czasu do czasu kieruje sprawozdania z podróży do domów salezjańskich na podstawie informacji przekazanych przez sekretarza Vigliettiego. Imię ks. Rua pojawia się tylko w okólniku z dnia 5 maja. Brzmi on: „Nie wolno mi zapomnieć o przekazaniu wam wiadomości o umiłowanym Księdzu Rua, który przez cały czas pobytu Ks. Bosko w Hiszpanii był jego prawdziwym wikariuszem i wsparciem, pośród tak wielu różnych zawodów; bez zmęczenia, żadna praca go nie denerwuje. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Prefekt generalny, ks. Durando, od czasu do czasu kieruje sprawozdania z podróży do domów salezjańskich na podstawie informacji przekazanych przez sekretarza Vigliettiego. Imię ks. Rua pojawia się tylko w okólniku z dnia 5 maja. Brzmi on: „Nie wolno mi zapomnieć o przekazaniu wam wiadomości o umiłowanym Księdzu Rua, który przez cały czas pobytu Ks. Bosko w Hiszpanii był jego prawdziwym wikariuszem i wsparciem, pośród tak wielu różnych zawodów; bez zmęczenia, żadna praca go nie denerwuje. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Imię ks. Rua pojawia się tylko w okólniku z dnia 5 maja. Brzmi on: „Nie wolno mi zapomnieć o przekazaniu wam wiadomości o umiłowanym Księdzu Rua, który przez cały czas pobytu Ks. Bosko w Hiszpanii był jego prawdziwym wikariuszem i wsparciem, pośród tak wielu różnych zawodów; bez zmęczenia, żadna praca go nie denerwuje. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Imię ks. Rua pojawia się tylko w okólniku z dnia 5 maja. Brzmi on: „Nie wolno mi zapomnieć o przekazaniu wam wiadomości o umiłowanym Księdzu Rua, który przez cały czas pobytu Ks. Bosko w Hiszpanii był jego prawdziwym wikariuszem i wsparciem, pośród tak wielu różnych zawodów; bez zmęczenia, żadna praca go nie denerwuje. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny. Ale tym, komu uda się podziwiać kogokolwiek, będzie wiedza, którą na dużej publiczności głosił po hiszpańsku w naszym kościele w Sarrià ». Był 26 kwietnia, poniedziałek wielkanocny.[209]
Ks. Rua zawsze towarzyszył Księdzu Bosko podczas wszystkich wydarzeń na jego cześć, w domu Sarrià iw jego ruchach w Barcelonie. [210]Był u jego boku 14 kwietnia w kolegium Pań Najświętszego Serca; 15 kwietnia z okazji wieczoru, w którym Katolickie Towarzystwo w Barcelonie uczyniło go członkiem honorowym; 17 kwietnia na bankiecie oferowanym przez o. Narciso Pascuala; 29 kwietnia w czasie wizyty u prezesa Banku Barcelony, Oscara Pascuala; 30 kwietnia na konferencji salezjanów współpracowników w kościele Nuestra Señora de Belén; 1 maja podczas Mszy św. Ks. Bosko w tym samym kościele; 2 maja na lunch z arcybiskupem Barcelony; 3 maja we wspaniałym przyjęciu w willi don Luisa Martì Codolar; 4 maja po południu w odwiedzinach rodziny Pons, kolegium jezuickiego i szpitala założonego przez panią Dorotea Chopitea; 5 marca z okazji spotkania z markizą Comillas i ceremonii w kościele Nuestra Señora de la Merced. Jednak z nielicznymi wyjątkami szczegółowy raport sekretarza Vigliettiego nie wspomina o tym. Pamiętajmy o jednym z tych przypadków.
11 kwietnia Ks. Bosko wezwał ks. Rua, reżysera Brandę i sekretarkę Viglietti i opowiedział o śnie, jaki dokonał się w nocy pomiędzy 9 a 10 dniem wśród łez. Było to „misyjne” marzenie, w którym święty widział tłumy młodych mężczyzn, którzy krzyczeli do niego: „Czekamy na ciebie” i grupy prowadzonej przez pasterkę, która pokazała mu Valparaiso z Chile i poza górami, wzgórzami i oceanami, innym miejscem zwanym Pekinem. Pasterzka narysowała linię, która przeszła z Santiago do Pekinu przez Afrykę i powiedziała: „Tutaj masz dokładny obraz tego, co muszą zrobić salezjanie”. „Ale zawołał Ksiądz Bosko, jak możemy to zrobić? Odległości są ogromne, miejsca trudno dostępne, a my nie wystarczy ”. Następnie wskazał na punkty w Indiach lub Chinach na nowicjat nowych rekrutów. Trzej słuchacze, zdumieni, wykrzyknęli kilka razy: „Och! Maria, Maria! ». Nasz wikariusz generalny zapisał wszystkie informacje, które uważał za niebiańskie. Misje zawsze będą mu bliskie. Pewnego dnia nie zawaha się wysłać swoich uczniów do Afryki i Azji. „Jak Maryja nas kocha!” Wykrzyknął Ksiądz Bosko, kończąc opowieść. Ks. Rua zawsze miał zaufanie do tego rodzaju przeczucia.[211]
Nasi trzej podróżnicy opuścili Barcelonę 6 maja, by dotrzeć do Włoch etapami, w dziewięć dni. Następnie zatrzymali się w Geronie, Montpellier, Valence i Grenoble. [212] W tych dwóch ostatnich miastach widzimy Ks. Rua na pierwszym planie.
W Montpellier dr Combal, konsultowany w sprawie stanu zdrowia Ks. Bosko, nie mógł potwierdzić ks. Rua i Viglietti diagnozy dokonanej dwa lata wcześniej w Marsylii: „Ksiądz Bosko nie ma innej choroby niż skrajne pokłony sił. Gdyby Ksiądz Bosko nigdy nie dokonał żadnego cudu, uwierzyłbym w największe ze wszystkich jego istnień. Jest to organizm niepotwierdzony. Jest człowiekiem, który zmarł ze zmęczenia i każdego dnia kontynuuje pracę, je mało i żyje. To dla mnie maksymalny cud ». Dni w Barcelonie całkowicie go wyczerpały.
W ten sposób 11 maja Ks. Bosko nie mógł zorganizować konferencji w Walencji. Zastąpił go Ks. Rua, który opowiedział historię Valdocco. Miał także okazję interweniować na 12. w Grenoble od czasu jego przybycia do miasta. Gdy tylko opuścili stację, trzej podróżnicy odkryli tłum zgromadzony na Piazza San Luigi, w pobliżu kościoła o tej samej nazwie, kiedy ogłosili przybycie cudotwórcy donum. Sąsiednie ulice, plac kościelny przepełniły się ludźmi. Kapłan, ubrany w szpulę i otoczony duchowieństwem, czekał na świętego na drzwiach kościoła. Ludność zamilkła, a kapłan głośno zaprosił Księdza Bosko, aby pobłogosławił parafian, aby wypełnili wszystkie ich intencje. Ksiądz Bosko chętnie słuchał: pobłogosławił tłum i wyruszył w dalszą drogę do biskupstwa. Ale jego ogólne błogosławieństwo nie zaspokoiło oddania społeczeństwa. Według wypowiedzi jego sekretarza na Piazza San Luigi czekała na niego „nowa forma prześladowań”. Ludzie uchwyceni uczuciem, że Viglietti nie wiedział, czy nazywać „entuzjazmem”, czy raczej „wściekłością”, rzucili się na Księdza Bosko, którego Ks. Rua próbował chronić. Przywieźli przedmioty pobożności: krucyfiksy, medale, różańce, które absolutnie chcieli go dotknąć. Ci, którzy nie mogli się do niego zbliżyć, rzucali różańce z dala od ramion, szyi, głowy i ramion. „Pobożna biczowanie”, będzie świadkiem ks. Rua w procesie kanonizacji. Najbliżsi wielbiciele kładą na ustach krucyfiksy lub medale. W końcu udało mu się dotrzeć do głównego seminarium, gdzie miał zostać.
Następnego dnia, 13 maja, przełożony seminarium zaproponował ks. Rua zapewnienie seminarzystów o „duchowym czytaniu” rządów, co w języku Sulpiańskim tłumaczy „lekcję duchową” lub „lekcję duchową”. Seminarium świadka opowie scenę: „Pobożny spowiednik Ks. Bosko podejmuje temat miłości Boga do nas. Jego ogniste słowa ukazują ognistą duszę. To bardziej kontemplacja niż medytacja. Dla Świętego [Ks. Bosko] słowa te stają się ekstazą. Wielkie łzy płyną po jej policzkach, a Messieur Rabilloud [przełożony seminarium], swoim głosem tak słodkim i wciągającym, mówi głośno: Ksiądz Bosko płacze! Niemożliwe jest wyrażenie emocji, które to proste słowo powoduje w naszych duszach. Łzy Świętego są bardziej wymowne niż rozżarzone westchnienia Ks. Rua. Teraz jesteśmy przeniesieni do głębi naszej duszy. Uznaliśmy świętość z gestu miłości i nie potrzebujemy cudów, aby wyrazić naszą cześć świętemu, gdy przechodzimy z sali ćwiczeń do refektarza ».[213]
Bosko, jego wikariusz Rua i sekretarz Carlo Viglietti powrócili do Turynu 15 maja wieczorem, aby rozpocząć nowennę w ramach przygotowań do święta Maryi Wspomożycielki. Ksiądz Bosko, zniszczony zmęczeniem, powoli, bardzo powoli, przeszedł przez szkolny dziedziniec, poprzedzony zespołem młodych ludzi, między dwoma skrzydłami chłopców. Wyjazd do Hiszpanii pozostawi ks. Rua wspomnienie ostatniego triumfu ukochanego mistrza, którego stał się pokornym pastorem.
Ks. Rua starannie i pokornie wypełniał swoją rolę wikariusza. W sierpniu 1886 r. Ks. Bosko powierzył mu przewodnictwo Kapituły Generalnej Córek Maryi Wspomożycielki, która odbyła się w Nizza Monferrato. Przyznał mu niezbędne uprawnienia do każdej decyzji uznanej za przydatną dla interesu Instytutu. W liście, który skierował go do tego celu, dodał: „Odwaga! Pan przygotował dla nas wiele zadań, zróbmy coś, aby je spełnić. Jestem na wpół ślepy i moje zdrowie się załamuje ». [214] Ksiądz Bosko, który nie mógł nic robić poza modlitwą, polegał na swoim wikariusza w spokoju.
Ks. Bosko we wrześniu uczestniczył w salezjańskiej Kapitule Generalnej w Valsalice, która zgromadziła wszystkich dyrektorów domów. Ale i jest to nowość z listem, który oficjalnie zaprosił „Ks. Rua Michele, Wikariusza Generalnego Zgromadzenia”, aby zamiast niego otrzymać duchową relację każdego z członków Kapituły. [215] Ks. Rua dwukrotnie interweniował podczas pracy. W sesji otwarcia przeczytał regulamin rozdziału. W końcowych etapach przekazał członkom Kapituły dwanaście zobowiązań dla dyrektorów, prawdopodobnie poszukiwanych przez samego Księdza Bosko, ale w oparciu o typowy rygor starożytnego prefekta generalnego w kwestii obserwacji ubóstwa, życia wspólnotowego i formacji młodych wychowawców salezjańskich. [216]
Ks. Rua praktykował skrajnie biedę, którą polecił. Jego współczesny Amadei stwierdza, że kiedy przekroczył dziedziniec Oratorium, zdarzyło mu się odebrać nową stalówkę, pokazując to, mówiąc: „Tutaj znalazłem pisanie przez kilka miesięcy!” [217] Jeden z jego młodych sekretarzy, Antonio Dones, powie, że Ks. Rua poprosił go więcej niż raz, aby zabrał swoje ubranie lub obuwie do naprawy przez krawców lub szewców, ale powiedział mu, aby poszedł najpierw do prefekta, aby go mieć zwykły bilet. Kiedy wskazał, że wikariusz Ks. Bosko może się bez niego obejść, odpowiedział: „Wcale nie: tylko prefekt może wydawać rozkazy w laboratoriach”. [218]
Chcieliśmy usunąć go z codziennej medytacji. Don Alessandro Lucchelli (1864-1938) opowie proces apostolski: „Jego zachowanie było godne podziwu. Na pozór wydawało się, że ta pół godziny była tylko intymną rozmową jego duszy z Bogiem, żadne wydarzenie nie mogło go porzucić jego głęboko oddanej postawy. „Rankiem 23 lutego 1887 r., Pierwszego dnia Wielkiego Postu, medytowaliśmy w kościele (byłem czytelnikiem). Drżenie trzęsienia ziemi i ogromna katastrofa były takie, że wydawało nam się, że kopuła Maryi Wspomożycielki upadła. Wszyscy uciekliśmy na zewnątrz. Tylko Ks. Rua pozostawał bez ruchu na swoim miejscu, ku zdumieniu tych, którzy mogli go zobaczyć ”. [219]
Ksiądz Bosko chciał być obecny podczas konsekracji kościoła Najświętszego Serca w Rzymie, za co tak bardzo cierpiał. 20 kwietnia 1887 r. Wyjechał do stolicy, w krótkich etapach, w towarzystwie Ks. Rua i Don Viglietti. Do miejsca przeznaczenia dotarli 30. Ks. Bosko był wyczerpany, ale także ks. Rua, który pewnego ranka, przygotowując się do odprawiania Mszy św., Stracił przytomność i musiał położyć się na łóżku. Ale natychmiast odzyskał siły z taką energią i odprawił Mszę świętą, jakby nic się nie stało.
13 maja policjant w dniu konsekracji, Leon XIII, przyjął Ks. Bosko w. W chwili rozstania Święty zapytał Papieża, czy ks. Rua i Don Viglietti, którzy czekali w przedpokoju, mogli zostać wpuszczeni. Kronikarz przedstawił słowa Papieża: „Ach, ty jesteś Don Rua. Jesteś wikariuszem Zgromadzenia. No cóż! Dowiedziałem się, że zostałeś wychowany przez Księdza Bosko od dzieciństwa. Kontynuuj, kontynuuj pracę i zachowaj w sobie ducha swojego założyciela. O tak, Ojcze Święty, odpowiedział Ks. Rua. Dzięki waszemu błogosławieństwu mamy nadzieję, że będziemy mogli wydać aż do ostatniego tchu dzieło, któremu poświęciliśmy się od dzieciństwa ”. Następnie poprosił o pozwolenie na złożenie wniosku: ułaskawienie w celu ułatwienia wejścia do Zgromadzenia. Papież słuchał go i podążał za jego prośbą.[220]
Trzej podróżnicy wrócili do Turynu 20 maja wieczorem. Jak tylko weszli do Oratorium, Ksiądz Bosko chciał podziękować Maryi w jej sanktuarium. Był to szósty dzień nowenny przygotowujący się do święta Maryi Wspomożycielki. Cała społeczność została zebrana dla zwykłej funkcji. Ks. Rua przewodniczył błogosławieństwu Najświętszego Sakramentu, który Ks. Bosko otrzymał z oddaniem.
Tradycyjnie, z okazji święta Maryi Wspomożycielki, odbyła się konferencja dla Salezjanów Współpracowników z Turynu. W tym roku Ks. Rua go zlecił. Znajdujemy raport na temat Biuletynu Salezjańskiegomiesiąca lipca. „Odbyło się ono w Sanktuarium w wieczór poprzedzający dzień (13 maja), w którym ksiądz Ks. Rua, wikariusz Ks. Bosko, opowiadał o świętach obchodzonych właśnie w Rzymie w celu poświęcenia kościoła Najświętszego Serca, serdecznej publiczności że święty Ojciec Leon XIII udzielił Księdzu Bosko błogosławieństwa, które Najwyższy Hierarcha wzywał wszystkich tych, którzy przyczynili się do powstania wspomnianego wyżej kościoła Najświętszego Serca, postępu misji salezjańskich Patagonii i szczególnej ochrony Maryi Wspomożycielki, która jeszcze w tych ostatnich miesiącach ocalił jako cud od pewnej śmierci Monsignore Cagliero, przywódca tego samego [podczas przekraczania Kordyliery Andów, musiał zeskoczyć z konia, nagle głupkowaty]
Ks. Rua ponownie zastąpił Księdza Bosko, zanim zachorował, z okazji trzech wydarzeń publicznych. 23 i 24 czerwca, na święto św. Jana Chrzciciela, oratorium uroczyście obchodziło, jak co roku, onomastyczny don Giovanni Bosco. Uroczystości odbywały się na dużym dziedzińcu domu, jedynym miejscu mogącym pomieścić zarówno dzieci, jak i licznych gości. Po muzycznej i literackiej chwili, wieczorem 24, Ks. Bosko nie miał szansy jak zwykle się wypowiedzieć. Delegował ks. Rua, aby podziękował w imieniu swojej „akademii” i prezentów. Ks. Rua zrobił to w „poruszającej mowie”, mówi reporter Biuletynu Salezjańskiego, A publiczność przejęła wielkie emocje, również dlatego, że wszyscy byli przekonani, że wydarzenie nigdy więcej się nie powtórzy. Byli uczniowie organizowali bankiet na końcu przyjęcia. Ks. Bosko nie mógł uczestniczyć w tym roku. Ks. Rua zastąpił go i przemówił w jego imieniu. Zachęcał gości do utrzymania ducha i naśladowania zachowania, rad i pragnień ich dobroczyńcy w ich życiu. Słuchacze mieli miłe zaskoczenie odkryciem w Księdzu Rua słynnego ojcostwa Ks. Bosko. [221]
W tym roku święty nie mógł udać się do Francji, jak to było w zwyczaju od 1876 roku. Ale Francuzi przyszli do niego. Było ich ponad dziewięćset robotników, na czele z Leonem Harmelem, który zatrzymał się w Turynie na drodze do Rzymu. Pielgrzymką zamierzali uczcić kapłański jubileusz Leona XIII. Przybyli na stację w Turynie 13 listopada. Chcieli spotkać się z Księdzem Bosko, ale ta mała dostępna nie pozwoliła im udać się na Valdocco. Dlatego Ks. Bosko spotkał się z nimi razem z ks. Rua, aż do Parco del Valentino, gdzie restauracja czekała na pielgrzymów. Uroczyście ich pobłogosławił i chciałby porozmawiać, ale głos ledwie dotarł do pierwszego rzędu. Dlatego zaprosił Ks. Rua, aby przemawiał w jego imieniu. Zrobił to bez problemów i po francusku. Ksiądz Bosko, powiedział, gratuluje i dziękuje pielgrzymom; poprosił ich, aby poprosili Papieża o całą rodzinę salezjańską o łaski, których potrzebuje, aby wypełnić swoją misję; zaprasza ich do odwiedzenia kościoła Najświętszego Serca w Rzymie; obiecuje odprawić Mszę św. następnego dnia, aby otrzymać boskie łaski przez całą pielgrzymkę. Po przemówieniu pielgrzymi paradowali przed Ks. Bosko, który dał każdemu z nich medal Maryi Wspomożycielki. Wielu włożyło do jego dłoni srebrną monetę, którą wręczył Ks. Rua.[222]
24 listopada kościół Maryi Wspomożycielki został napełniony wiernymi na nową ceremonię. Polski książę Augusto Czartoryski, który po raz pierwszy spotkał Ks. Bosko w Paryżu w maju 1883 r., Zrealizował swoje marzenie i wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego. Otrzymałby habit zakonny z rąk Ks. Bosko. Trzech innych dorosłych trzymało go przy sobie: Francuza, Anglika i Polaka. Bosko posuwał się powoli, bardzo powoli, w chórze z czterema postulantami. Po śpiewaniu Veni Creatorzaprosił ich słowami rytuału, by oderwać starca. Potem opuścili kurtkę i związali się z duchownymi, do których uczęszczali. Potem zaprosił ich, aby przyodziali nowego mężczyznę i dał wszystkim szatę. Następnie Ks. Rua podszedł do kazalnicy i wygłosił kazanie okoliczności począwszy od zdania proroka Izajasza: Filii tui de longe venient [Twoje dzieci przyjdą z daleka]. Po śpiewie Te Deum , kiedy opuścili kościół, starsi skomentowali i powiedzieli: „Ks. Rua mówił z duchem i sercem Ks. Bosko”. [223]
Od połowy grudnia 1887 roku zdrowie Ks. Bosko pogarszało się coraz bardziej. Ks. Rua zawsze pozostawał obok niego, gotowy na każdą ewentualność. 21 grudnia koniec wydawał się bliski. Wił się z powodu ciągłych nudności. Był gorączkowy. Jego pielęgniarki z obawy, że go zwymiotują, nie wiedziały, co go nakarmić. Oddychał ciężko. Wieczorem zwierzył się swoim bliskim, że około czwartej po południu czuł, że wkrótce wygaśnie. „Nie byłem już niczego świadomy”. Prosił o ostatnie sakramenty. „Viglietti powiedział sekretarzowi, że nie jesteś jedynym księdzem tutaj. Potrzebuję kogoś, kto da mi ostateczną rację ». „Ks. Bosko odpowiedział, że sekretarz Don Rua jest zawsze tutaj”. [224]Jego życzenie zostało spełnione w Wigilię Bożego Narodzenia. Mons. Cagliero uroczyście przyniósł mu wiatyk podczas mszy wspólnotowej, wczesnym rankiem. I dał mu namaszczenie około jedenastej w nocy.
Zaniepokojony sytuacją, między 26 a 31 grudnia, ks. Rua codziennie wysyłał dyrektorom szczegółowy okólnik na temat ewolucji choroby Ks. Bosko. [225] Okólnik z 27 grudnia mówił o zapaleniu serca, czyli chorobie, która dotknęła serce i płuca. Jednak zwykła jowialność chorych przeważała nad złem i bólem. Kiedy 26 lutego trzech lekarzy skonsultowało stan jego zdrowia przy łóżku, zwierzył się Viglietti, pacjentowi komedii Moliera: „ Videamus quid valeat scientia et peritia trium doctorum»[Zobaczmy, ile warte są nauki i kompetencje trzech lekarzy]. 27 lutego, podczas gdy czterech salezjanów, wśród których Ks. Rua i lekarz szukali sposobu na przeniesienie go z jednego łóżka do drugiego, powiedział: „Musimy to zrobić: przymocuj linę do szyi i pociągnij mnie z jednego do drugiego łóżka”. Przeniesienie było przecież prawdziwym bałaganem: Ks. Rua znalazł się na nowym łóżku z leżącym na nim Księdzem Bosko.
Dzieci wskazywały na jego duchowe refleksje. W okólniku z 30 grudnia ks. Rua napisał: „Ostatniej nocy, w czasie, kiedy mógł mówić z mniejszym trudem, kiedy byliśmy w jego łóżku, mgr. Cagliero, Don Bonetti i ja, mówiliśmy między innymi: „Polecam nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki i częstą komunię”. Następnie dodałem: „To może być użyty jako prezent noworoczny, który zostanie wysłany do wszystkich naszych domów”. Wznowił: „To jest przez całe moje życie ...” Potem zgodził się, że powinno ono również służyć jako wiązanka. Nie zapominajmy o tej cennej rady naszego umiłowanego ojca. Skorzystajmy z tego w praktyce, polecamy go naszym młodym ludziom i używajmy go, by błagać o łaskę jego wyzdrowienia ».
Zło wydawało się zanikać. Ksiądz Bosko był trochę lepszy, a lekarze rozmawiali o możliwym wyzdrowieniu, radośnie ogłoszonym przez ks. Rua 31 grudnia. Ale nie było potrzeby oszukiwania się. 2 stycznia ks. Rua próbował złagodzić optymizm: „Poważna choroba naszego ukochanego ojca nie pogarsza się, ale poprawa jest bardzo powolna. Niebezpieczeństwo nieuchronnej śmierci wydaje się niemożliwe. Życzy wszystkim na nowy rok dobrego zdrowia duchowego i cielesnego, aby móc rozwijać się w cnocie, w nauce iw różnych codziennych zajęciach ». Przerwa trwała trzy tygodnie. Ksiądz Bosko znowu zaczął mówić, jadł trochę i odwiedzał. Jednak był sceptyczny. 6 stycznia ostrzegł sekretarkę Viglietti: „Dobrze będzie, jeśli powiesz don Rua, że mnie obserwuje. Czuję się trochę lepiej, ale moja głowa już nic nie wie. Nie pamiętam, czy jest to poranek czy wieczór, jaki rok lub jaki jest dzień, czy jest to święto, czy dzień powszedni ... Nie wiem jak podpowiedzieć ... Nie wiem, gdzie jesteś. Jak tylko poznam ludzi ... Nie pamiętam okoliczności ... Zawsze się modlę, ale nie wiem na pewno ... Pomóż mi! ».[226]
Począwszy od 24 stycznia ponownie zaczął się pogarszać. [227]Od 27 lat często tracił przytomność i zachwycał się. Kiedy znalazł swoją jasność, powitał drogich uczniów: Berto, Durando, Bonetti i Ks. Rua. „Powiedz młodym mężczyznom, aby czekali na nich w niebie” - powtórzył. Noc od 29 do 30 była bardzo bolesna dla biednego Księdza Bosko, który nie mógł oddychać ani połykać. Około drugiej nad ranem zaczął drżeć, szczękał zębami i dyszał. Nawet jego łóżko zadrżało. Przerażona pielęgniarka próbowała go podnieść, Ksiądz Bosko ścisnął go mocno i przez chwilę pielęgniarka myślała, że oddycha rękami. Ale uspokoił się. Szeptem wezwał Maryję Wspomożycielkę i dodał: „Niech się to stanie z całą wolą Boga!” O wschodzie słońca zrozumiano, że ma sparaliżowane ramię. Później już nie mówił, ale chciał powiedzieć coś swoim bliskim. Być może szepnął tego ranka w uchu swego wielkiego ucznia: „Spraw, byś się kochał!” A ks. Rua zdecydował, że salezjanie i młodzi ludzie przejdą, by pocałować rękę umierających. Na schodach pokoju Ks. Bosko była długa, cicha teoria. Leżał bezwładnie, z wiszącym ramieniem, krucyfiksem na piersi. Wiele przyniosło medale, krucyfiksy, różańce i obrazy, które z tej chwili zmieniły się w relikwie. Po smutnym obiedzie wspólnoty główni przełożeni, Cagliero, Rua, Bonetti, Belmonte, Sala ... dotarli do pokoju umierającego człowieka, który znajdował się w pobliżu jadalni. Klęcząc na podłodze wokół łóżka cierpiącego ojca, modlili się i nie zdecydowali się odpocząć. W końcu pomyśleli o spędzeniu nocy siedząc w następnym pokoju, gotowi rzucić się do pierwszego znaku. Mniej więcej o wpół do pierwszej oddech stał się strasznie ciężki. Enria ostrzegł swoich przełożonych. Ks. Rua i ks. Cagliero wymówił formuły rekomendacji duszy. Asystenci płakali, szlochali i modlili się w tym samym czasie. Potem ciężki oddech ustał, a wraz z nim przerażenie i ból cierpiących. Ks. Rua wpadł na pomysł, który najlepiej pasował do duszy drogiego Ks. Bosko. Pożyczył mu rękę i głos, aby mógł błogosławić swoich synów rozsianych po całym świecie. Podszedł do łóżka i powiedział głosem zdławionym żalem: „Księdzu Bosko, jesteśmy tu jego dziećmi i błagamy o Jego błogosławieństwo. Pobłogosław nas i pobłogosław wszystkich, którzy są rozproszeni po świecie i misjach. A ponieważ nie może już podnieść prawej ręki, będę go wspierać i wypowiadać formułę,
Z niezwykłą łagodnością podniósł rękę ojca i wypowiedział słowa błogosławieństwa na swoich braciach, którzy płakali ze wzruszenia. Minęły około dwóch godzin. Na sygnał Enrii przełożeni dotarli do umierającego człowieka, aby recytować litanie umierających i Proficiscere . Ksiądz Bosko zmarł o czwartej i trzeciej czwartej tego ranka, 31 stycznia 1888 roku.
Aby ogłosić śmierć Ks. Bosko, ks. Rua natychmiast napisał długi i wzruszający list okólny „do salezjanów, Córek Maryi Wspomożycielki, Współpracowników i Salezjanów Współpracowników” z dnia 31 stycznia. Obiecał w nim: „Mianowany na ich miejsce, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby spełnić wspólne oczekiwania. Wspomagani pracą i radą współbraci, pewni, że Towarzystwo Pobożne św. Franciszka Salezego, wspierane przez ramię Boga, wspierane przez opiekę Maryi Wspomożycielki, pocieszone miłosierdziem zasługujących Salezjanów Współpracowników i zasłużonych Współpracowników, będzie kontynuowało rozpoczęły się prace jego wybitnego i zmarłego Założyciela, zwłaszcza w celu kultywowania ubogich i opuszczonych misji młodzieżowych i zagranicznych ”. [228]
Jego przyszły program Przełożonego Generalnego, całkowicie wierny Ks. Bosko, przeszedł przez te linie.
1 lutego ciało Księdza Bosko zostało umieszczone w fotelu, ubrane w kapłańskie ubranie, w kościele św. Franciszka Salezego, aby czczony był przez młodzież domu i tłum wielbicieli. Salezjanie czuwali nad nim całą noc. Ks. Rua długo klęczał na modlitwie, w pobliżu świętych szczątków. Kiedy nadszedł ranek, położyli go w potrójnej trumnie. Msza pogrzebowa została odprawiona w kościele Marii Ausiliatrice rankiem 2 lutego, a procesja salezjanów i młodzieży oratorium przeszła ulicami dzielnicy przed tłumem. Ośmioro księży salezjańskich nieśli trumnę. Za nim, między Donem Durando i Donem Sala, Don Rua posuwał się z pochyloną głową, z ogromnym bólem. Procesja nie zatrzymała się na cmentarzu miejskim, ale wróciła do kościoła Marii Ausiliatrice.
Problem miejsca pochówku Ks. Bosko dręczył przełożonych salezjańskich w tamtych czasach. Chcieliby umieścić ciało założyciela w krypcie sanktuarium Maryi Wspomożycielki, ale władze cywilne na to nie pozwoliły. W końcu, po wielu praktykach w Turynie i Rzymie, uzyskano pochowanie go poza murami Turynu, w domu salezjańskim w Valsalice, który z college'u dla szlachty został przekształcony na początku tego roku szkolnego w seminarium dla młodzieży salezjanów. Ci duchowni mieliby opiekę. Aby nie sprowokować komentarzy antyklerykalnych, transport zorganizowano prywatnie. A Ks. Rua namawiał duchownych, by często chodzili do grobu Ojca. On sam będzie regularnie podróżował co miesiąc z Oratorium do Valsalice na gorącą modlitwę. [229]
W okólniku z 31 stycznia, mówiącym o Księdzu Bosko, ks. Rua napisał: „Będąc odpowiedzialnym za ich utrzymanie, zrobię, co w mojej mocy, aby spełnić wspólne oczekiwania”. Dlaczego nie powiedzieć, że go zastąpi? Niuanse salezjanów nie miały znaczenia, było oczywiste, że ks. Rua będzie następcą Ks. Bosko. Ale Ks. Rua nadal uważał się za zwykłego wikariusza. Nic więcej. Nie znał żadnego formalnego dekretu, który uczyniłby go wikariuszem z prawem dziedziczenia. Ksiądz Bosko nigdy o tym nie wspominał ani ustnie, ani na piśmie. Opierał się on na komunikacji arcybiskupa Alimondy. Ale postanowienia te w żaden sposób nie wykluczały regularnych wyborów Kapituły generalnej.
Następnie zapytał arcybiskupa, który poradził mu, aby zwrócił się do Rzymu. 8 lutego ks. Rua przedstawił Leo XIII oświadczenie na temat sytuacji. Zakończył tymi wyrażeniami: „Błogosławiony Ojcze, biorąc pod uwagę moją słabość i niezdolność, czuję się wezwany, abyś uczynił cię pokorną modlitwą, chcąc sprowadzić twoje mądre spojrzenie na inny, bardziej odpowiedni temat, i uwolnić pisarza z żmudnego urzędu Przełożonego Generalnego, zapewniając cię jednak że z pomocą Pana nie przestanę użyczać z całą moją żarliwością mojej słabej pracy na rzecz Pobożnego Towarzystwa, w jakimkolwiek stanie, w jakim zostałem umieszczony ”. [231]
Członkowie Kapituły Wyższej nie byli tego zdania. Następnego dnia wystosowali wspólny list do kardynała Parocchiego, opiekuna Towarzystwa Salezjańskiego, wyjaśniając przyczyny przemawiające za potwierdzeniem Ks. Rua; zapewnili go, że całe Zgromadzenie nie tylko pokornie mu się podda, ale poczułoby szczerą i bardzo serdeczną radość. Dlatego modlili się, aby zgłosić to Ojcu Świętemu. [232]
Dokument pomógł uciszyć głosy tych, którzy w Rzymie przewidzieli nieuniknioną katastrofę dzieła Ks. Bosko. Według niektórych postaci kurii nie było salezjanów, którzy mogliby zbawić Zgromadzenie. Jedynym lekarstwem byłoby rozwiązanie go i włączenie jego członków do innej firmy o podobnych celach. Te obawy dotarły do Leona XIII i tak zrobiły na nim wrażenie, że rozważa tak radykalny środek. Papież nie znał się wystarczająco na Księdzu Rua, którego widział tylko raz w maju 1887 r. Jego proste, a nawet naiwne zachowanie nie pozwoliło mu zidentyfikować w nim cech intelektualnych niezbędnych do osiągnięcia sukcesu Ks. Bosko.
Prymitywnie w tamtych czasach ks. Emiliano Manacorda, biskup Fossano, który kochał Ks. Bosko i jego pracę. Ten biskup znał kurię rzymską, w której rozpoczął swoją karierę. Gdy tylko dostrzegł niebezpieczeństwo, starał się rozwiać wątpliwości i obawy, próbując udowodnić, że salezjanom nie brakowało wartościowych ludzi. Można zatem mieć zaufanie do przyszłości ich społeczeństwa. List kapitulny przybył w tym samym momencie i został przeczytany z wielkim zainteresowaniem, zwłaszcza że został podpisany przez ks. Giovanni Cagliero. Kardynał Parocchi natychmiast udał się do papieża. Po przesłuchaniu poinformował Cagliero o wyniku rozmowy: „Cieszę się, że otrzymałem od Świętości N. Signore spełnienie właściwej prośby VS Ill.ma i jego godnych współbraci, Pośpieszam się w tym uczestniczyć, najdroższa Mosignor, dobra wiadomość. W tym momencie Ojciec Święty potwierdził mianowanie ks. Rua na Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Salezjańskiego przez 12 lat. Chwalcie Panaqui mortificat et vivificat ! ». Następnie wysłał mu dekret po łacinie, który nazwał ks. Rua Przełożonego Generalnego, począwszy od 11 lutego 1888 r., Z zastrzeżeniem, że procedura ta była ważna tylko raz i dlatego nie mogła stanowić precedensu w odniesieniu do nakazów Konstytucji. [233] Z tego dokumentu dowiedzieliśmy się, że istniał poprzedni dekret z 27 listopada 1884 r., A więc datowany na czas mianowania ks. Rua na wikariusza generalnego. Co się z tym stało? Tajemnica!
W dwa tygodnie lutego ks. Rua dotarł do Rzymu. Jako były członek Braci Szkół Chrześcijańskich, chciał uczestniczyć 19 lutego w ceremonii beatyfikacyjnej Giovan-Battista de La Salle, gdzie mógł zobaczyć Leona XIII. Od tego momentu jego troską będzie rozpoczęcie procesu beatyfikacji Ks. Bosko. Sława świętości, która towarzyszyła mistrzowi podczas jego życia, zmieniła się w ogólne przekonanie w trakcie jego choroby i po jego śmierci. Ks. Rua, który z całego serca wierzył w świętość Ks. Bosko, był już zajęty dwadzieścia cztery godziny po pogrzebie. Zebrał Kapitułę Najwyższą, aby rozważyć możliwość przemyślenia przyczyny. Tak więc w Rzymie, pośród osobowości kurii, którą spotkał, był promotor wiary, ks. Caprara, wiedzieć, jak można to zrobić, aby bezzwłocznie rozpocząć sprawę Księdza Bosko. W ten sposób wiedział, że wszystkie dokumenty dotyczące cudów i łask uzyskanych za jego wstawiennictwem należy zebrać jak najszybciej. Ks. Rua powierzył to zadanie Don Giovanni Bonetti.[234] W dniu 28 lutego, podczas sesji Kapituły Najwyższej, Bonetti zostanie zaproszony do sporządzenia streszczenia faktów i cnót Ks. Bosko oraz do zadawania pytań bezpośrednim świadkom. [235]
Papież przywitał Ks. Rua na prywatnej audiencji rankiem 21 lutego. O spotkaniu, o którym zostawił nam długi raport dołączony do Okólnika do salezjanów z 19 marca, przypomniał przede wszystkim zalecenie papieża: od pewnego czasu powinien był powstrzymać ekspansję Towarzystwa, aby nie ryzykować złej przygody innych zbory, które założyły ośrodki z tylko dwiema lub trzema osobami, które następnie musiały zamknąć się na litość. Zebrał też z ust serię lekcji na temat formacji ascetycznej, które należy przekazać nowicjuszom. Ks. Rua powinien był szczególnie uważać, aby przyjmować w domu tylko osoby o udowodnionej cnocie, iw tym celu został wezwany do ustanowienia surowego nowicjatu. „Czy sprawiasz, że nowicjat robi to dobrze? Jak długo? - zapytał papież z pewnością zdaje sobie sprawę z zdolności adaptacyjnych Ks. Bosko w tej dziedzinie. „Tak, Ojciec Święty odpowiedziałby ks. Rua, że nowicjat jest zazwyczaj wykonywany przez nas przez rok przez aspirantów do kariery kapłańskiej i przez dwóch przez braci”. „Papież zrobiłby dobrze, ale poleciłby tym, którzy kierują nimi, aby pilnie czekali na reformę życia nowicjuszy. Te, gdy wchodzą, niosą ze sobą trochę żużlu; i dlatego muszą być z niego oczyszczeni i oddani do ducha samozaparcia, posłuszeństwa, pokory i prostoty oraz innych cnót niezbędnych do życia zakonnego; a zatem w nowicjacie głównym studium i powiedziałbym tylko, że musimy dbać o własną doskonałość. A kiedy nie mogą się naprawić, nie bój się ich odepchnąć. Lepiej kilku mniej członków,[236]
Dziesięć lat wcześniej, ks. Gastaldi trzymał ten sam język w formacji duchowej salezjanów. Nie pozwalając sobie na omijanie przez Księdza Bosko, podobnie jak jego życzliwy poprzednik, papież przyjął stanowiska salezjańskie na temat formacji wniebowstąpionego potomstwa . Nowicjat nie jest ani kolegium, ani oratorium, lecz typową instytucją. Leon XIII wychwalał bierne cnoty niezbędne dla tych, którzy chcą żyć jako zakonnicy. Ks. Rua, człowiek porządku i dyscypliny, prosił o nic innego, jak tylko o stosowanie lekcji u drugiego. Pod jego rektorem nowicjaty salezjańskie, zreformowane według tej formuły, będą się rozmnażać, a instytuty zobaczą, że liczba zapisanych w formacji w dobrym porządku zmniejsza sięprzez mniej lub bardziej wykwalifikowanych reżyserów. Należy zauważyć, że wskazania Papieża, o ile ks. Rua wiernie powtarzał częściowo, pasowały do wskazówek nowego Przełożonego Generalnego w poprzednim okólniku do dyrektorów z 8 lutego. Poprosił także salezjanów, aby się uspokoili, ale z powodów finansowych. Przewiduj wagę praw spadkowych, które Spółka powinna była zapłacić. Poinstruował dyrektorów, korzystając z instrukcji pozostawionych przez Ks. Bosko: „Niech prace budowlane zostaną zawieszone; żadne nowe domy nie są otwierane (a także oznacza to, że nie zakładamy nowych zobowiązań w istniejących domach, które wymagają większych nakładów osobowych lub nadzwyczajnych), nie otrzymujemy dekantacji długów; ale powszechne prośby są wykorzystywane do spłaty sukcesji, do wygaśnięcia zobowiązań, do uzupełnienia personelu istniejących domów ».[237]
W swoim pierwszym liście jako Przełożonego Generalnego z dnia 9 marca 1888 r., W Dzień Świętego Józefa, to samo napięcie nie jest postrzegane, ponieważ jest bardzo zrozumiałe. Na początku jego mandatu istniały dwie dominujące myśli: przyczyna Księdza Bosko i wierność Jego przykładowi. Napisał, że w Rzymie kard. Parocchi nalegał: „Polecam wam sprawę Ks. Bosko, polecam wam sprawę Ks. Bosko”. Ks. Rua, wykształcony w zakresie procedur kanonizacyjnych, wezwał zatem wszystkich współbraci do napisania tego, co wiedzieli szczególnie o życiu Założyciela, o jego cnotach kardynalnych, teologicznych i moralnych, o nadprzyrodzonych darach: uzdrowieniach, proroctwach, wizjach i podobnych rzeczach. Oświadczenia powinny były zostać przekazane Don Giovanni Bonetti jako dyrektorowi duchowemu, odpowiada za ich zbieranie, aby mogły służyć jako podstawa do wprowadzenia przyczyny. Ks. Rua ostrzegł świadków, że zostali poproszeni o potwierdzenie swoich oświadczeń pod przysięgą i dlatego mieli wszelkie zainteresowanie, aby być niezwykle precyzyjnymi. W rzeczywistości dopiero 2 czerwca 1890 r. Ks. Rua ogłosił dekret, który powołał postulatora Giovanniego Bonettiego do sprawy Ks. Bosko.[238]
Z drugiej strony ks. Rua uważał, że salezjanie powinni czuć się szczęśliwymi dziećmi ojca, jak Ks. Bosko. Ich troską było wspieranie i, w jego czasach, rozwijanie coraz większej liczby dzieł, które rozpoczął, wierne podążanie za ich metodami i naukami, nawet w sposób mówienia i działania, próbując „naśladować model, który Pan w swojej dobroci dał nam w nim ». Ks. Rua uroczyście oświadczył: „To, najdroższe dzieci, będzie programem, za którym pójdę w moim biurze; to także jest celem i studium każdego salezjanina ”. [239] Wśród wielkich prób jego życia, będą dokładnie pewne radykalne zmiany nałożone przez władzę rzymską na jego absolutną wierność linii Ks. Bosko.
Jako Przełożony Generalny, ks. Rua otrzymał od Księdza Bosko drzewo z wieloma mocnymi gałęziami, które powinien był kultywować i rozwijać, w skrócie prawdziwa rodzina zakonna, składająca się ze Stowarzyszenia św. Franciszka Salezego, znanego jako Salezjanie, przez Instytut Córek Maryi Wspomożycielki i Pobożnej Unii Salezjanów Współpracowników.
W tym czasie statystyki Towarzystwa Salezjańskiego liczyły 768 profesów wieczystych (w tym 301 kapłanów), 95 profesów czasowych, 276 przypisanych (lub nowicjuszy) i 181 kandydatów (postulantów), wszystkich podzielonych na 56 domów. Oprócz Oratorium Valdocco i trzech domów formacyjnych w Piemoncie, pozostałe 52 domy zostały zgrupowane w 6 prowincjach religijnych, zwanych według ich regionu osadniczego: Piemont, Liguria, Rzym, Francja, Argentyna, Urugwaj i Brazylia. Domy w Hiszpanii, Anglii i Austrii (Trento) były nadal zależne od prowincji rzymskiej.
Ksiądz Bosko pozostawił swoim synom religijnym „duchowy testament”, który zasługuje na odnotowanie tutaj, przede wszystkim dlatego, że ks. Rua zawsze będzie go uważał z religijnego punktu widzenia.
Zanim odejdę na wieczność, muszę wypełnić pewne obowiązki wobec ciebie i tym samym zaspokoić gorące pragnienie mojego serca. Przede wszystkim dziękuję wam z całego serca za posłuszeństwo, które mi daliście, i za to, co pracowaliście, aby wspierać i propagować nasze Zgromadzenie. Zostawiam cię tu na ziemi, ale tylko na chwilę. Mam nadzieję, że nieskończone miłosierdzie Boże sprawi, że wszyscy znajdziemy się pewnego dnia w błogosławionej wieczności. Czekam tam na ciebie.
Polecam ci nie płakać moją śmiercią. Jest to dług, który wszyscy musimy zapłacić, ale potem każdy wysiłek podtrzymany dla naszego mistrza, naszego dobrego Jezusa, zostanie w dużej mierze wynagrodzony, zamiast płakać, podejmuj stanowcze i skuteczne postanowienia, aby pozostać silnym w powołaniu aż do śmierci.
Obserwujcie i sprawcie, aby ani miłość świata, ani miłość do krewnych, ani pragnienie wygodniejszego życia nie doprowadziły was do wielkiej niestosowności sprofanowania świętych ślubów i tym samym zdradzenia profesji zakonnej, którą poświęciliśmy się Panu. Nikt nie bierze tego, co daliśmy Bogu, a jeśli kochałeś mnie w przeszłości, nadal kochaj mnie w przyszłości, przestrzegając dokładnie naszych konstytucji.
Twój pierwszy rektor nie żyje. Ale nasz prawdziwy przełożony, Chrystus Jezus, nie umrze. On zawsze będzie naszym nauczycielem, naszym przewodnikiem, naszym modelem; ale wierzysz, że w swoim czasie będzie naszym sędzią i nagradzaczem naszej lojalności w jego służbie.
Wasz Rektor nie żyje, ale zostanie wybrany inny, który będzie się troszczył o was i wasze wieczne zbawienie. Słuchajcie go, kochajcie go, słuchajcie go, módlcie się za niego, tak jak dla mnie. Do widzenia, drogie dzieci, do widzenia. Czekam na ciebie w niebie. Tam będziemy rozmawiać o Bogu, Maryi, matce i wsparciu naszego Zgromadzenia; tam na zawsze pobłogosławimy nasze Zgromadzenie, którego przestrzeganie zasad przyczyniło się z mocą i skutecznie do zbawienia nas. [240]
Instytut Córek Maryi Wspomożycielki, z woli Ks. Bosko, został całkowicie zintegrowany ze Stowarzyszeniem św. Franciszka Salezego. Przełożony Generalny salezjanów był także, na mocy Konstytucji, ich przełożonym generalnym. Zasady te były zgodne z Regułą Salezjańską. Ich celem było zapewnienie sióstr apostolskich podobnych do tych, które wykonywali salezjanie na rzecz młodzieży. Z nimi, przez dziesięć lat, założyli dzieła w Ameryce Południowej, teraz liczyli 390 profesów i 100 nowicjuszy, trzydzieści pięć domów we Włoszech, cztery we Francji, jeden w Hiszpanii, sześć w Argentynie, trzy w Urugwaju. Łącznie 49 prac, z których cztery to siedziba prowincji, Turyna, Trecastagni na Sycylii, Almagro w Buenos Ayres (Argentyna) i Villa Colon w Montevideo (Urugwaj).
Pobożna Unia Salezjanów Współpracowników była dziełem Ks. Bosko w 1874 r. I uznana przez Piusa IX w 1876 r. Nie mógł dołączyć do swojego Towarzystwa z członkami, którzy żyli poza społecznością i którzy praktykowali Regułę w zakresie ich możliwości, jak przewidywano w jednym z rozdziałów projektu Konstytucji Towarzystwa jedno z najbardziej spornych przez władze rzymskie stworzyło nową rzeczywistość z konkretną regulacją. Był w swoim duchu czymś w rodzaju trzeciego porządku salezjańskiego, z głównym celem osobistego uświęcenia, nie tyle poprzez ćwiczenia pobożności, co miłości dla młodzieży. Oczywiście ci Współpracownicy pomogliby mu i bardzo skutecznie. Stąd zrodziłoby się nieskończone zamieszanie pomiędzy Współpracownikami i dobroczyńcami, a ponadto faworyzowane przez samego Księdza Bosko,Biuletyn Salezjański . To zamieszanie umocniło się w miesiącach, które nastąpiły po śmierci Ks. Bosko, z roszczeniem „List-testament do Współpracowników”, wydrukowanym w ośmiostronicowej książeczce i opatrzonym listem okólnym od Ks. zapisz się do Biuletynu Salezjańskiego . [241] Niestety otworzyło się w nagłówku: „Moi dobrzy dobroczyńcy i dobrzy dobroczyńcy”, odzwierciedlenie błędnego pomysłu, który zrobił jego prawdziwy redaktor, Giovanni Bonetti. [242]
Należy zauważyć, że intencją Ks. Bosko w stworzeniu tej pobożnej unii była tylko działalność charytatywna i społeczna. W rozporządzeniu z 1876 r. Wyraźnie stwierdzono, że „podstawowym celem Salezjanów Współpracowników jest uczynienie sobie dobrego poprzez standard życia, na ile to możliwe, podobny do tego, który odbywa się we wspólnym życiu”. I znowu: „Wielu chętnie pójdzie do klasztoru, ale tych w wieku, którzy ze względu na zdrowie lub kondycję, wielu z braku możliwości jest absolutnie zabronione. Stając się salezjanami współpracownikami, mogą kontynuować swoje zwykłe zajęcia, w swoich rodzinach i żyć tak, jakby faktycznie byli w Zgromadzeniu. Tak więc od Najwyższego Papieża to Stowarzyszenie jest uważane za trzeci porządek starożytnych z tą różnicą, że w nich chrześcijańska doskonałość została zaproponowana w wykonywaniu pobożności; tutaj głównym celem jest aktywne życie w miłosierdziu wobec bliźniego, a zwłaszcza młodzieży w niebezpieczeństwie ».[243]
Ks. Bosko, wierny matce idei swego starożytnego rozdziału konstytucyjnego De externis , uczynił swoich Współpracowników rodzajem zakonników na świecie. Ale te niuanse nadal unikały pomocy Ks. Rua, kiedy przejął odpowiedzialność całej rodziny salezjańskiej. On sam odkryłby je szybko, co zobaczy na Bolońskim Kongresie Współpracowników.
Współpracownicy byli liczeni w tysiącach we Włoszech i we Francji. Wielu członków duchowieństwa weszło w ich szeregi, jak wielu świeckich wszystkich warunków: szlachta, burżuazja, rzemieślnicy, kupcy lub chłopi. Stowarzyszenie było otwarte dla kobiet. Zgodnie z formułą ks. Ceria Współpracownicy stanowili długą kadencję Zgromadzenia w społeczeństwie. Ks. Rua uciekłby się do Pobożnej Unii Współpracowników, starając się go dobrze zorganizować. Ale potrzeba dwóch pokoleń, aby właściwie zrealizować matczyną ideę Trzeciego Zakonu Salezjańskiego Księdza Bosko, który w duchu był armią oddanych dobroczyńców.
Wszystkim, ale szczególnie salezjanom i Córkom Maryi Wspomożycielki, ks. Rua chciał pokazać się jako kochający ojciec, tak jak Ksiądz Bosko wiedział, jak być, szepcząc mu do ucha na łożu śmierci: „Spraw, byś się kochał!”. Inteligentnie postawiłby się na schodach swego mistrza duchowego, którego wizerunek towarzyszyłby mu na całej plebanii. Chciał przekazać ideę, że Ksiądz Bosko nie opuścił Oratorium. Z tego powodu opuścił pokój, w którym zmarł w stanie nienaruszonym, umieścił swoje biuro w sąsiednim pokoju, gdzie niedawno otrzymał Ks. Bosko. Jedyną zmianą w meblach była aranżacja sofy, która każdej nocy zamieniała się w łóżko na resztę nocy. [244]
Kardynał Gaetano Alimonda nie pomylił się, gdy w oracji pogrzebowej udzielonej w Maryi Wspomożycielce 1 marca 1888 r., Trzydzieści dni po śmierci Ks. Bosko, potwierdził, że nadal żyje i pracuje w Turynie. „Bóg nie dał nam swego serca tylko po to, by płakać; dał nam serce, umysł, fantazję, aby zastąpić łzy słodką pociechę, dał nam cudowną moc zadośćuczynienia, rekonstrukcji w naszych ideach, w naszej wyobraźni iw naszej miłości obrazu ludzi, którzy już nie są, ubrać ich, zmieniać je, jakby były żywą istotą, przynosząc je z powrotem do nas. Dlatego chcę zobaczyć przyjaciela, dobroczyńcę, ojca, zobaczyć i pozdrowić Jana Bosko. [...] Śmierć, nie wiem, w rapircelo, w ukrywaniu go, otaczała go niemal aureolą. Dlatego zobaczę go z większym szacunkiem niż wcześniej,[245] Gdyby był ktoś, kto bardziej niż ktokolwiek inny dostrzegłby aurę Ks. Bosko u jego boku, był to niewątpliwie nasz Ks. Rua. Błagał go, aby nigdy go nie opuszczał.
W rzeczywistości próbował być innym Ks. Bosko. Przez miesiące zbierał Kapitułę Wyższą w tym samym pokoju, w którym zmarł. Jego pomocniczy cień nadal był obecny dzięki woli jego następcy. Chronił decyzje, które podejmował swą władzą, która stała się niewidzialna. Oczywiście ich temperamenty były inne. Łatwiej podeszliśmy do Ks. Rua, który był trzeźwy i niezbędny, w porównaniu do Ks. Bosko, który zawsze był uprzejmy. Ale rada powtarzana przez umierającego mistrza: „Spraw, byś się kochał!” Nigdy nie przestała w nim odbijać się echem i owocować. Don Rua nigdy nie poddał się gniewowi, a nawet nieodpowiednim kliknięciom. Wiedział, jak wyrazić swój sprzeciw, nieunikniony w pewnych sytuacjach, ale wyraził to z takim spokojem, że nigdy nie irytował tych, którym zaprzeczał.
24 czerwca, w święto św. Jana Chrzciciela, przypomniał wszystkim synom Valdocco, zwłaszcza byłym studentom, tradycyjne uroczystości na cześć ich ojca i nauczyciela. Postanowiono kontynuować wydarzenie, świętując następcę Michele Rua. W 1888 roku, w żałobie, nic nie zostało zrobione. Ale w 1889 r. Sytuacja się zmieniła. 22 czerwca, w ramach przygotowań do festiwalu, w Valsalice zainaugurowano kaplicę pogrzebową Ks. Bosko w obecności dwóch tysięcy osób. Następnego dnia, o 5 rano, ks. Rua odprawił pierwszą mszę w tej kaplicy, która będzie mu tak droga. „Starożytni studenci oratorium salezjańskiego” wydrukowali broszurę: „Do czczonej pamięci o. Giovanni Bosco i do umiłowanego o. Michele Rua”. [246]Pomiędzy 23 a 24 czerwca uroczystości odbyły się na Valdocco, z przemówieniami i hołdami 23-go, a akademią muzyczno-literacką w dniu 24. [247] zeszyt „Komunii i odwiedzin Najświętszego Sakramentu Sakrament oferowany przez studentów Spice College przez ich ukochanego Ojca D. Michele Rua ”, [248] album szesnastu stron,„ Do Don Rua Michele, jego synów Alassio ”, z podpisami profesorów, studentów i Córek Maryi Wspomożycielki, [249]a przede wszystkim duży wydrukowany arkusz, zatytułowany: „Hołd synowskiej miłości i wdzięczności dla o. Michele Rua 23 czerwca 1889 r., w dniu rocznych obchodów o. Giovanniego Bosco”, z hymnem o okolicznościach w dwunastu zwrotkach podpisanych GBL , czyli Giovanni Battista Lemoyne, poeta inspirowany wielkimi okazjami. Wiele zwrotek głęboko dotknęło surowego Ks. Rua, zawsze troszczącego się o wierność obrazowi pozostawionemu przez Księdza Bosko. [250]
Na harfie zwróć
starożytne concenti;
Powtarzaj radosne
notatki miłości,
Ksiądz Bosko żyje każdego dnia, On
nie jest martwy.
Dziecko, ciesz się,
Z różnych regionów,
Bramy się nie zamykają
Z tej rezydencji
mieszka w Prezydium, którego
Bóg pragnął sztuki
Przekazał
najlepszą część siebie.
[...]
Dlatego tobie, albo prałatowi,
abyś był Ojcem każdego z was,
niech
moje pieśni będą wzbudzone z serca ;
Co zawsze mamy
drogiego Księdza Bosko
Umysł i serce.
To ten uśmiech,
który świeci w twojej twarzy,
To piękne
Słowo, które zstępuje
Z twojej wargi do twojej duszy:
To jego spojrzenie
napełnia
zapał moim zmarłym duchem.
[...]
Impreza stanie się tradycją. 23 i 24 czerwca Ks. Bosko i jego następca będą nadal celebrowani jednocześnie. Nasz Ks. Rua, nie pochlebiając pochwałom okoliczności, był przekonany, że jest na właściwej drodze, tej, którą wyznaczył jego Ojciec i Mistrz.
Po śmierci Ks. Bosko ofiary spadły. Latem 1888 r. Podczas ćwiczeń duchowych ks. Rua wyjaśnił dyrektorom, że od końca stycznia darowizny zmniejszyły się o połowę. Ksiądz Bosko znał sekret „otwierania toreb”. Następca powinien był ciężko pracować, aby to naprawić, jak we wszystkich innych dziedzinach. Teraz długi salezjańskiego dyrektora centralnego, według don Ceria, wynosiły sześćset tysięcy lirów, ogromna kwota dla Zgromadzenia. Narzucono drastyczną gospodarkę. Pierwszy list okólny od Ks. Rua do dyrektorów nakazał im, jak wiemy, zawieszenie prac budowlanych, nie otwieranie nowych domów, nie zaciąganie innych długów i korzystanie z wszelkiej troski o „spłatę spadku, spłatę zobowiązań , uzupełnij personel istniejących domów ».[251]
10 marca 1888 r. Ks. Rua wysłał okólnik do Współpracowników i dobroczyńców, błagając ich o pomoc dla „setek i tysięcy nieszczęśliwych biedaków rozrzuconych w różnych częściach świata”. [252]
Kierownictwo Zgromadzenia miało spłacić długi zaciągnięte przy budowie kościoła Najświętszego Serca w Rzymie. Don Dalmazzo, z powodu braku funduszy, musiał zawiesić pracę na rzecz budowy hospicjum, którego pragnął Ks. Bosko, obok kościoła. Ponadto wyprawy misyjne wiązały się również ze znacznymi wydatkami, wznowionymi 11 marca i 30 października 1888 r., W oczekiwaniu na najbardziej konsekwentną wysyłkę 7 stycznia 1889 r., Która zmobilizowała trzydziestu salezjanów i dwadzieścia córek Maryi Wspomożycielki.
„Pia Opera del Sacro Cuore” powstała w celu finansowania rzymskiego hospicjum. Ks. Rua nauczył się sztuki dotarcia, jak widzimy w pierwszej Wiązance do Współpracowników w styczniu 1889 roku. W niej, naśladując Ks. Bosko, opowiedział o tym, co wydarzyło się w ubiegłym roku i przedstawił plany na przyszłość. Po długim akapicie na temat „dobroczynności”, rozumianym jako „skuteczny sposób wspierania Dzieł”, zaproponował Współpracownikom trzy praktyczne wskazówki:
1. Każdego dnia lub co najmniej raz w tygodniu lub co miesiąc przeznaczamy coś na wsparcie dzieł charytatywnych i religijnych. To już sugerowało uczynienie apostoła Świętego Pawła pierwszymi chrześcijanami, z ulgą dla ubogich (1 Kor 16: 1-2). 2 ° Pozwól nam od czasu do czasu poświęcić i oszczędzić na ten cel, teraz w podróży, teraz w zabawie, teraz w zakupie odzieży lub sukienki i tym podobnych, teraz w kuchni, co czyni ją tańszą i tak dalej [...]. 3 ° Każdy, kto zamierza opuścić część swojego życia na rzecz dzieł miłosierdzia, weź radę, aby zrobić to w swoim życiu podczas; zostaw jeszcze mniej, ale upewnij się, że jego wola zostanie wykonana, powiedziałbym prawie pod jego oczami ... [253]
Nieprzewidziany ból głowy nastąpił pod koniec 1891 r., Kiedy agenci organów podatkowych Turynu poinformowali Rua, że jako właściciel domów we Włoszech, od których zależało zarówno Stowarzyszenie Salezjańskie, jak i Instytut Córek Maryi Wspomożycielki, miał dochód podlegający opodatkowaniu w wysokości 322 500 lirów. To był początek długiej kontrowersji. Ks. Rua, wspomagany przez prawnika Carlo Bianchettiego, złożył apelację do komisji miejskiej. Następnie wydano szereg wyroków skazujących, najpierw sąd w Turynie, potem sąd apelacyjny i sąd kasacyjny w Turynie. Ale na wzór Ks. Bosko w podobnych okolicznościach nie poddał się i odwołał do Sądu Najwyższego w Rzymie. Jednocześnie, nie zaniedbując środków ludzkich, polegał na modlitwach współbraci. Jego specjalny sekretarz Angelo Lago był krewnym Giovanniego Giolittiego (1842-1928), a następnie szefa rządu. Następnie zmusił go do wyjaśnienia ministrowi stanu rzeczy. Giolitti zgłosił się do Sądu Najwyższego i poprosił członków o opinię. Zostawili ręce swemu prezydentowi, który wydał niezbędne rozkazy, aby opodatkować urzędników, by przestali nękać ks. Rua. Wkrótce potem, kiedy przybył do Turynu, Prezydent chciał przyjąć następcę Ks. Bosko i osobiście przekazać mu wynik sporu. To był dla niego wielki komfort, zawsze brakowało pieniędzy. który wydał niezbędne rozkazy, aby opodatkować urzędników, aby przestali nękać Ks. Rua. Wkrótce potem, kiedy przybył do Turynu, Prezydent chciał przyjąć następcę Ks. Bosko i osobiście przekazać mu wynik sporu. To był dla niego wielki komfort, zawsze brakowało pieniędzy. który wydał niezbędne rozkazy, aby opodatkować urzędników, aby przestali nękać Ks. Rua. Wkrótce potem, kiedy przybył do Turynu, Prezydent chciał przyjąć następcę Ks. Bosko i osobiście przekazać mu wynik sporu. To był dla niego wielki komfort, zawsze brakowało pieniędzy.[254]
Kościelne studia filozofii i teologii nie były priorytetem dla Księdza Bosko, który zachował nie podnoszącą na duchu pamięć o tych, które niegdyś powstały w seminarium Chieri. Spory spekulacyjne sprawiły, że zasnął, przyszedł powiedzieć o Rosmini. Interesował się jedynie praktyką sakramentu pokuty, świętą historią i historią Kościoła, sprawami zaniedbanymi w ówczesnych seminariach. Nie brakowało zatem krytyki słabej wiedzy filozoficznej i teologicznej salezjanów. Ksiądz Bosko modlił się przed wprowadzeniem rozdziału na ten temat w Konstytucjach. Z wyjątkiem don Luigiego Piscetta, który specjalizował się w teologii moralnej, ludzie kultury kręgu Rua nazywali się Giovanni Battista Francesia, Celestino Durando, Giovanni Cagliero, Giovanni Battista Lemoyne i Giulio Barberis byli artystami lub pisarzami, a nie filozofami czy teologami. Najbardziej kompetentny wydaje się być Francesco Cerruti, który wkrótce otrzyma ogólną odpowiedzialność za studia salezjańskie.
Papież Leon XIII nie zignorował tej krytycznej sytuacji. Po śmierci Ks. Bosko, wyrażonej w Ks. Manacorda pragnienie intelektualnej odnowy Stowarzyszenia Salezjańskiego poprzez kształcenie mężczyzn stosowanych w naukach spekulacyjnych. Protokoły z Kapituły Najwyższej z 21 sierpnia 1888 r. Informują nas, że zaproponował wysłanie kilku młodych ludzi na Uniwersytet Gregoriański w Rzymie. Ks. Rua natychmiast podjął działania. W nowym roku akademickim wysłał diakonów Giacomo Giuganino i Angelo Festa do gregoriańskiego, który zamieszkał w hospicjum Najświętszego Serca. Następnie, 29 stycznia 1889 roku, wysłał krótki, intensywny okólnik do dyrektorów, poświęcony wyłącznie problematyce studiów teologicznych w domach. [255]
Kwestia studiów kościelnych zmonopolizowałaby czwartą Kapitułę generalną, która odbyła się we Valsalice we wrześniu 1889 r. Aby zrozumieć tę debatę, właściwe jest uświadomienie sobie sytuacji z tamtych czasów, na szczęście przezwyciężonej. W Stowarzyszeniu Salezjańskim byli studenci filozoficzni, gdzie duchowni brali udział w kursach prowadzonych przez doskonałych nauczycieli. Gdy tylko wyszli, ci młodzi ludzie zaczęli studiować teologię. W przypadku braku odpowiednich ośrodków badawczych, ich szkolenie zależało od mniej lub bardziej przypadkowych zasobów domów, do których były przeznaczone. Jak widzieliśmy, niewielu uprzywilejowanych ludzi uczęszczało do gregoriańskiego. Inni uczestniczyli w kursach seminariów diecezjalnych. Gdzie można było zebrać pewną liczbę, jak w Oratorium w Turynie, w Valsalice, w Marsylii lub Buenos Aires, lekcje były organizowane z salezjańskimi lub zewnętrznymi profesorami. Ale w odosobnionych domach, które wzrastały, nauczanie powierzano miejscowym kapłanom. Reguła przewidywała, że niezależnie od sytuacji, duchowni będą zdawać egzaminy dwa lub trzy razy w roku (trzeci dla traktatów studiowanych podczas świąt) przed egzaminatorami wyznaczonymi przez ogólnego doradcę szkolnego lub odpowiednich inspektorów. Należy również powiedzieć, że teologia była badana nie na podstawie nauczania nauczyciela, ale na podstawie podręczników, których zawartość musiała być zapamiętana. duchowni poparli egzaminy dwa lub trzy razy w roku (trzeci dla traktatów studiowanych w czasie wakacji) przed egzaminatorami wyznaczonymi przez ogólnego doradcę szkolnego lub odpowiednich inspektorów. Należy również powiedzieć, że teologia była badana nie na podstawie nauczania nauczyciela, ale na podstawie podręczników, których zawartość musiała być zapamiętana. duchowni poparli egzaminy dwa lub trzy razy w roku (trzeci dla traktatów studiowanych w czasie wakacji) przed egzaminatorami wyznaczonymi przez ogólnego doradcę szkolnego lub odpowiednich inspektorów. Należy również powiedzieć, że teologia była badana nie na podstawie nauczania nauczyciela, ale na podstawie podręczników, których zawartość musiała być zapamiętana.
Podczas pierwszej sesji czwartej kapituły generalnej, 3 września 1889 r., Program zatytułowany: „Studia teologii i filozofii”. Czy lepiej jest zmienić podręczniki, które zaproponować? Jakie ulepszenia można wprowadzić w badaniu filozofii, teologii i hermeneutyki biblijnej? ” Ustanowienie prawdziwych studentów teologicznych było natychmiast pożądane. W międzyczasie konieczne było poprawienie stanu rzeczy. Wiele zależało od wyboru podręczników teologicznych. Odpowiedzialna komisja, której przewodniczył Francesco Cerruti, omówiła Compendium theologiae jezuity Giovanniego Perrone, uznanego za zbyt trudny, oraz wydanie Theologia moralis universaautorstwa Pietro Scaviniego pod redakcją Giovanniego Antonio Del Vecchio. Ale nie udało się osiągnąć porozumienia w sprawie zastąpienia tekstu Perrone, na który wszyscy liczyli. Decyzja, odesłana do Rady Najwyższej, była kontynuowana nawet po Kapitule generalnej, do 24 października. Następnie zaproponowano trzy prace jako eksperyment na rok szkolny: teologia dogmatyczna ks. Federico Sala (1842-1903) dla Oratorium, kompendium jezuickiego Hugo Hurtera (1832-1914) na rezydencję studencką Valsalice i podręcznik jezuity François Xaviera Schouppe (1823-1904) dla domu Marsylii. W końcu Medulla Theologiae Dogmaticae (kwintesencja dogmatycznej teologii) Hurtera uzyskała lepsze wyniki. Była to synteza w tomie trzech tomów zatytułowanym Theologiae dogmaticae compendium(Innsbruck, 1876–1878), podręcznik teologii dogmatycznej, który miał wielkie szczęście na seminariach w związku z ogromną dokumentacją, jasnością i troską o ustanowienie związku z opieką duszpasterską. Rdzeń wydawał się najbardziej odpowiedni tekst do możliwości Salezjańskiego studentów skromne, często zmuszony, rozumiemy, aby dostać się przez mniej lub bardziej sam, z tezami mało ich interesują dużo.
Znakiem troski w tym względzie był okólnik dla inspektorów prefekta generalnego Domenico Belmonte z 28 stycznia 1890 r., W którym w imieniu Ks. Rua poprosił o listę domów, w których nie odbyły się kursy teologiczne. [256] Pod koniec 1891 r. Ks. Rua poinformował inspektorów, że „w niektórych kolegiach kursy teologii i liturgii” były „bardzo zaniedbane”. Polecił im: „Nalegaj, aby te kursy były regularnie ubezpieczane i nadawały im całą wagę, na jaką zasługują”. [257]W większości przypadków duchowni salezjańscy pochłonęli lekcje z prostego obowiązku i bez prawdziwego zysku. Wynik ubolewany przez ks. Rua w liście do dyrektorów na temat badania teologii: egzaminy ujawniły „niedostatek doskonałego zrozumienia” badanych tez i wynikającą z tego niezdolność do ich ujawnienia w „jasny i precyzyjny” sposób. [258] Formacja studentów teologii pozostanie stałą troską o. Rua. W tym był skutecznie wspierany przez szkolnego doradcę Francesco Cerruti, o czym świadczy zbiór listów kołowych i programów nauczania w latach 1885-1917, opublikowany przez José Manuela Prellezo. [259]
Świat salezjański, męski i żeński, składał się głównie z nauczycieli. W okólniku skierowanym do salezjanów na temat studiów literackich z dnia 27 grudnia 1889 r. Ks. Rua z mocą przypomniał przykład Ks. Bosko. Istotnie, w szkole salezjańskiej we Włoszech pojawiły się poważne niezgody dotyczące systemu nauczania i klasyków łacińskich. Ks. Rua przypomniał roztropną interwencję świętego w sporze, który wybuchł czterdzieści lat wcześniej między opatem Gaume i ks. Dupanloup. Dyskusję zaaranżował katolicki polemista Louis Veuillot, mistrz wolności nauczania, z publikacją w 1852 roku książki pod tytułem Ver rongeur ou le paganisme dans l'éducation(robak gryzoni lub pogaństwo w edukacji). Ten robak gryzoni, jego zdaniem, został zaszczepiony w młodości przez naukę klasyki łacińskiej i greckiej. Papież Pius IX również musiał się tym zająć. Zamiast oczerniać autorów łacińskich, takich jak św. Hieronim, Ksiądz Bosko wezwał swoich zwolenników do wywyższenia ich niepodważalnych cech. Ponieważ konieczne było podążanie za klasycznymi programami, pracował nad publikacją wybranych świeckich autorów, należycie oczyszczonych z tego, co może być sprzeczne z dobrymi obyczajami. Jeśli chcemy być mu wierni, zakończył ks. Rua, przyłączmy się do stosowania jego zasad. Niezłomni klasyczni autorzy są niezbędni, aby nauczyć się elegancji języka, ale autorzy chrześcijańskiej łaciny są tak samo potrzebni, ponieważ przekazują „prawdę”.
Odbyła się również dyskusja na temat języka włoskiego. Niektóre były zauroczone stylem klasycznym, inne popierały użycie języka wzorowanego na współczesnych autorach, dlatego uważali za konieczne przeczytanie ich dzieł. Również tutaj ks. Rua apelował do Ks. Bosko, który studiował klasyczne włoskie umiejętności, by móc recytować długie fragmenty Dantego w starości. Ale ten rodzaj literatury nie pasował do młodzieży. W razie potrzeby założył bibliotekę włoskich klasyków dla młodzieży, należycie wybrane i wyczyszczone. Ktokolwiek włożył nowoczesne dzieła w ręce młodych, przekonywał ks. Rua, z pewnością byłby wbrew woli Ks. Bosko. Nauczyło się to z żalem, że w niektórych domach wprowadzono książki współczesnych autorów, „znane z ich sprzeciwu i nienawiści do religii do moralności”. Już 21 września 1888 r. Kapituła Wyższa ubolewała nad wprowadzeniem do domu nowicjatu dzieł Carducciego i Leopardiego. [260] „Jak Ksiądz Bosko cierpiał, ks. Rua pisze, gdy dowiedział się o takich rzeczach!”, Który na początku każdego roku szkolnego zażądał od każdego ucznia listy książek, aby wcześniej wyeliminować niebezpieczne prace.
Wreszcie, konkludując następcę Ks. Bosko, strzeżmy się cenzurowania siebie nawzajem. Mistrz nie krytykuje drugiego, jak uczyć i na tematy, które wyjaśnia. Rozmawiamy bezpośrednio z tobą lub poproś znajomych o interwencję. „Niech miłość i łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa zawsze królują w naszych sercach”, pragnął Ks. Rua na końcu okólnika. [261]
Około dziesięciu dni później, 6 stycznia 1890 r., Wysłał równoległy okólnik, przeznaczony dla sióstr salezjanek, jego „drogich córek w Jezusie Chrystusie”. Zamierzał ich ostrzec przed poważnymi zagrożeniami, które zagrażały siostrom i uczniom, zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Wydawało mu się, że zalew złych gazet i złych powieści był jedną z najpoważniejszych plag współczesnego społeczeństwa. Ten przewrotny wydruk był szeroko rozpowszechniony w miastach, krajach, a nawet w głębi kraju za pośrednictwem księgarni, kiosków i przesyłek pocztowych. Również tutaj wezwał Księdza Bosko, aby wskazał lekarstwo na tę plagę: dobrze znał literaturę włoską i nie ignorował skał; w tym celu opublikował oczyszczone edycje klasyków odpowiednich dla młodych ludzi. Dlatego Ks. Rua zasugerował nauczyciele nigdy nie wspominali o złej książce w klasie lub, co gorsza, chwalili ich. Jeśli to konieczne, zamiast tego wywyższyli zdrową doktrynę, aby zapobiec uszkodzeniom. Ogólnie rzecz biorąc, zawsze konieczne było zapewnienie antidotum na szkodliwe dzieła, zalecającego dobre odczyty, takie jak te opublikowane w seriiCzytania katolickie . List zakończył się praktycznymi radami dla nauczycieli, a przede wszystkim dla katechistów: nigdy przemoc, nigdy upokorzenia, preferencyjne traktowanie najsłabszych, absolutnie unikać wzajemnej krytyki. [262]
Dlatego ks. Rua włączył do swego rodzaju obowiązków Przełożonego Generalnego salezjanów i salezjanów rodzaj nauczania intelektualnego.
Współbracia byli niezbędnymi pośrednikami Przełożonego Generalnego dla współbraci. Od pierwszej sesji piątej kapituły generalnej w 1889 r. Udzielał im porad operacyjnych, które sekretarz kapituły uważnie zapisywał i które w swej prostocie ujawniają jego idee dotyczące dobrego zarządzania Towarzystwem.
Reżyserzy są między innymi luminarzami: Constitui te in lumen gentium [ustawiłem cię jako światło dla narodów]. Podwładni obserwują dyrektora we wszystkim, nawet w drobnych sprawach, w mówieniu, w mówieniu, w osądzaniu. Tak więc doświadczył siebie. Powinno to zachować ich lęk i ostrzec ich, aby mogli być modelami aktywności, punktualności itp. Dlatego dyrektorzy świętują, jak jest to wymagane, pobożni, oddani i uważni[w pobożny, oddany i uważny sposób], jako modele pobożności. Mówią brewiarz nawet w wygodny sposób i miejsce, gdzie nie ma niebezpieczeństwa rozproszenia uwagi. Reżyser jest wzorem pobożności. Jest obecny podczas medytacji, czytania i jeśli nie może regularnie, przynajmniej wtedy, gdy może, aby mógł zobaczyć, nawet jeśli współbracia interweniują, tak jak są, i odpowiednio im doradzać. Podobnie jak w przypadku dobrej śmierci itp. [...]
Wśród głównych rzeczy zwraca uwagę na sztukę. 1 z poufnych Rad pozostawionych przez drogiego Księdza Bosko dyrektorom: Nic cię nie niepokoi , jak praktykowali św. Teresa i św. Franciszek Salezy. Tak więc: 1) zachowają spokój we wszystkim, osądzają i decydują o rzeczach domu i należą do nas; 2) równość nastroju, bardzo potrzebne i duże zyski. Daje to pewność siebie i zarabia serca pracowników.
Dyrektorzy poprzedzają także innych w pracy. Wiele już zostało zrobione i nie mogę nie dziękować Panu. Deo gratias! Ostrzegają jednak, że nie chcą robić wszystkiego. Szczególnie uczą się rozpowszechniać pracę innym. To podstawa dobrego porządku. W laboratorium, jeśli szef pracuje sam, pracuje z dwoma ramionami; jeśli dystrybuuje pracę, pracuje z rękami wszystkich.
Robiąc coś wyjątkowego poza domem, jeśli przeszkadza mu to w odejściu z urzędu, [dyrektor] oczyszcza się z odpowiedzialności.
Poczekaj na obserwację zapisów prefekta; jeśli katecheta spełnia swój obowiązek; poczekaj na mistrzów, laboratoria. Jeśli będziesz mógł trzymać się z daleka od stałych zawodów, będziesz miał czas, aby lepiej ich prowadzić. To jest i zawsze było zaleceniem Księdza Bosko, a zwłaszcza musi się on stawić przed nowymi braćmi pochodzącymi od studenta. W ten sposób nie weźmie reżysera i sprawi, że podwładni będą bardzo szczęśliwi. [263]
Ale kto nie widział w tym portrecie reżysera tego, co sam ks. Rua zamierzał przebywać w Kapitule Najwyższej? Wszyscy wiedzieli, jak dał przykład w pracy i pobożności. Był punktem odniesienia dla swoich bliskich współpracowników. I wiedział, jak rozdzielać zadania w doskonały sposób.
W 1893 r., Po śmierci Don Bonettiego (1891 r.) I zastąpieniu go ks. Paolo Albera, kierownik duchowy; Antonio Sala, skarbnik; Francesco Cerruti, doradca szkolny; Giuseppe Lazzero, profesjonalny doradca; Celestino Durando, radny (w rzeczywistości ten doradca bez portfela był inspektorem prowincji sui generiszwany Wszystkimi Świętymi, który obejmował domy rozrzucone po Szwajcarii, Hiszpanii, Anglii, Polsce, czekając na inne fundacje w Afryce i Azji); wreszcie Giovanni Battista Lemoyne, sekretarz. Do aktualnego rozdziału dodano również mistrza nowicjatu Giulio Barberisa, rzymskiego prokuratora generalnego Cesare Cagliero i wikariusza generalnego Córek Maryi Wspomożycielki. Przełożony Generalny był zainteresowany pracą każdego z nich, ale uważał, aby nie wtargnąć w kompetencje innych. Widać to na przykład w relacjach z Donem Cerrutim, Donem Durando lub Donem Barberisem. W tym też okazał się wiernym uczniem Ks. Bosko, który na czele swego Towarzystwa pragnął nie prezydenta otoczonego przez ministrów, którzy tworzyli jego radę, ale „Kapituła Najwyższa”, czyli kolegium, którego prezydent byłby tylko primus inter pares . Warto wspomnieć o przykładzie. 25 maja 1888 r. Kapituła przełożona debatowała nad propozycją o. Alberione, aby przekazać swoją typografię salezjanom. Akceptacja obejmowałaby wydruk gazety „ Obserwator katolicki” . Ks. Rua był skłonny zaakceptować. Cagliero powiedział, że jest przeciwny: Ksiądz Bosko, pamiętał, absolutnie nie chciał drukować gazety. I Kapituła dostosowała się do opinii Cagliero. Zgromadzenie rozszerzyło się i ustanowiło pod rektorem ks. Rua, dzięki jego determinacji, ale także mądrości jego kolegialnego przywództwa.
Trzymała mocno w rękach ster władzy, o czym świadczy w pierwszych miesiącach Rektora << Normy dla Inspektorów i Dyrektorów << dotyczących stosowania księgi przywilejów „(8 czerwca 1888) [264] oraz „Raporty administracyjne” (29 listopada 1888 r.), [265], ale także jego prośba do inspektorów, za pośrednictwem generalnego prefekta, o wizytę każdego domu między grudniem a styczniem, w celu zweryfikowania właściwości każdego współbrata, Niech starsi sporządzą testament i prześlą kopię do Turynu. [266] Prawa te, z pewnością opracowane przez Kapitułę Najwyższą, zostały należycie podpisane i odpowiedzialnie przyjęte przez Przełożonego Generalnego.
Dzień Ks. Rua w Turynie zaczął się systematycznie od medytacji społeczności, o wpół do piątej zimą io piątej latem. Następnie udał się do konfesjonału starej zakrystii. W kościele byli inni spowiednicy, ale prawie wszyscy współbracia i, według don Ceria, większość rzemieślników i studentów, którzy uczestniczyli w mszy w dwóch kolejnych chwilach, wyznali mu. Wyznania trwały do ósmej, kiedy odprawiał mszę świętą.
W procesie kanonizacji ks. Rua niektórzy duchowi ex-synowie mówili o swoim osobistym doświadczeniu. Dyskretny w pytaniach, krótki i zwięzły w radach, ks. Rua spowiednik odniósł się do liturgii i świętego dnia. Często wspominał wcześniej udzieloną radę, która dawała ciągłość jego duchowemu kierownictwu. W związku z tym znajdujemy dwa świadectwa w diecezjalnym procesie kanonizacji. Pierwszy pochodzi od Don Rigoli, proboszcza Sommy Lombardo: „Był także moim spowiednikiem, który bardzo często mnie przedstawiał. Miał całe moje zaufanie, podobnie jak wielu innych moich towarzyszy. Z moim dzisiejszym doświadczeniem, myśląc wstecz do tego kierunku, mówię, że wszystko było naprawdę oświecone i kapłanem Boga ”. [268]Innym świadectwem jest profesor Pietro Gribaudi: „Zainspirował on wielką ufność, tak że mimo pozornej surowości został użyty jako spowiednik z otwartym umysłem. Kiedy w pewnych okolicznościach życia odczułem potrzebę pełnego zbadania wszystkich moich czynów, użyłem ks. Rua i zawsze po spowiedzi poczułem głęboką ulgę ». [269] Na procesie apostolskim salezjanin Melchiorre Maroko oświadczył: „Ja, który miał go przez około dziesięć lat jako mój kierownik duchowy, zawsze uważałem go za godnego podziwu w miłości, roztropności, mądrości i pobożności”. [270]Bardzo szanował swoją posługę jako spowiednik i nie mógł tolerować zakłóceń podczas jego wykonywania. Pewnego dnia wyznał, a oni przyszli ostrzec go, że wysoka rangą osobowość prosi go o spotkanie; odpowiedział z goryczą, że nie powinien być wezwany, gdy był w konfesjonale z jakiegokolwiek powodu.
On sam, w każdy poniedziałek, najpóźniej w piątek, po wysłuchaniu spowiedzi księdza Giovanniego Battisty Francesii, dał mu pracę i, na kolanach, wyznał mu przed wszystkimi, którzy czekali na swoją kolej. Podczas podróży, kiedy nadszedł dzień spowiedzi, poprosił spowiednika salezjańskiego, aby go wysłuchał. Czasami ci, którzy byli zaangażowani, raczej zawstydzeni, próbowali tego uniknąć; ale Ks. Rua poważnie i stanowczo uświadomił mu, że nie czas na ceremonie.
Kiedy spowiedzi się skończyły i odprawiono mszę, odszedł do biura i dał audiencję do południa. Przyjął wszystkich, którzy chcieli z nim porozmawiać. Czasami byli to wybitni osobowości, salezjanie i mniszki, panie i panowie, często dobroczyńcy, ale także i często biedni ludzie. Ci, którzy prosili go o radę, trochę komfortu, inni prosili o pomoc. Udział, jaki pokazał w cierpieniu innych, przeszył jego twarz. Cierpliwie słuchał niekończących się zwierzeń, aby dać dotkniętym duszom radość wyrażania siebie. Został poruszony, aby usłyszeć historię nieszczęść innych. Wiele osób, które sekretarki zobaczyły w biurze w zamyśleniu, zmartwione i smutne, wyszło z twarzą odwróconą. Wejścia i wyjścia następowały po sobie bezlitośnie przez trzy godziny. Jego żywa wiara i żarliwa miłość nadawały wyraz słowom. Don Ceria donosi o skrupulatnym salezjańskim kapłanie, który często potrzebował przyjaznego głosu, aby się utrzymać: „Moje pióro nie jest w stanie naprawdę wyrazić, jak bym chciał, delikatnej uwagi wobec mnie tego świętego i wiernego sługi Bożego, mówiąc o tym, jak niezwykła i delikatna była miłość jego serca wobec ostatniego z jego dzieci ». Dobrą duszę usłyszeliśmy z prostym okrzykiem: „Jeśli tak słodko jest rozmawiać ze świętymi, kto wie, jak słodko będzie stać przed Bogiem!”. delikatne troski o mnie tego świętego i wiernego sługi Bożego, mówiąc o tym, jak wspaniała i delikatna miłość była ożywiona jego sercem wobec ostatniego z jego synów ”. Dobrą duszę usłyszeliśmy z prostym okrzykiem: „Jeśli tak słodko jest rozmawiać ze świętymi, kto wie, jak słodko będzie stać przed Bogiem!”. delikatne troski o mnie tego świętego i wiernego sługi Bożego, mówiąc o tym, jak wspaniała i delikatna miłość była ożywiona jego sercem wobec ostatniego z jego synów ”. Dobrą duszę usłyszeliśmy z prostym okrzykiem: „Jeśli tak słodko jest rozmawiać ze świętymi, kto wie, jak słodko będzie stać przed Bogiem!”.
Don Rua napisał wiele. Dół centralnego archiwum salezjańskiego, które zawiera tylko niewielką część jego korespondencji, zawiera na przykład między styczniem a grudniem 1889 r. Czterdzieści dwa listy wysłane do Cesare Cagliero, jego prokuratora w Rzymie. Ta wciąż niedostatecznie zebrana i zbadana korespondencja daje nam charakterystyczny aspekt jego metody rządzenia. Jako rektor utrzymywał zwyczaj osobistych relacji ze wszystkimi współbraćmi bez różnicy. Więzi były łatwe, gdy Zgromadzenie liczyło tylko kilkudziesięciu członków. Relacje osobiste stały się skomplikowane, gdy zbliżyli się do tysiąca. Salezjanie nie mieli jeszcze dziewięćset lat, kiedy Ks. Bosko zmarł. Ks. Rua, po zostaniu Rektorem, starał się utrzymywać więzi osobiste, nawet gdy liczba ta przekroczyła tysiąc. Nie zadowalając się utrzymywaniem kontaktu ze Zgromadzeniem poprzez kolektywne listy okólne ze strony ojca, chciałby kultywować tę samą intymność z każdym, nawet z obcymi, poprzez bezpośrednie lub pośrednie korespondencje indywidualne. Wszyscy wiedzieli, że mogą napisać do niego z pełną swobodą, na pewno nie pozostaną bez odpowiedzi. Został skierowany do niego, aby porozmawiać o rzeczywistych lub wyimaginowanych potrzebach, aby zaufać jego bólom, życzyć. Kiedy niektórzy zdawali się chcieć zaćmić, najpierw złamał lód, zapraszając ich do przekazania mu wiadomości. Wszyscy wiedzieli, że mogą napisać do niego z pełną swobodą, na pewno nie pozostaną bez odpowiedzi. Został skierowany do niego, aby porozmawiać o rzeczywistych lub wyimaginowanych potrzebach, aby zaufać jego bólom, życzyć. Kiedy niektórzy zdawali się chcieć zaćmić, najpierw złamał lód, zapraszając ich do przekazania mu wiadomości. Wszyscy wiedzieli, że mogą napisać do niego z pełną swobodą, na pewno nie pozostaną bez odpowiedzi. Został skierowany do niego, aby porozmawiać o rzeczywistych lub wyimaginowanych potrzebach, aby zaufać jego bólom, życzyć. Kiedy niektórzy zdawali się chcieć zaćmić, najpierw złamał lód, zapraszając ich do przekazania mu wiadomości.
Taka obfita korespondencja osobista, dodana do oficjalnej korespondencji, oznaczała dużą liczbę codziennych listów, które jego biedne chore oczy uważnie czytały i na które odpowiadał lub prosił o odpowiedź zgodnie z przypadkami. Ta praca wymagała czasu i wolności. Dlatego między 15 a 17 rokiem czasami wycofywał się do domu jakiegoś dobroczyńcy, w którym nie będzie mu przeszkadzał. Tam poświęcił się reakcji na najpilniejszą sprawę. Ludzie, którzy go gościli, chętnie oddali do jego dyspozycji niezakłócony pokój do pisania. Często te dwie godziny nie były dla niego wystarczające, więc musiał poświęcić część nocy, aby zająć się korespondencją.
Nie trzeba czytać wielu liter, aby rozpoznać jego raczej suchy styl. Wiele z nich było dziełem sekretarzy, którzy podobnie jak on nie próbowali tworzyć literatury. Sumienne badanie tej korespondencji powinno mieć to na uwadze. Wydaje mi się, że często nagłe formuły, kiedy był prefektem generalnym w dekadzie 1870-1880, nie znajdują się już w jego listach od Przełożonego Generalnego. Ale ks. Rua nigdy nie był uczonym. Don Ceria ma rację, pisząc, że na próżno należy szukać w listach Rektora pewnych skoków wyobraźni, pewnej oryginalności formy lub idei. Ze względu na oszczędności jego korespondencje były często zapisywane na skrawkach papieru. Nawet osobiste listy były szybkie. Jednak chętnie zgadzamy się z biografem, który podziwiał spokojny styl, dobroć i otwartość prostej i trzeźwej, ale szczerej i serdecznej duszy, która przez nie świeci. Sprawili, że ci, którzy je przyjęli, zastanawiali się i poruszyli. Don Ceria mówi o „języku serca”.
Przywołuję dwa listy autografów, które wydają mi się znaczące, jeden napisany na początku jego mandatu jako Przełożony Generalny, drugi pod koniec. Pierwsza to odpowiedź z dnia 5 czerwca 1892 r. Na ks. Louisa Cartiera (1860-1945), dyrektora domu w Nicei. Odrobina humoru, być może mimowolna, w „błogosławieństwie” medali Ks. Bosko, który zmarł cztery lata wcześniej, nadaje mu pewnej ostrości.
Najdroższy Cartier,
Odpowiadam teraz tylko na twoje powitanie 24 maja.
1. Wysyłam ci 12 medali pobłogosławionych przez Ojca Świętego, jak mnie pytasz. Są ostatnimi, które mi jeszcze pozostały. Wyślij je do Pani, która poprosiła o błogosławione przez Księdza Bosko i powiedz im, że są na jego łóżku.
2. Nie mogłem przeczytać artykułu o Oratorium św. Józefa, ale mam nadzieję, że będzie dobrze.
3. Jeśli chodzi o wizytację, można spróbować Don Canepy. Kto wie, że jakiś ruch nie może mu pomóc?
4. Mam nadzieję, że święto Maryi Wspomożycielki odniosło sukces. Życzę wam błogosławionych błogosławieństw, gdy powtarzam wasze uczucia w Jezusie i Maryi
ksiądz Michele Rua. [271]
Drugi przykład to odpowiedź z 7 marca 1907 r. Na list od inspektora Bogoty (Kolumbia), Antonio Aime (1861-1921), doskonałego misjonarza.
Carissimo Don Aime,
Dobra nowina, którą mi dajecie o uzdrowieniu naszego drogiego brata, bardzo mnie pociesza: niech Maryja Wspomożycielka wykona pracę, przywracając ją doskonale, jeśli jest to dla dobra jej duszy i innych. W tej waszej z 27 stycznia wspominam o niedogodnościach artykułów zamieszczonych w Biuletynie w listopadzie i grudniu: wydawało się, że można to zrobić, ponieważ temat tych artykułów został uzyskany niemal w całości na podstawie opublikowanych informacji, prawdopodobnie na podstawie porządku lub przynajmniej za zgodą rządu, ale biorąc pod uwagę to, co teraz piszemy, pominiemy o tym w przyszłości. Pytasz trzech kapłanów, ale gdzie możemy ich zdobyć? Wielu innych pytało nas od wielu innych stron, ale wszyscy musimy odpowiadać równo: nie możemy, nie mamy: odwagi, szukania ognia za pomocą drewna, aw międzyczasie ograniczajcie swoje wyczyny w miarę swoich sił. Ale nie przestanę się modlić za ciebie.
Twój najczulszy w Jezusie i Maryi
ksiądz Michele Rua. [272]
Ks. Rua zawsze dbał o duchowe budowanie odbiorcy. Gdyby święto religijne było blisko, nie brakowało do tego nawiązania. Miał delikatną uwagę na korespondentów na przyjęciach lub rocznicach. Był nieco ciekawy. Na przykład duchowny z Ekwadoru chciał kilkanaście podręczników do nauczania śpiewu liturgicznego; Don Rua natychmiast wysłał je do niego. Z kolegium Randazzo na Sycylii Don Trione poprosił go o hymn okoliczności, na obchody następnej partii reżysera Pietro Guidazio (1841-1902). Muzyka była już skomponowana i Ks. Rua pospieszył z prośbą o napisanie wersetów, które chciał, i wysłanie ich, aby dotarli na czas. [273]Miał wiele odkryć ojcowskich. Michele Borghino (1855-1929), młody reżyser w Urugwaju, głosił współbraciom słodycz i łagodność św. Franciszka Salezego i Ks. Bosko, ale miał zasłużoną reputację za działanie w przeciwnym kierunku. Pewnego dnia zobaczył paczkę przybywającą z Turynu, której adres był wyraźnie napisany przez rękę Ks. Rua. Otworzyłeś go i znalazłeś słoik miodu z notatką: „Tutaj, mój drogi Don Borghino, weźmiesz łyżkę miodu każdego ranka, Don Rua”. Don Borghino będzie energicznym przełożonym, ale w sumie dobrym salezjaninem.
Odpowiedzi ks. Rua ujawniają mu pełne zrozumienie dla korespondentów. Jeśli choleryczny temperament przekroczył granicę, nazwał ich łagodnie, jak współczujący ojciec. Czasami musiał to robić, obserwuje Don Ceria z dziwacznymi ludźmi, którzy wypełniają całe strony nonsensem, wierząc, że są prawdą ewangelii. Na pierwszy rzut oka miałem ochotę je wyrzucić. Tak nie było w przypadku Ks. Rua. Dla niego to była ludzka słabość. Pacjent może być nudny, lekarz traktuje go jednakowo. Po jego śmierci znaleziono sto piętnaście listów od obłąkanego salezjanina, który zwielokrotnił niejednoznaczne komentarze, biorąc je za najpoważniejsze rzeczy na świecie. Ks. Rua zawsze reagował z wielką ostrożnością. Pięćdziesiąt sześć z tych odpowiedzi pozostało, napisał Don Ceria; pozostałe pięćdziesiąt dziewięć zostało rozdanych przez odbiorcę osobom pragnącym mieć autograf autorski następcy Ks. Bosko. Mogli wejść w czyjeś ręce: tyle było szczerości, uprzejmości, umiejętności latania, że nikt nie odgadłby sytuacji korespondenta.
Ks. Rua był precyzyjny w swoich odpowiedziach. W pierwszych kilku wierszach określił datę pisma, do którego się odniósł. Potem przejrzał szczegóły, pokazując, że dokładnie wie, co zawiera. Krótko mówiąc, jego korespondencja, choć prosta i bez zbędnych dodatków, świadczyła o jego dobroci jako ojca i prawdziwej duchowości, choć niepozornej. „Ktokolwiek go znał, don Ceria widzi go ze swoimi darami i cnotami”.
Przełożony Generalny odgrywał główną rolę w obchodach, które następowały po sobie przez cały rok w domu w Turynie. Od 1868 r. Ks. Rua, prefekt oratorium i prefekt generalny, uczestniczył co 24 maja u boku Ks. Bosko w uroczystościach Maryi Wspomożycielki. Nadal przewodniczył im jako Przełożony Generalny. Mówi się, że od 1889 r., 23 i 24 czerwca, Valdocco świętowało wspólnie imieniny Ks. Bosko i ucztę Ks. Rua. Tak długo, jak mógł, uczestniczył także w rozdawaniu nagród oratoryjnych w dniu Wniebowzięcia i nie zawiódł witać uczniów wyjeżdżających co roku na święta do kościoła. W rzeczywistości nadal utrzymywał kontakt z młodymi ludźmi w domu, nie zajmując się nimi bezpośrednio, i wykorzystywał każdą okazję, by być widzianym w kościele i poza kościołem. Wszyscy wiedzieli, że mogą do niego podejść, kiedy tylko chcą. Chętnie chodził wśród uczniów podczas popołudniowej rekreacji i zwykle zwracał się co tydzień do uczniów wyższych klas.
W połowie sierpnia i na początku października czekały go nadzwyczajne wysiłki. Był to okres ćwiczeń duchowych dla salezjanów i dla Córek Maryi Wspomożycielki. Ograniczył się do pojawienia lub co najwyżej przewodniczenia zamknięciu duchowych ćwiczeń sióstr. Jednak dla salezjanów ks. Rua zrobił znacznie więcej: chciał być obecny w każdym zestawie ćwiczeń od początku do końca. Był całkowicie dostępny dla tych, którzy uczestniczyli, zawsze liczni, w Valsalice lub w Borgo San Martino. Po celebracji mszy, która była zawsze indywidualna rano, wyznał przez kilka godzin. Wznowił swoje zeznania przed i po obiedzie. Był bardzo wymagający i sam przyznał się, że upadł nieprzytomny. Natychmiast wyzdrowiał i wrócił do konfesjonału. W ciągu dnia przyjmował tych, którzy chcieli z nim rozmawiać. Większość współbraci nie ukończyła odwrotu, nie zbliżając się do niego, pomimo linii oczekujących przy drzwiach jego pokoju. „Umiarkowana” rekreacja minęła po obiedzie, aby porozmawiać z ludźmi wokół niego. Każdego wieczoru tutoriale słuchały jegodobranoc (wieczorne przemówienie) po modlitwach, krótki i zawsze interesujący wywiad. Wreszcie, pod koniec dni ćwiczeń, osobiście wygłosił kazanie zwane „ wspomnieniami ”. Te dwa miesiące ćwiczeń duchowych ogromnie go zmęczyły. Kiedy mu powiedzieli, odpowiedział: „To moje żniwo”. Ale żniwa trwały cały sezon, zauważa Don Ceria.
Biograf kończy ten rozdział kilkoma ogólnymi rozważaniami na temat zawsze delikatnego problemu mianowania inspektorów i dyrektorów. Kiedy ks. Rua musiał mianować dyrektora, inspektora lub zastępcę członka kapituły wyższej, nie wybrał tematu, który lubił, ale uważnego człowieka. Potrzebował przełożonego wiernego Regule i tradycjom salezjańskim. Następnie modlił się i osobno konsultował się z każdym z członków Najwyższej Kapituły. Wynik był zazwyczaj zadowalający. Należy przyznać świadectwo złożone przez Giulio Barberisa procesowi informacyjnemu kanonizacji: „Nie pamiętam, by były w tym zakresie poważne skargi; przeciwnie, trzeba podziwiać fakt, że każdy chętnie skłonił się do swoich decyzji ”. [274]Nie zawsze tak było, o czym świadczą napięcia, które pojawiły się przy okazji zastąpienia inspektorów ks. Pietro Perrota i ks. Giuseppe Bologna po wydarzeniach francuskich z 1904 r., O których będziemy mieli okazję mówić. Patrząc jednak uważnie, odkrywa się, w każdej trudnej sytuacji, Rektor, który zawsze starał się złagodzić środki podjęte przez Radę Najwyższej Kapituły.
Krótko mówiąc, w domu Valdocco, dla sąsiadów, dla zewnętrznych, którzy przyszli go odwiedzić, i dla młodzieży ze szkoły, surowy i pobożny ks. Rua mógł być życzliwym ojcem, zdolnym całkowicie się wyrzec, zrobić wszystko dla wszystkich, jak chciałby jego nauczyciel Ks. Bosko, gdyby wciąż był na tym świecie.
W 1888 roku, w roku żałoby po śmierci Ks. Bosko, ks. Rua nie opuścił Turynu. W następnym roku zaczął stopniowo odwiedzać domy salezjańskie w Europie, zaczynając oczywiście od Włoch. [275]
Podsumujmy jego podróże do Włoch podczas pierwszych lat rektorskich, w latach 1889–1892, starając się uchwycić najważniejsze szczegóły z pomocą Don Ceria. W 1889 r. I na początku 1890 r. Nawiązał kontakt z domami północy. Latem 1889 roku widzimy go, jak głosi ćwiczenia duchowe salezjanom z Nizza Monferrato między 31 maja a 5 czerwca, a następnie przenosi się do wybrzeża Ligurii, do Sampierdarena i Alassio, gdzie jego fragment jest udokumentowany przez album z podpisami wszyscy licealiści w domu. Ten tom otwiera poruszająca dedykacja dla człowieka, którego największą troską było podążanie śladami mistrza tak bardzo, jak to możliwe: „Umiłowany Ojcze, twoja wizyta sprawiła, że spędziliśmy trzy szczęśliwe dni: twoją obecność, twoje słowa obudzili w nas najczystszą radość, święty entuzjazm. Ośmielilibyśmy się powiedzieć, że wydawał się pochodzić od nas, a nie od swojego następcy, ale sam Ks. Bosko. Dziękujemy Ci więc całym sercem ».[276]
25 czerwca Ks. Rua przebywał w Borgo San Martino z okazji święta św. Luigiego Gonzagi. Siostry z pobliskiego domu Maryi Wspomożycielki poprosiły go, aby pobłogosławił jedną z sióstr, które przeszli lekarze. Ks. Rua po prostu zaprosił ich, by wyrecytowali trzy Zdrowaś Maryjo za jego odzyskanie w swoim łóżku. W dobranoc przed pójściem spać polecił uczniom to samo. Chora kobieta spała. Następnego dnia lekarz stwierdził tylko wielką słabość. Wiadomość ta była okazją dla ks. Rua do wywyższenia mocy wstawiennictwa Maryi Wspomożycielki. Siostra Filomena Bozzo, którą siostry nazywają „cudem Ks. Rua”, zmarła dwadzieścia pięć lat później, 22 maja 1914 r., Dyrektor instytutu w Damaszku w Syrii. [277]
13 lipca spotykamy ks. Rua w Emilii, w pięknym mieście Faenza, gdzie antyklerykalnie utrudniają życie salezjanom. Wewnętrzna kaplica kolegium musiała zostać pobłogosławiona. Ks. Rua podziwiał skuteczny entuzjazm Współpracowników, którzy wspierali salezjanów. To były trzy dni świętowania. Ostatniego wieczoru, po przemówieniu pożegnalnym, wyrwanie się z tłumu, który chciał się do niego zbliżyć, zajęło ponad godzinę. Ci, którzy prosili go o błogosławieństwo, radę, tych, którzy chcieli usłyszeć słowo, którzy chcieli przynajmniej pocałować jego rękę lub dotknąć jego ubrań. „Krótko mówiąc, Don Lazzero napisał do Msgr. Cagliero nie zrobił nic innego niż to, co już zostało zrobione dla naszego ukochanego Ojca Ks. Bosko ». [278]
Później odwiedził domy Florencji i Lukki. Wrócił do Turynu na czas, aby uczestniczyć w ćwiczeniach duchowych salezjanów i salezjanów, a następnie kapituły generalnej, która odbyła się w Valsalice między 2 a 7 września.
W styczniu 1890 r. Udał się do Rzymu, gdzie budowa hospicjum Najświętszego Serca trwała długo. W poniedziałek 13 był na miejscu i czekał na zaproszenie do prywatnej publiczności Leona XIII. [279]Papież przyjął go w środę 22, z Don Cesare Cagliero i Don Lazzero. Możemy sobie wyobrazić ich zadowolenie, kiedy usłyszeli, jak wykrzykuje: „Czyny tego świętego człowieka, który był Ks. Bosko, były błogosławione w jego życiu, będą nadal chronione po jego śmierci”. Szczególnie interesował się pracą salezjanów na terytoriach misyjnych, zwłaszcza w Kolumbii. Papież pobłogosławił projekty misyjne, które salezjanie zamierzali rozpocząć w Afryce i Azji, gdzie jeszcze nie weszli. „Możemy być cicho” - napisał ks. Rua w swoim okólniku z 1 lutego, jeśli misjonarze proszą nas o te części, aby otrzymać misję od Wikariusza naszego Pana Jezusa Chrystusa, a zatem od samego Boga ”. Nastąpiła wymiana poglądów na temat parafii Najświętszego Serca. << Chodź! zawołał Papież Kontynuuj pracę. Widzimy, że tam, gdzie ludzie pracują, pomimo trudności czasów, ludzie pędzą i robią dobro ». Ks. Rua wyruszył w podróż powrotną do Turynu w sobotę 25. Zatrzymał się, aby odwiedzić dzieło La Spezii; następnie dał skuteczną konferencję Współpracownikom w kościele San Siro w Genui. „Z miłością ojca i miłości brata polecił opiekę i ochronę opuszczonej młodzieży”, napisała 28 stycznia gazeta.[280]
W miesiącach od kwietnia do maja 1891 r. Zakończył wizytę dzieł salezjańskich w północnych Włoszech, najpierw we włoskich instytutach językowych w Trydencie (wówczas w Cesarstwie Austro-Węgierskim) i Mendrisio (w Kantonie Ticino), gdzie znajduje się był to miejski college otwarty przez Ks. Bosko bez wahania. W Trydencie salezjanie przejęli zarządzanie sierocińcem zależnym od lokalnej fundacji. Artykuł rozporządzenia uniemożliwił przyjęcie sierot, które nie pochodziły z miasta. Podczas konferencji dla Współpracowników ks. Rua opowiadał, jak nieco wcześniej w Nicei salezjanie znaleźli jedenastoletniego chłopca drżącego na zimnie pewnego wieczoru i powitali go w swoim domu. Teraz biedne dziecko pochodziło z Trentino. Porzucony przez starszego brata błagał u drzwi dużego hotelu. I Bóg wie, gdzie by to się skończyło, gdyby dobroczynne ręce nie zajęły się nim. Obecni byli bardzo poruszeni historią. Nawet ten, kto okazał się najbardziej uparty we wspieraniu klauzuli ograniczającej, zmienił zdanie, tak że artykuł został stłumiony.[281] W Mendrisio ks. Rua był pod wrażeniem doskonałego funkcjonowania świątecznego oratorium. Po 12 maja zwierzył się Kapitule Najwyższej, że w Mendrisio „salezjanie są dobrze traktowani przez wszystkie władze i wszystkie partie, zwłaszcza dla tego świątecznego oratorium”. [282] Przez cały rektorat stanie się apostołem Oratorium, w kontekście salezjańskim, który woli szkołę z internatem i nauczanie.
W kwietniu 1891 r., Po krótkim powrocie do Turynu, wyjechał do regionu Veneto. Z wizyty w Manfredini College of Este pamiętamy żywą satysfakcję z uroczystej mszy w całości śpiewanej w języku gregoriańskim przez wszystkich uczniów. Dał mu wielką radość: w swoim poprzednim okólniku z 1 listopada przypomniał w rzeczywistości miłość Ks. Bosko do pieśni Kościoła i zaproszenie skierowane do ks. Cagliero, aby przygotować podręcznik nauczania gregoriańskiego. Napisał: „w różnych stanach katolickich trwa obecnie staranne studium tej pieśni, aw szkołach cieszących się renomą, poza muzyką, młodzi studenci są włączani do nauki chorału gregoriańskiego”. [283]Cieszył się, że stało się to również w college'u Este. Następnie udał się do Emilii Romagna, Bolonii, Imoli i Faenzy, aby wrócić do Parmy, uzupełniając postępy tych prężnych dzieł salezjańskich, zwłaszcza Parmy, dzięki genialnemu Donowi Carlo Baratcie (1861-1910), w regionie, gdzie triumfował mniej lub bardziej antyklerykalny sekularyzm.
Ks. Rua odwiedził dzieła południowych Włoch dopiero od stycznia do marca 1892 r. [284] W towarzystwie ks. Francesi, w połowie stycznia przebywał w Rzymie, gdzie Leon XIII przyjął go na audiencji, prosząc go o wiadomości o „jego drogich salezjanach”. [285] Zauważając, że Papież uważał „Księdza Bosko bardzo zasługującego na Boga, Kościół, ludzi, świat”, ks. Rua napisał do salezjanów: „Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że należymy do szkoły tak cnotliwego i świętego nauczyciela ". [286]Z Rzymu udał się do Neapolu, gdzie wyruszył na Sycylię. W Palermo spotkał współpracowników, a następnie dotarł do Marsali. Dyskutowano o możliwości powierzenia salezjanów sierocińca. Był w stanie zakończyć negocjacje. W Katanii miał satysfakcję, widząc szacunek, który otaczał codzienne, uczęszczane i bardzo żywe Oratorium. Przybyły tłumy młodych ludzi. Młodzież w Katanii uwielbiała dyrektora Oratorium, młodego księdza Francesco Piccollo (1861-1930). College of Randazzo, pierwsza praca salezjańska na wyspie, przeżyła kryzys w latach 1885–1889 z powodu przeniesienia do Lanzo założyciela-dyrektora, Don Francesco Guidazio. Teraz wrócił Don Guidazio, szkoła odkryła na nowo witalność przeszłości.
Nie zaniedbał Córek Maryi Wspomożycielki. Odwiedził dzieła Katanii, Bronte, Trecastagni, Mascali, Acireale, Alì Marina. Odbiór w Ali Marina był szczególnie entuzjastyczny. Gdy tylko dowiedział się o swoim zbliżającym się przybyciu, młodzi ludzie rzucili się na stację, aby go uczcić. Rektor pośród swoich aklamacji dotarł do Oratorium, gdzie na jego cześć odbył się mały „pokaz muzyki literackiej”. Po powrocie na kontynent, w Kalabrii, wspiął się przez Taranto i Bari do Macerata, aby zobaczyć nowo otwartą szkołę salezjańską. W niepublikowanej autobiografii ks. Francesia pisze, że dom w Macerata, „niedawno otwarty, był już pełny i przepełniony. Uważano by, że to Arka Noego: byli tam studenci, rzemieślnicy, młodzież z Oratorium. Tylko miłość trzymała cię w porządku ”. [287]Po pobożnej pielgrzymce do Loreto, aby oddać cześć Świętemu Domowi , ks. Rua udał się w kierunku Veneto, z krótkimi postojami w Ankonie, Rimini i Wenecji. Stamtąd wrócił do Piemontu, do Novary. Biskup miasta zbudował wspaniałe Oratorium, które miało stać się początkiem szczególnie florystycznego dzieła salezjańskiego. Kiedy w końcu wrócił do Turynu 8 marca, nikt nie czekał na niego, odkąd nie ogłoszono jego przybycia. Ale mógł być zadowolony z ukończenia całej trasy dzieł salezjańskich we Włoszech.
Od lutego do maja 1890 r. Ks. Rua odbył długą podróż do Francji, Hiszpanii, Anglii i Belgii. [288] Nie było jeszcze znane w tych regionach, gdzie pamięć o Księdzu Bosko pozostała bardzo żywa. Po powrocie do Turynu 27 stycznia, pod koniec wyprawy, która zabrała go do Rzymu, 4 lutego wyjechał do Francji przez Sampierdarena. [289]
Pierwszym francuskim domem, który skorzystał z jego obecności, był dom Nicei, założony przez Ks. Bosko w 1875 r., Najpierw wśród dzieł salezjańskich poza Włochami. [290] Tytuł Patronatu Saint-Pierrenie może nas oszukać. To nie był prawdziwy „patronat”: podobnie jak Oratorium w Turynie, szkoła z internatem w Nicese miała dwie sekcje dla studentów i rzemieślników. Wizyta Ks. Rua, dobrze udokumentowana w kronice domu, może być szczegółowo opisana. Przyjechał o 8 wieczorem w sobotę 8 lutego. Było ciemno i zimno. Wejście i dziedziniec Patronato zdobiły flagi i lampy. Kiedy się pojawił, zespół i brawa młodych ludzi powitały go z radością. Krzyczeliśmy: Viva Don Rua! Viva Don Rua! Fragment mowy powitalnej odczytanej przez chłopca (i skomponowanej przez ks. Cartiera) jest w doskonałej harmonii z jego sentymentami jako wiernego naśladowcy Ks. Bosko: „Dziś przychodzi do nas, umiłowany Ojcze. Odkrywamy w niej duszę, ducha i serce tego, którego straciliśmy. Rzeczywiście znajdujemy w niej samą, całą. Nasze oczy otwierają się na światło i czujemy głęboko w naszych sercach, że nasz Ojciec, nasz Mistrz, nie umarł. My też możemy powiedzieć: czy nasze serca nie płonęły miłością, gdy słuchaliśmy jego głosu? Poruszony ks. Rua odpowiedział mniej więcej tak: „Pamięć o Księdzu Bosko, ożywiając we mnie głęboki smutek, jest szczególnie przydatna, aby przypomnieć nam wszystko, co uczynił nasz czcigodny Ojciec i co musimy zrobić. Teraz Ksiądz Bosko jest w niebie. Kilkakrotnie słyszeliśmy jego dobroczynne wsparcie, zalecił, abyś mnie kochał tak, jak go kochałeś, bądź mi posłuszny, gdy byłeś mu posłuszny. Podążając za jego zaleceniami, wykonasz moje zadanie, które przede wszystkim, dobrze wiesz, czyniąc dobro dla twoich dusz nieco słodkim i łatwym.
Następnego dnia, w niedzielę 9 lutego, w domu obchodzono święto św. Franciszka Salezego. Ks. Rua wszedł do konfesjonału o wpół do szóstej rano, oblegany przez współbraci i młodych ludzi. Wyznanie z ks. Rua było błogosławieństwem dla wszystkich. Opuścił konfesjonał o siódmej trzydzieści, aby uczcić masę wspólnoty. Współpracownicy zostali zaproszeni na konferencję regulacyjną w kościele Notre Dame, po nieszporach 15 godzin, a ks. Rua przemówił w obecności biskupa Nicei. W swoim „kazaniu miłosierdzia”, zgodnie z wyrażeniem gazety Semaine religieusepoprosił o współpracę słuchaczy dla trzech rodzajów instytucji: Festive Oratories; domy dziecka i inne instytucje edukacyjne; misjach. Podobnie jak Ks. Bosko, nie wstydził się wyciągnąć ręki. Prace te wymagały w rzeczywistości ciągłych zasobów gospodarczych. Mogli przetrwać tylko dzięki dobroczynności Współpracowników i Współpracowników. [291]
W poniedziałek, 10 lutego, dwa stowarzyszenia wsparcia Domu Nicei, „Komitet Laboratoriów Patronackich” i „Patronki Kobiet” uczestniczyły niemal całkowicie w konferencji ks. Rua. Pochwalił ich za pracę wykonaną w domu, ale ubolewał nad brakiem męskiego „zewnętrznego oratorium”, obok „oratorium wewnętrznego”, ponieważ w pobliżu było już uroczyste oratorium dla dziewcząt, animowane przez Córki Maryi Wspomożycielki. „Ksiądz Bosko raduje się dobrem, jakie czynicie dla młodych pracowników. Ale wielu chłopców wciąż trzeba ratować ». Tylko pod tym warunkiem można powiedzieć, że dzieło Nicei jest kompletne zgodnie z ideą Ks. Bosko. [292]
Resztę tygodnia spędziliśmy na odwiedzaniu Współpracowników i Koła Katolickiego, na przyjęciach, spotkaniach ze współbraćmi, w długich sesjach w konfesjonale. Wszystko zakończyło się w poniedziałek 17 lutego, dzień przed odlotem, wspaniałymi grami i spektaklem teatralnym. 18. był Shrove Tuesday. W ten sposób Ks. Rua, zgodnie z poruszającą kroniką francuskiego Biuletynu Salezjańskiego , w przemówieniu pożegnalnym, które odbyło się wieczorem 17, wezwał wszystkich następnego dnia do przyjęcia komunii i odmówienia modlitw za zmarłych, pragnących tego dnia, przeżywanych przez świat w mniej chrześcijański sposób przyniosła przynajmniej odrobinę ulgi duszom przeczyszczającym. [293]
Wtorek 18, podczas gdy młodzi ludzie z Nicei wykonali dobrą śmierć i przygotowywali się do świętowania karnawału, Ks. Rua przeniósł się do pobliskiego domu La Navarre, gdzie przebywał przez cztery dni, przerywany odcinkiem w Tulonie na godzinę konferencja w głównym kościele Santa Maria i wizyta u niektórych dobroczyńców. [294]19 lutego w La Navarre odbyło się przyjęcie powitalne. Firmy i różne klasy wysyłały mu poetyckie hołdy i kompozycje literackie. W sobotę 22 odbyło się ćwiczenie dobrej śmierci. Ks. Rua długo wyznawał uczniów, podążając śladami Ks. Bosko, który określił spowiedź jako „najlepszą pedagogię”. O godzinie 10.00, za zgodą biskupa, przekazał chrzest dwóm protestanckim sierotom powitanym przez dyrektora domu Toulona Pietro Perrota. Po południu, wracając do Nicei, zatrzymał się w Cannes, gdzie Ks. Bosko zaprzyjaźnił się z wieloma. Tam następnego dnia, w niedzielę, w kościele Notre-Dame du Bon Voyage przeprowadził „kazanie miłości” na temat Ks. Bosko, jego dzieł i współpracowników. Owoc poszukiwań był hojny (2000 franków, zgodnie z planem Dona Lazzero). Pięć dni w Cannes, odwiedzając dobroczyńców i wspólnoty religijne. W środę 26 roku udał się do sierocińca św. Izydora w St. Cyr-sur-Mer, w którym przebywają Córki Maryi Wspomożycielki. Kapelan Don Antonio Varaia powitał go.[295] Następnego ranka wygłosił wykład do Współpracowników; uczestniczył w lunchu z miejscowym duchowieństwem i hrabią Villeneuve; w końcu przez całe popołudnie stał się dostępny dla zakonnic.
Wieczorem 28 lutego, ogłoszonym telegramem, przybył do oratorium Saint-Léon w Marsylii. Tutaj pozostał osiem dni. Marsylia była siedzibą prowincjonalnego domu z inspektorem Don Paolo Alberą. Ale nie ograniczył się do domu Saint-Léon. W rzeczywistości (z wyjątkiem błędów, zważywszy, że kronika Biuletynu i Ks. Lazzero nie zgadza się co do dat) ks. Rua poświęcił dwa dni, środę 5 i niedzielę 9 marca, nowicjatowi w La Providence , w dzielnicy Sainte-Marguerite w Marsylii. Trzydziestu francuskich nowicjuszy salezjańskich świętowało jego przyjazd piękną „akademią”. Następnie Ks. Rua był przesłuchiwany przez wszystkich, którzy prosili o zawód lub ubieranie się w duchowny zwyczaj. Interesował się także sąsiednim gospodarstwem i okolicą. [296]Siódmego i ósmego roku udał się do wikarego Aubagne, a następnie do hrabiego Villeneuve'a do Roqueforta, dwóch oddanych przyjaciół Ks. Bosko. W dniach spędzonych w Saint Léon ks. Rua przyjmował gości, wyznawał swoich braci i uczniów, rozmawiał z komisjami, protektorami płci męskiej i żeńskiej. Dał też chłopcom dwie bardzo długie wieczorne rozmowy, jedną zachęcającą do zbliżenia się do sakramentów, drugą do nabożeństwa do św. Józefa. 6 marca wygłosił obszerną konferencję dla Współpracowników, w której pochwalił uroczyste oratoria: „Uzyskane wyniki są naprawdę pocieszające. W jednym mieście otworzyliśmy Oratorium w osławionej okolicy. Szanowany człowiek nie mógł go przekroczyć, nie będąc ukamienowanym lub atakowanym przez dzieci rzucające błotem. Sześć miesięcy po otwarciu salezjańskiego oratorium, sąsiedztwo było nie do poznania. Sam widziałem, że te dzieci nie tylko szanują nas, ale są grzeczne i opiekuńcze ». Mówił także o misjach salezjańskich wśród „dzikusów”.[297]
Wieczorem w poniedziałek 10 marca 1890 r., W towarzystwie ks. Giulio Barberisa, ks. Rua opuścił Marsylię dla Hiszpanii. Wrócił cztery lata po pamiętnej podróży z 1886 r. Obok Ks. Bosko. [298] Odwiedził dwa dzieła salezjańskie bardzo odległe od siebie: Sarrià, niedaleko Barcelony i Utrera w regionie Sewilli. Podróż zmusiła ich do pokonywania dużych odległości powolnymi i skomplikowanymi środkami transportu.
11 marca, po nocy spędzonej w pociągu i wspaniałym przyjęciu na stacji w Barcelonie, mógł celebrować Mszę św. W prywatnej kaplicy dobroczyńcy Doña Dorotea Chopitea. Potem pośpieszył odwiedzić biskupa, który pokazał mu „nadzwyczajną dobroć” (Barberis). O godzinie 16.00 dotarł do Sarrià, gdzie przebywał osiem dni, od 11 do 20. Muzyka instrumentalna, piosenki i brawa powitały go. Dziedziniec domu ozdobiono lampami umieszczonymi pod arkadami na parterze, pierwszym i drugim piętrze. Nawet Ksiądz Bosko nie otrzymał tak wspaniałego powitania. Giulio Barberis 15 marca napisał do Don Luigi Piscetta: „Wszyscy mieszkańcy Barcelony wielce czczą Ks. Rua i naprawdę rozpoznają w nim innego Księdza Bosko”. [299]Spędził dni przyjmując ludzi i odwiedzając dobroczyńców, w szczególności pana Luisa Marti-Codolar. Jako godne zwieńczenie osiągnięcia w Barcelonie, 18 marca Ks. Rua zainaugurował popularną pracę na szczególnie biednych przedmieściach. Doña Chopitea zbudowała tam kompleks na własny koszt, który obejmował szkołę i uroczyste oratorium i powierzył salezjanom misję instruowania i szkolenia ludności z sąsiedztwa. Biskup pobłogosławił budynek. Następnie w jednym z pomieszczeń zorganizowano przyjęcie z adresem okoliczności, adresy hołdu, wierszy i fragmentów muzycznych powierzonych młodzieży Sarrià. The Correo Catalannastępnego dnia napisał: „Pod wspaniałym baldachimem zorganizowanym dla jego Ekscelencji Biskupa Vescovo, przewodniczącego recepcji, umieścili piękny portret Ks. Bosko; po prawej stronie prałata miał miejsce ks. ks. Rua, przełożony generalny Zgromadzenia Salezjańskiego, wikariusz generalny diecezji i przewodniczący stowarzyszeń katolickich ”. [300]
Ostatniego dnia ks. Rua wraz z członkami wspólnoty i młodzieżą Sarrià obchodzili święto św. Józefa, które było mu bardzo drogie, a uczniowie uczcili go wieczorem spektaklem teatralnym. Następnego dnia, 20 marca, nasi dwaj podróżnicy wyruszyli na drugą pracę salezjańską w Hiszpanii, Utrera, przez Madryt i Sewillę. Barberis napisał do Luigiego Piscetty: „ W primis et ante omnia muszę powiedzieć, że podróż z Barcelony do Utrery jest długa, bardzo długa, coś więcej niż z Turynu do Barcelony; i dodam, że w Hiszpanii pociągi nie są bardzo szybko i jest bardzo mało bezpośredni , tak że podróż wydaje się o wiele dłużej. " [301]Prawdą jest, że w Barcelonie Doña Chopitea zamówiła dla nich bilety pierwszej klasy, ale faktem jest, że po opuszczeniu Barcelony 20 marca o 8 rano dotarli do Madrytu w połowie dnia następnego dnia w tym samym czasie. Ks. Rua, niezdrowo, nie mógł spać i czuł się wyjątkowo zmęczony. Ale to go nie obchodziło. Gdy tylko dotarli do Madrytu, skąd odjeżdżali wieczorem, szukali miejsca na mszę. Świętował w prywatnej kaplicy bogatego dobroczyńcy; Barberis zamiast tego w małym kościele w pobliżu stacji. Następnie udali się na powitanie kardynała Sewilli, który był w Madrycie, biskupa miasta, nuncjusza apostolskiego i wikariusza generalnego diecezji. Podróż pociągiem do Sewilli trwała kolejne trzynaście godzin. Wylot z Madrytu 21 marca o godzinie 18:00 30 przybyło do miejsca przeznaczenia następnego dnia o godz. 7.30. Pomimo dyskomfortu pociągu, tym razem Ks. Rua mógł trochę odpocząć. W Sewilli odprawiali Mszę prawdopodobnie w katedrze, „jednym z cudów świata”, pisze Barberis. W tym czasie kilkuset pracowników pracowało nad jej odbudową. Po wizycie w Alambrze i niektórych rodzinach dobroczyńców wznowili pociąg na ostatni etap. Podróż tym razem trwała „nie więcej niż trzy czwarte godziny”. wznowili pociąg do ostatniego etapu. Podróż tym razem trwała „nie więcej niż trzy czwarte godziny”. wznowili pociąg do ostatniego etapu. Podróż tym razem trwała „nie więcej niż trzy czwarte godziny”.[302]
Jak można było się spodziewać, na stacji Utrera zorganizowano wielkie przyjęcie. Dom salezjański miasta był w rzeczywistości bardzo ceniony. Około dwudziestu samochodów czekało na Ks. Rua, z dwoma proboszczami miasta, burmistrzem, prezbiterem, kapitułą domu salezjańskiego, wszystkimi miejscowymi kapłanami, różnymi dygnitarzami i przyjaciółmi, jak pisze ks. Barberis w liście z 25 dnia marsz. Wszyscy chcieli „zaznajomić się z następcą Ks. Bosko i uhonorować samego Ks. Bosko”. Była to piękna procesja samochodów do domu salezjańskiego. ‹‹ Oh Utrera! Utrera! Nigdy cię nie zapomnę - zawołał Barberis, był tak oczarowany żywotnością młodych Andaluzyjczyków. [303] Gdy tylko drzwi zostały otwarte, stu trzydziestu młodych mężczyzn dobrze przylegających do swoich asystentów zaczęło krzyczeć Evviva!, by bić brawo i dotrzeć do tego, który czekał z tak niecierpliwością. Odśpiewano hymn powitania. Obecność ks. Rua pocieszała współbraci: dom, otwarty na dziesięć lat, nie otrzymał jeszcze wizyty przełożonego. 23. była niedziela. Wszyscy młodzi ludzie próbowali wyznać ks. Rua, który w przeciwieństwie do Barberisa znał hiszpański. Wieczorem była wspaniała akademia muzyczno-literacka. „Katolicka Hiszpania” zachwyciła ks. Barberisa i prawdopodobnie także ks. Rua. „Andaluzyjczyk nie może mówić bez wywyższenia swojego S. Ermenegildo, jego S. Ferdinando, S. Isidoro i nie pamiętając czasu dominacji Maurów, którą wygrali dzięki pomocy Maryi. Różne tematy przelewały się na te tematy ”. [304]Podczas swego krótkiego pobytu Przełożony Generalny chciał odbyć pielgrzymkę do Nuestra Señora del Consuelo , patronki Utrery i całej Andaluzji. Odwiedził alkę, arcykapłana i dwie lub trzy rodziny dobroczyńców. 24-tej dał konferencję Współpracownikom. „Jego słowo proste i pełne słodyczy dotknęło serc” i było tak pomyślne, że duchowny przydzielony do jałmużny walczył o utrzymanie tacy, obciążonej monetami, które tam zostały złożone. [305] Wreszcie wieczorem 25 marca dwaj podróżnicy wyruszyli w drogę powrotną do Turynu, gdzie planowali przybycie o świcie w Niedzielę Palmową. Hojność współpracowników i przywiązanie kraju do osoby Ks. Bosko wróciły do Hiszpanii z podziwem.
Po dwóch tygodniach spędzonych w Turynie na modlitwie i długich spotkaniach kapitułowych ks. Rua, mimo że spieszył się z najnowszym dziełem Battersea (Anglia), zrobił dwa krótkie postoje w Lyonie i Paryżu. [306] Towarzyszył mu ks. Louis Roussin, redaktor francuskiego biuletynu Salésien . [307]Wyruszając z Turynu 14 kwietnia rano, spotkali się na stacji w Lyonie z rodziną Quisardów, którzy ich gościli. W dniu 15 Ks. Rua odprawił Mszę św. W kaplicy Klarysek w rue Sala, w pobliżu miejsca, w którym zmarł św. Franciszek Salezy. Następnie odbył kilka wizyt, które pozwoliły mu, zwłaszcza wikariuszowi generalnemu, ks. Belmont, pod nieobecność kardynała Arcybiskupa Foulona, oraz w Operze Krzewienia Wiary. Ta praca wspierała salezjańskich misjonarzy z Ameryki Południowej i poinformowała o podróży ks. Cagliero, wikariusz apostolski w Patagonii i ks. Fagnano, prefekt apostolski Ziemi Ognistej, za jego pomocą polecili się Operze. Sekretarz generalny pokazał niektóre przedmioty z misji w gablocie muzeum. Następnego dnia ks. Rua wszedł na wzgórze Fourvière, gdzie budowana była wielka bazylika, która uczyni go sławnym. Odprawił Mszę św. W sąsiedniej historycznej kaplicy, którą Ks. Bosko widział już w 1883 rokuEcho de Fourvière docenił jego cechę. Ks. Rua, pisał, „jest przyzwyczajony do liczenia na Opatrzność, która daje chleb powszedni stu tysiącom chłopców, wziętych z nędzy, i do dzielnej falangi misjonarzy, którzy przynoszą dobre wieści do odległych regionów Patagonii. Ks. Rua nie jest w żaden sposób mniej niż jego lamentowany mistrz, za jego gorliwość, łagodność, a przede wszystkim za tę bardzo żywą wiarę, która porusza góry ”. [308] Wieczorem wyjechał z Lyonu nocnym pociągiem, który zabrał go do Paryża, gdzie nie zamierzał zostać dłużej niż dwa dni, rezerwując się na dłuższy pobyt po powrocie z Anglii.
Dzień 17 kwietnia był poświęcony małej szkole z internatem otwartej w Paryżu-Ménilmontant w 1884 roku w Oratorium, kolebce dzieła. Przyjęli go z fanfarą. Ku jego wielkiej satysfakcji, odprawił Mszę świętą w śpiewie gregoriańskim. Po południu zaproponowali mu występ w obecności kilku bliskich przyjaciół. Święci Pierre i Paul Oratory, choć biedni, żyli i pokazywali to. Ks. Rua spędził większość osiemnastego dnia poza domem. Rano odwiedził Benedyktynów Najświętszego Sakramentu, na rue Monsieur, dla której odprawił Mszę św. W Gregoriańskim, a następnie odbył „bardzo ojcowski czat” ze społecznością, jak pisze Louis Roussin w „ Biuletynie Salésien”, opowiadać o postępach dzieł salezjańskich w Europie i misjach amerykańskich oraz wyrażać wdzięczność salezjanów wobec zakonników, którzy wspierali ich modlitwami i ofiarami. Wczesnym popołudniem, w towarzystwie dyrektora Josepha Ronchaila, ks. Rua został przyjęty przez nuncjusza ks. Rotelli, który chwalił pracę Ménilmontant, gdzie pole działania oferowane salezjanom było ogromne. Następnie odbyła się konferencja u Współpracowników, która odbyła się w kościele Wniebowzięcia NMP na rue Saint Honoré, przed mniejszym zgromadzeniem „z powodu złej pogody”. Ks. Rua po prostu wznowił to, co powiedział już w Nicei i Marsylii o Księdzu Bosko, o jego apostolstwie dla ubogiej i opuszczonej młodzieży, o postępie dzieł salezjańskich, zwłaszcza w misjach. Zdecydowanie nalegał „na absolutną konieczność powiększenia domu Ménilmontant”, gdzie dziewięćdziesiąt miejsc było dostępnych tylko dla ośmiuset wniosków o przyjęcie. Współpracownicy zostali zaproszeni do zabrania torby. Sam Rua przeszedł między nimi, aby zebrać oferty. Po błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem dał audiencję w zakrystii. W ten sposób mógł zobaczyć, jak żywo pamięć o Księdzu Bosko pozostała w Paryżu.
Krótko przed śmiercią Ks. Bosko przyjął bardzo ubogą misję katolicką w londyńskiej dzielnicy robotniczej w Battersea. [309] Początki były męczące. Pierwszy przełożony Edward Mac Kiernann zmarł 30 grudnia 1888 r. Ks. Rua poświęcił sześć dni temu powstającemu dziełu między 19 a 25 kwietnia. Kierował nim ojciec Charles Macey. Nasi dwaj podróżnicy znaleźli, obok dość nieszczęsnego kościoła, mały dom, który służył jako plebania, kwitnącą szkołę mieszaną złożoną z 315 uczniów powierzonych kobietom zakonnym, częściowo dotowaną przez państwo, ale administrowaną finansowo przez parafię, uroczyste oratorium dla chłopców i dziewcząt. zasada sierocińca z trzema dziećmi nadal przebywającymi na plebanii. [310]W parafii było około dwóch tysięcy katolików, głównie Irlandczyków.
Ks. Rua napisał do ks. Durando: „Kościół i szkoły są bardzo popularne, dobro, które się robi, jest dobre dla katolików z sąsiedztwa, napisał ks. całe rodziny, co zdarza się bardzo rzadko. Nawet uroczyste oratorium przebiega dobrze: nie jest tak liczne jak to, które ma Don Pavia [na Valdocco], ale mamy nadzieję, że stopniowo będzie naśladował go ”. W dalszym ciągu proponował zaangażowanie Córek Maryi Wspomożycielki w misję angielską: „Jeśli uda nam się połączyć jakieś interesy, które mamy w zasięgu wzroku, wygodnie będzie wysłać tutaj także nasze siostry, aby zajęły się świątecznym oratorium dziewcząt,[311]
Ks. Rua dokładnie sprawdził pokoje. Pochwalił budowę muru granicznego, który chronił dwa dziedzińce wokół kościoła: dzieci nie mogły już się nad nimi wspinać, aby zerwać okna; żałował, że cynkowa osłona kościoła nie chroniła wiernych przed deszczem; a przede wszystkim poprosił Dona Maceya, aby rozszerzył szkołę, która stała się niewystarczająca, aby podwoić liczbę uczniów.
Potem zaczęły się wizyty. Pierwszym był biskup diecezji (Southwark), ks. Butt, który zabrał go do pobliskiej szkoły tysiąca uczniów, którą zbudował z pomocą diecezjów. Ten biskup dał pierwszeństwo szkole katolickiej, co ks. Rua zrozumiał i docenił. Następnie powitał duchowieństwo parafii Notre Dame du Mont Carmel, kapłana i wikariusza, który wspierał pierwszych salezjanów, którzy przybyli do Battersea. Odwiedził wspólnotę sióstr Notre Dame de Namur, liderów szkół, bardzo aktywnych w służbie ubogim. Interesowały go cechy funkcji liturgicznych, zarówno w kościele anglikańskim w Westminster, jak iw społeczności imigrantów włoskich. Atmosfera Westminsteru wydawała mu się szczególnie zimna, podczas gdy we włoskiej społeczności znalazł wiernych, którzy śpiewali, pobożni i serdeczni.
25 kwietnia ks. Rua przeszedł przez kanał z powrotem na kontynent. 26 maja mógł wysłać list do Cesare Cagliero z Guînes, niedaleko Calais. [312] Tutaj Córki Maryi Wspomożycielki prowadziły niedawno otwarty sierociniec. Ks. Rua pobłogosławił ich prywatną kaplicę. [313] Wieczorem dotarł do salezjańskiego sierocińca w Lille. Przyjęcie było uroczyste, ze światłami, fanfarami, hołdami i pieśniami schola cantorum, Po wieczornej modlitwie reżyser Ange Bolonia ogłosił chłopcom, że rozpoczną się następujące ćwiczenia duchowe i że Przełożony Generalny będzie im dostępny przez cały czas, w konfesjonale iw pokoju. Ks. Rua wygłosił kazanie otwarcia w dniu 27 kwietnia i zamknął 1 maja. W dniach 2–6 maja poświęcił się wielu osobistościom cywilnym i kościelnym, przyjaciołom Ks. Bosko i dziełu Lille. Dyrektor z Bolonii szukał środków na zakup budynku w pobliżu domu, aby podwoić lokal sierocińca. Szczegółowy projekt przedstawił 6 maja podczas konferencji dla Współpracowników, której przewodniczył Rektor Wydziałów Katolickich w Lille. [314]Ks. Rua wyraził zgodę na mówcę. Czytamy w kronice: „Za trzy kwadranse z prostotą pełną szczerości obnaża stan, postęp i potrzeby dzieł salezjańskich. Podkreśla potrzebę powiększenia sierocińca w Lille i zdecydowanie zaleca to przedsięwzięcie organizacji charytatywnej współpracowników regionu północnego ».
7 maja ks. Rua wraz ze swoimi współbraćmi Bolonią i Roussinem wkroczył do Belgii. Kilka tygodni przed śmiercią Ks. Bosko przyjął propozycję biskupa Liege, Victora Doutreloux, aby stworzyć dzieło w mieście podobne do tego z Valdocco. Ks. Rua zamierzał zrealizować projekt. 8 maja uczestniczył w błogosławieństwie kamienia węgielnego salezjańskiego sierocińca św. Jeana Berchmansa w przemysłowej dzielnicy Laven. Uroczysta ceremonia, której przewodniczył nuncjusz apostolski w Brukseli i mgr. Doutreloux odbył się w dwóch momentach: przemówienie odbyło się w kościele Sainte-Véronique, a następnie w podwórzu odprawiono mszę na świeżym powietrzu i miało miejsce błogosławieństwo w ścisłym tego słowa znaczeniu. [315] W Sainte-Véronique don Rua był bohaterem. Po śpiewaniu Veni Creator, jak mówi Gazettez Liège, „widzimy obcego księdza, ciemnoskórego, chudego jak kotwica, zmierzającego w stronę ambony. To, co uderza nie mniej niż jego szczupłość, to pogodna żywotność spojrzenia, które świeci pod powiekami zaczerwienione przez zbyt wiele godzin przebudzenia. [...] Wyraża się sercem i bogactwem elokwencji, poprawnie i prosto, z akcentem, w którym francuskie słowo jest ukryte, bez maskowania, szczerze włoskiej wymowy ». Ks. Rua krótko opowiedział o życiu Ks. Bosko, narodzinach Towarzystwa Salezjańskiego, a przede wszystkim o dość odważnej akceptacji nowego dzieła Liège. Doszedł do wniosku, że gorąco prosił o wsparcie mieszkańców miasta, o dom, który nie mógłby żyć bez publicznej miłości. Adres, pisze Gazette, „Mówiąc prosto, ale z sercem, z przekonaniem i pełną komunikatywną wiarą, wystarczyło dać wszystkim wrażenie, że Ksiądz Bosko nie mógł znaleźć bardziej wartościowego i zdolnego zastępcy”.
Na przyjęciu po bankiecie w domu biskupa nastąpiło kilka toastów. Ks. Rua również przemówił i podziękował nuncjuszowi z życzliwym wspomnieniem: salezjanie mogli założyć dom dla biednej młodzieży w Katanii dzięki wielu dobroczyńcom. Wśród nich właśnie „przed budynkiem znajduje się dama, którą dzieci nazywają słodkim imieniem„ matka ”. Jest najbardziej godną matką ... ks. Nava, nuncjusz apostolski w Brukseli ». [316]
Między 9 a 17 maja podróżował prawie po całej Belgii, aby odwiedzić wielu dobroczyńców i przyjaciół salezjanów w kraju. [317] Było to w Namur, Leuven, Brukseli, Malines, Antwerpii, Gandawie, Brugii, Courtrai i Tournai. Potem wrócił do Paryża. Odtąd 19 maja ks. Rua odwiedził salezjański sierociniec rolniczy Le Rossignol, niedawno otwarty w Coigneux (Somme). Kierownikiem sierocińca był ks. Jean-Baptiste Rivetti, trzydzieści dziewięć lat. [318]Wyglądało to jak drugi Betlejem: w rzeczywistości było to „raczej zaniedbane” gospodarstwo, ze ścianami w pobitej glinie, umieszczone pośrodku dziewięćdziesięciu hektarów wylesionej ziemi. Mały pokój na parterze zamieniono w kaplicę. Sieroty spały w stodole, gdzie nie było wolnego rogu. Sierociniec posiadał tylko dwie krowy i dwie świnie. Ks. Rua pobłogosławił dzieci i miał nadzieję, że wkrótce ten dom zostanie wyposażony w to, co było konieczne, dzięki hojności dobroczyńców Sommy i Pas-de-Calais. BiuletynFrancuzi sporządzili tę listę: „Przedmioty i ozdoby do kultu Bożego, pościel, meble, ubrania, różne tkaniny, narzędzia i narzędzia do orki; pojazdy, zwierzęta pociągowe i zwierzęta gospodarskie, obornik itp. itd. ” W 1890 r. Salezjański sierociniec rolniczy Le Rossignol żył w najgorszym ubóstwie.
20 maja ks. Rua i Louis Roussin wyruszyli w drogę do Paryża. Zatrzymali się w Amiens, aby powitać biskupa i niektórych dobroczyńców. [319] W Oratorium św. Piotra i Pawła w Paryżu chłopcy powitali ich na dziedzińcu z wymachującymi flagami i dźwiękiem fanfary. 21., jak pisze redaktor Biuletynu , „następca Ks. Bosko wznowił serię wizyt, których wymaga jego komisja i interesy naszych prac”. 22 maja zatrzymał się na długo w laboratoriach Wniebowzięcia Rue François I er , redaktorów gazety La Croix i Pèlerin, Następnie odwiedził kardynała arcybiskupa François Richarda, bardzo lubiącego Księdza Bosko. W końcu wrócił do Ménilmontant, aby powitać nuncjusza ks. Rotelli, który przybył, aby zwrócić mu wizytę z okazji jego poprzedniej wizyty w Paryżu. W tamtych czasach młodzi ludzie wykonywali coroczne ćwiczenia duchowe głoszone przez ojca redemptorystów. Ks. Rua wygłosił końcowe kazanie 25 maja, w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, koncentrując się na tym, jak utrzymać postanowienia. Po południu, na dziedzińcu pod dużym namiotem, odbyło się zatrzymanie wprowadzone przemówieniem przewodniczącego komitetu oratorium. Wyrecytowano dramat Le Prêtre , The Priest, ale został przerwany od pierwszego aktu z powodu „prawdziwego huraganu”.
W dniach 26 i 27 maja ks. Rua chciał złożyć kilka kolejnych wizyt pożegnalnych: benedyktynom rue Monsieur, redemptorystom bulwaru Ménilmontant itp. Wieczorem 27 dnia (aby nie tracić czasu zawsze wybierał nocne pociągi), wyruszył w drogę powrotną do Turynu, z mniej lub bardziej długimi przystankami, w Paray-le-Monial, Cluny i Laizé (z rodziną Quisard, z Lyonu). Przybył na stację Torino Porta Nuova w piątek 30 maja o 8 rano.
W ten sposób zakończyła się jego pierwsza wielka podróż odkrywania dzieł salezjańskich w Europie. Równocześnie pracował nad projektem mającym na celu wprowadzenie Zgromadzenia Salezjańskiego do Ziemi Świętej. Oznaczałoby to kolejną niespodziewaną podróż dla niego.
W protokole ze spotkania kapituły w dniu 25 sierpnia 1890 r. Czytamy: „Ks. Rua czyta poufną propozycję Canona Belloniego dotyczącą włączenia jego Zgromadzenia Opuszczonego Dzieciństwa Ziemi Świętej, w Betlejem, Betgialli, Nazarecie itd., Do Zgromadzenia Salezjańskiego ulegającego temu wszystkie jego właściwości. Jego główni asystenci się zgadzają. Belloni przyjedzie do Europy, a Kapituła, choć generalnie odpowiada, zgadza się, czeka, aż nadejdzie wyznaczenie ». [320] Rozpoczęła się jedna z największych przygód Rektoratu Ks. Rua, przygotowująca wejście salezjanów na Bliski Wschód.
Canon Antonio Belloni (1831-1903) nie był nieznany Ks. Rua. [321]Ten Wincenty a Paulo z Ziemi Świętej, Włoch pochodzenia, misjonarz w regionie od 1859 r., Profesor Pisma Świętego i kierownik duchowy seminarium, był głęboko poruszony nędzą dzieci, ofiarami skorumpowanych wyzyskiwaczy i całkowicie ignorantem w sprawach religijnych. Zaczął od powitania opuszczonego syna ślepca we własnym domu. Wkrótce dołączyli trzej inni biedni chłopcy. Znalazł pracę dla każdego z nich, kiedy robił trochę szkoły. Ponieważ nie byli mile widziani w seminarium, wynajął chałupę w pobliżu i zobaczył, że jego małe stado rośnie. Pomagali mu niektórzy dobroczyńcy. Swoje dzieło założył w Betlejem na drodze do Świętej Groty. Odstąpiwszy od nauczania w seminarium z upoważnieniem od łacińskiego patriarchy, zamieszkał tam. Martwił się o przyszłość. W 1874 roku, w otoczeniu 45 chłopców, postanowił założyć diecezjalną Kongregację Braci Świętej Rodziny, aby pomóc mu w jego działalności charytatywnej. Pierwszych trzech kandydatów pochodziło z samego sierocińca. W 1875 r. Po trasie propagandowej w Europie don Belloni przywiózł ze sobą cennego współpracownika, włoskiego księdza Raffaele Piperniego (1842-1930). Ale inicjatywa nie wydawała się wystarczająca. W 1878 roku, jeśli zaświadczymy o niebezpiecznym i znacznie późniejszym świadectwie, Don Belloni przywiózł ze sobą cennego współpracownika, włoskiego księdza Raffaele Piperniego (1842-1930). Ale inicjatywa nie wydawała się wystarczająca. W 1878 roku, jeśli zaświadczymy o niebezpiecznym i znacznie późniejszym świadectwie, Don Belloni przywiózł ze sobą cennego współpracownika, włoskiego księdza Raffaele Piperniego (1842-1930). Ale inicjatywa nie wydawała się wystarczająca. W 1878 roku, jeśli zaświadczymy o niebezpiecznym i znacznie późniejszym świadectwie,[322] Spotkanie z Ks. Bosko w Turynie zaproponował mu swoją pracę w Palestynie. Następnie kupił ziemię w Beitgemal, aby założyć sierociniec rolniczy i powierzył go księdzu z Włoch. W 1885 r. 80 młodych ludzi zebrało się w Betlejem i 56 w Beitgemal. W tym samym roku otworzył wystawę w Betlejem ze 150 studentami. W 1886 roku założył trzeci ośrodek w Cremisan, niedaleko Betlejem, aby powitać aspirantów Świętej Rodziny. W końcu kupił ziemię na wzgórzu Nazaretu, mając na uwadze czwarty ośrodek. Zespół budynków stanowił zatem piękne dziedzictwo, pomimo jego zawsze przygnębiającej zależności od dobroczynności publicznej.
Kwestia połączenia opery Belloni z Towarzystwem Salezjańskim szybko nabrała kształtu. Protokół z posiedzenia Kapituły Najwyższej, któremu przewodniczy ks. Rua 6 października 1890 r., Informuje nas, że obecny jest „Kanon Belloni, założyciel hospicjów opuszczonej młodzieży w Betlejem, Betgialla i Nazarecie”. ‹‹ Pytania przedstawione na piśmie przez can. Belloni za połączenie swojej Kongregacji z naszą i Kapitułą odpowiada twierdząco. Don Durando odpowiada za opracowanie konwencji w artykułach, które mają być przedstawione Kongregacji Propagandy w Rzymie. Trzy dni później odbyło się drugie spotkanie z udziałem kanonika. Według raportu „Don Durando czyta umowę o połączeniu dwóch firm, która została zatwierdzona przez obie strony”.[323] Don Giulio Barberis poszedłby sprawdzić sytuację na miejscu. Don Belloni nie tracił czasu. Natychmiast udał się do Rzymu, aby przedstawić plan Leonowi XIII, który zatwierdził go, podarował mu siedem tysięcy lirów i zaprosił go do nawiązania kontaktu z Propaganda Fide. Jego prefekt, kardynał Simeoni, poprosił go tylko o sprawdzenie, czy łaciński patriarcha Ziemi Świętej, ks. Piavi, obecny w Rzymie, nie utrudnił porozumienia. Wszystko poszło dobrze, więc 9 listopada reskrypt był gotowy.
Trzeba było podjąć działania. Na spotkaniu kapituły w dniu 7 lutego 1891 r. „Ks. Rua pokazuje, jak może. Belloni napisał z prośbą, że oprócz gościa, dwóch salezjanów zostanie wysłanych z nim do Betlejem, aby osiedlić się pod koniec maja. Kapituła jest skłonna się zgodzić, a tymczasem ustanawia dwóch księży, którzy wydają się być bardzo zdolni do pracy w Palestynie ». [324] Będą Don Giovanni Battista Useo i Don Ruggero Corradini. 15 czerwca 1891 r. Kanon z salezjanami Barberisem, Useo i Corradinim wylądował w Jaffie. 8 października czterech duchownych, trzech braci salezjańskich i pięć Córek Maryi Wspomożycielki przybyło do Betlejem. Siedemnastu salezjanów pod przewodnictwem Don Antonio Varaia, sześciu duchownych i dziewięciu braci, przybędzie 29 grudnia. Fuzja nabrała kształtu. [325]
Ale operacja okazała się bardzo męcząca. Kilku współpracowników porzuciło Don Belloniego i zostało inkardynowanych w łacińskim patriarchacie. Inni rekalkulowali. Krążyły wrogie pogłoski. Salezjanie grozili wycofaniem sióstr. Brakowało pieniędzy. Założyciel został wezwany do Patriarchatu o przydzielenie majątku na rzecz ks. Rua, w rzeczywistości, jak powiedziano, dary nie zostały przyznane „tytułowi osobistemu” ( intuitu personae ), ale „przez patriarchat” (intuitu Patriarcatus). Sprawa stała się tak brzydka, że Ks. Rua wysłał niezwykłego gościa do Palestyny, aby uspokoił duchy. Don Celestino Durando przybył 23 lipca 1892 roku. Kiedy w towarzystwie Dona Belloniego przedstawił się patriarchie, zapytał go wprost: „Czy przybyłeś do Palestyny, aby wycofać salezjanów?”. „Zobaczymy, zobaczymy - odparł Durando. Ale Don Belloni natychmiast interweniował: „Jeśli salezjanie odejdą, ja też zacznę”. Patriarcha zmiękł. Don Belloni musiał tylko zwrócić tytuły kanonu, które chętnie zrobił w rękach dwóch wysłanników Patriarchatu. W ten sposób formalnie wstąpił do świata salezjańskiego. Latem 1893 r. Uroczyście złożył śluby wieczyste w ręce Don Giovanniego Marenco, który przybył na miejsce, aby głosić ćwiczenia duchowe.
Krok po kroku krytyka ustąpiła w trzech domach Don Belloniego, które zostały salezjańskie. Nic nie mogłoby lepiej pogodzić zjednoczenia duchów niż wizyta ks. Rua. Zdecydował się wyjechać w 1895 r. [326]
W towarzystwie generalnego dyrektora duchowego, Don Paolo Albera, wyruszył w Marsylii w sobotę 16 lutego 1895 r. Na statku Druentia, morskiej kompanii Cyprien Fabre, zmierzającej do Aleksandrii w Egipcie. Markiz Villeneuve-Trans, współpracownik Marsylii, podróżował z nimi. W rzeczywistości pierwotnie planowano parowiec z marynarki Messageries, wygodniej, ale ponieważ statek nie odleciał w dniu wyznaczonym przez Ks. Rua, zdecydowali się na drugi. Pierwsze dni były niespokojne: gwałtowny wiatr wschodni zmusił dowódcę dwukrotnie do zatrzymania się i zmiany kursu, aby zbliżyć się do włoskiego wybrzeża. Ucierpiali podróżnicy, których uderzyły fale. Rankiem w niedzielę, 17 kwietnia, ks. Rua wyłonił się z kabiny z zamiarem świętowania zapowiedzianej Mszy. Musiał zrezygnować i leżeć cały dzień w pryczy, czasami zmuszony do trzymania się, aby nie zostać rzuconym na ziemię. Walizki zsunęły się z łóżka. Beczki potoczyły się, hałasując na pokładzie. Jednakże, mówi Don Albera, pozostał spokojny, czytał lub modlił się. Wreszcie, w nocy między poniedziałkiem a wtorkiem, burza ustąpiła. Wreszcie o 19. ks. Rua i ks. Albera mogli odprawić Mszę św. Zmienili swoją podróż w duchowe rekolekcje, celebrując liturgię godzin, wspólnie medytując i codziennie czytając duchowo.
Przejście Marsylia-Aleksandria trwało tydzień. Statek zacumował w niedzielę 24 lutego. Tego dnia, gdy odprawiono Mszę św., Przywitali kapitana i załogę, którzy okazali się bardzo życzliwi i wylądowali. Aleksandria ukazała się im malownicze miasto, jak czytamy w pięknym opisie Don Albera do Don Belmonte. Przed wyjazdem do Palestyny święty Franciszek Ksawery z jezuitów złożył wizytę w kolegium, który „wypełnił naszą czcigodną przełożoną życzliwością”. Ks. Rua chciał złożyć wizytę delegatowi apostolskiemu ks. Corbelli, który nalegał na stworzenie salezjańskiego ośrodka zawodowego w Aleksandrii. Najwyraźniej udało mu się go przekonać, ponieważ życzenie spełni się od następnego roku. Ks. Rua również próbował, bez wielkiego sukcesu,
W środę 27 lutego weszli na pokład parowca z tureckiej firmy. Podczas podróży Ks. Rua znalazł cichy zakątek do napisania korespondencji. Następnego dnia wylądowali w Jaffie, nie mogąc sprawować Eucharystii. Mieli jednak radość, że zostali powitani przez niektórych salezjanów, którzy przybyli łodzią, aby zebrać ich w bagażu, oszczędzając im wielu kłopotów. Don Belloni czekał na nich w franciszkańskim klasztorze miasta.
W końcu na ziemi palestyńskiej nasi podróżnicy, przede wszystkim martwiąc się o prawdziwą pielgrzymkę, pospieszyli szukać kościoła, aby odmówić Te Deum , Patera i Ave, aby uzyskać odpust zupełny udzielany pielgrzymom przybywającym do Ziemi Świętej. Don Rua wraz z Bellonim i Alberą dotarli do stacji, z której odjechał pociąg do Jerozolimy. Tutaj stara się zidentyfikować miejsca wskazane w Biblii, apokryficzne włączone lub uświęcone przejściem Jezusa, Maryi i apostołów: dom Szymona, garbarza skór Jaffa; Joppe, gdzie Tabita podniósł się; Ramlah, starożytny Arymatea, dom Józefa i Nikodema, który troszczył się o pogrzeb Jezusa; dolina Saronu przypominała sobie trzysta lisów Samsona i tak dalej.
Na stacji w Jerozolimie grupa kapłanów, duchownych i młodzieży powitała następcę Ks. Bosko. Trzech podróżnych natychmiast wyjechało samochodem w kierunku Betlejem. Eskortowali ich młodych na koniach lub osiołkach. Inni biegli pieszo. Kiedy mijali, witali studnię grobowca Mędrców i Racheli. Kilometr od Betlejem część chłopców z sierocińca z latarniami czekała na samochód Ks. Rua. Krzyczeli z radości. Stopniowo oddział stawał się tak zwarty, że blokował powóz, a don Rua postanowił kontynuować pieszo. „Zamieszanie jest nie do opisania” (Albera). Wreszcie cała radość dotarła do kaplicy. Na progu kapłani czekali w świętych szatach, duchowni z komżą. Zespół zagrał piosenkę. Ks. Rua towarzyszył ołtarzowi, gdzie odsłonięto Najświętszy Sakrament i zaintonowałTe Deum wśród spirali kadzidła i blasku świateł.
Ks. Rua był bardzo zmęczony. Zgodził się jednak udać do pokoju na powitanie, na które odpowiedział z wielką serdecznością. Następnie cała społeczność sierocińca zebrała się w tym samym refektarzu na obiad, aby chłopcy mogli podziwiać „słodki i ojcowski aspekt naszego czcigodnego przełożonego” (Albera). Niewątpliwie, pełniąc funkcję Przełożonego Generalnego, całkowicie porzucił surowe spojrzenie generalnego prefekta, zwracając uwagę na najmniejsze naruszenia reguły.
W piątek 1 marca ks. Rua uczestniczył w medytacji wspólnotowej, a następnie odprawił Mszę św., Z przyjemnością zauważając, że w sierocińcu w Betlejem w pierwszy piątek miesiąca poświęcono Najświętszemu Sercu Jezusa, odwiedził Ojca Strażnika Franciszkanów i udał się do jaskinia Narodzenia. Sytuacja go zasmuciła: nawa starożytnej bazyliki Sant'Elena stała się poligonem dla tureckich żołnierzy, chór został przekształcony w kościół ortodoksyjnych Greków ( schizmatycy , jak pisał Albera w Belmonte). W jaskini ostrzegła srebrna gwiazda pod ołtarzem: Hic de Virgine Maria Jesus Christus natus est, [Tu Jezus narodził się z Maryi Dziewicy] Ks. Rua długo klęczał i modlił się. Ale ołtarz był zarezerwowany dla prawosławnych i Ormian, a msza nie mogła być celebrowana. Kilka kroków dalej marmurowy żłób wskazywał miejsce, gdzie „pasterze i Mędrcy czcili boskie niemowlę” (Albera). Oto drugi ołtarz, przeznaczony wyłącznie dla katolików. Ks. Rua odprawi Eucharystię następnego dnia. Wokół bazyliki nie brakowało mniej lub bardziej zabytkowych miejsc do odwiedzenia: jaskini snu św. Józefa przed lotem do Egiptu, w której zgromadzono zwłoki niewinnych, grób św. Hieronima, św. Oratorio di san Girolamo ... Uświęcone miejsca, które zadowoliły pobożnego ks. Rua, wrażliwego na pamięć historyczną i relikwie.
2 marca spędził długi czas ze swoimi braćmi i chłopcami z sierocińca. W niedzielę 3 wraz z Alberą i markizem Villeneuve-Trans został zaproszony na zgromadzenie Konferencji św. Wincentego a Paulo, zorganizowane w Betlejem z inicjatywy Don Belloniego. O. Albera zauważył ten sam duch dobroczynności, te same modlitwy, te same obawy o wsparcie dla biednych rodzin siostrzanych konferencji w Europie. Markiz był entuzjastyczny. Po powrocie młodzi ludzie przygotowali przedstawienie po włosku, sztukę Don Lemoyne'a zatytułowaną Patagonia . „Trzeba było gorąco pochwalić tych aktorów, którzy głównie Arabowie, z wielkim wysiłkiem nauczyli się swoich części po włosku i wspierali ich wspaniale” (Albera).
Poniedziałek 4 był poświęcony zwiedzaniu Jerozolimy. Tuż przed wjazdem do miasta pielgrzymi omijali dolinę Gehenny, która stała się czymś w rodzaju zastoju wody. Ksiądz Rua spieszył się, by uklęknąć przy Grobie Świętym. Najpierw jednak musiał przedstawić się Patriarchowi Łacińskiemu, ks. Piavi, który kiedyś chciał pozbyć się salezjanów. „Ten, chociaż bardzo cierpi, przyjmuje go z wielką dobrocią; wielokrotnie wyrażał swoje zadowolenie, widząc następcę Ks. Bosko i wspominał tych spośród przełożonych salezjańskich, których już znał »(Albera). Z urzędu patriarchy ks. Rua przeszedł do tego coadjutora Mons. Apodia i seminarium w Patriarchacie. Z tarasu rozmyślał o zebranym mieście, kiedy przybyli seminarzyści, by ucałować jego dłoń i usłyszeć niektóre jego słowa. Don Albera opowiada o scenie w liście z 7 marca w Belmonte: „Ks. Rua chętnie się udziela i prostym i serdecznym językiem nakłania ich do kultywowania nauki i pobożności, aby dobrze spędzić dzień w misjach kierowanych przez schizmatyków, od protestantów, a nawet od framassonów, którzy w tych dniach zbierają się na kongresie w Jerozolimie, przynosząc swoją nienawiść do Jezusa Chrystusa i jego Kościoła z odległych krajów ». W tym czasie Francja sprawowała pewien rodzaj protektoratu nad wschodnimi katolikami. Dlatego też ks. Rua przywitał się z francuskim konsulem, który przyjął go z czcią, przedstawił rodzinie i okazał wielkie zainteresowanie dziełami salezjańskimi, uważając je za opatrznościowe we wszystkich krajach, zwłaszcza w Palestynie. Oficjalna wizyta u włoskiego konsula była zarezerwowana na popołudnie. To potrwa długo.
W końcu ks. Rua mógł odwiedzić Bazylikę Grobu Świętego, Kalwarię, kościół św. Heleny, „gdzie odkryto Święty Krzyż” i „wiele innych miejsc, które stały się obiektem czci wiernych i wszystkie zostały włączone w wielkiej bazylice Grobu Świętego ”(Albera). Wieczorem jadł obiad z franciszkanami, którzy go złożyli, aby umożliwić mu odprawianie Mszy świętej w Bazylice Grobu Świętego następnego dnia o czwartej rano. Dzielił pokój z dwoma pozostałymi pielgrzymami. Nie dbał o to! Z drugiej strony, nie spał zbyt wiele, jeśli, jak opowiada Don Albera, udał się do wyższych galerii i tam - ze wzrokiem utkwionym w Grobu Świętym - przedłużył swoje modlitwy do tej pory bardzo późno.
Następnego dnia ks. Albera i markiz Villeneuve służyli mszy ks. Rua, który był „wyraźnie poruszony”. Albera świętował po nim, a on, klęcząc na kamieniu, podziękował. Następnie pielgrzymi częściowo podążyli za Via Dolorosa śladami Jezusa, odwiedzili kilka stacji krzyżowych, weszli do kościoła Dame de Sion, aby zobaczyć łuk homo Ecce . Następnie udali się do Gethsemani, nie wchodząc do niego i udali się na Górę Oliwną. Po drodze znajduje się klasztor karmelitów, zbudowany „w tym samym miejscu, gdzie Jezus Chrystus nauczał Pater noster ”. Istnieje również Grota Credo, „Wydaje się, że Apostołowie byli tam zgromadzeni, gdy składali Symbol Apostolski przed rozdzieleniem”. Karmelici kazali im towarzyszyć do małego kościoła Wniebowstąpienia, gdzie całowali kamień, który „nosi ślad stóp naszego Pana”. Następnie odwiedzili Betfage, z którego Jezus kontemplował Jerozolimę i ogłosił swoją ruinę; ogród, w którym Jezus został zdradzony przez Judasza; jaskinia Agonii; grobowiec Dziewicy Maryi, „który ubolewał nad don Albera, jest w rękach schizmatyków”.
Ich religijne emocje były stałe i intensywne, co udokumentowało szczegółowe sprawozdanie Albery z wizyty po południu. Spotkali wielu Anglików, „w tym wielu protestanckich pastorów”. „Odwiedzają wszystko jako turyści i nie dają najmniejszego śladu litości i oddania. Oto owoc zniesienia zewnętrznego kultu! Jednak nasi trzej pielgrzymi, przede wszystkim oddani Ks. Rua, pozostawali cały czas w modlitwie.
Wracając do Betlejem, ks. Rua poświęcił dzień 6 marca domowi w Cremisan, nieco dalej, gdzie chciał iść pieszo pomimo nierówności trasy. Żyli tam młodzi ludzie przeznaczeni do życia salezjańskiego, duchowni i asystenci. Ks. Rua miał nadzieję, że stanie się żłobkiem dla znakomitych salezjanów. Był to dzień dobrego ćwiczenia śmierci: już teraz zwyczaje salezjańskie były zakorzenione w starożytnych domach Świętej Rodziny. Po ćwiczeniach odbyła się akademia z kompozycjami w języku łacińskim, włoskim, francuskim i arabskim. Po południu zaprezentowano dramat w języku włoskim. Wygląda na to, że jest we Włoszech, don don Albera. Ks. Rua odwiedził okolicę i piwnicę, przepraszam, że produkcja z poprzedniego roku nie została jeszcze wprowadzona na rynek: „Jak trudno jest ją sprzedać!” jednak pieniądze są tak bardzo potrzebne ».
9 marca przybyło do Betlejem pięciu współbraci Beitgemal. Szli osiem godzin w deszczu, aby spotkać się z Przełożonym Generalnym, wyobrażając sobie, że może poświęcić bardzo mało czasu na ich dom. [327] Ks. Rua spędził 10 i 11 marca podczas kilku wizyt: w szpitalach San Giovanni di Dio, którzy obchodzili swego założyciela; różnym ludziom w Jerozolimie, zwłaszcza patriarchie Piavi, z którym należało zrobić ważne interesy w domach Palestyny. O. Albera, obecny na spotkaniu, napisał: „Również w tych okolicznościach byłem w stanie zrozumieć, jak wielki szacunek ma nasz Przełożony Generalny. Patriarcha i jak wielka jest roztropność i roztropność ks. Rua ». [328]
Wizyta w Beitgemal była zaplanowana na 12. W pociągu na stacji w Jerozolimie ks. Albera przeczytał we włoskiej gazecie Corriere wiadomość, że duchowny diecezjalny z Catanzaro zastrzelił swojego rektora, salezjanina Don Francesco Dalmazzo. Smutek Ks. Rua był ogromny. Po drodze kontynuował powrót do dramatycznego faktu, mając nadzieję, że rana nie była śmiertelna. Nadzieja okaże się daremna. Pociąg zabrał ich z Jerozolimy do Deyroban. Stąd udali się do kolonii rolniczej w Beitgemal. Zaproponowano im kilka wierzchowców, ale Ks. Rua wolał iść pieszo, pomimo odległości i upału.
Przy wejściu do posiadłości został powitany powitalnymi piosenkami i wierszami. Odkrył niecierpliwość i radość, z jaką młodzi ludzie i ich nauczyciele czekali na niego. Podziwiał ogród kwiatowy i podszedł do domu, swego rodzaju zamku na szczycie wzgórza. Chłopcy zebrali się wokół niego, słuchając wszystkich jego słów, podczas gdy niektórzy jeźdźcy nadal jeździli w pobliżu jako znak radości. W domu śpiewano Te Deuma Ks. Rua odwiedził pokoje z wyraźną satysfakcją. Obiad składał się prawie wyłącznie z jedzenia wyprodukowanego w kolonii i przygotowanego przez Córki Maryi Wspomożycielki, które zajmowały się garderobą i kuchnią. Niespodzianka: kiedy podniósł pokrywę wazy, biała gołębica wyleciała na znak powitania. Zaproponowano mu także dzika, ściganego przez pasterza majątku. Po posiłku pojawiło się kilka kompozycji i niekończący się koncert wiejskiego muzyka, który nie zachwycił wielu naszych Włochów, którzy nie byli przyzwyczajeni do arabskiej muzyki. Ks. Rua skrupulatnie odwiedzał stajnie i cały dom. W niedzielę 3 marca świętowano przyjęcie: wczesnym rankiem odbyła się msza z komunią ogólną; o dziesiątej kolejna masa śpiewana w języku gregoriańskim, potem błogosławieństwo groty w Lourdes na dziedzińcu instytutu. Po południu ks. Rua otrzymał relacje duchowe wszystkich współbraci. Krótko mówiąc, odbiór kolonii rolniczej był doskonały.
14 marca, jadąc na osiołku i otoczony przez wszystkich chłopców z Beitgemal, Ks. Rua odszedł. Żałował dobrobytu tego domu, który przeżywał poważny kryzys gospodarczy. Wyjechał do Nazaretu, gdzie Don Belloni kupił ziemię dla sierocińca podobnego do Betlejem.
Z dworca Deyroban Przełożony Generalny i jego dwaj towarzysze dotarli pociągiem do portu Jaffa. Przenieśli się do Hajfy łodzią, a następnie do Nazaretu przyjechał samochodem. Morze było spokojne. W Jaffie zostali powitani przez Karmelitów, mimo bardzo późnej godziny (była prawie północ). Następnego dnia, 15 marca, wyszli o siódmej rano.
W Nazarecie przebywali u franciszkanów. Po obiedzie pospiesznie oddawali cześć Świętemu Domowi , domowi Maryi. Z wielkim wzruszeniem ks. Rua upadł na ołtarz, zwieńczony napisem: Verbum caro hic factum est . Według doniesienia don Albery, widzieli „ślady fundamentów tego domu, które Aniołowie przynieśli do Loreto, jego wielkość, jaskinia wykopana w kamieniu, o który był pochylony dom, i inna wnęka, która podobno służy jako kuchnia dla Maria SS. » [329]Ks. Rua chciałby zostać dłużej w medytacji nad miejscami uświęconymi przez Jezusa i Maryję. Musiał jednak wspiąć się na wzgórze, aby obejrzeć ziemię przyszłej konstrukcji i zdecydować się na jej wykorzystanie. Widząc protestancką instytucję niedaleko, czuł się pobudzony gorliwością. Wrócili i weszli do domu ziemianina. Zaproponowano im coś do picia i stołki do siedzenia, podczas gdy rodzina, ku ich zdumieniu, usiadła na dywanie. Następnego dnia, o piątej rano, ks. Rua i ks. Albera mieli radość sprawowania Mszy św. W sanktuarium Madonny. Tutaj także pielgrzymi nie zaniedbali odwiedzić żadnego pamiętnego miejsca: fontanny Matki Boskiej, kaplicy wzniesionej w miejscu laboratorium św. Józefa, z napisem: Hic Iesus subditus erat illis, stół Christa , „który jest niczym innym, jak ogromnym kamieniem, na którym mówi się, że Jezus Chrystus wziął jedzenie ze swoimi uczniami”. Don Albera, który zostawia nam tę wiadomość, pokazuje, że jest informowany o pobożnych lokalnych tradycjach. Ks. Rua odwiedził także synagogę, w której Jezus otworzył książkę i skomentował słowa: „Posłał mnie, abym ewangelizował ubogich i uzdrawiał skruszonych serc”. Pokazano mu także urwisko, na którym Żydzi zaciągnęli Pana, by go sprowadzić na dół. Stamtąd widzieli także górę Tabor, która z żalem nie mogła odwiedzić.
Po obiedzie z franciszkanami (był to Wielki Post), wyruszyli samochodem w kierunku Hajfy i Góry Karmel, którą serdecznie przyjęli karmelici. Po urzędzie religijnym czekał na nich dobry obiad. Ks. Rua zamierzał odmówić z powodu postu wielkopostnego. „Rozliczam go na mocy zdolności, którą dał mi patriarcha Jerozolimy” - poinformował go przeor i musiał się poddać.
Mieli bilet na łódź do Jaffy i mieli być w porcie w Hajfie następnego dnia, w niedzielę 17 marca, o trzeciej nad ranem. Mniej więcej o wpół do drugiej brat Karmelitów zaprosił dwóch kapłanów, aby odprawili Mszę św. Po szybkim śniadaniu trójka ruszyła w poszukiwaniu swojego „vaporetto”. Ale burzliwe morze i widowisko pasażerów, którzy wylądowali w żałosnych warunkach, skłoniło don Alberę do wzięcia odpowiedzialności za decyzję, która nie będzie bez konsekwencji. Wierzył, że „Przełożony Generalny Zgromadzenia nie powinien był się w ten sposób odważyć; że współbracia mieliby prawo obwiniać siebie, gdyby zaszła jakaś katastrofa ”. Prawie nie przekonał Ks. Rua, który skończył z rezygnacją, gdy kapitan poinformował go, że prawdopodobnie zostanie zmuszony do wyjazdu do Port-Saïd. Nie byłby w stanie wrócić do Betlejem na święto św. Józefa, tak jak to uczynił. Bilety zostały zwrócone.
Ostatecznie trójka znalazła się na drodze do Jaffy samochodem z niemieckim kierowcą. Rzucili się w nieprzewidywalną przygodę. Mieli przyjemne chwile, jak przejście przez żydowską kolonię bardzo dobrze, gdzie odwiedzili synagogę, i malownicze przejście przez obóz Beduinów z namiotami i stadami ... Inne chwile były mniej przyjemne. Rzeczy stały się złe o zmroku. Od godziny 19:00 regiony te nie mogą już krążyć, wyjaśnia Albera. Kierowca nie może zobaczyć drogi i możesz zostać zaatakowany przez Beduinów. Samochód zatrzymał się w wiosce biednych glinianych chat. Wódz chciał ich gościć, ale nie chcieli jeść w otoczeniu ciekawskich gapiów ani spać w jednej z tych chat na podłodze na matach. Podziękowali i odmówili. Zjedli kolację z jajkiem, sardynkami i winem. Próbowali odpocząć w samochodzie, podczas gdy kierowca leżał na ziemi. Uzbrojony Turk monitorował biwak. Niestety, przez całą noc wiał silny wiatr. Wjechał do pojazdu z przodu, który pozostał otwarty. Tak więc o drugiej nad ranem, z bólem kończyn od wilgotnego powietrza i niewygodnej pozycji, zaczęli się niecierpliwić. Ksiądz Rua, owinięty płaszczem, nie mógł się uchronić przed zimnem i stwierdził, że jego nogi są sztywne. Kilkakrotnie nalegał, aby kierowca wrócił na drogę. Udawał, że nie rozumie. W końcu konie zostały zahaczone, a około trzeciej po południu samochód znów ruszył. „Zapewniam, że Albera pisze do Belmonte, że wydawało się bardzo właściwe nie tylko uczynić znak krzyża, tak jak robiliśmy to za każdym razem, kiedy samochód zaczął się poruszać, ale gorąco polecić się naszemu Aniołowi Stróżowi ». Droga była wyboista i zrozumieli, dlaczego kierowca zrobił tyle, aby się pomodlić, aby wznowić marsz przed wschodem słońca. Wstrzymywali oddech przy każdym przejściu fosy. Samochód zwisał niebezpiecznie z jednej strony na drugą, wydawało się, że przewraca się. Tęskniła trochę: jedno z kół nagle uderzyło w dużą gałąź na ziemi, a kierowca uniknął upadku, działając jako przeciwwaga na końcu siedzenia. Kiedy dotarli do wąskiego mostu bez parapetu, przestraszyli się. Ks. Rua poprosił kierowcę, by wysiadł i trzymał trzy konie za uzdę. Nie zwracał na nich uwagi, przynosił bestie lejcami, bił je i sprawiał, że zbliżały się do siebie, podczas gdy pasażerowie wstrzymali oddech i polecili się Maryi Wspomożycielce. Poniżej woda płynęła głęboko i głośno. O. Albera pisze: „Ks. Rua nie omija tych okazji, aby powiedzieć swoim towarzyszom podróży: a jakie są te niedole w porównaniu z tym, co cierpią nasi misjonarze? I dodaje, że to Pan prowadził go w tych krajach, aby można było wyobrazić sobie ich niebezpieczeństwa i trudności ”. Jego myśli nieustannie kierowały się do salezjanów z Amazonii lub lasów równikowych. Wreszcie był dzień. Dwaj kapłani, którzy już odmawiali poranne modlitwy, otworzyli brewiarz. Około dziewiątej kierowca, wychodząc z ciszy, pokazał w oddali dzwonnicę i kościół w Jaffie. O 10 rano weszli do Domu Pielgrzyma w mieście.
Powrót do Betlejem był spokojniejszy: podróżowali pociągiem z Jaffy do Jerozolimy. Podczas krótkiego postoju na stacji Deyroban powitali ich bracia, mniszki i młodzi ludzie z Beitgémal. W Jerozolimie przyjaciele zaoferowali swoje samochody na podróż do Betlejem, gdzie w końcu przyjechali o osiemnastej trzydzieści tego pełnego przygód 18 marca.
Następnego dnia, w święto św. Józefa, pielgrzymka do Ziemi Świętej zakończyła się godnością. Ks. Rua śpiewał uroczystą mszę w kaplicy sierocińca. Po obiedzie otrzymał kilka zawodów religijnych i przekazał garnitur nowicjuszom. Ceremonia zakończyła się błogosławieństwem Najświętszego Sakramentu. Następnie spodziewano się go w oratorium kobiecym, które zgromadziły zakonnice salezjańskie za opatrzenie zakonnicy z Betlejem. „Ta funkcja nigdy nie była widziana, dlatego entuzjazm córek Oratorium i ich krewnych był niesamowity”, pisze don Albera. Ks. Rua wyrażał się po włosku, a dziewczęta, chociaż nie rozumiały, słuchały „bardzo zebranych i cichych”.
Tego wieczoru ostatni w kraju Jezusa ks. Rua przemówił do salezjanów, dał radę i zachętę. Wszyscy zostali przeniesieni. Kiedy następnego dnia, przed ostatecznym opuszczeniem domu, o wpół do szóstej rano ponownie pobłogosławił młodych mężczyzn i braci, „prawie wszystkie oczy były wypełnione łzami”.
Rozpoczęli 20 marca w Jaffie nad Sindh, parą przeznaczoną do zabrania ich do Marsylii, przez Port-Saïd i Aleksandrię. Ale ponieważ było wystarczająco dużo czasu, postanowili zejść do Port-Saïd 21 dnia, by dotrzeć koleją do portu w Aleksandrii, skąd mieli tę samą parę. Na pokładzie zaprzyjaźnili się. Francuski lekarz polskiego pochodzenia, który znał markiza Villeneuve w Marsylii w domu ćwiczeń duchowych dla jezuitów, pośpieszył z ofiarowaniem swojej kabiny ks. Rua, gdy dowiedział się, że jest przełożonym generalnym salezjanów. Następca Ks. Bosko znalazł się w kaplicy, a ściany kabiny zostały ozdobione pobożnymi obrazami. Odprawię Mszę św. Z pomocą lekarza. Pewien pan Descamps, zamożny kupiec z Lille, doskonały koneser Palestyny i Wschodu, ogłosił się salezjaninem współpracownikiem. W rozmowie z markizem de Villeneuve odkrył, że byli towarzyszami w Rollin College w Paryżu. Aby zadowolić naszych pielgrzymów, poszedł z nimi do Port-Saïd, aby zabrać ich pociągiem do Aleksandrii.
22-go zrobili odcinek w Kairze. Zatrzymali się u jezuitów. Ks. Rua poszedł w ślady miejscowych Współpracowników, którzy nalegali, aby mieć także salezjańską szkołę zawodową w Kairze. Ich pragnienie spełni się tylko pod rektatem don Albera. Wyjątkowo ks. Rua przyjął propozycję ministra jezuitów (ekonoma) spaceru do piramid: po powrocie mogli odwiedzić Matarieh, gdzie tradycja przypomina przerwę Świętej Rodziny uciekającej przed Herodem. Przeszli przez Nil, myśląc o małym Mojżeszu w koszu, strzeżonym przez starszą siostrę. Ogrom piramid wywarł na nich wrażenie, ale ich przyjemność była zakłócana przez chmurę krzyczących Arabów, którzy chcieli działać jako przewodnicy lub zdobyć je na wielbłądach lub natarczywie prosić o pieniądze.
W Matarieh podziwiali drzewo „pod którego wiarą spoczywała Święta Rodzina. Jest obiektem czci samych muzułmanów ». Potem wypili wodę z fontanny, która ugasiła pragnienie Maryi, Józefa i dziecka. Po objściu do Heliopolis, woźnicy zabrali ich do starej części miasta, do „domu, który prawdopodobnie był zamieszkany przez Świętą Rodzinę na wygnaniu w Egipcie”. O. Albera zauważa: „Tradycja, że ten sam dom był zamieszkany przez św. Józefa i Maryję. nie wydaje się bezpodstawny ”; i dodaje: „Miejsce jest w rękach Koptów”.
Następnego dnia, po Mszy św., Jezuicki przełożony osobiście towarzyszył Ks. Rua na stacji w Kairze. Około południa grupa przebywała w Aleksandrii w pięknym instytucie jezuickim, gdzie już kilka tygodni wcześniej zostali. 24-go dnia znaleźli Sindha z licznymi pasażerami. Zabrałby ich bezpośrednio do Marsylii. Dla złego zniekształcenia przyjaciel medyczny nie mógł chodzić i musiał utrzymać nogę w pozycji wyprostowanej. Ksiądz Rua chciał mu oddać kabinę, teraz, gdy tego potrzebował. Ale nie chciał słyszeć powodów. Podczas przejścia każdego ranka przeciągniesz się na mszę.
W czasie posiłku, w salonie, pięciu lub sześciu kapłanów na statku osiedliło się przy tym samym stole, modlili się razem i rozmawiali na tematy religijne. Było jeszcze w Wielkim Poście, a Ks. Rua o tym nie zapomniał. Będzie pościł przez całą podróż: „Ks. Rua, ze stałością, której nie każdy czuje się naśladując, układa rzeczy tak, że jeden posiłek był na lunch, a drugi na śniadanie, więc jego post trwa. Prawdą jest, że czasami musi być zadowolony z kolacji z oliwkami lub gruszką, wszystko przygotowane na tłuszcz ”. [330] Wyjątki od rygorystycznego stosowania norm kościelnych przywoływanych przez kazuistów nigdy go nie interesowały. Zawsze był bardzo wymagający od siebie.
Pogoda była zmienna i czasami nagła burza spowalnia statek. Niektórzy podróżnicy byli tak zaniepokojeni, że byli widziani tylko w Marsylii, jak donosi Don Albera. Nie dla ks. Rua, być może dzięki surowości jego reżimu. Pogoda poradziła kapitanowi, aby nie przekraczał Cieśniny Bonifacio. Zwiedził Korsykę, a podróż trwała dziesięć godzin dłużej niż oczekiwano. Piątek, 29 marca, około 15:00, Sindh weszła do portu w Marsylii. Ku ich wielkiemu zdziwieniu salezjanie, którzy przyszli go powitać, znaleźli Ks. Rua z długą brodą: nałożył na siebie starożytny zwyczaj pielgrzymów w Ziemi Świętej i pozwolił mu rosnąć.
Pielgrzymka pozwoliła ks. Rua ożywiać jego nabożeństwo, odtwarzając miejsca uświęcone obecnością Pana, aby ostatecznie wzmocnić więzi między Zgromadzeniem Salezjańskim a dziełem Don Belloniego, aby nawiązać kontakt ze wschodnimi ludami, które do tego czasu moment nic nie wiedział. Wrócił do Turynu bardzo zmieniony, aby świętować Wielki Tydzień i przygotować się na nadchodzący kongres Współpracowników, który odbył się w Bolonii w kwietniu.
W 1876 r. Wraz z ustanowieniem Pobożnej Unii Współpracowników Księdza Bosko, w jakiś sposób zrealizował swój starożytny projekt „salezjanów zewnętrznych”. Opracował także formalną regulację. Teraz współpracownicy rozmnożyli się we Francji i Hiszpanii, zwłaszcza we Włoszech. W lipcu 1894 r., Podczas miesięcznej podróży przez Szwajcarię, Alzację i Lotaryngię i Belgię, ks. Rua nawiązał kontakt z grupami gorliwych wielbicieli pracy Ks. Bosko w szwajcarskich kantonach Ticino (Lugano) i Argowia (Muri), w Alzacji (Obernai, Andlau, Sainte-Marie-aux Mines), w Lotaryngii (Metz), w Belgii (Liège, Hechtel, Bruksela) i pefino w Maestricht w Holandii. [331]Czuł, jak ważne jest zorganizowanie i ożywienie tych wielkodusznych katolików. Ks. Bosko zilustrował ich powód, często błędnie rozumiany, w rozmowie z Lemoyne 19 lutego 1884 r .: „Ich prawdziwym bezpośrednim celem nie jest pomoc salezjanom, ale pomoc Kościołowi, biskupów, do proboszczów pod wysokim kierownictwem salezjanów w dziełach dobroczynnych, takich jak katechizmy, edukacja biednych dzieci i tym podobnych. Pomaganie salezjanom to nic innego jak pomoc w wielu dziełach Kościoła katolickiego ». [332]Tak więc Ks. Rua myślał, że należy bezpośrednio zająć się diecezjami. W dniach 12-13 września 1893 r. Zwołał pierwsze spotkanie diecezjalnych dyrektorów włoskich współpracowników przy grobie Ks. Bosko w Valsalice. Dwadzieścia sześć diecezji odpowiedziało na zaproszenie. Po sesji otwierającej spotkanie chciał pokazać, w jaki sposób Ks. Bosko, w odniesieniu do hierarchii, dążył do zgrupowania wszystkich pracowników dobra wokół biskupów, a tym samym wokół wikariusza Jezusa Chrystusa. [333] Był bardzo zadowolony z wyniku spotkania, jak napisał po kilku dniach w serdecznym zbiorowym liście podziękowań. [334]
Kolejny krok organizacyjny został podjęty w 1894 r., Kiedy ks. Rua opublikował swego rodzaju przewodnik dla lokalnych koordynatorów, teoretyczno-praktyczny podręcznik do wykorzystania przez decurionów i dyrektorów . [335]W pierwszej części broszury określono rolę „decurione”, odpowiedzialnego za lokalną grupę Współpracowników lub Współpracowników; zilustrowano zadanie dyrektora diecezjalnego, zastępcy dyrektora (planowanego w najważniejszych miastach), komitetu salezjańskiego, podkomisji Współpracowników, „fanatyków” i „gorliwców”. Druga część, w pełni poświęcona „dziełom gorliwości”, zawierała pewne kluczowe elementy prawdziwej duchowości apostolskiej. Zaproponował sposób koordynacji działań i modlitwy, katechezy („każdy współpracownik powinien być katechetą”) i troszczył się o powołania kościelne (w rodzinie, w szkole), promowanie prasy (rozpowszechnianie wśród ludzi, w katechizmach, w oratoriach, w warsztatach i szpitalach) oraz zainteresowanie opuszczoną młodzieżą (pomoc poprzez współpracę z pracami edukacyjnymi i wspieranie działań salezjanów). W końcu zaprosił nas, abyśmy dobrze wykorzystali pieniądze, potężny środek do czynienia dobra, i namawiał nas do owocnego wykorzystywania ich w naszych pracach.[336]
Kardynał Domenico Svampa, arcybiskup Bolonii, wielbiciel Ks. Bosko, pragnąc mieć swoje dzieci w swoim mieście, przybył do Turynu na Kongres Eucharystyczny we wrześniu 1894 r. Świadomy sukcesu zgłoszonego przez konferencję diecezjalnych dyrektorów Współpracowników, zaproponował, aby Rua pomysł wielkiego wydarzenia, rozciągnięty nie tylko na menedżerów, ale na wszystkich włoskich współpracowników. Projekt natychmiast ucieszył następcę Ks. Bosko. W listopadzie napisał do kardynała sugerującego Bolonię jako siedzibę Kongresu. Svampa nie tylko zaakceptował propozycję, ale uznał umowę za swoją. Aby przekazać publiczności, wybrał salezjanina Don Stefano Trione (1856-1935), skutecznego mówcę i doskonałego organizatora. [337]W dniu 26 listopada, w obecności arcybiskupa, wybitnych członków duchowieństwa „patrycjuszy, matron, robotników, urzędników i kobiet ludu” wygłosili przemówienie na temat Ks. Bosko i młodzieży XIX wieku , podczas której ogłosił zwołanie w Bolonii na wiosnę 1895 r. pierwszego Kongresu Salezjanów Współpracowników.
Przygotowanie było bardzo szybkie. Następnego ranka, z pomocą kardynała Don Trione, utworzył komitet organizacyjny. Członkowie zostali natychmiast poinformowani, a wieczorem tego samego dnia spotkali się w sali arcybiskupiej. Don Trione wyjaśnił projekt, a wydarzenie zaplanowano na 23, 24 i 25 kwietnia. Celem było uświadomienie użyteczności i możliwości dzieł założonych przez Księdza Bosko dla wychowania synów ludu poprzez uroczyste oratoria, szkoły, szkoły z internatem, sierocińce, szkoły sztuki i rzemiosła, z pomocą Włoscy imigranci, na misje w Azji, Afryce i wśród „dzikusów” Ameryki Południowej. Kongres rozszerzyłby współpracę i pobudziłby gorliwość i aktywność salezjanów współpracowników, „którzy są na świecie jak tercjarki Ks. Bosko,[338] Komitet zorganizował się, wybierając na swojego przewodniczącego ks. Nicola Zoccoli, wikariusz generalny arcybiskupa, który napisał do ks. Rua, prosząc go o wsparcie projektu i informując go, że kardynał Svampa przyjmie honorowe przewodnictwo w Kongresie. Ks. Rua odpowiedział: „Pozwalam ci wyobrazić sobie swoją Ekscelencję z jaką przyjemnością zatwierdzam tak piękny projekt, dając ci całą rozgłos, z której wszelkie wsparcie mogę być w naszych chwalebnych Współpracownikach. Jeśli zatem wydaje się wygodne, że jako przełożony salezjanów przyjmuję rzeczywistą prezydencję w tym Kongresie, choć z pewnym niepokojem przyjmuję życzliwe zaproszenie, ufając z kolei wsparciu Komitetu i życzliwości Współpracowników, którzy będą w nim uczestniczyć ”. [339]
Ks. Rua z podziwem i wdzięcznością śledził skrupulatną pracę nad przygotowaniem zgromadzeń. Komisja powołała sześć komisji przygotowawczych: pierwsza była odpowiedzialna za badania i przygotowanie sali kongresowej; drugi odpowiedzialny za znalezienie funduszy i redukcje biletów kolejowych; trzecia osoba odpowiedzialna za przyjmowanie uczestników kongresu; czwarty odpowiedzialny za biuro prasowe; piąty miał za zadanie zbadać przemówienia i ustalić ich kolejność; szósty był używany do pielęgnowania ceremonii religijnych i uroczystości. Program został podzielony na cztery sekcje: edukacja i edukacja; Misje salezjańskie; dobra prasa; organizacja Współpracowników. Konieczne było również wzbudzenie zainteresowania władz kościelnych. W styczniu 1895 r. przewodniczący komisji wysłał dwa okólniki do episkopatu włoskiego, jeden po to, aby oficjalnie powiadomić Kongres i zaprosić biskupów do udziału, drugi do poproszenia ich o wyznaczenie w każdej diecezji osoby, z którą komisja mogłaby korespondować, odpowiedzialnej za dystrybucję okólników i zaproszenia. Najbardziej prestiżowe członkostwa płynęły natychmiast. Kardynałowie i biskupi pochwalili organizację zgromadzenia mającego na celu przywrócenie żywotności Kościoła i społeczeństwa. Aby nadać mu należną wagę, w liście pasterskim Wielkiego Postu kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. jeden, aby oficjalnie powiadomić Kongres i zaprosić biskupów do udziału, drugi do poproszenia ich o wyznaczenie w każdej diecezji osoby, z którą komisja mogłaby korespondować, odpowiedzialnej za rozpowszechnianie okólników i zaproszeń. Najbardziej prestiżowe członkostwa płynęły natychmiast. Kardynałowie i biskupi pochwalili organizację zgromadzenia mającego na celu przywrócenie żywotności Kościoła i społeczeństwa. Aby nadać mu należną wagę, w liście pasterskim Wielkiego Postu kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. jeden, aby oficjalnie powiadomić Kongres i zaprosić biskupów do udziału, drugi do poproszenia ich o wyznaczenie w każdej diecezji osoby, z którą komisja mogłaby korespondować, odpowiedzialnej za rozpowszechnianie okólników i zaproszeń. Najbardziej prestiżowe członkostwa płynęły natychmiast. Kardynałowie i biskupi pochwalili organizację zgromadzenia mającego na celu przywrócenie żywotności Kościoła i społeczeństwa. Aby nadać mu należną wagę, w liście pasterskim Wielkiego Postu kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. odpowiedzialny za dystrybucję okólników i zaproszeń. Najbardziej prestiżowe członkostwa płynęły natychmiast. Kardynałowie i biskupi pochwalili organizację zgromadzenia mającego na celu przywrócenie żywotności Kościoła i społeczeństwa. Aby nadać mu należną wagę, w liście pasterskim Wielkiego Postu kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. odpowiedzialny za dystrybucję okólników i zaproszeń. Najbardziej prestiżowe członkostwa płynęły natychmiast. Kardynałowie i biskupi pochwalili organizację zgromadzenia mającego na celu przywrócenie żywotności Kościoła i społeczeństwa. Aby nadać mu należną wagę, w liście pasterskim Wielkiego Postu kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. Kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. Kardynał Svampa ogłosił Kongres wszystkim diecezjom. Dwie „unikalne liczby” na Kongresie zostały opublikowane i opublikowane przez Komisję Prasową z artykułami i ilustracjami z okazji. Biuletyny salezjańskie w różnych językach odegrały swoją rolę. W ten sposób wiadomości rozprzestrzeniły się nawet poza Włochy. Gdy przewodnictwo w komisji było pewne udziału Współpracowników z co najmniej siedmiu narodów europejskich, nie wahał się mówić o „Międzynarodowym Kongresie”. Dzięki temu inicjatywa stała się sensacyjnym wydarzeniem także dla Bolonii.
W towarzystwie księdza Filippo Rinaldiego, inspektora Hiszpanii, ks. Rua przybył na stację w Bolonii 21 kwietnia po południu. Liczni członkowie komisji czekali na niego. Wraz z kardynałem Svampą był w stanie podziwiać wspaniałą salę konferencyjną, założoną w barokowym „kościele świętego” (w którym mieści się ciało świętej Katarzyny Vigri założycielki klasztoru klarysek). Ogromna kurtyna z popiersiem Leona XIII w centrum przeoczyła górną część chóru, gdzie umieszczono dwupoziomową platformę dla honorowej prezydencji i rzeczywistej prezydencji. Po obu stronach chóru były popiersia Piusa IX i Ks. Bosko. [340]
Ceremonia otwarcia odbyła się 23 kwietnia rano w Bazylice San Domenico. O ósmej, pośród ogromnego tłumu, długa procesja odeszła z zakrystii: duchowni, księża, wikariusze, kanonicy, ks. Rua, dwudziestu jeden biskupów i arcybiskupów w pelerynie, z mitrą i duszpasterską, kardynałowie Rawenny, Ferrary, Mediolanu i wreszcie kardynał Svampa, który odprawił pontyfikalną Mszę Ducha Świętego. Muzyka Palestriny doskonale przyczyniła się do powagi chwili.
Po zakończeniu liturgii członkowie kongresu, niosąc kartę identyfikacyjną, skierowali się w stronę kościoła świętego, przygotowanego do zgromadzenia. Fotele zostały szybko zajęte. Na ławkach prasowych zasiadali przedstawiciele trzydziestu dziewięciu włoskich gazet każdego trendu, czterech hiszpańskich gazet, siedmiu austriackich, czterech francuskich, jednego niemieckiego, trzech szwajcarskich i dwóch angielskich. Wejście dwudziestu pięciu prałatów zostało powitane brawami. Periodyk medialny opisuje przybycie ks. Rua w następujący sposób: „Podczas gdy szept i ostatnie klaskanie się pochylały, oto znowu, głośno, brawo, wszyscy wstali, wyciągając szyje, przypinając rzęsy: biedny ksiądz , chudy, chudy, sztywny, zrezygnowany i pokorny, ale z twarzą pełną blasku dobrodusznym śmiechem wznosi się na przewodniczącego prezydencji. To był Don Rua,[341]
Kardynał Svampa przywitał zgromadzenie, poczynając od dostojników kościelnych i ks. Rua, który, jak powiedział, zebrał się wraz z urzędem rektora w duchu Ks. Bosko. Sekretarz generalny przeczytał brief Leona XIII, który wychwalał pracę salezjanów na rzecz wychowania młodzieży i szerzenia cywilizacji i wiary chrześcijańskiej wśród pogańskiej ludności. W imieniu komitetu organizacyjnego jego przewodniczący wyjaśnił pochodzenie i znaczenie Kongresu. W końcu ks. Rua podziękował organizatorom, w szczególności kardynałowi Bolonii, gorącemu wielbicielowi Ks. Bosko, ponieważ kiedy był jeszcze młodym seminarzystą w Fermo, został wybrany, aby przeczytać kompozycję poetycką podczas swojej wizyty w seminarium. Ogromne brawa pojawiły się, gdy Ks. Rua pocałował rękę Kardynała i objął go.
Kongres został podzielony na cztery sekcje: 1) Edukacja i edukacja; 2) misje salezjańskie; 3) naciśnij; 4) Organizacja pobożnej unii salezjanów współpracowników. Każda z sekcji musiała wybrać prezydenta, sekretarza i mówcę. Dzienny harmonogram był gęsty. O ósmej była msza, celebrowana przez kardynała. O godz. 8.30 rozpoczęły się spotkania sekcji, których zadaniem było przygotowanie wniosków do złożenia na zgromadzeniu; o godzinie 10 odbyło się zgromadzenie ogólne; o godz. 13.00 spotkania wznowione o sekcję, a o godz. 15.00 odbyło się nowe spotkanie; wreszcie o godzinie 17.00 odbyło się kazanie arcybiskupa i błogosławieństwo Najświętszego w Bazylice San Domenico. Wieczorem trzeciego dnia w sali kongresowej odbyła się akademia na cześć członków kongresu.
Interwencje zostały starannie przygotowane. Lista tytułów pokazuje różnorodność i zakres zainteresowań członków kongresu: Ks. Bosko i jego dzieła; Współpraca salezjańska; pochodzenie i misja Salezjanów Współpracowników; system edukacyjny Ks. Bosko; uroczyste oratoria i katechizmy; szkoła religii; szkoły podstawowe i średnie; kolegia i szkoły z internatem; edukacja dziewcząt i Instytut Córek Maryi Wspomożycielki; edukacja młodych pracowników; salezjańskie kolonie rolnicze; misje salezjańskie; ochrona migrantów; współpraca gospodarcza z dziełami salezjańskimi; popularna prasa; podręczniki szkolne; salezjański działa na rzecz Kościoła dla dobra ludzkości; wreszcie „Papież i Ksiądz Bosko”. Musimy dodać liczne wnioski opracowane w poszczególnych sekcjach i złożone przez zgromadzenie, które są rozproszone tu i ówdzie w aktach, zwłaszcza w odniesieniu do wkładu Współpracowników w edukację religijną młodzieży: ich współpracy w katechezie rodzinnej i katechizmach parafia; zobowiązanie do wprowadzenia nauczania religii w szkołach publicznych w formie i znaczeniu pożądanym przez Kościół; wybór dla edukacji dzieci szkół i uczelni inspirowanych katolicką wiarą i moralnością; potrzeba uczynienia władzy lub prestiżu ważna tak, że w konkursach administracja miejska wolałaby nauczycieli, którzy poprzez edukację, studia i cechy moralne gwarantowali wykonywanie swoich obowiązków dobrze z pedagogicznego i religijnego punktu widzenia; pomoc dla migrantów; walka z niemoralną i bezbożną prasą oraz współpraca dla popularnej prasy dobrej jakości; potrzeba, aby rodzice dokładnie sprawdzali edukację swoich dzieci. Jedenaście ruchów dotyczących kondycji młodych pracowników, w doskonałej harmonii z „godną podziwu encyklikąRerum novarum »Leona XIII (1891), zasługują na pełne cytowanie, tak istotny jest wpływ nauki społecznej Kościoła na świat salezjański. Wszystko to stanowiło ogromny program apostolski, szczególnie dla włoskich współpracowników, bezpośrednio zainteresowanych. Pozostało tylko wyzwanie, aby go wdrożyć.
Ostatnie zgromadzenie odbyło się po południu 25 kwietnia. [342]Jako prawdziwy prezydent, ks. Rua prowadził wszystkie spotkania z taktem. Mówił „drżącym głosem emocji”, jak pisze kronika. Było to przemówienie dziękczynne: do Papieża za jego briefing, do czterech kardynałów za ich obecność, do arcybiskupów i biskupów, do kapłanów, do świeckich, do licznych współpracowników i współpracowników, którzy przyszli. Wskazówka: „W historii Zgromadzenia Salezjańskiego daty 23, 24 i 25 kwietnia 1895 r. Będą oznaczone złotymi literami, a pośród nich nadejdzie imię Najwyższego Kardynała Svampy”. Wiceprzewodniczący Achille Sassoli-Tomba podziękował organizatorom i opinii publicznej w imieniu Salezjanów Współpracowników z Bolonii. Następnie przemówił kardynał Svampa, honorowy prezydent. W Dziejach Jego przemówienia są zbierane osobno, ponieważ były wymawiane. Wydaje się przydatne zabranie ich z powrotem,
Powiedział, że jego szczęście dla sukcesu imprezy zostało przyćmione
z uczucia smutku, ponieważ jest to ostatnia sesja, ponieważ musimy odłączyć się od tak wielu i drogich ludzi, ponieważ nie będziemy już słyszeć tych przemówień tak praktycznych i interesujących, że ożywiają nadzieję naszego serca. Oh! ponieważ te przemówienia nie są wyryte w wiecznych listach! Ale pamięć jest żywa w sercu każdego i pocieszające jest myślenie, że to, co zostało powiedziane, zostanie sporządzone dokładnie iw najdrobniejszych szczegółach. Poza tym, karą dla mojego serca jest odejście od ludzi, tak drogie, że w dzisiejszych czasach zaszczycili nas swoją obecnością i tak wiele przyczyniło się do pracy promotorów; od tych ludzi, którzy teraz dziękują nam za otrzymaną gościnność, podczas gdy my musimy im podziękować za przyjęcie naszego zaproszenia; od tych ludzi, którzy znaleźli tu wszystko, co dobre, ponieważ mają dobre serce. Ale podczas gdy nasza jest niczym innym, jak oddzieleniem przestrzeni i ludzi, pociesza mnie myśl, że będziemy mieli inne możliwości, aby nas znaleźć. Przykro mi również, że muszę pożegnać się z moimi drogimi salezjanami, a zwłaszcza z moim najdroższym ks. Rua, duszą tego Kongresu; ale przez chwilę tak mówił, a słowa ks. Rua nigdy nie zostało odrzucone (entuzjastyczne oklaski ), jest jak podpis w wekslu z datą memoranda. Będziemy mieć salezjanów, a nie gości, będziemy mieli nasze: nie przechodzić, ale na stałe ( brawa ). [343] [...]
Wszyscy, począwszy od Kongresu, powrócą do swojej rezydencji rozpalonej nowym zapałem dla świętej sprawy dobra. Pracujemy, tak, pracujemy kompaktowo, współpracujemy razem. To jest nasze dążenie. Zjednoczeni z wiarą, sercem i miłością, spróbujmy, aby nigdy nie dopuściły do nas śmiertelne nieporozumienia zabijające dobre uczynki. Wiemy, jak zdominować siebie i powstrzymać śmiertelne namiętności dumy, ambicji, próżności. Bóg umacnia święte cele i błogosławi ich. Dziewica św. Łukasza, która pomagała nam i prowadziła nas w naszym Kongresie, czeka na nas jutro w jej Sanktuarium Gwardii, aby ponownie nas pobłogosławić. Przynieśmy jej kwitnące kwiaty naszego oddania, a ona będzie teraz błogosławić nasze dzieła i zawsze i zapewni to, jak w tych dniach byliśmy tak chętnie zgromadzeni w tym kościele świętego,[344]
Pod koniec przemówienia reporter napisał, że publikacja przerodziła się w długie i nieodwołalne brawa.
Gdy tylko wrócił do Turynu, ks. Rua pospieszył, by zwrócić się do salezjanów z okólnikiem poświęconym Kongresowi w Bolonii. [345]„Przez dobre cztery dni miałem szczęście być świadkiem wzniosłego spektaklu wiary, gorliwości, miłości i, powiedzmy to także, współczucia wobec naszego pokornego Towarzystwa, które wciąż jest poruszone moim sercem i cały umysł wypełniony. Nawet nie próbuję przed oczami spojrzeć, ile mi dano, by się rozejść i usłyszeć; mimo wszelkich wysiłków mogłem dać ci tylko blady i wyblakły obraz tego, co się stało. Musiałbym opowiedzieć rzeczy tak piękne, tak niezwykłe i cudowne, że wydawały się przesadzać dla każdego, kto nie był naocznym świadkiem ». Pozostawiając innym zadanie prześledzenia historii i pojawienia się Kongresu, „który będzie reprezentował jedną z najpiękniejszych stron roczników naszego Pobożnego Towarzystwa”, ograniczył się do zauważenia, że wydarzenie to uświetniło dobroć Pana „wobec pokornych synów Ks. Bosko”. Pomysł Kongresu, entuzjazm rozpętany w Bolonii, niestrudzona działalność komitetu organizacyjnego, wybór Kościoła Świętego na zgromadzenia, rywalizacja między najznakomitszymi rodzinami, by pomieścić kongresmenów, pobożny udział ludzi do codziennych ceremonii religijnych w bazylice San Domenico, zdolnych „pomieścić piętnaście tysięcy ludzi”… wszystko wydawało mu się czymś niezwykłym. Jak po zamknięciu pielgrzymka pięćdziesięciu tysięcy wiernych wspięła się na Monte della Guardia wraz z członkami kongresu, aby podziękować Dziewicy św. Łukasza za jej szczęśliwy rozwój. entuzjazm rozpętany w Bolonii, niestrudzona działalność komitetu organizacyjnego, wybór Kościoła Świętego na zgromadzenia, rywalizacja między najznakomitszymi rodzinami o zebranie kongresu, poświęcony udział ludzi w codziennych ceremoniach religijnych w bazylice San Domenico, zdolny „pomieścić piętnaście tysięcy ludzi”… wszystko wydawało mu się czymś niezwykłym. Jak po zamknięciu pielgrzymka pięćdziesięciu tysięcy wiernych wspięła się na Monte della Guardia wraz z członkami kongresu, aby podziękować Dziewicy św. Łukasza za jej szczęśliwy rozwój. entuzjazm rozpętany w Bolonii, niestrudzona działalność komitetu organizacyjnego, wybór Kościoła Świętego na zgromadzenia, rywalizacja między najznakomitszymi rodzinami o zebranie kongresu, poświęcony udział ludzi w codziennych ceremoniach religijnych w bazylice San Domenico, zdolny „pomieścić piętnaście tysięcy ludzi”… wszystko wydawało mu się czymś niezwykłym. Jak po zamknięciu pielgrzymka pięćdziesięciu tysięcy wiernych wspięła się na Monte della Guardia wraz z członkami kongresu, aby podziękować Dziewicy św. Łukasza za jej szczęśliwy rozwój. pobożny udział ludzi w codziennych ceremoniach religijnych w bazylice San Domenico, zdolnych do „zawierania piętnastu tysięcy ludzi”… wszystko wydawało mu się czymś niezwykłym. Jak po zamknięciu pielgrzymka pięćdziesięciu tysięcy wiernych wspięła się na Monte della Guardia wraz z członkami kongresu, aby podziękować Dziewicy św. Łukasza za jej szczęśliwy rozwój. pobożny udział ludzi w codziennych ceremoniach religijnych w bazylice San Domenico, zdolnych do „zawierania piętnastu tysięcy ludzi”… wszystko wydawało mu się czymś niezwykłym. Jak po zamknięciu pielgrzymka pięćdziesięciu tysięcy wiernych wspięła się na Monte della Guardia wraz z członkami kongresu, aby podziękować Dziewicy św. Łukasza za jej szczęśliwy rozwój.
Nie chciał uciszyć szczególnej życzliwości władz miasta wobec uczestników. Utrzymanie porządku publicznego nie oszczędzało nic. Kongresmeni byli wszędzie traktowani z wyjątkową życzliwością. Udało im się odwiedzić muzea w Bolonii za darmo, po prostu prezentując swoje karty członkowskie. Z tej okazji biskup, nie tylko włoski, dał „najwspanialszy dowód swego uczucia i szacunku dla biednych dzieci Ks. Bosko”. Czterech kardynałów i ponad trzydziestu biskupów osobiście interweniowało w Kongresie. „A inni w nieobliczalnych ilościach wysłali swoje przywiązanie w tak delikatnych terminach iz taką chwałą, że zostawiły nas bardzo zdezorientowanymi”. Co więcej, cudowny list zatwierdzający Leona XIII, skierowany do kardynała Svampy, czytany na otwarciu Kongresu, zapewnił jego błogosławieństwo. Jakoś można powiedzieć, że wydarzenie odbyło się pod jego prezydencją, gdy jego majestatyczny popiersie wznosiło się nad salą. Z pewnością Papież był obecny z sercem i duchem.15
Największe wrażenie wywarł na Księdzu Rua autentyczne braterstwo, bliskie zjednoczenie duchów, idealna zgodność uczuć i woli, którą odczytano na twarzach członków kongresu. W sali panowała cała salezjańska atmosfera. Byli członkami jednej rodziny, zebrali się, by porozmawiać z wzruszającą i szlachetną uwagą o swoim wspólnym ojcu, Księdzu Bosko, o dziełach salezjańskich, które również były ich dziełem, które przyjęły brawami i gromkimi brawami to, co zaproponowano dla dobra dusz. , Kardynałowie, biskupi, kapłani, a także uczeni i gorliwi świeccy ludzie udzielali bardzo wymownych przemówień, które powodowały wibracje najbardziej delikatnych włókien serc. Mówiono o salezjanach, aby zachęcić ich do kontynuowania działalności. Z wielką skutecznością Współpracownicy zostali wezwani, by przynieść im moralne i materialne wsparcie. Kardynał Svampa mógł słusznie dojść do wniosku, że wszyscy kongresmeni czegoś się nauczyli.
Czy zdziwisz się, gdyby byli tacy, których entuzjazm nazwał Kongresem triumfem, apoteozą Zgromadzenia Salezjańskiego? Nie ośmieliłbym się powiedzieć ci tego słowa, które wydaje się ranić skromność, którą każdy salezjanin powinien praktykować, jeśli nie przypominam ci, że zostało to przepowiedziane przez to marzenie, które Ks. Bosko miał w nocy z 10 na 11 września 1881 roku. Ks. Bosko, opisując nam poważne niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą Zgromadzenie z powodu relaksu niektórych jego członków, wzmocnił nas mówiąc: około 1895 r., Wielki triumf . Bardzo słodki Ojcze, twoje słowo się spełniło. [346]
Ks. Rua kontynuował swój list, starając się wyciągnąć wnioski z Kongresu na korzyść salezjanów. Taki sukces zmusił ich przede wszystkim do uznania dobroci Boga, który za wstawiennictwem Maryi Wspomożycielki udzielił sukcesu tak trudnego, szczęśliwego przedsięwzięcia. „Dzięki Bogu i Dziewicy Maryi, sukces znacznie przekroczył nasze oczekiwania. Niebo patrzy na nas, nie przypisując nam nawet niewielkiej części tego, co jest wyłącznie dziełem Boga, tylko Jemu, całej czci, Jemu chwały! ”. Salezjanie musieli się cieszyć z myśli, że ich pierwszy Kongres oklaskał „Augusta Augusto z Watykanu, który chciał być skrupulatnie informowany o każdym akcie naszych zgromadzeń”. Dlatego zaprosił salezjanów do wzmocnienia więzi łączących rodzinę salezjańską z Wikariuszem Jezusa Chrystusa; zachęcał ich, aby radowali się widząc, że biskupi „są zadowoleni z wysiłków, jakie podejmujemy, aby wspierać ich gorliwość, aby walczyć u boku w bitwach Pana. Dajemy wszędzie przykład szacunku dla ich świętych osób i posłuszeństwa ich przykazaniom ”. Wspaniałym rezultatem Kongresu było również zwiększenie ich przywiązania do pobożnego społeczeństwa, w które weszli, aby odpowiedzieć na wezwanie Boga: jeśli mieli już tak wiele dowodów „że Bóg błogosławi i chroni Instytut w określony sposób”, Kongres musiał uczynić ich jeszcze bardziej przekonanymi o ich misji i zachęcić ich, by zasłużyli na coraz więcej niebiańskich przysług. „Jako prawdziwi synowie Ks. Bosko żyjemy dzięki Panu, że pozwoliliśmy na to podczas tego Kongresu zarówno w sali spotkań, jak iw bazylice św. Dominika, przez dobre trzy dni jego wierny sługa, nasz najbardziej czczony Założyciel i Ojciec, był szczególnie uwielbiony. Kryptyni i biskupi wychwalali pochwały nie inaczej, niż uczyniliby ze świętego, i natchnęli swoich słuchaczy najwyższym szacunkiem dla jego cnoty i pracy, którą nazwali przy każdym opatrznościowym pchnięciu ”.
Ks. Rua wezwał salezjanów do zbadania sumienia na temat jakości ich życia moralnego i religijnego. Czy naprawdę zasługują na to, żeby być tak podekscytowani?
Wyznaję wam, drodzy Synowie w Jezusie Chrystusie, że byłem zakłopotany, widząc, jak bardzo ceni się ubogich salezjanów. Byli oni reprezentowani na Kongresie jako modele zakonników, równie gorliwi ze świętą gorliwością o zbawienie dusz, jak zręczni mistrzowie w niezwykle trudnej sztuce wychowania młodzieży, informowania ich o pobożności. Pragnienie, by instytuty salezjańskie powstały w ich miastach, stało się bardziej żywe w wielu biskupach i współpracownikach, obiecując sobie prawdziwe cuda dla odrodzenia dzisiejszego społeczeństwa. Ale czy wybaczysz mi, jeśli na samym dnie zadałem sobie pytanie, czy naprawdę jesteśmy tym, w co wierzymy? ... Kilka razy byłem atakowany przez zniechęcające wątpliwości, że nasi dobroczynni Współpracownicy nie myśleli ponownie, gdyby mieli rację, dokładnie badali zachowanie niektórych współbraci ... Ach! Jeśli ci, którzy są zrelaksowani w pobożności, nie przestrzegający świętej Reguły, zaniedbujący swoje obowiązki, byli obecni na Kongresie, nie wątpię, że mieliby zamiar zmienić swoje życie. Błagam was, połączmy się wszyscy razem, aby wspierać honor naszego pobożnego społeczeństwa, żyjmy w duchu Ks. Bosko i pozwólmy, że będziemy reprezentować go lepiej niż dla nas, gdziekolwiek będzie musiał prowadzić rękę Boga.
Okólnik zakończył się nadzieją, że Kapituła Generalna, zaplanowana na następny wrzesień, pomoże salezjanom konkretnie spełnić oczekiwania Współpracowników. Dzięki łasce Bożej dyrektorzy domów, zgromadzeni wokół grobu Ks. Bosko w Valsalice, mogli zapał i zapał rozpalić wszystkich swoich braci.
Misje salezjańskie były jednym z głównych tematów Kongresu Bolońskiego. Ks. Rua ze swej strony nigdy nie przestał karmić salezjanów miłością do powołania misyjnego, zapoczątkowanego przez Księdza Bosko w 1875 r., Aby nie miał trudności ze znalezieniem tematów niezbędnych do nowych wypraw misyjnych, które powtarzano co roku pod jego rektorem. , [347] Dla nas dzisiaj nie jest łatwo zrozumieć, co oznaczały te wyjazdy. W ciągu stulecia transport i komunikacja ewoluowały radykalnie. Potem separacje były drastyczne i trwałe. Korespondencja trwała co najmniej miesiąc, aby przekroczyć Atlantyk. Dlatego Ks. Rua starał się starannie przygotować tych, którzy stali się dostępnymi na tę przygodę.
Zbierał ich w Turynie w kaplicy obok pokoju Ks. Bosko, przed tradycyjną ceremonią pożegnania w kościele Maryi Wspomożycielki. Tam, po zachęceniu ich, aby okazali się godnymi dziećmi takiego ojca, z gorliwością, miłością i przestrzeganiem, pobłogosławił ich w jego imieniu. Zebrał ich w tym małym miejscu, mimo że czasami było ich wielu, aby z nimi rozmawiać, jak powiedział, jak ojciec ze swoimi dziećmi. Kiedy pod koniec ceremonii w Maryi Wspomożycielce maszerowali jeden po drugim przed nim, aby go przytulić, szepnął mu do ucha czułe słowa, które trafiły prosto do serca. Nigdy o nich nie zapomną.
Po opuszczeniu Ks. Rua nigdy ich nie stracił. Poprosił o szczegółowe informacje na temat ich wędrówek. Czytamy to w pierwszych linijkach długiego listu Bernarda Vacchiny z Rawsona o jego wizycie u Indian Tehuelchesów w listopadzie i grudniu 1895 r .: „Często ona, ukochany ojciec, zalecała nam napisanie ich z miejsca naszych misji, dołączając, że raporty jego synów misjonarskich, a także pielęgnowanie w sercu uczuć braterskiej miłości, która jednoczy nas w Domino, czytanej we wspólnocie lub drukowanej, jest potężnym środkiem edukacji kapłańskiej i wzajemnego budowania, tematem chwały Bogu i pociechy dla Święty Kościół i słodki komfort i skuteczny bodziec dla naszych hojnych Współpracowników ... ». [348]On sam często do nich pisał, nawet podczas swoich podróży, zwłaszcza do tych, którzy mieli obowiązki, takich jak inspektorzy czy mistrzowie początkujący. Na przykład w samym 1890 roku skierował osiem listów do Don Giuseppe Vespignaniego, mistrza nowicjatu w Argentynie, pierwszego w lutym z Nicei, drugiego z Brukseli, trzeciego z Turynu, jednego z San Benigno, ostatniego w listopadzie z Turyn. W rzeczywistości prawdziwe listy do misjonarzy były dość rzadkie. Zwykle, aby zaoszczędzić czas i opłaty pocztowe, Ks. Rua przygotował paczki osobistych notatek z kilkoma linijkami, które byłyby czytane zachłannie i religijnie.
Odpowiadał najlepiej, jak mógł, na misyjne prośby o pieniądze. Kardynał Cagliero zezna, że gdy był w Patagonii, ks. Rua hojnie ustąpił miejsca jego prośbom o pomoc. Tak samo postępował z ks. Fagnano, który z powodu intensywnej działalności apostolskiej często był poważnie zakłopotany finansowo. Ks. Rua zamierzał jedynie rozszerzyć Królestwo Boże na tych odległych krajach.
Po śmierci Księdza Bosko Zgromadzenie miało dwie prowincje w Argentynie, Chile-Chile i Urugwaju-Brazylii, i wkroczyło do Ekwadoru. Ściśle rozumiana działalność misyjna była prowadzona w dwóch okręgach kościelnych, wzniesionych niedawno przez Stolicę Apostolską: wikariat apostolski, obejmujący Północ i Centrum Patagonii, oraz prefekturę apostolską, która włączyła południową Patagonię i Ziemię Ognistą. Podczas rektoratu ks. Rua, pod jego roztropnym impulsem, salezjanie założyli dzieła w siedmiu nowych krajach w Ameryce Południowej i Środkowej: Kolumbia (1890), Peru (1891), Meksyk (1892), Wenezuela (1894), Boliwia i Paragwaj (1896), Salwador (1897).
Kolumbia jest na górze listy. Archiwa zachowują powtarzające się pytania i naciski ze strony rządu tego kraju oraz arcybiskupa Bogoty na Przełożonego Generalnego i Kurię Rzymską. [349]Salezjanie w Bogocie byli poszukiwani za wszelką cenę. Sprawa czasami przybrała obrót dla Ks. Rua. W 1889 r., Kiedy papież zaprzestał tworzenia nowych dzieł, oparł się naciskom, otrzymał od kardynała protektora Parocchiego notatkę z 30 marca, która go zraniła: „Wróćcie teraz z audiencji papieskiej, moi drodzy salezjanie niechcący zdegustowali Świątobliwość N. Signore'a. Ojciec Święty gorąco pragnie, aby nowy dom w Kolumbii został zaakceptowany przez nasze Zgromadzenie, a Zgromadzenie odmówiło. Rekompensuję trudności fundacji, widząc niedostatek poddanych i mnogość potrzeb; ale przed papieżem lepiej jest się pochylić, aby tak powiedzieć, nawet do niemożliwego, z wiarą, która zabiera góry ”. „Nie może sobie wyobrazić, jak boleśnie ta wiadomość przyniosła do naszych serc” - odpowiedział natychmiast Rua Kardynałowi Parocchi. I spieszę odpowiedzieć, żeby wszystko wyjaśnić ... ».
Nie było prawdą, że salezjanie odrzucili fundację w Kolumbii. Od maja poprzedniego roku przygotowali umowę z przedstawicielem rządu kolumbijskiego. Tyle tylko, że chciał, aby salezjanie przybyli już w styczniu 1890 roku, a zamiast tego „trzymali się 1891 roku”. [350] Dyskusje zostały wznowione. Przedstawiciel Kolumbii uczestniczył również w spotkaniu Kapituły Wyższej w Turynie pod koniec kwietnia 1889 r. Leon XIII nadal nalegał. Ostatecznie misjonarze z Kolumbii wyruszyli do San Nazaro 10 stycznia 1890 r. Pod przewodnictwem księdza Michele Unii, czterdziestoletniego kapłana. W tym samym czasie w Chile ks. Evasio Rabagliati otrzymał rozkaz spakowania swoich toreb, aby przejąć nową pracę w Bogocie.
Misja kolumbijska nabrała szczególnego znaczenia ze względu na wydarzenia Don Unia w Agua de Dios. [351]Poinformowali go, że w tym miejscu, dwa lub trzy dni marszu z Bogoty, istniała samotna wioska, w której w niemal całkowitej degradacji materialnej i moralnej mieszkało kilkaset trędowatych. Nawet ich listy nie były otwierane z obawy przed infekcją. Czytając ewangeliczną historię dziesięciu trędowatych uzdrowionych przez Chrystusa, Unia czuła się wezwana do oddania się na służbę tym nieszczęśnikom, odrzuconym przez wszystkich, nędznie wspieranym przez rząd przy nieznacznych dotacjach, bez kapłana do pomocy duchowej. Uzyskał pozwolenie od swojego przełożonego, aby tam pojechać, pod warunkiem, że poprosi o ostateczne zezwolenie ks. Rua. Przed wyruszeniem Unia wysłała list do Przełożonego Generalnego z dnia 18 sierpnia 1891 r. Arcybiskup Bogoty pobłogosławił przedsięwzięcie, które w oczach wszystkich było niewiarygodne. Dla trędowatych jego przybycie wydawało się aniołem. Nie wierzyli własnym oczom. Grupa najzdrowszych mężczyzn, kobiet i dzieci otoczyła go i zaczęła tańczyć z radości. Unia weszła następnie do szpitala, aby odwiedzić tych, którzy zostali zmuszeni do położenia się. Obrzydliwe plagi pokrywały ich od stóp do głów. Niektórzy nie mają już ludzkiej postaci. Pomimo zalecenia, by ich nie dotykać i nieuchronnej odrazy, posunął się nawet do ich przyjęcia. Arcybiskup mianował go kapelanem Agua de Dios. 28 sierpnia Unia ponownie napisała do Ks. Rua, wyrażając swój zamiar pozostania na miejscu, pomimo całego ryzyka, jakie mu towarzyszyło. Ks. Rua wydawał się nie dzielić tym nadzwyczajnym apostolstwem, ale było to niepowodzeniem. W rzeczywistości listy Unii przekroczyły Ocean listem od rektora, który nieświadomy firmy poprosił go, aby pojechał do Meksyku, aby przejąć nowy dom. Przekonany, że Ks. Rua nie aprobuje jego służby, Michele Unia natychmiast posłuchała, pozostawiając lazaret między płaczem a rozpaczą tych wszystkich nieszczęśników. Władze Bogoty zostały przeniesione i telegrafowane do Turynu i Rzymu, aby ks. Rua powrócił do swojej decyzji. Ale to była dobra robota. Tymczasem o. Rua otrzymał także listy od Unii i wzruszający wniosek trędowatych z 17 października z pięćdziesięcioma czterema podpisami. Płakali nad usunięciem kapelana i błagali go, aby zachował tę pociechę. opuścił lazzaretto między płaczem a lamentami wszystkich tych nędzników. Władze Bogoty zostały przeniesione i telegrafowane do Turynu i Rzymu, aby ks. Rua powrócił do swojej decyzji. Ale to była dobra robota. Tymczasem o. Rua otrzymał także listy od Unii i wzruszający wniosek trędowatych z 17 października z pięćdziesięcioma czterema podpisami. Płakali nad usunięciem kapelana i błagali go, aby zachował tę pociechę. opuścił lazzaretto między płaczem a lamentami wszystkich tych nędzników. Władze Bogoty zostały przeniesione i telegrafowane do Turynu i Rzymu, aby ks. Rua powrócił do swojej decyzji. Ale to była dobra robota. Tymczasem o. Rua otrzymał także listy od Unii i wzruszający wniosek trędowatych z 17 października z pięćdziesięcioma czterema podpisami. Płakali nad usunięciem kapelana i błagali go, aby zachował tę pociechę.
13 października Ks. Rua przekazał swoje błogosławieństwo Unii:
Cieszę się z hojnej rezolucji, by poświęcić się na rzecz trędowatych. Daję wam moją pełną zgodę i błagam Boga o najobfitsze i obfite błogosławieństwa. Jesteś gotów poświęcić swoje życie i gratuluję ci. Zalecam, abyś stosował odpowiednie środki ostrożności, aby nie zakontraktować tej strasznej choroby lub przynajmniej nie zawrzeć jej tak późno, jak to możliwe. Może być tak, że jakiś inny salezjanin, przyciągnięty twoim przykładem, jest gotów pójść i utrzymać was w towarzystwie, aby pomagać sobie nawzajem w duchowych i doczesnych potrzebach. Chociaż jesteście z trędowatymi, zawsze uważamy was za naszego drogiego brata salezjańskiego; przeciwnie, uważamy Agua de Dios za nową kolonię salezjańską i chcielibyśmy, abyśmy mogli jakoś potępić tych pacjentów. Z jaką przyjemnością byśmy to zrobili! Na razie wystarczy.[352]
Unia wyszła z drogi dla swoich drogich trędowatych. Zbudował dom dla dzieci, uruchomił abonament na budowę dużego szpitala, odrestaurował kościół, przyniósł wodę pitną z pobliskiego wzgórza, zorganizował festiwale religijne i kultywował muzykę. Cztery lata wyczerpującej pracy wystarczyło, by go wyczerpać. Zmarł we Włoszech, gdzie wrócił na leczenie, 9 grudnia 1895 roku.
Tymczasem praca salezjańska rozszerzyła się w Kolumbii. Po szkole zawodowej Leona XIII w Bogocie, w 1892 r. Salezjanie otrzymali urząd parafii w Barranquilla, największym porcie w Kolumbii nad Atlantykiem. W 1893 r. Otwarto nowicjat w Fontibon, który później przeniesiono do Mosquery. Projekty misyjne były badane w prowincji San Martin w regionach Amazonki na wschodzie kraju, ale były hamowane przez rewolucję z 1895 r. I niedobór personelu. Tymczasem w Agua de Dios salezjanie Crippa i Variara zajęli się powodzeniem pracy rozpoczętej przez Ks. Unię. W 1896 r. Utworzono prowincję kolumbijską. W 1905 r. W celu promowania odnowy technik rolniczych powstanie szkoła rolnicza Ibaguè. Pomimo trudności politycznych, endemicznych na tym kontynencie,
Podobnie jak w przypadku Kolumbii, Stolica Apostolska naciskała na ustanowienie Zgromadzenia w Peru. W marcu 1890 r. Kard. Rampolla poinformował ks. Rua, że Leon XIII chciał jak najszybciej wysłać salezjanów do stolicy, Limy, aby opiekowali się młodzieżą. Aby uniknąć powtórzenia sprawy kolumbijskiej, ks. Rua kategorycznie odpowiedział kardynałowi: „Możesz uspokoić Jego Świątobliwość, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby odpowiedzieć na jego czcigodne pragnienia”. Negocjacje zajęły jednak trochę czasu.
Tekst konwencji jest interesujący, aby dowiedzieć się o powiązaniach, które rządy Ameryki Południowej starały się stworzyć ze Zgromadzeniem Salezjańskim. 6 czerwca kapituła przełożona zmodyfikowała niektóre punkty projektu przygotowanego przez Peruwiańczyków. Ich rząd zaakceptował porozumienie. 25 lipca minister ds. Pełnomocnictwa Peru we Włoszech, Carlos Elias, wziął udział w spotkaniu kapituły w Turynie dotyczącym utworzenia męskiego sierocińca w Limie. W dokumencie zatwierdzonym przy tej okazji czytamy:
Animowany charytatywnym celem edukacji i chrześcijańskiej edukacji dla biednej i opuszczonej młodzieży z miasta i prowincji Lima, pomiędzy HE ministrem rządu a Rev.mo Sac. Michele Rua, Przełożony Generalny Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego, zgadza się z tym: 1. Rząd ze swej strony zrezygnuje z całkowitej własności lub wieczystego użytkowania domu z przyległymi dziedzińcami i ogrodami zdolnymi pomieścić co najmniej trzystu uczniów. 2 ° Zapewni wszystkie niezbędne meble i przybory dla akademików, laboratoriów, szkół, kuchni, refektarza itp. i wygodna bielizna. 3 ° Zapewni także wszystkie święte meble i ławki do kaplicy; lub, oprócz pomieszczenia, jak powyżej, da to roślinie sumę L. 50 000 [Rząd wolał drugą drogę, wpłacając sumę do Towarzystwa Dobroczynności, które wysłało ją do ks. Rua w dwóch ratach za pośrednictwem ministra Rzymu w Rzymie]. 4. Przez dziesięć lat pierwsza podróż każdego personelu przydzielonego do Domu Dziecka będzie opłacana przez rząd. 5 ° Pan D. Rua zobowiązuje się otworzyć w Limie w roku ..... instytut sztuki i rzemiosła, a nawet szkoły podstawowe i szkolnictwo wyższe dla tych, którzy mieli do tego predyspozycje. 6 ° Dyrektor Domu Dziecka, jako przedstawiciel D. Rua, będzie mógł swobodnie ubiegać się o zawód lub studiować każdego z młodych pacjentów. 7 ° Administracja i dyscyplina instytucji zostaną całkowicie i swobodnie powierzone temu samemu dyrektorowi. 8. Chłopcy poleceni przez rząd będą zawsze mile widziani w instytucie, pod warunkiem, że mają co najmniej 10 lat lub więcej i są zdrowi fizycznie i wolni od wad cielesnych. 9 ° Za każdy zalecany rząd zapłaci Sierociniecowi 40 franków w złocie w każdym miesiącu. Kiedy ktoś zachowywał się źle, co było skandalem dla jego towarzyszy lub cierpiał na chorobę zakaźną lub przewlekłą, będzie musiał go wycofać, gdy tylko otrzyma ostrzeżenie od dyrektora. 10. Niniejsza umowa będzie obowiązywać przez pięć lat i zostanie przedłużona na kolejne pięć lat, jeżeli jedna ze stron nie powiadomi o tym na dwa lata przed wygaśnięciem.[353]
Ks. Rua skrupulatnie szanował instrukcje Ks. Bosko: zagwarantować wsparcie społeczeństwa obywatelskiego, ale także pełną swobodę w kształceniu młodych ludzi.
Ks. Angelo Savio przygotował osadę salezjańską w kraju poprzez kontakt ze stowarzyszeniem charytatywnym w Limie. Trzech salezjanów i dziewięć córek Maryi Wspomożycielki przybyło do stolicy pod koniec 1891 r. Don Antonio Riccardi, do tej pory w Argentynie, był pierwszym dyrektorem sierocińca i zorganizował go jako szkołę sztuki i rzemiosła. Obok znajdowała się oratorium. Towarzystwo charytatywne stolicy dało zakonnicom profesjonalną szkołę dla dziewcząt. W 1896 r. Pod koniec pięcioletniego eksperymentu peruwiański Senat zatwierdził utworzenie innych szkół salezjańskich. W tym czasie udostępniono różnych salezjanów, wypędzonych z Ekwadoru po rewolucji antyklerykalnej. W ten sposób powstały dwie nowe prace: szkoła rolnicza w Arequipie w 1897 r. I kolegium w Callao w następnym roku.
Od przybycia salezjanów w Quito, 28 stycznia 1888 r., Praca w Ekwadorze rozkwitła. Dom miał czternaście laboratoriów o pełnej wydajności. Na początku lat 90. XIX wieku przyciągało uwagę różnych prezydentów. Następnie otwarto inne prace w Riobamba (1891) i Cuenca (1892) oraz nowicjat w Sangolqui. W 1894 roku ks. Rua postanowił stworzyć ekwadorski cokół i powierzył go Don Luigi Calcagno (1857-1899).
W tym samym czasie Stolica Apostolska zaproponowała Zgromadzeniu ważną misję we wschodniej części kraju, zamieszkaną przez rdzenne plemiona, które jeszcze nie były cywilizowane. [354]26 marca 1889 r. Kapituła Najwyższa rozpatrzyła list od sekretarza Kongregacji ds. Nadzwyczajnych, który zaoferował salezjanom nowy wikariat apostolski Mendez i Gualaquiza. 6 września kard. Rampolla wyjaśnił ks. Rua: „Jego Ekscelencja Flores, Prezydent Republiki Ekwadorskiej, przemówił do mnie przed chwilą listem z prośbą do Stolicy Apostolskiej o powierzenie misji Mendeza i Gualaquizy kapłanom godnego Zgromadzenia Ty przewodniczyłeś ». Salezjanie przyjęli. W 1892 r. Don Angelo Savio został wysłany do zbadania miejsc; ale niestety 17 stycznia 1893 r. zmarł z powodu zastoju płucnego, zakontraktowanego przez spanie na ziemi w bardzo zimną noc. Dokument Kongregacji Spraw Nadzwyczajnych oczekiwano w Turynie do 8 lutego który ogłosił ustanowienie i granice nowego wikariatu. Bliskość Cuenca, gdzie właśnie otwarto dom, ułatwiła sprawę. Eksplorację do Gualaquiza powierzono młodemu don Gioachino Spinelli (1868-1949) i koadiutorowi Giacinto Pankeriemu (1857-1947). Wyruszyli na trzydziestosześciodniowy marsz, na początku października 1893 r. Wśród tysiąca trudności wkrótce powstała mała szkoła rzemieślnicza w Gualaquiza. Misja Gualaquiza była bardzo słaba. Laboratoria, sale lekcyjne, kaplica i sam dom nie były niczym innym, jak wytartymi drewnianymi chatami pokrytymi liśćmi. Eksplorację do Gualaquiza powierzono młodemu don Gioachino Spinelli (1868-1949) i koadiutorowi Giacinto Pankeriemu (1857-1947). Wyruszyli na trzydziestosześciodniowy marsz, na początku października 1893 r. Wśród tysiąca trudności wkrótce powstała mała szkoła rzemieślnicza w Gualaquiza. Misja Gualaquiza była bardzo słaba. Laboratoria, sale lekcyjne, kaplica i sam dom nie były niczym innym, jak wytartymi drewnianymi chatami pokrytymi liśćmi. Eksplorację do Gualaquiza powierzono młodemu don Gioachino Spinelli (1868-1949) i koadiutorowi Giacinto Pankeriemu (1857-1947). Wyruszyli na trzydziestosześciodniowy marsz, na początku października 1893 r. Wśród tysiąca trudności wkrótce powstała mała szkoła rzemieślnicza w Gualaquiza. Misja Gualaquiza była bardzo słaba. Laboratoria, sale lekcyjne, kaplica i sam dom nie były niczym innym, jak wytartymi drewnianymi chatami pokrytymi liśćmi.
W 1894 roku prezydent Republiki Antonio Flores zgłosił się do Stolicy Apostolskiej jako wikariusz apostolski Mendez i Gualaquiza, salezjanin Giacomo Costamagna, inspektor Argentyny, którego spotkał w Quito. [355] Ks. Rua przyjął i bez zwłoki posłał mu posłuszeństwo. 3 grudnia Costamagna przywitała kolegium Almagro. W Boże Narodzenie był w Oratorium w Turynie. [356]W tajnym konsystorzu z 18 marca 1895 r. Leon XIII przyznał mu tytularną siedzibę Colonia d'Armenia. 23 maja arcybiskup Turynu Riccardi, wspomagany przez pomocników, poświęcił go biskupem w kościele Maryi Wspomożycielki. Był trzecim salezjańskim biskupem misyjnym po Giovannim Cagliero i Luigim Lasagnie. Niestety, bardzo oczekiwany wikariusz apostolski Mendez i Gualaquiza został wyświęcony w czasie poważnych wstrząsów politycznych w Ekwadorze. Wraz ze zmianą prezydenta jego obecność nie była już mile widziana, ponieważ została wybrana przez prezydenta Floresa.
Wraz z rewolucją liberalną w 1895 r. Pojawiły się poważne trudności dla salezjanów z Ekwadoru. To był rzeczywiście antyklerykalny liberalizm. Przyjaciele poprzedniego rządu przeszli na wrogów nowego reżimu. W 1896 r. Nastąpiła katastrofa. Oskarżeni o manewry antyrządowe salezjanie zostali aresztowani, a ich prace zarekwirowane. Dziewięciu zakonników, w tym inspektor Calcagno, zostało zmuszonych do strasznej podróży na peruwiańską granicę. Odyseja trwała czterdzieści dni i pozostawiała ich bardziej martwych niż żywych. [357]
Ks. Rua ostrzegł, wezwał do interwencji włoskiego ministra spraw zagranicznych Emilio Visconti-Venosta, który napisał do włoskiego konsula Guayaquil w Ekwadorze i jego pełnomocnika ministra Limy, komendanta Castelli, aby wyjaśnić i interweniować przychylność salezjanów, wszystkich narodowości włoskiej. Rozpoczął się złożony romans dyplomatyczny. Inspektor Calcagno przedstawił swoje skargi. Na początku 1897 roku motek wydawał się rozplatać. Ale to była iluzja. We wrześniu ks. Rua ponownie nalegał z ministrem spraw zagranicznych na uzyskanie formalnego wyroku od rządu ekwadorskiego. Salezjanin koadiutor Giacinto Pankeri, który pozostał w Quito, robił, co mógł, by chronić majątek Zgromadzenia. Włoski minister wolał powierzyć zadanie obrony interesów salezjańskich hiszpańskiemu ministrowi w rządzie Quito. 29 marca 1898 r. Rząd Ekwadoru zgodził się z Pankerim w sprawie powołania komisji arbitrażowej. Konferencje komisji trwały do 1902 r.,[358], kiedy praca salezjańska jako całość, wspierana w Quito przez energicznych Współpracowników, wcale nie pogodziła się z widzeniem, że jest prześladowana, ponownie odeszła. [359]
W październiku 1892 r. Ks. Rua postanowił wysłać pierwszą grupę swoich zakonników do Meksyku, kraju, który czekał na nich przez około cztery lata. [360] Podczas pobytu w Rzymie w celu poświęcenia kościoła Najświętszego Serca Jezusowego, 12 maja 1887 r. Ks. Bosko odwiedził grupę studentów kościelnych z Kolegium Południowoamerykańskiego. Ktoś zapytał go, kiedy salezjanie pójdą do Meksyku. Odpowiedział: „Nie wyślę salezjanów do Meksyku; mój następca zrobi, co nie mogę zrobić. Bądź tego pewien ». Ks. Rua spełnił pragnienie założyciela.
Po śmierci Ks. Bosko sława jego twórczości rozprzestrzeniła się na całą Amerykę Łacińską. 23 czerwca 1889 r. Siedmiu członków katolickiego komitetu Meksyku, pragnąc, aby ich kraj skorzystał z tak interesującej obecności, spotkało się, aby zbadać najbardziej odpowiednie środki do osiągnięcia celu. Gdy jeden z członków ogłosił się salezjańskim współpracownikiem, cała grupa postanowiła dołączyć do Unii Pobożnej. Powołano komisję promującą, której przewodniczył Angel G. de Lascurain. Po otrzymaniu błogosławieństwa abp Pelagio Labastida skontaktowali się z ks. Rua. Ci, zadowoleni z inicjatywy, wysłali wszystkim dyplom Współpracownika. To jądro entuzjastycznych przyjaciół Ks. Bosko rozpowszechniało wiedzę o świętym i jego pracy w całej Republice. Nawet niektórzy biskupi poprosili o wstąpienie do Pobożnej Unii Współpracowników.
Wreszcie bogaty współpracownik zaoferował jej dom komitetowi organizacyjnemu, który zostanie przekształcony w kolegium. Ponieważ salezjanie się spóźnili, dobrzy Współpracownicy postanowili działać z własnej woli. Otworzyli instytut pod kierownictwem księdza Enrico Pereza Capetillo, z warsztatami typografii i naprawy obuwia oraz wieczornymi kursami podstawowymi dla dziewięciu sierot. Liczba ta szybko wzrosła do trzydziestu siedmiu, wszystkich wśród najbiedniejszych w stolicy. O. Rua, poinformowany, pobłogosławił inicjatywę, obiecując wysłać salezjanów jak najszybciej. Potem historia się skomplikowała. 4 lutego 1891 r. Zmarł arcybiskup Meksyku, wielki obrońca i dobroczyńca dzieła. Ojciec Capetillo przeszedł na emeryturę. Wszystko wydawało się załamać. W tym miejscu ks. Rua, ulegając powtarzającym się prośbom Meksykanów i zachęcanym przez Stolicę Apostolską,
Przybyli do Vera Cruz 1 grudnia, przyjęci entuzjastycznie przez Współpracowników. Było ich pięciu: trzech księży, w tym dyrektor don Angelo Piccono, duchowny i koadiutor. Natychmiast przedstawili nowemu arcybiskupowi Alarconowi list polecający kardynała Rampolli (z dnia 19 października 1892 r.), Przekazany bezpośrednio przez ks. Rua. Kardynał wyraził zadowolenie Ojca Świętego z powodu odejścia misjonarzy:
Ten mój liść zostanie wam przedstawiony przez szefa salezjanów kapłanów, którzy przybywają, aby objąć w posiadanie dom, który został otwarty dla nich w tej metropolii. Chociaż jestem w pełni przekonany, że dasz im najbardziej ojcowskie powitanie i że użyjesz swojej mocy i wpływów, aby je wesprzeć i chronić w ich misji, a tym samym ułatwić im osiągnięcie szlachetnego celu, dla którego opuścili ojczyznę, i wejść w to. odległe regiony, z tym wszystkim, nie chciałem nie wyposażyć ich w tę radosną pochwałę, abyście wiedzieli, że w ten sposób uczyni coś miłego Ojcu Świętemu i mnie. Ponieważ ci chwalebni synowie Księdza Bosko zasługują na wszelkie wsparcie Stolicy Apostolskiej dla dobra, jakie czynią duchowo, a także materialnie, zwłaszcza w wychowywaniu młodych do listów i sztuk pięknych,[361]
Rozpoczęty pod tymi auspicjami dzieło salezjańskie w Meksyku szybko się ukształtowało. 3 stycznia 1893 r. Ks. Piccono przedstawił swoje plany zgromadzeniu salezjanów współpracowników. Natychmiast pani Giulia Gomez podarowała mu działkę o powierzchni dwóch hektarów, a inżynier Sozaya przygotował projekt kolegium zdolnego do przyjęcia czterystu młodych ludzi. Oferty płynęły. 29 stycznia arcybiskup mógł już pobłogosławić pierwszy kamień przed tłumem wiernych. Republika Meksykańska uzyskała szacunek wśród krajów z osadami salezjańskimi w Ameryce Łacińskiej.
Podsumowujemy wydarzenia związane z wejściem salezjanów do czterech innych krajów amerykańskich pod rządami ks. Rua.
Wenezuela była na liście Ks. Bosko i ks. Rua od kilku lat. [362] Wśród prekursorów dzieła salezjańskiego w kraju, podobnie jak w Meksyku, był przede wszystkim ksiądz, Ricardo Arteaga i zwarta grupa Współpracowników. Arcybiskup Crispolo Uzcategui poparł Ks. Rua prośbę o salezjanów w mieście Caracas. [363] Jednocześnie wstawiał się za papieżem i czy Zgromadzenie Propagandy Fide interweniowało w jego imieniu. [364]Wszystko to ułatwiło pracę salezjanów po ich przybyciu. Wylądowali w Genui 1 listopada 1894 r. Wenezuelska ludność je świętowała, ale nawet tutaj przyszły rozczarowania. W Caracas rząd przyznał już istniejącą szkołę sztuki i rzemiosła, ale tylko z wyglądu. W rzeczywistości administracja i dyscyplina pozostały w rękach świeckich, pod bezpośrednią zależnością rządu, z infiltracją elementów antyklerykalnych i wichrzycieli. Salezjanie byli stopniowo zmuszani do wycofania się ze szkoły. Pomagani przez arcybiskupa znaleźli inne dziedziny apostolatu.
Wenezuelski kapłan diecezjalny z duszą salezjańską, Vittore Arocha, został wysłany do Turynu przez arcybiskupa Uzcategui, aby pozyskać innych salezjanów dla miasta Walencji od ks. Rua. Czekał rok, ale udało mu się zrealizować swój projekt. Reżyser Andrea Bergeretti (1846-1909), ksiądz diecezjalny, który właśnie zawarł zawód salezjański, wyjechał 23 września 1894 r. W listopadzie poszli za nim dwaj duchowni, którym towarzyszył Don Arocha. W wynajętym domu w Walencji otworzyli szkołę podstawową, dla której, nie znając hiszpańskiego, musieli uciekać się do świeckich nauczycieli. To był dopiero początek. Napływ chłopców zmusił ich do znalezienia innego środowiska. Kupili ziemię ze starymi, ale solidnymi domami. Tak powstało kolegium Ks. Bosko w Walencji. W 1897 r. Minister Edukacji Publicznej, podczas wizyty w pracowni został powitany na stacji przez grupę muzyczną instytutu salezjańskiego. Kolegium rozwijało się z roku na rok, w miarę jak personel salezjański stawał się coraz silniejszy: klasy podstawowe, klasy średnie, piękne festiwale religijne, które przyciągały wielu ludzi. W 1899 r. Don Bergeretti wyróżnił się za samozaparcie z powodu straszliwej epidemii ospy, która zniszczyła miasto. Rząd przyznał mu medal za zasługi. Don Bergeretti wyróżnił się za samozaparcie z powodu straszliwej epidemii ospy, która zniszczyła miasto. Rząd przyznał mu medal za zasługi. Don Bergeretti wyróżnił się za samozaparcie z powodu straszliwej epidemii ospy, która zniszczyła miasto. Rząd przyznał mu medal za zasługi.
Don Luigi Costamagna (1866-1941), bratanek ks. Giacomo Costamagna był pierwszym salezjaninem, który wszedł do Boliwii, rozległego kraju w sercu Ameryki Południowej, między Brazylią, Chile i Paragwajem. [365] Pismem z dnia 23 września 1889 r. Arcybiskup La Paz, ks. Borgue odwołał się do apostolskiego ducha ks. Rua, aby założyć szkołę sztuki i rzemiosła w swoim mieście. Ks. Rua nie mógł dać mu nadziei na przyszłość. Następnie, 10 czerwca 1891 r., Pełnomocny minister Boliwii w Buenos Ayres, Mariano Baptista, zaproponował, w imieniu rządu, porozumienie o utworzeniu dwóch kolegiów sztuki i rzemiosła, jednego w La Paz, drugiego w miejscu uzgodnione. Warunki były bardzo korzystne. [366]Ksiądz Rua zaakceptował, ale umowa zajęła dużo czasu. W międzyczasie Baptista, który został prezydentem republiki, przekazał swojemu ambasadorowi we Francji Manuelowi de Argandoña pełne uprawnienia do ustalania warunków umowy z Ks. Rua. Dokument, ekonomicznie interesujący dla salezjanów, został podpisany 8 października 1895 r. Oto najważniejsze punkty:
1 ° Rev. Sac. O. Michele Rua zobowiąże się do zorganizowania personelu co najmniej dziesięciu salezjanów gotowych do wyjazdu do Boliwii najpóźniej do listopada tego roku 1893.
2 ° Przełożony przeznaczony dla Boliwii, w porozumieniu z przedstawicielem rządu tego kraju, zakupi i prześle wszystkie niezbędne narzędzia i przybory do założenia obu instytucji.
3 ° Rząd Boliwii pokryje koszty podróży całego personelu, który będzie musiał zostać wysłany do kolegiów Boliwii w ciągu pierwszych dziesięciu lat, a także na podróże, których może wymagać interes poszczególnych instytutów.
4 ° Rząd Republiki Boliwii sprzeda kapłanowi lub kapłanom wyznaczonym przez Towarzystwo św. Franciszka Salezego korzystanie z lokalu lub pomieszczeń wraz z powiązanym przez wyżej wymieniony Rząd ustanowiony w celu założenia kolegiów sztuk i rzemiosła, z wszystkie meble, maszyny i narzędzia do kupienia w Europie.
5 ° Rząd zapewni przełożonemu mianowanemu w Boliwii lub wskazanemu przez niego kapłana całą sumę konieczną do pokrycia kosztów instalacji.
6. Stowarzyszenie Salezjańskie i jego domy będą zwolnione z podatków celnych i innych opłat podatkowych i będą cieszyć się immunitetami i wszelkimi innymi przywilejami przyznawanymi stowarzyszeniom religijnym.
7. Jeśli z powodu nieprzewidzianych okoliczności salezjanie opuszczą budynki, zwrócą je rządowi w stanie, w jakim się znajdują, i powiadomią o wycofaniu się rok wcześniej.
8 ° Jeśli rząd chce rozwiązać umowę, musi powiadomić przełożonego cztery lata wcześniej i pokryć koszty niezbędne do przeniesienia personelu.
Uczniowie 9. z zewnątrz będą wszyscy wolni i za ich nauczanie Rząd ustanowi comiesięczne stypendium dla każdego zakładu lub przyzna honorarium każdemu salezjaninowi lub pracownikowi zatrudnionemu przez salezjanów.
10. Uczniowie wewnętrzni płacą emeryturę, która musi zostać uzgodniona między rządem a przełożonym odpowiedniego kolegium.
11. Wewnętrzne zarządzanie i administracja, jak również wszystkie przepisy dyscyplinarne będą zależeć wyłącznie i wyłącznie od Stowarzyszenia Salezjańskiego. [367]
Podpisując konwencję, ks. Rua uniknął nieszczęść salezjanów w Caracas, gdzie zostali zatrudnieni przez świecką administrację. W rzeczywistości nawet przed podpisaniem dokumentu wyznaczono boliwijski personel misji. Salezjanie mieliby czternaście lat, z czego siedem dla stolicy La Paz. Do Buenos Ayres przybyli 23 listopada. Ale porażki i komplikacje związane z podróżą przez Chile, częściowo pociągiem, częściowo łodzią, częściowo w rodzaju pracowitości, opóźnią ich przybycie do La Paz i Sucre, aż do lutego 1896 roku. Tutaj również powitanie było entuzjastyczne , [368]
Negocjacje między Stolicą Apostolską a Ks. Bosko powinny doprowadzić salezjanów do Paragwaju już w 1879 roku. Ale kraj ten wstrząsnął rewolucjami, które również interesowały duchowieństwo jedynej diecezji Asunción. [369] Przewroty polityczne zablokowały salezjanów, którzy byli już gotowi w Buenos Aires. Następnie delegat apostolski zwrócił się do Lazarystów, którzy przyjęli trudną misję.
Trzynaście lat później znajdujemy salezjanina Angelo Savio w Paragwaju, podczas eksploracyjnej podróży po rozległym obszarze Gran Chaco. [370]Po powrocie do Asunción napisał do ks. Rua o wynikach swojej wyprawy do regionu, który kiedyś był ewangelizowany przez jezuitów („redukcje paragwajskie”). Miał smutne wrażenie: „Czy na brzegach rzek są tysiące dzikich tubylców i ile będzie 100, 200, 300 mil w głębi lądu? [...] Są bardzo licznymi plemionami, a niektóre uważam, że zachowały pewne wspomnienia o starożytnych misjach, ale teraz znów są dzikie, ponieważ nie ma wśród nich kapłana, który uczy jedynego źródła religii prawdziwej cywilizacji. Głupie rządy przeszłości doprowadziły kapłana, zabili biskupów i udawali, że rządzą bez Boga ». Dodał, że rząd wojskowy zapłacił mu bilet powrotny i wyraził chęć powrotu księży, ale być może tylko w celach politycznych.[371] Don Savio zrozumiał także z administratorem diecezji, że tego samego dnia napisał do prefekta Propaganda Fide, aby przydzielił salezjanom misję do Wielkiego Chaco. [372] Kardynał Rampolla, na polecenie Leona XIII, zainteresował Ks. Rua w projekcie. [373] Ale sprawa nie zostanie zawarta pod jego rektorem.
Następnie do obrazu wkroczył nieustraszony salezjanin Luigi Lasagna (1850-1895), wyświęcony biskup tytularny Trypolisu w 1893 r. Odwiedził Chaco i nawiązał kontakt z Indianami. Ale w kraju zrujnowanym przez wojnę wydawało mu się, że bardziej poradzi sobie z formowaniem miejskiej młodzieży. W dniu 19 maja 1894 r. Przekonał ks. Rua do otwarcia stażu dla biednych chłopców w stolicy. 27Władze polityczne poparły go. W dniu 19 sierpnia 1895 r. Paragwajski Parlament głosował nawet za ustawą, na którą kraj cedował na ks. Lasagna, jako przełożony salezjanów, stary, ale solidny budynek, z przyległymi terenami, w Asunción zdolny pomieścić sto wnętrz, aby stworzyć szkołę sztuki i rzemiosła pod całkowitą zależnością salezjanów. Dzięki jego przyjaźni z Prezydentem Republiki Paragwaju i jego skutecznym działaniu, ks. Lasagnie udało się także przywrócić stosunki między Paragwajem a Stolicą Apostolską po zabójstwie prawowitego biskupa Asuncion, a później jego uzurpatora. [374]Niestety przypadkowa śmierć tego wybitnego biskupa salezjańskiego w katastrofie kolejowej w Juiz de Fora (Brazylia), 6 listopada 1895 r., Zdawała się anulować wejście salezjanów do stolicy. Jednak za radą ks. Costamagna, paragwajski konsul w Montevideo, Matia Alonso Criado, poprosił ks. Rua o wywiązanie się z zobowiązań podjętych z ks. Lasagne. „Powiedział, że moja nieszczęśliwa Republika jest główną ofiarą przerażającej śmierci ks. Lasagna, którą wszyscy potępiamy z ogromnym bólem. Tylko SV, jako godny rektor generalny salezjanów, może złagodzić konsekwencje tak wielkiego nieszczęścia dla Paragwaju ». [375] W Asuncion, salezjańskim zwolennikom udało się pozbyć przeciwko nim złośliwego artykułu zawartego w ustawie z 19 sierpnia 1895 roku.
Pierwsi salezjanie przeznaczeni do Paragwaju wyjechali z Montevideo (Urugwaj) do Asuncion 14 lipca 1896 r. Było ich czterech, wszyscy z prowincji Urugwaj: dyrektor Don Ambrogio Turriccia, inny kapłan, duchowny i koadiutor. Kierował nimi inspektor don Giuseppe Gamba. Podróż odbyła się łodzią, najpierw do Buenos Ayres, następnie do stolicy przez rzeki Paraná i Paragwaj. Wylądowali w Asunción w dniu 23. Przedstawili się władzom religijnym i cywilnym. Przydzielono im budynek wybudowany przez jezuitów. Don Turriccia napisał do ks. Rua: „Daj Bogu, że my, ostatni w tej części winnicy Pana, możemy przynajmniej uczynić tysięczną część tego wielkiego dobra, które zrobili znamienici synowie Loyoli. Nawet teraz, po tylu latach ich wydalenia,[376] Podobnie jak w innych częściach, także w Asunción salezjanie rozpoczęli od otwarcia, począwszy od października, świątecznego oratorium dla chłopców z sąsiedztwa, a następnie stażu sztuki i rzemiosła dla około trzydziestu sierot, kolegium Monseñor Lasagna.
W 1895 r. Wikariusz generalny jedynej diecezji Republiki Salwadoru, włoski Mgr. Michele Vecchiotti przyciągnął uwagę Rua Rua do tego kraju. [377] Katolicki komitet oskarżył go o kontakt z Turynem. [378] Ks. Rua odpowiedział, że przed 1898 r. Nie mógł nic zrobić z powodu braku ludzi. Ale Salwadorczycy odwołali się do Rzymu. Kilka miesięcy później ks. Rua otrzymał list od kardynała Rampolli:
Prezydent Republiki San Salvador poinformował ostatnio Ojca Świętego, co robi, aby promować edukację i edukację młodzieży, i pokazał w szczególności, że ma wielką wiarę w pracę salezjanów i chce przyspieszyć ostateczne ustanowienie w tym narodzie; tak więc jego żarliwe pragnienie, by SV, zgodnie z obietnicą, zamiast czekać na wysłanie niektórych ojców w 1898 r., zdecyduje się go natychmiast pozbyć. Dlatego, zgodnie z chwalebnymi dyspozycjami wspomnianego pana Prezydenta Republiki, Jego Świątobliwość uznał za stosowne zwrócić ich uwagę na VS, aby z jego zwykłym zapałem i roztropnością mógł przyjąć środki, które uzna za najbardziej dogodne dla powodzenia dzieła. [379]
Również w tym przypadku musiał być posłuszny, obiecując, że zrobi wszystko, co w jego mocy, i powiedział, że czeka na wyjaśnienia od prezydenta Salwadoru. Zamiast listu prezydenta otrzymał kolejny list od Sekretarza Stanu. Minister finansów Republiki Salwadorskiej przybył do Rzymu, mając zalecenie prezydenta i biskupa, z zadaniem robienia tego, co było konieczne do budowy szkoły, która zostanie powierzona salezjanom. Wkrótce minister dotarł do Valdocco z zaleceniem kardynała Rampolli, aby wszystko poszło dobrze „zgodnie ze wspólnymi pragnieniami, dla dobra młodzieży tej odległej Republiki”. [380]Następnie ks. Rua poprosił wikariusza generalnego Vecchiottiego, aby skontaktował się z ks. Angelo Piccono, dyrektorem w Meksyku, w celu przygotowania projektu porozumienia z rządem w sprawie budowy w Salwadorze szkoły sztuki i rzemiosła oraz rolnictwa. Projekt Piccono, recenzowany przez Rua, został oficjalnie przyjęty przez rząd 28 kwietnia 1897 r. Salezjanie wstąpili do San Salvador w dniu 3 grudnia, pod przewodnictwem Don Luigiego Calcagno, inspektora z Ekwadoru, wydalonego przez rewolucjonistów. Towarzyszyli mu dwaj kapłani, trzej duchowni i trzej bracia. Biskup zadbał o nich najlepiej, jak potrafił. Salezjanie zostali natychmiast uznani przez ludność, a Współpracownicy rozmnożyli się. Prezydent Guttierez odwiedził ich kilka razy. [381]Ale Don Calcagno nie miał złudzeń. 17 stycznia 1898 r. Napisał do ks. Rua: „Wiedząc z doświadczenia, gdzie kończą się domy zależne od rządu, musimy obawiać się, że to, co obecnie zajmujemy, skończy się jak inne: jego istnienie jest niepewne”. W lutym nalegał: „istnieje potrzeba domów niezależnych od władzy politycznej”. [382]W tym czasie w mieście Santa Tecla, niedaleko stolicy, pojawiła się okazja. Don Piccono polecił Przełożonemu Generalnemu bogaty lokalny lekarz, Manuel Gallardo, serce ze złota i doskonały katolik. Rua wysłał mu dyplom salezjanina współpracownika. Gallardo, dziękując mu, napisał: „Robię wszystko, co w mojej mocy, aby zasłużyć na wysoki honor przyznany mi przez VR, a za kilka dni ukończę budynek, w którym będę mógł budować sieroce dzieci, które mam nadzieję kształcić pod kierunkiem Ojców Salezjańskich, tak długo, jak VR chce, abym udzielił tej wyjątkowej przysługi ». [383] Ks. Calcagno zachęcał go: ponieważ sądził, że w tym domu salezjanie będą całkowicie wolni w swoich ruchach.
Don Rua poprosił Gallardo o cierpliwość do 1901 roku, co go irytowało. W rzeczywistości, na początku 1899 r., Wraz ze zmianą rządu, zaczęły się trudności salezjanów stolicy: czesne nie było już wypłacane, a uszy kupieckie zwracały się do skarg. Pod koniec stycznia część współbraci z Donem Calcagno przeszła do Santa Tecla, gdzie mały, ale wygodny dom był gotowy do ich przyjęcia. Pozostali czekali. Wydarzenia przyspieszyły do tego stopnia, że także w 1900 r. Musieli dotrzeć do współbraci. Tak więc w Santa Tecla powstała prawdziwa szkoła salezjańska, z rzemieślnikami i studentami, pod patronatem św. Cecylii, imienia zmarłej żony dr Gallardo.
Wraz z Salwadorem, podczas pierwszych dziesięciu lat rektoratu ks. Rua, salezjanie postawili stopę w siedmiu nowych krajach Ameryki Łacińskiej. Doświadczenie nauczyło ich z jaką roztropnością musieliśmy przejść w ustalaniu umów z rządami. W końcu musieliby dostosować się do zmian politycznych na nieustannie niestabilnym kontynencie.
W tych samych latach salezjanie przeniknęli na północ kontynentu amerykańskiego. Był to czas wielkiej włoskiej emigracji do Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza na zachodnim wybrzeżu. W 1896 r. Don Angelo Piccono z sąsiedniego Meksyku, gdzie został wysłany, odwiedził rodaków z San Francisco. 2 lipca arcybiskup Patrick Riordan wezwał go, aby powiedział mu, że ofiarowuje salezjanom: „poza parafią Włochów [SS. Pietro e Paolo, w centrum miasta] duża posiadłość wiejska na obrzeżach tego miasta, aby zrobić to, czego chcą ». [384] Negocjacje z Turynem nastąpiły szybko. 23 listopada tego roku arcybiskup przyjął formułę konwencji zaproponowaną przez Ks. Rua w następujących terminach:
1, Jego Ekscelencja Msgr. Riordan oferuje salezjanom istniejącą parafię włoską w mieście San Francisco.
2 ° Zapewnia wydatki na podróż i pierwsze niezbędne środki dla salezjanów, którzy przyjdą w grudniu 1896 roku.
3. Pan D. Rua wyśle teraz dwóch księży, duchownego i laika, aby zaopiekowali się tą parafią, i tak długo, jak będzie to możliwe, zostanie otwarte oratorium świąteczne, dzienne i wieczorowe, a następnie także hospicjum i szkoły artystyczne. i zawodów, zwłaszcza dla porzuconych młodzieży.
4 ° Ogranicz salezjanów do sprawowania świętej posługi na rzecz Włochów. [385]
Arcybiskup chciał zapobiec konfliktom z miejscowym duchowieństwem. Tak więc na początku 1897 r. Salezjanie objęli włoską parafię w San Francisco. W 1898 r. Dostali drugą parafię w innej dzielnicy miasta, a drugą dla portugalskich imigrantów. W tym samym roku na wschodnim wybrzeżu, w Nowym Jorku, gdzie mieszkało prawie czterysta tysięcy Włochów, salezjanie osiedlili się w parafii Santa Brigida. Ks. Rua ze szczególnym zaangażowaniem poparł te dzieła apostolskie, które zapoczątkowały ekspansję salezjańską w Stanach Zjednoczonych.
W latach 90. ks. Rua przedstawił pracę salezjańską w dwóch nowych krajach: Algierii i Polsce. Wydarzenia związane z osadnictwem w Algierii nie były zbyt głośne. Z drugiej strony w Polsce sytuacja była znacznie bardziej niespokojna.
W 1883 r. W Paryżu Ksiądz Bosko obiecał kardynałowi Charlesowi-Martialowi Lavigerie (1825-1892), arcybiskupowi Kartaginy w Tunezji, który miał wysłać salezjanów do Afryki. [386] Był 21 maja i oboje byli w paryskim kościele Saint-Pierre du Gros-Caillou. Kardynał, który ze szczytu ambony zapytał go salezjanów, odpowiedział: „Jestem w twoich rękach, Eminencjo, aby osiągnąć w Afryce wszystko, o co poprosi mnie Boża Opatrzność. Tak, tak, bądź pewien, że jeśli będziemy mogli coś zrobić w Afryce, ja i cała rodzina salezjańska będziemy dostępni dla Twojej Eminencji. Wyślę ci moje dzieci, włoskie i francuskie. ” [387]Dlatego przez kilka lat kardynał czekał na salezjanów w Tunezji. W 1891 r. Ks. Rua poinformował go, z delikatnością, o bliskiej fundacji w diecezji Oran. Kardynał odpowiedział 2 lipca raczej urażonym tonem:
Reverendissimo Father,
Otrzymałem w Kartaginie jego list z 16 czerwca wraz z listem jego ojca Bellamy. Muszę przyznać, byłem bardzo zaskoczony, widząc, że dwóch świętych (jeszcze nie kanonizowanych), takich jak Ks. Bosko i Ks. Rua, mogło przegapić obietnicę złożoną mi publicznie, aby założyć ich dom w Tunezji i że ona, O. Ojcze, dziś spokojnie i spokojnie ogłaszasz otwarcie dzieła w diecezji Oran. Z pewnością mogę wybaczyć obrażenia i jestem temu winien, ponieważ nasz Pan dał nam przykazanie i przykład; ale podziękować i pogratulować mi autorów jest ponad moją cnotą, niewątpliwie bardzo kruchą. Po prostu powiadamiam cię o otrzymaniu listu, który mi wysłałeś w zeszłym miesiącu, i przyznając mi go
bardzo pokorny i bardzo posłuszny,
ale nie zdesperowany sługa,
Charles Card. Lavigerie. [388]
Głównym autorem manewru był biskup Oran Géraud-Marie Soubrier (1826-1899). W październiku 1889 r. Zlecił swojemu wikariuszowi generalnemu spotkanie z inspektorem Don Paolo Alberą w Marsylii. Pilnie było poradzić sobie z młodzieżą Oran. W tym czasie miasto liczyło prawie sześćdziesiąt tysięcy mieszkańców różnych narodowości, zwłaszcza Hiszpanów. Duża liczba chłopców wędrowała po ulicach, bez pojęcia katechizmu, bez którego nie można by było przyjąć pierwszej komunii. [389]Ks. Rua odpowiedział biskupowi, który przyjął propozycję, ale czekał na dalsze wyjaśnienia. Przyjechali. Ks. Rua nie odpowiedział natychmiast. Tak więc 31 sierpnia 1890 r. Ks. Soubrier napisał: „Ks. Don Albera, w liście, który dotarł do mnie wczoraj, mówi się, że jest bardzo zaskoczony, że jeszcze nic mi nie napisała. Znając jego wielkie zobowiązania, nie jestem zaskoczony i zadaję ci to samo pytanie zadane przez uczniów św. Jana Chrzciciela Boskiemu Mistrzowi: Tu es qui venturus es, alium expectamus ? [Czy to ty musisz przyjść, czy też musimy się spodziewać innego?]. Nie mam żadnych wątpliwości, że zamierza odpowiedzieć na moje wezwanie, ale pozwólcie, że przemówię do macedońskiej modlitwy do św. Pawła: Transiens ad civitatem nostram episcopalem nostram adiuva nos, [Przechodząc przez nasze miasto biskupie, pomóż nam] ». [390]
Roztropnie ks. Rua ogłosił, że wyśle dwóch księży, aby odwiedzili domy, które biskup chciał przekazać salezjanom. Ks. Celestino Durando i ks. Charles Bellamy, wówczas mistrz nowicjatu w Marsylii, udali się do Oran w grudniu 1890 r. Po powrocie ks. Durando wyjaśnił ks. Rua i kapitule wyższej, że biskup oddał dwa domy salezjanom, których był właściciel, jeden w centrum miasta, drugi w podwyższonym obszarze Eckmühl. Pierwszym był stary dwór znajdujący się obok budynku zwanego „szkołą chóru katedralnego”, z salą widowni na tyle dużą, że można go było przekształcić w kaplicę. Ten dom, według biskupa, mógł gościć uroczyste oratorium, szkoła katedralna (czyli małe duchowieństwo, które biskup uważał za szkółkę powołań kapłańskich) i zajęcia na zewnątrz. Biskup zamierzał go przywrócić, dając na to dwanaście tysięcy franków. Drugi dom mógł służyć jako college. Dwie Siostry, które były Współpracownikami, były gotowe oddać salezjanom piękną okolicę do rozwoju tej drugiej pracy.
Umowy między Turynem a Oranem szybko się spełniły. Konwencja została podpisana w Turynie przez ks. Rua w dniu 2 lutego 1891 r., W święto oczyszczenia, aw Oran przez ks. Géraud Soubrier 12 kwietnia, niedziela Dobrego Pasterza. [391]Zawierał dziesięć artykułów. Wstęp wyraża dobrze intencje obu wykonawców i podkreśla wolę ks. Rua, aby podążać za obietnicą złożoną przez Księdza Bosko kardynałowi Lavigerie w 1883 r .: „Jego ecc. Prał. Soubrier, pragnąc zapewnić chrześcijańskie wychowanie młodzieży z miasta Oran, zwłaszcza biednych i opuszczonych, proponuje wielebnemu Ojcu Rua, aby otworzył w tym mieście dzieła inspirowane duchem i zasadami Towarzystwa Pobożnego założonego przez Ks. Bosko, szczęśliwa i szanowana pamięć. Ks. Rua z wdzięcznością przyjmuje propozycję, szczęśliwy, że w ten sposób może zrealizować pragnienie Księdza Bosko, aby wysłać swoje dzieci, aby weszły do afrykańskich regionów dla zbawienia dusz ».
Salezjanie zrealizowaliby projekt zgodnie z warunkami określonymi w umowie. Jak ustalono w pierwszym artykule, w październiku 1891 r. Ks. Rua wyśle do Oran personel niezbędny do rozpoczęcia pracy, co najmniej sześciu salezjanów, w tym księży, duchownych i świeckich. Przejęliby zarządzanie szkołą katedralną w Saint Louis, zwiększyliby ją wraz ze szkołami podstawowymi i dodatkiem oratorium (art. 2). W październiku 1892 r. Rozpoczęły się kursy łacińskie (art. 3). Lekcje zostałyby opłacone (art. 4). Ponadto „ponieważ głównym celem pobożnego Salezjańskiego Towarzystwa Ks. Bosko jest dbanie o ubogich i opuszczonych młodych, przełożeni zdołaliby otworzyć staż lub sierociniec, jak tylko Boska Opatrzność dostarczyłaby niezbędnych środków ”(art. 7). W związku z tą fundacją ks. Soubrier przekazał salezjanom dom i ziemię w jego posiadaniu w kościele parafialnym w Oran-Eckmühl (art. 8). Inne artykuły dotyczyły spraw finansowych, na których zawsze dbał ks. Rua, a także ks. Soubrier, aby było jasne i możliwe do szczegółowego ustalenia: wydatki na adaptację starych sądów, koszty podróży i zakwaterowania dla religijnych, nauczycieli wynagrodzeń.
Francuski salezjanin Charles Bellamy (1852-1911), pochodzący z Chartres, został zamówiony przez ks. Rua jako dyrektor-założyciel dzieła. Biskupowi podobało się to podczas podróży eksploracyjnej. „Mam nadzieję, że salezjanie zrobią wielkie dobro w Oran. Wydaje mi się, że ks. Bellamy jest obdarzony najlepszymi cechami - napisał do ks. Rua 4 stycznia 1891 roku.
Siedmiu członków wyprawy Orano, ks. Bellamy, ksiądz, dwóch duchownych, główny cieśla i dwóch młodych winiarzy, uczestniczyło w Turynie 16 sierpnia 1891 r. Podczas tradycyjnej ceremonii pożegnania misjonarzy w kościele Maryi Wspomożycielki. Cyprien Beissière, jeden z członków grupy, powie, że ks. Rua zebrał ich rano w kaplicy obok pokoju Ks. Bosko, aby spędzić z nimi czas. „Posyłam cię jak baranki wśród wilków” - powiedział. [392]W rzeczywistości uciążliwości administracyjne, zbyt skomplikowane, by je tutaj opowiadać, nie zabraknie. Z Turynu septa dotarła do Marsylii i oratorium Saint Léon. Tam inspektor Don Albera uznał ich odejście. Jego przemówienie, bardzo intensywne i wzruszające, jak to było w zwyczaju, rozwinęło temat biblijny: „Jakże piękne są stopy tych, którzy idą daleko, by głosić Ewangelię pokoju!”. Publiczność została przeniesiona. „Praca, próby, smutki misjonarzy, krew, która może plamić ich korony, nic nie jest zapomniane”. Szczególnie powitał trzech salezjanów z grupy, którzy byli „chłopcami z Saint-Léon”. I, zgodnie z kroniką Biuletynu Salezjańskiego„Niektóre słowa pełne delikatnej serdeczności przypomniały wszystkim, że szef wyprawy [Charles Bellamy] był dobroczyńcą drogim Księdzu Bosko, o którym okazał się być zawsze godnym synem”.
22 sierpnia siedmiu wsiadło do statku La Città di Roma zmierzającego do Oran. 24 dnia byli już u celu. Żadna osobowość cywilna ani kościelna ich nie przyjęła: ci panowie byli na wakacjach w Europie. Salezjanie pod przewodnictwem ks. Bellamy'ego, którzy znali miejsca, natychmiast udali się do katedry, aby powitać Pana i spotkać się z personelem: sekretarzem generalnym biskupa i wikariuszami katedralnymi, którzy starali się o nie zadbać. Następnie udali się na rekonesans na rue Ménerville, aby sprawdzić status starożytnego dworu: znaleźli go w żałosnych warunkach. Ale mieli odwagę i ducha poświęcenia w obfitości, o czym świadczy 26 sierpnia list od Bellamy'ego do ks. Rua. [393]Podwinęli rękawy i dostosowali się do sytuacji. Biskup, po powrocie z Francji, zlitował się i złożył hojną ofertę. 5 października rozpoczęły się zajęcia (klasy podstawowe i średnie), nie na dawnym dworze, jeszcze w trakcie budowy, ale w szkole parafialnej udostępnionej przez ks. Soubrier. Chcieli otworzyć oratorium w dniu 1 listopada, ale udało im się to dopiero 15 grudnia (dzień, w którym diecezja sprawowała Niepokalane Poczęcie), z udziałem ks. Soubrier, który pobłogosławił kaplicę na starym dworze. Szczęśliwy dzień zakończył się dniem. Dzięki pewnej młodej improwizowanej, ale bardzo czujnej aktorce pokazano mały dramat Ks. Bosko La Casa della fortuna , ku wielkiemu zadowoleniu biskupa, który był w pierwszym rzędzie wśród widzów.
Artykuły 7 i 8 umowy pozostały do wykonania. Nieruchomość sprzedana przez ks. Soubrier na wysokościach Eckmühl obejmował dom i duży ogród. Salezjanie osiedlili się tam 31 stycznia 1893 r. Gospodarstwo powiększyło się i zostało szybko ozdobione. Posadzili drzewa, założyli akademiki, klasy, pokoje. Wkrótce zorganizowano cztery warsztaty dla rzemieślników, część uczniów (w wieku od dziesięciu do dwunastu lat), część aspirantów do kapłaństwa, z pewnym późnym powołaniem. Otwarto także drugie oratorium z jego Joyeuse Union , repliką Towarzystwa radości młodego Księdza Bosko. Praca Eckmühla w latach dziewięćdziesiątych była tylko „miniaturowym domem salezjańskim”, w którym uczestniczyło około dziewięćdziesięciu studentów. Ale wielkie marzenia się spełniły.
Do 1896 roku dwie prace Orano pracowały pod kierunkiem założyciela Charlesa Bellamy'ego. Czasami mieli też poważne problemy. W 1895 roku gazeta Le Petit Africain przeprowadziła okrutną kampanię przeciwko salezjanom. 26 października administracja prefektury nakazała, bez wyjaśnienia, zamknięcie kaplicy Ménerville, „w tych samych dniach, w których zezwoliła na otwarcie loży masońskiej” - zauważa gorzko ojciec Bellamy. Jego reakcja nastąpiła 30 października z otwartym listem do prefekta. I na szczęście tam się zatrzymało. [394]
Całkowicie zmieniamy horyzont i przenosimy się z Afryki do polskiej prowincji Galicja, która była pod administracją austriacką do 1919 r. Na prośbę biskupa przemyskiego, w 1892 r. Ks. Rua wysłał ks. Bronisława Markiewicza jako wikariusza parafii Miejsce Piastowe, która stał się pierwszym dziełem salezjańskim w Polsce.
W tym roku Bronisław Markiewicz (1842-1912) był, mimo swoich pięćdziesięciu lat, „młodym salezjaninem”. [395] Urodził się w Pruchniku, w mieście biskupim Przemyśl, w Galicji, wszedł, bez wahania, w seminarium duchownym w wieku dwudziestu jeden lat, a trzy lata później został wyświęcony na kapłana. Bardzo utalentowany ksiądz, studiował pedagogikę i filozofię, najpierw we Lwowie, a następnie w Krakowie. Udało mu się pomyślnie zdać egzamin na konkurs parafialny (27 i 28 października 1875 r.). Przez siedem lat był proboszczem Gaci (1875) i Błażowej (1877-1882), Z zapałem oddał się służbie: katechizmy, kazania, wyznania, troska o biednych i chorych, fundament „braterstwa abstynentów”, na obszarze, gdzie alkoholizm był chorobą endemiczną. Był bardzo szanowany. W ten sposób biskup, ks. Łukasz Solecki, świadek jego walorów, promował go profesorem teologii pastoralnej w seminarium wyższym (1882). Jednak Bronisław w wieku czterdziestu trzech lat zaczął marzyć o bardziej wymagającym życiu duchowym, zgodnym z praktyką służby. W listopadzie 1885 r., W porozumieniu z biskupem, wyjechał do Rzymu w poszukiwaniu zgromadzenia zakonnego zdolnego odpowiedzieć na jego aspiracje. Na początku wydawało się, że myśli o Theatynach. Ale uderzony stylem życia i duchowością salezjanów w Rzymie, gdzie udał się na Mszę św., Postanowił zwrócić się bezpośrednio do Ks. Bosko.
Ogólny katalog Towarzystwa za rok 1887 umieszcza go wśród przypisanych(nowicjusze) domu San Benigno Canavese. Rozpoczął nowicjat w marcu 1886 r., Po dwóch miesiącach postulatu. Nie ma dokumentów dotyczących jego profesji zakonnej. Zawsze będzie twierdził, że złożył profesję w rękach Księdza Bosko 25 marca 1887 r. Sekretarz Viglietti nagrał wszystkie ruchy swego przełożonego. W tym dniu Ksiądz Bosko przebywał w Turynie. W związku z tym 25 marca Bronisław spotkał się z nim na Valdocco, gdzie, być może, jego wiek i zdolność doświadczonego kapłana były warte zachodu, uzyskując wieczyste śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystość. Prawdopodobnie sekretariat generalny nie został poinformowany, więc katalog Towarzystwa Salezjańskiego na rok 1888 nie włącza go do listy profesów czasowych ani do profesów wieczystych. Zamiast tego znajdujemy go w wydaniach z lat 1889–1892 z tytułem profesów wieczystych. Spędził dwa lata w domu w Turynie San Giovanni Evangelista i dwa lata w domu odpoczynku Math. W rzeczywistości zachorował na gruźlicę. W tych domach wyznał, opiekował się duchownymi, nauczał historii lub teologii, a czasem głosił salezjanom. Jego wizja życia duchowego była bardzo wymagająca. „Duchowość Ks. Bosko napisała 30 sierpnia 1888 r. W jego notatkach duchowych, polegających na zapomnieniu o sobie z miłości do Boga i bliźniego. Sąsiad powierzony naszej opiece często okazuje się nam wrogi: musimy milczeć, cierpliwie znosić zniewagi, podejrzenia, obelgi, oszczerstwa, zawsze odpowiadając miłością. Jeśli sąsiad nie chce nic od nas otrzymać, trzeba z miłością pozwolić, aby inni się tym zajęli. Dlatego trzeba zapomnieć o sobie, gardzić sobą ”.[396] On zawsze będzie głosił bezinteresowność, słodycz i pokorę.
W czasie zawodu Bronisław marzył o powrocie do Polski, by poświęcić się służbie dla własnego kraju, zwłaszcza biednej Galicji, którą wewnętrznie porównał do bogatego Piemontu. Jego przyjaciele polubiliby go jako salezjanina w parafii w Miejscu, która zależała od jego diecezji pochodzenia, ale była mecenatem świeckim. [397]Kiedy parafia stała się wolna, „patron” parafii oficjalnie napisał do ks. Rua, prosząc go, aby przyjął parafię jako dzieło Zgromadzenia i aby ks. Markiewicz stał się miejscowym księdzem. W pełni zgadzając się z propozycją, 19 października 1891 r. Ks. Rua napisał (po łacinie) do biskupa przemyskiego: „Od dawna chciałem otworzyć w Polsce pracę, aby powitać chłopców, zwłaszcza ubogich. Ale do tej pory brak kapłanów i nauczycieli zawsze mi przeszkadzał. Jeśli zbiory są obfite, robotników jest niewielu. Teraz, aby zaspokoić swoje pobożne życzenia, z radością zgadzam się z ks. Bronisławem Markiewiczem na prawo do pójścia tam i objęcia urzędu parafii ». [398] Don Markiewicz sam zainicjował praktyki pod koniec 1891 r. [399]a Ks. Rua oficjalnie to zatwierdził. [400]
Po powrocie do Polski ks. Bronisław przybył do Miejsca Piastowego 24 marca 1892 r. Postanowił służyć parafii, ale przede wszystkim poświęcił się opiece nad opuszczoną młodzieżą. Wiedział, że ks. Rua myślał o regularnej pracy salezjańskiej, więc założył „Instytut Don Giovanniego Bosco” (to tytuł nadany przez katalogi salezjańskie między 1894 a 1897 rokiem „domowi” Miejsca).
Don Markiewicz wpadł w ślepy zaułek. Porzucił opuszczonych chłopców i dziewczęta na plebanii iw jego aneksach. Pracowali w gospodarstwie i w kampanii „korzyści” parafii. Dla nich w 1895 r. Stworzyli także laboratoria obuwnicze, krawieckie i inne. Zaczął wybierać najlepszych chłopców, aby stali się salezjanami w służbie swoim towarzyszom. Dziewczyny miały własną organizację kobiecą. O. Markiewicz zastosował metodę wychowawczą opartą na najlepszej tradycji salezjańskiej, opartej na rozumie, religii i dobroci, z obiema. [401] Na liście personelu Miejsca katalog salezjański z 1894 r. Obejmuje jedenaście „aspirantów”: trzech braci i ośmiu uczniów. W 1895 r. Trzy z nich wyglądają jak „ wpisane»To znaczy nowicjusze, a liczba aspirantów wzrasta do siedemnastu (pięciu rzemieślników i dwunastu uczniów). Te liczby zaintrygowały Turyn. Katalogi z 1896 r. I 1897 r. Wymieniają tylko dwa „ ascritti ”, ale nie przedstawiają aspirantów. W 1898 r. Ten sam dom co Miezsce znika z katalogu. Natychmiast zobaczymy powód.
W liście do Współpracowników w Biuletynie Salezjańskim ze stycznia 1895 r. Ks. Rua cieszył się z pracy Markiewicza: „W Polsce przez kilka lat ksiądz salezjański, posłany, by służyć jako proboszcz w Miejscu w Galicji, zaczął gromadzić biednych w domu parafialnym młodzi ludzie potrzebujący edukacji i wyżywienia. Małe hospicjum rozwijało się stopniowo. Biedny pastor musiał już zostać uratowany przez biednych, którzy tylko nie mogli już dłużej cierpieć z powodu zmęczenia; a pod koniec ubiegłego roku liczba pacjentów wynosiła około pięćdziesięciu ». [402]
W 1896 r. Ks. Rua upoważnił mniszkę salezjańską do uczestniczenia w formacji wychowawców (byli prawie konsekrowani), którzy chcieli objąć życie religijne. [403] Jednak coraz bardziej śmiałe inicjatywy ks. Markiewicza miały zepsuć wszystko, jak mówią protokoły ze spotkania kapituły przełożonej 23 listopada 1896 r .: „Z Miejsca D. Markiewicz proponuje nowe napisy [nowicjuszy] i niektóre zawody. Postanowiono wysłać Don Veronesi do tego domu, aby uzyskać jasne wyobrażenie o tym, co tam zostało zrobione. W międzyczasie nie prowadzono ani napisów, ani zawodów ». [404]
Bieda panowała w domu Don Giovanniego Bosco w Miejscu Piastowym. Liczba młodych ludzi była bliska stu. Nadciągał jednak poważny kryzys. W czerwcu 1897 r. Ks. Rua, zaniepokojony wiadomościami, które przyszły do niego z tego niekontrolowanego sierocińca, wprowadził w życie decyzję Kapituły i wysłał inspektora Don Mosé Veronesi jako gościa. Powitanie było ciepłe. Ale jego wnioski zaskoczyły Bronisława Markiewicza.
Po zatwierdzeniu ich przez ks. Rua do wysłania do osoby zainteresowanej listem (który nie został zachowany), gość, który mieszkał w Mogliano Veneto, przedstawił swoje decyzje wikariuszowi dziekanowi Rymanowa pismem z dnia 14 października 1897 r. [405 ] Kobiety musiały być trzymane w oddzielnym domu; chłopcy nie mogli dłużej mieszkać w domu parafialnym; pożywienie młodych i zakonników musiało być zróżnicowane; liczba chłopców nie mogła przekroczyć dwudziestu jednostek; dziewczyny nie powinny były wejść do instytutu; Ks. Markiewicz zajmie się parafią, spośród dwudziestu pozostałych chłopców, i wyśle innych w inne miejsce. [406]
W obliczu tak drastycznych stanowisk ks. Markiewicz postanowił opuścić Zgromadzenie ks. Rua i stworzyć bardziej wierne Towarzystwo, pomyślał, z pierwotnych intencji Ks. Bosko. 29 grudnia 1897 r. Sekretarz Kapituły Wyższej napisał w protokole: „Czytamy raport Markiewicza o ucieczce. Zrobił kliki, a niektóre córki zostały dopuszczone do głosowania ”. To wszystko. [407]Mamy długi list od ks. Markiewicza z dnia 28 grudnia 1897 r. W odpowiedzi na biskupa przemyskiego, który zadał mu pytanie o powody zerwania z salezjanami. Oto główne punkty: 1) Salezjanie zmienili prymitywną regułę, w której panowało motto „palma i praca”; zwrócili się do klasy średniej kosztem „biednych i opuszczonych”. 2) Zcentralizowali nowicjat. 3) Mają scentralizowane zarządzanie gospodarcze na korzyść Włochów. 4) Chcą po włosku przyjechać do nich Polacy. 5) Ta sama tendencja w misjach: „Włochoryzowanie tych krajów, zwłaszcza Ameryki Południowej, jest głównym celem salezjańskich misjonarzy, a nie nawróceniem dzikusów”. W konsekwencji „po wyczerpaniu wszystkich moich poddanych przez jedenaście lat, teraz wiem, że dla mnie, dla mojego instytutu, dla Polski i dla Kościoła, bardziej przydatne jest oddzielenie się od salezjanów włoskich i ustanowienie odrębnego Zgromadzenia zgodnie z prymitywnymi rządami Ks. Bosko. I w tym celu 23 września tego roku złożyłem podanie do Najświętszego Biskupa Przesmysla i Ojca Świętego ».[408] Tak narodziło się Towarzystwo Pracy i Umiarkowania, dla którego nasz wikary bez trudu uzyskał aprobatę administracji cywilnej.
Ze swej strony biskup nie wierzył, że „przeciwstawił się swojemu planowi utworzenia Zgromadzenia zgodnie z prymitywnym duchem Ks. Bosko, zainspirowanym podobnymi przykładami w historii Kościoła”, jak czytamy w protokole Kapituły Najwyższej z 14 marca 1898 r. . ”Ks. Rua odpowiada, że Markiewicz odmówił posłuszeństwa po tym, jak napisaliśmy do niego, aby zamówić jego dom zgodnie z zawiadomieniami, które sam nam przekazał; że nie mogliśmy pozwolić temu nowemu Zgromadzeniu nosić tytułu naszego; że zgodnie z Regułami rozwiązywaliśmy Markiewicza, a tym samym nie uczestniczył już w naszych przywilejach ”. Kapituła postanowiła wysłać rzymskiemu prokuratorowi Cesare Cagliero kopię listu biskupa i odpowiedź, ponieważ czasami[409]
W rzeczywistości don Markiewicz nalegał na Rzym, gdzie stali się głusi. Pod koniec długiego listu do papieża, datowanego na 5 kwietnia 1898 r., Po spisaniu zastrzeżeń do tego, co nazwał „nowym Towarzystwem Salezjańskim”, napisał:
[...] Kiedy ten ostatni [Don Veronesi], najpierw przez głos, a następnie przez list, nalegał w imię posłuszeństwa na ich wprowadzenie [włoskich zwyczajów], niżej podpisany, zmuszony głosem sumienia, zaprzestał kontaktów z jego przełożeni i tworzyli oddzielne Zgromadzenie według prymitywnej Reguły i obrządku Ks. Bosko, ponieważ, nie wspominając o corocznych ćwiczeniach w duchu św. Ignacego Loyoli, dom Ks. Bosko w Miejscu jest korzystnie odróżniany od innych domów Salezjanie we Włoszech, przede wszystkim dlatego, że jego uczniowie wykazują te cnoty, które usilnie poleca Ks. Bosko, takie jak praca i umiarkowanie, zwłaszcza dla tej doskonałej strony wstrzemięźliwości, jaką jest pokora.
Niżej podpisany ma u siebie czterech duchownych i czterech braci wieczystych, a także czterdziestu nowicjuszy. Dlatego pokornie modli się do Waszej Świątobliwości, aby udzielił temu Zgromadzeniu przywilejów udzielonych przez Stolicę Apostolską Zgromadzeniu założonemu przez Jana Bosko o chwalebnej pamięci, którego jest najwierniejszym synem i naśladowcą. [410]
Don Markiewicz umieścił swoje Towarzystwo pod patronatem św. Michała Archanioła. Tak powstało męskie i żeńskie Zgromadzenie Michaelitów, uznane przez Rzym po śmierci założyciela.
W tej sprawie tylko uczucia Ks. Rua dotykają nas bezpośrednio. Znamy je dzięki listom, które skierował w 1897 r., Aw 1898 r. Do biskupa przemyskiego, ks. Solecki. 19 grudnia 1897 r. Ogłosił po prostu odejście ks. Markiewicza ze Zgromadzenia Salezjańskiego:
W obliczu jego pogardy i uporczywości jego opinii, po trzech miesiącach cierpliwego oczekiwania i portretów, wszystko, co musimy zrobić, to rozwiązać go [ks. Markiewicz] z głosów i usunąć go z listy członków naszego Zgromadzenia. Nie chcemy jednak robić tego ostatniego kroku bez informowania HE Rev.ma i bez wcześniejszej znajomości jego mądrej opinii. Jeśli SE zgodzi się z nami, od tej pory kierujemy pod jego jurysdykcję wielebnego Markiewicza i usuwamy go z listy członków naszego Zgromadzenia. [411]
27 marca 1898 r., Zgodnie z listem biskupa, cytowanym powyżej, zbadanym na spotkaniu Kapituły Najwyższej 14-go roku, ks. Rua wysłał kolejny list po łacinie, w którym szczegółowo omówił główne zarzuty:
Z całego serca dziękuję za list, pełen wielkiej ludzkości i dobroci, którą miałem przyjemność przyjmować. Nie dodam wiele do księdza Bronisława Markiewicza, który swoim nieposłuszeństwem i uporem zmusił mnie i innych przełożonych do cierpienia. Jego Ekscelencja wie, że stworzył dom dla chłopców i dziewcząt w miejscowości Miejsce, który narusza zasady naszego Pobożnego Towarzystwa, jest bardzo niebezpieczny dla dobrych obyczajów, aw konsekwencji jest niezgodny z moją wolą, gdy gość Don Veronesi , wysłany przeze mnie do Miejsca, wykonał w duchu miłości wszystkie obserwacje i ostrzeżenia, które zostały nałożone i dał mu wskazówki zgodnie z wolą Jego Ekscelencji, Don Markiewicz, wytrwale wytrwale w jego opinii, potwierdził, że tylko podążał za Regułą Pobożnego Towarzystwa św. Franciszka Salezego i że wszyscy inni przełożeni zboczyli ze starej i dobrej drogi. Jaka śmiałość! A raczej, co za bzdury! Kiedy wszyscy wiedzą, że nawet jedna jota nie została zmieniona w Regułach otrzymanych od naszego bardzo szanowanego Założyciela. Niewierność i nieposłuszeństwo niektórych nie dotyka zasad. Przede wszystkim więc bardzo drogi ks. Markiewicz uczy się posłuszeństwa i pokory; wtedy zobaczy, że w tych zasadach nic się nie zmieniło. Z powodu tak poważnego nieposłuszeństwa i ucieczki, zgodnie z naszymi Konstytucjami (rozdz. II, art. 5), ks. Markiewicz został słusznie wykluczony z Bractwa Pobożnego św. Franciszka Salezego, co potwierdzam tym listem. Po raz kolejny staje się prostym świeckim księdzem, złożony do jego biskupa i nie będzie już korzystać z przywileju Regular. Polecam go Jego Ekscelencji, mając nadzieję, że będzie to doskonałe lekarstwo. Ale nigdy nie pozwolę wam uzurpować sobie imienia salezjanów i naszego najbardziej czcigodnego księdza Giovanniego Bosko. Do tego przeciwstawię się z całej siły. Jeśli zamierzasz założyć jakieś Towarzystwo Pobożne, możesz nadać im imiona św. Stanisława Kotskiej lub św. Jana Berchmansa. Ale nie uzurpuj sobie znanego imienia, które wywołałoby wielkie zamieszanie, wbrew opinii Ojca Świętego Leona XIII, który dąży na wszelkie sposoby, by doprowadzić Rodziny Religijne do jedności. Do tego przeciwstawię się z całej siły. Jeśli zamierzasz założyć jakieś Towarzystwo Pobożne, możesz nadać im imiona św. Stanisława Kotskiej lub św. Jana Berchmansa. Ale nie uzurpuj sobie znanego imienia, które wywołałoby wielkie zamieszanie, wbrew opinii Ojca Świętego Leona XIII, który dąży na wszelkie sposoby, by doprowadzić Rodziny Religijne do jedności. Do tego przeciwstawię się z całej siły. Jeśli zamierzasz założyć jakieś Towarzystwo Pobożne, możesz nadać im imiona św. Stanisława Kotskiej lub św. Jana Berchmansa. Ale nie uzurpuj sobie znanego imienia, które wywołałoby wielkie zamieszanie, wbrew opinii Ojca Świętego Leona XIII, który dąży na wszelkie sposoby, by doprowadzić Rodziny Religijne do jedności.
Chociaż niegodny, zawierzam siebie i moje Pobożne Towarzystwo potężnym modlitwom Jego Ekscelencji.
Jego najbardziej pokorny i najbardziej oddany sługa,
Michele Rua, ksiądz,
Przełożony Generalny Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego. [412]
W kwietniu 1898 r., W nowym liście do biskupa po łacinie, napisanym na prośbę biskupa pomocniczego Webera, ks. Rua podjął całą historię ks. Markiewicza w Polsce. [413]Jest zbyt długi, aby można go było całkowicie odtworzyć, wspominam tylko o nowych skargach przeciwko niemu. Chociaż Reguła na to zezwala, ks. Markiewicz zabronił salezjanom, którzy zostali do niego wysłani, aby pomogli zwierzyć się ze swoich przełożonych. Domagał się, aby salezjanie utrzymywali pieniądze zebrane w Polsce na własny użytek, podczas gdy w rzeczywistości wykorzystywano go do formowania młodych Polaków w domach Foglizzo, Ivrea lub Lombriasco. Ten ostatni dom był powszechnie nazywany domem Polaków. „Jakież to zaskoczenie, że polscy Współpracownicy, mając pełną wiedzę na temat faktów, pomogli nam wykrzyknąć Ks. Rua i zatwierdzili wykorzystanie pieniędzy, które nam wysyłają!” „Nie udało się wysłać niektórych z tych młodych ludzi do domu, aby opiekowali się młodymi, ponieważ nie ukończyli jeszcze studiów, ale wszyscy wiedzą, że to moja intencja ”. Sam osobiście pomagał emigrantom polskim w Ameryce lub Anglii: „To wystarczy, aby obalić zarzut ks. Markiewicza, że do tej pory salezjanie nie zrobili nic dla Polski”. List, wyraźnie rozgoryczony, zakończył się jego zdaniem poważniejszym pytaniem:
Nie zdziwcie się, Ekscelencjo, że ubolewam z powodu tak wielkiego bólu, jaki spowodował schizma spowodowana w naszym społeczeństwie przez ks. Jeśli ks. Markiewicz naprawdę chce służyć Bogu i działać na rzecz zbawienia dusz niezależnie od swoich prawowitych przełożonych, to nie jest właściwe uzurpować sobie imię salezjanów, o których mówi się, że jest synem Ks. Bosko i usunąć innych polskich księży i duchownych z ich powołania.
W rzeczywistości boli, że ks. Markiewicz z licznymi listami wezwał innych salezjanów do opuszczenia Zgromadzenia, aby do niego dołączyć. Kilku odrzuciło propozycję, ale duchowny imieniem Orlemba, po swoim zawodzie, udał się do Miejsca i, aby nie żałować swego gestu, został mianowany przez Markiewicza na dyrektora kolegium. Kapłan Orlemba nigdy nie został pozbawiony głosów. Nadaj innemu Zgromadzeniu inne imię i nie pozwól, aby kapłani i duchowni odwrócili się od swojego powołania i napisali do Współpracowników, aby prosili o pieniądze, powodując wiele zamieszania. Stało się tak w niektórych listach z 2 kwietnia, w których wezwał on kapłanów do celebrowania mszy na jego korzyść i do rozdzielania opłat na to, co nazywa „domem Ks. Bosko”.
Uklęknąwszy u stóp Waszej Ekscelencji, oddaję się jego żarliwym modlitwom, ja osobiście i Towarzystwu Pobożnemu, na czele którego jestem pomimo mojej niegodności.
Postulator sprawy ks. Markiewicza powiedział mi: „To była niezgoda między dwoma świętymi”. Oczywiście, biorąc pod uwagę, że Kościół, uznając heroizm swoich cnót, beatyfikował zarówno Michele Rua w 1972 r., Bronisława Markiewicza w 2005 r. ... Ale trzeba przyznać, że w 1897 i 1898 r. Ci, którzy cierpieli bardziej w „bitwie między dwoma świętymi” był z pewnością nasz Ks. Rua. Pierwsza fundacja salezjańska na ziemiach polskich sprawiła, że ogromnie cierpiał. On, tak skrupulatnie naśladując Księdza Bosko, wiernie podążał jego śladami. Oskarżać go publicznie o brak lojalności wobec swego pana, wyobrażać sobie, że na początku istniała bardziej surowa reguła, która w rzeczywistości nigdy nie istniała, a tym samym stworzyć antagonistyczny prąd, jeśli nie prawdziwa schizmy w Zgromadzeniu:
W 1898 roku nowe, z pewnością pracochłonne, ale udane założenie domu Oświęcimia, będzie jak balsam dla jego serca. [414] Miejsce zostanie zapomniane, Oświęcim zajmie pierwsze miejsce wśród polskich dzieł salezjańskich.
Byłoby nudno śledzić Ks. Rua podczas wielu podróży do Europy. Ciekawe jest jednak to, co zrobiono w Hiszpanii, Portugalii i Algierii w 1899 roku. To właśnie entuzjazm pokazany mu przez młodzież i tłumy różnych miast przypomniał, że wychowany przez samego Księdza Bosko w Paryżu i Lille w 1883 roku. stało się to Mistrzowi szesnaście lat wcześniej, żyjący święty był postrzegany i czczony w Księdzu Rua. [415]
Przybył do Barcelony 5 lutego 1899 r., Wczesnym wieczorem, przybywając z Francji, w towarzystwie księdza Giovanniego Marenco, jego wikariusza generalnego do Córek Maryi Wspomożycielki, i Don Filippo Rinaldiego, który przyłączył się do niego na granicy. Wielu ludzi czekało na niego na stacji, żeby go powitać. Niektórzy młodzi pracownicy, którzy uczęszczali do salezjańskiego oratorium San José, próbowali usunąć konie z samochodu wysłanego przez Współpracownika, aby wyciągnąć je ręcznie na Las Ramblas, wielką oświetloną ulicę biegnącą przez miasto, ale grzecznie się poddali. Nasi podróżnicy przybyli do szkoły salezjańskiej w Sarrià, która również była oświetlona z tej okazji. Ks. Rua przeszedł wśród czterystu młodych ludzi bardzo ciekawych go, rozmieszczonych w dwóch rzędach.
Piętnaście dni wystarczyło, by odwiedzić współpracowników Barcelony, wygłaszać wykłady, składać hołd władzom religijnym i cywilnym oraz dawać audiencję ludziom, którzy chcą go poznać. Oratorium w San José, ostatnie dzieło stworzone przez Świętą Współpracownicę Doroteę Chopitea, zrobiło na nim ogromne wrażenie. Zapamięta to w Bolonii w dniu 30 maja:
Kilka lat temu w chłopcach panowali nawet złe nawyki i bezbożność, którzy, rozdrażnieni i bezczelni na przykładzie starszych, obrażali i obrażali pasażerów pobożnie, aby powodować częste interwencje sił publicznych. Znalazłem tych cichych i grzecznych chłopów, hałaśliwych i wesołych chłopców, ale bardzo szanujących kapłana, który pozdrawia i podchodzi z wielką ufnością. Sami przypisują tę cudowną zmianę salezjańskiemu oratorium świątecznemu, które od kilku lat regularnie funkcjonuje wśród nich i błogosławi tę instytucję, która wychowując i kształcąc dzieci, działa tak skutecznie nawet na krewnych i całą rodzinę. [416]
Jeśli chodzi o pierwsze cztery odwiedzone domy, dwa były prowadzone przez salezjanów, a dwa przez Córki Maryi Wspomożycielki, o. Rua napisał do prefekta generalnego Don Belmonte 15 lutego: „Tutaj wszystko działa dobrze. Domy te korzystają z wielkiej sympatii ”. Dwa dni poświęcił piątemu domowi, nowicjatowi Sant Vicenç dels Horts, stosunkowo blisko miasta. To były ostatnie dni karnawału. Nowicjusze wykonywali ćwiczenia duchowe. Ks. Rua wyznał, powiedział dobranoc i wygłosił przemówienie końcowe. Miejscowa ludność była tak związana z nowicjatem, że wydawało się, że zapomina o tradycyjnych maskaradach. W pobliżu nie było maski. Ks. Rua był zadowolony. Z nowicjatu napisał do generalnego prefekta: „Nawet tam wydaje się, że wszystko idzie dobrze”. Przełożony Generalny nigdy nie zmarnował przysłówków i nie zważył słów. Oznaczało to, że pomimo pewnych nieuchronnych wad i słabości niezbędne było zapewnienie niezbędnych. Lubił domy w Barcelonie i pobliski nowicjat ze względu na ich wspaniałego salezjańskiego ducha.[417]
Wracając do Sarrià, miał miłą niespodziankę uczestniczenia w kongresie byłych uczniów, pierwszym, który odbył się w Hiszpanii. „To był naprawdę wspaniały spektakl, jakiego nigdy wcześniej nie widzieliśmy” - zapewnia miejscowy tygodnik. [418] Zachęceni przez ks. Rua, ci młodzi ludzie utworzyli stałe stowarzyszenie, którego celem było zgromadzenie wszystkich byłych uczniów szkoły Sarrià.
W piątek 17 lutego ks. Rua dotarł do domu Gerony, gdzie musiał poświęcić kamień węgielny pod kościół poświęcony Maryi Wspomożycielce. Kiedy dotarło, padało ciężko, deszcz trwał całą noc i nic nie dawało nadziei, że się zatrzyma. Ludzie udręczeni długą suszą pobłogosławili niebo i samego Ks. Rua, którego przybycie najwyraźniej rozpętało to błogosławieństwo. Ale deszcz poruszył salezjanów, którzy obawiali się zrujnowania partii. Ks. Rua to zauważył i zapewnił. Zasugerował, aby modlitwy poranne i wieczorne były recytowane w soboty, aby wszystko było w porządku. W rzeczywistości, w niedzielę 19 wiosenne słońce pozwoliło na ceremonię kładzenia kamienia węgielnego w wielkim konkursie tłumu.
21 lutego opuścił Katalonię i udał się do Portugalii. Podróż była dłuższa i trudniejsza, niż się spodziewał. Cztery etapy oznaczały ścieżkę. Zatrzymał się w domach Bilbao, Santander, Bejar i Salamanca. Wszędzie, gdzie go przyjmował „z prawdziwym transportem, z miłością i mam zamiar powiedzieć z oddaniem, nie tylko od współbraci i studentów, ale także z zewnątrz, zwłaszcza współpracowników”, napisał Don Marenco do Don Belmonte w dniu 5 marca. [419]Ks. Rua był stale oblegany przez ludzi proszących o radę, przez dziennikarzy szukających wywiadów, przez chorych ludzi, którzy błagali go o błogosławieństwo. „Fakty Ks. Bosko są odnowione, w tym fakt zobaczenia ubogiego pana D. Rua pociętego w jego ubrania”. W ten sposób ludzie kupowali tanie relikwie. Podobnie jak w Katalonii, gmina, ludzie i duchowieństwo przybyli na spotkanie z nim. Biskupi i jezuici z Bilbao i Salamanki, pijariowie z Saragossy, którzy go przyjęli, karmelici z Alba de Tormes, gdzie, w odpowiedzi na pragnienie biskupa Salamanki, ks. Rua poszedł oddać cześć relikwiom św. Teresy. Wszyscy na różne sposoby okazywali mu szacunek.
4 marca po Salamance ks. Rua tymczasowo zawiesił wizyty w domach Hiszpanii, aby dotrzeć bezpośrednio do Bragi, na północy Portugalii. Podróż sprawiła nieprzyjemną niespodziankę naszym trzem odwiedzającym. Przy wjeździe na stację Quegigal pociąg z powodu zaniedbania operatora przeszedł na martwy tor, w którym stacjonowały niektóre wagony. Wpływ był straszny. Ks. Rua, Don Rinaldi i Don Marenco zostali nagle rzuceni na podróżnych, którzy siedzieli naprzeciwko i potoczyli się na ziemię, podczas gdy ich bagaż spadł na nich. Ks. Rua poradził sobie z lekką raną na czole i krwawieniem z nosa. Pozostali pasażerowie w przedziale nie zostali ranni. W innych przedziałach doszło do poważniejszych obrażeń. Lokomotywa nadal zdołała przeciągnąć konwój na następną stację,
Późna godzina przybycia do Bragi nie przeszkodziła Portugalczykom w uhonorowaniu następcy Ks. Bosko. Następnego dnia, 5 marca, ks. SebastiãoLeite de Vasconcellos, wielki wielbiciel salezjanów z Portugalii, zorganizował przyjęcie na cześć ks. Rua w seminarium. Słynny mówca rozwinął całą swoją elokwencję, aby powiększyć Ks. Bosko, opisać swoją pracę i zarysować profil Salezjanina Współpracownika. Arcybiskup, sympatyczny i kochany za swoją miłość, wygłosił krótką, ale żarliwą mowę. Następnie Don Rua, po portugalsku, podziękował wszystkim, jak mógł najlepiej. Seminarzyści byli entuzjastyczni. 9 marca Don Marenco mógł napisać do Don Belmonte: „Akademia wykonana w Bradze na cześć pana D. Rua świetnie się powiodła i była bardzo ważna w mieście”. Kontynuował: „Kiedy pan D. Rua wyjechał do Vigo, który był wtorek o 11:30, stacja była pełna ludzi. Najwybitniejsi dobroczyńcy byli tam, aby go powitać i podziękować mu za honor, który dał Bradze podczas jego wizyty. Zespół miejski zagrał, podczas gdy tłum wybuchnął aplauzem i żył, aż pociąg zniknął. Nie należy zapominać, że kwiaty są porozrzucane po przejściu z wagonu do pociągu ”.[420]
Stacja Vigo była trzy kilometry od miasta. Niektórzy chłopcy czekali na Ks. Rua. Towarzyszyli mu krzycząc na całe gardło „Niech żyje don Rua!” i odprowadził samochód do salezjańskiego oratorium. Ich krzyki ogłosiły przybycie następcy Ks. Bosko do obywateli, zaskoczonych tym wydarzeniem. Ks. Rua opowie o tym w Bolonii, tak jak w Oratorium San José w Barcelonie. Powie: „W małym miasteczku przywitał mnie tłum chłopców w każdym wieku io wszystkich warunkach, a towarzyszyła mi ta procesja honoru na kilka kilometrów między okrzykami radości, najszczerszymi znakami szacunku i uczucia ». Współpracownicy i Współpracownicy czekali na niego przy wejściu do kolegium, podczas gdy wielu ludzi zebrało się na dziedzińcu. Następnego dnia zszedł do dzielnicy rybackiej nad morzem, gdzie salezjanie spędzili trzy lata. Ci zwykli ludzie czekali na niego w kościele i chcieli go słuchać. Przemawiał do nich bardzo znajomo, obiecał, że salezjanie zadbają o ich duchowe potrzeby i publicznie poprosili Współpracowników, aby pomogli im w tej misji. Jego życzenie spełni się, gdy salezjanie wkrótce zajmą się miejscową parafią.
Od Vigo, 9 września, ks. Rua dotarł do Portugalii. Po dniu spędzonym w Porto wśród przyjaciół, którzy przyjęli go z otwartymi ramionami, 11 marca wjechał do Lizbony. Piękna stolica zdawała się chcieć zarezerwować najlepsze powitanie. Prasa, nawet liberalna, ogłosiła jego przybycie. Główne władze i najwyższa arystokracja nie oszczędzały ani gestów, ani słów, by być świadkami ich szacunku i szacunku. W tamtym czasie iw tym kraju klasy społeczne nie uległy zmianie. Teraz, jak napisze Ksiądz Ceria, w salezjańskim college'u, w którym chcieli skorzystać z obecności ks. Rua, aby uczcić przyznawanie nagród uczniom, „widzieli arystokratyczne ręce, które nie gardziły, aby przekazać nagrody, które zarobili małym rzemieślnikom”, w praktyce narzędzia do ich handlu.
Markiz Liveri, „rodak Ks. Bosko, mieszkający w Portugalii od kilku lat”, według listu Don Marenco z 14 marca, zorganizował bankiet na cześć ks. Rua. Otoczyły go ważne osobistości, podobnie jak prowincjałowie dominikanów, franciszkanów, jezuitów, lazarystów i ojców Ducha Świętego. Ks. Rua odpowiedział subtelnie na toasty, które następowały po sobie, co zdawało się zwiększać hojność markiza, przyjaciela salezjanów w Lizbonie. Następnie działali w małym i nieodpowiednim domu i mieli nadzieję, że pewnego dnia zorganizują swoją szkołę w bardziej przyzwoity sposób. Markiz ofiarował następcy tronu Bosko sto tysięcy franków i ogromną ziemię, na której jego synowie mogli zbudować budynek zdolny do reagowania na ich projekty. Ten gest, opublikowany,
Kiedy dowiedział się, że jego wizyta będzie przyjemna dla Trybunału, poszedł tam. Po raz pierwszy spotkał królową Amelię, która przyjęła go z wielką życzliwością. Chciała, aby salezjanie przejęli kontrolę nad reformatorstwem, gdzie, jak powiedziała, młodzi ludzie przyszli do domu i wyszli z łotrów. „Dodał jednak, że ponieważ jest instytucją rządową, nie będzie łatwo. Przynajmniej z czasem! W międzyczasie rozwijaj swoją pracę, zachowując swoją wolność. Będę nadal go chronił. To naprawdę dobrze ». Ks. Rua przeszedł następnie do mieszkania dwóch książąt, jego dzieci; ale znalazł tylko najmniejszego, z którym bawił się przez kilka minut; dał mu swoje błogosławieństwo i dał mu medal Maryi Wspomożycielki. Następnego dnia poszedł od dziedzica tronu, Ludwika Filipa, który powiedział mu o swojej następnej pierwszej komunii. Ks. Rua przekazał medal Maryi Wspomożycielki na jego szyi i dał mu swoje błogosławieństwo, które książę otrzymał na kolanach z wielkim oddaniem. Wreszcie 14 marca odwiedził królową matkę Marię Pia di Savoia, która przyjęła go z wielką serdecznością.
W Pinheiro de Cima, mieście niedaleko stolicy, nowicjusze gorączkowo oczekiwali Przełożonego Generalnego, który z drugiej strony chciał ich zadowolić. Udał się tam 16 marca i otrzymał zawód dwóch portugalskich duchownych. Następnego ranka opuścił Lizbonę. Przyjaciele i wielbiciele zebrali się na stacji, aby odnowić swoje świadectwo o ich uczuciu. Ks. Rua powiedział do reżysera: „Uwierz mi, zostawiam część mojego serca w Lizbonie!” Następnego dnia dyrektor, wysyłając mu projekt aktu darowizny ziemi przez markiza Liveri, napisał do niego: „Nasi młodzi ludzie nie dają spokoju za jego odejście”. Niektórzy z nich, pod wrażeniem tego, co widzieli i słyszeli, poprosili o zostanie salezjaninem, a nawet misjonarzem. Correo de Andalucia, który zapowiedział zbliżający się powrót Ks. Rua do Hiszpanii, napisał: „Ks. Rua porusza odwiedzane przez siebie miasta, a ślady jego przejścia nie zostaną szybko anulowane”.
Od Lizbony ks. Rua udał się bezpośrednio do Sewilli, która była punktem wyjścia dla jego wizyt w domach salezjańskich w Andaluzji.
Odbiór w Sewilli był rewelacyjny. Gdy tylko zjechali z pociągu, wokół niego tłoczyli się Współpracownicy i Współpracownicy. Święty arcybiskup mgr. Marcelo Spínola y Maestre, któremu zawdzięczamy małą książkę Don Bosco y su Obra, opublikowany w Barcelonie w 1884 r., powitał go najpierw. Na placu stacji, pośród klaszczącego tłumu, stała linia oczekujących samochodów. Arcybiskup przyprowadził Dona Rua do jego. Tłum ludzi, zwłaszcza robotników, czekał w pobliżu instytutu salezjańskiego. Gdy zbliżał się powóz biskupi, rozległ się wrzask wymieszany ze strzałami i świetlistymi rozbłyskami, które pokrywały pieśń tłumu młodych ludzi w towarzystwie zespołu. Ks. Rua, prawie niesiony przez lud, udał się do wielkiego kościoła, który wkrótce został wypełniony. Uczniowie mogli wreszcie usłyszeć i zaśpiewać Te Deumuroczyście intonowany z ołtarza. Na dziedzińcu powitano: krótkie, ale błyskotliwe przemówienie profesora uniwersyteckiego, czułe słowa arcybiskupa i poruszającą odpowiedź Ks. Rua w dobrym kastylijskim. Potem musiał cierpieć wszystkie bóle świata, aby się uwolnić, był tak zmiażdżony ze wszystkich stron. Gdy wszedł do pokoju, zdał sobie sprawę, że jego biedna szata została pocięta, poskarżył się dyrektorowi, Donowi Pietro Ricaldone, i poprosił go o interwencję, aby taki akt nie powtórzył się. Don Ricaldone obiecał, ale aby go uspokoić, wskazał z odrobiną humoru: „Zachowaj spokój, jutro będzie miała inną sukienkę. Pozwólcie, że powiem wam, że sukienka nigdy nie została przecięta. Ks. Rua uśmiechnął się. W kolejnych dniach najznamienitsze rodziny wysłały szkolne ręczniki, zastawę stołową,
Seria wizyt trwała dwa dni. 19 marca Ks. Rua chciał wziąć udział z rzemieślnikami w święto św. Józefa. Następnie udał się do Córek Maryi Wspomożycielki, aby zobaczyć niedawno otwarty dom salezjański poświęcony św. Benedyktowi z Calatravy. 21 marca zatrzymał się w Sewilli, by najpierw udać się do Kolegium Carmona, potem do Valverde del Camino w Córkach Maryi Wspomożycielki, a następnie do Salezjanów i Sióstr z Ecija, do nowego domu w Montilli, do Instytutu Utrery i w szkole prowadzonej przez mniszki w Jerez de la Frontera, wszystkich małych miasteczkach w prowincji Sewilla. W Ecija, gdy pociąg wszedł na stację, w stadzie rozległy się dzwony miejskie. Żaden godny uwagi nie przedstawił swoich komplementów. A następnego dnia manifestacja powszechnego entuzjazmu powitała odejście „świętego”. 25 marca w Utrera, pierwszym domu salezjańskim założonym w Hiszpanii, miasto powitało go, powiedział sobie, z tym samym aparatem co król lub członek rodziny królewskiej. Ks. Rua zaśpiewał Mszę Palm, a następnie towarzyszył młodym ludziom w ćwiczeniach duchowych podczas pierwszych trzech dni Wielkiego Tygodnia, wyznał im, przemówił do nich w dobranoc i kazaniu końcowym. 30 marca, w Wielki Czwartek, wrócił do Sewilli, by przewodniczyć ceremonii „mycia stóp” wieczorem.
W Wielki Piątek był pod wielkim wrażeniem, jak napisał Don Rinaldi, pomagając z oddaniem tradycyjnej procesji „śmierci Chrystusa”. Ludzie nie przestali go podziwiać, był tak głęboko pochłonięty koncentracją. Wieczorem Wielkiej Soboty koniec Wielkiego Postu. Młodzi ludzie z Katolickiego Kręgu Oratorium San Benedetto przyszli po niego. A Oratorianie nie zostawili go na chwilę. Najpierw była akademia z przemówieniami, piosenkami i muzyką. Potem pokazali mu dramatyczny występ Don Pietro Ricaldone. Ks. Rua, gorliwy zwolennik Oratorium, pożyczył sobie wszystko ze spokojem, który Ceria określa jako „nadludzki”. W końcu poszedł do kościoła, gdzie ojcowie i matki czekali, aż pobłogosławi dzieci.
Demonstracja została zaplanowana na Poniedziałek Wielkanocny pod koniec dni Sewilli. Odbyło się ono w pięknej sali pałacu biskupiego. Wzięły w nim udział wszystkie władze, arystokracja, najwybitniejsi obywatele. Ostatecznie ks. Rua podziękował Casigliano, a następnie poprosił arcybiskupa, aby pobłogosławił Zgromadzenie Salezjańskie i wszystkich obecnych w jego „pokornej osobie”. Arcybiskup chciał założyć kilka słów, najpierw skierowanych do ks. Rua, a następnie do obywatelstwa Sewilli. Powiedział do Ks. Rua: „Przyjdź do domu szczęśliwy i zadowolony”. Wasze dzieci salezjańskie dobrze tu robią, a miasto je zna i ceni ”. Następnie, odnosząc się do obywatelstwa, dodał: „Jesteście ludźmi, którzy wiedzą, jak doceniać korzyści, którzy dostrzegają świadczone usługi, które odróżniają zasługę tam, gdzie jest, który oklaskuje i szanuje tego, kto rozumie potrzeby współczesności i odpowiada na nie. Ludzie, którzy posiadają te zasoby, są wspaniałymi ludźmi zdolnymi do regeneracji siebie ”. Scena, która nastąpiła, wywołała nieopisaną emocję. Arcybiskup zaprotestował, że nie może przyjąć zaproszenia Ks. Rua, aby go pobłogosławić. Chciał mieć zaszczyt przyjąć siebie, razem ze wszystkimi, błogosławieństwo następcy Ks. Bosko. Ks. Rua próbował to przewidzieć, ale arcybiskup delikatnie zmusił go, by wstał i udzielił mu błogosławieństwa tak dobrze, jak obecnym. Więc padł na kolana. W ciszy pokoju zapadła chwila zdumienia. Świadkowie stwierdzili, że kiedy ks. Rua wypowiedział słowa błogosławieństwa, w jego głosie można było poczuć kołatanie serca. Ludzie, którzy posiadają te zasoby, są wspaniałymi ludźmi zdolnymi do regeneracji siebie ”. Scena, która nastąpiła, wywołała nieopisaną emocję. Arcybiskup zaprotestował, że nie może przyjąć zaproszenia Ks. Rua, aby go pobłogosławić. Chciał mieć zaszczyt przyjąć siebie, razem ze wszystkimi, błogosławieństwo następcy Ks. Bosko. Ks. Rua próbował to przewidzieć, ale arcybiskup delikatnie zmusił go, by wstał i udzielił mu błogosławieństwa tak dobrze, jak obecnym. Więc padł na kolana. W ciszy pokoju zapadła chwila zdumienia. Świadkowie stwierdzili, że kiedy ks. Rua wypowiedział słowa błogosławieństwa, w jego głosie można było poczuć kołatanie serca. Ludzie, którzy posiadają te zasoby, są wspaniałymi ludźmi zdolnymi do regeneracji siebie ”. Scena, która nastąpiła, wywołała nieopisaną emocję. Arcybiskup zaprotestował, że nie może przyjąć zaproszenia Ks. Rua, aby go pobłogosławić. Chciał mieć zaszczyt przyjąć siebie, razem ze wszystkimi, błogosławieństwo następcy Ks. Bosko. Ks. Rua próbował to przewidzieć, ale arcybiskup delikatnie zmusił go, by wstał i udzielił mu błogosławieństwa tak dobrze, jak obecnym. Więc padł na kolana. W ciszy pokoju zapadła chwila zdumienia. Świadkowie stwierdzili, że kiedy ks. Rua wypowiedział słowa błogosławieństwa, w jego głosie można było poczuć kołatanie serca. Chciał mieć zaszczyt przyjąć siebie, razem ze wszystkimi, błogosławieństwo następcy Ks. Bosko. Ks. Rua próbował to przewidzieć, ale arcybiskup delikatnie zmusił go, by wstał i udzielił mu błogosławieństwa tak dobrze, jak obecnym. Więc padł na kolana. W ciszy pokoju zapadła chwila zdumienia. Świadkowie stwierdzili, że kiedy ks. Rua wypowiedział słowa błogosławieństwa, w jego głosie można było poczuć kołatanie serca. Chciał mieć zaszczyt przyjąć siebie, razem ze wszystkimi, błogosławieństwo następcy Ks. Bosko. Ks. Rua próbował to przewidzieć, ale arcybiskup delikatnie zmusił go, by wstał i udzielił mu błogosławieństwa tak dobrze, jak obecnym. Więc padł na kolana. W ciszy pokoju zapadła chwila zdumienia. Świadkowie stwierdzili, że kiedy ks. Rua wypowiedział słowa błogosławieństwa, w jego głosie można było poczuć kołatanie serca.
W Sewilli i okolicach ks. Rua zachęcał salezjanów, którzy rozmawiali z uczniami wewnętrznymi, zwracali się do nich w wieczornych kazaniach, wyznawali każdego ranka i szczególnie interesowali się świątecznym Oratorium. Podczas Kongresu Bolońskiego, który odbędzie się 30 maja, będzie długo mówił, po korzystnych wynikach oratorium barcelońskiego, o tych, którzy uzyskali „w mieście niedaleko Sewilli”:
Chłopcy z wioski zostali podzieleni na dwie frakcje, wśród których były częste bitwy z procami, które wszyscy wiedzieli, jak radzić sobie z wielką zręcznością. Strażnicy bezpieczeństwa publicznego byli wtrącani kilka razy, ale z niewielkimi lub żadnymi rezultatami, przeciwnie, bachorom czasami udawało się wyrzucać ich do lotu, jednocząc wszystkich przeciwko nim; a tymczasem dzikie sceny trwały i nie zawsze były bezkrwawe, by zniszczyć ten kraj. Wtedy odczuwano potrzebę tych, którzy kształcili opuszczoną młodzież. Tam powstała ' świąteczną oratorium, do którego uciekali wszyscy złośliwi ludzie, zainteresowani grami i rozrywką, a po kilku miesiącach doznali korzystnego wpływu. Jako trofeum zwycięstwa, które edukacja religijna przywróciła tym nieokiełznanym i dzikim postaciom, powieszono ich na pomniku Maryi, umieszczonym w kaplicy Oratorium, dodając trzy zawiesia, z których te małe konwertyty spontanicznie rozbroiły, skracając dla Matki Bożej ta smutna i niebezpieczna gra. I to naprawdę wydaje mi się dobrą stroną w historii świątecznych oratoriów. [421]
4 kwietnia rano ks. Rua pożegnał Sewillę z demonstracjami uczuć, które można sobie wyobrazić. Obiecał porozmawiać z Współpracownikami w Mura. W świętym tygodniu był już idolante, ale nie był w stanie mówić publicznie. Powrócił, aby poświęcić cały swój czas tym przyjaciołom, którzy szczególnie lubili salezjanów.
Następnie przeniósł się do Malagi. Nawet tam salezjanie byli podziwiani przez wszystkich za ich samozaparcie w służbie młodzieży. Oratorium było przepełnione chłopcami. Między 7 a 12 kwietnia ks. Rua odwiedził wszystko i poznał wszystkich. Współpracownicy przygotowali uroczyste przyjęcie na jego cześć. Przewodniczył mu biskup. Skupił prawie osiemset osób, „kwiat miasta”, jak pisze Don Ceria. A gdy 12 kwietnia wieczorem wyruszył w Almerię, do portu przybył duży tłum. Kiedy kotwica została podniesiona i Ks. Rua pojawił się na moście, ludzie, jakby byli jednym mężczyzną, padli na kolana, wzywając do ostatecznego błogosławieństwa. Pobłogosławił ich i gdy wszyscy go powitali, odpowiedział, wymachując rękami.
Przybył do Almerii 13 kwietnia rano. Stąd musiał wyruszyć do Oran. Chociaż nie było tam domów salezjańskich ani wielu Współpracowników, miejscowa ludność otrzymała uroczyste przyjęcie: duchowieństwo i świeckich. Dowódca portu zabrał go do swojej łodzi. Około dwudziestu powozów zaprowadziło go do pałacu bogatego Współpracownika. Ale nagła burza zmusiła go do opóźnienia wyjazdu do Oran. Ks. Rua był tak zmęczony, że don Marenco zaproponował mu, aby zrezygnował z podróży do Afryki. Nie chciał zawieść tych, którzy go tam oczekiwali. Oczekuje znaku z nieba. Mijając port rzucił w morze medal Maryi Wspomożycielki: „Jeśli wiatr uspokoi się stąd do jutra, wyjdę”. Następnego ranka morze uspokoiło się i wsiadło. Ale to była iluzja:
Z Malagi don Marenco, który nie był zbyt sentymentalny, napisał do Don Belmonte podsumowując swoje wrażenia z Iberyjskiej podróży Ks. Rua:
Dlatego właśnie zamierzamy opuścić tę hiszpańską ziemię, gdzie wciąż żyje pracowita wiara w wiele serc, a tam, gdzie pan D, Rua miał takie świadectwa czułości i czci, że nigdy nie widział głównych. Podróż Przełożonego była prawdziwym, nieprzerwanym triumfem. W pewnych momentach, jak w Carmonie, w Ecija, w Montilli, nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem; a pośród tego niezwykłego entuzjazmu całych narodów i miast często chodziłem między siebie myśląc: Jak wielkie jest imię Ks. Bosko wśród narodów! [422]
Ks. Rua spędził tylko cztery dni w Afryce, a dokładniej w Algierii. [423] Czekali na niego 15 kwietnia. W towarzystwie Dona Marenco wylądował w Orano dopiero w niedzielę 16, o szóstej rano, po wyczerpującej nocy. Ale zareagował swoją zwykłą śmiałością. San Luigi, dzieło umieszczone w centrum miasta, miało nadzieję na pierwsze owoce swojej wizyty: zamiast tego okoliczności (nieoczekiwane opóźnienie) spowodowały, że Oratorium Gesù Adolescente, znajdujące się na wysokościach Eckmühl, miało pierwszeństwo.
To był dzień pierwszych komunii, które według francuskiego użycia miały ogromne znaczenie w Oratorium. Ks. Rua odprawił Mszę św. O pół do ósmej i, jak mówi nieco sentymentalna kronika Biuletynu Salésien , przed komunią zwrócił się do dzieci „najprostszą i najbardziej odpowiednią mową do ich wieku i okoliczności; jego usta zdawały się destylować wiarę, litość, miłość ”. Dom przywitał go w pokoju ozdobionym girlandami. Jeden z napisów musiał być szczególnie przyjemny dla ks. Rua. Na prześcieradłach ogromnej objętości uchylonej można było przeczytać werset zaczerpnięty z Księgi Kaznodziei (30, 5): „ Mortuus est pater ... et quasi non est mortuus, similem enim reliquit sibi post se„, Które moglibyśmy zinterpretować w ten sposób:„ Nasz ojciec Ks. Bosko umarł, ale nie umarł, żeby tak powiedzieć, w rzeczywistości zostawił inną osobę w Księdzu Rua ”. Radość ks. Rua była szczególnie wielka, gdy został przedstawiony pierwszym czterem salezjanom z Algierii.
Stoły zostały przygotowane na świeżym powietrzu na bankiet, który z powodzeniem zgromadził całą rodzinę Oraneów: uczniów, byłych uczniów, członków rodziny i braci z dwóch domów w Oran. Deszcz trochę zakłócił popołudniowe zajęcia. Następnie wszyscy zebrali się w wiejskiej kaplicy Mater Admirabilis, aby zaśpiewać pochwały i litanie i słuchać Ks. Rua „z pełną szacunku znajomością”. Wieczorna modlitwa z młodymi ludźmi klęczącymi wokół Ks. Rua, jak mówi nam kronika, „z dobranocą wymawianą z jego ust i zebraną jak relikwia, zakończyła się tego dnia, który niektórzy z naszych chłopców nazywali najpiękniejszym z młodości , wykonane w całości z pobożności, radości, intymności salezjańskiej ».
Drugi dzień afrykański poświęcony był wizytom w mieście. Dokładnie sprawdził dom Eckmühla. Następnie udał się na rue Ménerville, do oratorium San Luigi, które przypomniało mu negocjacje z biskupami z lat 1890-1891. Soubrier. Cały budynek został urządzony na jego cześć. Podziwiał dekoracje. Ale możemy uwierzyć reporterowi, gdy pisze: „Najpiękniejszą ozdobą domu był, w jego oczach, tłum chłopców, którzy tłoczyli się i którzy,„ Hurra ”, ich piosenki, ich komplementy, pokazywali im ciepłe uczucie ». Ks. Rua chciał odwiedzić nowego biskupa Edouarda-Adolphe Cantela i jego poprzedników. Géraud-Marie Soubrier, z którą prowadził negocjacje w sprawie budynku dla salezjanów w mieście. Do ks. Cantel chciałby, aby salezjanie „podjęli dzieła nauczania i gorliwości na rzecz klasy rozrywki w Oran”. Ks. Rua, prawdopodobnie pamiętając romans Valsalice, który przytrafił się Ks. Bosko, obiecał zastanowić się nad tym.
We wtorek 17 kwietnia był zarezerwowany dla Salezjanów Współpracowników. Dbał o ich „Pobożną Unię” i „mocno pragnął się poznać”. Aby uniknąć zbyt długich podróży, zdecydowano, że odbędą się dwa spotkania: jedno rano w Oratorium San Luigi, a drugie po południu w Eckmühl. Biskup, ks. Cantel przewodniczył porannej konferencji. Według kronikarza ks. Rua mówił „o Księdzu Bosko, uległym instrumencie Opatrzności, uprzywilejowanym synu Dziewicy Pomocy Chrześcijanom i czynił to ze skromnością w swoim zachowaniu i prostotą mowy, która oczarowała wszystkich i dała wszystkim złudzenie uczucia Sam Ksiądz Bosko opowiada o swoim życiu ”. W każdym razie było to wrażenie biskupa, który w swoim przemówieniu „Radował się i gratulował zgromadzeniu, że widział i słyszał w Księdzu Rua innego Księdza Bosko, prawdziwego syna pełnego ducha swego czcigodnego Ojca, który stał się, że tak powiem, jego wcieleniem”. W Eckmühl spotkanie Współpracowników miało charakter rekreacyjny, a tragedię reprezentował „Chrześniak San Luigi”, na szczęście przeplatany komicznymi interwałami. Na koniec Ks. Rua oddał się do dyspozycji Współpracowników, którzy odeszli z radą, który z medalem, który z błogosławieństwem.
Środa była zarezerwowana dla sióstr salezjanek z Mers-el-Kébir. Na przedmieściach Saint André zajmowali dość przestronny dom, którego właśnie odnowili dwa wspaniałe, sklepione pomieszczenia, przekształcone w kaplicę. Miejski blaster ogłosił „przybycie następcy Ks. Bosko z głośnymi i licznymi wybuchami”. Ks. Rua, „skrupulatny obserwator świętych obrzędów, kanonicznie pobłogosławił kaplicę poświęconą Maryi Wspomożycielce”. Następnie odprawił mszę w towarzystwie pieśni chóru szkoły. Tego ranka otrzymał także zawód młodego zakonnika, który wstąpił do Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki. Podczas lunchu niedysponowany burmistrz Mers-el-Kébir był reprezentowany przez swój pierwszy dodatek. Ks. Rua podziękował mu „za zaufanie i grzeczności, z których gmina czci Siostry Maryi Wspomożycielki”. Po południu, mówi kronika, „na dźwięk strzałów wystrzelonych przez artylerię, powtarzanych z niezwykłą precyzją w każdym z głównych wydarzeń dnia, a następnie podwojonych w intensywności, Ks. Rua przywitał godne mniszki, ich dzieci, dobrzy ludzie z Mers-el-Kébir, przede wszystkim dżentelmen, dziękując im wszystkim za powitanie, które zachowałby bardzo trwałe wspomnienie, zwłaszcza, że nie spodziewał się zobaczyć takiego pokazu uczucia w ziemi Afryki ».
Wrócił do Eckmühl, gdzie dom przygotowywał się do jutrzejszego ćwiczenia następnego dnia. Dlatego udostępnił się młodym, którzy otrzymali je w spowiedzi. Wyjechał z Oranu 20 kwietnia. Msza, którą celebrował rano, była śpiewana „w muzyce palestyńskiej”, aby „zaspokoić pragnienie wyrażone kilka razy”. Późnym popołudniem studenci i współbracia pośpieszyli do portu, gdzie czekał statek Abd-el-Kader, aby Don Rua i Don Marenco zabrali ich do Marsylii. Rozstanie nie było bez łez. Dwa dni później Oranese otrzymała telegram: „Dobra podróż. Ks. Rua serdecznie pozdrawia drogiego dyrektora, współbraci, dobroczyńców, chłopców z Algierii. Dzieli te same uczucia. Marenco ". Później nadeszła notatka osobiście napisana przez ks. Rua: „Port w Marsylii, 22 kwietnia 1899 r. Nadal mam ducha pełnego pamięci Orana, naszych drogich współbraci, naszych drogich młodych ludzi itd. itd. Niech Pan was wszystkich błogosławi! Dzięki Bogu, że przejście było dobre, zejdziemy za chwilę. Serdecznie pozdrawiam współbraci, młodych ludzi i absolwentów w imię waszego najczulszego w Jezusie i Maryi. Michele Rua, kapłan ».
Obwód Iberyjski, który doprowadził ks. Rua do Katalonii, Kraju Basków, Portugalii i Andaluzji, a następnie do Algierii, zakończył się wejściem do portu w Marsylii. Fragment wzbudził ewidentne uczucie miłości i czci wszędzie wśród ludności. Wielu znalazło w nim Księdza Bosko, mistrza, którego próbował naśladować. Biskup Oran mówił nawet o swojej „reinkarnacji” u ks. Rua. Nic nie mogło go bardziej poruszyć.
Kapituła generalna zawsze reprezentuje dla Zgromadzenia, a więc dla przełożonego generalnego, fakt bardzo ważny. Jest to owocne spotkanie najważniejszych osobistości Instytutu, które dyskutują i podejmują decyzje będące przedmiotem wspólnego zainteresowania w celu zachowania lub konsolidacji instytucji. W początkach Zgromadzenia Salezjańskiego Kapituły Generalne były trzyletnie. W ciągu pierwszych dziesięciu lat swego rektora ks. Rua nazwał cztery kapituły generalne (1889, 1892, 1895, 1898). Następnie, w ciągu dwunastu lat, które nastąpiły do jego śmierci, świętowano tylko dwa (1901, 1904).
Cztery zgromadzenia pierwszej dekady zwykle gromadziły członków Kapituły Wyższej, inspektorów, wszystkich dyrektorów domów, mistrza nowicjuszy i prokuratora generalnego Rzymu. [424]Odległość wymagana do podjęcia specjalnych środków dla ośrodków amerykańskich. Tak więc w 1889 r., Po podjęciu decyzji, że na Kapitule będą obecni tylko amerykańscy inspektorzy lub ich delegaci, oraz dyrektor każdej prowincji, wybrany przez inspektora w porozumieniu z Przełożonym Generalnym, tylko inspektor Giacomo Costamagna i obaj przybyli do Turynu dyrektorzy i proboszczowie Stefano Bourlot i Domenico Albanello. Rozdziały, zawsze krótkie, odbywały się w Valsalice koło grobu Ks. Bosko. Propozycje i interwencje ks. Rua, jako Przełożonego Generalnego, były starannie rejestrowane przez sekretarzy podczas sesji.
Piąta Kapituła Generalna Stowarzyszenia Salezjańskiego została zainaugurowana wieczorem w poniedziałek 2 września 1889 r. I zakończyła się rano w sobotę 7. Kapitułała miała czterdzieści dwa lata. Od początku, najpierw w kaplicy, a potem w czasie spotkania otwierającego, ks. Rua przekazywał uczestnikom znaczenie, jakie zamierzał przekazać zgromadzeniu. Kapituła, powiedział, była skierowana na rozwój poszczególnych domów, na utrzymanie właściwego ducha w Zgromadzeniu i na dobro powierzonych mu dusz. Dlatego trzeba było modlić się o jego sukces. Dużym problemem chwili było zachowanie pełnej zgodności z ideami i intencjami Ks. Bosko. Ks. Rua bał się jakiejkolwiek formy odchylenia.
Brakuje mi myśli, które wykrzyknęłam podczas sesji otwarcia. D. Bosco [...] Ale pocieszmy się, jesteśmy blisko jego zwłok, a ponieważ relikwie świętych są źródłem błogosławieństwa, tak ciało D będzie szczególnie dla nas Bosco; ale nie tylko ciało, ale jego duch poprowadzi nas i oświeci nas w rozważaniach nad różnymi komisjami i sesjami ... Módlmy się, ale zwróćmy się szczególnie do jego uczuć. Badamy dobrze, jakie były jego intencje, ponieważ widział, jak Bóg prowadził go w swoich czynach ... Zawsze miał na myśli wszystko [pracować dla] chwały Boga i dobra dusz. Poleciłem oratorium, aby się modliło i modliło, ale szczególnie polecam ci to, aby żadna pasja nie zasłaniała intelektu i tylko dobro młodzieży i dusz jest skierowane. Poddajmy się wstawiennictwu Marii SS. jako Siedziba Mądrości św. Franciszka Salezego, aby mógł uzyskać wszystko, co robimy jego duchem. Dzięki tej pomocy i pomocy D. Bosco wszystko się powiedzie. Mamy do tego zaufanie i wszystkie nasze rozważania pójdą ku dobru Kościoła, społeczeństwa obywatelskiego i większej chwały Bożej.[425]
W dniu 3 września, pod koniec sesji poświęconej studiom duchownych, o której często mówiliśmy (rozdz. 15), ks. Rua poczuł potrzebę wygłoszenia wykładu zebranym dyrektorom, stwierdzając, że muszą być jak latarnie morskie dla młodych ludzi współbracia. 4 września ponownie interweniował w stylu zachowania reżysera: kiedy musi skarcić brata, zachowaj spokój; przede wszystkim unikać nieprzyzwoitych wyrażeń, jak to się czasami zdarzało, ponieważ dana osoba zapamięta je na całe życie. W tych ostrzeżeniach znajdujemy inspektora domów stowarzyszonych w latach 70. XIX wieku.
Podczas trzeciej sesji, kiedy Kapituła dyskutowała o wakacjach aspirantów, nowicjuszy i współbraci, zabrał głos, aby przypomnieć sobie, jak Ksiądz Bosko zawsze zalecał, by w święta zajmował współbraci w czasie świąt, jak sam to uczynił jako duchowny i młodzi ludzie z pierwszych dni. Następnie pojawiło się pytanie, czy aspiranci mogą uczestniczyć w ćwiczeniach duchowych z salezjanami podczas świąt po Wniebowzięciu. W związku z tym, ks. Rua zauważył: „W tym roku 54 młodych ludzi z Oratorium [którzy wzięli udział w tych ćwiczeniach duchowych] tylko 4 lub 5 przeszło do wieku, inni do seminarium i około 42 do Zgromadzenia. To ćwiczenia sprawiły, że zdecydowali się na dobre. Jeśli najpierw wrócą do domu, ilu wróci? [426]Jego opinia zwyciężyła: aspiranci nie poszliby natychmiast na wakacje do rodziny, ale uczestniczyliby z salezjanami w letnich ćwiczeniach duchowych.
5 września rano ks. Rua wznowił przemawianie do dyrektorów, nalegając na pewne decydujące punkty: pracownicy muszą być traktowani jak bracia, powierzając im zadania proporcjonalne do siły każdego z nich; stosowanie środków przemocy jest zabronione, a co więcej, przywiązanie do młodych ludzi i pieszczot; bracia i słudzy powinni być traktowani z wielką miłością, nigdy nie uważając ich za domowych; istnieje zainteresowanie nie tylko edukacją młodych ludzi, ale także ich zdrowiem fizycznym i duchowym; wreszcie reżyser osobiście zaangażował się w pielęgnowanie powołań, ucząc młodych ludzi, jak się dobrze wyznawać: „Ksiądz Bosko poświęcił mu wiele czasu, naśladujmy go”. Ks. Rua zawsze pamiętał o nauczaniu i przykładzie Ks. Bosko.
Szósta Kapituła Generalna odbyła się w Valsalice od 29 sierpnia do 7 września 1892 r. W liście zwołującym 12 marca ks. Rua powierzył Kapitule studiowanie najlepszych sposobów zapewnienia konsolidacji i rozwoju Stowarzyszenia Salezjańskiego, jak również duchowy i naukowy zysk jego członków. Tym razem Kapituła była rzeczywiście „ogólna”! Wszyscy dyrektorzy domów, nawet ci z mniejszych społeczności, zostali zaproszeni. Być może z tego powodu podczas Kapituły podniesione zostanie pytanie o odpowiedniość ich uczestnictwa. Wyznaczony moderator, ks. Francesco Cerruti, ogłosił: „Przełożony Generalny odłożył odpowiedź na to pytanie na następną Kapitułę Generalną i postanowił, że w tym roku będzie zgodny z tradycją poprzednich lat, to znaczy, że dyrektorzy tych domów wezmą udział w Kapitule generalnej, jak również w wyborze Kapituły Najwyższej, ale są zwolnieni z przynoszenia ze sobą wyznawanego współbrata ». W dniu otwarcia kapitulni mieli sześćdziesiąt dziewięć.
Siedem diagramów zostało zaprezentowanych na egzaminie Kapituły, które wymieniamy tutaj: l) Studia teologiczne; 2) Przeglądanie i koordynowanie w jednym tomie obrad różnych Kapituł Generalnych; 3) Pojedynczy podręcznik praktyk pobożności dla salezjanów i dla młodzieży oraz normy, które należy opracować; 4) Przepisy dotyczące domów ascritti (nowicjuszy) i studentów duchownych; 5) Regulamin dla administratora wojewódzkiego i centrali kierownictwa laboratoriów; 6) Studium Encykliki Ojca Świętego Rerum novarum na pytanie robotników i jak je stosować praktycznie w naszych hospicjach i oratoriach; 7) Różne propozycje współbraci. W programie wezwano do przerwania pracy w środę 31 sierpnia, w celu wyboru członków Kapituły Najwyższej.
W ceremonii wprowadzającej, która odbyła się w kaplicy Valsalice, ks. Rua przemówił do kapitulnych. Zwrócił uwagę, że po raz pierwszy w nieobecności Ks. Bosko obchodzono Kapitułę z wyborem przełożonych, „ale jego pamięć jest tak żywa wśród nas, że naprawdę możemy ją uznać za obecną”. Powiedział, że dzieło salezjańskie znacznie się rozrosło w ciągu ostatnich sześciu lat: w latach 1886-1892 liczba współbraci i domów wzrosła ponad dwukrotnie. Ręka Księdza Bosko była wyraźnie widoczna, który w grudniu 1887 roku, kilka dni przed swoją ostatnią chorobą, powiedział grupie Współpracowników: „Módlcie się, abym mógł dokonać dobrej śmierci”. W rzeczywistości w niebie będę mógł uczynić znacznie więcej dla moich dzieci i moich biednych dzieci niż ja na ziemi ”.
Wieczorem 30 sierpnia, w dniu poświęconym pracy w komisji, przed błogosławieństwem Najświętszego Sakramentu, ks. Rua chciał odpowiedzieć na niektóre krytyczne uwagi. W tym czasie dystrybucja personelu w domach Zgromadzenia została ustanowiona przez wyższych przełożonych, w rzeczywistości przez Księdza Cerruti, ogólnego doradcę szkolnego. Byli tacy, którzy uważali, że Kapituła Wyższa zbyt łatwo zaakceptowała propozycję nowych prac i tym samym nie mogła wysłać niezbędnego personelu do istniejących domów. Ks. Rua wskazał, że główni przełożeni energicznie stawiali opór żądaniom, z wyjątkiem sytuacji, gdy władze rzymskie interweniowały i zmuszały ich. Według innych wyznaczony personel nie zawsze odpowiadał na lokalne potrzeby: na pewno odpowiedział Ks. Rua,[427] Wreszcie ktoś zastanawiał się nad formacją daną duchownym. Ks. Rua twierdził, że szkolenie było poprawne, ale biorąc pod uwagę nieuniknione indywidualne niedociągnięcia, do domów należało zaradzenie tej sytuacji, pomagając młodym współbraciom.
W dniu 1 września, w obliczu problemu zebrania wszystkich rezolucji Kapituł w jednym tomie, kapitulni uznali, że mądrzej jest poprosić Przełożonego Generalnego o powołanie komisji odpowiedzialnej za ich przejęcie. 2 września refleksja nad podręcznikiem pobożności młodzieży i współbraci doprowadziła kapitulnych do poproszenia, aby łacina była przechowywana we wspólnych modlitwach: Pater , Ave , Credo , Angele Dei , Angelus, Ks. Rua skorzystał z okazji, aby przeprosić ten język: „Jako despoci dążą do zniesienia języka właściwego ludowi, aby zredukować go do niewoli, więc wrogowie wiary katolickiej chcieliby znieść łacinę, aby złamać jedność Kościoła. Dlatego należy nalegać w naszej pracy, nawet przeciwstawiając się zwyczajnemu zwyczajowi, insynuując jak najwięcej łaciny, tak jak jest ona praktykowana w liturgii Kościoła rzymskiego ”. [428] Sobór Watykański II otworzyłby się dopiero sześćdziesiąt lat później: być może niektóre z jego decyzji zdenerwowałyby naszego Ks. Rua.
Tego dnia, gdy skarbnik prowincjalny i osoby odpowiedzialne za kierowanie laboratoriami w szkołach zawodowych zastanawiały się nad rozporządzeniem, ks. Rua znalazł sposób na zrobienie pewnych zaleceń inspirowanych poufnymi wspomnieniami.: „Zaleca się, aby dyrektorzy dobrze poznali swoich pracowników, dzwoniąc do poszczególnych osób i czytając razem część zasad, do których mają prawo i udzielając odpowiednich porad. Po drugie, zaleca się dyrektorom, aby starali się dobrze znać stosunki moralne między asystentami i nauczycielami między sobą a uczniami i samymi uczniami. Po trzecie, zaleca się, aby w sprawozdaniu z Rozporządzeniem rozdać pytania podwładnym i znać trudności, jakie napotykają w swoich biurach. Wreszcie zaleca się, aby stale wpajać nabożeństwo do Maryi. i do SS. Sacramento, które są dwoma niewyczerpanymi źródłami łaski ”. [429]
3 września, przedstawiając zgromadzenie ogólne, ks. Rua obszernie mówił o powołaniach i sposobach ich pielęgnowania. Jest konieczne, powiedział, między innymi, uzbroić młodych ludzi w duchu świata, który poprzez gazety, złe księgi i złe towarzystwa dusi rodzące się powołania. Gdy nadarza się okazja, zaleca się proboszczom i kapłanom opiekę nad powołaniami. Dużą uwagę należy poświęcić zaangażowaniu młodego człowieka w zachowanie cnoty czystości: można łatwo pójść na kompromis w zakresie zdolności intelektualnych, ale nie w tej dziedzinie. Praca i wzorowy charakter salezjanów są najskuteczniejszym sposobem przyciągania młodych ludzi i zachęcania ich do przyjęcia stanu religijnego lub kościelnego. Potem przyszła kwestia świąt, okresu, w którym Ks. Rua, podobnie jak Ks. Bosko, patrzył z podejrzliwością. Jeśli nie możemy znieść wakacji, powiedział, spróbujmy przynajmniej je rozbić. Reżyser pokazuje wiele cierpliwości i słodyczy w stosunku do nowonarodzonych powołań, radzi się ich modlitw, upewnij się, że modli się za nich. Pod koniec gimnazjum radzi uczniom, aby preferowali stan życia, który da im więcej pociechy w momencie śmierci. Ale odwieść młodego człowieka od wyboru stanu kościelnego wyłącznie ze względu na jego rodzinę lub dla czysto ekonomicznych interesów ...
Tego samego dnia dyskusja na temat regulacji nowicjatów (wówczas preferowano mówić o „domach dla ascritti ”) i studentów , doprowadziła Przełożonego Generalnego do udzielenia pewnych wskazówek. Wygodne było zidentyfikowanie w domach potencjalnych kandydatów, którzy mogliby zostać salezjanami duchownymi lub asystentami, do których należy zorganizować co najmniej dwie comiesięczne konferencje. Wygodniej było zacząć od podręcznika pobożności w użyciu, który zapewniał Młodszy, uczyć jak zachowywać się jak dobrzy chrześcijanie, ale nigdy nie mówić o ślubach lub Zgromadzeniu. Potem przyjdzie nowicjat, który oddziela plewy od dobrej pszenicy jak sito. Zgromadzenie Salezjańskie nie jest dla tych, którzy już doświadczyli życia światowego. „Potrzebujemy bezpiecznych partnerów, którzy przychodzą do nas w celu osiągnięcia chrześcijańskiej doskonałości”. [430] W konsekwencji mistrz nowicjuszy przyznaje się do ślubów i dyrektorzy przedstawiają święcenia jedynie podmiotom o doskonale zagwarantowanej moralności.
Ks. Rua zakończył 5 września zgromadzenie ogólne wezwaniem do zbiorowej pokory: „Musimy podziękować Panu, który nadal błogosławił nasze Zgromadzenie, aby nie pozostawić go na mieliźnie: tak bardzo, że możemy powiedzieć, że nihil habentes ..., nie niczego nam nie brakuje. [431] Z tym wszystkim ważne jest, abyśmy byli pokorni i nisko, a względem innych zborów trzymajcie nas na zawsze. Nigdy nie są cenzurowani, a raczej jesteśmy ich świadomi, ponieważ wszyscy w jakiś sposób zgodzili się, aby dać nam pomoc w całej Europie i Ameryce. Dlatego nigdy nie trzeba cenzurować, a tym bardziej pogardzać. Wszystko może zrobić nam dobrze i uratować nas od tak wielu kłopotów ”. [432]
6 września podczas sesji zamykającej ks. Rua opuścił Kapitułę z trzema zobowiązaniami, które sekretariat krótko przedstawił, a mianowicie: „Promowanie Pobożnej Unii Salezjanów Współpracowników; 2 ° aby znane i rozpowszechniane były czytania katolickie ; 3 °, aby poinformować i rozpowszechnić Stowarzyszenie do SS. Serce Jezusa ». [433]
Wyniki tej szóstej Kapituły Generalnej zostaną przekazane współbraciom w liście okólnym z 11 listopada 1892 r. [434]
Siódma Kapituła Generalna, która była szczególnie krótka, odbyła się w dniach 4–7 września 1895 r. Zgodnie z protokołami z sesji ks. Rua dokonał kilku interwencji. Na początku każdej sesji czytał i komentował krótko fragment z Poufnych wspomnień Księdza Bosko dla reżyserów, nieco rozszerzoną adaptację rad, które sam otrzymał, gdy udał się do Mirabello jako dyrektor.
Kiedy zbadano kwestię nauczania religii w szkołach salezjańskich, ks. Rua poprosił, podobnie jak Ks. Bosko, aby nauczano katechizmu i recytowano ad litteramdosłownie uniknięto długich wyjaśnień. Problem czasu poświęconego na naukę religijną rzemieślników wzbudził wiele dyskusji. Podczas tych porównań działania Ks. Rua nie są pokazane. Jedynie jego żal został odnotowany za to, że w niektórych domach, zwłaszcza w Oratorium w Turynie, nauczanie religii zostało zredukowane do jednej tygodniowej godziny i tylko przez sześć miesięcy roku szkolnego. Zauważył jednak, że w przeciwieństwie do najbardziej wymagających instytucji edukacyjnych, takich jak te zgłaszane przez kapitulnych, salezjanie mieli także inne sposoby zabezpieczenia nauczania religijnego dla młodzieży: dobranoc, kazanie niedzielne, napomnienia w klasie itp. Dzięki temu, powiedział, „nasza edukacja jest tak kompletna jak innych”. Wreszcie,Biuletyn Salezjański nalegał, aby zapytać dyrektorów o co najmniej jedną lirę rocznie na każdą subskrypcję.
7 września, podczas spotkania zamykającego, ks. Rua przeczytał list od wielbiciela, który uczestniczył w Kongresie Bolońskim. Miał nadzieję, że salezjanie będą nadal wyróżniać się pokorą, czystością obyczajów i wielką miłością. Protokoły z ostatniego zgromadzenia zostały podpisane przez dziewięćdziesięciu sześciu członków kapituły.
Ósma Kapituła Generalna zgromadziła około dwustu siedemnastu kapitulnych. Odbył się on w Valsalice między 29 sierpnia a 7 września 1898 roku.
Został przygotowany w ciągu siedmiu miesięcy, za co odpowiedzialny był moderator Francesco Cerruti. Wszyscy członkowie wzięli udział w sesji otwarcia wieczorem 29, pod przewodnictwem ks. Rua. Przełożeni generalni (z wyjątkiem chorego Dona Lazzero), biskupi Giovanni Cagliero i Giacomo Costamagna jako wikariusze Przełożonego Generalnego z obu stron Ameryki Południowej, prokurator generalny Cesare Cagliero, mistrz początkujący Giulio Barberis, wikariusz sióstr salezjanek Giovanni Marenco, dziesięciu inspektorów, stu dwudziestu czterech dyrektorów i siedemdziesięciu jeden delegowanych współbraci (wspólnoty mniej niż sześciu współbraci nie mieli prawa wybierać przywódców dyrektorów). Praca została podzielona na dziesięć komisji. Były trzy tematy do omówienia: a) jak wytrwać w powołaniu; b) jak zorganizować nauczanie filozofii i teologii; c) jak zachować ducha Księdza Bosko wśród salezjanów. Były to tematy, które były szczególnie drogie Księdzu Rua, ale protokoły nie dokumentują jego interwencji w dniach poświęconych dyskusji (31 sierpnia, 1 i 2 września). 30 sierpnia był zarezerwowany na wybór członków Kapituły Najwyższej. Sześcioletnia kadencja, która rozpoczęła się w 1892 r., Zakończyła się 31 sierpnia. Ks. Rua sam chciał poddać swój mandat Przełożonego Generalnego wyborom. 30 sierpnia był zarezerwowany na wybór członków Kapituły Najwyższej. Sześcioletnia kadencja, która rozpoczęła się w 1892 r., Zakończyła się 31 sierpnia. Ks. Rua sam chciał poddać swój mandat Przełożonego Generalnego wyborom. 30 sierpnia był zarezerwowany na wybór członków Kapituły Najwyższej. Sześcioletnia kadencja, która rozpoczęła się w 1892 r., Zakończyła się 31 sierpnia. Ks. Rua sam chciał poddać swój mandat Przełożonego Generalnego wyborom.
W rzeczywistości minęły lata, a dziewiętnasty wiek dobiegł końca. Ks. Rua myślał o sukcesji. Stolica Apostolska potwierdziła to przez dwanaście lat w 1888 roku. Jego mandat wygasłby w 1900 roku. [435] Przedstawił je w okólniku z dnia 20 stycznia 1898 r. Powiedział, że jego dwanaście lat regulacyjnych upłynie 11 lutego 1900 r. Jednakże kontynuował:
W tym roku nasz umiłowany Ojciec D. Bosco ukończy drugie dwanaście lat od jego potwierdzenia dla Przełożonego Generalnego, które miało miejsce w 1874 roku, kiedy nasze Konstytucje zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Wybrałem go przez Ojca Świętego Leona XIII, aby go zastąpił, podczas jego drugich dwunastu lat wypełniam swój mandat w tym roku, po zakończeniu dwunastoletniego okresu. Gdybym miał dwanaście lat urzędowania, wybór Przełożonego Generalnego byłby zbyt niewygodny, co spowodowałoby poważne zakłócenia w naszych domach. Dlatego zapraszam członków ósmej Kapituły Generalnej, aby wybrali Przełożonego Generalnego w tym samym czasie, co innych członków Kapituły Najwyższej. [436]
Miał prawo zrezygnować z dwóch lat urzędowania. Jednakże, aby postępować w doskonałej regularności i nie sprawiać wrażenia unikania misji, którą powierzył mu Papież, 4 listopada 1884 r. Ks. Rua poprosił swojego prokuratora Cesare Cagliero o rozmowę o tym z Ojcem Świętym lub prefektem Kongregacji Biskupów i Regularów lub nawet, jeśli to konieczne, innym ludziom, aby zatwierdzili środek, który zaproponował dla czystej wygody. Prokurator skierował prośbę do papieża, który stwierdził w następujący sposób: „Pan Don Rua pilnie zajmuje się tym pytaniem, aby nie zostać zwolnionym z urzędu, lecz aby zaradzić poważnym problemom związanym z nowym zebraniem około 300 współbraci z we wszystkich częściach świata, a kosztem tysięcy i tysięcy lirów na podróże tak wielu ludzi ”. Odpowiedź nadeszła 20 sierpnia przez kardynała Parocchi, opiekuna Zgromadzenia. Poinformował Ks. Rua, że Ojciec Święty „attentis specialibus casus adiunctis attentus insuper consensu Rectoris Maioris Sodalium Salesianorum „[biorąc pod uwagę szczególny charakter środka, a także za zgodą Przełożonego Generalnego Stowarzyszenia Salezjańskiego], udzielił on wszystkich niezbędnych i odpowiednich zdolności. Siedem dni później sekretarz stanu Rampolla w liście do prokuratora przekazał Ks. Rua specjalne błogosławieństwo od papieża:
Ojciec Święty z przyjemnością dowiedział się, że zgromadzenie wszystkich dyrektorów i współbraci upoważnionych do wyboru Przełożonego Generalnego i członków Kapituły Wyższej odbędzie się 29 sierpnia w Turynie. Z przyjemnością dowiedział się także, że po tym odbędzie się Kapituła Generalna Salezjanów Ks. Bosko. Jego Świątobliwość, pragnąc dać temu Zgromadzeniu znak swojej życzliwości, ma przyjemność udzielać wszystkim współbraciom z obu Zgromadzeń apostolskiego błogosławieństwa, modląc się do Boga, aby szerzył na nich obfite łaski, aby wszystko mogło się udać. lepiej dla większej chwały Bożej i dla dobra Kościoła.
Zatem nikt nie mógł zarzucić Księdzu Rua jego inicjatywy. Uzyskawszy błogosławieństwo papieża, wydawał się jeszcze bardziej radosny.
Rankiem 30 sierpnia, po wezwaniu Ducha Świętego, ks. Rua przedstawił swoją sprawę w terminach, które znamy. Następnie zapoznaliśmy się z Regulaminem i obradami Kapituły w sprawie wyborów. Biskupi Cagliero i Costamagna wygłosili małe przemówienie. Cagliero, któremu nie podobały się zmiany w Kapitule Najwyższej, poprosił kapitulnych o respektowanie „starożytnych statutów” Zgromadzenia. A Costamagna to zaakceptowała. Przewodniczył prefekt generalny, Don Belmonte. Dwaj biskupi zajęli miejsca przy stole prezydenckim. Ks. Rua, poproszony o wejście, odmówił kategorycznie i zasiadł w pierwszym rzędzie w towarzystwie sekretarzy sesji. Veni Creator został śpiewanyi ks. Cagliero przeczytał w najbardziej religijnej ciszy list kardynała Rampolli, który przekazał zgromadzeniu błogosławieństwo papieża. Następnie moderator złożył apel, na który obecny odpowiedział 217 kapitulnych z 227 poprzedniego dnia (dziesięć nie było uzasadnionych). Odczytano list od ks. Rua: ostrzegł, że obaj biskupi nie są uprawnieni i że należało wyznaczyć Przełożonego Generalnego jako brata w niezbyt zaawansowanym wieku, co pozwoliłoby mu wykonać tak trudne zadanie w najlepszych warunkach.
Siedzenie składało się z trzech kasjerów i dwóch sekretarek. Zgromadzenie zostało poinformowane, że bezwzględna większość będzie wynosiła 110 głosów. Ks. Rua został natychmiast wybrany 213 głosami. Były cztery jednomyślne głosy. Później okazało się, że dwóch współbraci, pod wrażeniem noty ks. Rua, wybrało radnego Bertello i że trzeci, delegat coadjutor z Montevideo (Urugwaj), po prostu napisał na karcie „Viva don Giovanni Bosco”. Czwarty ślub, który wybrał Don Giovanni Marenco, ówczesny wikariusz Córek Maryi Wspomożycielki, mógł pochodzić tylko od ks. Rua.
Na zakończenie wyborów pozostałych członków kapituły przełożonej ks. Rua zabrał głos, aby podziękować obecnym za zgodę na ponowny wybór. Widział w tym tylko hołd złożony Księdzu Bosko, który wybrał go na wikariusza i znak oddania dla papieża, który sam wybrał go na następcę Ks. Bosko. Zachęcił zgromadzenie do wytrwania w tych samych uczuciach, skutecznej gwarancji dobrobytu dla całego Zgromadzenia.
3 września wszyscy kapitulowani uczestniczyli w błogosławieństwie pierwszego kamienia nowego kościoła, który miał zostać zbudowany w Valsalice „jako międzynarodowy hołd dla Ks. Bosko”, zgodnie z warunkami komitetu promotora firmy. Ceremonia odbyła się w obecności kardynała Manary, biskupa Ankony, arcybiskupa Turynu, sześciu biskupów i licznych osobistości cywilnych. Święto radośnie zakończyło piękne dni ósmej Kapituły Generalnej.
Ks. Rua rozpoczął więc drugą dwunastoletnią kadencję, która byłaby naznaczona testami, które często były bardzo ciężkie do zniesienia. Zacznijmy od działalności dyrektorów spowiedników. [437]
Aby zrozumieć tę historię, która zmusiła Ks. Rua do porzucenia tradycji głęboko zakorzenionej w Zgromadzeniu, musimy wrócić do Oratorium początków. Ksiądz Bosko, jedyny kapłan, był także spowiednikiem tych, którzy z nim mieszkali. Później dołączyli inni kapłani, ale choć nie zawahał się szukać pomocy u zewnętrznych spowiedników, większość chłopców i braci nadal udawała się do Ks. Bosko w celu spowiedzi. Fakt, że był przełożonym, nie przeszkodził pracownikom w powierzeniu mu tajemnic ich sumienia, ponieważ w sprawowaniu władzy był kimś więcej niż ojcem. Kiedy w latach sześćdziesiątych zaczął zakładać kolegia, dyrektorzy, wyszkoleni zgodnie z jego duchem, zachowywali się w ten sam sposób, starali się zdobyć miłość i zaufanie wszystkich, ojcowski sprawowanie władzy. Byli bardzo zainteresowani pytaniami ascetycznymi, ale w oczach współbraci wydawali się ubrani w duchowy autorytet z pobłażliwej słodyczy, który otworzył wszystkich na zaufanie. Tak więc każdy dyrektor był przede wszystkim spowiednikiem wspólnoty. Jednak Ksiądz Bosko, swoim osobistym przykładem i słowem, zasugerował środki ostrożności, o których wspomniał także w dwóch akapitach swego duchowego testamentu, których nie jest łatwo rozdzielić, aby w pełni zrozumieć jego myśl:
6. - W większości przypadków dyrektor jest zwykłym spowiednikiem współbraci. Ale bądźcie ostrożni, aby dać dużo swobody tym, którzy muszą się przyznać do drugiego. Pozostaje jednak zrozumiałe, że ci konkretni spowiednicy muszą być znani i zatwierdzeni przez przełożonego zgodnie z naszymi zasadami.
7 ° - Od tego czasu ci, którzy udają się w poszukiwaniu wyjątkowych spowiedników, wykazują niewielkie zaufanie do reżysera, więc dyrektor musi otworzyć oczy i zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie innych zasad, a nie powierzyć temu współbratowi pewnych obowiązków, które wydawały się lepsze od jego siły moralnej lub fizycznej. [438]
Tak więc, chociaż salezjanin bez wątpienia miał swobodę wyboru spowiednika, który nie był jego własnym dyrektorem, ta wolność była, w duchu Ks. Bosko, mocno sformułowana. Ci, którzy nie przyznali się do reżysera, wyglądali na podejrzanych.
Ten styl, z pewnością niebezpieczny z powodu mnożenia się nowych wspólnot, trwał przez dwanaście lat po śmierci świętego. Reżyser wyznał swoich podwładnych, a także uczniów domu.
Ale z czasem zaczęły się pojawiać skargi, prawdopodobnie począwszy od samych salezjanów. 26 września 1896 r. Kard. Parocchi napisał list do ks. Rua, w którym potępił brak wolności w domach salezjańskich przy wyborze spowiedników. [439] Ks. Rua bronił się, mówiąc, że w domach salezjańskich było w rzeczywistości wielu spowiedników. [440] Następnie Święte Oficjum poprosiło o ścisłe przestrzeganie środków ostrożności przez ks. Rua w Towarzystwie Salezjańskim. [441] Ale nasz Rektor, zaalarmowany tym ostrzeżeniem, wezwał dyrektorów, za pośrednictwem prefekta generalnego, Don Belmonte, do regularnego zapraszania nadzwyczajnego spowiednika do ich domów co miesiąc, najlepiej co dwa tygodnie. [442]W ten sposób wolność sumienia wydawała mu się gwarantowana. Ale Rzym był innego zdania.
Kościół zmusił salezjanów do zmiany metody. Powodem było, zgodnie z listem prokuratora generalnego Don Marenco do ks. Cagliero, że Stolica Apostolska, widząc światowe rozpowszechnienie Stowarzyszenia Salezjańskiego, nie chciała wprowadzić praktyki, która nie byłaby całkowicie zgodna z duchem Kościoła. [443] Prawdę mówiąc, Rzym obawiał się trzech rzeczy: a) że w kolegiach salezjańskich wolność młodych ludzi w wyznawaniu swoich wad była uwarunkowana ze szkodą dla integralności sakramentalnej; b) że zwierzchnicy związani tajemnicą sakramentalną byli mniej wolni w sprawowaniu swojego urzędu; c) że są podejrzani o wykorzystywanie informacji w spowiedzi. To była czysta i prosta mądrość.
Stolica Apostolska postępowała etapami. Po pierwsze, dekretem Świętego Oficjum z dnia 5 lipca 1899 r. Zakazał wspólnotom zakonnym, seminariom lub kolegiom w Rzymie przejęcia zwierzchnictwa wyższego, większego lub nieletniego, do przyjmowania spowiedzi poddanych i studentów mieszkających w domu. Dekret dotyczył tylko miasta Rzymu, ale został wprowadzony także w innych diecezjach. Na przykład kardynał biskup Frascati natychmiast rozszerzył go na własną jurysdykcję. W ten sposób salezjański dyrektor hospicjum Najświętszego Serca Rzymu i kolegium Frascati musiał przestać się spowiadać w domu. Tymczasem plotka głosiła, że w przygotowaniu jest radykalny środek.
Ks. Rua miał obowiązek zająć stanowisko, zwłaszcza że dekret został opublikowany w niektórych specjalistycznych czasopismach. 29 listopada 1899 r. Napisał do inspektorów długi okólnik poświęcony sakramentowi pokuty, z którego wyraźnie wyłaniają się zasady Ks. Bosko. [444] Wprowadzono stwierdzenie, że dokument Świętego Oficjum dotyczył tylko spowiedzi studentów ( absolwentów)) przez przełożonego. Przypomniał, że zgodnie z dwoma poprzednimi dekretami papieskimi, zwykły spowiednik nowicjuszy był mistrzem, a przełożeni zakonni mogli wyznawać poddanych, gdyby spontanicznie o to prosili. Co więcej, ponieważ przedmiotowy dekret nie miał mocy obowiązkowej poza Rzymem, dyrektorzy mogli nadal wyznawać, jak w przeszłości. Jednak siedem dyrektyw wydało w tej kwestii: nie wykonywać ich władzy w „nienawistnych pytaniach”; pozostawić środki dyscyplinarne innym; powierzyć prefektom relacje z rodzicami; nie ingerować w przydział głosów; nie czytaj ich publicznie; zapraszanie zewnętrznych spowiedników do ich domów w każdą sobotę i aranżowanie ich w miejscu, do którego młodzi ludzie mogliby uzyskać dostęp bez oglądania się przez dyrektora;
W tym momencie zaczął mówić o odpowiedzialności dyrektorów wobec współbraci, nie zapominając o chłopcach. Oni, jak powiedział, muszą być „przewodnikami innych współbraci na drodze doskonałości, czujnymi strażnikami młodych, którzy są im powierzeni, strażnikami ducha Ks. Bosko, autoryzowanymi interpretatorami intencji przełożonych, a nawet przedstawicieli ich organ. " Reżyser jest zatem pierwszym odpowiedzialnym za postęp podmiotów na „ścieżce doskonałości”. Porzuceni sami, wielu nie wiedziałoby, jak zrobić postęp. „Polecenie Zbawiciela jest szczególnie adresowane do ciebie: Euntes docete, Nauczaj tej nauki o naukach, o nauce świętych, jedynej naprawdę niezbędnej i której nauczania nie możesz i nie możesz jej powierzyć innym. Nauczaj praktyki doskonałości w konferencjach, spowiedziach i raportach; nauczaj go w każdej rozmowie, tak jak robił to D. Bosco ». Dyrektor społeczności musi wtedy szczególnie dbać o młodych profesów. „Nie czyń cudów, jeśli znajdziesz w nich wady, jeśli będziesz musiał powtarzać to samo ostrzeżenie wiele razy: wiesz, że nagle nie staniesz się doskonały”.
Najwyraźniej spowiedź była niczym innym, jak instrumentem między innymi w rękach reżysera. Ks. Rua przykładał na przykład większą wagę do sprawozdania niż Ks. Bosko. Jednak w tych ostatnich dniach XIX wieku nadal stanowczo nalegał na wierność tradycji odziedziczonej po Założycielu, co sprawiło, że dyrektor stał się normalnym spowiednikiem współbraci, aby zapewnić duchowy postęp.
Ks. Rua próbował poświęcić trochę czasu. Zranił go pomysł złamania tradycji drogiej Księdzu Bosko, która trwała ponad sześćdziesiąt lat. W obliczu możliwości rozszerzenia rzymskiego środka na całe Zgromadzenie, pewne zniechęcenie zaczęło się rozprzestrzeniać nawet wśród współbraci, zwłaszcza starszych. W rzeczywistości Rzym z troską podążał za praktyką salezjańską. 26 listopada 1900 r. Kard. Gotti, prefekt Kongregacji Biskupów i Regularnych, skarżył się prokuratorowi Don Marenco, że poza Rzymem dyrektorzy salezjańscy byli zobowiązani do wyznania poddanych i że raport obejmował intymną sferę , [445]
W 1901 r., Niedługo po zakończeniu świąt Maryi Wspomożycielki, przybyły wiadomości z Rzymu, że przygotowano przepis Świętego Oficjum, który wyraźnie zakazał przełożonym salezjańskim słuchania spowiedzi swoich poddanych. Wyszedł trochę później. Został datowany 24 kwietnia, ale został przekazany prokuratorowi salezjańskiemu dopiero 29 maja. [446] Brzmienie było surowe. Został on przeczytany na załączonej ulotce: „Komisarz Świętego Oficjum, przekazując autentyczną kopię dekretu z 24 kwietnia 1901 r., Prosi Prokuratora Generalnego Salezjańskiego Salezjanów, aby poinformował go tak szybko, jak to możliwe, na piśmie, że ten dekret nie jest akceptowany tylko przez Instytut, ale będzie szybko i w pełni wdrożony we wszystkich domach wspomnianego Instytutu ». [447]Po otrzymaniu tekstu ks. Rua pospieszył z poleceniem prokuratorowi, aby przekazał Świętemu Urzędowi następującą deklarację: „Mam zaszczyt powiadomić Waszą Ekscelencję, że przekazałem Przełożonemu Generalnemu dekret Najwyższej Inkwizycji Rzymskiej z 24 kwietnia że nie tylko został zaakceptowany przez Instytut, ale zostanie w pełni wdrożony we wszystkich domach z szybkością wymaganą przez sam dekret ”.
Ale ks. Rua był zmartwiony i ociągał się z ryzykiem wytrącenia Świętego Oficjum. Natychmiast zapytał, czy oficjalny komunikat dekretu może zostać odroczony do następnej Kapituły Generalnej we wrześniu. 22 czerwca kazano mu o tym bezzwłocznie powiadomić . Następnie wysłał nowy apel. Sinus mora miał być rozumiane w ścisłym znaczeniu tego słowa lub może być zgodne z rzędu zawartych w rozporządzeniu komunikacji wewnątrz annum (w ciągu roku) Najświętszego zgromadzenia w realizacji zarządzeń? Czy zatem dopuszczalne byłoby odroczenie przekazania dekretu całemu Zgromadzeniu po zamknięciu następnej Kapituły Generalnej?
W międzyczasie ks. Rua wygłosił krótki wykład dla współbraci Oratorium, zebranych w kościele San Francesco di Sales. Wielu było zaskoczonych, że sekretarz był używany przez jakiś czas w jego konfesjonale. Usprawiedliwiał się, opowiadając historię dwóch dekretów, jednego dotyczącego Rzymu i tego, który obejmował całe Zgromadzenie. Zadał sobie pytanie: co zrobiłby Ksiądz Bosko w takich okolicznościach? Z pewnością natychmiast się spełni. To było to, co zamierzał zrobić, powstrzymując się od wyznawania. Dlatego poprosił, aby nie wstydzić się udawać, że się do niego przyznaje. Potem przeczytał dekret z 24 kwietnia w języku łacińskim i natychmiast po włosku. Bez dalszego dodawania recytował modlitwę konkluzji i odprawił zgromadzenie.
6 lipca przekaz został przekazany całemu Zgromadzeniu przez inspektorów. Jego okólnik nakazał każdemu dyrektorowi zebranie współbraci i odczytanie dekretu wysokim i zrozumiałym głosem; że bez komentarza wyjaśnił jej znaczenie tym, którzy nie znali łaciny; i że dokument został zachowany religijnie, ponieważ został wydany przez najwyższą władzę Kościoła. Stwierdził on:
Do tej pory, zgodnie z obradami Kapituł Generalnych, utrzymywaliśmy ścieżkę, która wydawała nam się bardziej odpowiednia do naszych okoliczności: teraz ktokolwiek został wyznaczony przez Boga do nauczania ludów, a nawet ich nauczycieli, uświadamia nam, że musimy to zmienić, a my jesteśmy wdzięczni i szanowani pełne i chętne posłuszeństwo wykonujemy to, co jest przepisane, w ten sposób naśladując naszego dobrego Ojca Księdza Bosko, który zawsze czcił tak wielką cześć i posłuszeństwo Stolicy Apostolskiej. Nie próbuj dowiedzieć się, w jaki sposób ten porządek jest nam dany, z powodu tego, kto lub jakie wydarzenie: wierzymy, że jest to usposobienie kochającej Boskiej Opatrzności, że to sam Jezus raczy mówić do nas przez swojego Wikariusza, i pozwól nam studiować, aby wykonać rozkazy z większą wiernością. [448]
Jednak w międzyczasie ks. Rua zamówił studium teologiczne, które przysporzyłoby mu wielu problemów. Dwie trudności były możliwe do przewidzenia w bezpośrednim wykonaniu decyzji rzymskiej. Jak znaleźć w terenie, w każdym domu spowiednika, który miał niezbędne cechy i był zwolniony z zadań niezgodnych z treścią dekretu? Jak przezwyciężyć odrazę wielu współbraci, zwłaszcza starszych, do tak ostrej zmiany? Studiował problem Don Luigiego Piscetty, cenionego moralisty salezjańskiego. Konsultował się z pomocnikiem arcybiskupa Turynu, ks. Giovanni Battista Bertagna, który, jak napisał ks. Rua, „od ponad czterdziestu lat naucza kapłanów przygotowujących się do posługi wyznań z powszechnym aplauzem”. Po dojrzałej refleksji Don Piscetta przekazał swoje wnioski Księdzu Rua, który pośpieszył, aby je wydrukować. 15 lipca 1901 r. Wysłał je do inspektorów wraz z okólnikiem wyjaśniającym ich genezę.[449]
Pomimo podjętych środków, odpowiedzi Piscetty wpadły w ręce Świętego Oficjum, które uważał za bardzo poważne. Prokurator salezjański został natychmiast wezwany przez komisarza Świętego Oficjum, który skierował do niego surowy apel: wydawało się Świętej Kongregacji, że ks. Rua szukał wszelkich środków, aby uniknąć pełnej realizacji dekretu; zarzucano mu, że chciał zinterpretować dokument, który był ściśle zarezerwowany dla Świętego Oficjum. Komisarz wyraził się ściśle i zobowiązał prokuratora do poinformowania Rua Rua, że nakazuje natychmiastowe odwołanie interpretacji teologa, po czym samo Oficjum udzieli odpowiedzi na zadane pytania. Wszystko to nie miałoby miejsca, gdyby ks. Rua pamiętał, że interpretacja dekretów Świętego Oficjum jest dozwolona tylko dla tych, którzy je wydają. Mimo że miał dobry zamiar robienia rzeczy dobrze, sprawiał wrażenie pewnego buntu, którego musiał ponieść konsekwencje. Zachował spokój i 15 sierpnia napisał do inspektorów odwołujących odpowiedzi ks. Piscetty:
Mam dobrą wiadomość do powiedzenia: dowiaduję się, że czcigodna Kongregacja Rzymskiego Najwyższego i Uniwersalna Inkwizycja da nam oficjalne rozwiązanie różnych wątpliwości, które pojawiają się przy wykonywaniu najwyższego dekretu z 24 kwietnia bieżącego roku. W oczekiwaniu na najbardziej pożądany dokument odwołuję rozwiązania, które podałem prasie, rękopisom i głosowi tym, którzy w przeszłości pytali mnie o ten temat. Dziękujemy Panu, który raczył dać nam taki pewny przewodnik i nadal prosimy Go, aby pomógł nam być wiernymi w wypełnianiu Jego nauk.
Ale jego radosne oczekiwanie było bardzo krótkie. Pytania zadane tym, którzy musieli wydać opinię, wywołały, jako niespodziewany efekt, zwołanie w Rzymie samego ks. Rua. Wyjechał natychmiast i, docierając do celu, osobiście poniósł zarzuty, które zostały mu postawione za pośrednictwem prokuratora. Ponadto kazano mu natychmiast opuścić miasto. Złe traktowanie, jakiego doznał w Rzymie, spowodowało obrzęk jego klatki piersiowej i pogorszenie stanu zapalnego w oczach, które dręczyły go przez kilka lat. Bóg tylko intensywność moralnego cierpienia, które znosił przy tej okazji, z pewnością poważniejsza niż fizyczne cierpienie.
Dziewiąta Kapituła Generalna Zgromadzenia miała się odbyć w Valsalice między 1 a 5 września. Trzy dni przed otwarciem rozwiązanie jego trudności pochodziło od Świętego Oficjum z dnia 21 sierpnia. 14Poprzednie przepisy zostały powtórzone, jeszcze bardziej konieczne. Ks. Rua natychmiast rozkazał wydrukować tysiąc kopii odpowiedzi z Rzymu. Chciał je rozdać kapitulnym. Przepisano czytanie dokumentu członkom Kapituły Generalnej. Prokurator, Don Marenco, przeczytał to na początku zgromadzenia. Następnie, jak mówi raport, ks. Rua wyraził się krótko na pytania i odpowiedzi, przyznając, że nie wiedział, że problemy dotyczące dekretów Świętego Oficjum muszą być rozwiązywane wyłącznie przez Święte Oficjum. Dlatego odwołał rozwiązania, które wcześniej podał i zalecił: „Musimy absolutnie wyeliminować wszelkie złe założenia. [Dekret] Przychodzi do nas od Papieża, udał się do Boga,[450]
Zamówienia musiały zostać wprowadzone w życie. W ciągu roku, począwszy od daty opublikowania dekretu, w związku z tym do 24 kwietnia 1902 r. Konieczne było przedstawienie Świętemu Urzędowi kopii uchwał Kapituł Generalnych poprawionych we wszystkich punktach dotyczących spowiedzi i spowiedników. Czas nie wystarczył. Zadał sobie pytanie i uzyskano opóźnienie. Ale w okólniku z 9 marca 1902 r. [451] ks. Rua starał się ostrzec współbraci, że opóźnienie w przedrukowaniu poprawnych dokumentów nie zwalnia ich w żaden sposób z pełnego zastosowania dekretu.
Młodzi ludzie przystosowali się bez problemów. Zamiast tego wielu profesów salezjanów miało trudności w wyznaniu kapłanów, którzy często byli im podporządkowani. Oto przykład zaczerpnięty z protokołu ze spotkania Kapituły Generalnej w 1905 r. Dnia 16 lutego komisarz Świętego Oficjum wezwał prokuratora Marenco, aby poinformował go, że w domu salezjańskim „jednostki były moralnie zobowiązane do wyznania tym, którzy nie lubili wspólne zaufanie; wątpliwe, aby Święte Oficjum zwróciło się, jak zwykle, w celu przekazania informacji zwykłemu, z którego rzecz została potwierdzona, i po tym Święte Oficjum zleciło biskupowi zapewnienie ”. [452]Ks. Rua ze swej strony odpowiedział lakonicznie na przedstawione mu zastrzeżenia. Najwyraźniej chciał uniknąć jakiejkolwiek dyskusji, ponieważ był zobowiązany do pełnego i całkowitego posłuszeństwa rzymskim decyzjom.
Ks. Rua zainaugurował ten bolesny pierwszy rok XX wieku aktem, który prawdopodobnie uważany był za najważniejszy z jego rektorów. [453]
Przez wiele lat myślał o zaspokojeniu pragnienia wyrażonego przez bohaterskiego salezjanina Andreę Beltramiego (1870-1897), który na końcu swojej broszury na temat apostoła Najświętszego Serca Margherity Marii Alacoque napisał: „Życzymy naszemu słodkiemu Odkupicielowi i Jego matka Maryja zawsze uważa Stowarzyszenie Salezjańskie za swoją umiłowaną córkę i upiększa ją kwiatami błogosławionych błogosławieństw. A jeśli mój głos nie jest zbyt śmiały, ślubuję, aby Towarzystwo Salezjańskie zostało uroczyście poświęcone temu uroczemu Sercu, z którego będzie czerpać nowe łaski życia wiecznego ”. W 1899 r. Ks. Rua miał nadzieję, że każdy salezjanin poświęci się osobistemu poświęceniu Najświętszemu Sercu. Ale był świadomy głosowania Don Beltramiego i myślał, że spełni to. Zwłaszcza, że w tym czasie wielkiego nabożeństwa do Najświętszego Serca, wiele stron poprosiło go, zwłaszcza przez studentów, niezwykły gest. Po długim zastanowieniu się i poradzeniu kardynałowi opiekunowi o możliwości i sposobach poświęcenia całego Stowarzyszenia Salezjańskiego Najświętszemu Sercu, rozważał czas działania.[454] W okólniku z 21 listopada 1900 r. Napisał do salezjanów: „Teraz mam na myśli, że każdy poświęca się ponownie, w bardzo szczególny sposób, temu Najświętszemu Sercu; w istocie pragnę, aby każdy dyrektor poświęcił go całkowicie domowi, któremu przewodniczy, i zaprosił młodych mężczyzn, aby złożyli im tę świętą ofiarę, aby pouczali ich o wielkim akcie, którego mają dokonać, i aby dawali im wszelką pociechę, aby mogli być wygodnie przygotowani ”. [455]
Zaproponował uczczenie aktu publicznego w nocy z 31 grudnia 1900 r., Na początku nowego wieku. I wskazał wzór:
Jezu, jesteśmy już twoi, mając prawo, kupiwszy cię twoją najcenniejszą Krwią, ale także chcemy być twoi na spontaniczne i absolutne wybranie i poświęcenie: nasze Domy są już twoje przez prawo, będąc Panem wszystkiego, ale chcemy tego są twoje, a twoje tylko, nawet z własnej woli; dla was poświęcamy je: nasze Pobożne Towarzystwo jest już wasze według prawa, ponieważ je zainspirowaliście, założyliście je, sprawiliście, że wyszło, że tak powiem, z waszego własnego Serca. Chcemy potwierdzić twoje prawo; Chcemy, aby dzięki ofercie, którą z niej zrobiliśmy, stała się jak świątynia, pośród której możemy powiedzieć z prawdą, nasz Pan, mistrz i król, nasz Zbawiciel Jezus Chrystus! Tak, Jezu, pokonaj wszelkie trudności, panuj, króluj pośród nas:[456]
Prosił również, aby uroczystą konsekrację przygotował triduum modlitw i kazań, począwszy od dnia Świętych Niewiniątek, 28 grudnia, w rocznicę śmierci św. Franciszka Salezego. Ks. Rua chciał, aby akt obejmował wszystkich: młodych ludzi, nowicjuszy, współbraci, przełożonych i możliwie wielu współpracowników. Przypomniał, że papież pozwolił na noc 31 grudnia świętować uroczystą mszę o północy, z ekspozycją Najświętszego Sakramentu. Konieczne było zatem, aby zgromadzenie spotkało się pół godziny wcześniej na adorację eucharystyczną, a po kwadransie odnowiono wszystkie obietnice chrzcielne, aby współbracia powtórzyli swoje śluby zakonne. Następnie dokonano osobistego poświęcenia, domu i całej ludzkości, do Serca Jezusa, zgodnie z formułą zalecaną w poprzednim roku. W tym samym czasie w Turynie ks. Rua i Kapituła Najwyższa poświęcili całe Zgromadzenie. Później miała być odprawiona Msza św., Błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, śpiewanieTe Deum i recytuj inne modlitwy przewidziane przez papieża i biskupów na tę okazję. W świątecznych oratoriach funkcję tę można odłożyć na następny dzień. [457]
Jako szef Zgromadzenia, ks. Rua chciał specjalnej formuły, należycie zatwierdzonej. 6 grudnia napisał do Leona XIII:
Impuls dany przez Waszą Świątobliwość poświęceniu Najświętszemu Sercu Jezusa i nakazowi wydanemu w zeszłym roku, aby poświęcić wszystkie diecezje i wszystkie narody temu Boskiemu Sercu, zrodził w nas pragnienie zrobienia ze szczególną powagą specjalnej konsekracji Pobożne Towarzystwo św. Franciszka Salezego, założone przez naszego niezapomnianego Ojca Ks. Bosko, oraz wszystkie dzieła i osoby, które w jakiś sposób od niego zależą, w nocy, która dzieli wiek, który umiera od nowego wieku, noc, w której dla ojcowskiej dobroci Wasza Świątobliwość będzie mógł ponownie odprawić Mszę Świętą w tym roku. W ufności w czynienie tego, co jest miłe waszemu gorącemu sercu nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa, którego jesteście wikariuszem, pozwalamy sobie przedstawić wam formułę tego poświęcenia, aby wraz z waszym błogosławieństwem,[458]
Stolica Apostolska zwróciła petycję do ks. Rua z aprobatą: „Ojciec Święty łaskawie chwalił pobożną propozycję, a on z całego serca ją pobłogosławił”. Tak więc 31 grudnia 1900 r., Podczas konsekracji we wszystkich domach salezjańskich, ks. Rua padł na twarz z innymi członkami Kapituły Najwyższej przed Najświętszym, wystawionym na ołtarzu Maryi Wspomożycielki, wymawiając specjalną formułę z intensywnym udziałem. Wraz z nim poświęcił ludziom Boskie Serce, domy, dzieła Stowarzyszenia Salezjańskiego, Instytut Córek Maryi Wspomożycielki, Pobożny Związek Współpracowników i młodzież powierzoną salezjanom i siostrom. [459]
Akt poświęcenia jest krótki, wskazał Ks. Rua na końcu okólnika, ale jego owoce musiały być trwałe. Z tego powodu uznał za stosowne zalecić salezjanom pewną liczbę pobożnych praktyk zatwierdzonych przez Kościół i „wzbogaconych o wiele odpustów”. Sugerował zatem, w swoim oddanym zapale, uroczyste obchodzenie corocznego święta Najświętszego Serca we wszystkich domach; obchodzić specjalną ceremonię w każdy pierwszy piątek miesiąca, polecając każdemu współbraciom i każdemu młodemu człowiekowi, aby w tym dniu wykonali „komunię reparacyjną”; przypisywać każdego współbrata „praktyce dziewięciu urzędów” (lub dziewięciu służb)do Najświętszego Serca, które należą do Adoratorek, Kochanka, Ofiary, Ucznia, Sługi, Promotora, Podmiotu, Zeloty, Mechanika). Zaprosił każdą społeczność do przyłączenia się do bractwa Straży Honoru . Zasugerował, aby w nowicjatach i studenckich ustanowić godzinę świętą (w nocy między czwartkiem a piątkiem, ku pamięci modlitwy Jezusa w Getsemane). Z pewnością nie mógł sobie wyobrazić, że wszystkie te praktyki zniknęłyby w przestrzeni kilku dziesięcioleci, do tego stopnia, że nawet ich znaczenie, zilustrowane w długiej „Edukacji o nabożeństwie do Najświętszego Serca Jezusa”, która towarzyszyła okólnikowi, [460]całkowicie uciekłoby przyszłym pokoleniom. Cichy ks. Rua, podobnie jak wielu jego współczesnych, był podekscytowany, gdy przyszło uczcić Serce Jezusa.
Ceremonia 31 grudnia 1900 r. Otworzyła stulecie, w którym Towarzystwo Salezjańskie rozwijało się wspaniale, ale także bardzo cierpiało. A cierpienie nie trwało długo. Rok 1901 był dla francuskich salezjanów czasem „prześladowań”.
Pierwszy francuski dom salezjański został założony w Nicei pod koniec 1875 r. Do 1901 r. Miał dwadzieścia pięć lat. Dyrektor, ks. Louis Cartier, chciał świętować jubileusz w pierwszych dniach lutego, w obecności Przełożonego Generalnego. Cartier pomyślał, że przy tej samej okazji ks. Rua mógł świętować srebrne wesele całej francuskiej pracy salezjańskiej, która wtedy była bardzo kwitnąca. Ogólny katalog z 1900 r. Informuje nas, że prowincje Paryża i Marsylii miały w sumie 18 domów, 212 współbraci i 94 nowicjuszy.
Niestety stosunki między obiema prowincjami nie były serdeczne. W szczególności inspektor Paryża, musujący Giuseppe Bologna, nie mógł znieść inspektora Marsylii, dyskretnego i precyzyjnego Pietro Pierrota. Co więcej, burzliwy klimat polityczny, podczas gdy przygotowywano ustawę o zgromadzeniach zakonnych, doradzał salezjanom przed zbyt efektownymi przejawami. W tym czasie, na przykład, włoskie pochodzenie Zgromadzenia wzbudziło pewną niechęć wobec domu Dinana w Bretanii, a czasami nawet w Paryżu. Można się obawiać, że obecność Ks. Rua na przyjęciu można by uznać za rodzaj prowokacji. 9 stycznia 1901 r. Don Bolonia w liście do Cartiera wyraził poważne zastrzeżenia i ogłosił, że ze swej strony nie uważa za stosowne uczestniczyć w obchodach.
Jego opinia, charakteryzująca się wyrafinowanym zmysłem religijnym i zdrową rozwagą, daleka od lęku, jest wyrażona w znaczącym liście do ks. Cartiera w dniu 19 stycznia:
Z różnych części Francji piszę o obchodach Jubileuszu w Nicei: ci, którzy mówią mi, że będą trochę za drogie i że wiedząc, że jest tak wiele wydatków, ochłodzą dobroczyńców wobec nas: kto mówi, że w tych chwilach omawia prawo dotyczące Kongregacji, obchody święta wydają się przeciwne, ci, którzy twierdzą, że wygodnie byłoby skonsultować się z nuncjuszem w Paryżu. Nie lekceważąc tych obserwacji, myślę, że święta mogą być uczczeniem wdzięczności Bogu, a także Dobroczyńcom, ale warto unikać hałasu, zwłaszcza w gazetach, chociaż dobrze będzie ograniczyć się do wydatków i jeśli będziemy musieli przyjść ktoś z daleka będzie musiał szukać wszystkich możliwych urządzeń na kolei: ograniczając w ten sposób rzeczy, tak aby ukazać proste święta nabożeństwa i rodziny, mam nadzieję, że nikt nie będzie miał nic do powiedzenia i że nie jest konieczne, aby prosić o pozwolenie i radę w tym zakresie. [...]
Sprawiłem, że obaj Inspektorzy poczuli pragnienie, by oboje byli ze mną w Nicei: mam nadzieję, że pocieszą mnie. To wam z ufnością mówię, co świadczy o tak chwalebnym pragnieniu zjednoczenia Północy i Południa.
Niech Pan nam pomoże: a Maryja Wspomożycielka, która tak często faworyzowała Francję tak często w ciągu ostatnich trzydziestu lat, również chroni ją w tej poważnej sytuacji. Ks. Bosko, który tak bardzo kochał ten naród, mam nadzieję, że również będzie wstawiał się za nim.
Wasz czuły w Jezusie i Maryi
Ksiądz Michele Rua
PS Według twojego prawa, myślę, że zabieram ze sobą nowego profesjonalnego doradcę, pana Don Bertello. [461]
Tak więc, między 3 a 8 lutego, święta odbywały się w bardzo udany sposób i nie należy żałować nieprzyjemnych konsekwencji. Prawie wszyscy menedżerowie domu uczestniczyli. Również Don Bolonia, po powrocie do łagodniejszych rad, dołączył do współbraci 4 lutego.
Don Rua przybył do Nicei wieczorem 2 lutego. Uroczystości rozpoczęły się w niedzielę 3, pod jego przewodnictwem, dniem rodzinnym, w którym uczestniczyli byli studenci i studenci Patronato Saint Pierre. Dobry przełożony był niezwykle dyskretny i podczas uroczystości był prawie w cieniu. Jego nazwisko nie pojawiło się w programie wydarzeń publicznych, które odbyły się między 5 a 8 dniem, z wyjątkiem spotkania komitetów i przyjaciół pracy, która odbyła się w Patronacie po południu 5 lutego. Planowane demonstracje w mieście zignorowały go. [462]
Rano we wtorek 5 i środę 6 ks. Rua rozmawiał z dyrektorami domów we Francji. W pozostałym czasie poświęcił się instytutowi. Salezjanie, studenci i absolwenci docenili jego ciepły kontakt, w którym odkryli Ks. Bosko, zawsze bliski ich sercom. Były student, który napisał kronikę wydarzenia, powtarza to natarczywie:
Największym powodem naszego szczęścia było życie w pobliżu Ks. Rua, aby cieszyć się jego obecnością, cieszyć się jego rozmową. W Stowarzyszeniu Salezjańskim wylano na niego cześć i miłość, jaką odczuwano w Księdzu Bosko: sobór, słowo, które pochodziło z jego ust, czasami spojrzenie na współbrata salezjańskiego lub na członka stowarzyszenia ex- uczniowie, najsilniejsza zachęta. [...] Kiedy Ks. Rua przekroczył dziedzińce, trudno mu było przebić się przez młodych uczniów wokół niego; rywalizowali z kimś, kto wziął go za rękę, który mógł się zbliżyć. Ojciec był zadowolony z tych demonstracji, które jednak wstrzymały od niego cenny czas, i tylko wymagania rozporządzenia lub prośby odwiedzających zdołały go z tego usunąć. [...]
W ciągu dnia przed drzwiami czcigodnego Ojca przychodziło niekończące się spotkanie: nauczyciele i uczniowie byli szczęśliwi, otwierając przed nim swoje serca. Wielu ludzi, którzy przybyli z zewnątrz, uciekło się do jego doświadczenia i kapłańskiej gorliwości, chętnie otrzymując od niego błogosławieństwo. Po modlitwie ks. Rua zwykł mówić chłopcom dobranoc w Stowarzyszeniu Salezjańskim. Sieroty słuchały jego słów z uwagą, że nic nie może rozpraszać. Z ich unieruchomionego spojrzenia, z spojrzenia utkwionego w Księdzu Rua, było jasne, że postrzegano Ojca dobrego nie jako zwykłego kaznodzieję, ale jako interpretatora Ks. Bosko.
Uroczystości oficjalnie zakończyły się wieczorem 8 lutego. Następnego ranka ks. Rua opuścił Saint Pierre Oratory of Nice. Jak wyjaśnia kronikarz: „młodzi ludzie ukształtowali się, tworząc dwa rzędy wzdłuż łuków i przechodził między nimi. Mieli radość całować jego rękę po raz ostatni; potem wrócili do swoich zwykłych zajęć ». [463] Po raz ostatni ks. Rua mógł publicznie powitać swoich synów we Francji.
Zaczął jednak od Nicei z raczej udręczonym sercem o przyszłości całej francuskiej opery, której właśnie obchodził dwudziestą piątą rocznicę. Przez rok był wyraźnie zmartwiony. Co by się stało, gdyby realizowano projekty rządu Trzeciej Republiki w sprawie zgromadzeń religijnych? Turyn chciał znaleźć prewencyjne rozwiązanie prawne wobec wrogich środków, które wydawały się nieuchronne. 26 czerwca 1900 r., Na początku wakacji szkolnych, ks. Rua zaprosił ks. Cartiera, aby udał się do Turynu w towarzystwie dwóch radnych świeckich, prawnika Gastona Fabre i Vincenta Levrota. Zgadzają się z francuskimi inspektorami. [464]Jednak prawdopodobnie omyleni przez politycznych przyjaciół prawicy inspektorzy Bolonii i Perrota, do których dodano Charlesa Bellamy'ego, przełożonego Algierii, mieli odmienne zdanie. Ks. Rua pochylił się, przynajmniej tymczasowo, do ich opinii. 19 lipca napisał kolejny list do Louisa Cartiera, podsumowując sytuację:
Najdroższy Don Cartier, dziękuję za troskę wyjaśnioną za sprawę bliskiego prawa. Muszę jednak poinformować, że ks. Bolonia, ks. Perrot i ks. Bellamy, z którymi rozmawialiśmy, nie byli zdania, że powinniśmy przyjechać tutaj czy gdziekolwiek indziej, aby zająć się tą sprawą. Mają nadzieję, że przepisy te będą musiały przejść wiele modyfikacji, aby stać się prawie nieszkodliwe lub otworzyć drogę do nowych luk. Dlatego może nie będzie konieczne przeszkadzanie tym drogim przyjaciołom [Fabre i Levrot], jeśli nie ma pilnej potrzeby. Ale dziękuję im za naszą część ... [465]
Wyraźnie zaniepokojony 1 sierpnia powrócił do kwestii spotkania w Turynie, które w końcu może się odbyć w ograniczonej formie. [466] Zdaniem ks. Rua, najlepszą ucieczką, jaką Ks. Bosko już odniósł, było odmówienie sobie asymilacji z zakonnikami. Logicznie rzecz biorąc, salezjanie nie byli częścią zgromadzenia zakonnego, ale „społeczeństwa dobroczynnego”. Stanowili oni stowarzyszenie duchownych i świeckich do celów humanitarnych. Podczas sondaży przeprowadzonych w Nicei lepiej byłoby przedstawić się jako „Societe de prêtres et de bourgeois libres”, wskazał ks. Cartierowi 3 stycznia 1901 r. W poprawnym, ale wprowadzającym w błąd języku francuskim, ponieważ konieczne było odgadnięcie pod pojęciem burżuazyjnego włoskiego burżuazyjnyto znaczy obywatele lub cywile. [467]
W miarę upływu miesięcy ukształtowało się prawo rządu francuskiego dotyczące stowarzyszeń. Jeden z projektów, zaprezentowany 14 listopada 1899 r., Wyróżnił dwa typy stowarzyszeń. Zasadniczo umowy stowarzyszeniowe mogą być zawierane swobodnie za pomocą oświadczenia skierowanego do prefektury; ale skojarzenia, eufemistycznie nazywane „drobnymi burżuazjami”, „wiążące się z zrzeczeniem się praw handlowych”, byłyby zabronione, chyba że zezwoli na to rząd. [468]
Ustawa została ogłoszona przez Prezydenta Republiki Emile Loubet w dniu 1 lipca 1901 r. Bardzo liberalne wobec społeczeństwa obywatelskiego, prawo stało się restrykcyjne tylko w długim trzecim akapicie, przeznaczonym tylko dla zgromadzeń zakonnych. Związki te stanowiły poważne problemy dla państwa francuskiego, w tym czasie zdecydowanie antyklerykalne. Brzmiało to tak: „Żadne zgromadzenie zakonne nie może zostać utworzone bez upoważnienia udzielonego przez prawo, które określi warunki jego funkcjonowania. Nie będzie mógł założyć żadnej instytucji z wyjątkiem wyraźnego dekretu Rady Stanu. Rada Ministrów może wydawać dekrety nakazujące rozwiązanie Zgromadzenia lub zamknięcie jakiegokolwiek instytutu ”(art. 13). Autorzy prawa przewidzieli, że kongregacje będą szukać ekranów. Dwadzieścia lat wcześniej tego rodzaju podstęp odniósł sukces, pomimo lewicowych polityków. W ten sposób prawo zabezpieczyło się przed każdą luką: „Nikt nie może kierować, ani bezpośrednio, ani za pośrednictwem osoby trzeciej, instytucji nauczającej jakiegokolwiek porządku, ani uczyć, jeśli należy do nieautoryzowanego zgromadzenia”; przestępcy byliby karani, zainteresowane instytucje mogłyby zostać zamknięte (art. 14). „Każde zgromadzenie utworzone bez upoważnienia zostanie uznane za bezprawne. Ci, którzy wzięli udział, zostaną ukarani [...]. Kara mająca zastosowanie do założycieli lub administratorów zostanie podwojona ”(art. 16). Artykuł uznany za nieważny i unieważnia wszystkie czyny pomiędzy żywymi lub testamentami, odpłatnie lub bezpłatnie, przeprowadzany bezpośrednio lub pośrednio, mając na celu umożliwienie stowarzyszeniom utworzonym zgodnie z prawem lub nielegalnie unikanie przepisów prawa (art. 17). Wreszcie, zgodnie z artykułem 18, istniejące zgromadzenia, które nie były wcześniej autoryzowane, dotyczyły większości stowarzyszeń religijnych, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, a zwłaszcza salezjanów i salezjanów, którzy powinni byli poprosić w ciągu trzech miesięcy, zezwolenie na istnienie; w przeciwnym razie ich majątek zostałby umieszczony na legalnej sprzedaży, tj. skonfiskowany i zlikwidowany. w szczególności salezjanie i salezjanie powinni w ciągu trzech miesięcy poprosić o zezwolenie na utrzymanie; w przeciwnym razie ich majątek zostałby umieszczony na legalnej sprzedaży, tj. skonfiskowany i zlikwidowany. w szczególności salezjanie i salezjanie powinni w ciągu trzech miesięcy poprosić o zezwolenie na utrzymanie; w przeciwnym razie ich majątek zostałby umieszczony na legalnej sprzedaży, tj. skonfiskowany i zlikwidowany.
W związku z tym władze salezjańskie i naczelny ks. Rua powinni podjąć decyzję o zachowaniu do 1 października. Miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 1901 r. Były kluczowe dla Przełożonego Generalnego i inspektorów francuskich. Decyzje można było podjąć tylko w Turynie, pod kontrolą Ks. Rua. Nie robić nic, co mogłoby skazać się na śmierć w krótkim czasie. Po ogłoszeniu prawa ks. Rua napisał do Louisa Cartiera:
[...] Jeśli chodzi o nowe prawo dotyczące Kongregacji, właściwe będzie, abyś wziął dokładne informacje od innych Kongregacji i osób prawnych, które dokładnie znają tę sprawę, a następnie przychodzą tu bezpośrednio po Wniebowzięciu, kierując jakimś dobrym przyjacielem, w którego wierzysz bardziej skłonni dać nam światło na drażliwą sprawę [...] Pełnomocnictwo, aby być dobrze przygotowanym na wszystkie punkty i łączyć się z donem Perrotem w nadchodzącym czasie. [469]
Decyzje stały się pilne, w rzeczywistości ewentualny wniosek o zezwolenie powinien zostać złożony najpóźniej na początku października. Po dwóch tygodniach ks. Rua ogłosił Cartierowi, że spotkanie zostało zaplanowane na 29 lipca, a imię „drogiego przyjaciela” pojawiło się: „Zobacz trochę, aby znaleźć cię także z prawnikiem. Favre [Fabre] i kto z innych będzie Ci się wydawał odpowiedni ”. [470] Prawnik Gaston Fabre będzie głównym doradcą prawnym Louisa Cartiera, a co za tym idzie salezjanów, w sprawie zboru podczas pierwszej fazy debaty.
Latem 1901 r. Odbyły się dwie serie spotkań poświęconych temu problemowi w Turynie pod egidą Ks. Rua. [471] Pierwszy, od 31 lipca do 2 sierpnia, pod wpływem przyjaciół Ks. Bolońskiego, doszedł do wniosku, że konieczne będzie zwrócenie się w imieniu wszystkich domów salezjańskich w kraju (w tym Algierii) o zezwolenie na istnienie w odpowiedniej formie dla Zgromadzenia Ks. Bosko, którego główną siedzibą byłby Paryż. W tym przypadku ks. Rua okazał wielkie zaufanie do swoich francuskich synów, pozwalając im stworzyć inne Zgromadzenie inne niż jego własne. Ale na początku września, w czasie drugiego spotkania, sprawy się zmieniły.
W tym momencie wszyscy dyrektorzy domów we Francji byli w Turynie na dziewiątą Kapitułę generalną. Konsultowali się. Pojawił się nowy fakt: dyrektor szkoły salezjańskiej w Montpellier, Paul Babled, otrzymał list od biskupa tego miasta, ks. de Cabrières (1830-1921), który doradził mu w sprawie wniosku o zezwolenie. Według niego spowodowałoby to irytację wszelkiego rodzaju, gdyby została zaakceptowana. Zasugerował „sekularyzację” salezjanów francuskich, przepis, który zaproponował to samo Zgromadzenie Biskupów i Regularnych w liście okólnym do przełożonych zborów z dnia 10 lipca 1901 r. Opinia ks. de Cabrières miał pewną wagę dla salezjanów, zwłaszcza na południu Francji, którzy zawsze byli przez niego faworyzowani. Dzięki wsparciu Louisa Cartiera, jego propozycja, uważana przez wszystkich za korzystną, zwyciężyła w czasie głosowania: na początku września dwudziestu dwóch obecnych dyrektorów opowiedziało się za sekularyzacją. Ks. Rua wyraził zgodę, pod warunkiem zatwierdzenia przez Rzymian. Louis Cartier natychmiast udał się do Rzymu i wrócił ze wszystkimi możliwymi pozwoleniami kardynała Parocchiego, opiekuna Zgromadzenia Salezjańskiego i kardynała Gottiego, prefekta Kongregacji Biskupów i Regularników.
Podczas zgromadzenia salezjanie francuscy podjęli sześć decyzji w celu ich sekularyzacji. 1) Sekularyzacja : wszyscy kapłani i wszyscy salezjanie z głównymi zakonami (subdeakonami i diakonami) wystąpiliby o sekularyzację do ks. Rua, który by to udzielił. Coadjutorzy byliby uważani za pracowników najemnych i co miesiąc podpisywaliby rachunek wynagrodzenia (fikcyjny). Siostry nosiłyby ubrania cywilne, skromne, ale nie jednolite, z powodów łatwo odgadnąć. W swoich nieautonomicznych domach, to znaczy w sąsiedztwie dzieł salezjańskich, byłyby one oficjalnie wynagradzane, aw autonomicznych domach byłyby uznane za oficjalne instytuty wolnych szkół. 2) Nowicjaty: dwa nowicjaty we Francji (Saint-Pierre des Canons i Rueil) zostałyby zgrupowane w jednym, a nowicjusze wysłani z kraju. 3) Aktywa : budynki zawsze byłyby zależne od towarzystw cywilnych, podczas gdy majątek ruchomy byłby zarejestrowany dla odpowiednich dyrektorów robót. 4) Korespondencja : listy przeznaczone dla przełożonych lub przez nich napisane zostałyby wrzucone do podwójnej koperty i wysłane na uzgodnione adresy. W ten sposób łatwo było ukryć tożsamość korespondentów, którzy stali się raczej „ojcami” lub „braćmi”, po prostu „dżentelmenami”, „przyjaciółmi” lub „wujkami”. 5) Biuletyn Salésien opisałby sekularyzację, [472]jednak uspokajając Współpracowników o ciągłość pracy salezjańskiej we Francji. 6) Wreszcie Katalog ogólny Zgromadzenia nie będzie już mówił nic o dziełach francuskich. Wrogość władców zmusiła salezjanów do zejścia do podziemia.
Ale oto nowe i poważne nieszczęście: listem z dnia 6 września 1901 r. Stary kardynał-arcybiskup Paryża, François Richard (1819-1908), który powinien był powitać w swoim duchowieństwie ks. Giuseppe Bolonia, prowincjała Paryża i dyrektora Paryska praca odradzała sekularyzację na rzecz autoryzacji. Osiągnięto jednomyślność w przeddzień. Louis Cartier nie zmienia zdania; grupa dyrektorów Prowincji Południowej zebrała się wokół niego, aby go wesprzeć. Ks. Rua kontynuował także chęć sekularyzacji. W prowincji północnej Angelo Bologna, dyrektor ważnego domu w Lille i brat paryskiego inspektora, zrobił to samo, rozdając współbraciom rzymskie rejestry, które oficjalnie je zsekularyzowały.
Po powrocie do domu, by ostatecznie dopełnić prośby o zezwolenie, chciał za wszelką cenę przedstawić zjednoczony front salezjański i manewrem w ostatniej chwili, ukrytym, aby włączyć Południe do swojej prośby. Don Bolonia próbował nawet wymusić rękę Ks. Rua. 1 października, w wigilię dnia, w którym złożono wniosek o zezwolenie, telegraficznie do „Michele Rua, Turyn: Pytanie, czy zezwolenie musi być przedstawione dla wszystkich domów, czy tylko dla Północy”. Archiwa salezjańskie zachowały ten telegram wraz z zarysem mądrej odpowiedzi Przełożonego Generalnego: „Przedstaw prośbę tylko dla Północy”. Ks. Rua nie zmienił zdania i w ten sposób odprawił ogromną służbę dla prowincji Południa, która została ocalona. Ten rodzaj porażki nie rozbroił Don Bolonii, który bezskutecznie naciska na inspektora Marsylii. Ślady jego interwencji, w których pojawia się imię Ks. Rua, pojawiają się w liście, który inspektor Pietro Perrot napisał do Louisa Cartiera 4 października:
[...] Jeśli dziś skonsultowałem się z tobą za pomocą telegramu, to dlatego, że dowiedziałem się z listu ks. Bolonii, który przyjechał wczoraj o 3, i poprosił, za pozwoleniem ks. Rua, o zezwolenie na Północ i zobowiązał mnie do zrobienia jednakowo. Odpowiedziałeś negatywnie i wierzę, że miałeś rację. Konsultowałem się z dyrektorami tylko w skrupulatny sposób, biorąc pod uwagę, że bardzo ograniczony czas nie pozwolił mi połączyć ludzi. Nie będziemy niczego zmieniać w podejmowanych decyzjach.
P. Perrot.
Prowincja paryska podąży jej śladem. Z Turynu ks. Rua nie mógł nic zrobić, tylko obserwować rozwój wydarzeń. Nowe Zgromadzenie Salezjańskie, z należycie zarejestrowanymi różnymi ośrodkami, wszystkie zależne od prowincji paryskiej, wydawało się początkowo uzyskać korzystne traktowanie. Podczas gdy rząd przedkładał Izbie Deputowanych bardziej antyklerykalną większość wniosków o zezwolenie i dzielił je na bloki za pomocą stopni pejoratywnych (nauczyciele mnisi, głoszący mnisi, mnisi kupieccy ...), prośba Don Bolonia została skierowana do Senatu z tym pięciu innych związków religijnych. Emile Combes, który został prezesem Rady Ministrów, osobiście objął ją 2 grudnia 1902 r. Ale powiązał prośbę salezjańską z oszczerczymi rozważaniami dotyczącymi wyzysku pracy dzieci przez religijnych członków obcego Zgromadzenia i ideologii, którą zaszczepili w swoich uczniach. Był przekonany, że salezjanie są szkodliwi dla handlu i przemysłu prywatnego, więc ich prośba o autoryzację musiała zostać odrzucona. Salezjanie (Louis Cartier i Giuseppe Bologna) protestowali dwiema krótkimi publikacjami, aby spróbować zmienić tę opinię. Nie mogli. Salezjanie (Louis Cartier i Giuseppe Bologna) protestowali dwiema krótkimi publikacjami, aby spróbować zmienić tę opinię. Nie mogli. Salezjanie (Louis Cartier i Giuseppe Bologna) protestowali dwiema krótkimi publikacjami, aby spróbować zmienić tę opinię. Nie mogli.
Potem sprawa salezjańska przeszła do Senatu. Pomimo sprzyjających wspomnień, które otrzymali od swoich byłych studentów i przyjaciół z Lille, Dinan, Oran i Paryża; pomimo bardzo poprawnej debaty, która trwała przez dwie sesje, 3 i 4 lipca 1903 r. i powinna była spowodować zmianę duchów, gdyby były mniej sekciarskie, ostateczne głosowanie było sprzeczne z salezjanami. 4 lipca dziewięćdziesięciu ośmiu senatorów opowiedziało się za stosowaniem prawa, a zatem za zgodą, ale sto pięćdziesiąt osiem głosowało przeciw. „Senat nie zatwierdził”, podsumował Journal Officiel, Salezjanie na północy Francji zostali pokonani. Latem sprzątali wszystkie domy (Paryż, Lille, Dinan, Mordreuc, Rueil, Ruitz, Coigneux, Saint-Denis). Znajdziemy ich za granicą, w niektórych przypadkach z grupą sierot: w Szwajcarii, w Belgii, w Guernesey, we Włoszech, a nawet na terytoriach misyjnych. Inni schronili się w domach Południa.
Te domy Południa, których członkowie byli oficjalnie „zsekularyzowani” i z prawnego punktu widzenia nie zależały już od administracji turyńskiej, każdy podążał własną ścieżką. Małe dzieła (Nizas, Montmorot) zniknęły wkrótce. Jeden z nich (Rzymian) mimo to zdołał zostać uznany przez władzę cywilną pod przykrywką administracji uznanej za „świecką”. Jeśli chodzi o ważne domy w Nicei, Marsylii, La Navarre i Montpellier, pomimo ustanowienia świeckiej administracji, nie były one w stanie przetrwać tylko za cenę poszukiwań i cytowań w sądzie za bezprawne odtworzenie zgromadzenia zakonnego, z zapłatą grzywien, sprzedażą towarów i innym nękaniem , Ale nie stracili serca.
Nasz Przełożony Generalny nie mógł zrobić więcej dla domów. Najpoważniejsze problemy przyszli inspektorzy Pietro Perrot i Giuseppe Bologna. Były tak skomplikowane, że warto je przedstawić w specjalnym rozdziale. W ten sposób będziemy również mieli okazję pogłębić metodę rządzenia ks. Rua, kluczową postać w ich sprawach.
Wstrząsy Zgromadzenia Salezjańskiego we Francji sprawiły, że obaj inspektorzy Perrot i Bolonia znaleźli się w nowej sytuacji, która wywołałaby wielki wstyd dla Przełożonego Generalnego. Wydarzenia, które wydają się nadmierne, po ich zwolnieniu pozwalają nam dowiedzieć się więcej o metodzie rządowej Ks. Rua, zawsze pełnej słodyczy, mądrości i zrozumienia. Zacznijmy od południa, gdzie romans inspektora Pierrota stopniowo stał się wybuchowy. [473]
Nieszczęsny inspektor paryski Giuseppe Bologna uzyskał narodowość francuską. Po fatalnym głosowaniu w lipcu 1903 r. Mógł więc mieszkać w mieszkaniu w Paryżu jako były salezjanin, próbując pomóc francuskiemu religijnemu rozproszonemu wszędzie, we Francji, w Guernesey, w Szwajcarii, w Belgii lub we Włoszech. Nie dla inspektora z Marsylii, Pietro Perrota, który ze wszystkimi włoskimi salezjanami z prowincji południowej musiał wrócić do Włoch, swojego kraju pochodzenia. W 1904 r., Ostatecznie wygnany z Francji, zamieszkał w Bordighera, na wybrzeżu Ligurii między San Remo i Ventimiglia, gdzie, w miejscu zwanym Il Torrionesalezjanie prowadzili szkołę i opiekowali się parafią. Stamtąd inspektor Południowej próbował podążyć za nim. Ale ks. Rua zrozumiał, że zadanie stało się niezrównoważone i myślał o zastąpieniu go na terytorium francuskim.
W 1904 roku oficjalne zamknięcie domu Montpellier sprawiło, że o. Paul Virion był dostępny, który przejął po śmierci Paula Babledta. Paul Virion (1859-1931) był Francuzem pochodzenia alzackiego, rozważnym i dobrym administratorem. W protokole ze spotkania Kapituły Wyższej, której przewodniczył ks. Rua, czytamy w protokole z 12 stycznia tego roku: „Kapituła postanawia obciążyć ks. Viriona wizytą współbraci na południu Francji, ponieważ ks. Francja. Zwróć uwagę na ten przepis ». [474]Moc zaczęła uciekać z rąk Dona Perrota. Próbował go odzyskać, gromadząc wokół siebie salezjanów zmuszonych do wygnania do Włoch. Dlaczego nie naśladować inspektora paryskiego, który założył swoje centrum prowincjalne w belgijskim domu salezjańskim w Tornai, niedaleko granicy francuskiej? W dniu 25 czerwca 1904 r. Protokół Kapituły Wyższej zanotował ten ruch: „Don Perrot proponuje, aby część domu Bordighera była przeznaczona dla francuskiej prowincji Południe, aby zgromadzić współbraci z Francji; i że pedagog [szkoła] zostanie przewieziony do Varazze ”, salezjańskiego kolegium w pobliżu Savony. „Rozdział nie zatwierdza”. Rozumiemy odmowę przeniesienia szkoły, aby powitać współbraci, prawdopodobnie przeznaczonych dla innej szkoły z francuskimi uczniami.
Pomiędzy 23 sierpnia a 13 września 1904 roku miała miejsce ważna Kapituła Generalna (o której będziemy rozmawiać ponownie) w Turynie-Valsalice. Po raz pierwszy każda prowincja wybrała delegata inspektora, członka z prawej strony Kapituły. We Francji Angelo Bologna utrzymałby towarzystwo ze swoim bratem, inspektorem Północy. Południe wybrało Paula Viriona. Wybór w pełni zgodził się z ks. Rua, który napisał do niego w Strasburgu list miłosny, który tutaj składamy:
Torino, 4-VIII-1904.
Carissimo don Virion,
Dowiedziałem się, że zostałeś wybrany, aby towarzyszyć inspektorowi. Z tej okazji wydaje mi się właściwe, aby spędzić kilka dni w Dilbeck pod Brukselą, aby sprawdzić pracę tego domu studenckiego [Virion był architektem z zawodu], a następnie wyjechał z inspektorem, aby przyjechać [do Turynu]. Tutaj porozmawiamy o Montpellier, Marsylii i zdecydujemy o przyszłości.
Wszystkie moje wyrazy szacunku dla twojej matki i naszych przyjaciół, na których błagam Boga, jak i ciebie, o wszelkiego rodzaju dobro.
Twój drogi przyjacielu,
Sac. Michele Rua. [475]
W ten sposób Ks. Rua przygotował Don Virion na nowe obowiązki.
Don Perrot regularnie uczestniczył w Kapitule Generalnej Valsalice. 3 września został wezwany z ks. Bolonią na spotkanie Kapituły Najwyższej. Dyskutowano, czy należy zamknąć domy w południowej Francji, raport jest lakoniczny. „Biskup Montpellier wyraża zgodę, aby kapłani salezjanie wycofali się ze swojej diecezji. Różne tymczasowe postanowienia są podejmowane w celu umieszczenia personelu w różnych istniejących domach ”.
Czy inspektor Perrot mógł nadal wykonywać pracę, z którą walczył? Większość kapituły przełożonej uważała, że nie było to możliwe. Stanowisko to poparł Don Paolo Albera, kierownik duchowy Perrota i poprzednik w Marsylii. Dziesięć dni po zamknięciu Kapituły Generalnej Rada Najwyższa stanęła przed propozycją „zwolnienia Don Perrot Pietro ze stanowiska inspektora południowej Francji, ponieważ upłynęło sześć lat ustanowionych przez reguły”. Protokół kontynuował obserwację, o której należy pamiętać przy kontynuacji opowieści: ‹‹ D. Rua chciałby, aby zostało to potwierdzone. Przechodzimy do tajnych głosów. Z czterema głosami przeciwko jednemu D. Perrot jest zwolniony z urzędu Inspektora. W jego miejsce postanawia się postawić prostą osobę odpowiedzialną za jego miejsce ».
Osobą odpowiedzialną był Paul Virion, który nazajutrz w głosowaniu otrzymał bilet na prezent w imieniu ks. Rua i notatkę z pieczęcią Zgromadzenia Salezjańskiego. Pierwsza, skierowana przede wszystkim do Córek Maryi Wspomożycielki, przekazana im: „Biorąc pod uwagę, że ks. Perrot zakończył swój mandat inspektora, Don Virion został powołany do zastąpienia go w sprawach naszego pobożnego społeczeństwa i pod opieką personelu obu płci. który znajduje się w starożytnej Prowincji Południowej Francji ”. Notatka z 27 września 1904 r. Głosiła, że ks. Paul Virion był odpowiedzialny za sprawy pobożnego stowarzyszenia św. Franciszka Salezego i jako taki polecił ks. Rua życzliwość współpracowników i dobroczyńców dzieł salezjańskich. [476]Przede wszystkim konieczne było poinformowanie salezjanów. 28 września ks. Rua, w okólniku przeznaczonym specjalnie dla „braci salezjanów mieszkających w południowej Francji”, ogłosił im, że głosowanie na „reelekcję” ks. Perrota za inspektora było „niekorzystne” iw konsekwencji jego mandat dobiegł końca. [477]
Wiadomości nie podobały się oczyszczonym, ponieważ jego zdaniem nic satysfakcjonującego nie było oferowane w zamian. Zmęczył się czekaniem w Bordighera i postanowił usłyszeć swój głos w Turynie. Począwszy od wyznaczenia wyznaczonegoKs. Rua został zbombardowany przez jego protesty. Dwanaście listów jest przechowywanych dla Przełożonego Generalnego tylko na okres od 20 października do 30 grudnia. Powtórzyli, że przyjmie on jedynie godność równoważną temu, któremu go pozbawili. Zarządzanie ważnym włoskim domem nie było dla niego wystarczające, nie miał ochoty kierować ekspedycją misyjną na Dalekim Wschodzie itp. Po pierwszym liście ks. Rua, który podzielił się cierpieniem ks. Perrota, został poproszony o nie odpowiadanie mu: sekretarz kapituły zająłby się tym. 6 grudnia raport Kapituły Wyższej podsumował wymianę między Bordigherą a Turynem:
[...] Don Perrot pisał kilkakrotnie, że chce dać mu stanowisko równoważne z rangą, jaką miał wcześniej jako były wizyta w domach sióstr Hiszpanii. Którego nie mógł udzielić. D. Rua proponuje kierunek domu Sampierdarena, którego nie znaleziono zgodnie z jego życzeniami; pomoc dla włoskich imigrantów w Neapolu, zbyt męcząca dla jego zdrowia; zgodnie z kierunkiem misji chińskiej odpowiedział, że nie jest już młody i grozi ucieczką do Rzymu. D. Rinaldi mówi, że proponuje pójść jako sekretarz do ks. Cagliero. D. Rua stwierdza, że zaproponuje to, a następnie zrobi to, w co wierzy. Ale to dodaje, że redaktor pokazuje, że tak naprawdę nie zasługiwał na pracę, którą miał.
Don Perrot stał się uparty. W styczniu 1905 r. Cztery kolejne listy od Bordighery wyjechały do Turynu: dwie skierowane do Ks. Rua i dwie do Radcy Celestino Durando. Jego skargi sprawiły, że kapitulanci zdenerwowali się. W protokole z 1 lutego 1905 r. Czytamy: „Don Durando jest poinstruowany, aby napisać do ks. Perrota, że Kapituła nie ma nic więcej do dodania do tego, co wcześniej napisała, że robi to, co uważa za pożądane”. Jednak były inspektor nie milczał. 3, 5 i 24 lutego, a następnie 5 marca kontynuował kampanię rehabilitacyjną listami do Don Durando. Obojętne traktowanie przyznane inspektorowi północnej Francji, ks. Bolonii, było oburzone i pomimo pozytywnej opinii większości współbraci, odmówił sekularyzacji i zażądał upoważnienia rządu do swojej prowincji, tracąc tym samym wszystkie domy. On również został powołany w 1898 r., A termin 1904 r. Nie był fatalny, a jego porażka nie spowodowała utraty tytułu ani władzy.
Jesteśmy w 1905 roku. Teraz „zwolniony” inspektor zażądał w jego sprawie ekspertyzy sądowej sporządzonej przez dwóch teologów, którzy, jego zdaniem, w rzeczywistości byliby jego prawnikami. Byli to Giuseppe Bertello i moralistyczny teolog Luigi Piscetta. Otrzymał od nich pomnik przeznaczony do stworzenia poważnych zażenowań dla Ks. Rua.
Perrot uważał, że może poprzeć, że został oficjalnie wybrany inspektorem dopiero 19 marca, w dniu kanonicznego potwierdzenia swojego mandatu przez sześć lat, więc padł ofiarą niesprawiedliwego przepisu i mógł domagać się przywrócenia do pracy lub równoważnego stanowiska. Jego zdaniem opinia teologów była dla niego korzystna w niektórych zasadniczych kwestiach, które w ten sposób wyjaśniały: „Nieważność pierwszego mianowania [w 1898 r.], A więc tylko tego z 1902 r., Jest ważna. „przeniesienie. Obowiązek Przełożonego Generalnego do obrony honoru współbrata. Rada, ad suavius regimen [na polubowne porozumienie], aby poinformować go o przyczynach jego zeznań ». [478]Sprawa stała się drażliwa. Ks. Rua unikał samodzielnego decydowania. 5 marca raport Kapituły dokładnie określił stanowisko przełożonych:
Idąc za listami D. Perrota z 24 lutego i 3 marca, Kapituła poleca sekretarzowi odpowiedzieć: a) że spontanicznie, listem z 5 lutego zaproponował konsultację teologiczną, sformułował pytania i podał nazwę dwóch teologów, którzy chcieli się wzajemnie skonsultować, stwierdzając, że: „Chociaż ten sposób postępowania oferuje mi jedynie względną gwarancję, to jednak jestem z tego zadowolony”. Przełożeni spełnili swoje życzenia do perfekcji; b) że w odpowiedzi na odpowiedź udzieloną przez dwóch konsultowanych teologów dodaje: „Teraz ostatnie słowo do ks. D. Rua”; c) że Pan D. Rua nie chciał dać go sam, ale ze swoją Kapitułą, która zachęca go, aby już nie myślał o Inspektoracie lub innym miejscu o równej godności i bezwarunkowo poddał się posłuszeństwu jego prawowici przełożeni.[479]
Don Perrot odpowiedział, że nigdy nie był nieposłuszny, ponieważ niczego nie zamówiono. Z tą reakcją strzelił sobie w stopę. 10 kwietnia doradca szkolny Francesco Cerruti został poproszony o zaproponowanie (lub raczej narzucenie) Donowi Perrotowi kierunku domu Oulx, w pobliżu granicy francuskiej. [480]Posłuszeństwo rozpoczęło się 11 kwietnia. Zwolniony inspektor, który marzył o powrocie do hierarchii Zgromadzenia, uważał to za fikcję. Oratorium Najświętszego Serca Pana Jezusa, założone w 1895 r. W Oulx, było domem trzech lub czterech współbraci zagubionych w Alpach, dlatego nie poruszyło się i wysłało po kolei dwa listy protestacyjne do ks. Dlatego 18 kwietnia, zirytowany jego oporem, Kapituła nakazała mu, za pośrednictwem sekretarza Gusmano, złożyć w ciągu piętnastu dni, to znaczy na początku maja. [481]Biedny człowiek zrezygnował sam ze śmiercią w duszy. W dniu 4 maja napisał od Oulxa, aby przekazać swoje oświadczenie. Ale wcale nie zrezygnował z siebie i nie wprowadził w życie groźby odwołania się do Stolicy Apostolskiej, wysyłając do Kongregacji Biskupów i Regularów list, w którym prosił o przywrócenie go do funkcji analogicznej do tej, której był niesprawiedliwie prywatne. Zgromadzenie rzymskie odnotowało to. Niestety zainteresowana osoba miała bardzo proste wyobrażenia o posłuszeństwie, które religijne zawdzięczają przełożonym na mocy ślubów. Kazuistyka Perrota nie podobała się. Jego apel został wysłany z jednym słowem wystarczająco wyraźnym: remittatur (do odrzucenia).
Jednak ks. Rua, który w swej dobroci wolałby przedłużyć mandat inspektora z południowej Francji, dostrzegł w znacznym stopniu jego części. Zgromadzenie rzymskie właśnie zwróciło skargę do nadawcy, gdy z Turynu przyszło kolejne odwołanie, któremu towarzyszył list Przełożonego Generalnego i konsultanta Bertello-Piscetta. Ta przeciwwaga władzy, do której właśnie został wydany, która wymagała powrotu do sądu wyrażonego na jego korzyść, zirytowała Zgromadzenie Rzymskie. Dokumentacja przeszła w ręce konsultora Gennaro Bucceroni, który prawdopodobnie będąc autorem odroczenia pierwszej skargi, podsumował swoje rozwiązanie przedstawicielowi przełożonych salezjańskich w Rzymie. Don Tommaso Laureri (1859-1918), w Watykanie, pełnił funkcję zastępcy obecnego prokuratora generalnego Giovanniego Marenco. Konsultor wezwał go i wyraził swoją opinię z pewną brutalnością (według raportu, który znamy). Don Perrot byłzłe religijne i złe ; Rzymskie Zgromadzenie odpowiedziałoby tak na Turyn. Doradca następnie przepowiedział przywódcom salezjańskim, a więc samemu ks. Rua. Jego nadmierna słabość i ustanowienie sądu oceniającego sprawę wpłynęły niekorzystnie na Zgromadzenie Rzymskie. Don Laureri został zaproszony do powiedzenia swemu przełożonemu: 1) nie może już pisać do ks. Perrota, ponieważ kompromituje się w ten sposób; 2) nie więcej przydziału do tego współbrata, przez całe życie; 3) nie popełniać błędu popełnienia skargi współbraci osądzanej przez konsultorów salezjańskich, ale przełożony podejmuje decyzję i pozostawia tym, którzy pragnęli odwołać się do Zgromadzenia Biskupów i Regularnych. [482]Ks. Rua w milczeniu odebrał głowę.
Z pewnością nie chciał powtarzać, na korzyść Don Pierrota, błędu popełnionego w 1901 r. W działalności spowiedników-dyrektorów. Co więcej, jeszcze przed rzymskim nakazem nie powierzania mu żadnego kierunku, miał już Bordighera mianowany „spowiednikiem współbraci i pomoc w pracy parafialnej”, nakazując mu, aby udał się tam w ciągu piętnastu dni. Jak zwykle osoba zainteresowana była twarda. Ponieważ posłuszeństwo zostało podpisane przez szkolnego doradcę Francesco Cerruti, ks. Perrot odpowiedział, że tylko Przełożony Generalny może dowodzić w całym Zgromadzeniu. Nagle Kapituła postanowiła nie odpowiadać, dopóki nie dotrze do miejsca przeznaczenia. Pod koniec kolejnych trzech tygodni nowy spowiednik Bordighery nie podał się jeszcze do dymisji. Był w błędzie. a jego upór uczynił go buntownikiem podlegającym karom kanonicznym. Opinia ojca Bucceroni była dla niego ważna. Podczas sesji w dniach 23-25 października 1905 r. Prokurator Kapituły Najwyższej otrzymał polecenie, aby poinformował Zgromadzenie Biskupów i Ordynariuszy o całej sprawie i napisał do ks. Perrota, który musiał dotrzeć na swoje miejsce przed Wszystkimi Świętymi. W przeciwnym razie, od 9 listopada były inspektor z południowej Francji nie będzie już mógł celebrować mszy. Don Perrot był zaniepokojony swoim „zaszczytem”, który uważał za oburzony, ale nadal był dobrym kapłanem. Odpowiedział na Kapitułę, którą złoży, ale wyśle trzeci apel do Rzymu. 31 października wrócił do Bordighera. Prokurator Kapituły Najwyższej został poinstruowany, aby poinformować Zgromadzenie Biskupów i Stali bywalców o całej sprawie i napisać do ks. Perrota, który miał dotrzeć do jego miejsca przed Wszystkimi Świętymi. W przeciwnym razie, od 9 listopada były inspektor z południowej Francji nie będzie już mógł celebrować mszy. Don Perrot był zaniepokojony swoim „zaszczytem”, który uważał za oburzony, ale nadal był dobrym kapłanem. Odpowiedział na Kapitułę, którą złoży, ale wyśle trzeci apel do Rzymu. 31 października wrócił do Bordighera. Prokurator Kapituły Najwyższej został poinstruowany, aby poinformować Zgromadzenie Biskupów i Stali bywalców o całej sprawie i napisać do ks. Perrota, który miał dotrzeć do jego miejsca przed Wszystkimi Świętymi. W przeciwnym razie, od 9 listopada były inspektor z południowej Francji nie będzie już mógł celebrować mszy. Don Perrot był zaniepokojony swoim „zaszczytem”, który uważał za oburzony, ale nadal był dobrym kapłanem. Odpowiedział na Kapitułę, którą złoży, ale wyśle trzeci apel do Rzymu. 31 października wrócił do Bordighera. były inspektor południowej Francji nie mógł już celebrować mszy. Don Perrot był zaniepokojony swoim „zaszczytem”, który uważał za oburzony, ale nadal był dobrym kapłanem. Odpowiedział na Kapitułę, którą złoży, ale wyśle trzeci apel do Rzymu. 31 października wrócił do Bordighera. były inspektor południowej Francji nie mógł już celebrować mszy. Don Perrot był zaniepokojony swoim „zaszczytem”, który uważał za oburzony, ale nadal był dobrym kapłanem. Odpowiedział na Kapitułę, którą złoży, ale wyśle trzeci apel do Rzymu. 31 października wrócił do Bordighera.
Kontynuacja jego przygód nie dotyczy już naszej historii. Napisał i wydrukował długi memoriał usprawiedliwiający, w którym twierdził, że uznał Don Albera i Don Bolonię za odpowiedzialnych za jego nieregularne zwolnienie w 1904 r. [483] Minęły lata. W 1910 r. Stracił wszelką nadzieję, że zostanie przywrócony wraz z wyborem Paula Albery na Przełożonego Generalnego. W 1914 r., Wykorzystując wojnę, powrócił do Francji, w domu La Navarre, który założył w 1878 r. Ceniony spowiednik zmarł spokojnie w dniu 24 lutego 1928 r.
Mamy teraz do czynienia z kolegą Donem Perrotem, francuskim inspektorem z północy, Donem Giuseppe Bologna, który doświadczył podobnego kryzysu w latach 1905–1906. Aktywny człowiek, zawsze w fermentach i owocnych projektach, nigdy nie pogodził się ze zniknięciem swojej prowincji w lipcu 1903 r.
Miał mieszkanie w Paryżu, przy rue Montparnasse, i za zgodą Turynu mógł założyć prowincjonalną kwaterę główną w belgijskim domu Tournai, niedaleko granicy francuskiej. [484] Myślał, że oferty francuskich dobroczyńców powrócą. Redakcja (Turyn) Bulletin SalésienFrancuski musiał powiadomić czytelników. W związku z tym powstał spór z redaktorem naczelnym, który nie zgiął się do nakazów. Uważał za swoich nie tylko nowicjuszy i współbraci rozproszonych we Francji, ale także tych uchodźców we Włoszech, Belgii, Portugalii czy Anglii. Generalny doradca szkolny Don Cerruti, który kierował całym personelem, tolerował jego decyzje w latach szkolnych 1903-1904 i 1904-1905, ale usztywnił się na początku roku szkolnego 1905-1906. To zinstytucjonalizowane zaburzenie było bardzo denerwujące. Dał się poznać Kapitule podczas rozłożonych w czasie spotkań między 2 a 11 października 1905 r. Protokół podsumował debatę: „Don Cerruti pyta, czy zależy od D. Bologna Giuseppe od jego przełożonych; zauważa, że robi wszystko, aby oddzielić współbraci, których ma pod swoją zależnością od przełożonych. Pan D. Rua chciałby, aby jedna z Kapituł dobrze obserwowała wszystko i złożyła raport przed podjęciem ostatecznej decyzji na rachunek D. Bologna ».[485] Inspektor z północnej Francji, nie wiedząc o tym, ryzykował tym samym losem, co jego kolega z Południa.
Zapytany o swoje ostatnie inicjatywy, bronił się. W Paryżu założył drukarnię bez zezwolenia. Oczywiście! Ale chodziło o wykorzystanie maszyn zamkniętego domu salezjańskiego w Lille. Zapisali jego wyjaśnienie. [486]Mijały miesiące i kontynuował, jak dobrze wierzył, odbudowę swojej prowincji z domu Tournai. Potrzebował ludzi. Jego zdaniem osiemdziesięciu współbraci wciąż od niego zależało. Pisał listy do francuskich uchodźców we Włoszech, w Portugalii, być może także gdzie indziej, aby wezwać ich z powrotem do służby w ich macierzystej prowincji. Wydawało mu się, że jest pod jego kontrolą nowicjat, ponieważ z wielkim żalem w latach 1903-1904 nie konsultowano się z profesjami i celami nowicjuszy przeniesionych do Włoch. Po zniesieniu nowicjatu zarezerwowanego dla Francuzów w Avigliana i związku Francuzów i Niemców przypisanych Lombriasco, w 1905 r. Francuscy postulanci Północy zostali skierowani do nowicjatu w prowincji belgijskiej, założonego w Hechtel. W porządku, ale uniknęli jurysdykcji inspektora paryskiego. Myślał, że trzeba temu brakowi zaradzić.
12 kwietnia 1906 r. Poinformował Rua o swoim najnowszym niesamowitym projekcie. Właśnie spotkał się ze swoją Radą Prowincjalną z okazji wizyty w domu Tournai. Tylko Don Pourveer, dyrektor Guernesey, był nieobecny. Dyskusja koncentrowała się na głównych zainteresowaniach prowincji. Korzystając z dobrych dyspozycji zamożnej damy, obecni radni planowali wynająć za 600 franków rocznie piękną posiadłość obejmującą przestronny dom i duży ogród, położony w Froyennes, 25 minut spacerem od Tournai, w pobliżu granicy z Francją , „Jesteśmy zdania, że oddzwonimy i umieścimy naszych nowicjuszy w przyszłym roku, czyli we wrześniu”. I wyjaśnił zalety tej sytuacji: ogród warzywny, który dostarczałby warzyw do nowicjatu i do Tournai, możliwość gości „synów Maryi” (powołania dorosłych), cichy i zacieniony park, tramwaj pod domem, który w ciągu dziesięciu minut doprowadził do stacji lokalnej iw ciągu dwudziestu pięciu minut do Oratorium Świętego Karola w Tournai. Pani z pewnością faworyzowałaby salezjanów i można było liczyć na więcej. Duży budynek mógł zostać zbudowany na terenie posesji. Sprzęt zapisany przez Lille byłby wyposażeniem. Nie obawiano się żadnego nowego obciążenia ekonomicznego. Emerytury wypłacane obecnie nowicjuszom z Hechtel pomogłyby pokryć wydatki Froyennesa. Posiadanie nowicjuszy „pod ręką” wydawało się inspektorowi Donowi Bolonii niezaprzeczalną koniecznością. Utworzenie tego centrum nie nałożyłoby żadnej szczególnej procedury kanonicznej. Nowicjat Rueila [zniesiony w 1903 r.] Zostałby oficjalnie przeniesiony do Froyennes, to wszystko! Rada przewidywała dziesięciu nowicjuszy w latach 1906-1907. Don Henri Crespel byłby doskonałym nauczycielem itp. itd. Don Bolonia przedstawił i powiększył swój projekt w siedmiu stronach.[487]
Kapituła Wyższa przeczytała list w niepewnej atmosferze, którą wzbudziły jego inicjatywy, uważane za fantazyjne. Jego wola stworzenia nowicjatu w Belgii tylko dla jego prowincji będzie dla niego śmiertelna. Ks. Rua konsultował się prywatnie z prefektem generalnym, ks. Rinaldim, oraz z kierownikiem duchowym ks. Alberą. Następnie, 22 maja, Kapituła Wyższa oceniła odpowiedź, którą należy udzielić. Wspaniałe zalety tej sytuacji, jak je malował ks. Bolonia, nie wzbudziły ich zachwytu: „Na wniosek ks. Bolonii, aby otworzyć nowicjat w pobliżu Tournai, sekretarz odpowiada, że Kapituła Wyższa nie uważa tego za dogodne; że nadal wysyłasz swoich nowicjuszy do Hechtel, gdzie mogą lepiej się szkolić, a obecni członkowie są zadowoleni ”.[488]
Osoba zainteresowana była daleka od wyobrażenia sobie burzy, którą rozpętała jego ostatnia propozycja. Pięć dni po spotkaniu w Turynie, w swoim paryskim mieszkaniu, po wywołaniu problemów prawnych i finansowych Lille i Dinan oraz ogłoszeniu, że proponuje oratorium w Paryżu pod warunkiem posiadania odpowiedniego kapłana, zauważył w piątym punkcie list wysłany do ks. Rua, że konkurencja Oblatów Wniebowzięcia spowodowała konieczność podpisania dzierżawy Froyennes. [489]
W międzyczasie pojawił się list od sekretarza, który nie przekonał go do wycofania się. Wydawało mu się, że Kapituła Wyższa nie była wystarczająco poinformowana o sytuacji we Francuskiej Prowincji Północy. Aby to wyjaśnić, 1 czerwca 1906 r. Wysłał memoriał trzech długich stron, rozdanych w dwudziestu jeden punktach i zatytułowany „W Inspektoracie St. Denis. Północna Francja. Nowicjat. " Był to owoc jego refleksji nad absolutną koniecznością odbycia nowicjatu dla jego prowincji. Napisał, że przede wszystkim prowincja nadal istniała „przed Kościołem i Zgromadzeniem”. Po drugie, miał ustanowiony kanonicznie nowicjat dekretem z 20 stycznia 1902 r. I ustanowiony w Rueil, w diecezji wersalskiej. Przeniesiony do Włoch, do Avignany, ten nowicjat został stłumiony bez wyjaśnienia. Potrzebował zastępstwa. Zapewnił się, że pomnik zakończył się nierozważnym wyrokiem: „21 ° - Przyczyny podane w piśmie Sekretarza Kapituły mające na celu odmowę ubiegania się o zezwolenie są nieistniejące i dowodzą jedynie, że Rozdział nie jest wystarczająco udokumentowany, aby ocenić wygodę lub nie wygoda w znajomości przyczyny ».[490] W tej niewielkiej reakcji dyplomatycznej Don Bolonia wykonał fałszywy ruch.
Kapituła Wyższa nie odrzuciła jego zastrzeżeń, nie myśląc o tym. 12 czerwca odłożył obrady administracji salezjańskiej we Francji na dalszą sesję. [491] Ale gry zostały wykonane. Tasak padł 19 czerwca podczas sesji poświęconej wyłącznie sprawie Don Bolonia. Oto minuty tej decydującej sesji.
Pan D. Rua i D. Albera przekazują wiadomości, ponieważ D. Bologna pisze do francuskich współbraci z Portugalii, Włoch i innych miejsc, zapraszając ich do powrotu do Francji i nowych dzieł, które chcieliby zrobić. Przypominamy sprawozdanie sporządzone przez D. Bolonia, również w imieniu jego Rady, która nie szanuje Kapituły Najwyższej i postanawia:
1. Niech dom Tournai, należący do prowincji belgijskiej i tymczasowo przeniesiony do D. Bologna, wróci do Belgii ponownie.
2. Powołamy na Inspektora Południowej Francji o. Viriona Paolo, który wcześniej był prostą osobą odpowiedzialną za Prowincję: propozycja tajnego głosowania dała sześć z sześciu głosów.
3. Przy sześciu głosach na sześć ustalono, że ks. Virion Paolo, inspektor południowej Francji, jest tymczasowo odpowiedzialny za regencję prowincji północnej.
Dodaje, że biorąc pod uwagę to, pan D. Rua wzywa w Turynie D. Bologna, komunikuje się w sposób, który uważa za właściwy podjętą decyzję i powierza mu urząd, w który będzie wierzył lepiej, ale byłoby właściwe, aby żaden z przełożonych nie powiedział powodów które odebrał inspektorowi, ograniczając się do powiedzenia, że lepiej jest podjąć tę decyzję dla dobra Zgromadzenia. Pozwoli to uniknąć wielu niedogodności ”. [492]
Giuseppe Bologna został zatem zwolniony ze stanowiska i zastąpiony przez Paula Viriona. Zakończenie minut może być zaskakujące, ale ma powód. Środki te były spowodowane niewłaściwym postępowaniem Don Bolonii, co można zrozumieć na podstawie pierwszych linii samego sprawozdania. Ale członkowie Kapituły nie mogli ujawnić ich nikomu, szczególnie osobie zainteresowanej. Powód wyroku pozostał zatem tajny. Turyn najwyraźniej obawiał się skomplikowanej debaty, nie tylko ze zwolnionym inspektorem, ale z jego radą, braćmi i przyjaciółmi z Francji. Ale była druga strona medalu. Cisza, wygodna dla przełożonych, zirytowałaby biednego Don Bolonia, zmuszonego do pokłonienia się karie, widocznej dla niego, bez możliwości wyjaśnienia sobie i innym. Będzie głośnym głosem przez trzy miesiące.
Wezwany przez Ks. Rua do Turynu, aby być poinformowanym o decyzjach podjętych w dniu 19 czerwca, Don Bologna spędził tam około dziesięciu dni w lipcu. 13-go Kapituła Wyższa zleciła pedagogowi szkolnemu Don Cerruti i skarbnikowi don Rocca, aby wyjaśnili mu, że dom Tournai, którego był siedzibą prowincji, powróci do prowincji Belgii. Co więcej, współbracia francuskiego pochodzenia, obecnie rozproszeni w innych prowincjach, nie zależą już od niego w żaden sposób. Przełożeni nie uznali za właściwe zniesienia prowincji północnej Francji. Ale w tym momencie, ponieważ dwóch inspektorów nie było już potrzebnych w kraju, inspektor Południa również zatrzymałby prowincję Północy. [493]Cztery dni później don Cerruti opowiedział Kapitule rozmowę z Don Bolonią podczas Kapituły: wydedukował, że złożył i zgodził się, choć niechętnie, wycofać się z prowincji północnej Francji. Ks. Rua, który miał kilka notatek sporządzonych przez Don Bolonia po rozmowie z Don Cerruti, nie był tak optymistyczny. Miał jednak nadzieję przekonać zwolnionego inspektora. Zamiast mianować inspektora we Włoszech, Ks. Rua wydawał się skłonny przyjąć stanowisko w Oratorium w Valdocco. [494]
Don Bolonia uważał się za usuniętego ze stanowiska bez wyraźnych powodów i napisał protest przeciwko zwolnieniu. Zażądał formalnej procedury, którą Kapituła Najwyższa słusznie próbowała uniknąć. W tym przypadku Kapituła chciała pokazać swoją determinację. Protokół z 27 lipca ogłasza: „Pan D. Rua napisze do Giuseppe Bologna Giuseppe, że Kapituła Najwyższa przeanalizowała to, co napisał i że pomimo jednomyślnej decyzji D. Bolonia przekazała D. Virionowi, ile obowiązku, przyjedź do Turynu, gdzie oczekuje się go na październik ». [495]
Pod koniec lipca Don Bologna wrócił do Paryża rozczarowany i zirytowany. Członkowie Kapituły Najwyższej przestrzegali nakazu poufności, który im nakazano. Przeżyła serdeczność rozmów. Rozczarowany inspektor nie znalazł już ciepłej atmosfery salezjańskiej, którą zawsze znał w Turynie. Ci, którzy zwykle go uspokajają, pocieszali i uspokajali, teraz go dręczyli. 29 lipca napisał po francusku długi 15-stronicowy list do ks. Albery:
Wydaje się, że Rada nie przewidziała ogromnych konsekwencji mojego transferu w tym momencie. W Turynie zdałem sobie sprawę, że stałem się obcym. W ciągu dziesięciu dni, które spędziłem u drzwi obu członków soboru, osobiście nie słyszałem żadnego słowa ojcowskiego. Nikt nie ujawnił mi otwarcie swoich myśli. Co wtedy zrobiłem? Nie proszę o przysługi, ale tylko o dokładne przestrzeganie i ustalanie Reguły, Regulaminu i Regulaminu. Mam wiele pilnych rzeczy do zrobienia, których opóźnienie nie wiem, jak usprawiedliwić i byłoby szkodliwe dla wielu ludzi. Jeśli nadal mam pozwolenie na modlitwę, robię to z całej duszy, aby prosić, abym dał sobie spokój umysłu, pozostawiając takie rzeczy przynajmniej do końca mojego sześciolecia.
Dlatego uważał, że został ponownie powołany na sześć lat w 1904 r., W roku, w którym upłynął pierwszy sześcioletni okres rozpoczęty w 1898 r.
O co go oskarżono? Czy stałby się niegodny, ten, który tak ciężko pracował dla Zgromadzenia? Co mógł powiedzieć braciom? Czy nie przyswoiliby go Donowi Perrotowi, buntownikowi Bordighera?
Czy muszę sprawić, aby wszyscy nasi współbracia z Francji wierzyli, że znajduję się w warunkach niegodnego, jak to wyraził ks. Rua, prawie mnie zrozumiał? Przenieśliśmy już D. Perrota . Nie chciałbym być z nim porównywany i nie mogę pozwolić sobie na karę, będąc świadomym tego, że nie byłem niezasłużony, a jeśli wierzymy w coś przeciwnego, proszę o przekonanie się przez procedurę. Muszą być wstępne powiadomienia; Nie otrzymałem ich i nie sądzę, że na nich zasłużyłem. Moim zamiarem jest nie dawać nikomu złego przykładu. Dlatego trzymam wszystko, co piszę dla siebie, i nie rozmawiam z nikim o tym, co muszę pisać.
Pewnego dnia musiałby się usprawiedliwić, przynajmniej przed swoją Radą, która, jak mu przekazano, 27 lipca miała się spotkać „w celu wysłania trwającego biznesu”. Ale przynajmniej tym razem nic nie powiedział. I starałby się osiągnąć pewien dystans w obliczu wydarzeń: „Myśląc o sytuacji, która zostanie stworzona dla salezjanów przez 10 lub 15 lat, wierzę, że historia będzie musiała zrobić wiele, aby uzasadnić obecną interwencję Kapituły Wyższy w kierunku rzeczy odnoszących się do prowincji Francji. Powinniśmy pozostawić im małą autonomię zgodnie z zasadami ».
Kiedy wspomniał o „procedurze”, Turyn wyobrażał sobie, że prześle skargę do Rzymu. Ale Bolonia nie była Perrotem. Nie chciał nikogo skrzywdzić. Robił dużo hałasu, ale był bardzo dobry i ustanowił rekord prosto w jego liście do don Albera:
Gdybym poprosił o procedurę, która pozwoli mi poznać powody, które doprowadziły do mojego zeznania tamquam indignus , miałem na myśli to w Zgromadzeniu i nigdy nie nazwałam Rzymu. Już wam powiedziałem, że nie chcę nikomu sprawiać kłopotów, ale mam też prawo bronić się, ponieważ zmiana, która nadchodzi, moim zdaniem, nie ma wystarczających powodów, a dla mnie wszystko to wygląda jak kara, której nie mogę zaakceptować bez sądu. [496]
Bardzo trudno było zaakceptować fakt, że Tournai, prowincjonalna siedziba, z której jego instrukcje odeszły do francuskich współbraci rozproszonych tu i tam, została tak nagle przyłączona do prowincji Belgii. Jego zdaniem konieczne było powołanie do życia jego domów, o które poproszono go o duchownych. 1 sierpnia napisał do ks. Barberisa: „Błagam cię i błagam, abyś oddał nam tych, którzy są jeszcze w Ivrea. W zeszłym roku zapytałem cię o Moitel; nie pozwoliłeś mi przyjść, a potem dałeś go Midi ». [497]
Don Bolonia, 6 sierpnia 1906 r., Wysłał swój protest do Przełożonego Generalnego. Ks. Rua przeczytał wam między innymi: „Będąc domem Tournai, domem prowincjonalnym i obecnymi warunkami takimi samymi, jak w chwili, gdy został przydzielony Inspektoratowi, nie można go z niego zabrać, nie pozostawiając czasu na złożenie odwołania. , czyli co najmniej trzy lata po ostrzeżeniu ». Ponieważ przejście domu do prowincji belgijskiej oznaczało zmianę kraju dla jego personelu, miałby prawo do konsultacji. Gdyby „przekroczył” tę potrzebę, kontynuował Don Bologna, on sam trzymałby dyrektora Patarelli i czterech innych francuskich księży. Poza tym obawia się paniki tego personelu. „Że wszyscy uznają jego obowiązki!” To jego opinia.
W tym momencie, przekonany, że manewr skłonił salezjanina do zniknięcia we Francji, nie chciał, aby jakikolwiek Virion u jego boku zakończył się mandatem, który jego zdaniem powinien zostać przedłużony do 1910 r. Co Ks. Bosko pomyślałby o takim dziele rozbiórka? „Nie ma sensu wysyłać do mnie Dona Viriona ani nikogo przed końcem mojej kadencji. Uważałbym się za przestępcę, gdybym nie wykorzystał całej mojej siły, aby zaprzestać niszczenia dzieła Ks. Bosko we Francji. Nadal słyszę, jak nasz dobry ojciec w Marsylii woła: „Trudno jest rozbić zgromadzenie”., Ksiądz Bosko kochał Francję, a Francja służyła swojemu Zgromadzeniu. Ksiądz Bosko zasiał i podlewaliśmy pole przez 29 lat ». Bunt przyciągnął go, ponieważ separacja od centrum była całkowicie przewidywalna po aktach lata 1901 r. Dotyczących sekularyzacji salezjanów francuskich. „Mam straszną pokusę, by użyć jego listów uniewinniających(rozumiane: od ślubów zakonnych) i listów sekularyzacji w Rzymie, aby przyjąć w naszym imieniu opiekę nad dziełami, które wciąż pozostają we Francji, i że podjęliśmy tak wiele wysiłku, aby stworzyć ”, napisał do ks. Rua. Ale w tym momencie przebudził się w nim duch wiernych zakonników. „Nadal mam nadzieję, że nie popchniesz mnie do tego punktu. Gdybym słuchał wstrętu i oburzenia za postępowanie bez odrobiny jasności i szczerości, które posłużyły mi do poprowadzenia mnie tam, gdzie jestem, bałem się popełnić jakąś głupotę ». List zakończył się tym wezwaniem: „Pomóżcie Pomocnikom i Ks. Bosko. - J. Bologna ». [498]
Jego zjadliwość nie zmniejszyła się w tygodniach od lipca do sierpnia 1906 r. Odwołał się do norm kanonicznych, aby uzyskać wyjaśnienia dotyczące jego zeznań i modyfikacji prowincji religijnych. Wydawało mu się, że wylęgł się jakiś spisek przeciwko dziełu salezjańskiemu Francji. „Wydaje się, że celem jest zniszczenie dzieła salezjańskiego we Francji i napisanie dosłownie ks. Rua 17 sierpnia. Zauważ to. Zostaliśmy przyjęci w Avigliana, potem w Lombriasco, ale autorytet inspektora został mu potajemnie odebrany, personel, który do tej pory zależał od niego. Don Albera dokonał aktu władzy, a cała prowincja została rozczłonkowana, a cios, który wciąż chciałby jej zadać, ostatecznie zniszczyłby ją. To naprawdę byłby grzech ”. Potępił furię Najwyższej Kapituły. „Skąd wzięły się wszystkie opozycje, które powstały w Kapitule Wyższej?”. Odpowiedzieli: „Ponieważ nalegałem na obronę interesów pracy we Francji, nie ma nic innego”. Trzynaście akapitów jego listu z 17 sierpnia do Przełożonego Generalnego było równie surowych. Stwierdził sucho: „Ośmielam się mieć nadzieję, że będą chcieli znaleźć uzasadnienie dla mojego sposobu ubiegania się o ochronę norm Kościoła, biorąc pod uwagę, że wydają się traktować mnie tak, jakbym stał się niegodny Zgromadzenia, w co w ogóle nie wierzę. - J. Bologna ». „Odkąd nalegałem na obronę interesów Pracy we Francji, nie ma nic innego”. Trzynaście akapitów jego listu z 17 sierpnia do Przełożonego Generalnego było równie surowych. Stwierdził sucho: „Ośmielam się mieć nadzieję, że będą chcieli znaleźć uzasadnienie dla mojego sposobu ubiegania się o ochronę norm Kościoła, biorąc pod uwagę, że wydają się traktować mnie tak, jakbym stał się niegodny Zgromadzenia, w co w ogóle nie wierzę. - J. Bologna ». „Odkąd nalegałem na obronę interesów Pracy we Francji, nie ma nic innego”. Trzynaście akapitów jego listu z 17 sierpnia do Przełożonego Generalnego było równie surowych. Stwierdził sucho: „Ośmielam się mieć nadzieję, że będą chcieli znaleźć uzasadnienie dla mojego sposobu ubiegania się o ochronę norm Kościoła, biorąc pod uwagę, że wydają się traktować mnie tak, jakbym stał się niegodny Zgromadzenia, w co w ogóle nie wierzę. - J. Bologna ». mając na uwadze, że wydają się traktować mnie tak, jakbym stał się niegodny Zgromadzenia, w co w ogóle nie wierzę. - J. Bologna ». mając na uwadze, że wydają się traktować mnie tak, jakbym stał się niegodny Zgromadzenia, w co w ogóle nie wierzę. - J. Bologna ».[499]
Turyn czytał i rozumiał swoje oskarżenia. Ks. Rua i don Albera, główni respondenci, którzy kochali tego cennego współpracownika, cierpieli z powodu jego bólu. Ci ludzie czynu nie prowadzili pamiętnika, który w razie potrzeby mógł nam zwierzyć się ze swoich zdań. Jednak zaniepokojony ogólnym porządkiem, Kapituła Wyższa poparła jego obowiązek uregulowania sytuacji w północnej Francji. Kwestia Tournai musiała zostać rozstrzygnięta przed otwarciem nowego roku szkolnego. W Belgii inspektor Francesco Scaloni (1861-1926) chciał wiedzieć, jak się zachować. 11 września Kapituła zdecydowała, że dom w Tournai, który tylko tymczasowo i ze szczególnych powodów został oddzielony od prowincji belgijskiej, musiał zostać przywrócony najpóźniej do 1 października.[500] Generalny dyrektor duchowy rzeczywiście udał się do Paryża w kolejnych dniach. Don Bolonia powie, że o. Albera nie przekazał mu niczego nowego; ale z Liège, gdzie kontynuował swą podróż, z listem napisanym własnoręcznie, dał jasno do zrozumienia, że Kapituła Najwyższa nałożyła go na niego, że jego apele przeciwko zwolnieniu nie przekonały nikogo.
W dniu 24 września rezygnacja w końcu przyniosła poprawę duszy byłego inspektora. Z wielkim smutkiem „pokorny i nieszczęśliwy” Giuseppe Bologna wyraził całkowite poddanie się przełożonemu generalnemu. Nie mógł zrozumieć, że nakaz wydalenia pochodzi od niego, w rzeczywistości napisał: „wszystko, co zrobiłem, zrobiłem na jego polecenie”. Cokolwiek by to było, gdyby taka była jego wola, począwszy od 1 października, zachowywałby się jak zwykły współbrat i nie miałby już żadnej władzy w prowincji północnej Francji. Jednak do końca roku będzie musiał załatwić swoje sprawy, gdy uzna to za stosowne. [501]A Turyn dostrzegł echo fermentu, który mocno w nim gotował. 24 października ks. Rua poskarżył się Kapitule, że w Paryżu don Bologna chciał sprzedać wszystko zbyt szybko. Obiecał napisać do niego, aby poprosić go, aby zostawił wszystko swojemu następcy, tak jak on był „aktywnym i biernym”. „Że zachowuje się jak zwykle w innych okolicznościach, kiedy przełożony zostaje przeniesiony!”, Powiedział mu protokół Kapituły Wyższej. [502] Były obawy o zniknięcie każdej obecności salezjańskiej w Paryżu. Świadczy o tym ciekawostka z Kapituły Najwyższej, napisana 5 listopada 1906 r. O salezjaninie Noguier de Malijay, który otworzył szkołę z internatem dla studentów. << D. Virion go nadzorował ”, został tam odczytany. [503]To ostatnie zdanie mówi nam, że w tym czasie w Paryżu zmiana kierunku stała się skuteczna. Południowy inspektor przyjął „regencję” prowincji północnej.
Stoik, ks. Bologna przedstawił się w Turynie 1 stycznia 1907 r. [504] Przydzielono mu pokój obok kościoła Maryi Wspomożycielki. 4 stycznia regularnie odprawiał Mszę św. W sanktuarium. Po krótkim wyjeździe do miasta zobaczył, że wraca około dziesiątej trzydzieści. O jedenastej znaleziono go leżącego przy stole roboczym, z wyłączonym wzrokiem, uderzonym apopleksyjnym atakiem. Nie miał jeszcze sześćdziesięciu lat. Redaktor Biuletynu Salésien informuje nas, że „ks. Rua i główni przełożeni naszego Towarzystwa nie mogli płakać przed szczątkami tych, którzy nauczyli się kochać przez ponad czterdzieści lat”. Wspólna opinia udokumentowana przez Biuletyn Salésien, przypisał przedwczesny koniec tego dzielnego człowieka jego nieszczęśliwym wypadkom w 1903 r .: wrogie głosowanie francuskiego Senatu, zamknięcie domów Północy, diasporę salezjanów i konfiskatę ich nieruchomości. „Z najwyższym bólem zobaczył siebie sprzedającego te domy pracy i modlitwy, z których każdy miał dla niego historię. Trzeba dodać, że tak silne i szokujące emocje ostatecznie wpłynęły na jego organizm i że prawdziwa przyczyna jego odejścia jest niezbędna, aby prosić o te lęki, które zagrażały jego istnieniu bez robienia hałasu ”.
Ks. Rua, ks. Albera, ks. Rinaldi, ks. Cerruti, ks. Rocca, ks. Gusmano, członkowie Kapituły Wyższej, którzy czytali lub słyszeli okrzyk udręki Don Bolonii w poprzednich miesiącach, nie mogli podzielić się tym prostym wyjaśnieniem. Wiedzieli, że jego zwolnienie i to, w co wierzył (niesłusznie), że jest pragnieniem systematycznego burzenia jego prowincji ze strony tych, którzy powinni go poprzeć, napełniły go goryczą i odebrały „pokój duszy” , Na początku roku 1907 udanie się na Valdocco z pewnością nie przywróciło spokoju. Test z 1903 r. Nie osłabił go, ale to był kryzys 1906 r., Który był przyczyną jego życia.
Opowieść o nieszczęściach inspektorów Pietro Perrota i Giuseppe Bolonia pod rektatem ks. Rua daje nam cenne informacje na temat metody rządzenia tego ostatniego.
Jego rząd był kolegialny. W ogóle nie był autokratyczny, polegał na Najwyższej Radzie. Jego współpracownicy, autentyczni doradcy, nigdy nie uważali się za zobowiązanych do jego posłuszeństwa. Kilkakrotnie zdarzyło mu się ukłonić przeciwnej opinii większości, jak w przypadku Dona Perrota, który stanowczo się bronił. Uzasadnione jest myślenie, że był on niechętnie uciszany o prawdziwe powody zwolnienia Don Bolonii, źródło bardzo poważnych mąk nieszczęśliwych, zdelegalizowanych bez podania przyczyn. Jego sposób rządzenia był całkowicie zgodny z ideą, którą Ks. Bosko miał o Kapitule Najwyższej w swoim Towarzystwie.
Rząd Ks. Rua był zorientowany na dobro wspólne, poza szczególnymi interesami. Sprawa Księdza Bolonii pokazuje nam, że pomimo cierpień, które mogłyby spowodować, że jego postanowienia zostaną przeznaczone dla ludzi, których kochał, szczególnie martwił się dobrem ogólnym. Były uczeń Braci Szkół Chrześcijańskich nie lubił nieporządku. A przyszłe wydarzenia dowiodłyby, że miał rację. Dzieło salezjańskie we Francji nie ucierpiało z powodu jego decyzji dotyczących ks. Perrota i ks. Bolonii. Mądry Paul Virion, nominowany na ich miejsce, który do 1919 r. Pełnił funkcję inspektora w prowincjach Północy i Południa, przygotował się w spokoju (i cierpieniu) na powrót do zdrowia po pierwszej wojnie światowej. Dzieło założone przez Księdza Bosko we Francji w 1875 r. Będzie wiedziało na północy, począwszy od 1925 r., Pół wieku prawdziwego odrodzenia.
W opowieści o dwóch nieszczęsnych inspektorach rząd Ks. Rua okazał się natychmiast stanowczy, miękki, cierpliwy, mądry i oświecony. Nigdy się nie wycofał. Nigdy nie wahaj się. Kontynuował myślenie głęboko i modlenie się. Z drugiej strony można sądzić, że ogólny dyrektor duchowy Paolo Albera, który dobrze znał sytuację francuskich prowincji, świat, w którym sam był inspektorem od 1881 do 1892 r., Wspierał go i doradzał. Jego stanowczość nie była nieludzka. Don Perrot i Don Bologna nie mieli wrażenia, że są przez niego osobiście molestowani. Bolonia oskarżyła kapitułę, nigdy rektora. Co najwyżej w lipcu 1906 r. Żałował, że nie znalazł ojcowskiego tonu w Księdzu Rua. Ale w tym przypadku rektor dostosował się do polityki narzuconej przez jego kapitułę.
Bolesne francuskie nieszczęścia zbiegły się z dwoma najważniejszymi kapitułami generalnymi Rektoratu Ks. Rua, które odbyły się w Turynie-Valsalice. Odegrali decydującą rolę w ewolucji Towarzystwa Salezjańskiego, zwłaszcza w drugim. Do tej pory Zgromadzenie przyjmowało takie proporcje, że wymagało szczególnej troski i uwagi. W 1888 r. Było 773 profesów profesorskich i 276 nowicjuszy, podzielonych na 64 prace. W 1901 r. Profesowie byli 2916, a nowicjusze 742, w 265 pracach. W 1904 r. Profesowie awansowali do 3223, nowicjusze do 764, a domy do 315. [505] Liczby te wymagały nowych struktur i systemów szkoleniowych. Ks. Rua był tego świadomy.
Dziewiąta Kapituła Generalna odbyła się od 1 do 5 września 1901 r. [506] Ponownie zjednoczono 154 kapitulów. Ktoś zakwestionował ważność aktów wydanych w poprzednich rozdziałach, ponadto niektóre decyzje tego rozdziału pozostawiono ocenie Stolicy Apostolskiej. W ten sposób Ks. Rua musiał czekać do następnego marca, aby dać zadowalającą relację współbraciom. [507] W naszej ekspozycji bierzemy pod uwagę okólnik z 19 marca 1902 r.
W czasie wstępnego zgromadzenia, wieczorem 1 września, ks. Rua przedstawił wyżej wymieniony dekret dotyczący posługi spowiedzi (rozdz. 24). Tym aktem w pełni podporządkował się decyzjom Świętego Oficjum. 2 września postawiono pytanie o możliwość ustanowienia kapituł prowincjalnych i składu kapituł generalnych Zgromadzenia. Będzie to jeden z problemów nierozstrzygniętych tymczasowo. Do tego czasu kapituły generalne odbywały się co trzy lata, a oprócz członków kapituły wyższej i inspektorów gromadzili także wszystkich zarządców domów. Kapituła Generalna miała nadzieję, że w przyszłości Kapituły Generalne będą obchodzone co sześć lat, z udziałem członków Najwyższej Rady, Prokuratora Generalnego Towarzystwa, inspektorów i jednego, najwyżej dwóch, delegatów wybranych przez kapituły prowincjalne. Pod koniec 1901 r. Ks. Rua wezwał Kongregację Biskupów i Regularników na ten temat i zerwał się. 12 lutego 1902 r. Prokurator Don Marenco mógł wyjaśnić Kapitule Najwyższej, że Zgromadzenie Biskupów i Stali bywalcy przyjęli propozycję, aby Kapituła Generalna odbywała się co sześć lat i że w każdej prowincji Kapituła prowincjalna jest obchodzona co trzy lata.[508] W związku z tym okólnik z dnia 19 marca 1902 r. Przekazał: „Na Kapitule generalnej w 1904 r., Podczas której odbędą się wybory, tylko inspektorzy wezmą udział w towarzystwie współbrata z prowincji, wybranego przez profesów z prowincji” ,
Inspektorzy i prowincje przybierali większe znaczenie. Punkt zwrotny był przewidziany na kilka lat. Już podczas spotkania w dniu 12 lipca 1897 r. Ks. Rua wskazał członkom Kapituły Najwyższej, „że konieczne będzie, aby zgodnie z odpowiednimi zasadami dać Inspektorom i ich Kapitułom przyjęcie nowych domów, ponieważ Kapituła Wyższa nie może kontynuować pośród tak wielu biznes badania aplikacji, które są tak liczne, że powodują nieobliczalną stratę czasu ». [509]Trzeba było zdecentralizować. Ks. Rua skorzystał z okólnika z 19 marca 1902 r., Aby powiadomić inspektorów o tym, czego się od nich oczekuje. To było bardzo jasne i wymagające. „Przede wszystkim napisał, aby z mocną ręką utrzymać w każdym domu doskonałe przestrzeganie zasad i prawdziwego ducha Ks. Bosko. Tu leży kamień węgielny przyszłości naszej firmy. Jeśli inspektorzy nie będą czujni lub słabi, w krótkim czasie zostanie wprowadzony jakiś nieporządek, prowincja upadnie, a całe Zgromadzenie ucierpi. Pamiętajcie, że jest to prawdopodobnie największa odpowiedzialność, jaką mają przed Bogiem, i że w swoich prowincjach szkolą absolwentów teologii, filozofii, literatury, nauk ścisłych itp. dla każdej gałęzi nauczania i głoszenia, bez czekania na wszystko, co nadejdzie z Turynu ». Rozpoczęła się regionalizacja Stowarzyszenia Salezjańskiego.
Wieczorem 2 września Kapituła Generalna głosowała za ważnymi decyzjami w sprawie formacji duchownych. Do tego momentu, po filozofii, większość z nich studiowała teologię pozostając w różnych kolegiach. Teraz trzeba było stworzyć odpowiednich studentów teologicznych, aby poprawić ich formację. Wniosek został zatwierdzony: „Kapituła Wyższa ustanowi studentów teologicznych, jeśli uzna to za stosowne, w służbie jednej lub więcej prowincji”. Ponieważ, jak zauważyła komisja odpowiedzialna za problem, przy tej decyzji domy zostałyby pozbawione ważnej pomocy udzielonej przez duchownych, zaproponowano, aby pod koniec studiów filozoficznych i przed teologią zostali wysłani na trzy lata do pracy w jednostce. działa. Kapituła wyraziła zgodę. Ks. Rua mógł napisać w raporcie z 19 marca 1902 r .: „Zdecydowano, że po zakończeniu filozofii duchowni wykonają trzyletnią praktyczną pracę w domach naszego pobożnego społeczeństwa, a po tym trzyletnim okresie wycofają się z czteroletniej kadencji w domach studenckich, aby poważnie poczekać na teologię, czyniąc cały kurs dogmatyczny, sakramentalne, moralne itd. ” I przedstawił powód: „Było koniecznością odczuwać, że nasi duchowni byli dobrze wyszkoleni w świętych naukach; tym bardziej pilne było zapewnienie, ponieważ nawet przez kompetentne władze kościelne dokonano już obserwacji na ten temat ”. W rzeczywistości rzymska kongregacja biskupów i bywalców oraz sam Leon XIII wyrazili ubolewanie z powodu niewystarczającej formacji salezjańskiej. a po tym trzyletnim okresie czteroletnia kadencja w domach studenckich ma zostać wycofana, aby poważnie oczekiwać teologii, czyniąc cały kurs dogmatyczny, sakramentalny, moralny itd. ” I przedstawił powód: „Było koniecznością odczuwać, że nasi duchowni byli dobrze wyszkoleni w świętych naukach; tym bardziej pilne było zapewnienie, ponieważ nawet przez kompetentne władze kościelne dokonano już obserwacji na ten temat ”. W rzeczywistości rzymska kongregacja biskupów i bywalców oraz sam Leon XIII wyrazili ubolewanie z powodu niewystarczającej formacji salezjańskiej. a po tym trzyletnim okresie czteroletnia kadencja w domach studenckich ma zostać wycofana, aby poważnie oczekiwać teologii, czyniąc cały kurs dogmatyczny, sakramentalny, moralny itd. ” I przedstawił powód: „Było koniecznością odczuwać, że nasi duchowni byli dobrze wyszkoleni w świętych naukach; tym bardziej pilne było zapewnienie, ponieważ nawet przez kompetentne władze kościelne dokonano już obserwacji na ten temat ”. W rzeczywistości rzymska kongregacja biskupów i bywalców oraz sam Leon XIII wyrazili ubolewanie z powodu niewystarczającej formacji salezjańskiej. „Było koniecznością odczuwać, że nasi duchowni byli dobrze wyszkoleni w świętych naukach; tym bardziej pilne było zapewnienie, ponieważ nawet przez kompetentne władze kościelne dokonano już obserwacji na ten temat ”. W rzeczywistości rzymska kongregacja biskupów i bywalców oraz sam Leon XIII wyrazili ubolewanie z powodu niewystarczającej formacji salezjańskiej. „Było koniecznością odczuwać, że nasi duchowni byli dobrze wyszkoleni w świętych naukach; tym bardziej pilne było zapewnienie, ponieważ nawet przez kompetentne władze kościelne dokonano już obserwacji na ten temat ”. W rzeczywistości rzymska kongregacja biskupów i bywalców oraz sam Leon XIII wyrazili ubolewanie z powodu niewystarczającej formacji salezjańskiej.
Czasami w Zgromadzeniu wina tego wszystkiego była przypisywana Kapitule Najwyższej. Ks. Rua wyraźnie odpowiedział na to oskarżenie rano 3 września. Jego przemówienie do członków Kapituły Generalnej zasługuje na wspomnienie. Jak zawsze Ksiądz Bosko służył mu jako wzór:
Wiele razy nasz dobry Ojciec namawiał nas, abyśmy unikali ducha sprzeczności, krytyki, reform i pragnęli zawrzeć to zalecenie wśród specjalnych uwag, które On daje swoim dzieciom: aby uniknąć swędzenia reform. Powtarzam ci to zalecenie. Krytyka przełożonych jest fatalna dla społeczności, zwłaszcza jeśli pochodzi od dyrektorów lub inspektorów. Podmioty pozostają niewzruszone przez posłuszeństwo, będą nieufne przełożonym, tak jak ty, twoja własna władza byłaby między nimi. Tej krytyki przełożonych należy nie tylko unikać, ale także przeciw własnym kolegom i poprzednikom. Ich praca nie powinna być krytykowana: informujcie się o metodach, które stosowali; nie burzyć ani nie reformować budynków, chyba że co najmniej dwa lata ustalonej konieczności. Unikaj krytyki wobec swoich pracowników. Jest to znak dumy: myślimy, że oni również mają powód i oczy, aby widzieć i sądzić; jest sprzeczne z miłosierdziem zawsze chcieć narzucić swoją opinię; uważaj, aby nie wyrzucać sobie zarzutów, słuchając swojego złego nastroju; w przypadku podjęcia niezbędnych informacji. Ksiądz Bosko był także godny podziwu, chwaląc i okazując zadowolenie z pracy swoich pracowników: to służyło jako zachęta do służby i pogodziła ich miłość.[510]
Tego samego ranka odbyła się debata na temat studiów uniwersyteckich duchownych. Okólnik Kongregacji Biskupów i Regularników, skierowany do biskupów i przełożonych generalnych (21 lipca 1896 r.), Zakazał świeckim i regularnym duchownym wstępowania na uniwersytet przed ukończeniem studiów filozoficznych i teologicznych. Na ich umysły mogą negatywnie wpływać książki, profesorowie i środowisko. Nawet salezjanie powinni się zgłosić. Ale jak możemy skłonić współbraci do rezygnacji z wznowienia studiów literackich lub naukowych po siedmiu latach porzucenia (trienio filozofii i cztery lata teologii)? W kolegiach salezjańskich brakowało tytułów akademickich; zewnętrzni profesorowie powinni byli być wykorzystywani, kosztem i na niekorzyść ducha i studiów młodzieży. Odpowiedzialna komisja zwróciła się zatem o zatwierdzenie artykułu regulacyjnego w następujący sposób: „Duchowni o kwalifikacjach wymaganych i uznanych za zdolnych przez przełożonych mogą, po ukończeniu filozofii, uczęszczać na studia uniwersyteckie i inne wyższe studia”. Konieczne było zatem zwrócenie się do Zgromadzenia Biskupów i Braci Regularnych o dyspensę, konieczną ze względu na szczególne warunki Stowarzyszenia Salezjańskiego. Na pytanie postawione przez komisję, na 146 głosujących, 131 odpowiedziało tak, 9 nie, 6 wstrzymało się od głosu. Ks. Rua w następnych tygodniach przedstawi dobrze uzasadnioną prośbę Kongregacji Rzymskiej, uczęszczać na studia uniwersyteckie i inne wyższe studia ». Konieczne było zatem zwrócenie się do Zgromadzenia Biskupów i Braci Regularnych o dyspensę, konieczną ze względu na szczególne warunki Stowarzyszenia Salezjańskiego. Na pytanie postawione przez komisję, na 146 głosujących, 131 odpowiedziało tak, 9 nie, 6 wstrzymało się od głosu. Ks. Rua w następnych tygodniach przedstawi dobrze uzasadnioną prośbę Kongregacji Rzymskiej, uczęszczać na studia uniwersyteckie i inne wyższe studia ». Konieczne było zatem zwrócenie się do Zgromadzenia Biskupów i Braci Regularnych o dyspensę, konieczną ze względu na szczególne warunki Stowarzyszenia Salezjańskiego. Na pytanie postawione przez komisję, na 146 głosujących, 131 odpowiedziało tak, 9 nie, 6 wstrzymało się od głosu. Ks. Rua w następnych tygodniach przedstawi dobrze uzasadnioną prośbę Kongregacji Rzymskiej,[511], który 21 grudnia udzieli pożądanej dyspensy przez trzy lata, ograniczając ją do osób uznanych za odpowiednie do nauczania i ze wszystkimi niezbędnymi środkami ostrożności.
Podczas otwarcia wieczornej sesji 3 września ks. Rua mówił o radości i spokoju, jakie Ks. Bosko zaszczepił we wspólnocie. Dlatego wszyscy wokół niego byli szczęśliwi:
Jak wyglądamy jak on? Pierwsza połowa: dokładność w praktykach pobożności, bez których szczęście i miłość nie mogą królować w nas ani w naszych domach. Ci, którzy wprowadzają w błąd dobroczynność, pozwalając jej posunąć się za daleko, byliby w błędzie. Drugi oznacza: mieć zasady przestrzegane w przyjemny i kochający sposób. Trzeci sposób: okazanie troski także w promowaniu dobra fizycznego pracowników; aby zapobiec ich ewentualnym potrzebom w przypadku smutku, niedyspozycji itp. Po czwarte: nie bądź zbyt wytrwały w swoich pomysłach. Nawet podczas spotkań można usłyszeć ich opinię i podążać za nią, gdy nie ma niebezpieczeństwa złych konsekwencji. Pokaż pewną miękkość charakteru. Więc kontynuujesz pokój, spokój i radość. [512]
Rankiem 4 września ks. Rua wydał kilka zaleceń dotyczących „miłości braterskiej”. Uznał za konieczne „pomagać sobie wzajemnie i wspierać, pomagać i rozpowszechniać nasze dzieła i prace naszych współbraci”. Podał również kilka konkretnych przykładów: rozpowszechnianie katolickich czytań , uciekanie się do salezjańskich sklepów z artykułami biurowymi, spłacanie długów w domach salezjańskich, uiszczanie opłaty za domy nowicjatu. [513] Jako podstawę wieczornego zgromadzenia tego dnia, uznał za stosowne wyrazić swoją opinię na temat sposobu rekrutacji Współpracowników i współbraci. Jak już zrobił Ksiądz Bosko, uprościł (za dużo?) Rzeczy dla współpracowników.
Związek Współpracowników był bardzo bliski sercu Księdza Bosko i starał się go coraz bardziej rozpowszechniać. Musimy go naśladować w tym. Aby to zrobić, nie trzeba ich konsultować; po prostu wyślij Zasady. Kiedy już znasz jakąś osobę o dobrych intencjach, wyślij jej dyplom. Aby uniknąć duplikatów, zapytaj, czy otrzymałeś biuletyn, nie wspominając o obowiązkach, ale powiedzieć, że jest to tylko kwestia robienia czegoś dobrego, nie będąc zmuszonym do sumienia ». Musimy zwiększyć liczbę współbraci, kontynuował ks. Rua. „Pierwsza połowa: sprawić, by ludzie docenili sprawy Towarzystwa, by często mówić o Księdzu Bosko, o misjach i innych dziełach salezjańskich. Nie zachęcajcie się fałszywymi obietnicami, ale zachęcajcie do wielkodusznych uczuć, aby objąć życie religijne, które jest życiem w ofierze. Drugi sposób: kwestionować proboszczów, z którymi możemy być w związku, aby sprawdzić, czy mają w zasięgu wzroku osoby dorosłe, które mogą być koadiutorem lub znajomym; następnie zaopiekuj się nimi, a tym samym pokochaj nasze Towarzystwo. Wszyscy jesteśmy tym zainteresowani. [514]
Każda jego interwencja podczas tej Kapituły generalnej ukazuje uporządkowany, klasyfikujący, logiczny duch Ks. Rua i chęć wiernego podążania śladami Ks. Bosko.
17 maja 1903 r. „Będzie zapisany złotem w annałach naszego Zgromadzenia”, ogłosił ks. Rua w „liście budującym” salezjanów z 19 czerwca. [515] Tego dnia kardynał Agostino Richelmy, na prośbę ks. Rua, przystąpił do uroczystej koronacji obrazu Maryi Wspomożycielki w jego sanktuarium w Turynie. [516]Nabożeństwo ks. Rua do Maryi Wspomożycielki było znane. Na przykład 20 stycznia 1900 r. Napisał do współbraci: „Z wstawiennictwa Maryi Wspomożycielki musimy mieć nadzieję na światło, siłę woli, wigor dla ciała, dobrobyt w przedsiębiorstwach i wszystkie te pomoce doczesne, które są niezbędne dla naszego domy. Czy dostajesz tyle łask naszym Współpracownikom, jak otrzymasz od nas twoich pierworodnych synów, jeśli wzywamy cię i prawdziwie czcimy jako dobre dzieci? [517]
Pomysł ukoronowania wizerunku Maryi Wspomożycielki przyszedł do kapłana Oratorium w 1902 roku. Ks. Rua natychmiast uczynił go swoim. Przedsięwzięcie nie było proste: dla tego szczególnego rytuału wymagane było poparcie Rzymu. Przełożony Generalny postanowił wykorzystać jubileusz Leona XIII, który 20 lutego wszedł w swój dwudziesty piąty rok pontyfikatu, rzadkie wydarzenie w historii papieży. Salezjanie chcieli uczcić jubileusz ze szczególnym naciskiem. Zainspirowany przez ks. Rua, Biuletyn Salezjański, przedstawił propozycję wszystkim dyrektorom i dyrektorom różnych dzieł salezjańskich, aby otworzyć wśród młodych ludzi prenumeratę, która zostanie połączona w wielki album, który zostanie przedstawiony Papieżowi z ofiarą św. Piotra. Nazwiska subskrybentów zostałyby zapisane w albumie za minimum dziesięć centów. W rezultacie powstały dwa duże wolumeny z 70 000 podpisów i suma 12 400 lirów. Ks. Rua postanowił przedstawić wszystko osobiście Leonowi XIII w towarzystwie delegacji młodych ludzi. Przy tej okazji poprosiłby go o wydział koronacji Maryi Wspomożycielki w sanktuarium w Valdocco.
Opuścił Turyn pod koniec grudnia 1902 r. W towarzystwie czterech księży salezjańskich, dwóch studentów i dwóch rzemieślników, wybranych przez jego towarzyszy w tajnym głosowaniu. Przesłuchanie zostało przyznane na 5 stycznia 1903 r. Prokurator generalny w Turynie Giovanni Marenco połączył się z dwoma młodymi Rzymianami, którzy reprezentowali, jednym z oratorium świątecznym i drugim z Hospicjum Najświętszego Serca. Z początku tylko Ks. Rua został przyjęty. Wyjaśnił papieżowi powód swojej wizyty, która była hołdem jubileuszowym w imieniu trzech rodzin Ks. Bosko; mówił o zbliżającym się Kongresie Współpracowników Salezjańskich, o który poprosił o specjalne błogosławieństwo; w końcu wydał prośbę o koronację. Potem wprowadzono jego towarzyszy. Dwóch młodych ludzi z Turynu przedstawiło papieżowi albumy i ofiarę św. Piotra. A rozmowa odbyła się w spokojny sposób. Ku wielkiej satysfakcji ks. Rua, Leon XIII zakończył słowami opisanymi przez kronikę: „Twój przełożony mówi nam, że uczynił tak wiele dobrego z Pobożnym Związkiem Współpracowników, że dzięki niemu wiara jest podtrzymywana u wielu krajów, zwłaszcza z nabożeństwem do pomocy chrześcijanom. Została nam przedstawiona petycja dotycząca rozwoju tego nabożeństwa, którą witamy. Przyznaliśmy łaskę. Zastrzegamy sobie tylko, aby zbadać, jak kontynuować wdrażanie ”. Po odejściu ks. Rua był rozkoszny. Została nam przedstawiona petycja dotycząca rozwoju tego nabożeństwa, którą witamy. Przyznaliśmy łaskę. Zastrzegamy sobie tylko, aby zbadać, jak kontynuować wdrażanie ”. Po odejściu ks. Rua był rozkoszny. Została nam przedstawiona petycja dotycząca rozwoju tego nabożeństwa, którą witamy. Przyznaliśmy łaskę. Zastrzegamy sobie tylko, aby zbadać, jak kontynuować wdrażanie ”. Po odejściu ks. Rua był rozkoszny.
Pytanie nie trwało długo. 17 lutego przybył Motu Propriodo kardynała Richelmy'ego, arcybiskupa Turynu. Papież zarządził koronację obrazu i oddelegował go do kontynuowania, zgodnie z obrzędem, w jego imieniu i jego autorytetem. Według don Keria, dokument kontynuował następujące wyrażenia: „Kiedy umiłowany syn Michele Rua, Przełożony Generalny Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego, w jego imieniu i całej rodziny salezjańskiej, udzielił nam ciepłej i pokornej prośby, ponieważ w tym roku w którym z radością obchodzimy dwudziesty piąty nasz pontyfikat, chcieliśmy ukoronować ten czczony obraz, My, którzy nie mamy nic droższego i słodszego niż widzenie pobożności sierpniowej Matki Bożej coraz bardziej rośnie każdego dnia wśród ludu chrześcijańskiego, chętnie oceniam dobrze, aby spełnić prośbę ”. [518]Wiadomość została przyjęta z entuzjazmem przez ludność. Komitet kobiet przejął kontrolę nad koronami jubilera w mieście.
W dniach 14-16 maja w Turynie-Valdocco miał się odbyć trzeci Międzynarodowy Kongres Salezjanów Współpracowników. Arcybiskup Turynu miałby prezydencję honorową, ks. Rua, rzeczywistą prezydencję. Wydarzenie przyniosłoby tłum przyjaciół i darczyńców Ks. Bosko do miasta. [519] Święto koronacji umieszczono w ostatnim dniu Kongresu, 17 maja. Niech sam ks. Rua da nam zadanie opisania tego pamiętnego dnia.
Od drugiej w nocy pielgrzymi zaczęli pędzić do drzwi Sanktuarium. Nigdy nie było tak dużego tłumu w kościele, na placu Maryi Wspomożycielki i w całym okręgu Valdocco; i, jak wyraził to nasz kardynał cesarz, arcybiskup, wszyscy myślą, że wszyscy pragną ujrzeć czoło Królowej Niebios Augusta otoczone bogatym diademem. Wreszcie nadchodzi ten upragniony moment. JE Kard. , ze szczytu sceny, wypowiada słowa rytuału:Sicut te coronamus in terris, ita a Christo coronari mereamur in coelis [ Koronując cię na ziemi, możemy zasłużyć na koronację Chrystusa w niebie]. Dla tych akcentów nie można powstrzymać pobożności, a entuzjazm wiernych, który burzy się w gromkie brawa, z każdej klatki piersiowej wyrywa krzyk Viva Maria Ausiliatrice ! a chór tysięcy głosów intonuje wielką antyfonę: Corona aurea super caput ejus[Złota korona na głowie]. Co dziwnego, że łzy płynęły obficie z jej oczu podczas tej demonstracji wiary, pobożności i miłości do Maryi? Nie mogę ci powiedzieć nic więcej, ponieważ słowa nie służą do wyrażania radości tej chwili, bardzo słodkiej ekstazy, w której wszystkie serca są pochłonięte, zgiełku uczuć, żarliwości modlitw, które wznoszą się do naszej słodkiej Matki.
Funkcja koronacji dobiegła końca, ale ta nieskończona fala ludzi nie ginie; pragnie rozszerzyć swoją pobożność na potężną Pomoc chrześcijan, dlatego atakuje poświęconą jej świątynię, która rozbrzmiewa przez cały dzień pieśniami i modlitwami. Wieczorem mieszkańcy Turynu i pielgrzymi gromadzą się w dzielnicy Valdocco, aby obejrzeć uroczystą procesję, w której koronowany posąg Maryi Wspomożycielki jest triumfalnie prowadzony ulicami miasta i otrzymuje błogosławieństwo Świętego. Sacramento, które przekazuje się z ołtarza i od głównych drzwi kościoła, a następnie nowe gromkie brawa i śpiewanie pochwał dla SS. Sacramento i wspaniała królowa. Jest już późno w nocy, a tłum nadal cieszy się spektaklem oświetlania kościoła, placu i niemal całego Turynu, i nie wydaje się wiedzieć, jak oderwać się od Maryi Wspomożycielki. Przez dziesięć dni trwały pielgrzymki wielbicieli, którzy przybyli także z odległych regionów, aby oddać cześć ukoronowanej Dziewicy.[520]
Ta wzruszająca relacja z wydarzenia pokazuje, jak ukoronowanie Dziewicy Pomocy Chrześcijanom dotknęło serca pobożnego Ks. Rua.
20 lipca 1903 r. Papież Leon XIII zmarł między dziewiątą a dziesiątą kapitułą generalną. 4 sierpnia Pius X zajął jego miejsce, składając mu hołd, przy wsparciu karty. Rampa w Bolonii, ks. Rua starał się złagodzić dekret Świętego Oficjum, który zabronił dyrektorom salezjańskim wyznawania swoich pracowników. [521]
26 września karta. Svampa napisał do karty. Rampolla, opiekun Towarzystwa Salezjańskiego, tak pomyślany list, którego dał kopię ks. Rua:
Nie ukrywam przed wami, że w ostatnich latach salezjanie byli bardzo upokorzeni znanym dekretem Świętego Oficjum, który przybył nagle i bardzo poważnie, bardzo denerwując ciało dyscyplinarne, które regulowało instytut od czasów Ks. Bosko. Ks. Rua, człowiek niezwykłych cnót, któremu jego dzieci z ufnością przyznały się do jego sumienia, i który w swoich częstych wizytach w domach zbawiennie wpływał na kształtowanie się dusz, ponieważ trybunał pokuty został nagle pozbawiony zdolności do wyznawania swoich poddanych : i wszyscy przełożeni (lub dyrektorzy) dla swoich pracowników. Ten środek został podjęty bez wysłuchania samego ks. Rua i bez uwzględnienia szczególnej natury salezjanów, w którym dyrektorzy (a wraz z nimi prowodyr generalny) mają więcej niż urząd duchowych ojców, pozostając prefektom, radnym i najwyższej radzie, zadanie części rygoru i kary. Byłem świadkiem ogromnej kary, jakiej doświadczyli salezjanie w tej bolesnej sytuacji i przykładnego posłuszeństwa, z jakim postępowali zgodnie z bezwzględnymi nakazami Najwyższego.[522]
Kardynał Rampolla obiecał interweniować u Papieża.
Ks. Rua czekał na koniec października, aby udać się do Rzymu i został przyjęty przez Piusa X 3 listopada. Przedstawił Papieżowi trzy prośby, które można podsumować w następujący sposób: a) że sam podczas podróży mógł wyznać tych, którzy go poprosili; b) że w przypadku oczywistej konieczności dyrektorzy salezjańscy mogą wyznać tym, którzy do nich zwracali się; c) aby, jeśli to konieczne, Córki Maryi Wspomożycielki i ich uczniowie mogli zbliżyć się do spowiedników salezjańskich. Podczas długiego, niezwykle serdecznego spotkania twarzą w twarz Papież napisał na dole kartki: Juxta preces; pro gratia. Ex aedibus Vaticanis, die 3 novembris 1903, Pius PP X , formuła, która oznacza, że udzielił żądanych łask. [523]
W ten sposób papież złagodził skutki dekretu Świętego Oficjum, które w ogóle nie zostało cofnięte. Trzeba dodać, że ks. Rua użył tego przywileju z najwyższą dyskrecją i odmówił przyznania się salezjanom, którzy przyjęli zwyczaj zwracania się do niego.
Dziesiąta Kapituła Generalna Stowarzyszenia Salezjańskiego, zwołana przez ks. Rua 6 stycznia 1904 r. W Turynie-Valsalice na 23 sierpnia, została przygotowana ze szczególną starannością. [524] Don Francesco Cerruti byłby moderatorem, a głównym celem było wybranie członków Kapituły Najwyższej, której mandat zakończył się pod koniec sierpnia; ponadto zamierzano dokonać przeglądu i uporządkować decyzje podjęte w poprzednich rozdziałach. [525]
Po raz pierwszy w historii Zgromadzenia Kapituła Generalna składała się wyłącznie z inspektorów i delegatów prowincjalnych, a nie z dyrektorów domów. Ta nowość oznaczała wstępną organizację kapituł prowincjalnych, jednostek prawnych dotychczas nieznanych w świecie salezjańskim. Dlatego też ks. Rua, tego samego dnia 6 stycznia, podpisał również broszurę informacyjną i normalną dotyczącą sposobu przygotowania się do Kapituły Generalnej. [526]W dokumencie ustalono zasady dotyczące składu i celu kapituł prowincjalnych. Pod przewodnictwem inspektora zgromadziłyby wszystkich dyrektorów prowincji i delegata każdego domu wybranego przez społeczności. Tekst ks. Rua określił także rolę tych rozdziałów: po pierwsze, musieli oni wybrać delegata prowincjalnego i jego zastępcę na Kapitułę generalną; po drugie, dla Włoch mieli za zadanie mianować mistrza nowicjuszy i członków komisji odpowiedzialnej za dopuszczenie do głosowania; w końcu musieli przedstawić propozycje przedstawienia Kapitule generalnej.
Przygotowania do Kapituły Generalnej poszły gładko. Jednak z trzydziestu pięciu ówczesnych prowincji kanonicznych tylko trzydziestu dwóch wysłało swoich przedstawicieli do Turynu: zaginęły prowincje Ekwadoru, Salwadoru i Stanów Zjednoczonych, których przedstawiciele byli nieobecni z powodu choroby lub z powodu siły wyższej. Podczas sesji przygotowawczej, wieczorem 23 sierpnia, ks. Rua zasugerował, aby pierwszym aktem zgromadzenia było wysłanie telegramu synowskiego uległości do Ojca Świętego, aby błagać o jego błogosławieństwo w pracy Kapituły. Telegram napisany przez Don Bertello został wysłany natychmiast. [527]Następnie ks. Rua pozdrowił członków Kapituły po ojcowsku: „Myśl Ks. Bosko, który był prawdziwie człowiekiem Bożym i miłosierdzia, miłości, która musi przeniknąć wszystkie nasze dyskusje, skłoniła mnie do wezwania tego rozdziału tutaj, w Valsalice, gdzie spoczywa jego czczone szczątki ”. I zalecił, aby różne pytania były traktowane spokojnie i dobroczynnie, nie obrażając nikogo obecnego lub nieobecnego, „pewnym, że poruszyły go najlepsze intencje”.
Początkowo zdecydowano także o aktywnym udziale przybyłych z Ameryki Południowej kapituły biskupów Cagliero i Costamagna, a więc po weryfikacji i rozwiązaniu niektórych wątpliwych przypadków ogólna liczba kapitulnych osiągnęła sześćdziesiąt pięć jednostek.
W dniu 24 sierpnia odbyły się wybory dla członków Kapituły Najwyższej, które potwierdziły wszystkich urzędujących członków. Następnego dnia Przełożony Generalny przekazał tę wiadomość salezjanom na całym świecie, usilnie wzywając ich do dalszej modlitwy „o szczęśliwy wynik jednego z najważniejszych wydarzeń dla naszego pobożnego społeczeństwa”. [528] W efekcie, Kapituła poświęciła się trudnemu problemowi klasyfikacji poprzednich rezolucji, odróżniając je w artykułach zwanych „organicznymi”, mających wartość konstytucyjną, oraz w artykułach czysto regulacyjnych, problem, który z drugiej strony nie może być doprowadzony do dobrego stanu end. Redact, ad experimentum, Rozporządzenie Kapituł Generalnych, nota prawna dotycząca Prowincji lub Prowincji, Rozporządzenie dla nowicjatów i Studentów filozoficznych oraz Program regulacji dla studentów teologicznych. [529] Rozdział zakończył się 13 września, po 33 walnych zgromadzeniach.
Ks. Rua często interweniował podczas zgromadzeń. Jak mówią świadkowie, wszyscy słuchali go religijnie. Niestety, z tych interwencji, zawsze krótkich według jego stylu, pozostały tylko schematyczne notatki sekretarzy i tych, które sam zapisywał z dnia na dzień w notatniku z autografem zatytułowanym Zalecenia wydane podczas X Kapituły Generalnej . [530] Przytaczamy niektóre z nich, które wydają nam się bardziej reprezentatywne dla twoich obaw.
Ks. Rua interweniował po południu 25 sierpnia na temat używania języka włoskiego. Zaprosił współbraci spoza Włoch do przestudiowania go z trzech powodów: „a) ponieważ jest to język Domu Matki, naszego czcigodnego Ojca D. Bosco i Papieża; b) ponieważ będzie to sposób na łatwiejsze zrozumienie nas w przyszłych spotkaniach Kapituły Generalnej; c) ponieważ ułatwi to relacje badanych z przełożonymi wyższymi, ponieważ nie zawsze mogą osobiście ich odwiedzić lub uczyć się ich języka. Nalegaj, aby przełożeni domów za granicą zaszczepili w swoich pracownikach, którzy piszą do starszych przełożonych po włosku lub po łacinie: z tego możemy oprócz tych pochodzących z Włoch, którzy będą mogli pisać w języku narodu, aby udowodnić swój zysk gdzie są ».[531]
26 sierpnia rano polecił inspektorom przyjmowanie kapelanów i innych podobnych zastosowań poza domem tylko z wielką ostrożnością. Są akceptowane tylko pod nieobecność miejscowych kapłanów, którzy są w stanie pełnić te funkcje, ale porzucają je natychmiast, jeśli świecki kapłan jest w stanie się nimi zająć. Pozwoli to uniknąć zazdrości miejscowego duchowieństwa i zaniedbania w wewnętrznych interesach domu salezjańskiego. Podczas sesji popołudniowej ks. Rua wezwał kapitulnych do uważnego rozważenia comiesięcznych lub nadzwyczajnych listów Kapituły Najwyższej, a także wszystkich drukowanych materiałów przesłanych do domów przez nią.
31 sierpnia po południu ks. Rua obszernie opowiedział o konferencjach św. Wincentego a Paulo. Stowarzyszenie Salezjańskie wiele zawdzięcza tym instytucjom, zauważył: „Dla nich salezjanie weszli do Francji, a dla nich wiele dzieł salezjańskich, a zwłaszcza w obu Amerykach, zostało i zostało skutecznie udzielonych. Nasz drogi ojciec, Ks. Bosko, bardzo lubił tę pracę i mówił o niej z prawdziwym entuzjazmem. Monsignore Davide z relacji Riccardi zwykł mawiać, że ci, którzy czynią jałmużnę rozsądnie, nadal są Lordami Konferencji, ponieważ nie tylko celują w materiał, ale także przede wszystkim w dobro duchowe i nie zadowalają się składaniem jałmużny, ale oni odwiedzają ubogich Chrystusa i są zainteresowani ich niedolami.[532]
W tym roku (1904) modernistyczne pytanie ożywiło dyskusje katolickich intelektualistów. 16 grudnia 1903 r. Święte Oficjum umieściło cztery książki prof. Alfred Loisy. „Współcześni” zwolennicy profesora i ich konserwatywni przeciwnicy zajmowali się historycznością Ewangelii. Postępowcy kwestionowali stanowiska papieża i jego kurii, uważanych za nudne. W tym kontekście rozumiemy, dlaczego podczas sesji popołudniowej 2 września ks. Rua mówił o szacunku należnym Papieżowi i władzom rzymskim: „Szczególnie polecił Inspektorom, którzy podczas swoich wizyt we wszystkich ćwiczeniach niemych, na konferencjach, wieczornych kazaniach itp., zaszczepić współbraciom i młodzieży miłość do Najwyższego Papieża Wikariusza Jezusa Chrystusa i do Zgromadzeń Rzymskich, które są jego organem. Nasz czcigodny Ojciec D. Bosco zwykł mawiać: Strzeżcie się tych, którzy przychodzą, aby przemawiać do nas przeciw Papieżowi i Kongregacjom Rzymskim. Utrzymujcie ich jako wrogów Kościoła i dusz. Ksiądz Bosko zawsze był pełen szacunku dla Świętego Papieża i zawsze okazywał ten szacunek Papieżowi. Dlatego jesteśmy także godnymi dziećmi takiego ojca ».[533]
Rankiem 5 września, podczas opracowywania przepisów dla inspektorów, ks. Rua wezwał ich, aby podjęli formację dyrektorów do serca: podczas wizyt spędzali niezbędny czas z nowymi dyrektorami; otrzymują raporty, a po konferencji regulacyjnej wszystkim pracownikom domu nadal rozmawiają z nimi osobno i udzielają odpowiednich porad z wielkim ojcostwem. Przede wszystkim starają się zaszczepić miłość świętej władzy i skrupulatny szacunek dla najmniejszych obrzędów. Razem z nimi czytają zasady dyrektorów i sprawdzają, czy je przestrzegają. Następnie przeczytaj również inne przepisy dotyczące punktów, które ich dotyczą, i zacznij od najwłaściwszych obserwacji dla dobra domu. Proszę zapytać, czy dyrektorzy regularnie odwiedzają klasy i laboratoria, jeśli sprawdzą dzienniki. Upewnij się, że organizują regularne konferencje i wypełniają wszystko, co jest konieczne w domach salezjańskich. W szczególności sprawdzają, czy dyrektorzy troszczą się odpowiednio o personel: w rzeczywistości dobro współbraci jest głównym obowiązkiem każdego dyrektora.
Ks. Rua powrócił do tematu po południu 5 września, tym razem zwracając się do reżyserów: „Reżyser nie jest zbyt surowy ani protekcjonalny. Niektórzy błędnie wierzą, że aby zdobyć duszę swoich pracowników, trzeba z nimi porozmawiać o spacerach, przekąskach itp. Śledź środek drogi i nie wprowadza się nadużyć. W ten sposób zostanie zachowany duch naszego najsłodszego założyciela i ojca ”. [534] W tych instrukcjach odnajdujemy ks. Rua „żywą władzę” i uważnego gościa stowarzyszonych domów, gdy był prefektem generalnym Zgromadzenia.
Zgromadzenie salezjańskie stało się teraz międzynarodowe. W dniu 6 września ks. Rua zainteresował się tym: „W celu lepszego utrzymania pokoju i spokoju w domach i zapobieżenia złym nastrojom, szczególnie zlecił Inspektorom zapobieganie sporom narodowym. Nigdy nie chwalcie się waszym narodem z pogardą dla innych. We wszystkim jest dobro i zło. Następnie zalecił, abyśmy nie palili w naszych domach. Ksiądz Bosko nie chciał palić, ponieważ powiedział, że inne rzeczy przychodzą z paleniem. Umiarkowane jest także użycie tytoniu [tabaka]. Każdy, kto już zawarł ten zwyczaj, jeśli nie może go całkowicie porzucić, używa go w tajemnicy. Przede wszystkim unikaj oferowania ich innym ». [535]
9 września, przed przejściem do porządku obrad, organ nadzoru udzielił głosu Don Stefano Trione w sprawie włoskich emigrantów. Ks. Trione zakończył z dwiema nadziejami: 1 ° zdobyć sympatię kolonii włoskich poprzez rozpowszechnienie języka ojczystego i ustanowienie sekretariatów dla emigrantów, kapelanów portowych itp.; 2 ° ustanowić stałą komisję emigracyjną. Ks. Rua z zadowoleniem przyjął propozycje ks. Trione, który wyznaczył na przewodniczącego terenów oczekiwanej komisji, z zadaniem wyboru członków w porozumieniu z Kapitułą Najwyższą: „Życzę tak bardzo, tak bardzo, że pracujemy na rzecz tych naszych Włochów. Nie możemy być zniechęceni, z wytrwałością możemy zrobić wszystko: uczyć [przykład] Don Coppo w Nowym Jorku. Pan zapewne zorganizował dla naszych biednych emigrantów, razem z Polakami i Irlandczykami bądźcie siewcami i konserwatystami wiary w dziewiczych narodach amerykańskich, a to dzięki naszej pracy wśród emigrantów. Zaleca także opiekę nad emigrantami innych narodów ».[536]
Tego samego dnia ks. Rua wypowiedział się przeciwko rodzinnym wakacjom. Dopiero po kilku latach nieobecności inspektor może pozwolić współbraciom spędzić najwyżej osiem dni w rodzinie. Wyjątkowo możesz upoważnić go do spędzenia tam piętnastu dni. Inspektor odnotowuje te zezwolenia i pyta o nadużycia. W razie potrzeby zwróć na nie uwagę i niezwłocznie je popraw.
Długa Kapituła Generalna zakończyła się hymnem wdzięczności za to, co udało się osiągnąć. Ks. Rua napisze w swoim okólniku: „przez dwadzieścia dni byliśmy ponownie łączeni, a inspektorzy byli z niecierpliwością oczekiwani w instytutach, w których pracowali, zwłaszcza na ćwiczenia duchowe. Jednak wszyscy członkowie Kapituły Generalnej pozostali w Valsalice do wieczora 13 września, kiedy śpiewano Te Deum ”.
Ks. Rua poczeka do następnego 19 lutego (1905), aby przekazać wyniki rozdziału 10 współbraciom. [537] Oczekiwanie na zgodę władz rzymskich. Ks. Rua pochwalił jakość debat zgromadzenia: „Słodką pociechą jest stwierdzenie, że spokojna, niewzruszona, prawdziwie braterska miłość i przykładna protekcjonalność w przypadku różnych opinii były cechami charakterystycznymi tego ostatniego rozdziału Generale, więc jeden ze starszych członków napisał do mnie, że te spotkania były naprawdę szkołami mądrości, pokory i miłości ”.
W okólniku wyjaśnił również, że 3 września, w obecności kardynała Richelmy'ego, otwarcie trumny Ks. Bosko na rekonesans przewidziane w procesach kanonicznych zostało dokonane w uroczystej formie, a kontemplacja jego cech głęboko dotknęła serca kapitulnych , Kapitanowie obawiali się, że autoryzacja nie dotrze na czas, więc nie można było zobaczyć ukochanej twarzy Ks. Bosko, pochowanej w pobliżu sali konferencyjnej. Ale było to, co zapewniało, więc tego dnia wszyscy członkowie Kapituły Generalnej mieli okazję kontemplować z łatwością śmiertelne szczątki Ks. Bosko. „Rzeczywiście, napisał ks. Rua, trumna została przewieziona do dużego salonu na parterze nowego budynku. Tam, po odprawieniu wielu Mszy św. W wyborach Jego błogosławionej duszy, około wpół do dziewiątej trumna została odkryta, a oczy ponad dwustu osób pojawiły się w ciele naszego dobrego Ojca, który nie widział od około siedemnastu lat. Został znaleziony bardzo dobrze zachowany; skóra i cera twarzy i rąk były nienaruszone. Ale oczy, które tak często wycelowały w nas z niewysłowioną dobrocią, zniknęły, a usta były również nieco otwarte z powodu obniżenia dolnej szczęki; w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». a oczy ponad dwustu osób pojawiły się w ciele naszego dobrego Ojca, który nie widział od około siedemnastu lat. Został znaleziony bardzo dobrze zachowany; skóra i cera twarzy i rąk były nienaruszone. Ale oczy, które tak często wycelowały w nas z niewysłowioną dobrocią, zniknęły, a usta były również nieco otwarte z powodu obniżenia dolnej szczęki; w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». a oczy ponad dwustu osób pojawiły się w ciele naszego dobrego Ojca, który nie widział od około siedemnastu lat. Został znaleziony bardzo dobrze zachowany; skóra i cera twarzy i rąk były nienaruszone. Ale oczy, które tak często wycelowały w nas z niewysłowioną dobrocią, zniknęły, a usta były również nieco otwarte z powodu obniżenia dolnej szczęki; w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». skóra i cera twarzy i rąk były nienaruszone. Ale oczy, które tak często wycelowały w nas z niewysłowioną dobrocią, zniknęły, a usta były również nieco otwarte z powodu obniżenia dolnej szczęki; w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». skóra i cera twarzy i rąk były nienaruszone. Ale oczy, które tak często wycelowały w nas z niewysłowioną dobrocią, zniknęły, a usta były również nieco otwarte z powodu obniżenia dolnej szczęki; w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ». w końcu postać Ks. Bosko zachowała prawie wszystkie cechy tego zdjęcia, które zostało zrobione w dniu jego śmierci. Niewątpliwie cieszyliśmy się, że znaleźliśmy go w takim stanie, ale jednocześnie bardzo nas dotknął, widząc, że przemijająca śmierć pozostawiła głębokie ślady w tych czczonych przebraniach ».
Według ks. Rua głównym rezultatem Kapituły były decyzje podjęte w odniesieniu do prowincji. 27 stycznia 1902 r. Utworzono 31 prowincji. [538] Stowarzyszenie Salezjańskie, do tej pory silnie scentralizowane w zależności od Kapituły Najwyższej, było regionalizowane dla dobra wszystkich. Ks. Rua zauważył w swoim okólniku:
Słusznie uznano za wielki postęp w naszym pobożnym społeczeństwie ustanowienie prowincji, które Stolica Apostolska zatwierdziła kanonicznie. Niezwykle dobrze jest mieć nadzieję, że zgromadzą się instytuty tego samego regionu i będą tymi samymi miejscami pod specjalnym nadzorem przełożonego, który reprezentuje Przełożonego Generalnego. Członkowie kapituły generalnej X, przekonani o znaczeniu tego podziału, dokładnie przeanalizowali obowiązki inspektorów i stosunki między nimi a domami, które są od nich zależne. Rezultatem była krótka regulacja, którą pośpiesznie wysłałem do każdego domu, nawet przed uzyskaniem jej zgody ze Stolicy Apostolskiej, aby teraz służyła jako przewodnik, zastrzegając sobie prawo do wprowadzenia później tych modyfikacji, które S. Zobacz, jak to właściwe. W związku z tym właściwe będzie, aby dyrektorzy zwracali się do inspektorów, ilekroć potrzebują personelu, specjalnej pomocy finansowej lub trudności z władzami kościelnymi lub cywilnymi. Nie wątpię, że inspektorzy dołożą wszelkich starań, aby przyjść z pomocą swoim pracownikom, a jeśli czasami nie mogą tego zrobić, zapewnią przynajmniej swoim dyrektorom, którzy będą prosić kapitułę wyższą o uzyskanie tego, czego sami nie mogą dać. Podobnie, inspektorzy zostaną poproszeni o licencje, o które poszczególni współbracia będą musieli się zwrócić. Składam najgorętsze śluby, ponieważ ze strony Inspektorów istnieje wszelkie zobowiązanie do praktykowania tej słodyczy i uprzejmości, z której Ksiądz Bosko był naszym nauczycielem, ze swojej strony współbracia przyzwyczaili się do rozpoznawania u przełożonych osoby Jezusa Chrystusa; w ten sposób zostaną ustanowione intymne i serdeczne relacje między przełożonymi i pracownikami, które zapewnią dobre zarządzanie Zgromadzeniem i pokój każdego członka.[539]
Dziesiąta Kapituła Generalna uczyniła Zgromadzenie Salezjańskie bardziej elastycznym, silniejszym i coraz bardziej przywiązanym do Ks. Bosko. Decentralizacja rządu była najważniejszym dziełem rektoratu Ks. Rua. W ten sposób Zgromadzenie będzie mogło stawić czoła, z mniejszym ryzykiem, ekspansji w krajach kultury nie-włoskiej.
Okres rektoratu Ks. Rua charakteryzuje się publikacją i zastosowaniem słynnej encykliki Leona XIII Rerum novarum z 15 maja 1891 roku.
W tych latach, które zamknęły wiek, przemysł rósł, miasta i miasta klasy robotniczej mnożyły się, podczas gdy liberalne państwa walczyły o uchwalenie praw społecznych. Recesja lat 1885-1890 mocno podkreśliła pilność tak zwanej „kwestii społecznej”: klasa robotnicza stawała się świadoma swojej siły i odpowiednio się organizowała. W 1884 r. Ostatecznie zezwolono na handel związkami we Francji. Socjalizm rozwijał się wraz z założeniem, w 1890 r., Drugiego Międzynarodowego Stowarzyszenia Pracowników. Ze swojej strony katolicy byli przede wszystkim zaniepokojeni kwestią polityczną: Czy trzeba było walczyć o przywrócenie Ancien Régime, czy też trzeba było zaakceptować liberalny świecki reżim? Na poziomie społecznym wielu zadowalało się łagodzeniem wad liberalizmu poprzez dzieła miłosierdzia „paternalizmu” wyższych klas. Niewątpliwie Ksiądz Bosko, wielki kaznodzieja miłosierdzia i miłosierdzia bogaczy dla ubogich, oraz jego konserwatywni i kontrrewolucyjni przyjaciele pozostawali silni w tym statycznym spojrzeniu na historię.
Ogłoszenie encykliki Rerum Novarum przyniosło światu katolickiemu nowe emocje. Tekst został podzielony na cztery części: krytyka socjalizmu; doktryna Kościoła; rola państwa; znaczenie wolnych skojarzeń. Wyprowadzono kilka podstawowych wytycznych:
1) Społeczeństwo gospodarcze musi opierać się na prawie do własności prywatnej, na swobodnej inicjatywie i na rynku, w przeciwieństwie do socjalizmu, który „otwiera drogę do licytacji, oskarżenia, niezgody: w ten sposób same źródła bogactwa zanikną, usuną wszystkie bodziec do pomysłowości i przemysłu ”; w rzeczywistości „wspólność dóbr proponowanych przez socjalizm […] szkodzi tym samym ludziom, którym musi przynieść ulgę” (n. 12).
2) Kapitalizmu nie można pozostawić samemu sobie: gospodarka musi być poddana etyce. Musimy odrzucić proste „puszczanie, przepuszczanie”, swobodną grę pretensji „prawa naturalne”, tak jakby „niewidzialna ręka”, droga Adamowi Smithowi, automatycznie zapewniała najlepszy wynik społeczny. „Robotnik i mistrz również tworzą wspólną umowę między paktem a ilością wynagrodzenia; zawsze jednak pojawia się element naturalnej sprawiedliwości przed i ponad wolną wolą umawiających się stron ”(n. 34). Istnieje „właściwa nagroda” i to sprawiedliwość musi zdominować gospodarkę.
3) Pierwszym wcieleniem tej dyscypliny moralnej jest działanie legislacyjne państwa, którego interwencja jest szczególnie oczekiwana przez najsłabszych. „Klasa bogatych, silnych sama w sobie, potrzebuje mniejszej obrony publicznej; biedni plebejczycy, którzy nie mają własnego poparcia, mają szczególną potrzebę znalezienia go pod patronatem państwa ”(n. 29).
4) Aby uniknąć etatyzmu, musimy powrócić do systemu instytucji pośrednich. W encyklice prezentacja skojarzeń dostosowanych do współczesnego świata jest bardzo szczegółowa. Jednakże porządek korporacyjny nie jest przedstawiany jako obowiązkowy: obywatele mają „swobodne prawo do wiązania się w społeczeństwie” i „do wyboru dla swoich konsorcjów porządku, który uznają za najbardziej odpowiedni do ich celu” (n. 42). A przede wszystkim wybór związków zawodowych pozostaje otwarty; w rzeczywistości, pisze Leon XIII, „widzimy z tego rodzaju towarzystwami przyjemności, zarówno robotników, jak i robotników i mistrzów, ukształtowanych wszędzie i pożądane jest, aby wzrastali w liczbie i pracowitości” (n. 36).
Przełożony Generalny, ks. Rua, był człowiekiem dyscypliny, nie miał nic z rewolucjonisty, ale zawsze pamiętał lekcje Leona XIII o ochronie biednych robotników i sprawiedliwej płacy.
Pod wpływem Léona Harmela „Francja Pracy” natychmiast chciała zejść do Rzymu, by podziękować Leonowi XIII za encyklikę dotyczącą stanu robotników. [540] Proponując pielgrzymkę, „Bon Père” Val des Bois napisał w okólniku z 2 sierpnia 1891 r .: „Czy nie jesteśmy wzruszeni, by usłyszeć wzruszający apel Leona XIII?”. Czy nie jesteśmy gotowi na wszystkie ofiary, aby przynieść pociechę jego sercu, aby być świadkami naszego posłuszeństwa Jego głosowi przed światem? Jeśli ktoś sprzeciwi się wydatkom, przypomnimy mu o scenie Marii Magdaleny. Pozostawiamy wiele, idziemy do Jezusa Chrystusa, który mieszka w swoim Wikariuszu. To On zbawi nas sprawiedliwością i miłością ».
Léon Harmel, wielki przyjaciel Ks. Bosko i Ks. Rua, przewidział przystanek w Turynie dla pielgrzymów Ks. Bosko do Rzymu. 1 września 1891 r. Udał się na Valdocco, kronika mówi nam, aby „ostatecznie i dokładnie ustalić szczegóły pielgrzymki siedmiu pociągów Paryża do grobu Ks. Bosko”, który był w Valsalice.
Wszystko zostało zorganizowane do perfekcji. Pod wielkimi drzewami dolnego dziedzińca Valsalice restaurator z Turynu urządził „wiejski refektarz”, chroniony przed słońcem i pogodą dużym namiotem. Ustawiono cztery długie stoły ustawione prostopadle do grobu Ks. Bosko, przed którymi umieszczono „stół honorowy, który zajmował cały przód podłużnych rzędów”. Tam pielgrzymi mogli się ochłodzić podczas postoju między Paryżem a Rzymem. „Dawno temu, kronika mówi nam znowu, sam Ks. Rua chciał zająć się, z ojcowską troską, zorganizowaniem tego, co najlepsze, co może mieć przyjęcie godne Leona XIII i Francji. A do 17 września, w dniu, w którym oczekiwano pierwszego pociągu w Paryżu, chciał przesłuchać każdego z tych, którym powierzył wykonanie jego rozkazów, aby upewnić się, że nic nie zostało pozostawione przypadkowi. W końcu, około 2, udał się do Valsalice, gdzie z wielką przyjemnością zobaczył wszystkie swoje najmniejsze pragnienia. Pielgrzymi mogli przyjść: wszystko było gotowe do świętowania ».[541]
W rzeczywistości 464 pielgrzymów tej pierwszej podróży znalazło wszystko doskonale zorganizowane: najpierw na stacji Porta Nuova, a potem na drodze do Valsalice, w czasie odbioru muzyki przez delegacje robotników turyńskich, które utworzyły skrzydła pod weranda domu i funkcja w kaplicy z pieśnią Magnificat ... W miejscu obiadu, nad stołem honorowym, duży panel ogłosił: „Do Francji pracy, synowie Ks. Bosko. Zdrowie, wdzięczność, szacunek ». Posiłek był naturalnie przeplatany różnymi przemówieniami. Mamy tylko skromne podsumowanie interwencji ks. Rua. Oto ona:
Przypominając, że praca i pracownicy, uważani z chrześcijańskiego punktu widzenia, zawsze stanowiły centrum trosk kapłańskich Księdza Bosko, i że stali się głównym powodem jego pobożnego społeczeństwa, ks. Rua z radością widzi kwiat robotników Francji o grobie Ks. Bosko. Modlitwa robotników, którzy przybyli z daleka, jeszcze bardziej zacieśni więzi, które łączą Księdza Bosko z Francją i wszystkimi dziełami, w których pozostawił ślad swojej wiary. Ks. Rua modli się następnie do pielgrzymów, aby upokorzyli u stóp Najwyższego Papieża hołd głębokiej czci i bezgranicznego oddania Pobożnego Towarzystwa Salezjańskiego ku jego świętej osobie. Kończy się powołaniem, wraz z nimi i ich włoskimi braćmi,Hurra Leo XIII. Niech żyje papież oparai! [542]
O 17:00 cała grupa wyruszyła na stację. Zespół grał na paradzie pielgrzymów, którzy zrobili „prawdziwą owację dla naszych młodych artystów”.
Powtórzono identyczne sceny z podróży innych pociągów katolickich robotników pielgrzymujących do Rzymu jesienią 1891 r. 15 października Léon Harmel ponownie był w Turynie-Valdocco, aby podziękować salezjanom za ich powitanie w pielgrzymce robotników. Jak napisał Il Corriere Nazionale następnego dnia, w przemówieniu na zakończenie lunchu zorganizowanego w salezjańskim domu matki, Léon Harmel przypomniał: „[Francuzi] przybyli do Rzymu pełni entuzjastycznej wdzięczności pamięci czułego i braterskiego powitania Valsalice ». [543]
Encyklika Rerum Novarum przyniosła owoce podczas pierwszego Międzynarodowego Kongresu Współpracowników Salezjańskich, któremu przewodniczył ks. Rua, który odbył się w Bolonii w 1895 r. [544] W nim cały rozdział poświęcony był kwestii robotników, widzianej z punktu widzenia „ młodzi pracownicy », zgodnie z typową wrażliwością środowiska salezjańskiego. Analiza sytuacji, przedstawiona w dziesięciu rozważaniach, odzwierciedla przeciętne społeczno-katolickie spojrzenie czasu na kondycję chłopca z klasy robotniczej, w społeczeństwie wciąż przeważnie rzemieślniczym, w którym wielki przemysł zaczął się ustanawiać. Oto streszczenie:
1 ° Pierwszą i najskuteczniejszą edukację dzieci zapewniają chrześcijańskie matki w uczciwych i zdrowych rodzinach. 2 ° Teraz, przede wszystkim w wielkich ośrodkach, wiele popularnych domów nie daje już żadnej gwarancji, ani z punktu widzenia higieny, ani moralności, są one nędzne i „mordercze”, ponieważ zabijają ciało i duszę dzieci. 3. Z drugiej strony potrzeby nowoczesnego przemysłu zmuszają matki robotnicze do porzucenia domów na cały dzień, aby nie przegapić zbiorowej pracy w fabryce, co uniemożliwia im poświęcenie się naturalnemu zadaniu edukacyjnemu ich dzieci. 4 ° Warsztat, w którym młody robotnik uczy się handlu, nie może przyczynić się do jego dobrego wykształcenia, jeśli ten, kto go kieruje, nie jest „poinformowany o świętych i delikatnych uczuciach moralności chrześcijańskiej”. 5. Wakacyjny odpoczynek to nie tylko obowiązek, ale prawo pracowników. 6 ° Udział młodego pracownika w świątecznym nauczaniu katechetycznym w parafii jest „najpewniejszym sposobem potwierdzenia dobrego wychowania w rodzinie”. 7. Obecnie jest powszechnym faktem, że większość ludzi z klasy ludowej, nawet jeśli mają chrześcijańskie matki, prawie zawsze porzucają praktykę religijną po pierwszej komunii, lub dlatego, że zostali zepsuci przez złych towarzyszy lub przez wiele skandali, których są świadkami. 8. Ci młodzi ludzie, a co gorsza, ci, którzy nie mieli matek, aby troszczyli się o siebie lub byli utrudniani przez pracę lub brakowało im chrześcijańskich uczuć, pozostawionych samym sobie i powierzonych mistrzom, którzy nie wiedzą, jak szanować swoje dusze, bez wystarczającego pouczenia zakonnicy, zapomnijcie, czego się nauczyli jako dzieci, „Rosną w ignorancji o Bogu i swoich obowiązkach jako chrześcijanie i obywatele”. 9 ° W konsekwencji ci, którzy będą tworzyć pokolenie przyszłości, są tylko chrześcijanami z nazwy, pozbawieni światła i nadziei chrześcijaństwa, dlatego śmiertelnie przeznaczeni do gardzenia najświętszymi i najbardziej uniwersalnymi prawami oraz do powiększania „tych kłopotów, które są zagrożeniem i zagrożenie dla społeczeństwa obywatelskiego ”. 10 ° Tylko chrześcijańska miłość, ożywiona duchem poświęcenia i samozaparcia, jest w stanie odeprzeć takie nieszczęście „z cierpliwą opieką i świętymi przemysłami”. dlatego śmiertelnie przeznaczony jest do pogardy dla najświętszych i najbardziej uniwersalnych praw oraz do powiększania „tych zaburzeń, które stanowią zagrożenie i zagrożenie dla społeczeństwa obywatelskiego”. 10 ° Tylko chrześcijańska miłość, ożywiona duchem poświęcenia i samozaparcia, jest w stanie odeprzeć takie nieszczęście „z cierpliwą opieką i świętymi przemysłami”. dlatego śmiertelnie przeznaczony jest do pogardy dla najświętszych i najbardziej uniwersalnych praw oraz do powiększania „tych zaburzeń, które stanowią zagrożenie i zagrożenie dla społeczeństwa obywatelskiego”. 10 ° Tylko chrześcijańska miłość, ożywiona duchem poświęcenia i samozaparcia, jest w stanie odeprzeć takie nieszczęście „z cierpliwą opieką i świętymi przemysłami”.[545]
Wychodząc z tych obserwacji, Kongres sformułował jedenaście „głosów”, charakteryzujących się pewnym tonem paternalistycznym, a następnie naturalnym, mniej lub bardziej inspirowanym encykliką. Oto ich pełna wersja:
Głosy Kongresów:
Niech Salezjanie Współpracownicy łączą się ze wszystkimi ludzkimi sercami i dobrą wolą, aby uzyskać, tam gdzie to możliwe, przepisy prawne, które łagodzą potrzeby dużych gałęzi przemysłu, godząc jedyne prawdziwe słuszne interesy tych z obowiązkiem poszanowania sacrum prawa i obowiązki macierzyństwa;
To sprzyja stowarzyszeniom, których celem jest poprawa domów pracowniczych;
Co robią co w ich mocy i ułatwiają klej wpływa na rozmieszczenie zaniedbanych lub porzuconych dzieci z klas pracujących w Narodzenia żłobków lub przedszkoli, zwłaszcza w tych, kierowane przez ludzi religijnych, w tych przypadkach, gdzie pierwsza uprzejmość to samo za pomocą matki w miejsce zamieszkania w domu jest niemożliwe;
Że gorliwie umieszczają robotników w tych warsztatach, w których przestrzegane są zasady wiary i moralności chrześcijańskiej;
Salezjanie Współpracownicy, mistrzowie warsztatów lub wodzów, niech zainteresują się młodymi rzemieślnikami powierzonymi im, jak gdyby byli ich dziećmi, i daj im przykład prawdziwie chrześcijańskiego życia;
Aby dbali nie tylko o wykształcenie techniczne, ale także o wychowanie religijne i moralne oraz higienę swojego ciała;
Że promują przestrzeganie odpoczynku i uświęcenia święta, wspierając w jak najlepszy sposób inicjatywy podjęte w tym celu przez innych;
Niech więc uczęszczają do katechizmów parafialnych, świątecznych oratoriów i wieczornych i świątecznych szkół katolickich, upewniając się, że nie zaniedbują wypełniania swoich obowiązków religijnych;
Żeby nie pozwolić im na skandal z dziwką, bluźnierstwem czy zastawą, wpajają słowami i przykładem szacunku Boga i samych siebie, ucieczki bezczynności i miłości do pracy;
Niech przypisują je od najmłodszych lat społeczeństwom katolickim wzajemnej pomocy i dalekowzroczności i przyzwyczajają je do zbawienia, aby nie brakowało koniecznych środków w dniach słabości, starości i nieszczęścia;
Że w końcu, ustalając płace lub zarobki swoich pracowników, dostosowują się do uroczystych głoszonych maksym Najwyższego Papieża Leona XIII w jego godnej podziwu Encykliki Rerum Novarum . [546]
Nic rewolucyjnego w tych moralizujących ruchach. Słowo sprawiedliwość nie pojawia się; dominuje poczucie miłości. Nie powołuje się również na zakaz zatrudniania dzieci w fabrykach ani na redukcję godzin pracy, która zwykle wynosiła dziesięć i pół godziny, a nawet jedenaście i pół godziny dziennie. Tylko pierwszy ruch pozostawia otwór w tym sensie. To zgromadzenie, któremu przewodniczył nasz Ks. Rua, było jednak oznaką wielkiej dobrej woli na korzyść młodych robotników, zbyt często lekceważonej przez mistrzów w żaden sposób nie zainteresowanej ich wykształceniem.
W tych latach ks. Rua zachęcał do stworzenia wokół Cesariny Astesany (1858-1946) Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Młodych Pracowników Katolickich. [547]Cesarina Astesana, niezamężna, przekonana i przedsiębiorcza katoliczka, była zaniepokojona losem krawców i innych pracowników w Turynie. Czasy szwaczek były bardzo elastyczne, zależały od zamówień i terminu dostaw. Prace trwały do nocy i trwały w święta, jeśli klientela tego zażądała. Ich stan moralny i fizyczny bardzo ją martwił. Z pomocą kilku wspaniałomyślnych ludzi Cesarina założyła Oratorium, spełniające ich wyraźne potrzeby. Ks. Rua, do którego zwrócił się o radę, nie ograniczył się do przedstawiania sugestii, ale wspierał niektórych księży w celebracji mszy i na konferencjach. Najbardziej udaną konferencją była konferencja Don Stefano Trione w kościele Santa Barbara. Kościół okazał się zbyt mały, aby pomieścić tłumy. Kaznodzieja oczarował publiczność. W tym czasie powstało Towarzystwo Wzajemnej Pomocy dla Młodych Pracowników Katolickich. Następnego lata ks. Rua otrzymał od Córek Marii Ausilitrice dostępność dwóch domów: Giaveno u podnóża Alp i Varazze na Riwierze Liguryjskiej, aby młodzi pracownicy mogli oddychać górami i morskim powietrzem przez kilka dni ,
Cesarina rozszerzyła swoje działania nawet poza Turynem. Szukał wsparcia. Ks. Rua jej pomógł. „Jeśli chodzi o pannę Astesanę, którą napisała w 1904 roku do dyrektora domu we Florencji, możesz uspokoić znakomitą Marchesę Alfieri, która jest osobą godną każdego zaufania, która pracuje nad dziełem godnym dużego zainteresowania ze strony dobra, chronić młodych pracowników, zapewniając ich niedzielny odpoczynek, zapobiegać ich wykorzystywaniu ze zbyt długotrwałą pracą ze szkodą dla ich zdrowia fizycznego i moralnego itp. ». Zachęcony przez kardynała Richelmy'ego, arcybiskupa Turynu i pobłogosławiony przez Papieża, dzieło rozprzestrzeniło się i wzmocniło dla dobra młodych pracowników. Cesarina Astesana w trudnościach używała Ks. Rua, który nigdy jej nie doradzał i wspierał.
Jednak wskazówki Rerum novarum poszły bardzo powoli. Pierwsze lata nowego wieku były dość burzliwe w regionach uprzemysłowionych. Socjaliści słusznie domagali się skrócenia czasu pracy w fabrykach. Włoski parlament debatował na temat pracy kobiet i dzieci. Kiedy uznali to za konieczne, robotnicy strajkowali. Ale chrześcijańska unia nie postanowiła łatwo pochylić się przed swoją siłą. W związku z tym, koleje manufaktury tekstylnej Anselmo Poma, między majem a lipcem 1906 r., W której, w pewnym aspekcie, zaangażowany był również ks. Rua, są znaczące w Turynie. [548]
Anselmo Poma był wielkim przyjacielem Ks. Rua. Na obrzeżach Valdocco jego fabryka bawełny zatrudniała setki pracowników i pracowników. Na początku była kwestia rozkładów, a następnie płac. W zakładzie Poma dzień pracy trwał jedenaście i pół godziny. W maju 1906 r. Robotnicy, wspierani przez Izbę Pracy w mieście, związkami zawodowymi, poprosili o skrócenie go do dziesięciu godzin, tak jak w innych fabrykach. Przemysłowiec zaakceptował ten spadek, ale poprosił w zamian za proporcjonalne obniżenie płac pracowników. Po kilku nieudanych próbach utrzymania ich na tym samym poziomie, robotnicy i pracownicy strajkowali 22 maja. Anselmo Poma, mimo że był dżentelmenem, był bardzo zainteresowany jego autorytetem: absolutnie odmówił poddania się.
Ks. Rua próbował zniechęcić przemysłowca do stania się sztywnym, zmuszając go do wskazania racjonalności żądań robotników. Pomyślał jednak, że jeśli dojdzie do porozumienia z pracownikami, straci swój prestiż. Ks. Rua zaproponował mu rozwiązanie kompromisowe, aby powierzyć negocjacje swoim dzieciom. Amadei zgłasza swój list do Pome 29 maja 1906 r .:
Bardzo dobrze, panie Poma,
Bardzo zależy mi na romansie, który obecnie niepokoi SV Onor.ma i zawsze dowiaduję się, jak się sprawy mają. Czuję, że niezadowolenie w jego masie pracy trwa. W ubiegły czwartek (24 maja, święto Maryi Wspomożycielki), jak już wam powiedziałem, zdałem sobie sprawę, że wasze zdrowie cierpi. Miej cierpliwość; odejść na kilka dni; wyjdź z Turynu. SV ma bardzo inteligentne i czułe dzieci, które będą bardzo dobrze ją reprezentować; daj im instrukcje, które uznają za właściwe: będą Cię informować o tym, co będzie potrzebne. Tymczasem ona odrywa się od tego chaosu. Proszę, przyjmijcie moje wyrazy szacunku, a gdy błagam o pokój i spokój od Pana, uwierzcie mi, że jesteście najbardziej serdecznym sługą i przyjacielem.
Sac. Michele Rua. [549]
Ks. Rua był informowany przez don Rinaldiego, jego prefekta generalnego, który z wielkim taktem służył jako pośrednik z przemysłowcem. Wierzył jednak, że nie musi dostosowywać się do sugestii ks. Rua. Miał ładne powtórzenie dla pracowników, że system płac zostanie dostosowany po niezbędnych czynnościach administracyjnych, nie poddali się. Strajk, mniej lub bardziej gwałtowny, trwał nadal. Referendum 19 czerwcazaaprobował to z niemal jednomyślnością robotników. Elementy wywrotowe przeniknęły do masy robotniczej i wybuchły ogniem. Odmówili pokojowych rozwiązań i forsowali konfrontację. Dominowała w nich Izba Pracy, zdominowana przez socjalistów. W zgromadzeniach duchy uległy zapaleniu. Zakład był dosłownie oblężony. Silne elementy były gotowe do polowania na tych, którzy chcieli wznowić pracę z kamieniami.
Jednak rozmowy między Anselmo Pomą a Ks. Rua trwały nadal. Ks. Rua namówił przemysłowca, by zaapelował do kobiet, którym towarzyszyły dobre obietnice, o wznowienie pracy. W 650 odpowiedzieli, zachęcili i poparli Cesarina Astesana. Dodano 150 pracowników. Prawdziwa bitwa w ciągu dnia i nocy została następnie zaatakowana przez robotników i strajkujących. Nie uderzający robotnicy rozbili obóz wewnątrz zakładu. Amadei opisuje zmienność oporu. Izba Pracy dotowała strajkujących i zachęcała ich do walki za wszelką cenę. Z drugiej strony właściciel nie poddał się i wysłał pieniądze do Ks. Rua, aby wesprzeć pracowników fabryki. W niedzielę 8 lipca proboszcz udał się na mszę świętą i asystował przemysłowiec.
W tym samym czasie robotnicy miasta, solidaryzując się ze swoimi towarzyszami, grozili zorganizowaniem strajku generalnego. W tym momencie przywódcy socjalistyczni martwili się o możliwe komplikacje i powiedzieli, że są gotowi poprosić o naprawę, pod warunkiem, że decyzję podejmie sama Izba Pracy. W ten sposób przybył w połowie lipca, nie podejmując żadnych kroków ani z jednej, ani z drugiej strony. Ale dzięki mediacji ks. Rua w końcu pojawiło się rozwiązanie. 17 lipca w gazecie (po prawej) Il Momento opublikował list, któremu towarzyszyła deklaracja Anselmo Poma.
W ten sposób ks. Rua zwrócił się do redaktora gazety: „Z zamiarem uspokojenia długich irytacji umysłów i zakończenia stanu rzeczy tak szkodliwego dla klasy robotniczej, zwróciłem się do pana Anselmo Pomi, aby pokazać swoje zamiary dotyczące jego pracownicy. Mam odpowiedź, którą ci tutaj mówię. Mając moc wydawania tego samego, ułatwiając rozwiązanie przez wszystkie bolesne spory, błagam, abyś dał mu miejsce w swojej cennej gazecie. Pewnie, że SV podzieli się ze mną tym humanitarnym uczuciem, modlę się o wyznanie siebie z całym szacunkiem itd. ».
List Anselmo Poma był następujący: „Firma w wznowieniu pracy nie może być zwolniona z konieczności państwa, w którym zakład jest zredukowany, prawie całkowicie zaniepokojony, od stopniowego wybierania pracowników, którzy mogą się na to zgodzić. Koncesje na rzecz pełnej satysfakcji pracowników, którzy obecnie pracują, trwające od 8 lipca, są rozszerzalne dla tych, którzy będą mogli wznowić pracę. Dzięki tym ustępstwom wyraźnie widać wzrost liczby tkaczy, skręcarek i części ciągników, o około 5 procent w stosunku do wcześniejszych stawek ”.
Następnego dnia Ks. Rua skierował kolejny list do dyrektora Momentu , oznajmiając, że uzyskał, że firma może podsumować wszystkich robotników, najwyraźniej biorąc pod uwagę normy moralne zawsze wymagane przy akceptacji. Tylko 200 krosien, 100 tkaczy i 100 warsztatów pozostało zawieszonych, ale liczono na ich reaktywację w ciągu kilku miesięcy. W końcu żaden z pracowników, który powrócił do pracy z prawidłowym zachowaniem, nie zostałby odrzucony za udział w walce. chwiladodał te rozważania: „A my, którzy zawsze broniliśmy sprawy wolności i sprawiedliwości, walcząc otwarcie z wszelkimi próbami ucisku, musimy tylko zadowolić rozwiązanie, które przywraca harmonię między wielkim przemysłowcem a jego pracownikami i jednocześnie uświęca triumf ojcowskiej pracy tego czcigodnego kapłana, którym jest ks. Rua i klęska Izby Pracy i jej brutalnych przedstawicieli ”. [550]
19 lipca Anselmo Poma był świadkiem procesji kolejnych 900 pracowników, którzy powrócili do zakładu po prawie dwóch miesiącach. 21 lipca wszystkie krosna były w ruchu, ponieważ wszyscy robotnicy powrócili, z wyjątkiem tych, którzy znaleźli zatrudnienie gdzie indziej.
Ks. Rua próbował w różnych okolicznościach, podczas swojego rektoratu, bronić i honorować klasę robotniczą. Miał ideał społeczeństwa, które z pewnością było hierarchiczne, tak jak wtedy, ale zjednoczone przez zgodę wszystkich ze wszystkimi. W jego wizji relacje międzyludzkie musiały być regulowane przez sprawiedliwość zawsze opartą na dobroczynności.
Do 1906 r. Instytut Córek Maryi Wspomożycielki pozostał, zgodnie z warunkami ustanowionymi przez jego Konstytucje, „pod wysoką i natychmiastową zależnością Przełożonego Generalnego Towarzystwa św. Franciszka Salezego, któremu nadali imię Wyższego Przełożonego” ( Tytuł II art. 1). Oczywiście Instytut był zarządzany i kierowany przez kapitułę wyższą, złożoną z przełożonego generalnego, wikariusza, ekonoma i dwóch asystentów, ale „w zależności od Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Salezjańskiego” (tytuł VI, art. 1) ,
Ks. Rua był zatem Przełożonym Generalnym Instytutu i musiał pilnować jego materialnego i duchowego dobrego funkcjonowania. Matka Caterina Daghero (1856-1924), Przełożona Generalna od śmierci św. Marii-Domenicy Mazzarello (1881), spełniła swoje zadanie bardzo dobrze. Instytut był mądrze zarządzany i rozwijany z godnością. Podobnie jak w czasach Ks. Bosko, Matka Generalna zawsze używała ks. Rua w razie trudności. Doradzono mu w otwieraniu domów i tworzeniu misji; z jego pomocą ustalił umowy z władzami cywilnymi i kościelnymi oraz z różnymi administracjami.
System ten respektował jurysdykcję biskupów. Nie przeszkadzało to ćwiczyć. Skrupulatnie w tej sprawie Ks. Rua zawsze postępował z niezwykłą delikatnością. Don Ceria słusznie przytacza jako przykład list skierowany przez ks. Rua w 1901 r. Do inspektora Argentyny, Giuseppe Vespignaniego. Vespignani zapytał go, jak poradzić sobie z problemami sióstr z arcybiskupem Buenos Aires i upoważnieniami, które musiały być wymagane. Ks. Rua odpowiedział: „Il modus tenendisugeruję wam, aby traktować z prostym arcybiskupem, aby uzyskać od niego upoważnienia, które według niego udzieli, z szacunkiem szanować go w tym, czego żąda, i unikać wszelkich pytań. W ten sam sposób odpowiedziałem już innym. Pomagamy biskupom; Córki Maryi Wspomożycielki są w naszej pomocy i czynią dla młodych dziewcząt to, co Salezjanie robią dla młodzieży; i ponieważ muszą być poinformowani w duchu ich i naszego Założyciela i Ojca, wierzę, że Biskupi będą chcieli im pomóc, a my będziemy czynić dobro biednej młodzieży, która jest głównym przedmiotem naszej opieki. Dlatego stara się postępować z prostotą i roztropnością, z dużym szacunkiem dla autorytetu biskupów; ponieważ to wyznanie będzie najlepszym sposobem na zachowanie ”. [551]
W ten sposób Instytut rozwijał się pod egidą salezjańskiej, która chroniła go przed niebezpieczeństwami, niepewnością, opuszczeniem i problemami ekonomicznymi. Można było napisać, że to trwałe i dobroczynne wsparcie faktycznie stanowiło „osie jego istnienia”. [552]Kierownictwo salezjańskie w żaden sposób nie przeszkodziło w swobodnym funkcjonowaniu ciała wewnętrznego. Rzeczywiście, pomógł osiągnąć najlepsze wyniki. Statystyki mówią same za siebie. W 1881 roku, kiedy matka Daghero została przełożoną, Instytut miał 202 profesów i 77 nowicjuszy, rozprowadzanych w 32 ośrodkach. W roku 1906, w roku rozdzielenia obu zborów, profesja wzrosła do 2354, nowicjusze 312, a domy 272. Ks. Rua, przełożony generalny sióstr, uważał duchową opiekę kobiecej gałęzi Stowarzyszenia Salezjańskiego za jedno ze swoich zadań głównym. Zachęcał siostry do częstego odwiedzania Domu Matki Nizza Monferrato przy okazji ubierania się i wykonywania zawodów, z udziałem w ćwiczeniach duchowych w tym samym domu, utrzymując przynajmniej kazanie końcowe. Podczas podróży po Włoszech, Hiszpanii, Francji lub Belgii odwiedził ich uroczyste oratoria, szkoły, przedszkola. Kojarzył je z salezjanami na coroczne uroczystości odbywające się w sanktuarium Maryi Wspomożycielki z okazji wypraw misyjnych do Ameryki. W końcu przedstawił się z obszernymi listami okólnymi, które dla potomności stanowią najbezpieczniejszą dokumentację jego nauczania (notatki kronik, w szczególności te przekazane przez Amadei, nie są zbyt wiarygodne). W tych okólnikach można znaleźć intencje, idee i uczucia ks. Rua w odniesieniu do Córek Maryi Wspomożycielki. Kojarzył je z salezjanami na coroczne uroczystości odbywające się w sanktuarium Maryi Wspomożycielki z okazji wypraw misyjnych do Ameryki. W końcu przedstawił się z obszernymi listami okólnymi, które dla potomności stanowią najbezpieczniejszą dokumentację jego nauczania (notatki kronik, w szczególności te przekazane przez Amadei, nie są zbyt wiarygodne). W tych okólnikach można znaleźć intencje, idee i uczucia ks. Rua w odniesieniu do Córek Maryi Wspomożycielki. Kojarzył je z salezjanami na coroczne uroczystości odbywające się w sanktuarium Maryi Wspomożycielki z okazji wypraw misyjnych do Ameryki. W końcu przedstawił się z obszernymi listami okólnymi, które dla potomności stanowią najbezpieczniejszą dokumentację jego nauczania (notatki kronik, w szczególności te przekazane przez Amadei, nie są zbyt wiarygodne). W tych okólnikach można znaleźć intencje, idee i uczucia ks. Rua w odniesieniu do Córek Maryi Wspomożycielki.
Fondo Rua w Salezjańskim Centralnego Archiwum zawiera 35 okrągłych listów adresowanych do Córek Maryi Wspomożycielki. [553]Były w większości przypadkowe. Ich czytanie jest pouczające, aby zrozumieć jego troskę w informowaniu Instytutu. Tak więc na przykład 24 sierpnia 1888 r. Ks. Rua przedstawił siostrom nowy modlitewnik; 1 lutego 1890 r. opowiada o przesłuchaniu udzielonym mu przez Leona XIII w dniu 22 stycznia; 6 czerwca tego samego roku ostrzegł ją o rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego Księdza Bosko, sugerując, aby modlitwy były recytowane rano i wieczorem dla pomyślnego wyniku; 29 czerwca 1891 r. podziękował jej za pozdrowienia z okazji święta Przełożonego Generalnego; 21 listopada wyjaśnia, jak obchodzić jubileusz dzieła salezjańskiego w dniu 8 grudnia; 19 marca 1892 r. ostrzegł ją, że ich trzecia Kapituła Generalna odbędzie się w sierpniu; 25 marca 1894 podpisał przedmowę „rozważań” swoich Kapituł Generalnych, dokument pisze, że przywódcy będą musieli studiować i komentować z siostrami; 16 lipca 1897 roku mieszka w dwudziestą piątą rocznicę urodzin Instytutu (1872); 15 października 1897 r. Przekazuje łaski udzielone przez Stolicę Apostolską na obchody tej rocznicy; 10 stycznia 1899 r. wspomina dziesiątą rocznicę śmierci Ks. Bosko; 31 stycznia ostrzega przed rychłym otwarciem czwartej Kapituły Generalnej, z wyborem Najwyższej Rady; 21 listopada 1899 r. ogłasza, że nieżyjący już adwokat generalny w Rzymie, Cesare Cagliero, został zastąpiony przez swojego dyrektora generalnego Giovanniego Marenco, a Clemente Bretto zajmie jego miejsce jako dyrektor generalny Instytutu; 22 lutego 1903 r. mówił o uroczystej koronacji Maryi Wspomożycielki, która odbędzie się w Turynie w maju następnego roku, wielkie wydarzenie dla całej rodziny salezjańskiej; 22 stycznia 1905 r. Ogłasza otwarcie piątej kapituły generalnej w lecie; w końcu 29 września 1906 r. podziękował jej za dobre życzenia i modlitwy w święto św. Michała. Jak widać, ks. Rua towarzyszył swoim salezjanom w ważnych wydarzeniach życia wspólnotowego.
Ks. Rua szczególnie dbał o doroczną Wiązankę do Córek Maryi Wspomożycielki. Nie znalazłem żadnej dokumentacji za lata 1889 i 1891. W 1890 r. Jest tylko jeden okólnik (6 stycznia) o 4 stronach, na dobrych lub złych odczytach, przeznaczony przede wszystkim dla nauczycieli. [554]Ale począwszy od 1892 r. Dary Przełożonego Generalnego stały się systematyczne. Początkowo, w latach 1892-1901, przedstawili się w formie przedmowy do list rocznych, opublikowanych w styczniu. Ale ponieważ, jako dobry mistrz duchowy, odczuwał pragnienie szerszego zwierzenia się, więc od 1902 do 1905 r. Dary były drukowane jako osobna sprawa, która miała być dystrybuowana na początku nowego roku. Każdy z nich koncentruje się wokół głównego tematu. Przeprosimy, jeśli je przedstawimy, ale są one interesującym dokumentem głównych trosk ks. Rua dotyczących Córek Maryi Wspomożycielki.
W 1892 r. Przełożony Generalny mówi o wspaniałej rozbudowie Instytutu, znaku boskiej ochrony. W 1893 r. Podkreślił, jak potrzebna jest miłość w każdej społeczności, która musi stanowić „małą rodzinę”. W 1894 r. Podkreśla niezbędny związek między przełożonymi a siostrami. W 1895 r. Twierdził, że uroczyste oratoria „w Instytucie powinny być uważane za jeden z głównych i najskuteczniejszych sposobów promowania dobra i miłosierdzia wobec bliźniego”. W 1896 r. Zainspirował go dramatyczny wypadek kolejowy w Brazylii, w którym Mgr. Lasagna, jego sekretarka, matka Teresa Rinaldi i jej towarzysze, zalecają: „Bądźcie gotowi, w rzeczywistości Syn Człowieczy przyjdzie, kiedy najmniej się tego spodziewacie”, i „Robimy dobrze, dopóki mamy czas”. W 1897 roku doroczny list jest wezwaniem do uważnego przestrzegania „świętej Reguły” i rezolucji Kapituły, „cennego daru, który Pan daje [...], wasz przewodnik na drodze religijnej doskonałości [.. .], więź łącząca was wszystkich ». W 1898 r. Wygłosił przemówienie Ks. Bosko do pierwszych sióstr zakonnych w 1872 r. O oderwaniu się od jego woli, szczerości wobec przełożonych, skromności religijnej. W 1899 r. (Ogłaszając publikację w 1898 r. Pierwszego tomu skromność religijna. W 1899 r. (Ogłaszając publikację w 1898 r. Pierwszego tomu skromność religijna. W 1899 r. (Ogłaszając publikację w 1898 r. Pierwszego tomuWspomnienia biograficzne ) zaprasza siostry do nasycenia się „cudownymi i wspaniałymi cnotami” Ks. Bosko. W roku 1900, na Rok Święty, wzywa ich do oczyszczenia i uświęcenia własnej duszy, unikania wszelkich świadomych grzechów i uważnego przestrzegania świętej Reguły. W 1901 r. Przedstawił wezwanie do życia w świętości w nowym stuleciu, wypełniając swoje serce miłością Jezusa Chrystusa i pragnieniem naśladowania Go. W 1902 r. Ks. Rua mieszka nad świętą radościątypowe dla ducha Księdza Bosko, radość, która nie tylko czyni nas szczęśliwymi, ale ułatwia służbę Bogu: w 1903 r. wzywa siostry do naśladowania cnót Najświętszego Serca Jezusa, który powiedział o sobie: „Są łagodni i pokornego serca ”(Mt 11,29). W 1904 roku mieszka nad życiem wiary, na stronach z cytatami biblijnymi, wzywając Córki Maryi Wspomożycielki do myślenia o Bogu przez cały dzień. W końcu, w 1905 r., Poświęcił Wiązankę cierpliwości, cnotę często błędnie rozumianą, którą musi karmić miłość. W 1906 r., Podczas gdy proces rozszczepiania był w toku, Ks. Rua myślał, że nie jest właściwe pisanie zwykłej wiązanki.
Wszystkie te okólniki przepojone są ojcowskim uczuciem. Ks. Rua skierował ich do swego „dobra”, „drogi”, „bardzo drogi”, a nawet „najukochańszy” „w Jezusie Chrystusie” Córki Maryi Wspomożycielki. I podpisał je: „najbardziej czuły w Jezusie Chrystusie”, a nawet (31 grudnia 1903 r.): „Bardzo czuły ojciec w Jezusie Chrystusie”. Ton był w rzeczywistości tonem ojca, który przemawia do swoich córek w swoim sercu.
Treść tych okólników była bardzo konkretna, docierając do zakonnic w ich codziennych zajęciach jako nauczycieli, wychowawców dziewcząt lub dzieci, pielęgniarek, kucharzy, kochanek w garderobie, ekonomistów w przedszkolach lub college'ach, a nawet w odległych misjach amerykański. Sami znaleźli się w naukach Ks. Rua na temat życia zakonnego i życia wspólnoty z jego pokornymi potrzebami. Duchowa orientacja liter była wyraźnie eschatologiczna. Pod koniec ziemskiego życia zbawienie lub wieczne zatracenie jest zawsze nakreślone:
Wiemy, że właśnie w tym celu zostaliśmy stworzeni, aby poznać Boga: ut cognoscant Te (J 17, 3), aby Go kochać: diligens Dominum Deum (Pwt 6,5) i służyć Mu: jedyne służby (Mt 3, 10) ; że sprowadza się to do boskich przykazań: hoc est maximum, et primum mandatum (Mt 22:38), które z żadnego innego powodu nie istnieją; że jeśli spojrzymy na innych, będziemy przeciwni boskiej woli, wbrew potrzebom naszej inteligentnej natury. Całkowicie zawalilibyśmy nasze życie i pewnego dnia powinniśmy zawołać: ergo erravimus! (Wis 5,6). Wiemy o tym, gdy narażaliśmy się na ogromne boskie kary, w ignem aeternum(Mt 25:41), które uderzyłyby nas na wieczność, jeśli sprzeciwiamy się woli Bożej, więc nasze życie, jeśli jest serdecznie spędzone w boskiej służbie, ma dla siebie najbardziej atrakcyjne obietnice niebiańskiego szczęścia w nas do Boga: ego ... merces tua magna nimis (Rdz 15,1), gdzie koleje tej nędznej ziemi nie będą już niepokoić naszych serc: neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra (Ap 21,4), gdzie nasz duch, zawieszony w ekstazie miłości, będzie cieszyć się niewysłowionymi słodyczami raju: mecum eris w raju (Łk 23,43) i kontemplując Boga w sobie: facie i faciem (1 Kor 13:12) i ciesząc się żywiołowo jego niewysłowiona słodycz: quoniam suavis est Dominus(Ps 33,8), będziemy wiecznie zanurzeni i potwierdzeni w szczęściu Boga, który jest szczęśliwy w nieskończonym i niezrozumiałym szczęściu. [555]
W życiu duchowym zakonników cnota zajmuje centralne miejsce. To dzięki niej, czy to cierpliwość, wyrzeczenie się, religia, wiara i przede wszystkim miłość, Córka Maryi Wspomożycielki postępuje w świętości i otwiera drzwi życia wiecznego. Na przykład 24 sierpnia 1888 r., Przedstawiając zakonnicom nowy modlitewnik, ks. Rua bardzo skutecznie opisuje cnotę religijną i jej potrzeby:
Ponieważ nadarza się okazja, gorąco wzywam was, lub moje dobre Córki w Jezusie Chrystusie, abyście wprowadzili w życie zalecenie skierowane do nas przez naszego Boskiego Zbawiciela, aby zawsze się modlić i nigdy się nie męczyć(Łk 18). Ale zapytasz mnie: Jak możemy się zawsze modlić? Odpowiadam wam świętym tłumaczom i mistrzom ducha, mówiąc, że szczególnie na trzy sposoby zawsze możemy się modlić. Przede wszystkim poprzez nabycie nawyku, to znaczy cnoty i ducha modlitwy; ponieważ w ten sposób mówi się na przykład o dobroczynnej osobie, która zakontraktowała przyzwyczajenie, placówkę, gotowość do czynów miłosierdzia i zawsze praktykuje je, gdy nadarza się okazja, więc kto ma cnota, czyli skłonność do modlitwy, ilekroć powinna lub może, zasłużenie mówi się, że jest ona zawsze na modlitwie, jak chce Pan, ponieważ bierze pod uwagę dobrą wolę. Wówczas nawyk i duch pilnej modlitwy są nabywane przez modlitwę często, a zwłaszcza wtedy, gdy żąda tego święty Kościół i Reguła.
Podobnie, zasada zawsze modląc się z częstym używaniem modlitw tak gorąco polecanych przez wszystkich mistrzów duchowych, jest spełniona i dzięki której wznosimy nasze umysły i serca do Boga i jednoczymy się z Nim.
Wreszcie przestrzegamy boskiej rekomendacji nieustannej modlitwy, wykonując całą naszą pracę i działanie z pilnością i miłością do Boga, jak nawołuje nas apostoł Paweł (1 Kor 10:31). W ten sposób Czcigodny Beda pisze: „ Zawsze módlcie się, ci, którzy zawsze pracują według przyjemności Boga ”. A Święty Bazyli mówi: Ten, który zawsze dobrze działa, zawsze się modli ; i zawsze działa się dobrze, gdy ktoś ma właściwą intencję oddania chwały Bogu. [556]
Ks. Rua wiedział zatem, jak okazać się delikatnie wymagającym wobec swoich „drogich córek”. Być może nawet trochę zbyt drobiazgowe, jak na nasze upodobania, kiedy w końcowej części Wiązanki 1904 dotyczącej życia wiary zaprasza siostry, aby żyły cały dzień między niebem a ziemią. Bóg musi być pierwszą myślą, należy poświęcić mu pierwsze godziny dnia. Nie tylko to, że w codziennych zajęciach często musi rozbrzmiewać „imię Jezusa i najsłodsza z Jego Dziewicy Matki”, a siostry nie pozdrawiają się nawzajem „chyba że wzywają Jezusa” w swoich sercach; albo, słysząc godziny, natychmiast zapamiętajcie im „wspomnienie życia Maryi. i myśl do Jezusa ”.
Z pewnością te rady, przestrzegane w liście przez skrupulatne dusze, mogły wzbudzić sztuczne zachowanie, obce duchowi Ks. Bosko. Ale na tych samych stronach ks. Rua okazuje się bardziej realistyczny, wskazując mniszkom, że ściany ich domów, ozdobione religijnymi obrazami, i pobożne obrazy, które zdobią ich książki, są wystarczające, aby w naturalny sposób skierować ich ku Bogu. że sami przypominają im, że zostali oddzieleni od świata „aby być całym Jezusem”. Krucyfiks profesji zakonnej „mówi ci, jakie musi być twoje życie”. Podsumowując, „jak mogłem przypuszczać, że nie myślicie ciągle o wierze, jeśli wiara zawsze mówi wam, co widzicie, co czujecie, co robicie, kim jesteście?” [557]
Dlatego ks. Rua nie był zadowolony z zarządzania z daleka Instytutem Córek Maryi Wspomożycielki. Uważał, aby zaszczepić w nich duchowość „typowo salezjańską ascezę”, zgodnie z obserwacją s. Marii Esther Posada w komunikacie „Formacja Córek Maryi Wspomożycielki w latach 1881–1922”, przedstawionym w Wiedniu podczas europejskiego seminarium w 2003 r. Instytut będzie przez długi czas naznaczony tą charakterystyczną ascezą.
Ale nadejdzie dzień, w którym Ks. Rua musiał zaakceptować bolesną separację. W dniu 29 września 1906 r. Po prostu wyraził podziękowania za życzenia w święto św. Michała „znakomitym” Córkom Maryi Wspomożycielki. Kochający przymiotniki, kochany, najdroższy , najbardziej ukochany , zniknęły. [558] W rzeczywistości w tym roku musiał zrzec się tytułu Przełożonego Wyższego Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki. Zgodnie z rzymskimi przepisami Instytut nie był już częścią Stowarzyszenia Salezjańskiego. Od tego momentu byłby całkowicie autonomiczny.
Po zniknięciu dyrektorów spowiednika w ich własnych domach, była to druga poważna rana dla tego dziedzictwa Ks. Bosko, że ks. Rua chciał przekazać je swoim następcom. Ale, jak zauważył ks. Ceria, nasz rektor nie zachowywał się w ten sam sposób w obu przypadkach. W sprawach dyrektora-spowiedników, podczas gdy rzymski przepis był w toku, pracował on ostatni, aby powstrzymać lub złagodzić jego stosowanie, tylko po to, by pokłonić się posłusznie woli rzymskiej, aby nie tolerować żadnej luki. W tym przypadku jednak trzymał się z daleka, zostawiając zakonnice, by zajęły się zachowaniem, które uznają za stosowne. Oczywiście, jak zobaczymy, salezjanie poparli siostry. On sam niewątpliwie cierpiał na przełomie panowania rzymskiego, ale pozostał spokojny,
Oto koleje losu tej stosunkowo złożonej historii. Cokolwiek można dziś powiedzieć, Córki Maryi Wspomożycielki nigdy nie podjęły inicjatywy oddzielenia. Opowieść musi wywodzić się z dokładnego wyboru Stolicy Apostolskiej. Pod koniec XIX wieku Rzym miał tendencję do uniezależniania się kobiet od podobnych męskich zborów. Mnożenie zgromadzeń mniszek prostymi głosami popchnęło Stolicę Apostolską do przyjęcia środków regulacyjnych. 28 czerwca 1901 r. Kongregacja Biskupów i Regularnych ogłosiła dekret wymieniający normy, do których te zbory powinny się dostosować, aby uzyskać zatwierdzenie ich konstytucji. Dokument rozpoczął się od słów Normae secundum quas, Artykuł 202 stwierdza, że zgromadzenie kobiet składające proste śluby nie może zależeć od męskiego zgromadzenia o tym samym charakterze; tak było w przypadku Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki. Salezjański prokurator w Rzymie został ostrzeżony. Wyobraził sobie, że śluby mniszek były kanonicznie zerowe. Protokoły Kapituły Najwyższej z 30 lipca 1901 r. Informują nas: „Czytamy list od D. Marengo, który spotkał się z kardynałem ... ostrzega nas, że śluby naszych sióstr są kanoniczne, a zatem [eksponaty] konieczność posiadania przez Rzym swojego Instytutu i ich Reguł, aby pozostały one pod naszym kierownictwem. Istnieje również niebezpieczeństwo, że zostaną od nas oderwani ». [559]Ks. Rua próbował po prostu uregulować istniejącą sytuację. 1 października 1901 r. List okólny od prefekta generalnego Filippo Rinaldiego, w imieniu Przełożonego Generalnego, przekazał inspektorom i dyrektorom wytyczne dotyczące Córek Maryi Wspomożycielki: ich domy musiały być całkowicie oddzielone od domów salezjanów; ich spowiednik w żadnym wypadku nie może być dyrektorem dzieła salezjańskiego, w którym przebywali, ani nie miał w nich jakiejś materialnej ingerencji; jeśli spowiadali się w kościele publicznym, ich zwyczajny spowiednik musiał zostać zmieniony lub potwierdzony po trzech latach, w porozumieniu z biskupem i, jeśli salezjanin, również w porozumieniu z Przełożonym Generalnym. [560]
Wtedy zaczęło się pytanie. W 1902 roku kardynał Gotti, prefekt Kongregacji Biskupów i Regularnych, poprosił ks. Rua o szczegółowy raport na temat sytuacji Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki, czyli kopii ich Konstytucji, „rozważań” Kapituł Generalnych i zatwierdzenie przez ordynariuszy. Poprosił również o informacje na temat ich pochodzenia i celu, do którego dążył, personelu i jego wynagrodzenia, ich sytuacji materialnej i finansowej. Wszystko zostało zrobione na czas. Zakonnice dodały nawet katalog działań przeprowadzanych w każdym domu. W 1904 roku kardynał Ferrata, nowy prefekt Zgromadzenia, powtórzył tę samą prośbę. Następnie, 10 maja 1905 r., Listem do prokuratora Don Marengo, nakazał Instytutowi, w imieniu Papieża,Kryteria, zgodnie z którymi .
14 maja prokurator wysłał list do ks. Rua. Dziesięć dni później został wezwany przez redaktora Zgromadzenia, który po udzieleniu wyjaśnień powiedział, że ma za zadanie informować o uznaniu zasług salezjanów dla Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki oraz o korzyściach i obfitych wynikach, ale że nie było już możliwe kontynuowanie w formie, w której powstał Instytut i w którym się znajdował. Ostatecznie powierzył mu oficjalną komisję Świętej Kongregacji, aby zmodyfikować Konstytucje Instytutu w znaczeniu zamierzonym przez Normae secundum quas . [561]
25 maja ks. Rua udał się do Rzymu, przechodząc przez Pizę i Livorno. 28. miał przewodniczyć obchodom dwudziestej piątej rocznicy dzieła salezjańskiego Rzymu, dnia, w którym miała zostać uczczona Maryja Wspomożycielka. Na początku czerwca, według don Amadei [562], skorzystał z okazji, aby spędzić czas z kardynałem Ferratą na temat możliwego oddzielenia Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki od Stowarzyszenia Salezjańskiego. Przy tej okazji kardynał starał się go uspokoić, mówiąc mu, że jest to zasadniczo separacja materialna.
Minęły tygodnie i konieczne było praktyczne zastosowanie zmodyfikowanych Konstytucji. Jednocześnie pojawiły się problemy dla salezjanów i sióstr. Protokoły ze spotkań Kapituły Salezjańskiej umożliwiają szczegółową rekonstrukcję opowieści. Problem został wyraźnie zarysowany podczas spotkania w dniu 21 sierpnia 1905 r., Któremu przewodniczył ks. Rua w obecności dyrektora generalnego Instytutu Clemente Bretto:
Don Bretto pisze, że wkrótce będzie trzeba kupić nieruchomość dla zakonnic i chce, aby Kapituła Wyższa zasugerowała sposób, w jaki należy to zrobić. W tym względzie różni członkowie kapituły zauważają, że założenie jest bardzo poważne; mówią, że niektóre domy obecnie zamieszkane przez Córki Maryi Wspomożycielki są wyłączną własnością salezjanów, którzy nie mogą lub nie zgodzą się zrezygnować; część jest tylko własnością salezjanów, ale przekazana na rzecz FMA lub zakupiona za pieniądze lub część pieniędzy CMW, a te mogą lub zgodzą się je sprzedać; w końcu są wyłączną własnością FMA, powiedziano, że D. Rinaldi sporządził bardzo szczegółową listę iw międzyczasie skorzystał z okazji, by powiedzieć, że Instytut CMW jest ważną częścią Dzieła D. Bosco, który powinien zatem uważać nie zniekształcaj go, wprowadzając narzuconą reformę. Przeciwnie, poszukiwanie wszelkich środków, aby zachować cel, ducha i ducha natchnionego przez jego Założyciela i które z pewnością powinno się pojawić z tych protokołów, które salezjanie nie pozwolili przekazać niezauważonym interesom o takim znaczeniu. Ktoś zauważa, że to zależy wyłącznie od Przełożonego Generalnego. D. Rua dodaje: „Cóż, wzywam was na bok i proszę o waszą pomoc, aby móc wykonać tę pracę tak dobrze, jak to możliwe”. Kapituła przyjmuje i poleca prokuratorowi przygotowanie kopii Konstytucji przygotowanych przez D. Marenco, aby mogli je studiować. Pan D. Rua chciałby również, aby D. Marenco przeczytał Kapitule list, w którym został oskarżony o wykonanie tej pracy. duch i duch natchniony przez jego Założyciela i to powinno się z pewnością pojawić w tych protokołach, których salezjanie nie pozwolili przejść niezauważonym interesom o takim znaczeniu. Ktoś zauważa, że to zależy wyłącznie od Przełożonego Generalnego. D. Rua dodaje: „Cóż, wzywam was na bok i proszę o waszą pomoc, aby móc wykonać tę pracę tak dobrze, jak to możliwe”. Kapituła przyjmuje i poleca prokuratorowi przygotowanie kopii Konstytucji przygotowanych przez D. Marenco, aby mogli je studiować. Pan D. Rua chciałby również, aby D. Marenco przeczytał Kapitule list, w którym został oskarżony o wykonanie tej pracy. duch i duch natchniony przez jego Założyciela i to powinno się z pewnością pojawić w tych protokołach, których salezjanie nie pozwolili przejść niezauważonym interesom o takim znaczeniu. Ktoś zauważa, że to zależy wyłącznie od Przełożonego Generalnego. D. Rua dodaje: „Cóż, wzywam was na bok i proszę o waszą pomoc, aby móc wykonać tę pracę tak dobrze, jak to możliwe”. Kapituła przyjmuje i poleca prokuratorowi przygotowanie kopii Konstytucji przygotowanych przez D. Marenco, aby mogli je studiować. Pan D. Rua chciałby również, aby D. Marenco przeczytał Kapitule list, w którym został oskarżony o wykonanie tej pracy. Rua dodaje: „Cóż, wzywam cię na bok i proszę o twoją pomoc, aby jak najlepiej wykonać tę pracę”. Kapituła przyjmuje i poleca prokuratorowi przygotowanie kopii Konstytucji przygotowanych przez D. Marenco, aby mogli je studiować. Pan D. Rua chciałby również, aby D. Marenco przeczytał Kapitule list, w którym został oskarżony o wykonanie tej pracy. Rua dodaje: „Cóż, wzywam cię na bok i proszę o twoją pomoc, aby jak najlepiej wykonać tę pracę”. Kapituła przyjmuje i poleca prokuratorowi przygotowanie kopii Konstytucji przygotowanych przez D. Marenco, aby mogli je studiować. Pan D. Rua chciałby również, aby D. Marenco przeczytał Kapitule list, w którym został oskarżony o wykonanie tej pracy.[563]
Problem Córek Maryi Wspomożycielki powrócił dziesięć dni później. Podczas soboru w dniu 2 września prokurator Marenco prześledził, w terminach, które znamy, pochodzenie zadania, które zostało mu powierzone przez Kongregację Biskupów i Regularników.
To powiedziawszy, Kapituła Wyższa, która przeczytała nowe Konstytucje przygotowane przez D. Marenco, sporządziła kilka uwag na temat różnych artykułów, które można wyeliminować lub zmodyfikować, inspirując się ideą unikania powtarzania w Konstytucjach tego, co przepisują poszczególne dekrety, a nie obowiązkowe wpisanie się do Konstytucji, zauważa, że należy zauważyć, że to Zgromadzenie CMW:
- W jego przeszłości : była to praca Ks. Bosko, który myślał z nią, aby zrobić z dziewczętami i młodymi, co salezjanie robią z dziećmi i młodzieżą, a to z harmonijnym i kompletnym projektem. Że Instytut uznaje Założyciela i Ojca w Księdzu Bosko. Że ks. i od skrótu Leona XIII.
- W swoim obecnym : kilka tysięcy młodych dziewcząt poświęciło się Bogu w Instytucie z przekonaniem i ufnością, że pomaga im ojcowska opieka następcy Ks. Bosko. Opieka i wsparcie, które stały się, zwyczajowo, prawie konieczne dla życia Instytutu i bez wątpienia wiele domów, zwłaszcza misji, zostałoby utraconych bez tego wsparcia. W duchowym kierownictwie generalnie przekazywanym przez salezjanów zawsze postępowaliśmy zgodnie z kanonami iw porozumieniu z biskupami: przerwa może nastąpić kosztem nawet dobrego imienia obu instytutów.
- W jego przyszłości : pomimo pełnej gotowości do tego, co nakazuje Stolica Apostolska, wyraża się pragnienie, by to ojcowskie autorytet pozostawiono następcy Ks. Bosko, aby zachować spokój w Córkach MA i wspierać ich dobro duchowe i materialne. jak dotąd wykonywany lub podobny lub większy jako delegat Stolicy Apostolskiej.
Kończy, mówiąc, że wszystko jest po prostu manifestowane na następnej Kapitule Generalnej CMW i że robią to, co uważają za stosowne, ale nie zapominaj o tym, co mówi Bathandier, bardzo praktyczne w tych sprawach, które często sukces zależy od ujawnienia rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, a nie takimi, w jakie wierzą, wiedząc, jak ujawniać i pracować w dozwolonych terminach. [564]
Kiedy zaczęły krążyć pogłoski o możliwej separacji od salezjanów, zakonnice zostały zaniepokojone. Ks. Rua postanowił nie mówić o tym przed piątą Kapitułą Generalną, która miała się odbyć we wrześniu w Nizza Monferrato. [565]Przewidując reakcje, zaproponował dyrektorowi generalnemu Klemensowi Bretto zgromadzenie członków Kapituły Generalnej w trakcie przygotowawczych ćwiczeń duchowych i przedstawienie im, z najwyższą ostrożnością, nowej sytuacji Instytutu. Clemente Bretto zrobił to 4 września. Efekt nieoczekiwanej komunikacji można zobaczyć w liście wysłanym do ks. Rua, następnego dnia, przez sekretarza generalnego w imieniu przełożonej Cateriny Daghero i kapitulnych. Powiedzieli między innymi: „Zapowiedź ewentualnego usunięcia Córek Maryi Wspomożycielki z zależności od następcy Ks. Bosko, chociaż udzielona z dobroczynną i roztropną taktyką, spowodowała niewyrażalną konsternację podczas całego zgromadzenia”. Nastąpiła prośba o uniknięcie przerwy i podsumowała krzyk: „O, drogi Ojcze, nie opuszczaj nas!”. Aby każdy mógł wyrazić swoją osobistą opinię, powołano tajne głosowanie, niezależnie od tego, czy ktoś chciał kontynuować posłuszeństwo Ks. Bosko i jego prawowitemu następcy. Wszyscy odpowiedzieli tak.
8 września ks. Rua udał się do Nicei, aby otworzyć Kapitułę i przewodniczyć jej, zgodnie z Konstytucjami Instytutu. Podczas sesji otwierającej mówił o liście i głosowaniu, mówiąc, że był poruszony i pocieszony przez obu, ale natychmiast dodał: „Jednak jesteśmy posłuszni świętemu Kościołowi! Gdyby żył, Ksiądz Bosko chciałby, abyśmy byli posłuszni świętemu Kościołowi, nawet jeśli poprosił nas o coś innego niż to, co ustanowił ”. Podczas Kapituły prokurator przedstawił tekst Konstytucji, które zmodyfikował do członków Kapituły, zapraszając ich do wyrażenia opinii na temat wprowadzonych zmian. Zauważywszy, że separacja zbliża się do skutku, ogromnie ich bolało. Powiedzieli prokuratorowi.
Po powrocie do Rzymu don Marenco zgłosił się do Zgromadzenia Biskupów i reguluje wrażenie, jakie wywiera czytanie jego projektu i życzenia, które niektórzy kapitulni wyrazili na piśmie. Jego raport sprawiał takie wrażenie, że był upoważniony do wprowadzenia wyrażonych życzeń do tekstu, dodając motywy na osobnej kartce. Notatka zakończyła się następującymi słowami: „Aby zachować w Instytucie unię, regularność i ducha założyciela, Przełożony Generalny salezjanów, tymczasowy następca świętego wspomnienia Ks. Bosko, będzie nadal dążył do ten sam kierunek i ojcowska czujność, która w żaden sposób nie odbiega od praw, które zgodnie z normą świętych kanonów należą do ordynariuszy ». [566]
Ale salezjanie nie mieli złudzeń. Proste rozdzielenie majątku obu kongregacji nie wystarczyło: narzucono całkowite rozdzielenie, kardynał Ferrata wyszczególnił w rozmowie z Don Stefano Trione. W przeciwnym razie podjęto by rygorystyczny przepis. [567]
25 listopada 1905 r., Z okólnikiem zarezerwowanym wyłącznie dla inspektorów, po podsumowaniu pytania ks. Rua przypomniał, że Kongregacja Biskupów i Regularów nakazała Kapitule Najwyższej przystąpienie do „administracyjnego i dyscyplinarnego rozdzielenia obu dzieł”. Wyjaśnił, że całkowite rozdzielenie aktywów wymagałoby ogromnych wydatków, jeśli byłyby natychmiastowe; z tego powodu, w porozumieniu ze Zgromadzeniem Rzymskim, postanowiono postępować stopniowo. Niektóre przedszkola należące do salezjanów zostały już przekazane Córkom Maryi Wspomożycielki. Następnie wyjaśnił, jak postępować w domach salezjańskich, gdzie mieszkały zakonnice mieszkające w kuchni, pranie i pranie: personel męski musiałby zostać wynajęty lub w pobliżu znaleźć miejsce zamieszkania mniszek, które pozwoliłyby im świadczyć usługi bez przebywania w nich. W tym przypadku, aby wdrożyć rozdział administracyjny, należało je odpowiednio zapłacić.
Aby pozwolić na separację dyscyplinarną, kontynuował ks. Rua, Córki Maryi Wspomożycielki podzieliły swoje domy na różne prowincje rządzone przez swoich prowincjałów. W konsekwencji nawet przywódcy, którzy w jakiś sposób polegali na salezjanach, musieli zwrócić się bezpośrednio do swoich prowincjałów, a przez nich do własnej kapituły przełożonej. Gdyby były inne problemy, musielibyśmy poczekać na opinię Zgromadzenia Rzymskiego, ponieważ „nie zamierzamy odejść nawet ze świętych przepisów. [568]
Następnie, za radą salezjanów, Córki Maryi Wspomożycielki próbowały własnych działań. 4 grudnia ks. Rua przeczytał w Kapitule list od Matki Generalnej, która w imieniu Rady i całego Instytutu wyraźnie błagała formalnie, że warunki fundacji Ks. Bosko nie uległy zmianie i błagał, aby ich nie porzucić. Nie prosili o poleganie na męskim Zgromadzeniu, w tym przypadku na Stowarzyszeniu Salezjańskim, ale tylko na następcy Ks. Bosko. Poproszono ich, aby udali się do Rzymu, aby skonsultowali się z prawnikiem, aby pokazać im swoje życzenia i postępować zgodnie z ich radami. [569]
Nie modlili się. Kilka dni później, 13 grudnia, Kapituła dowiedziała się, że Matka Generalna przybyła do Rzymu, aby przekonać Zgromadzenie Biskupów i Regularników o potrzebie pozostania w łączności z Przełożonym Generalnym. [570]Aby powiedzieć prawdziwej Matce Daghero, sekretarz Vaschetti i siostra Marina Coppa, jedna z radnych, postawili sobie trzy zadania w Rzymie: przystąpić do drobiazgowej rewizji tekstu nowych Konstytucji, aby poddać się ocenie Zgromadzenia; przygotować długi pomnik, który zostanie przekazany kardynałom tego Zgromadzenia, wraz z wydrukowanym egzemplarzem Konstytucji; odwiedź kardynałów i innych zainteresowanych prałatów, aby wyjaśnić rzeczywiste warunki Instytutu. W pomniku mieli na celu zilustrowanie i motywowanie swoich pragnień, które już znamy.
15 grudnia asystentka Marina Coppa napisała do ks. Rua wynik rozmowy, którą właśnie przeprowadzili z kardynałem Vivés, członkiem Kongregacji Biskupów i Regularników. „Ksiądz Bosko założył cię, to jest twoja siła; ale dziś Kościół stosuje inne przepisy dotyczące rządów żeńskich zgromadzeń. [...] Faktem jest, że czynisz wielkie dobro, jesteście apostołami na świecie, a gdybyście nie byli dobrze skierowani, nie rozciągnęlibyście się tak cudownie ». Kardynał zakończył rozmowę z uśmiechem: „Ale Ksiądz Bosko będzie ci nadal pomagał z nieba: mówią, że założyciele widzą, co dzieje się tutaj w ich zborach w lustrze z nieba; dlatego będzie pracował, aby wszystko było zgodne z wolą Boga i dla dobra ». [571]
Ponieważ trzej przełożeni czuli się sami i zobaczyli, że postulator Marenco ma wiele do zrobienia, w dniu 18 Ks. Rua postanowił wysłać posłańca Bertello, aby im szybko pomóc. [572] Ta wiadomość ich pocieszyła. 19 września sekretarz Luisa Vaschetti napisała do dyrektora generalnego Clemente Bretto: „Słyszałem, że jutro będzie tu ks. D. Bertello, Deo gratias! Jak czujesz, że mamy przełożonych, którzy nas naprawdę kochają! Dla mnie, gdy tylko o tym myślę, czuję się odrodzony powołaniem, aby uczynić mnie Córką Maryi Wspomożycielki Instytutu założonego przez Księdza Bosko, gdzie mam nadzieję wytrwać do ostatniego tchnienia ». [573]
Następnie siostry starały się uzyskać poparcie tego samego Piusa X. Rankiem 7 stycznia 1906 r. Papież przyjął na prywatnej audiencji Matkę Daghero i jego asystentów. Ekstremalna życzliwość Ojca Świętego otworzyła serce przełożonego, który okazał mu powszechne obawy, słuchał bardzo uważnie. Papież był zadowolony z wyjaśnień i powtórzył je cztery lub pięć razy, aby być cicho. Ponieważ niektóre z jego wypowiedzi zdawały się sugerować, że mogą nadal mieć swojego salezjańskiego przełożonego, jeden z nich poprosił o pozwolenie na przekazanie tej wiadomości mniszkom z Turynu, które pocieszyłyby ich w ich skrajnym cierpieniu: „Nie, powiedział papież nic nie mów; módlcie się i bądźcie cicho ». Następnie przekazali papieżowi petycję sporządzoną we wrześniu przez Kapitułę Generalną. A kiedy nadejdzie czas na pożegnanie[574] Nowe Konstytucje zostały przekazane Kongregacji Biskupów i Regularnych 12 stycznia. Siostry musiały tylko czekać na werdykt.
Tymczasem także 1 kwietnia podczas audiencji papieskiej generalny doradca szkolny Francesco Cerruti, który w Rzymie rozwiązał pewne problemy z włoskim Ministerstwem Edukacji, próbował bronić stanowiska Córek Maryi Wspomożycielki i podniosłem dobre słowa. Ale ostatecznie wszystkie te kroki, aby uzyskać zmiękczenie, okazały się bezużyteczne. Konstytucje Córek Maryi Wspomożycielki zostały poprawione tak, aby były ściśle zgodne z dekretem Normae secundum quas . 26 czerwca Zgromadzenie nakazało przekazać ostatnie zmiany przełożonemu generalnemu salezjanów i przekazać jemu i arcybiskupowi Turynu nowe poprawne konstytucje na polecenie papieża. List do ks. Rua z dnia 17 lipca powiedział:
Rev.mo Ojciec.
Tutaj Konstytucje Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki są przekazywane Stolicy Świętej, poprawione na polecenie Ojca Świętego przez tę Świętą Kongregację Biskupów i Regularnych; Częścią tego jest wola Waszej Świątobliwości, aby te Konstytucje były dokładnie przestrzegane w tym Instytucie, zważywszy na to, jak wszystkie poprzednie Konstytucje i Rezolucje Kapituły zostały uchylone, ponieważ nie zgadzają się z nimi. Inny przykład tego samego został już przekazany arcybiskupowi Turynu z mandatem do przekazania odpowiednich postanowień Ojca Świętego moderatorowi wspomnianego Instytutu. Niżej podpisany Kardynał z przyjemnością może na tym spotkaniu zapewnić PV o szczególnej życzliwości Ojca Świętego dla godnego Zgromadzenia Salezjańskiego Ks. Bosko; iz odmiennymi stanami szacunkowymi PV
D. Karta, Ferrata, prefekt. [575]
Zakonnice nie mogły pomóc, ale poddały się łzom. 20 sierpnia Matka Generalna, pisząc do księdza Rinaldiego na pytanie administracyjne, skorzystała z tego, by dać upust: „Żyliśmy jak córki na rozkazy naszych czcigodnych Przełożonych, ciesząc się ich ojcowską miłością, ich życzliwą litością, tak wiele razy tyle, ile potrzebowaliśmy, a teraz ... Teraz nadeszła próba: ale właśnie w prymitywności tego testu widzieliśmy, że serca naszych przełożonych się nie zmieniły, a raczej wzrosły w czułości i współczuciu wobec tych biednych córek Madonna i Ks. Bosko. Ta myśl jest pociechą, jest balsamem dla naszej zrezygnowanej duszy, tak, ale głęboko przerażona ”. [576]
Ks. Rua przeszedł na emeryturę od lipca z kierownictwa Instytutu. 29 września przy okazji święta św. Michała Archanioła ogłosił nowy statut Córkom Maryi Wspomożycielki. Zmniejszając sytuację, zdecydował się wyrazić siebie z pewną gracją i swobodnym tonem.
Turyn, Święto św. Michała Archanioła
29 września 1906 r
Wielkie Córki Maryi Wspomożycielki,
Jestem wam bardzo wdzięczny za dobre życzenia, które mi daliście w różnych okolicznościach roku, a szczególnie za modlitwy i komunie, które ofiarujecie Panu za mnie i zamierzam dać wam prezent w te imieniny, dając wam szczęśliwe oświadczenie, które wkrótce otrzymacie od Wasz przełożony Przełożony Generalny Konstytucje Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki założone przez Ks. Bosko. Zostały one zrewidowane podczas Twojej piątej Kapituły Generalnej, która odbyła się w ubiegłym roku i została zmodyfikowana przez Świętą Kongregację Biskupów i Regularników zgodnie z normami wydanymi przez to samo Zgromadzenie 28 czerwca 1901 roku.
Ponieważ Instytut Córek MA znacznie się rozrósł, Stolica Apostolska przyjęła go życzliwie, jako ci, którzy mają otrzymać papieską aprobatę i którzy zależą bezpośrednio od samej Stolicy Apostolskiej.
Dlatego, proszę, przyjmujcie nowe Konstytucje z najwyższym szacunkiem i jako świadectwo zainteresowania, jakie ma dla was Wikariusz Jezusa Chrystusa; badajcie je, a przede wszystkim praktykujcie, aby stali się dobrymi zakonnikami zgodnie ze świętymi poglądami Kościoła i trzymajcie się ducha naszego Ojca Księdza Bosko, który był całym szacunkiem, posłuszeństwem, miłością do Najwyższego Papieża i innych Pasterzy, jak łatwo zauważyć na podstawie jego pism przykłady. A im bardziej będziesz godny swoich córek, jeśli naśladując go, dodasz serdecznego przestrzegania, żarliwej miłości i żywej gorliwości dla chwały Bożej i zdrowia dusz.
Zawsze chętnie, wraz z innymi przełożonymi salezjańskimi, aby pomóc wam, jako że możecie potrzebować wsparcia i rady, błagam Pana o obfite błogosławieństwa dla waszego Instytutu i każdego z was i ja wyznaję
Wasz w Jezusie i Maryi
Sac. Michele Rua. [577]
Kilka dni później, podczas sesji 3 października, kapituła salezjańska przełożona zajęła się separacją. Szczegółowe instrukcje zostaną wysłane do domów. Ponadto, zgodnie ze sprawozdaniem, Matka Generalna wyjaśniłaby, że Przełożony Generalny, zgodnie z życzeniem Stolicy Apostolskiej, z zadowoleniem przyjąłby wycofanie sióstr ze wszystkich domów, w których nie były wystarczająco oddzielone od salezjanów, a przynajmniej, że przełożony otrzymał bezpośrednio z Rzymu niezbędne zezwolenia lub pewne opóźnienia, aby móc dostosować się do zasad. Następnie ks. Rua wysłał komunikat o swoim całkowitym poddaniu się kardynałowi Ferracie, prefektowi Kongregacji Biskupów i Regularników. List jest doskonałym przykładem jego korespondencji z dostojnikami kościelnymi:
Eminencjo,
Z listem N. 17358/15 V. Em., 17 lipca 1906 r., Ale przekazanym mi później, otrzymałem Konstytucje Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki, poprawione na polecenie Ojca Świętego. Teraz dowiedziałem się od przełożonego generalnego wspomnianego Instytutu, że 22 września kardynał arcybiskup Turynu otrzymał jej kolejną kopię tych samych Konstytucji, takich jak Em. V. wspomniał.
Wierzę, że nie będziecie musieli pomnażać słów, aby upewnić się, że synowie Ks. Bosko przeprowadzą skrupulatnie iz wielkim sercem nie tylko to, czego chce Ojciec Święty, ale także to, czego On pragnął.
Korzystając z okazji, którą mi przedstawiono, odnawiam zmysły mojej głębokiej czci dla Em. V. i podczas gdy całuję świętą purpurę w duchu, mam zaszczyt móc się wyznawać
Dell'Em. V.
Pokorny i posłuszny sługa
Michele Rua
Przełożony Generalny Towarzystwa Pobożnego św. Franciszka Salezego. [578]
15 października 1906 r. Z Nizza Monferrato Matka Daghero przekazała nowe zasady Córkom Maryi Wspomożycielki, zebrane w małej książeczce zatytułowanej Celowo Konstytucje Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki założone przez Ks . Bosko . Teraz tylko ta pamięć o początkach przybliżyła ich do salezjanów. Przełożony nie powiedział tego wprost, ale z dokumentu wynika, że ks. Rua przestał być ich przełożonym generalnym. [579]
21 listopada ks. Rua skierował do inspektorów i dyrektorów jasne dyspozycje, aby dopracować rozdzielenie salezjanów i córek Maryi Wspomożycielki. Po krótkim wprowadzeniu Przełożony Generalny skondensował normy na osiem odpowiednio ponumerowanych punktów, jak to robił:
1. Podobnie jak inne zgromadzenia żeńskie, nie mogą polegać na żadnym Zgromadzeniu Ludzi, ale ze strony Przełożonego Generalnego wspomaganego przez własną Kapitułę, pod bezpośrednim nadzorem Świętej Kongregacji Biskupów i Ordynariuszy i Ordynariuszy, zgodnie z ich nowymi Konstytucjami i świętych Kanony.
2 ° Muszą mieć odrębną i odrębną administrację i księgowość; a jednak tam, gdzie wykonują swoją pracę w kuchni lub pościeli, muszą być opłacane jak każde inne Zgromadzenie, które świadczy podobne usługi.
3 ° Jeśli chodzi o takie prace, salezjanie i siostry mają sąsiednie domy, muszą mieć osobne wejście i brak komunikacji między domami; w rzeczy samej, gdy w tym względzie pojawia się wątpliwość, że wystąpiły pewne nieprawidłowości, inspektor prosi ordynariusza o sprawdzenie i, jeśli to konieczne, zasugerowanie, co robić.
4 ° Domy ich mieszkania muszą być uważane za ich własność; dla nich muszą ponosić wszystkie ciężary podatków, napraw itp. Jeśli chodzi o przydział prawny, zostanie to zrobione w takim stopniu, w jakim będzie to łatwe, ponieważ nie jest możliwe zrobienie wszystkiego naraz z powodu ogromnych wydatków, które musiałbyś ponieść. Dla nowych domów, których potrzebowali w przyszłości, kupią je we własnym imieniu.
5. Jednakże, mając Córki Maryi Wspomożycielki z salezjanami dzielącymi ducha i Założyciela, między nimi a nami będzie wielka miłość, wdzięczność i szacunek; ale bez prawa do wyższości lub obowiązku poddania się.
6. Jeśli chodzi o sprawy duchowe, zależą one od odpowiednich ordynariuszy, których zadaniem jest mianowanie spowiedników, dyrektorów itp. Salezjanie będą mogli zadbać o swój kierunek tylko wtedy, gdy zostaną wyznaczeni lub upoważnieni przez ordynariusza diecezji, w której mieszkają. To, co mówi się tutaj o duchowym kierownictwie Córek Maryi Wspomożycielki, powinno być zrozumiane także dla każdej innej kongregacji żeńskiej.
7. Dzieła salezjanów, udzielone z należytą autoryzacją, podobnie jak inne zakony, niech córki Maryi Wspomożycielki także skorzystają, aby pomóc im utrzymać się w duchu naszego wspólnego Ojca Ks. Bosko. Ale kiedy Córki Maryi Wspomożycielki będą musiały skorzystać z pracy salezjanów, dobrze będzie, gdyby sami poprosili o to od Ordynariusza.
8 ° Przełożeni salezjańscy przez przykład i słowo wpajają swoim pracownikom, że nie udają się do kobiecych wspólnot religijnych, chyba że przez posłuszeństwo i za otrzymywanym regularnie pozwoleniem, nie zatrzymują się poza tym, co jest konieczne i zawsze zachowują się w najbardziej budujący sposób.
Ufam, że praktykując te normy, zawsze będzie chwała Bogu i przewaga duszom, czego nasz czcigodny Ojciec nauczył nas szukać we wszystkich naszych sprawach, we wszystkich naszych działaniach.
Niech Najświętsza Maryja Panna, której Święto Ofiarowania w Świątyni jest dziś obchodzona, czyni nas coraz bardziej godnymi prezentowania się i służenia w domu Bożym przez zapał pobożności i czystość naszych dusz.
Módl się do niej, łaską, pel
Twoje uczucie w G. i M.
Sac. Michele Rua. [580]
Liczby 5, 6 i 7 regulowały nowe stosunki między salezjanami i salezjanami, które teraz muszą zależeć od lokalnych hierarchii. Ale można było dostrzec mocne pragnienie Ks. Rua, aby Córki Maryi Wspomożycielki nadal zachowywały swój najcenniejszy zasób: ducha ich pochodzenia, ducha Ks. Bosko.
Na razie Córki Maryi Wspomożycielki nie osiągnęły więcej. Ojcowskie przewodnictwo następcy Ks. Bosko, którego tak bardzo pragnęli, nie zostało udzielone. Ale byli wytrwali i Ks. Rua nie zapomniał o nich w wielu próbach. Z przyjemnością wspomnijmy o wydarzeniach z września i października 1907 r. We wrześniu 1907 r. Córki Maryi Wspomożycielki odbyły pierwszy rozdział w Nicei po separacji. Przewodniczył temu biskup Acqui. Wybrali przełożonych, a następnie poprosili o udział salezjanów. Don Marenco przybył na 18. i Ks. Rua 26 na zamknięcie. W jego wystąpieniu rozwinęła się modlitwa: „Panie, naucz mnie dobroci, dyscypliny, nauki”. A kapitulni podpisali deklarację synowskiego nabożeństwa do Ks. Bosko i Ks. Rua w imieniu całego Instytutu.[581] Miesiąc później, 24 października, w kościele Maryi Wspomożycielki ks. Rua skierował swoją zachętę do grupy salezjanów, którzy przygotowywali się do wyjazdu na misje: „Idźcie i pracujcie na polu apostolstwa, ale tylko dla chwały Bożej i dobra dusz ”, namawiał ich w istocie. A dwa dni później około trzydziestu Córek Maryi Wspomożycielki dołączyło do pięćdziesięciu misjonarzy salezjańskich na tradycyjną ceremonię pożegnania w tym samym kościele. Wreszcie, 27. ks. Rua skierował szczególne przemówienie do salezjanów z Turynu: „Pracujcie dla większej chwały Bożej”. [582]
Jedenaście lat po separacji, 19 czerwca 1917 r., Zakonnice otrzymały dekret Stolicy Apostolskiej, dzięki któremu Przełożony Generalny Salezjanów został mianowany delegatem apostolskim do Córek Maryi Wspomożycielki. Administracja Instytutu pozostałaby autonomiczna, a prawa biskupów byłyby chronione, ale co dwa lata Przełożony Generalny lub jego delegat musieliby odwiedzać domy ojcowskiej Córki Maryi Wspomożycielki . Matka Daghero nadal była odpowiedzialna. Podczas audiencji udzielonej 14 stycznia 1919 r. Benedykt XV zapytał ją, co myśli o dekrecie. „Odpowiadałeś mojemu najgłębszemu pragnieniu, Ojcze Święty”, odpowiedziała. [583] W rzeczywistości zaspokoił on pragnienie ojcowskiego przewodnictwa, którego pragnęli członkowie Kapituły we wrześniu 1905 r. Córki Maryi Wspomożycielki przeżyłyby, choćby w ograniczonym zakresie, szczęśliwy czas, w którym ks. Rua poszedł za nimi i doradził im w ich cudownej ekspansji.
Ks. Rua nie zadowalał się mnożeniem obecności salezjanów na kontynencie amerykańskim. Miał śmiałość tworzyć nowe dzieła także w Afryce, a nawet w Azji.
Algieria widziała, jak salezjanie przybyli w 1891 r. Następnie kard. Lavigerie żałował, że Ks. Rua wolał Oran do Kartaginy w Tunezji, pomimo obietnicy, którą Ks. Bosko złożył mu w Paryżu w 1883 r. W 1894 r. Jego następca, Clément Combes (Lavigerie zmarł w 1892 r.) Bez trudu założył salezjanów w La Marsa (1895), niedaleko Tunisu, a następnie w samym Tunisie (1896).
Praktyki zostały szybko zakończone. 11 sierpnia 1894 r. Kapituła Wyższa przyjęła propozycję nowego arcybiskupa. [584] Porozumienie przewidywało 7 grudnia między Arcybiskupem Kartaginy a ks. Rua, ustanowionym w pierwszym artykule: „Arcybiskup Kartaginy powierza salezjanom Ks. Bosko kierownictwo rolniczego sierocińca obecnie znajdującego się w La Marsa, Tunezja ". [585]Instytut Perret, od imienia jego założyciela, Lyonese Perret, był ciasnym domem, zdolnym pomieścić tylko tuzin sierot, ale miał rozległy teren. Arcybiskup poprosił o wysłanie tam księdza i dwóch współpracowników kościelnych lub świeckich, którzy zobowiązali się zapłacić „za rachunek diecezji”. I zapłaciłby czterysta franków rocznie za każdą sierotę „powierzoną przez diecezję” (art. 3). 31 grudnia wyznaczony dyrektor Antonio Josephidis (1861-1919) w towarzystwie koadiutora Serafino Proverbio opuścił Sycylię w Tunisie i La Marsa. Menedżer był przedsiębiorczym człowiekiem. Wkrótce otrzymał około dwudziestu innych młodych mężczyzn, uzyskał pozwolenie od Kapituły Wyższej na budowę większej przestrzeni i nadszedł dzień, kiedy w 1898 r. Na Valdocco ks. Combes zaakceptowali propozycję Ks. Rua, by stworzyć szkołę średnią w La Marsa. Tak narodziło się dzieło, które przyniesie piękne powołania salezjańskie, wśród których będzie wyróżniony Louis Mathias, przyszły arcybiskup Madrasu (1887-1965).
Po kolejnej konwencji arcybiskupa i ks. Rua (4 marca 1896 r.) Powierzono salezjanów osiadłych w tym samym Tunisie, gdzie zobaczyli kaplicę Sainte-Lucie, punkt wyjścia parafii różańcowej wraz z jej kwitnącymi głośnikami. [586] Siostry salezjanki przejęły zarządzanie pracą kobiet w La Manouba, niedaleko La Marsa.
Podczas udanej podróży do Tunezji, między 23 a 30 marca 1900 r., Ks. Rua będzie mógł pogratulować sobie sukcesu tych ostatnich fundacji w kraju. [587]
Przemieszczając się z Tunezji do Egiptu, spotykamy się z ciałem obecnym na całym Bliskim Wschodzie, na którym oparł się ks. Rua, z ryzykiem otwarcia włoskiego dzieła salezjańskiego w regionie. W " Narodowe Stowarzyszenie Pomocy włoskich katolickich misjonarzy była to oficjalna nazwa była wtedy dla uczonego egiptolog nazwie Ernesto Schiaparelli. Narodowe Stowarzyszenie, stworzone przez co prawda osobowości katolickie, faworyzowane przez rząd włoski, zostało uznane za ciało moralne dekretem królewskim z 12 listopada 1891 r. Uznanie dało mu swobodę działania po stronie politycznej.
Zaczęliśmy rozmawiać o wysłaniu salezjanów do Egiptu przynajmniej od 1887 r., O czym świadczy list kardynała prefekta Propaganda Fide , Giovanniego Simeoniego, z dnia 26 lutego 1887 r. [588]W Aleksandrii istniała duża społeczność Włochów i Maltańczyków. Wczesna korupcja wielu młodych ludzi dotknęła najbardziej wrażliwych obserwatorów, zwłaszcza franciszkanów, którzy liczyli na stworzenie salezjańskiej szkoły sztuki i rzemiosła dla ludzkiej i chrześcijańskiej formacji młodzieży. Ernesto Schiaparelli był częścią tego zagadnienia. W 1890 roku napisał do Durando: „W Aleksandrii w Egipcie są teraz setki porzuconych dzieci, wszystkich narodowości i religii, ale szczególnie Włosi i Maltańczycy, katolicy, dla których uczenie się handlu i otrzymywanie niektórych edukacji oznaczałoby ich zdrowie na tym świecie iw drugim ”. 589 I zapewnił salezjanów o wsparciu Stowarzyszenia Narodowego.
W 1895 roku Don Antonio Belloni, przejeżdżający przez Włochy, został zamówiony przez Ks. Rua, aby znaleźć w Aleksandrii w Egipcie ziemię odpowiednią dla już zaplanowanej salezjańskiej szkoły sztuki i rzemiosła. Don Belloni zajął się budową w dzielnicy Bab-Sidra. Porozumienie skomplikowało francuska konkurencja szkoły braci szkół chrześcijańskich. Ale salezjanie otrzymali wsparcie ks. Guido Corbelli, delegat apostolskiEgiptu i Arabii oraz w ten sposób Stolicy Apostolskiej. Ostatecznie podpisano porozumienie, które zasługuje na zgłoszenie w całości, biorąc pod uwagę, że promowanie włoskiej pracy salezjańskiej, nie bez powodu taktycznego, w rzeczywistości uratowało je od wszystkich zależności francuskich, w pewnym sensie warunkuje ich przyszłość na Bliskim Wschodzie , Dokument zatytułowany Konwencja między Wielebnym Przełożonym Generalnym Zgromadzenia Salezjańskiego a Stowarzyszeniem Narodowym na rzecz ratowania włoskich misjonarzy katolickich ustanowiła:
Dzisiaj, 1 marca 1897 r., Pomiędzy niżej podpisanym Przełożonym Generalnym Michele Rua Przełożonym Generalnym Zgromadzenia Salezjańskiego i niżej podpisanym Prof. Ernesto Schiapparelli, jako Sekretarzem Generalnym i Przedstawicielem Stowarzyszenia Narodowego w celu ratowania włoskich katolickich misjonarzy, był uzgodnione w następujący sposób.
Stowarzyszenie Narodowe jest zobowiązane do zapłaty czynszu za lokal Profesjonalnego Instytutu Sztuki i Rzemiosła oraz wszelkich niezbędnych wydatków na założenie i utrzymanie wspomnianego Instytutu. Z kolei wielebny przełożony Zgromadzenia Salezjańskiego jest zobowiązany zapewnić odpowiedni personel dla wspomnianej instytucji, który Stowarzyszenie Narodowe zamierza ustanowić w Aleksandrii w Egipcie.
1) W tym Instytucie wszyscy uczniowie będą musieli uczyć się języka włoskiego.
2) Jako dzieci zewnętrzne wszystkich narodowości i religii zostaną przyjęte.
3) Dni rocznicy narodzin św. Mości Króla i Królowej Włoch, a dzień Statutu zostanie upamiętniony.
We wszystkim innym Instytut będzie miał pełną autonomię.
Niniejsza umowa ma okres jednego roku, począwszy od tego dnia, i ma być przedłużana na czas nieokreślony z roku na rok, jeśli nie zostanie anulowana przez jedną ze stron, nie mniej niż trzy miesiące przed jej rocznym wygaśnięciem.
Potwierdzają, co następuje:
Przełożony Generalny Zgromadzenia Salezjańskiego
Sac. Michele Rua
Przedstawiciel Stowarzyszenia
E. Schiapparelli. [590]
Don Ceria wypowie się w 1943 r. Na temat (przynajmniej tymczasowych) zalet tego rozwiązania, które sprawiło, że instytut salezjański znajduje się pod kontrolą włoskiego stowarzyszenia narodowego: „W instytutach zarządzanych przez Stowarzyszenie zakonnicy nie pojawiają się jako misjonarze, ale po prostu jako nauczyciele a Stowarzyszenie reprezentuje szkoły zarówno wobec władz apostolskich, jak i wobec władz lokalnych i włoskich władz konsularnych. Dlatego zakonnicy żyją w warunkach autonomii od wszystkich władz konsularnych, ograniczając się do konsulatu włoskiego w samym akcie posłuszeństwa, który jest obowiązkiem każdego dobrego obywatela ”. [591]
Nasz historyk nie przewidział jednak, że moment, w którym obecni byli salezjanie, byłby już tylko Włochami, którzy byliby tak blisko, a przede wszystkim, że cały region domagałby się swojej autonomii politycznej i kulturalnej.
Kilka lat później ks. Rua zgodził się ze Stowarzyszeniem Narodowym na jednoczesne utworzenie dwóch fundacji w Turcji, jednej w Konstantynopolu, drugiej w Smyrnie. Konwent w Konstantynopolu został podpisany wspólnie przez ks. Rua i profesora Schiaparelli w dniu 20 lipca 1903 r. Ks. Rua zobowiązał się otworzyć szkołę podstawową dla chłopców w Konstantynopolu we wrześniu tego roku, do której wstąpi w następnym roku część sztuki i rzemiosła, a stopniowo inne klasy jako wygodniejsze. Stowarzyszenie zapłaciłoby przed 15 września odszkodowanie w wysokości 7000 lirów za koszty aranżacji, dostarczyłoby materiału szkolnego i zagwarantowałoby materialne i moralne wsparcie. [592]
W dniu 26 czerwca, za pośrednictwem Schiapparelli, Stowarzyszenie Narodowe zaproponowało Ks. Rua, w październiku, dwie szkoły chłopców otwarte w Smyrnie przez rząd włoski w 1878 roku. Zniknęły „za to, że nie wyleczyły się z edukacji Christian ". Stowarzyszenie było odpowiedzialne za to samo, co szkoły w Egipcie i Trypolisie. [593] Ks. Rua i jego Kapituła pośpiesznie udzielili pozytywnej odpowiedzi sekretarzowi Schiaparelli, tak że w protokole ze spotkania Kapituły Najwyższej z 21 sierpnia 1903 r. Odnotowano: „Salezjanie odejdą na wrzesień i wezmą szkoły Smyrna”. [594]
Ale nie wszystko poszło dobrze w Turcji. 21 sierpnia 1905 r. Kapituła Wyższa zarejestrowała skargę wysłaną przez włoskiego konsula do Schiaparelli. Nie był bardzo zadowolony z pracy salezjanów w Smyrnie: oczekiwał więcej. Ponieważ lekcje zostaną wznowione 5 września, telegrafował do Aleksandrii, aby don Cardano udał się do Izmiru na dwa lub trzy tygodnie, aby rozpocząć zajęcia i warsztaty. Kapituła została również zaproszona do refleksji nad dyrektorem, aby był odpowiedzialny za pracę. [595]
Ze swej strony Związek Narodowy walczył o wywiązanie się ze zobowiązań finansowych podjętych w szkole w Smyrnie, o czym świadczą dokumenty z następnych lat, przede wszystkim memorandum dotyczące domu w Smyrnie , niepodpisane, ale datowane 17 lutego 1906 r. Jego ton brzmi raczej zirytowany: zobowiązania z tytułu pracy wyniosły 35–40 tys. lirów, w związku z czym kurs handlowy, najdroższy, musi się zamknąć, przynajmniej tymczasowo, w hipotezie, że Stowarzyszenie utrzymuje roczną kontrolę sześciu tysięcy franków, „Wystarczy (a być może nawet nie) do wspierania Szkoły Popularnej Punta”; ten środek nie może wydawać się „niesprawiedliwy”, nie jest, zgodnie z notatką, ponieważ Związek Narodowy był pierwszym, który nie zastosował się do konwencji, zaniedbując artykuł dotyczący materiałów szkolnych i eliminując koszty wody, gazu i oleju opałowego. [596]
Tymczasem prof. Schiaparelli i nasz Przełożony Generalny skupili swoją uwagę na dziełach salezjańskich Palestyny, jedynych na Bliskim Wschodzie, których jeszcze nie interesowało Stowarzyszenie Narodowe. Sytuacja polityczna na początku stulecia sprzyjała zmianie systemu protektoratów. Rząd francuski, który stał się antyklerykalny, porzucił swój starożytny protektorat nad katolikami i misjami katolickimi w regionie bez nostalgii. Wystarczyłoby więc, aby domy w Betlejem, Beitgemal, Cremisan i Nazarecie przeszły pod protektorat włoski, aby umożliwić zawarcie umowy, która zjednoczyłaby ich z beneficjentami Stowarzyszenia Narodowego w celu ratowania włoskich misjonarzy katolickich. Umowa została rozwiązana w Konstantynopolu i Rzymie. [597]Włochy zgodziłyby się z Francją za pośrednictwem swoich ambasadorów. Ponieważ potrzebna była zgoda Stolicy Apostolskiej, w której Włochy nie miały przedstawicielstwa dyplomatycznego, Stowarzyszenie przejęło procedury. Tak więc 9 września 1904 r. Ks. Rua podpisał, wspólnie z Schiaparelli, konwencję, którą warto zacytować, dla przyszłych reperkusji dla arabskiego personelu salezjańskiego w Palestynie.
Biorąc pod uwagę: 1 °, jak wynika z dokumentów zarejestrowanych w konsulacie R. we Włoszech w Jerozolimie, budynki w Betlejem, Cremisan, Beitgemal i Nazarecie ze wszystkim, co w nich zawarte, należą już do zmarłego Canonico Belloniego, podmiotu włoskiego, przeszedł na własność, z wyjątkiem praw Propagandy, różnych osób prywatnych, wszystkich włoskich podmiotów; 2 ° aby w tych okolicznościach same budynki i znajdujące się tam instytucje musiały zostać znalezione politycznie pod naturalnym i bezpośrednim Protektoratem R. Konsula Włoch; między przełożonym Michele Rua, przełożonym salezjanów, reprezentującym samą Wspólnotę, i prof. Ernesto Schiapparelli, sekretarzem Stowarzyszenia Narodowego, aby pomóc włoskim misjonarzom katolickim i reprezentować go, przybyli do następująca konwencja:
Artykuł 1 Najwyższy ks. D. Michele Rua umieszcza wszystkie instytuty salezjańskie w Palestynie pod wyłącznym protektoratem RR. Konsulowie Włoch.
Artykuł 2 ° Ten sam Pan D. Rua zobowiązuje się: a) dodać kurs techniczno-handlowy do instytutu Betlejem; b) uznawać za obowiązkowe nauczanie języka włoskiego, które wraz z językiem kraju będzie językiem urzędowym instytutów i używane przez uczniów w rozmowach i przez nauczycieli w nauczaniu wszystkich przedmiotów; c) podniesienie flagi narodowej we wszystkich tych instytucjach, w centralnym i wybitnym miejscu, we wszystkie dni świąteczne i urodziny LL. Majestat Władcy Włoch.
Artykuł 3 Dyrektorzy tych instytutów są wyraźnie zachowani pełną autonomią w zakresie wytycznych religijnych, moralnych, edukacyjnych, dyscyplinarnych i dydaktycznych; ale będą honorowani przez wizyty i delegatów Stowarzyszenia, aby upewnić się co do dobrych wyników nauczania i wizyt oraz interwencji RR. Konsulowie, szczególnie w uroczystych okolicznościach.
Artykuł 4 Stowarzyszenie ze swojej strony, w drodze zachęty, zobowiązuje się: a) przekazać tym Instytutom, w sumie, roczną dotację Lire dwanaście tysięcy (12 000), płatną w trismatycznych ratach po trzy tysiące lirów (3000); b) dostarczenie włoskiego materiału szkolnego niezbędnego dla samych instytutów.
Artykuł 5 °. Niniejsza umowa wejdzie w życie 15 października 1904 r. I będzie uważana za przedłużoną z roku na rok na czas nieokreślony, jeśli nie zostanie anulowana przez jedną ze stron na trzy miesiące przed jej zwykłym wygaśnięciem.
Umowa ta została sporządzona w Turynie 9 września 1904 r. W dwóch oryginałach podpisanych przez obie strony.
Sac. Michele Rua, Przełożony Generalny Towarzystwa Pobożnego św. Franciszka Salezego.
Ernesto Schiaparelli, sekretarz generalny AN [598]
Odnosząc się do kwestii dotyczących włoskiego majątku domów salezjańskich w Palestynie i obowiązku używania języka włoskiego w rozmowach i nauczaniu, w heterogenicznym środowisku palestyńskim można przewidzieć wiele oporów. Ale Turyn zamierzał je zignorować. W chwili obecnej, w 1904 roku, wraz z ogłoszeniem kontraktu, dyrektor Betlejem, Don Carlo Gatti, który nie docenił zmiany protektoratu i dobrze porozumiał się z konsulatem francuskim, złożył rezygnację. [599] Co do Nazaretu, Athanase Prun (1861-1917), który był Francuzem i miał pewien temperament, odmówił jakiejkolwiek włoskiej zależności i próbował ponownie wejść pod francuski protektorat, co doprowadzi Schiaparelli do cięcia jego roczna dotacja dla domów Palestyny.[600]
Kilka lat później, pod rektatem don Albera, napięcia będą rosnąć z powodu ruchu arabistycznego. Arabscy uczniowie Don Belloniego przypomną przełożonym, że nie są Włochami i odmówią katechizacji swoich małych rodaków w języku, który nie zrozumieli lub wcale. Doszło do tego, że w latach 1917-1918, w czasie inspektora Luigiego Sutera (1869-1948), który ich nie kochał, podczas gdy trwała wojna między Turcją a Włochami, przejmą oni władzę w Betlejem. Włoscy salezjanie z Beitgemal i Betlejem będą wtedy bardzo cierpieć, aw niektórych przypadkach zostaną potępieni przez swoich współbraci. Arabski bunt zostanie poważnie oswojony pod koniec wojny, w 1919 roku, przez gościa Pietro Ricaldone,
Ks. Rua, nieświadomie, służył sprawie włoskości, przeznaczonej później do dumnego rozwoju pod rządami Mussoliniego między dwiema wojnami światowymi. A salezjanie, którzy oddali sobie nawzajem strzał w konwencji z 1904 r. Z włoskim stowarzyszeniem narodowym, poniosą nadzieję na inkulturację na Bliskim Wschodzie. [601]
W pierwszych latach XX wieku ks. Rua sprowadził także salezjanów na Daleki Wschód, Chiny, portugalską enklawę Makau i Indie do Mylapore w pobliżu Madras (obecnie Chennai).
W środowisku salezjańskim w latach 90. XIX wieku powszechne było przekonanie, że Ks. Bosko w październiku 1886 r., Mówiąc o misjach w Chinach z Don Arturo Conellim (1864-1924), wyznaczył go, by pewnego dnia tam pojechał. [602] Osoba zainteresowana rozmawiała z jezuickim przyjacielem cywilizacji katolickiej , księdzem Francesco Zaverio Rondiną, który zaproponował, aby przygotował publiczność na przybycie salezjanów, wysyłając dokumentację do Makau i Hongkongu w dniu Bosko i jego dzieło. Tak więc lokalna prasa opublikowałaby kilka artykułów. [603] Ks. Rua zachęcał don Conelliego, by go zadowolił. [604]A te wysłane do Don Rondiny biografie Ks. Bosko napisane przez Charlesa d'Espineya i Alberta du Boÿs, publikację ks. Spinola i jakiś okólnik Ks. Rua.
Przeszczep się powiódł. Po dziewięciu latach nuncjusz apostolski w Lizbonie Andrea Ajuti, tytularny arcybiskup Damietty, przekazał Ks. Rua następującą prośbę biskupa Macao, ks. José Manuel de Carvalho z dnia 2 kwietnia 1899 r .: „Tęsknię za sierocińcem na męski seks, w którym uczy się sztuki i rzemiosła, aby móc zobaczyć, czy dzięki temu uda mi się przyciągnąć biednych chłopców, którzy tam są wykształceni, mogą osiągnąć łaskę nawrócenia do naszej Świętej Religii. W tym celu pomyślałem o Instytucie Don Bosco. Przyjeżdżam więc, aby skorzystać z pomocy i ochrony VE dla tego przedsięwzięcia, prosząc o szczególną łaskę uzyskania od Przełożonego Generalnego Instytutu dwóch lub trzech braci, ponieważ środków jest niewiele. A kiedy VE upoważnia mnie do tego,[605]
Nie było możliwe przewidzenie dzieła salezjańskiego zredukowanego do dwóch lub trzech braci, byłoby to sprzeczne z Konstytucjami, zauważył ks. Rua: przynajmniej wymagany był udział kapłana. Ale zgodził się z tą zasadą. 20 czerwca 1899 r. Nuncjusz odpowiedział, że ks. de Carvalho prawdopodobnie przejeżdżający przez Lizbonę zgodził się dodać przynajmniej jednego kapłana i jakiegoś duchownego do koadiutorów sierocińca. [606] Don Conelli wydawał się teraz wyznaczony do kierowania chińską ekspedycją. Ks. Rua wysłał go, by powiedział 4 grudnia: „Jeśli wierzysz, między poważnym a żartem, pozwól S. Em. Usłysz kartę. Vanutelli desygnacja dokonana przez pana D. Bosco na pierwszy dom salezjański w Chinach i obecne negocjacje na temat Makau ». [607] Ale biskup Carvalho zmarł (1904).
Następca, mgr. João Paulino de Azevedo e Castro, który miał okazję podziwiać salezjańskie warsztaty w Lizbonie, został poinformowany o krokach podjętych przez ks. de Carvalho. Z Makao 17 kwietnia 1904 r. Napisał do ks. Rua po portugalsku: „W pełni akceptuję projekt uzgodniony przez przełożonego generalnego i mojego poprzednika, którego jestem świadomy dzięki SV Rev.ma z okazji jego niedawnego przejścia przez Lizbonę , Prace będą składać się z chińskich sierot przeznaczonych do nauki handlu. W połączeniu z nim powstanie szkoła z internatem dla chłopców, którzy są dziećmi Europejczyków lub Portugalczyków z Makau, z których większość jest zorientowana na handel. Otrzymają oni wykształcenie i instrukcje w szkole z internatem i pójdą do Seminarium na kursy szkolne i komercyjne, w towarzystwie asystenta. [... ] Aby szkoła z internatem i laboratoria mogły rozpocząć pracę pod kierunkiem salezjanów, wydaje mi się, że potrzebna jest przynajmniej jedna reżyserka, trzech prefektów i trzech mistrzów sztuki: krawiectwo, szewstwo i sztuka typograficzna. To jest personel, który moim zdaniem jest niezbędny [...] ». A biskup wyraził pragnienie, aby jeden z asystentów był w stanie uczyć muzyki i kierować fanfarami.[608]
Ks. Rua przygotował wszystko, ale czekał na oficjalny dokument, zanim pozwolił swoim misjonarzom wyjechać do Chin. W końcu w Makau 29 grudnia 1905 r. Ks. de Azevedo sporządził projekt dwunastopunktowej umowy, ważnej przez siedem lat. Ks. Rua wyśle przynajmniej jednego dyrektora, asystenta i czterech braci świeckich do kierowania sierocińcem i zarządzania nim (art. 1). Nauczanie będzie prowadzone zarówno w szkołach, jak iw laboratoriach (art. 3). Dyrektor wybrany przez don Michele Rua miałby pełną swobodę w wewnętrznej dyscyplinie instytutu (art. 4). Koszty poniósł biskup (art. 6). Ci ostatni uzyskaliby bezpłatne przejazdy od rządu (art. 9). [609]Organizowaną obecnie wyprawę musiał prowadzić Don Conelli, który czekał na to wydarzenie przez dwadzieścia lat. Ale niestety zachorował na początku stycznia i został zmuszony do pozostania we Włoszech. Tak więc 17 stycznia 1906 r. Misjonarze w Makau wyruszyli do Genui pod kierunkiem Don Luigiego Versiglii (1873-1930).
Przybywając do miejsca przeznaczenia, pierwszym zadaniem Versiglii było zawarcie konwencji jako przedstawiciel Ks. Rua. Zatwierdził dwanaście artykułów i podpisał je wspólnie z biskupem 20 lutego 1906 r. [610]
Niestety, Don Versiglia wkrótce musiał zrezygnować z pewnych nadziei, być może dlatego, że sytuacja polityczna w Portugalii, której Makau była kolonią, stopniowo spadała. W rzeczywistości, pod pretekstem stłumienia zamieszek wywołanych przez republikanów pod zdyskredytowanym reżimem króla Karola I (1889-1908), kraj między 1906 a 1908 r. Został poddany dyktaturze João Franco. 1 lutego 1908 roku Carlos I i książę koronny zostali zamordowani; drugi syn Manuel II wstąpił na tron w wieku 16 lat. Można sobie wyobrazić napięcia polityczne i nacjonalistyczne spowodowane tymi wydarzeniami w małej chińskiej kolonii. Tutaj „wszystko dla Portugalii”, napisze Don Versiglia 22 listopada 1908 roku w raporcie do Ks. Rua, o którym weźmiemy pod uwagę.
Wszystko zaczęło się dobrze. 6 maja 1906 r., W liście do ks. Rua, o. Versiglia był zadowolony z otwarcia „Świątecznego Oratorium”. [611] „Nasza praca prosperuje”, ogłosił 16 listopada biskup Makau ks. Rua. [612]Ale po euforii początku sytuacja salezjanów w Makau pogorszyła się. Biskup wprowadził komitet do porządku rządów w strukturze sierocińca, jak wyjaśnił don Versiglia w 1908 r. W przeciwieństwie do konwencji salezjanie nie byli już wolni. Don Versiglia zaproponował zmianę konwencji i podjęcie prawdziwej misji w regionie. Z tego powodu poprosił ks. Rua o trzech duchownych, którzy uczyli się chińskiego i byli przeznaczeni na misję właściwie wezwaną w Chinach. W tym projekcie konieczne było uzyskanie wsparcia Kongregacji Propagandy Fide i Stowarzyszenia Narodowego, aby pomóc włoskim misjonarzom katolickim. Z drugiej strony podejrzewał, że biskup czeka na wygaśnięcie umowy z siedmioletnim zwolnieniem salezjanów włoskich.[613]
Wydarzenia polityczne przysparzały rzeczy. W Portugalii król Manuel II, który zrzekł się dyktatorskiego reżimu, został wkrótce obalony przez przewrót wojskowy. 5 października 1910 r. Rewolucjoniści ogłosili Republikę. Zgromadzenie konstytucyjne rozwiązało zgromadzenia zakonne, złamało porozumienie między Kościołem a państwem, ogłosiło obowiązkowe nauczanie świeckie w szkołach, przyznało prawo do strajku ... W związku z tym w metropolii iw koloniach rozpoczęło się wydalenie zakonników z klasztorów. Salezjanie z Makau, wydaleni w 1911 r., Wyruszą do Hongkongu. Ale Opatrzność czuwała. Z tą nieszczęściem spełniło się marzenie misyjne Don Versiglii. Salezjanie osiedlili się na terytorium Chin, w regionie Heung-Shan, między Makao i Kantonem.
Wprowadzenie salezjanów w Indiach na początku 1906 r., Właśnie w Mylapore, w pobliżu Madrasu, jest wynikiem długiej serii negocjacji między lokalnym biskupem a ks. Rua. [614]
6 grudnia 1898 r. Biskup Mylapore Antonio José de Souza Barroso napisał (po francusku) długi list do ks. Rua, aby salezjanie mieli w swojej diecezji. Zrobił to w sprytny sposób, przywołując intencje Ks. Bosko w sprawie Indii: „Znam księży salezjanów, których dzieła miałem okazję docenić. Ksiądz Bosko gorąco pragnął założyć dom w Indiach. [...] Dlatego też, wielebny i drogi Ojcze, wzywam was, abyście zaprosili was do otwarcia sierocińca w Bandel, nad brzegiem Hoogly: tam mam piękny kościół i bardzo duży stary klasztor, z jakąś ziemią, którą w całości włożyłem twoja dyspozycji; Mam wrażenie, że Bandel będzie wspaniale odpowiadać na potrzeby waszych instytutów dla młodych rdzennych mieszkańców, takich jak Beitgemal w Palestynie. Po drugie, mam college, do którego uczęszcza 300 uczniów z każdej religii i[615]
Z ręcznie napisanej adnotacji Ks. Rua na czele listu dowiadujemy się, że odpowiedział biskupowi 6 lutego 1899 r .: „Otrzymaliśmy kilka lat rozejmu, a potem z radością będziemy go traktować”. Ale kiedy otrzymał odpowiedź, ks. Barroso ogłosił 11 kwietnia ks. Rua, że został przeniesiony do diecezji Porto w Portugalii i przekazał obietnicę swojemu następcy. Nazywał się Theotonio Manuel Ribeiro Vieira de Castro. Miał osobisty powód, aby zwrócić się do salezjanów: „Apostolska dusza Ks. Bosko naprawdę chce jednej lub kilku fundacji w Indiach. Kiedy w sierpniu 1885 r., Po ukończeniu studiów w Rzymie, pojechałem do Turynu i udałem się do waszego wiejskiego domu, aby otrzymać błogosławieństwo waszego świętego Założyciela, on, kładąc rękę na mojej głowie, powiedział mi, że pobłogosławił moje dzieła.[616]
Aby rozpocząć niezbędne praktyki dla założenia salezjańskiego domu dziecka w jego diecezji, ks. Ribeiro rozpoczął od wysłania jednego ze swoich kapłanów, LX Fernandeza, do Turynu, który 3 kwietnia 1901 r. Przedstawił się Ks. Rua z biletem po łacinie. [617] W swej zwykłej roztropności ks. Rua odpowiedział w czterech punktach w tym samym języku: 1 ° „ Scribat nobis Episcopus ” [napisz do nas biskupa]; 2 ° salezjanie otrzymują czteroletni rozejm w celu przygotowania personelu; 3. Zapewnij podróż sześciu osób do Mylapore i przynajmniej raz po powrocie; 4 ° Oprócz mieszkania dla salezjanów i ich uczniów oczekuje się, że będą mieli dla nich niezbędne przez pięć lat. [618]Ks. Rua nie chciał ścigać swoich misjonarzy w przygody bez wyjścia. Ale odpowiedź Ks. Rua na biskupa została utracona i umowa trwała długo. W następnym roku Mons Ribeiro poprosił „patriarchę” Goa Antonio Sebastião Valente, przechodzącego przez Rzym, o interwencję u salezjańskiego prokuratora, ks. Marenco, który zgłosił się do ks. Rua 8 kwietnia 1902 r. [619]30 kwietnia Ks. Rua, niewzruszony, powtórzył swoje warunki. To spowodowało, że biskup Mylapore napisał do niego w Boże Narodzenie długi list, powtarzając swoją propozycję sierocińca, określając ją. „Po rozważeniu wszystkich okoliczności wybrałem z misji mojej diecezji Tanjore na miejsce naszego salezjańskiego sierocińca. Ale jeśli, kiedy synowie Ks. Bosko przybędą do Indii, inne miejsce w diecezji uwierzy lepiej, z mojej strony nie będzie żadnych trudności ». I przedstawił szczegółowo zalety miasta Tanjore. [620]
Wymiana listów następowała po sobie między biskupem, który namawiał go do osiągnięcia swego celu, a ks. Rua dobrze zdecydował się nie wysyłać swoich misjonarzy do Indii przed 1905 r. Ostatecznie, 19 grudnia 1904 r. Obie strony podpisały umowę w Turynie , Przełożony Generalny i ks. Ribeiro, podróżowanie ad limina . Dostrzega się troskę o jak największą ochronę salezjanów przed ryzykiem ekspatriacji bez własnych dochodów, w rękach Azji. Gdyby jednak pomogli, mieliby wolne ręce w pracy. Czytamy interesujący tekst Konwencji :
Jeśli jest to wygodne:
1) Przełożony salezjanów wyśle do diecezji Meliapor co najmniej sześć osób na kierownictwo i administrację męskiego sierocińca z dołączonymi szkołami sztuki i rzemiosła.
2) Biskup zapewni darmową podróż (pierwszą lub drugą klasę) dla sześciu osób i ich zwrot co najmniej raz i kosztem tych zmian, które w ciągu pierwszych pięciu lat powinny być dokonane na zdrowie i inne rozsądne powód.
3) W ciągu pierwszych pięciu lat biskup zapewni nie tylko dom, jedzenie i ubrania salezjanom i ich uczniom, ale także poniesie wszelkie niezbędne wydatki na rzecz Instytutu.
4) Chociaż ten Instytut będzie podlegał jurysdykcji biskupa diecezjalnego, dyrektor mianowany przez przełożonego będzie miał pełną swobodę w kierowaniu, administrowaniu i dyscyplinie wewnętrznej Instytutu.
5) Akceptacja uczniów zależy zarówno od biskupa, jak i dyrektora, przy czym należy pamiętać, że uczniowie są zdrowi, zaszczepieni i mają nie mniej niż osiem lat i nie przekraczają piętnastu lat.
6) Dyrektor będzie jednak mógł zwolnić tych więźniów, którzy uważają, że nie działają w sierocińcu, ale powiadomią biskupa.
7) Salezjanie będą próbowali nauczyć się języka tamulskiego i angielskiego, które są językami najczęściej używanymi w diecezji.
8) Dyrektor i biskup zawsze będą się starali zgodzić się na wszystkie sprawy dotyczące budowania księży i tubylców oraz dla dobra dusz i przewagi Instytutu.
9) Strony zastrzegają sobie prawo do wprowadzenia, po dwóch latach eksperymentów, tych modyfikacji, które wydają się odpowiednie.
Turyn, oratorium salezjańskie
Li 19 grudnia 1904 r
podpisane:
Theotonio Biskup Meliapor
Sac. Michael Rua Przełożony Generalny Salezjanów Ks. Bosko. [621]
Wyprawa misyjna, składająca się z trzech kapłanów, duchownego, profesora i innego aspiranta, miała jako swojego zwierzchnika Don Giorgio Tomatisa (1865-1925). Zaokrętował się w Genui 18 grudnia 1904 r. Dla niej ks. Rua błagał o specjalne błogosławieństwo papieża. Odpowiedział Sekretarz Stanu Merry del Val: „Ojciec Święty posyła specjalne błogosławieństwo kapłanowi Giorgio Tomatisowi i jego towarzyszom, którzy mają zamiar udać się do Indii i życzy sobie, aby Bóg nie tylko prosperował ich w długiej podróży, ale także je oddał owocna praca, aby nowa misja uczyniła synów Ks. Bosko coraz bardziej godnymi Kościoła ». [622] Wylądował w Bombaju 6 stycznia 1905 r., Przybyli do Tanjore 14 stycznia.
Tak narodziła się w Indiach praca misyjna, która przez lata miała przybrać niezwykłą szerokość. Była to druga udana osada na Dalekim Wschodzie naszego Ks. Rua. Jego rektor był, dla ogólnoświatowego rozwoju swojego Zgromadzenia, decydujący dla Azji jako Ks. Bosko dla Ameryki Południowej.
Rok 1907 był rokiem wielkiej radości dla Ks. Rua, zaniepokojonego straszliwym procesem.
Sprawa Ks. Bosko, która była mu tak droga, osiągnęła decydujący etap. Czytelnik pozwoli nam wrócić do 1888 roku, aby w pełni zrozumieć historię. W rzeczywistości procedura dotycząca beatyfikacji i kanonizacji jest skomplikowana, przypominając, że tak powiem, tor przeszkód. Ks. Rua, wspierany w Rzymie przez kardynała opiekuna i salezjańskich prokuratorów, zdołał przezwyciężyć pierwszą fazę. W 1907 r. Będzie mógł ogłosić Zgromadzeniu, że „Ksiądz Bosko jest czcigodny”. Ale po cierpieniu przez dziewiętnaście lat, aby osiągnąć ten pierwszy znaczący wynik. [623]
Na początku konieczne było uzyskanie zgody arcybiskupa Turynu na otwarcie diecezjalnego procesu beatyfikacji i kanonizacji, który zapoczątkowałby procedurę. Ks. Rua rozpoczął od wysłania 16 lipca 1889 r. Wspólnego listu do biskupów Piemontu i Ligurii na temat reputacji świętości i cudów Ks. Bosko. [624] Aby zachęcić ich, 16 sierpnia wysłał im drugi list, który udokumentował kilka ludzkich niewytłumaczalnych uzdrowień, uzyskanych za wstawiennictwem Ks. Bosko. [625]Niektórzy biskupi chwalili. Tak więc 6 września był w stanie poprosić czterdziestu dziewięciu członków Kapituły Generalnej, zebranych w Valsalice, o podpisanie bardzo udokumentowanej prośby do kardynała Alimondy o szybkie otwarcie procesu. Do dokumentu dołączone są listy wysłane do niego przez biskupów. Petycja kapitulna mówiła: „Mamy nadzieję, że Em. V. łaskawie przyjmie naszą prośbę. Nasza nadzieja jest ożywiona widząc, że także wielebni biskupi z Piemontu i Ligurii, którzy byli w stanie dobrze poznać wybitne cnoty i wielkie dzieła Sługi Bożego, są naszym zdaniem i mają to samo pragnienie , jak Em. V. potrafi czytać z listów, które jej przedstawiamy ”. Zarzut, któremu towarzyszy list od ks. Rua,[626] Kardynał odpowiedział przychylnie w dniu 8 lutego, ale poprosił o jakiś czas, być może ze strachu przed jakimś sprzeciwem w biskupstwie. Wszystko skończyło się 8 maja, kiedy sam wspomniał o problemie z okazji zgromadzenia ogólnego biskupów prowincji Turyn i Vercelli. Petycja salezjańska została zatwierdzona jednomyślnie, a nawet niektórzy biskupi (Manacorda i Richelmy) byli znani z entuzjazmu dla Ks. Bosko. Tego samego dnia kardynał Alimonia postanowił otworzyć proces informacyjny.
Tak przygotowana transakcja została szybko rozpoczęta. 2 czerwca 1890 r. Ks. Rua mianował postulatora sprawy Giovanniego Bonettiego; i 3 czerwca przedstawił swoją postulację arcybiskupowi. Miał powstać sąd. Arcybiskup zastanawiał się nad tym przez jakiś czas i natychmiast go ustanowił. [627]Jego kompozycja mogła zadowolić Ks. Rua. Zadanie promotora wiary (lub rzecznika generalnego, zwanego przez lud „adwokatem diabła”) zostało powierzone kanonowi Michele Sorasio, życzliwemu salezjanom, a nie kanonicznemu Emanuele Colomiatti, notorycznie zapalonemu przeciwnikowi kanonizacji Dona Bosko. Powinien był zadowalać się potajemnym działaniem, wysyłając list do Rzymu do kardynała Caprary. 6 czerwca ks. Rua, poruszony i wyraźnie zaniepokojony, napisał do salezjanów długi okólnik na temat otwarcia procesu beatyfikacyjnego Założyciela, prosząc współbraci i studentów o błaganie o światło Ducha Świętego i ochronę Ducha Świętego codziennie w miejscach publicznych lub prywatnych. Maryi Wspomożycielki na wybitnego arcybiskupa Turynu, na trybunie, którą wybrał, na postulatorze sprawy,[628] Pułapki procedury martwiły go.
Pierwsze dwie sesje rozprawy odbyły się rano 4 i 27 czerwca. Podczas drugiej sesji Don Bonetti przedstawił sądowi serię artykułów, z których dobrze jest znać historię, w rzeczywistości kierowałyby zeznaniami świadków.
Już od śmierci Ks. Bosko ks. Rua poprosił Bonettiego, aby podsumował swoje życie i cnoty w związku z możliwą kanonizacją. Bonetti, skutecznie wspomagany przez archiwistę Gioachino Berto, stworzył cztery zeszyty zawierające ponad osiemset artykułów (lub paragrafów). Za radą Cesare Cagliero, prokuratora salezjańskiego w Rzymie, Bonetti przekazał je rzymskiemu prawnikowi Ilario Alibrandiemu. W 1890 r. Długi tekst został odpowiednio zredukowany, a artykuły doprowadzono do 406. Pierwsza część opisywała życie Ks. Bosko i podkreśliła jego reputację świętości. Drugi przedstawiał fakty jako dokumentację heroizmu, w którym praktykował trzy cnoty teologiczne (wiarę, nadzieję i miłość), cztery cnoty kardynalne (roztropność, sprawiedliwość, męstwo i wstrzemięźliwość), cnoty właściwe dla państwa religijnego (ubóstwo, czystość i posłuszeństwo), a także główne cnoty moralne, przede wszystkim pobożność i pokora (ten ostatni dodatek za radą Alibrandiego). Artykuły ukazywały obecność tych cnót w życiu Księdza Bosko, zwłaszcza gdy w czasie swojej wyczerpującej egzystencji stawał w obliczu trudności rodzinnych i społecznych, chorób fizycznych, diabolicznych pokus i nękania, niezrozumienia krewnych, współpracowników , przyjaciół, przełożonych, władz cywilnych i religijnych. Na zakończenie stwierdziliśmy, że w Księdzu Bosko wszystko wykazywało doskonałą zgodność z łaską, stałością w dobroci i heroiczną naturą „cnoty”, terminu rozumianego w najszerszym znaczeniu. Lektura tych artykułów sprawiła wielką przyjemność ks. Rua,
Dwudziestu ośmiu świadków zebranych przez Don Bonettiego zostało przedstawionych dworowi podczas trzeciej sesji (23 lipca 1890 r.), Zgromadzonej w kaplicy seminarium arcybiskupiego. [629] Był biskup (arcybiskup Bertagna), ośmiu mniej lub bardziej utytułowanych kapłanów diecezjalnych, dziewięciu księży salezjańskich (z ks. Rua na czele), dwóch braci salezjańskich i ośmiu świeckich (kupcy, rolnicy i prosty murarz). Na zakończenie przesłuchań świadkowie wzrosną do czterdziestu pięciu, z których sześciu wybrano z urzędu ( ex officio ), a drugi, ksiądz diecezjalny Giovanni Turchi, przekonany do przyłączenia się do grupy przez salezjanów, zaniepokojony zwrotem podjętym przez historię przeciw libelsom -Galdaldianie przypisani Ks. Bosko. [630]
Ks. Rua został wezwany do złożenia zeznań dopiero na początku pięciu długich lat procesu informacyjnego. Tymczasem po śmierci postulatora Giovanniego Bonettiego (5 czerwca 1891 r.) Został zastąpiony przez prefekta generalnego Domenico Belmonte (1843-1901). Sąd wysłuchał Ks. Rua podczas trzydziestu ośmiu sesji, rozłożonych między 29 kwietnia a 10 lipca 1895 r. [631]Szczegółowo odpowiedział na pytania dotyczące posługi duszpasterskiej Ks. Bosko jako młodego kapłana, na fundamencie Stowarzyszenia Salezjańskiego, na temat jego ekspansji, w szczególności na misje amerykańskie: wszystkie sytuacje, w których był bezpośrednim i często aktywnym bohaterem. W pytaniu dwudziestym pierwszym i dwudziestym drugim nie zwlekał z wykazaniem heroicznych cnót cnót teologicznych i kardynalnych Założyciela, jak wynika z pierwszych zdań każdej z jego odpowiedzi. Jego wiara? „W ciągu trzydziestu sześciu lat, w których żyłem u boku Ks. Bosko, zawsze widziałem w nim największą dokładność i delikatność w przestrzeganiu przykazań Boga i Kościoła” ( Positio , 436). Jego nadzieja? „Jego zaufanie do Boga objawiło się w okolicznościach podejmowania trudnych i wspaniałych dzieł” ( Positio, 478). Jego miłość do Boga? „Sługa Boży wyróżnił się we wszystkich cnotach; ale można powiedzieć, że miłość była w nim w sposób szczególny i świetlisty ”( Positio , 503). Jego miłość do innych? „Ożywiony miłością Boga, nie mógł nie dać się ponieść miłości bliźniego. Wspomniałem o tym jako anioła stróża dla zbawienia jego towarzyszy [...] Stając się kapłanem, jego życie stało się ciągłym dziełem dzieł miłosierdzia ”( Positio , 555).
Zapytany o roztropność Księdza Bosko, ks. Rua odpowiedział: „Dodam jeszcze kilka rzeczy o bohaterskiej roztropności Sługi Bożego. W kontaktach z każdą klasą ludzi jego dobroć była dla bogatych, jak biedni; i było wielkie studium, by nigdy nie opóźniać żadnego niezadowolenia ”( Positio , 595). Odpowiadając na pytania dotyczące cnoty sprawiedliwości, stwierdził: „Wyraził także szacunek dla władz cywilnych i rządowych, podczas gdy brakowało mu szacunku ze względu na głowę państwa” ( Positio , 630). W odniesieniu do jego siły moralnej oświadczył: „Godna podziwu i bohaterska była twierdza Ks. Bosko w powstrzymywaniu jego namiętności, w znużeniu, niedogodnościach, uciskach; w podejmowaniu i wspieraniu najbardziej uciążliwych przedsięwzięć ”, a nasz świadek dał wiele dowodów na to (Positio , 667). Według ks. Rua wstrzemięźliwość Księdza Bosko była ukierunkowana przez jego miłość do czystości. ( Positio , 716-723). Co do pokory, oświadczył: „Otrzymał sugestie od swoich uczniów z wielką pokorą i wziął ich obserwacje w dużym stopniu, a ja nawet powiedziałbym poprawki. Pamiętam ... »( Positio , 759-765). Po opowiadaniu o życiu Założyciela, ks. Rua dodał: „Odsłaniając cnoty, które Sługa Boży sprawował w ciągu swojego życia, wielokrotnie zasugerowałem, że będziesz je podziwiać praktykowane w sposób heroiczny; niemniej jednak wydaje się właściwe dodanie tego, w jaki sposób widziałem go stale w praktyce tego samego, aby móc powiedzieć, że rozwijał się w doskonałości wraz z postępem lat, zamiast rezygnować z niczego w gorliwości ”( Positio, 369).
Po nim, między 7 a 23 października 1895 r., Był świadkiem, jak ks. Giovanni Turchi i salezjanie, ks. Rua pierwszy, odkryją, jak decydujące będzie jego świadectwo na temat zniesławiania przeciw Gastaldowi. W rzeczywistości, nawet bez formalnego uznania, ci, którzy czytają zeznania, zrozumieją, że Don Turchi był autorem nieszczęsnych broszur, które Canon Colomiatti nadal przypisywał Księdzu Bosko. [632]
Depozycja Ks. Rua, jakkolwiek trzeźwa, jest jednym z najważniejszych aspektów tego procesu i zajmuje 273 strony publicznej kopii. Został przekroczony tylko przez Gioachino Berto (387 stron) i Giulio Barberis (283 strony), które jednak są bardzo pompatyczne. [633]
1 kwietnia 1897 r. Arcybiskup Turynu Davide Riccardi przewodniczył sesji zamykającej proces informacyjny. Trwało to siedem lat z powodu przerw z powodu różnych zgonów, po których następowały nowe spotkania. W okólniku z 6 sierpnia 1907 r. Ks. Rua napisał: „Sędziowie dali dowód dużej ilości doktryn w gromadzeniu zeznań licznych świadków, a rzecz warta przemyślenia, daleka od znudzenia długością i powagą dzieła, pokazali się każdego dnia bardziej entuzjastycznie ». [634] W kwietniu 1897 r. Don Belmonte był w stanie przekazać obszerną praktykę ustanowioną w Turynie Kongregacji Obrzędów w Rzymie.
W Rzymie sprawa Ks. Bosko podążyła jego śladem. 30 sierpnia 1897 r. Ks. Rua mianował don Cesare Cagliero, który był także jego prokuratorem Stolicy Apostolskiej. Decyzją z 25 października 1898 r. Kongregacja Obrzędów nakazała przekazanie wszystkich pism Sługi Bożego, które zostało wznowione w Turynie przez arcybiskupa Riccardiego i samego ks. Rua w liście do salezjanów z 8 grudnia. [635] Badanie pism miało miejsce w latach 1902–1904 pod patronatem uczonego kardynała Luigiego Tripepiego, bardzo przychylnego sprawie. Wyznaczony cenzor nie znalazł na ten temat nic do powiedzenia, nawet w przeprosinach antygastalskich, najbardziej przeciwnych kanonowi Colomiattiemu, zatytułowanemu Ekspozycja na najwybitniejszych kardynałów(1881): stwierdzono, że Ks. Bosko ograniczył się do obrony, choć w dość surowym tonie. [636]
18 listopada 1901 r. Ks. Rua był pierwszym ze świadków powołanych do złożenia świadectwa o braku kultu oddanego Księdzu Bosko ( Super cultu numquam praestito ). [637] Nie było trudności z rozpoznaniem, jak wielka była reputacja świętości, nawet podczas jego śmiertelnego życia. To właśnie wzbudziło szacunek tłumów, zwłaszcza podczas ostatnich wielkich podróży. Ale nigdy nie został oddany do publicznej czci ani w komnacie grobowej, ani w grobie w Valsalice. Ks. Rua nie był nawet świadomy jakiejkolwiek formy publicznego uwielbienia przed jego portretami w miejscach, gdzie byli wystawieni.
Kluczowa faza procesu nastąpiła w 1907 r. Mons. Alessandro Verde, promotor wiary, wyróżnił się w 1905 i 1906 r. Na skuteczną surowość obserwacji dotyczących przyczyn Anny Marii Taigi i minimalnego ojca Bernarda Clausiego. W marcu 1907 r., Wyznaczony do zbadania sprawy Ks. Bosko, przedstawił swoje Animadversiones (obserwacje), które miały na celu podniesienie sprzeciwu wobec kontynuacji projektu beatyfikacyjnego. [638]W istocie, ks. Green potępił pewną dwulicowość Ks. Bosko, wychodząc od rzekomego oświadczenia Ks. Cafasso, które zostało przeczytane w przedmowie biografii napisanej przez Doctor d'Espiney. Jego argument był skondensowany w formule: „Ksiądz Bosko jest tajemnicą”, przypisywaną Cafasso. Niestety dla ks. Zielony (i dla pamięci Ks. Bosko), cały fragment był wynikiem konstrukcji oratorskiej Louisa Cartiera, prawdziwego autora tej przedmowy. Jedyną prawdziwą obserwacją Calasso było być może inne wyrażenie cytowane przez Cartiera: „Niech to się stanie”. [639]Jednak ks. Verde powtórzył życie Księdza Bosko, które wszyscy uważali za wspierane przez Bożą łaskę, aby pokazać, że reputacja świętości opiera się na marzeniach i przepowiedniach przedstawionych zręcznie. W rzeczywistości jego zwykłe zachowanie nie było takie, jakiego można by oczekiwać od świętego. Wyglądał raczej jak człowiek w poszukiwaniu sukcesu i poruszony subtelną dumą. Salezjanie postanowili go wzmocnić i zorganizować jego domniemaną świętość. [640]
Na szczęście dla salezjanów planowana replika została powierzona młodemu i błyskotliwemu kapłanowi, ks. Carlo Salotti (urodzonemu w 1870 r.), Wielkiemu wielbicielowi salezjańskiego stylu wychowawczego, którego osobiście doświadczył. Według tego prawnika cała budowa Animadversionesmiała tendencję do zniekształcania faktów, uciszania znaczących okoliczności i wyolbrzymiania ich znaczenia i zakresu. Od wczesnego dzieciństwa małego akrobata, rodziło się w nim poczucie modlitwy i gorliwej miłości wobec swoich towarzyszy. Jego sny, począwszy od dziewięciu lat, były niebiańskimi objawieniami. Jego niezwykła ostrożność w mówieniu im jest dowodem roztropności, która go wcześnie ożywiła. Nie ma w nim paplaniny, lecz celowe naleganie, aby jego sukcesy były uważane za wynik wiary i wstawiennictwa Maryi. Bez ostentacji pokut cielesnych, ale radosna oferta siebie w niekończących się wyznaniach młodych i w wielu zbiorach w mieście, w Piemoncie, we Włoszech, w Europie, podczas wyczerpujących podróży i bez celu turystycznego. Dlatego stosowne było przedstawienie go jako świetnego przykładu dla całego chrześcijańskiego społeczeństwa, a przede wszystkim dla kapłanów, którzy jako młody kapłan zostali przedstawieni przez czcigodnego Giuseppe Cafasso jako apostoł Turynu; ten, który później przekazał pośród bardzo różnych ludów liczne dowody gorliwości apostolskiej i który wraz ze swoimi współbraćmi poświęcił się całkowicie zdrowej formacji młodzieży.[641]
Kontekst stawał się coraz bardziej korzystny. Kardynał Luigi Tripepi zmarł 29 grudnia 1906 r. Postulator salezjański Marenco bezskutecznie próbował go zastąpić kardynałami Rampolla, Gotti i Cretoni. Wreszcie, jak napisał do ks. Rua 7 stycznia 1907 r., Znalazł w Capuccino José Calasanz Vivés y Tuto, dostępnego, a nawet entuzjastycznego kardynała. [642] On, mianowany Ponente (odpowiedzialny) 23 lutego 1907 r., Natychmiast przystąpił do pracy, jak demonstrują Animadversiones i Responsio następnego marca i kwietnia. „Kardynał Vivés y Tuto jest bardzo zajęty, a następnie napisał Don Marenco do ks. Rua. Myślę, że nigdy nie miał Ponente tak dobrze rozmieszczone i popełnione. " [643]Ostatecznie doszło do konkluzji podczas sesji Zgromadzenia Obrzędów 23 lipca. Na pytanie, czy wprowadzić sprawę beatyfikacji i kanonizacji Ks. Bosko, głos kardynałów i ich konsultantów był pozytywny. Następnego dnia Pius X podpisał dokument, który datowany byłby na 28 lipca 1907 r. Marenco, pełen radości, napisał do Ks. Rua tego samego dnia, co podpis Papieża: „Wtedy możesz grać na bębnach i dzwonach”. [644]
Dekret Supremus humanae familiae, który ratyfikował wprowadzenie przyczyny „beatyfikacji i kanonizacji św. sługa Boży Jan Bosko, kapłan założyciel Salezjańskiego Towarzystwa Pobożnego », podpisany przez prefekta kardynała Serafino Cretoni, umieścił swoje życie i pracę w ślad za świętymi kapłanami wychowawcami współczesności:
Bóg najwyższy autor i władca ludzkiej rodziny, tak jak w innych czasach, dlatego w naszej rodzinie zapewnia szczególną opiekę chrześcijańskiemu społeczeństwu, subsydiując ją odpowiednią pomocą i środkami zaradczymi, za pomocą pojedynczych ludzi, znamienitych dla świetlistych i operacyjnych cnót, które podróżując wzdłuż ich kominek, zdawał się przekazywać wszystkim ich własnego ducha i ich zdrowy i żywotny zapał. Wśród nich, w minionym stuleciu, Opatrzność Boża wysłała kapłana Jana Bosko do garnizonu i ozdabiał swój Kościół, wiernie podążając śladami stojących mężczyzn, którzy byli Giuseppe Calasanzio, Vincenzo de 'Paoli, Giovanni Battista de La Salle i inni podobni, z ustanowionym przez niego Pobożnym Towarzystwem Salezjańskim i różnymi innymi dziełami,[645]
Dokument ten nie zawiera aluzji do darów taumaturgicznych ani w życiu, ani po śmierci Ks. Bosko; wydawało się po prostu, że całe jego życie i zbiór dzieł, które promował, musiały być uważane za rodzaj „teofanii”, zarezerwowanej dla Kościoła w trudnych czasach, jak pisze Pietro Stella z przenikliwością i krytycznym duchem. [646]
Don Marenco natychmiast wysłał wiadomość 24 lipca, po czym udał się do Turynu, aby osobiście dostarczyć dokument ks. Rua. Nasz Rektor cieszył się. Dokument usankcjonował „cześć” Ks. Bosko. 6 sierpnia, przepełniony radością, wydał okólnik skierowany do salezjanów całkowicie poświęconych temu wydarzeniu.
Ksiądz Bosko jest czcigodny! Kiedy przyszło mi do głowy powiedzieć całej rodzinie salezjańskiej z drżącą ręką śmierć Księdza Bosko, napisałem, że to ogłoszenie było najbardziej bolesne, jakie kiedykolwiek dałem lub mogłem dać w życiu; ale teraz wiadomość o Czcigodności Ks. Bosko jest najsłodsza i najsłodsza, jaką mogę ci dać, zanim zejdę do grobu. Na tę myśl wybucha hymn radości i dziękczynienia z mojej piersi. Jeśli widzieliśmy przez tak wiele lat, że nasz dobry ojciec osunął się pod ciężarem niewypowiedzianych kar, poświęceń i prześladowań, jak pocieszające jest to, że Kościół katolicki pracuje, aby go wychwalać nawet w obliczu świata! Jeśli kiedykolwiek zaskoczyły nas wątpliwości, że nasze pobożne społeczeństwo było dziełem Boga, teraz nasz duch może spokojnie odpoczywać, ponieważ Kościół ze swoim nieomylnym magisterium nazywa naszego Założyciela Czcigodnego. Jakże wdzięczni musimy być Najwyższemu Papieżowi Piusowi X, który raczył zaproponować sprawę Księdza Bosko do studiowania Najświętszego Kongregacji znacznie wcześniej niż to nie jest progiem do zrobienia, mimo że są to postacie martwe w zapachu świętości! Kardynał Vivés y Tuto, Ponente w sprawie Ks. Bosko, składając gratulacje Pobożnemu Towarzystwu Salezjańskiemu za czcigodność Ks. Bosko, mówił o nim, aby rozerwać łzy radości i skłonić nas do bycia bardzo szczególną łaską Opatrzności jego dzieci ... Zgromadzenie znacznie wcześniej niż robi to, chociaż są postaciami, które umarły w zapachu świętości! Kardynał Vivés y Tuto, Ponente w sprawie Ks. Bosko, składając gratulacje Pobożnemu Towarzystwu Salezjańskiemu za czcigodność Ks. Bosko, mówił o nim, aby rozerwać łzy radości i skłonić nas do bycia bardzo szczególną łaską Opatrzności jego dzieci ... Zgromadzenie znacznie wcześniej niż robi to, chociaż są postaciami, które umarły w zapachu świętości! Kardynał Vivés y Tuto, Ponente w sprawie Ks. Bosko, składając gratulacje Pobożnemu Towarzystwu Salezjańskiemu za czcigodność Ks. Bosko, mówił o nim, aby rozerwać łzy radości i skłonić nas do bycia bardzo szczególną łaską Opatrzności jego dzieci ...[647]
Wysiłek Ks. Rua, aby zachować spokój, widoczny dla czytelnika okólnika z 6 sierpnia, jest niezwykły, gdy weźmie się pod uwagę jego moralne cierpienie w ostatnich dniach lipca spowodowane wydarzeniami w Varazze. Niestety, nie był to pierwszy skandal zgłoszony przez prasę. 21 maja 1906 r., Podczas spotkania Kapituły Najwyższej, don Baratta nagle wszedł do sali, aby poinformować, że dom Intry otrzymał rozkaz od Kuratora Oświaty, aby ewakuować wszystkie granice w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. [648] Było to konsekwencją historii pedofilii, którą prasa opublikowała. Sprawa wniesiona przeciwko duchownemu zostanie osądzona 25 maja 1908 r., Skazując oskarżonego na jedenaście miesięcy więzienia.
Natomiast sprawa Varazze, oparta na fałszywych zeznaniach, przybrała zupełnie inne wymiary. [649] Don Ceria mówi o tym jako o prawdziwym diabolicznym przedsięwzięciu, przeznaczonym do zburzenia Zgromadzenia Salezjańskiego. Trzymam się jego historii, świadomej, że pewne marginalne szczegóły, na przykład nagłówki lub zdania przesłuchań, mogą być owocem owocnego ducha Don Amadei, pierwszego narratora opowieści. Ale struktura całości, którą odnajdujemy w pomniku potępienia oszczerstw, i interwencje prawników są z pewnością poprawne. Porozmawiajmy o pierwszych dniach, które mówią nam o pochodzeniu szczególnie podłej historii.
29 lipca 1907 r., Dzień po zakończeniu roku szkolnego, około siódmej rano, w kaplicy Obywatelskiego Kolegium w Varazze, zarządzanego przez salezjanów, około dwudziestu uczniów odmawiało modlitwy i uczestniczyło w mszy, czekając na chwilę powrotu do ich rodziny. Nagle grupa policjantów i oficerów wyszła z zakrystii, weszła do prezbiterium aż do balustrady, bez szacunku dla świętego charakteru ceremonii, i nakazała społeczeństwu przestać się modlić i odejść natychmiast. Kolegiści zostali oddzieleni od salezjanów i prowadzeni przez policjantów w refektarzu, a salezjanie zostali zebrani w klasie. Dyrektor, Don Carlo Viglietti, zaintrygowany tymi niezwykłymi ruchami, przyszedł i wpadł na pod prefekta Savony, który powiedział do niego: „Surowe rzeczy, poważne rzeczy wielebne. Tutaj dokonuje się niewiarygodnych czynów ».[650] Po śniadaniu uczniowie w grupach zostali zabrani na posterunek policji, by przesłuchać ich w obecności kobiety i chłopca, o których będziemy rozmawiać. Biedni ludzie naprawdę nie wiedzieli, co odpowiedzieć.
Późnym popołudniem, w tych samych barakach, w których prowadzono salezjanów, Viglietti, przesłuchiwany przez dyrektora studiów w Genui, był w końcu w stanie zrozumieć, co to było. Natychmiast zrobił notatki, co daje nam pewność obiektywności.
Zapytał, o co oskarżono salezjanów. ‹‹ Ale czarna masa, czarna masa! odpowiedział na Czarną Mszę Provveditore!? Ale nie wiem, co oznacza czarna masa. Nie bądź naiwny! Powiedzmy, czy to prawda, czy w college'u odbywa się czarna msza? Ale pozwól, że zapytam cię, co mi to wyjaśnia. Wezwano zastępcę szefa, który wszedł zirytowany i przeczytał pół strony nieprzyzwoitości w małym notesie. Potem, przerywając czytanie, zaczął krzyczeć: „Ale nie mogę mu dać satysfakcji; Nic nie czytam. Czarna masa, no wiesz, i nie róbcie prostego, to znaczy, że w nocy wszyscy w domu, młodzi i wyżsi, nadzy, tańczyli ze wszystkimi mniszkami. Poza tym wie bardzo dobrze. A potem procesje dzieci wewnętrznych i zewnętrznych, wszystkie nagie, z zakonnicami i braćmi, wewnątrz i na zewnątrz domu, palące się posągi i obrazy Vittorio Emanuele II i Garibaldiego. I wiesz o przemocy stosowanej przez młodych ludzi od „jego kapłanów i to wszystko”. Powiedział, że drzwi zatrzasnęły się. „Cóż, wznowiono Provveditore, teraz wyznaje? Jestem zmuszony do prawdy, odpowiedział Viglietti, aby zaprzeczyć wszystkiemu. Nie znamy żadnej zakonnicy; żadna zakonnica nigdy nie postawiła stopy w naszym domu. Czarna Msza Uczę się teraz, co to jest. To niepojęte okrucieństwa. Oczywiście nic takiego nie miało miejsca w college'u. Ale przez kilka ostatnich lat ... przez ostatnie kilka lat ... Od października byłem w Varazze. Ale nawet w przeszłości nie sądzę, żeby to się stało. A jeśli chodzi o przemoc wobec młodych ludzi, znam moją osobistą, a ja odpowiadam za wszystkich salezjanów i nikt, w którego mnie wierzę, nie jest zdolny do takich czynów, nikt. Ponadto przedstawiają mnie tylko z jednym młodym człowiekiem, który oskarża salezjanina o te rzeczy. Ale nawet nie Calvi? Nawet Disperati i Crosio? Ani! Ale uważaj, żeby były procesy sądowe ... Uważaj, żebyś został dziś aresztowany ... Nie wiem, co powiedzieć, panie Provveditore, odmawiasz wszystkiego. A potem idźcie, porzucę go do jego losu ”.[651]
30 lipca salezjanie zostali pozostawieni w spokoju. Ale poszukiwania i przesłuchania dotknęły Córki Marii Ausiliatrice, mniszek Immacolatine, mniszek Śnieżnych, kapucynów, arcykapłana i innych, wciąż potępionych za udział w orgiach czarnych mszy odprawianych przez dziewięć miesięcy w college'u , od listopada do lipca. Instytut Santa Caterina, kierowany przez Córki Maryi Wspomożycielki, był odwiedzany rano przez policję, która zgromadziła zakonnice w salonie i dwudziestu dziewięciu uczniów, którzy jeszcze nie wyjechali na wakacje. Czterech zakonnic i jednego ucznia wskazał chłopiec prowadzony przez policjantów (chłopca, z którym właśnie rozmawiamy) za udział w czarnej mszy 23 kwietnia, około dziewiątej. Natychmiast uwierzyli, podobnie jak kilku chłopców, że „czarna masa” oznaczała martwą masę, że w tym czasie zawsze obchodzono je z czarnymi szatami i, oczywiście, przyznawali, że wiedzą, o co w tym wszystkim chodzi. Wtedy agent brutalnie się wytłumaczył. Przerażone zakonnice natychmiast przedstawiły swoje alibi. Dziewczyna z kolei, duża nastolatka, odpowiedziała arogancko policjantom.
W międzyczasie ostatni numer Cittadino , antyklerykalnego arkusza Savony, został wydany reżyserowi Don Viglietti , z tytułami i tytułami takimi jak: „Odkrycie turpitudów w salezjańskim kolegium Varazze. Bracia i mniszki poszli na kompromis. Poważne skandale. Zamknięcie kolegium ”. Gazeta skomentowała śledztwo policyjne: „Wydaje się, że wydarzyły się niewiarygodne, ogromne, potworne rzeczy, o których nie słyszano w annałach kolegiów rządzonych przez braci i mniszki”. [652] To był dopiero początek kampanii rozmazów.
Kobieta w dojrzałym wieku, wdowa po konsula, Vincenzina Besson i piętnastoletni chłopiec, Carlo Marlario, założyciel, którego Vincenzina uważała za jego syna Alessandro, wymyśliła intrygę w cieniu. Carlo Marlario był zewnętrznym studentem Instytutu Obywatelskiego. Pewnego dnia, za pośrednictwem osoby trzeciej, Vincenziny Besson, wysłał władzom notatnik o tajemniczym pochodzeniu, przypisany chłopcu. To był ten, który Viglietti musiał przeczytać podczas przesłuchania. Notatnik zawierał historię tak skonstruowaną przez wdowę Besson. Chłopiec odkryłby, że w college'u popełniane są wszelkiego rodzaju hańby. Domniemana matka, zamiast ją wycofać, chciała, aby kontynuowała uczęszczanie do szkoły, brał udział w obsceniach i opowiadała im jeden po drugim w swoim zeszycie. Gdy zbliżał się koniec roku szkolnego, notatnik wyjechał do Rzymu. Tam zrobił kopię, która była teraz w Varazze. Don Ceria uważa, że jego strony przybrały kulturę pornograficzną i znajomość terminologii medycznej mało prawdopodobny dla piętnastoletniego chłopca. Jednak wieczorem 30 lipca zaskakująca była konfrontacja z reżyserem Viglietti przed prokuratorem króla i sędzią śledczym sądu w Savonie. Viglietti zanotował w swoim dzienniku: „Na początku sprawiał mi wrażenie kogoś, kto recytował studiowaną lekcję, a ja to powiedziałem. Ale wtedy odniosłem wrażenie, że ten nieszczęsny chłopiec został zaatakowany przez demona ». W rzeczywistości słyszał, jak precyzyjnie mówił miejsca, wymieniając ludzi, odpowiadając na obiekcje,[653] Skarga salezjanów, którzy potępią oszczerstwa, często powracają do jakości bardzo długiego odkładania się chłopca: „Jest to zapowiedź jasności i precyzji. Nie poślizg . Nie obcość języka, nie luka w pamięci, a nie niekongruencja zdania ”. [654] Gdyby Carlo Marlario nauczył się lekcji, uczynił to swoją doskonałością.
Wiadomość była wybuchowa i szybko dokonała rund we Włoszech. Wielkie gazety zwielokrotniły edycje. Ciekawość publiczności rosła z dnia na dzień. Tytuły zostały skonstruowane w taki sposób, aby przyciągnąć uwagę: „niespotykane w Turpitudes w Varazze. Dziwka w Varazze. Niespotykana niegodziwość w Kolegium Salezjanów w Varazze. Czarne skandale. Czarna masa lub radości raju. Brzydkie skandale Varazze. Objawienia pretensjonalnych zapisów. Czarna liturgia ». [655]Tego rodzaju informacje, które przy minimalnym krytycznym duchu można było domyślić co do niespójności, wywołały także brutalne, a czasem dzikie demonstracje w różnych miastach. Na przykład w La Spezia ludność zaczęła wędrować po ulicach, gwiżdżąc i krzycząc na kapłanów, zabierając ich na kościoły, ścierając się z policją, tak że ogłoszono „stan oblężenia”. W Sampierdarena, Alassio, Savona, Faenza, Florencji i innych miejscach kolegia salezjańskie były celem grup wywyższonych ludzi. Zaburzenia rozprzestrzeniły się na miasta, w których nie było szkół salezjańskich, takich jak Livorno czy Mantua. [656]Krążyły też pogłoski, że carabinieri aresztowali i uwięzili duchownego i starego koadiutora Varazze. W parlamemto antyklerykalne powołały się na zniesienie instytucji przez religijnych mężczyzn i kobiety.
2 sierpnia dekret prefektury nakazał tymczasowe zamknięcie kolegium w Varazze. 3 sierpnia podobny dekret dotyczył Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki. Najwyraźniej salezjanie, początkowo oszołomieni lawiną obelg, zaczęli reagować najlepiej, jak wiedzieli. Zachęceni przez swoich przyjaciół, byłych studentów i Współpracowników, postanowili potępić oszczerstwa i poprosić o sprawiedliwość. Populacja Varazze poparła ich i rzuciła się na wdowę Bessona. 3 sierpnia salezjanie wspierani przez prawników z Turyńskiego Baru przedstawili pozew o pomówienie i zniesławienie. I fala zaczęła się uspokajać.
Ale procedury sądowe wymagają czasu. Dekret ministra łaski i sprawiedliwości, który zezwalał na ponowne otwarcie kolegium w Varazze, przyszedł dopiero 26 listopada 1907 r. Następnie, w czerwcu 1908 r., Sąd w Savonie uznał całkowitą niespójność zarzutów skierowanych przeciwko salezjanom. Minęły dwa lata i 2 sierpnia 1910 r. Ten sam sąd uznał skargę za zniesławienie i zniesławienie publiczne. Salezjanie wierzyli, że niektórzy masoni zmanipulowali dwóch oskarżycieli, w szczególności lekarza z Varazze, który według wdowy Besson zasugerował, by Carlo Marlario napisał pamiątkę wszystkich nieprzyzwoitości, których był świadkiem lub powiedział mu towarzyszy. [657] Ale dodatkowe dochodzenie zostało zablokowane w 1912 roku.
Wracamy do Turynu, aby skupić się na ks. Rua. Pod koniec lipca 1907 r., Kiedy wybuchł skandal, był chory. [658] Ludzie, którzy odwiedzili go, poinformowali go o wydarzeniach. Mimo ogromnego bólu utrzymywał heroiczny spokój i spokój. Modlił się i modlił. Czasami pytał gazety przeciwnej partii, słuchał fragmentu z niego i tylko wykrzykiwał: „Zobacz, co mają odwagę pisać”. I powiedziano, że zamek absurdu wkrótce upadnie. Zebrał: „Musimy się modlić”. [659]
Ale wokół niego byli uczniowie zajęci. Wieczorem 2 sierpnia Koło Ks. Bosko w Turynie głosowało gwałtowny protest przeciwko niesławnej kampanii zorganizowanej przeciwko salezjanom i bierność policji w tych okolicznościach. Kiedy następnego dnia jego prezydent pokazał tekst Księdzu Rua, podziękował mu, ale dodał: „Czy on nie jest zbyt silny?” Myślał, że urzędnicy wierzyli, że wykonują swój obowiązek i nie mogą być osądzeni. Oszołomiony prezydent musiał wygłosić piękne kazanie o miłości i ewangelicznym nakazie kochania bliźniego jak siebie samego (List Jakuba 2: 8). Ale telegram został już wysłany ... [660]
Tego samego dnia inny były uczeń, Giovanni Possetto, nie czytając w gazetach żadnej wiadomości o obronnej reakcji salezjanów i obawiając się, że nic się nie stanie, ruszył do Turynu, aby porozmawiać z Ks. Rua. Z wywiadu zostawił szczegółowy raport, o którym będziemy pamiętać ogólny ton i niektóre elementy. [661]Possetto znalazł Don Rua siedzącego przy biurku, przykrytego papierami i listami, ze sztywną nogą owiniętą wokół krzesła obok niego. Był blady, bardziej blady, ziemisty, wychudzony, z obrzmiałymi i czerwonymi oczami, które trzymały łzę, która opadała zawieszona w rogach. Ich żywotność zniknęła. Jego cała twarz ascety odpowiadała oczom. „Biedny don Rua, nigdy nie widzieliśmy go tak przygnębionego, tak zasmuconego”. Powiedział, że nie jest w stanie zmierzyć się z potokiem hańby ściągniętej do Stowarzyszenia Salezjańskiego. Z drugiej strony była to jego kara, dług, który musiał zapłacić za to, że odważył się przyjąć stanowisko, które zajmował. Wszystko, co przydarza nam się dobrem lub złem, jest zawsze dziełem boskiej woli. Schronił się we łzach i modlitwie, błagając Boga, aby tylko rzucił na niego ciężar tego testu. Tylko cud mógł pogodzić się z oszczerstwami, które wpłynęły na jego społeczeństwo. Possetto próbował go pocieszyć. Władze musiały zostać wstrząśnięte. Cała instytucja salezjańska była atakowana. Powszechna hańba zraniła jego honor. Pomóż niebo pomóc! Oczywiście trzeba było zaufać Bożej pomocy, ale konieczne było natychmiastowe podjęcie żywego protestu do prefekta, a następnie prośba o przeprowadzenie dochodzenia we wszystkich domach salezjańskich. Biedny ks. Rua pomnożył zarzuty, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, Tylko cud mógł pogodzić się z oszczerstwami, które wpłynęły na jego społeczeństwo. Possetto próbował go pocieszyć. Władze musiały zostać wstrząśnięte. Cała instytucja salezjańska była atakowana. Powszechna hańba zraniła jego honor. Pomóż niebo pomóc! Oczywiście trzeba było zaufać Bożej pomocy, ale konieczne było natychmiastowe podjęcie żywego protestu do prefekta, a następnie prośba o przeprowadzenie dochodzenia we wszystkich domach salezjańskich. Biedny ks. Rua pomnożył zarzuty, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, Tylko cud mógł pogodzić się z oszczerstwami, które wpłynęły na jego społeczeństwo. Possetto próbował go pocieszyć. Władze musiały zostać wstrząśnięte. Cała instytucja salezjańska była atakowana. Powszechna hańba zraniła jego honor. Pomóż niebo pomóc! Oczywiście trzeba było zaufać Bożej pomocy, ale konieczne było natychmiastowe podjęcie żywego protestu do prefekta, a następnie prośba o przeprowadzenie dochodzenia we wszystkich domach salezjańskich. Biedny ks. Rua pomnożył zarzuty, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, Powszechna hańba zraniła jego honor. Pomóż niebo pomóc! Oczywiście trzeba było zaufać Bożej pomocy, ale konieczne było natychmiastowe podjęcie żywego protestu do prefekta, a następnie prośba o przeprowadzenie dochodzenia we wszystkich domach salezjańskich. Biedny ks. Rua pomnożył zarzuty, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, Powszechna hańba zraniła jego honor. Pomóż niebo pomóc! Oczywiście trzeba było zaufać Bożej pomocy, ale konieczne było natychmiastowe podjęcie żywego protestu do prefekta, a następnie prośba o przeprowadzenie dochodzenia we wszystkich domach salezjańskich. Biedny ks. Rua pomnożył zarzuty, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić swoich przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął, mówił o rezygnacji i powiedział, że nie chce dalej drażnić swoich przeciwników, prowokując ich tym pytaniem. Wywiad trwał długo. Ostatecznie Ks. Rua dał się przekonać. „Nie, nie, wykrzyknął,portae inferi non praevalebunt »[Bramy podziemia nie przemogą].
Dziś nie wyobrażamy sobie proporcji skandalu rozpętanego w Varazze i jego reperkusji na Sycylię i granice kraju, nie tylko, ale na całym świecie. Czytamy to, co ks. Rua napisał do Współpracowników, w corocznym liście w Biuletynie Salezjańskim ze stycznia 1908 r .: „Jesteście również znani z niesławnych oszczerstw, które próbowano zgromadzić nad imieniem synów Ks. Bosko zeszłego lata (które kto wie ile dusz!) znaleźli echo błyskawic na całym świecie ». [662]
Tutaj, dla informacji, wstawiamy protest, który według Angelo Amadei, ks. Rua, telegrafowałby do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w związku z zaburzeniami w La Spezia. Nie ma minuty dokumentu. Nasz historyk, który nie konsultował archiwów rządu włoskiego, swobodnie go zrekonstruował, jak następuje.
Jego Ekscelencja Minister Spraw Wewnętrznych. Rzym.
Wiadomość dla mnie ze Spezii bardzo mnie zmartwiła dla osobistego bezpieczeństwa przełożonych i studentów tego salezjańskiego instytutu, zagrożonych przez dziką motłoch. To bolesne, że instytucja charytatywna, znajdująca się prawie w centrum dużego miasta, instytucja, w której wielu ludzi ludzi jest hospitalizowanych, musi spędzić dni bolesnego niepokoju z rąk przestępców i nie może znaleźć niezbędnej obrony we władzach. W tym stanie rzeczy zwracam się do troski Waszej Ekscelencji i wzywam do ochrony, do której każdy obywatel ma prawo.
Sac. Michele Rua. [663]
Jednak począwszy od 5 sierpnia ks. Rua wyzdrowiał. Potwierdzają to protokoły kapituły wyższej. Ale nie w formie oburzonych protestów, jak można sobie wyobrazić. Przyjął raczej skromny ton, podobny do tego, który odbył się w rozmowie z Giovannim Possetto. Dobrze znał nieuchronne słabości swoich dzieci. Minuty ujawniają jego prawdziwe uczucia w tych udręczonych dniach. 5 sierpnia, ks. Rua, po przypomnieniu „krytycznego punktu, w którym się znajdujemy, być może najbardziej krytyczni, którzy przeszli przez Zgromadzenie, wyrywając się ze złości ludzi, [dodał], że chcesz zobaczyć ostrzeżenie z Nieba, od Ven D. Bosco i chciałbym otworzyć się, aby zawsze lepiej oczyszczać nasze domy, eliminując niegodnych i usuwając obrazę Boga, ostateczny cel pracy Ks. Bosko. Pan D.[664]
Aby dowiedzieć się więcej o pracownikach domowych, trzeba było przeprowadzić ogólną inspekcję. Zgodnie ze sprawozdaniem podjęto cztery decyzje:
1. Aby usunąć z konsorcjum młodych ludzi, którzy są kapłanami, duchownymi lub profesami, przypisanymi lub rodzinami, które zostały poważnie zabrudzone przez moralność lub tortury.
2. Dać inne zatrudnienie tym Dyrektorom, którzy nie są w stanie pełnić swojego urzędu specjalnie dla kierownictwa współbraci i nadzoru nad młodymi.
3. Zmniejsz liczbę inspektorów, aby mieć więcej kopii dobrych dyrektorów i spowiedników, którzy są bardzo potrzebni.
4. W ciągu roku 1907-1908 niemal równocześnie odbyła się generalna wizyta we wszystkich domach Zgromadzenia, aby mieć oko na prawdziwy stan moralny, dyscyplinarny i ekonomiczny całego Zgromadzenia. [...] Pan D. Rua dodaje, że gdy są oskarżenia o niemoralność, konieczne jest, aby lokalni przełożeni dotarli do sedna niedostatku i aby zgłosili natychmiast i dobrze, abyśmy mogli podjąć te szacunkowe stosowne decyzje, wśród o których wspomina, by zdjąć sutannę, gdy winowajcą był duchowny, jeszcze nie w sacris. [665]
Później Kapituła Najwyższa poświęciła problemowi trzy spotkania w dniach 8 i 9 sierpnia, które były przedmiotem jednego raportu:
Podczas tych trzech sesji Kapituła zajmowała się głównie wyznaczeniem tych osób, które jego zdaniem musiały zostać wyłączone z domów salezjańskich i przekazać Inspektorom tych współbraci, którzy muszą być oddzieleni od konsorcjum młodych ludzi lub potrzebują specjalnego nadzoru, jak również w wskaż dyrektorów włoskich domów, którzy będą mieli kolejną pracę przez kolejny rok, ponieważ nie są w stanie oderwać się od swojego urzędu, zwłaszcza w kierunku współbraci i nadzoru nad młodymi ludźmi. Niektóre normy odnoszą się do Inspektorów, wszystkie zostały wymienione w poufnym liście D. Albery na 12 cm. Inspektorzy Włoch zostali zaproszeni najpóźniej o 22, aby udać się do Turynu, aby uzyskać pełniejszą harmonię z Kapitułą.[666]
W rzeczywistości 23 i 24 sierpnia inspektorzy włoscy przejdą jeden po drugim do kapituły wyższej.
29 września, w święto św. Michała, odbyła się wspaniała uroczystość w Valsalice na cześć czcigodnego Ks. Bosko przy grobie. Poselstwo autograficzne Piusa X, skierowane „do umiłowanego Księdza Rua Przełożonego Generalnego”, ostatecznie pocieszało Przełożonego Generalnego za nadużycia poniesione w strasznych tygodniach lipca i sierpnia. [667] Współpracownicy z Sycylii mieli wydrukowany trzy stronicowy adres, wyraźnie z dnia 29 września 1907 r .: Do D. Michele Rua. Hołd szacunku, czci i protestu przeciwko obelgom rozpoczętym w Zgromadzeniu Salezjańskim (Turyn, Tip. Salesiana, 1907). [668] A ks. Rua poprosił o umieszczenie w Biuletynie Salezjańskimz października „ważna deklaracja”, w której stwierdzono zasadniczo, że Instytut Obywatelski w Varazze, kierowany przez salezjanów, jak Instytut św. Katarzyny z tego samego miasta, kierowany przez Córki Maryi Wspomożycielki, był całkowicie niewinny wobec oszczercze oskarżenia zawarte w notorycznym dzienniku chłopca. Deklaracja zakończyła się tak: „A ponieważ: 1 ° oskarżenie, że były niepojęte nikczemne, zwane czarnymi masami, jest fałszywe; 2 ° fałszywe jest oskarżenie, że jeden z nauczycieli prowadził lekcje w szkole w nieprzyzwoity sposób; 3 ° oskarżenie o zniekształcenie wizerunku Władcy i ludobójstwa Garibaldiego, te dwa instytuty były zmuszone bronić swojego honoru i narzekać na zniesławienie i oszczerstwo przeciwko oskarżającym ». [669]
Znowu spadła fala oszczerstw anty-salezjańskich.
Wydaje się, że nie było żadnego reperkusji na rzecz Salezjańskiego Towarzystwa anty-modernistycznych represji, których kulminacją był 1907 r. Dekret Lamentabili sine exitu z 17 lipca, w którym 65 propozycji biblijnego i teologicznego modernizmu zostało potępionych, a wraz z wprowadzeniem encykliki Pascendi z 10 września, który wytyczył wytyczne ruchu doktrynalnego i reformistycznego. Czołowe kadry Zgromadzenia i jego nauczyciele byli zbyt lojalni wobec Stolicy Apostolskiej, aby być poważnie kuszeni przez doktrynalny modernizm rozwinięty we Francji i we Włoszech na początku wieku. Historia Święta i Historia KościołaKs. Bosko, nadal byli w użyciu. Jednak 1 listopada 1906 r. List okólny od ks. Rua poprosił inspektorów i dyrektorów o czuwanie i walkę z tendencjami modernistycznymi. [670] Odnotowujemy, że w decydującej drugiej połowie 1907 r. Okólniki Przełożonego Generalnego i prefekta generalnego obfitują w praktyczne zalecenia wszelkiego rodzaju (dotyczące świąt współbraci poza domami salezjańskimi; o obelżywych wakacjach uczniów na Boże Narodzenie i lato; o przechowywaniu archiwów domów, o regulacji świątecznych oratoriów, o ćwiczeniach duchowych itp.), ale całkowicie ignorować termin i tendencje modernizmu. Z dostępnej dokumentacji wyłania się tylko miara wydana przez kapitułę wyższą 16 września po Pascendi, W raporcie czytamy: „Zdecydowano, aby 65 zdań zostało potępionych na modernizmie wydrukowanych w tekście łacińskim i włoskim oraz poprzedzonych listem od pana D. Rua i aby wysłać kopię wszystkim kapłanom lub studentom teologii Zgromadzenia”. [671] Poddanie Towarzystwa Salezjańskiego nakazom rzymskim musiało być we wszystkim wzorowe. Nawiązując do tej dyrektywy, kilka miesięcy później pedagog szkolny Don Cerruti poprosi dyrektorów i inspektorów o zbadanie i rozpowszechnienie Katechizmu na temat modernizmu Jeana-Baptiste Lemiusa, szczególnie surowej operetki przeciwko nowej „herezji”. [672]
Tymczasem być może po głosowaniu w czasie burzy w Varazze [673]Ks. Rua zaczął planować długą pielgrzymkę do ziemi Jezusa, od momentu objęcia urzędu rok 1907 był dla niego najwspanialszy i najbardziej bolesny ze wszystkich. Uznając tytuł czcigodnego dla Założyciela, ukoronował firmę, która rozpoczęła się dzień po jego śmierci i była wytrwale ścigana przez dziewiętnaście lat. Poważny spisek z lipca-sierpnia nie rzucił błota na instytucje, za które był odpowiedzialny, do Zgromadzenia Salezjańskiego i Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki, który był bardzo bliski jego sercu. Spisek został udaremniony. Dlatego czuł się zobowiązany podziękować Opatrzności, która pozwoliła mu pokonać niezwykle trudne czasy dla jego ciała i ducha.
Pierwsze miesiące 1908 r. Były pełne emocji dla naszego Ks. Rua. Trzy wydarzenia charakteryzowały je: organizacja nadzwyczajnej wizyty w domach salezjańskich, wycieczka na Wschód i diecezjalny proces informacyjny Domenico Savio.
Idea nadzwyczajnej wizyty we wszystkich domach Zgromadzenia przyszła do ks. Rua w zamieszaniu, które pojawiło się wokół „faktów” Varazze, jak pokazało spotkanie Kapituły Wyższej z 5 sierpnia 1907 r. Projekt dojrzał i nabrał kształtu w początek następnego roku.
Mądry ks. Rua wyjaśnił sobie w okólniku salezjanów z dnia 18 stycznia 1908 r., W całości poświęconych nadzwyczajnej wizycie. Musieliśmy unikać alarmowania salezjanów. Dlatego schronił się za zasadami, Konstytucje poprosiły go, aby odwiedzał wszystkie domy Zgromadzenia raz w roku osobiście lub przez delegata. Do tego momentu dużo podróżował, a inspektorzy prawidłowo go dostarczyli. Ale nic nie mogło zastąpić niezwykłego gościa, wolnego od więzi uczuć i zainteresowania pracą i współbraćmi, którzy inspirując wszystkich do zaufania, byliby w najlepszych warunkach, aby zanotować wszystko i zgłosić. Nasz rektor wyjaśnił, że nie było to śledztwo policyjne. Wręcz przeciwnie, był przekonany, że gdyby odwiedzający, których delegował, znaleźli jakąś niedolę, ponieważ „wszyscy jesteśmy dziećmi Adama”, mieliby pociechę, uświadamiając sobie wielkie dobro, które uczyniono w domach,[674]
Instrument potrzebny do wizyty musiał zostać stworzony i mieć odpowiednią powagę. Podczas sesji Kapituły w dniach 13, 14 i 15 stycznia zdecydowano, że wizyty rozpoczną się w marcu następnego roku. Rozdział opracował instrukcje dla odwiedzających. Prowincje podzielono na dziesięć grup (które staną się jedenaście) i wyznaczono ich odpowiednich gości. Zostali wezwani do Turynu (z wyjątkiem amerykańskich gości), złożyliby przysięgę w rękach Przełożonego Generalnego, podczas gdy nieobecni byliby reprezentowani przez delegata. Kapituła Najwyższa zobaczyła list ks. Rua z dnia 18 stycznia i kwestionariusz, który goście musieli wypełnić. [675]
Ceremonia wysłania misji odbyła się przed członkami Kapituły Najwyższej 30 stycznia, o dziesiątej rano, w małej kaplicy Ks. Bosko w Oratorium. Ks. Rua przewodniczył jej w gotowanej i ukradł. Wśród nominowanych było siedmiu gości; towarzyszyli im czterej współbracia reprezentujący czterech nieobecnych gości. Śpiewano Ave Maris Stella i Veni Creator, Ks. Rua skomentował okólnik z 18 stycznia. Sekretarz kapituły przeczytał list nominacyjny i prezentację każdego gościa. Po kilku ojcowskich zawiadomieniach Przełożonego Generalnego, goście i delegaci złożyli przysięgę po łacinie: „Wzywam Boga jako świadka, który będzie wiernie wypełniał powierzone mi zadanie i zachował tajemnicę”. Wszystko kończy się około jedenastej, z rytualną modlitwą Agimusa . [676]W ten sposób Ks. Rua zainaugurował bardzo ważny akt swojego rektora. Miał nadzieję, że Zgromadzenie wyjdzie z niezwykłej wizyty oczyszczonej przez żużel, który ją zniekształcił, którego bardzo się martwił. Był przekonany, że wszystko pomoże „ku większej chwale Boga i dobru dusz”, co jest zasadniczym celem Zgromadzenia powierzonym jego odpowiedzialności.
Z tymi sentymentami napisał długi okólnik z dnia 31 stycznia 1908 r., Zatytułowany Czujność, Z pewnością potok niesław, obalonych przez prasę na temat Zgromadzenia, w straszliwych tygodniach lipca i sierpnia, pochodzi od złego. Nic, absolutnie nic nie usprawiedliwiało. Ale można też wyciągnąć zbawienne ostrzeżenie: „Wydarzenia, które miały miejsce w ubiegłym roku, są tak samo wieloma ostrzeżeniami, które Pan posyła, ponieważ jesteśmy bardziej uważni na niebezpieczeństwa, jakie napotykają delikatna i nie zawsze łatwa misja wychowawców młodzieży”. Dlatego zalecił, aby unikać stronniczości, specjalnych przyjaźni, pieszczot, nawet jeśli były inspirowane zrównoważonym uczuciem. Opowiedział niesamowitą historię dwóch braci wysłanych przez ojca do salezjańskiego college'u, aby kusić nauczycieli. Na szczęście poznali świetnych pedagogów, zbliżyli się do sakramentów i zostali przemienieni w ciągu kilku tygodni. Nadszedł czas świąt, w chwili wyjazdu major poszedł odwiedzić przełożonego, by mu podziękować i płacząc, wyznał mu manewr, który wykluł niegodny ojciec „człowiek bez religii i bez moralności”, który chciał przeciągnąć salezjanie w obliczu sprawiedliwości, sądząc zakonników i kapłanów oraz otrzymując drobną sumę pieniędzy. Nauczyciel nigdy nie jest wystarczająco ostrożny. przeprowadzić proces religijny i kapłanów oraz uzyskać dobrą sumę pieniędzy w odszkodowaniu. Nauczyciel nigdy nie jest wystarczająco ostrożny. przeprowadzić proces religijny i kapłanów oraz uzyskać dobrą sumę pieniędzy w odszkodowaniu. Nauczyciel nigdy nie jest wystarczająco ostrożny.[677]
Ks. Rua przygotowywał się do wyjazdu na długą podróż na Wschód. 20 stycznia 1908 r. Otrzymał paszport dla Europy, Azji, Turcji i Egiptu. [678]Planował przekroczyć Europę Środkową aż do Azji Mniejszej i Palestyny i powrócić przez Egipt i południowe Włochy, Skarbnik generalny Clemente Bretto (1855-1919), niezwykły gość na Wschodzie, towarzyszyłby, a tym samym wypełniłby swoją szczególną misję. W umyśle Przełożonego Generalnego podróż, która potrwa od 3 lutego do 20 maja, miała dwa główne cele: przede wszystkim lepszą znajomość sytuacji salezjańskiej, a następnie bezpośredni kontakt ze świętymi miejscami. Musiał to być, jak sugeruje w swoim końcowym okólniku, okazja do uważnej wizyty domów salezjańskich i pobożnej pielgrzymki na Wschód. [679]
Podążajmy za Nim na jego najbardziej bezpośrednim planie salezjańskim. [680] Wyjechał z Turynu 3 lutego i przechodząc przez Veneto, odbył mniej lub bardziej wydłużone etapy, wszystkie warte zainteresowania, w różnych domach salezjańskich na terytorium Cesarstwa Austro-Węgierskiego, zwłaszcza w Słowenii (Lublana i Radna). Wraz ze swoim towarzyszem podróży przejechał przez Serbię i Bułgarię pociągiem Orient Express i przybył do Konstantynopola w niedzielę 16 lutego. Podczas podróży, w przedziale, w którym był zamknięty, Ksiądz Rua bardzo cierpiał, ponieważ nie mógł rozłożyć chorych nóg.
Weszli do Imperium Osmańskiego, a Don Bretto był na terytorium wschodniej prowincji, której był odpowiedzialny jako gość. Etapy podróży były przedłużone, wszystkie charakteryzowały się wspólnymi elementami: oklaski i przemówienia, pozdrowienia dla władz religijnych i włoskich władz konsularnych, wizyty w dobroczyńcach i domach różnych zakonów i zgromadzeń, ale przede wszystkim szczególną uwagę na dziewięć placówek salezjańskich regionu. Tak więc w Konstantynopolu, gdzie przebywali od 16 do 24 lutego, ks. Rua, gość domu salezjańskiego, zajął się wizytą delegata apostolskiego, ambasadora Włoch i siedmiu instytutów zakonnych: dominikanów, lazarystów, braci szkół chrześcijańskich, jezuitów , Konwentualni, Kapucyni i Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.
Tutaj skupiamy się na domach salezjańskich i na ważnych wspomnieniach ks. Rua; Czytelnik wybaczy nam, jeśli zignorujemy szczegóły wielu przystanków pośrednich. Wieczorem 24 lutego nasi dwaj podróżnicy drogą morską opuścili Costantinopoi dla Smyrny, gdzie, jak wiemy, salezjanie zarządzali dwoma dziełami: szkołą handlową i szkołą popularną z dołączonym oratorium. Przebywali tam od 25 lutego do 6 marca i otrzymali wizytę w Efezie, gdzie ks. Rua chciał czcić pamięć Soboru Ekumenicznego z 431 roku. Napisał: „Wśród ruin tej świątyni, gdzie Nestoriusz został potępiony, a Matka Boska została uroczyście ogłoszona Boga, poczułem, że moje oczy wypełniają się łzami, i błagałem, z całym zapałem, którego byłem w stanie,[681]
3 marca, we wtorek, Oratorianie z Smyrny zorganizowali dla zwiedzających bardzo rozrywkowe popołudnie z paradą burleski i radosną komedią. 6 marca z Smyrny, najpierw łodzią, potem pociągiem, a wreszcie powozem konnym, wyruszyli do Tyberiady, przez Bejrut i Damaszek. Przejechali przez jezioro łodzią. Ks. Rua zwierzy się współbraciom: „Miałem szczęście żeglować po falach tego jeziora Genezareth na małej łodzi, na której Boski Zbawiciel chodził suchymi stopami, o czym potraktował wszechmocą swego słowa straszne burza, którą tak wiele razy przekraczał na łodzi Pietro. Wydawało mi się wtedy, że jestem świadkiem cudownego łowienia. Postawiwszy stopę na ziemi, wyobrażałem sobie również, że bank jest pełen ludzi, którzy z niecierpliwością słuchali słowa Boskiego Mistrza, który mówił z łodzi. I tu przeniosłem moje myśli do wszystkich moich drogich dzieci i złożyłem żarliwe śluby, aby utrzymać ich dobrze opanowanych przez łódź Piotra, ponieważ tylko z nim możemy dotrzeć do portu zdrowia ”.[682]
W sobotę 14 marca ks. Rua i Don Bretto przybyli do Nazaretu, gdzie zostali przez tydzień. Początkowo sierociniec Jesus Adolescent of Nazareth (1899) został zainstalowany w nieodpowiednich miejscach na wzgórzach miasta, gdzie salezjanie posiadali rozległy teren. Reżyser Athanase Prun natychmiast pracował nad zbudowaniem dużego domu, który stał się całkowicie dostępny w październiku 1905 roku. Obok niego była piękna bazylika Gesù Adolescente. Pierwszy kamień został pobłogosławiony niedawno, 20 września 1907 roku.
W Nazarecie Ks. Rua nie stracił ani sekundy, jak dowiadujemy się z raportu Don Bretto. Pierwszy dzień poświęcił na staranną wizytę w nowym sierocińcu, zbadał dzieła kościoła, które posuwały się szybko, a także spojrzał na miejsce starego budynku. Uczniowie przygotowali przyjęcie, którego podziękował im po włosku. Nic nie zrozumieli. Więc na dobranoc zwrócił się do tłumacza. Pozostałe dni były głównie poświęcone odwiedzinom duchownych i zakonników. Ks. Rua chciał także udać się do Caimakam (gubernatora) miasta, który pomimo obrządku prawosławnego poprosił ks. Rua, aby pobłogosławił jego rodzinę i dom. Potem on sam pośpieszył, by zwrócić wizytę, idąc do sierocińca, w towarzystwie głównych władz lokalnych, do których dodano dowódcę wojskowego Jaffy, który przejeżdżał przez Nazaret. Chłopcy, bardzo zaszczyceni, wykonywali najlepsze utwory muzyczne w swoim repertuarze. Rozmawiali do zachodu słońca. W tym momencie następujący muzułmanie wycofali się na chwilę pod arkadami w celu rytualnych modlitw. Dowódca wojskowy nie mógł ukryć swojego podziwu dla Ks. Rua: „On jest naprawdę świętym!”, Zauważył.[683] Emocje ks. Rua miały również charakter religijny. Wyzna: „Nie mogę powiedzieć, że w minionych dniach w naszym sierocińcu w Nazarecie, ilekroć znalazł mnie pośród tych drogich młodych mężczyzn, którzy wzięli moją rękę z taką miłością, pocałowali ją, a potem przynieśli na czoło, pomyślałem, że jestem zobacz Jezusa, gdy był w ich wieku. Często dziękowałem mu w sercu za to, że wezwał nas, abyśmy zrobili trochę dobrego dla jego współobywateli ». [684]
Nazaret był pierwszym etapem pielgrzymki do świętych miejsc. Przełożony Generalny nie chciał niczego lekceważyć, przede wszystkim miasta. Kilkakrotnie odwiedzał sanktuarium Zwiastowania i odprawiał tam Mszę św. Czcił ruiny bazyliki zbudowanej w przeszłości na miejscu, które uważano za dom Świętej Rodziny. Później odwiedził ruiny, w których „tradycja” umieszcza laboratorium San Giuseppe, przy „fontannie Dziewicy”, gdzie Maria czerpała wodę dla domu, w ruinach starej synagogi, w kaplicy Tremore , w miejscu które Maryja czułaby, słysząc, że zamierzają wytrącić Jezusa ze szczytu góry, a także do Mensy Christi, duży blok kamienny, na którym owocna miejscowa tradycja chce, aby Jezus jadł obiad z apostołami po zmartwychwstaniu.
Niedaleko Nazaretu jest góra Tabor, gdzie niepewna tradycja sytuuje Przemienienie Pańskie. Po południu 16 marca Don Rua i Don Bretto wraz z reżyserem Donem Rosinem i inspektorem Pietro Cardano udali się u podnóża góry. Stamtąd zabrali ich do domu strzeżonego przez franciszkanów, gdzie mieli spędzić noc. Zostały one przyjęte z wielką starannością. Następnego ranka, po celebracji Mszy św., Pielgrzymi wspięli się na szczyt góry. Ich przewodnikiem był franciszkanin. Mieli dostępne zwierzęta, ale Ks. Rua chciał iść pieszo. Kiedy wspinaczka stała się bardziej stroma, zgodził się tylko usiąść bokiem na osiołku eskorty, z ryzykiem upadku w każdej chwili. [685]Grupa dotarła na szczyt, rzekome miejsce Przemienienia Pańskiego, i zobaczyli ruiny starożytnych bazylik zniszczonych przez koleje minionych wieków. Pośród nich na esplanadzie umieszczono ołtarz, w którym powiedziano mu, że czasami podczas wielkich pielgrzymek odprawiano mszę świętą. Pielgrzymi nie byli zadowoleni z kontemplacji wspaniałej panoramy rozciągającej się pod ich zdumionymi oczami: wielkiego i małego Ermona, gór Gelboé, równiny Esdrelon, na dnie których dostrzegali góry Samarii. Podziwiając krajobraz, przypomnieli sobie niektóre biblijne historie, takie jak zmartwychwstanie syna wdowy po Naimie i pytonach z Endor lub wydarzenia historyczne, takie jak krucjaty, Saladyna i Napoleona. Zwykle ks. Rua nie był zbyt entuzjastyczny.[686]
W dziele Nazaretu ks. Rua przygotowywał dusze na święto św. Józefa, które obchodzono 19 marca. Kazał Donowi Prunowi opowiedzieć, jak święty dał mu wspaniały prezent dziesięć lat wcześniej, na początku sierocińca. 3 marca tego roku zamierzał zwolnić studentów z braku pieniędzy. Dyrektor zaprosił młodych ludzi do modlitwy do św. Józefa. Kilka dni później nadszedł list z datą ubezpieczenia, datowany na 3 marca, z którym zaoferowano dziesięć tysięcy franków na spłatę długów i pięć tysięcy na kontynuowanie pracy. [687] Święto św. Józefa było celebrowane w intymny i intensywny sposób.
Od następnego dnia, 20 maja, pielgrzymi wyjechali do Jerozolimy i Betlejem. Malownicza i pełna wrażeń podróż, która początkowo musiała być wykonana na koniu. Dla niedoświadczonych jeźdźców prawie niemożliwe było uniknięcie upadków. Don Rosin, który mu towarzyszył, opisze: „Ks. Rua, zachęcony do jazdy konnej, że nie ma innych środków transportu, nie poddał się po długiej podróży i tylko po to, by nas zadowolić. Nieszczęście spowodowało, że koń potknął się i rzucił na ziemię, z naszym strachem, biedny rycerz, który uderzał głową w ziemię, przyniósł małe wgniecenie na czoło. Wkrótce zaczęłam się uśmiechać, protestując, że nie zrobił nic złego, ale nie chciał już wracać do siodła. [688]
Powoli dotarli do Naplusy, zostali w parafii patriarchatu łacińskiego, a następnego dnia, 22 marca, wynajęli samochód, którym ciągle drżąc na tych słabo utrzymanych drogach, w końcu dotarli do Jerozolimy. Czekali na nich w szkole włoskiej, gdzie zostali tylko jedną noc.
23 marca salezjański sierociniec w Betlejem zarezerwował sensacyjne powitanie ks. Rua. Na drodze prowadzącej do instytutu wzniesiono łuk triumfalny. Ze wszystkich stron liczna grupa mieszkańców i studentów witała następcę Ks. Bosko. W mgnieniu oka kościół się wypełnił. Ks. Rua podziękował tłumowi po włosku i udzielił błogosławieństwa Najświętszego Sakramentu. Betlejem był jego domem podczas czterech tygodni spędzonych w regionie.
Aby nie zgubić się w szczegółowej kronice, nudnej dla tych, którzy nie znają miejsc i notabli lokalnych, wspominamy tylko o kilku szczegółach związanych z Ks. Rua. „24 marca napisze w liście do salezjanów z 24 czerwca, dzięki dobroci ojców franciszkańskich, miałem szczęście świętować Mszę w jaskini Narodzenia Pańskiego w Betlejem i zapewniam was, że modląc się w tym miejscu nie tylko serce jest zapalone miłości do tego Boga, który uniża się, aż stanie się człowiekiem dla naszego zdrowia, ale odczuwa także silny impuls do naśladowania Go w pokorze i ubóstwie ». [689]
Kontynuujemy „cud”, który jest częścią „złotej legendy” naszego bohatera, pobożnie przekazywanej przez salezjanki. 28 marca ks. Rua odprawił Mszę św. W Jerozolimie w kaplicy Córek Maryi Wspomożycielki. Amadei opowiedział o wydarzeniu, którego świadkiem była Siostra Felicina Vaccarone, za którą zostawiamy wszelką odpowiedzialność:
Dowiedziawszy się, że raczyłby odwiedzić nasz instytut, wszystkie uczennice i dzieci przedszkolne zebrały się w długim korytarzu wejściowym. Gdy tylko znalazł się wśród nas, dziewczyny czytały mu miły adres, witając go. Dobry Ojciec dał im słowa zachęty i gratulacji za dokładną wymowę pięknego języka włoskiego, i dał im dobrą i świętą radę, ekscytując ich dobrem. Potem odwrócił się do rev. Pan Don Bretto i powiedział do niego: „Teraz powinniśmy mieć coś do zrezygnowania z tych dobrych dziewczyn”. Don Bretto uśmiechnął się, po czym wsunął rękę do kieszeni i wyciągnął małą paczkę, która zawierała nie więcej niż trzydzieści mennic, i przedstawił ją tak, jak w przypadku Ks. Rua. Czcigodny Ojciec, widząc tak mało dla tak wielu ludzi, ze swoją wielką pokorą i zaufaniem do Boga powiedział: „Cóż, Kto by to powiedział? Dziewczęta z dziećmi w wieku przedszkolnym miały 200 lat i mennice były wystarczające dla wszystkich, dając każdemu po 5 lub 6. Po szkole dobry Ojciec powiedział: „Ja też chcę dać je zakonnicom ...”; i tak uczynił: rozdał je wszystkim, którzy mieli dwanaście lat, miał dość i doskonale pamiętam, że w końcu, którą była siostra Agatina Tomaselli, dał mennice, a także gazetę: i tak zakończył się cudowny podział, który był widoczny dla wszystkich. Świadczą o tym siostry i dziewczyny, które były obecne. Następnie niezapomniany Don Bretto zwrócił się do nas zakonnic i powiedział: „To prawdziwy cud, nie ma nic do powiedzenia!”. Kto by to powiedział? Dziewczęta z dziećmi w wieku przedszkolnym miały 200 lat i mennice były wystarczające dla wszystkich, dając każdemu po 5 lub 6. Po szkole dobry Ojciec powiedział: „Ja też chcę dać je zakonnicom ...”; i tak uczynił: rozdał je wszystkim, którzy mieli dwanaście lat, miał dość i doskonale pamiętam, że w końcu, którą była siostra Agatina Tomaselli, dał mennice, a także gazetę: i tak zakończył się cudowny podział, który był widoczny dla wszystkich. Świadczą o tym siostry i dziewczyny, które były obecne. Następnie niezapomniany Don Bretto zwrócił się do nas zakonnic i powiedział: „To prawdziwy cud, nie ma nic do powiedzenia!”. miał dość i doskonale pamiętam, że w ostatniej, którą była siostra Agatina Tomaselli, dał mennicę, a także papier: i tak zakończył się cudowny podział, który był widoczny dla wszystkich. Świadczą o tym siostry i dziewczyny, które były obecne. Następnie niezapomniany Don Bretto zwrócił się do nas zakonnic i powiedział: „To prawdziwy cud, nie ma nic do powiedzenia!”. miał dość i doskonale pamiętam, że w ostatniej, którą była siostra Agatina Tomaselli, dał mennicę, a także papier: i tak zakończył się cudowny podział, który był widoczny dla wszystkich. Świadczą o tym siostry i dziewczyny, które były obecne. Następnie niezapomniany Don Bretto zwrócił się do nas zakonnic i powiedział: „To prawdziwy cud, nie ma nic do powiedzenia!”.[690]
Ks. Rua bardzo uważał, aby nie zaniedbywać głównego powodu swojej pielgrzymki do Ziemi Świętej: „W końcu, 30 marca, z drżącą duszą wzruszenia, odprawiłem Mszę św. To wtedy podziękowałem Panu za to, że sprawił, że nasze Pobożne Towarzystwo zatriumfowało przeciwko oszczerstwom naszych wrogów i że rzeczywiście zyskałem ogromną przewagę dla naszych dzieł. W tej wspaniałej świątyni odnowiłem konsekrację naszego Zgromadzenia do Najświętszego Serca Jezusa i długo się modliłem, aby wszyscy jego członkowie wytrwali w swoim powołaniu i aby nikt nie zginął ”. [691]
Ks. Rua poświęcił ostatnie dni marca i pierwsze dni kwietnia na staranne odwiedzanie domów salezjańskich w Cremisan i Beitgemal, które są szeroko wyposażone w grunty orne. Jak to robił podczas inspekcji dzieł włoskich, pozostawił szereg ponumerowanych zobowiązań, które świadczą o jego głównych problemach, zarówno duchowych, jak i materialnych. [692]
W Cremisan sprawdził wady obowiązku używania języka włoskiego w codziennym życiu w domach Palestyny, które, pamiętajmy, on sam chciał. Napisał więc, wezwany przez gościa Don Bretto, listę zobowiązań:
1-sze rano modlitwy po arabsku.
2 ° Konferencja na temat dobrej konferencji śmierci dla młodzieży w języku arabskim.
3. Ćwiczenia księży w nauczaniu, z świąteczną alternatywą [w języku arabskim].
4. Stwórz nowicjat Koadjutorów i wybierz dobrego mistrza nowicjusza.
5. Wyślij uczniom powołania ze wszystkich domów wschodnich.
6.: rozcieńczyć wino i brandy i zwiększyć produkcję.
7. Ambush większość nieruchomości.
8. Promowanie uprawy pszenicy, owoców i warzyw.
9. Dążenie do dotarcia do wszystkich artykułów spożywczych i paliw za pomocą swoich produktów, z wyjątkiem oświetlenia i wina przy wszystkich innych kosztach.
10 ° Prowincja dobrze utrzymuje niezbędne rejestry, zwracając szczególną uwagę na księgowość i administrację.
W rzeczywistości wino Cremisan wkrótce będzie znane w całej Palestynie, a później w Izraelu.
Don Rua i don Bretto zatrzymali się w Beitgemal od 1 do 5 kwietnia. Dostawy materialne i duchowe (które według Amadei przekazano miesiąc później w Alessandrii inspektorowi don Cardano) były bardzo szczegółowe: dwadzieścia jeden spojrzał na aspekty materialne i, jak sądzę, został sformułowany przez Don Bretto; jedenaście miało charakter administracyjny i duchowy, zarezerwowane dla dyrektora i prefekta. Odzwierciedlają one obawy ks. Rua dotyczące rządu domów salezjańskich i pomysł, że pełnił obowiązki dyrektora salezjańskiego.
Dla Beitgemala, dla dyrektora i prefekta.
1. Pamiętaj o tym, że jego urząd jest bardziej duchowy niż doczesny, więc uważaj, aby nie zostać pochłoniętym przez sprawy materialne, ze szkodą dla duchowości.
2. Weź dwa kazania na każde święto, jedno rano, drugie wieczorem.
3. Zrób dwie comiesięczne konferencje dla współbraci i otrzymuj miesięczne wyciągi.
4 ° Zorganizuj comiesięczną konferencję na temat sprawowania dobrej śmierci również dla sióstr.
5 ° Sprawdź, czy i jakie naprawy są konieczne w domu mniszek.
6. Uczyń szkołę teologiczną NN przynajmniej trzy razy w tygodniu.
7. Z twoimi dobrymi słowami i ojcowską znajomością zachęcasz braci i rodziny, informując się o swoich firmach i pozwalając im wyjaśnić swoją działalność itp.
8 ° Prefekt powinien zająć się całą księgowością i rejestracją, ale w obecnych warunkach, często wychodząc z domu, właściwe będzie podzielenie tego ważnego zawodu z dyrektorem.
9. Nie poddawaj się jednak całkowicie opiece materialnej; uczestniczyć w pobożnych praktykach społeczności i zarezerwować przynajmniej trochę czasu na niektóre święte studia.
10. W zarządzaniu materiałami pozwól mu pomóc, jak tylko może, od pewnego zaufanego i zdolnego asystenta.
11. Nadzoruj, że system represyjny nie jest używany, ostrzegając tych, którzy go porzucają.
W tych obserwacjach Ks. Rua raz jeszcze zagląda do domów Piemontu w latach 1872-1876.
Przytaczam ważny tekst, który pominął Biuletyn Salezjański , być może na prośbę ks. Rua. 11 kwietnia w domu Jaffy uroczyście odprawiono dekret o czci Ks. Bosko, powierzony salezjanom przez Narodowe Stowarzyszenie na rzecz ratowania włoskich misjonarzy. Na uroczystej mszy, której przewodniczył ks. Rua, natychmiast nastąpiło przyjęcie. Zastępca konsula Alonso chciał wygłosić przemówienie po arabsku. Inspektor szkół tureckich, pod wielkim wrażeniem, wygłosił wielką pochwałę pracy salezjańskiej i na koniec ks. Rua podziękował obecnym z taką prostotą, że przy wyjściu, według kronikarza Bretto, jego postawa okazała się „tak zdrowa, że ludzie wykrzykiwał: „Widzieliśmy świętego i słyszeliśmy rzeczy, których byśmy się nie spodziewali”. [693]
Nadszedł Wielki Tydzień (12-19 kwietnia). Ks. Rua wypełniał wszystkie funkcje w Betlejem lub Jerozolimie. On sam chciał przewodniczyć „myciu nóg” trzynastu chłopców z sierocińca w Betlejem. W Wielki Piątek w Geruslemme uczestniczył w Via Crucis zorganizowanej przez franciszkanów na trasie Via Dolorosa. Zmuszony do pozostawania przez długie godziny w nieuniknionym tłumie, jego chore nogi sprawiały, że cierpiał ciężko. Rozumiemy to ze szczegółowego opisu Don Bretto.
Jest to wspaniały spektakl: tysiące i tysiące chrześcijańskich pielgrzymów, nie zawsze wszystkich katolików, pobożnie podążają za Ojcem Franciszkańskim, który na każdym stanowisku wygłasza krótkie kazanie i recytuje zwykłą modlitwę.
Niestety, funkcja ta jest zwykle zakłócana przez żołnierzy tureckich, którzy kilkakrotnie przekraczają masę pobożnych chrześcijan, jakby chcieli potwierdzić ich opanowanie tych miejsc. W rzeczywistości w tym roku wciąż byliśmy zgromadzeni na ulicy przed tureckim dziedzińcem, gdzie pierwsza stacja jest taka, że parada żołnierzy z flagami i muzyką turecką zmusiła nas do przyciśnięcia się do ścian. Minęli, nosili załadowane muszkiety, wiele na koniu z półpodniesionym karabinem, inni z lancą zaszczepioną i słupem spoczywającym na stopie, były wszystkie kształty odzieży i skóry od brązowej do ciemnej czerni, i za nimi był przywódca ich religii zamieszkania w Jerozolimie.
Gdy tylko procesja przeszła, rozpoczęła się procesja, ale po zrobieniu kilku stacji, z wielkim trudem przechodząc od jednego do drugiego dla wielkiego tłumu, tutaj, gdy Ojciec głosił, słyszano trąbę, ogłaszając wielki patrol przechodzących żołnierzy. A Ojciec modli się do nas wszystkich, co chcieliśmy zrobić bez najmniejszego znaku niecierpliwości; minęli, a potem ruszyliśmy ponownie na Via Dolorosa.
Biedny pan D. Rua był otoczony przez nas i broniony przez pchnięcia ze wszystkich stron; ale biedak musiał być bardzo zmęczony, ponieważ wieczorem widzieliśmy, że nie może znieść tego. W pewnym punkcie Via Crucis , gdzie ulice są wąskie i procesja musi powrócić do siebie, usłyszeliśmy niezwykłą szamotaninę i krzyki ludzi, które sprawiały, że obawialiśmy się jakiegoś zamieszania, ale energetyczne zachowanie niektórych franciszkanów i niektórych strażników uspokoił się i poszedł dalej na Kalwarię, gdzie znajduje się kilka stacji, wszystkie w Bazylice Grobu Świętego.
Wejście tutaj stało się jeszcze trudniejsze. W tym momencie zapełniła się wielka masa, a my, którzy próbowaliśmy utrzymać pana D. Rua prawie zawsze w niewielkiej odległości od Ojca Kaznodziei, aby mógł dobrze słyszeć, chcieliśmy, aby i on i nas tam również byli zadowoleni, więc z trudem popchnęliśmy się po schodach, które wspinają się stromo do miejsca Kalwarii. Potem z takim samym wysiłkiem i wielką ostrożnością zeszliśmy w pośpiechu, aby wejść na miejsce ostatniej stacji Grobu Świętego. [694]
Ceremonia tego Wielkiego Piątku była autentyczną Via Crucis dla naszego Ks. Rua. Biorąc pod uwagę, co to było, z pewnością cieszył się w sercu. W niedzielę wielkanocną, 19 kwietnia, obchodzoną w Betlejem, zakończyła się pielgrzymka do świętych miejsc. Następnego dnia rozpoczęła się podróż powrotna do Włoch drogą morską. Podsumowujemy to, ponieważ raport, zwłaszcza w rozszerzonej wersji oferowanej przez Biuletyn (dotyczy satysfakcji, cytowania wszystkich dzieł i wszystkich napotkanych osobowości), jest bardzo bogaty.
20 kwietnia ks. Rua i ks. Bretto wyruszyli do Hajfy do Aleksandrii, gdzie salezjanie prowadzili kwitnącą szkołę włoską. Pomiędzy 21 a 30 kwietnia miała miejsce szczegółowa wizyta pracy. Tymczasem, 24 kwietnia, prefekt generalny, ks. Rinaldi, wysłał długi okólnik z Turynu do inspektorów i dyrektorów na temat podróży Przełożonego Generalnego na Wschód, Azję Mniejszą i Ziemię Świętą. [695] W ten sposób całe Zgromadzenie mogło towarzyszyć swojemu Rektorowi.
30 kwietnia łódź Orioneopuścił Aleksandrię dla Messyny na Sycylii. Wylądowali 3 maja, po bardzo udręczonym przejściu z powodu burzy. Ks. Rua odwiedził domy salezjańskie na wyspie. 5 maja był w Syrakuzach, skąd wyruszył na Maltę i Vallettę, gdzie zainaugurowano nowy instytut salezjański (Sliema), okazję do różnych uroczystości. 8 maja znajdujemy go na Sycylii i we wtorek 12 na kontynencie, w Kalabrii. Później przeniósł się do Bari, Foggia, Macerata (17 maja), następnie do Loreto, Bolonii (19 maja) i wreszcie do Alessandrii (20 maja). Tego dnia odwiedził Córki Maryi Wspomożycielki w mieście, którzy byli miłosiernymi świadkami jego skrajnego trudu: „Suche wargi, powiedziałby się krzyż”. Tego wieczoru wrócił do Oratorium w Turynie, gdzie po funkcji miesiąca maryjnego udzielił błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.Te Deum wdzięczności dla Pana za ukończenie jego podróży, najdłuższego w jego życiu. 24 maja w okólniku skierowanym do inspektorów i dyrektorów, prefekt generalny, ks. Rinaldi, mógł ogłosić, że Przełożony Generalny „wracając z długiej podróży do naszych domów na Wschodzie” podziękował „serdecznie drodzy współbracia za modlitwy którzy z radością towarzyszyli mu w tych miesiącach ”i życzyli im„ przejścia świętego miesiąca Najświętszego Serca Jezusa ”. [696]
Ks. Rua poświęcił list okólny z 24 czerwca na podróż na Wschód. Powiedział, że jest szczęśliwy, supercontento (ośmielę się użyć tego nowoczesnego przymiotnika). Jak już widzieliśmy, nie tylko pielgrzymka do świętych miejsc zadowoliła go, ale zaoferował mu także możliwość zobaczenia wszędzie, że oszczerstwa mające na celu zniszczenie Zgromadzenia w poprzednich miesiącach nie pozostawiły śladu. Gdziekolwiek chwali, nigdzie nie ma cienia rezerwy. Zanim przejdzie do odczuć, które czuł w świętych miejscach, nalegał na satysfakcję z pracy swoich synów w tych odległych krajach.
Przede wszystkim daje mi materiał do napisania o wizycie w wielu naszych domach, które były na moim przejściu. W każdym z nich starałem się powstrzymać to, co było konieczne, aby stworzyć prawidłową koncepcję dzieł, na które oczekują nasi współbracia, trudności, jakie napotykają w nie zawsze łatwym apostolstwie, oraz owoce, które czerpią lub mają nadzieję czerpać z ich pracy. Teraz z tego, co widziałem moimi oczami, usłyszałem uszami i, powiedziałbym, dotknięty moimi rękami, uważam za bardzo pocieszające stwierdzenie, że Pan nadal błogosławi nasze pobożne społeczeństwo i że nie przestaje używać go jako narzędzia dla zdrowia wielu dusz.
Pochwały były obfite wszędzie: w Austro-Węgrzech, w Azji Mniejszej, w Ziemi Świętej, w Egipcie, na Malcie, na Sycylii i na całym półwyspie włoskim. „Oszczerstwa i prześladowania smutnych przeciw ich byłym przełożonym i nauczycielom dalekim od usunięcia ich [byłych studentów] od nas, oznaczały bardzo pocieszające przebudzenie uczucia i wdzięczności i zachęciły ich do zjednoczenia się i okazania coraz większej wierności. do otrzymanych nauk ”. Odnotowujemy, że Stowarzyszenie Absolwentów Salezjańskich urodziło się w 1908 roku.
Ale pośpiesznie dodał, że wszystkie pochwały powinny być skierowane do Ks. Bosko:
Przyznaję, że z mojej strony bardzo bym chciał, aby bezpośrednio pominąć moją biedną osobę i tylko opublikować to, co wraca do większej chwały Bożej i dobra dusz. Ale nikt nie jest lepszy ode mnie przekonany, że to, co uczyniono i uczyniono na cześć Ks. Rua, jest niczym innym, jak odzwierciedleniem uczucia i czci, jakie ma Ks. Bosko; a jednak nie wierzyłem, że moim obowiązkiem jest zapobieganie takim odniesieniom. Wręcz przeciwnie, zwłaszcza w odniesieniu do mojej ostatniej podróży, wydaje mi się konieczne ich zatwierdzenie i przekazanie tych demonstracji szacunku naszym Współpracownikom [aluzja do kolejnych artykułów Biuletynu], ponieważ jeszcze lepiej poznają, w jaki sposób wraz z Księdzem Bosko doceniane jest jego główne dzieło, czyli nasze pobożne społeczeństwo. [...] W moich ostatnich podróżach miałem wyraźny dowód wielkiego sprawozdania, w którym Zgromadzenie Salezjańskie jest sprawowane przez władze kościelne i cywilne, przez zakony, przez najwybitniejszych obywateli. [...] W osobie Przełożonego Generalnego w każdym miejscu chcieliśmy uhonorować całe nasze Pobożne Towarzystwo; z owacjami, z komplementami, z akademiami wykonanymi dla mnie, oprócz czci Ks. Bosko, miało to na celu wyrażenie wdzięczności, która została złożona wszystkim salezjanom. I dlatego w tym czasie moja skromna osoba zniknęła, nasze Zgromadzenie zostało wywyższone, a jego Czcigodny Założyciel uznany. [697]
Sto lat później te pobożne i czułe wykrzywienia mogą nas nie przekonać. W rzeczywistości wszędzie chcieliśmy zobaczyć i wysłuchać świętego następcy Ks. Bosko. To było zbyt oczywiste. Czytelnicy Biuletynu z 1908 r. Wiedzieli o tym pomimo cięć dokonanych w historii podróży.
4 kwietnia 1908 r., W trakcie pielgrzymki do Palestyny, otworzył się w Turynie informacyjny proces beatyfikacji i kanonizacji Domenico Savio. Ks. Rua byłby cytowany jako jeden z uprzywilejowanych świadków, [698] wraz z pięcioma innymi: kanonikami Giovanni Battista Anfossi i Giacinto Ballesio, salezjanami Cagliero i Cerruti, laikiem Carlo Savio, chłopem z Mondonio. Zostaną wtedy dodani czterej świadkowie z urzędu: salezjanin, ks. Francesia, proboszczowie Don Piano, don Pastrone i don Vaschetti.
W grupie świadków Ks. Rua był bez wątpienia najbardziej poinformowany. Interweniował podczas siedmiu sesji, rozłożonych między 23 czerwca a 20 lipca 1908 roku. Znajdujemy jego odpowiedzi w 243-stronicowym Summarium zawartym w kolekcji Positio super Introductione causae beatification i canonizationis Servi Dei Dominici Savio . [699]Ks. Rua nie szczędził pochwał swoim byłym towarzyszom oratorium. Był blisko niego od chwili, gdy wszedł do Valdocco, w październiku 1854 r., Aż do jego ostatecznego odejścia, w przeddzień jego śmierci w marcu 1857 r. Po pięćdziesięciu latach cnoty kolegi ucznia, na który został przesłuchany, kontynuowały wzbudzić jego żarliwy podziw. Wiara tego chłopca miała skrajną „prostotę”. „Sługa Boży kierował się we wszystkich swoich działaniach nadzieją wiecznej nagrody”. „Jestem przekonany, że Sługa Boży nigdy nie popełnił grzechu śmiertelnego, a ja nawet powiedziałbym rozmyślne grzechy powszednie”. Wielokrotnie zdarzało mu się zachodzić w ekstazę przed Najświętszym Sakramentem lub ołtarzem Matki Boskiej. Jego gorliwość o zbawienie dusz graniczyła z heroizmem. Był heroiczny w praktyce sprawiedliwości, roztropności, męstwa, wstrzemięźliwości, czystości, pokory i posłuszeństwa. Był naprawdę świętym. Z drugiej strony, po jego śmierci, jego towarzysze natychmiast zaczęli go wzywać, prosząc o jego wstawiennictwo, a wybitni duchowni liczyli na jego kanonizację. Ks. Rua przytoczył także pewne uzdrowienia, które osiągnięto dzięki niemu: „Słyszałem wiele łask uzyskanych za wstawiennictwem Sługi Bożego; niektórzy napisałem siebie pod dyktando przebaczenia i znajdują się w dodatku do biografii napisanej przez księdza Giovanniego Bosko i tych łask uzyskanych za wstawiennictwem Sługi Bożego, niektórych z cudownych ». towarzysze natychmiast zaczęli go wzywać, prosząc o jego wstawiennictwo, a wybitni duchowni liczyli na jego kanonizację. Ks. Rua przytoczył także pewne uzdrowienia, które osiągnięto dzięki niemu: „Słyszałem wiele łask uzyskanych za wstawiennictwem Sługi Bożego; niektórzy napisałem siebie pod dyktando przebaczenia i znajdują się w dodatku do biografii napisanej przez księdza Giovanniego Bosko i tych łask uzyskanych za wstawiennictwem Sługi Bożego, niektórych z cudownych ». towarzysze natychmiast zaczęli go wzywać, prosząc o jego wstawiennictwo, a wybitni duchowni liczyli na jego kanonizację. Ks. Rua przytoczył także pewne uzdrowienia, które osiągnięto dzięki niemu: „Słyszałem wiele łask uzyskanych za wstawiennictwem Sługi Bożego; niektórzy napisałem siebie pod dyktando przebaczenia i znajdują się w dodatku do biografii napisanej przez ks.[700]
Te długie sesje przed trybunałem diecezjalnym, którym powierzono nauczanie sprawy beatyfikacji Domenico Savio, były, wraz z zapowiedzią nadzwyczajnej wizyty i podróży na Wschód, trzecim wydarzeniem z 1908 r., Które zapadło w pamięć naszemu Ks. Rua te siedem męczących, ale pocieszających miesięcy. Zapowiedziana w styczniu nadzwyczajna wizyta w domach salezjańskich przyniosła uspokajające wyniki. Długa podróż przez Europę Środkową, Azję Mniejszą, Palestynę, Egipt i południowe Włochy pocieszyła jego serce. Teraz proces na rzecz Dominika Savio pozwolił mu przeżyć uprzywilejowane chwile młodości.
Podobnie jak Ks. Bosko dwadzieścia jeden lat wcześniej, tak ks. Rua przed śmiercią po raz ostatni udał się do Rzymu, aby poświęcić kościół powierzony salezjanom. W maju 1887 r. Ks. Bosko uczestniczył w inauguracji kościoła Najświętszego Serca, za które wiele wycierpiał. W listopadzie 1908 r. Ks. Rua uczestniczył w konsekracji kościoła S. Maria Liberatrice, w problematycznej dzielnicy miasta. [701]
Pius X, począwszy od października 1904 r., Wykazał wyraźne oznaki uznania dla salezjanów, początkowo pod prysznicem plenarnych lub częściowych odpustów przyznanych Współpracownikom [702], a następnie (styczeń 1905 r.) Z wolną cesją kościoła San Giovanni della Pigna, która ma stać się siedzibą salezjańskiego prokuratora generalnego. [703] W tym samym roku, prawie jako odpowiednik, Papież powierzył Zgromadzeniu zakończenie budowy innego kościoła w Rzymie. W niedawnej odległej dzielnicy Testaccio, terytorium kontrolowanym przez podziemny świat miasta, jak to zostało powiedziane, salezjanie otworzyli szkołę i uroczyste oratorium, które zaczęły przynosić owoce [704]ale ludność czuła się opuszczona religijnie: brak miejsca kultu dla dorosłych, brak widocznej obecności Kościoła. Konieczne było stworzenie parafii. Leon XIII założył fundusz, aby rozpocząć pracę. „Zaczęli układać fundamenty około dwudziestu lat temu” - wyjaśnił ks. Rua do Współpracowników w liście ze stycznia 1906 r. Ale projekt został na mieliźnie. Pius X rozwiązał pytanie w katalogu głównym. Usunął budynek do wikariatu rzymskiego i powierzył go salezjanom. W 1905 r. Wikariusz kardynała otrzymał rozkaz podjęcia negocjacji z ks. Rua. Prace natychmiast wznowiono „zgodnie z planami architekta Mario Ceradiniego” - napisał ks. Rua. Był pewien, że Współpracownicy mu to ułatwią. [705]Parafia została poświęcona Marii Liberatrice. W ten sposób ożywią nazwę starożytnego budynku religijnego, który zniknął i znajdował się na Forum Romanum.
Zadania nie trwały długo. Pod koniec 1907 r. Murarze przybyli już pod gzyms. Przedstawiona wówczas okazja stała się bodźcem dla hojności Współpracowników: we wrześniu 1907 r. Rozpoczęły się święta kapłańskiego jubileuszu Piusa X. Ks. Rua poprosił o przyspieszenie prac, aby móc ofiarować kościołowi hołd Papieżowi z okazji jego pięćdziesiątej rocznicy. zamówienie. „Aby jednak ukończyć nowy kościół w proponowanym terminie, absolutnie konieczne jest, aby wszyscy przyszli mi z pomocą,” napisał do Współpracowników w styczniu 1908 r. [706]
Osobiste wsparcie Papieża byłoby dla niego cenne. 25 września 1907 r. Napisał do Piusa X: „Pobożne Towarzystwo Salezjańskie i Pobożna Unia Salezjanów Współpracowników, pragnących połączyć się z uroczystymi manifestacjami synowskiej pobożności, z którymi świat katolicki przygotowuje się do świętowania wysoce pożądanego Jubileuszu kapłańskiego, mają na myśli ofiarowanie Waszej Świątobliwości całkowicie wypełnionej i otwartej na boskie uwielbienie kościół Santa Maria Liberatrice, budowany w Testaccio w Rzymie, przed upływem roku jubileuszowego. To prawda, że nadal brakuje tego najbardziej żarliwego ślubowania, ale jestem pewien, że stanie się to szczęśliwą rzeczywistością, jeśli Wasza Świątobliwość raczy udzielać Apostolskiego Błogosławieństwa wszystkim Salezjanom Współpracownikom, którzy przyczynią się do ukończenia bardzo ważnej świątyni ” ,[707]
Don Rua został wysłuchany. Praca została rzucona. W maju 1908 r. Ukończono mury kościoła i domu parafialnego. Centralny Komitet obchodów Jubileuszu wyznaczył kulminację rzymskich obchodów w dniu 16 listopada, w 24. rocznicę święceń biskupich Giuseppe Sarto. Należało mieć nadzieję, że wszystko będzie gotowe na tę datę. Postanowiono naprawić ceremonię poświęcenia kościoła S. Maria Liberatrice 15 listopada. Ks. Rua zamierzał udać się do Rzymu kilka dni wcześniej.
W Oratorium młodzi ludzie, zachęcani przez przełożonych, modlili się i ofiarowywali komunie, aby błagać o dobrą podróż i szczęśliwy powrót do ojca. Wszyscy wiedzieli, ile zdrowia Ks. Rua stało się niepewne. Od lipca do września chciał aktywnie uczestniczyć w szeregu ćwiczeń duchowych dla salezjanów: w Valsalice, w Sampierdarena, w Nizza Monferrato, ponownie w Valsalice, w Foglizzo i po raz trzeci w Valsalice, a następnie w Ivrea, w Lanzo i wreszcie do Lombriasco. Jego zraniona noga sprawiła, że ogromnie cierpiał.
We wrześniu wyjazd do Rzymu był mało przeoczony z powodu wypadku podczas duchowych ćwiczeń w Lanzo. Z tej okazji ks. Rua chciał zobaczyć sanktuarium św. Ignacego na wysokości pobliskiej góry Bastia, gdzie Ks. Bosko prowadził go kilka razy w młodości. Starsi kochają ten powrót do przeszłości. Chciał iść pieszo. Tam modlił się, rozmawiał z duchownymi Misjonarzami Konsolaty, którzy byli na wakacjach w domu, przywołując starożytne wspomnienia. Potem zaczęło się zejście. Dobry kapłan miejsca, które mu towarzyszyło, wziął go za ramię, ale po skrócie nagle stracił równowagę i uderzył kolcami w kość piszczelową Ks. Rua. Miał już stracić przytomność, ale wyzdrowiał i ukrywając rozdzierający ból, wznowił zejście. Wieczorem na studiach zdjął skarpetki i zdał sobie sprawę, że stracił dużo krwi. Przez miesiąc dbał o siebie, dopóki don Rinaldi nie przekonał go do konsultacji lekarskiej. Został narzucony absolutny odpoczynek, w przeciwnym razie nie ma podróży do Rzymu. 1 października ks. Rua przewodniczył zebraniu kapituły przełożonej w swoim pokoju.[708] Przyjął gości w biurze, siedząc na kanapie, z wyciągniętą nogą. Cała oratorium wiedziała o jego chorobie. Kiedy uczestniczył w rozdawaniu nagród rzemieślnikom 9 listopada, w przeddzień jego wyjazdu, powitał go niekończący się klask, o czym świadczą lokalne wiadomości. [709]
W końcu, 10 listopada, ks. Rua mógł wyjechać do Rzymu, na małych etapach, w towarzystwie ks. Francesii. Zatrzymał się najpierw w Sampierdarena, potem w Livorno i w Colle Salvetti. Przybył do Rzymu w sobotę 14. Podczas różnych postojów ks. Francesia wolałby, żeby zostawił go samego, ale bez powodzenia. Ks. Rua nigdy się nie oszczędził. Przesłuchania następowały po sobie. << D. Rua jest zmęczony pisząc swojego towarzysza z Livorno, dzień po jego odejściu i nie może go ukryć; ale dzięki Bogu po cichu przeciwstawia się nieprawościom odwiedzin i konferencji ”. [710] W rzeczywistości, gdziekolwiek przechodził, ks. Rua chciał rozmawiać ze współbraćmi. I nigdy w lekki sposób.
Mówi się, że w Livorno przewidział przyszłość dwóch małych chłopców. Odwiedził rodzinę Współpracownika Riccardo De Ghantuz Cubbe. Został przedstawiony przez dwoje dzieci, jedno o imieniu Giovanni, pięć lat i drugie Raffaele, w wieku czterech lat. Major był tak zainteresowany ceremoniami religijnymi, że jego rodzice zmusili go do zbudowania małego ołtarza, na którym miał zamiar być kapłanem. Jego matka zrobiła szaty odpowiednie dla jego małego rozmiaru. Tata i matka widzieli w nim wyraźne oznaki powołania do kapłaństwa. Powierzyli się Ks. Rua, który powiedziałby, wskazując na Jana: „Ten, nie” i Raffaele: „Ten, tak!”. Ojciec, który przechowywał notatnik z kroniką małych wydarzeń rodzinnych, napisał 11 listopada 1908 r .: „Ks. Rua nie zna żywotności Raffaele”. Później zniknęły interesy liturgiczne Giovanniego, a Raffaele wstąpił do nowicjatu jezuickiego w 1921 r., A święcenia kapłańskie przyjął 26 lipca 1934 r.[711] Ks. Rua widział dobrze.
W Colle Salvetti uczniowie zorganizowali małą „akademię” na jego cześć, a ks. Rua uczestniczył w ich sprawowaniu dobrej śmierci.
W Rzymie nasi dwaj podróżnicy zatrzymali się w salezjańskim prokuratorze San Giovanni della Pigna. Następnego ranka ks. Francesia zaskoczył ks. Rua, który służył mszy prokuratora w pobliskim kościele. Tego dnia, 15 listopada, była niedziela. Nasz rektor pospieszył z wizytą do kościoła Santa Maria Liberatrice. Pracownicy byli zajęci, ale nie mogli skończyć. Było to niemożliwe, także dlatego, że niektóre części ołtarza głównego, pochodzące z Mediolanu, jeszcze nie dotarły. Nie wiedział nawet, gdzie są. Konsekracja została więc przełożona na 29 listopada, w pierwszą niedzielę Adwentu.
Nie sądzimy, aby ks. Rua wykorzystał rozejm do odpoczynku. 16 września wziął udział w uroczystości jubileuszowej w Bazylice św. Piotra. Prokurator kazał mu zarezerwować dobre miejsce w pobliżu straganów kanonów, obok papieskiego ołtarza. Ceremonia trwała trzy godziny. Don Francesia miał przez chwilę wrażenie, że Pius X rozpoznał Ks. Rua i zwrócił się do niego w znaczący sposób. Może. W każdym razie cierpiał nasz Rektor. „Żal mi jego oczu, napisał ks. Francesia, która staje się coraz bardziej tępa, i nie może ukryć faktu, że przeszkadzają mu, częściej je zamykają i muszą je sprzątać”. [712] Wysocy rangą goście przybyli do Prokury, w rzeczywistości jubileusz Piusa X przyciągnął wielu ludzi do Rzymu.
Aby trochę odpocząć, Ks. Rua otrzymał propozycję odwiedzenia rzymskich zamków, w których salezjanie trzymali niektóre domy. Przybył wieczorem do Genzano, a nowicjusze zaskoczyli go powitaniem z pochodniami zapalonymi w bramach miasta. Ks. Rua powiedział dobranoc. Sekretarz Francesia była zaskoczona, widząc, że wciąż jest „chłodny jak róża”. Ale zdumienie reżysera było znacznie większe. Przeczytajmy, co don Andrea Gennaro powiedział o procesie kanonizacyjnym: „18 listopada 1908 r. W Genzano di Roma ks. Rua wezwał mnie do swojego pokoju po wieczornych modlitwach. Idę tam; wejdź, usiądzie i błaga mnie, żebym zdjął buty i skarpetki, bo nie może tego zrobić sam. Niemal klęczę bardziej z czci niż z potrzeby tej operacji. Po zdjęciu butów pociągnij w dół pierwszą skarpetę. Na widok tej czarnej i sztywnej nogi jestem poruszony i wykrzykuję, płacząc: Och! D. Rua! jakie ma nogi! Ale Ks. Rua sprawia, że szybko usuwam drugą skarpetę i daje mi całą słodycz, którą mi daje na dobranoc. Odniosłem wrażenie, że żylaki, na które cierpiał, tak bardzo osłabiły mu nogi.[713]
Chociaż budynek nie był jeszcze w pełni gotowy, 29 listopada odbyła się ceremonia poświęcenia wielkiego i pięknego kościoła Maria Liberatrice. Ks. Rua napisał w okólniku z 31 stycznia: „Nie mogłem wyrazić najczystszej radości, jaką cieszyłem się w ostatnią niedzielę 29 listopada, uczestnicząc w konsekracji nowej świątyni, dokonanej przez Jego Eminencję Kardynała Respighi Wikariusza Jego Świątobliwości. Rozglądając się i widząc, jak ludzie z Testaccio pędzą do nowego kościoła, ogromnie cieszyłem się mogąc powiedzieć, że dzięki naszym poświęceniom pomogliśmy im dać środki do życia jako dobrzy chrześcijanie ”. [714] I zilustrował swoją myśl cytując długi cytat z Civiltà Cattolica, w tym krytyczny ukłon w stronę socjalizmu, bardzo rzadki w jego pismach, w którym starannie unikał politycznej aluzji:
Wspaniały tytuł starożytnego kościoła, który przypomniał triumf Maryi nad starym pogaństwem na forum rzymskim, został teraz odnowiony w Testaccio przez samego Papieża. W ten sposób Maria Liberatrice dominuje suwerennie, przed Awentynem, nad nowym ludnym sąsiedztwem, które go otacza, potępiając jej macierzyński triumf nad współczesnym pogaństwem, które jest właśnie socjalistycznym naturalizmem, który pośród ludzi robotników ma poszukiwał i dąży z każdym wysiłkiem, aby umieścić jego centrum. Praca synów Ks. Bosko, wspierana przez chrześcijańską miłość, z oratoriami, kręgami, szkołami i innymi podobnymi instytucjami odpowiednimi do miejsc i czasów, będzie miała miejsce w twoim cieniu. I tak w cieniu Marii Liberatrice ciężko pracujący ludzie z Testaccio będą wolni od niedowierzania i występku[715]
Zauważył również, że na audiencji papieskiej w dniu 10 grudnia Pius X był zainteresowany wszystkimi rzeczami salezjańskimi, cieszył się ze Zgromadzeniem, że pomyślnie ukończył budowę wielkiego kościoła Testaccio, wyraził swoje największe nadzieje apostolat salezjanów na rzecz tej części jego trzody i skutecznie zachęcił kapłana, który byłby proboszczem. Opuszczając audiencję, oddany Przełożony Generalny przyniósł ze sobą bardzo specjalną formułę błogosławieństwa, którą Papież napisał w swoim ręku: „ <Deus omnipotens adimpleat omnem benedictionem suam in vobis»[Niech Bóg Wszechmogący napełni was wszystkimi swoimi błogosławieństwami]. W swoim entuzjazmie ks. Rua potwierdził, że papież „nie tylko błagał o obfite błogosławieństwo dla wszystkich naszych pokornych Towarzystw, ale nadal modlił się, aby stało się naprawdę pełne i skuteczne”.
W tamtych czasach nie tracił czasu. Po Rzymie poszła na południe, do domów salezjańskich w Casercie, Castellamare, Neapolu i Portici. Choć szybki, jego wizyty wzbudziły entuzjazm młodych i tłumów. Jego towarzysz, ks. Francesia, zaryzykował spostrzeżenie: „Dzisiaj ks. Rua wyzwala entuzjazm Ks. Bosko, a cześć, jaką dla niego zastrzega, otacza człowieka o niezwykłej cnocie”. Tak jak Ks. Bosko, zdarzało mu się nawet rozmnażać gospodarzy, jeśli chcemy uznać zasługę biskupa salezjańskiego Msgr. Federico Emanuel w swoim apostolskim procesie kanonizacji:
Będąc dyrektorem salezjańskiego kolegium w Casercie, w roku 1909, w grudniu, chciał odwiedzić mój dom. Uczniowie byli przygotowani do komunii ogólnej we Mszy św., Która miała celebrować ks. Rua. Katechista lub kierownik duchowy zapomniał poświęcić gospodarzy. W czasie komunii wyjął pył i znalazł tam tylko kilka cząstek. Pozostał zdezorientowany i upokorzony, ale ks. Rua powiedział do niego: „Nie denerwuj się i nie rozdawaj komunii”. Przekazał wszystkim dwustu trzydziestu uczniów i pozostał nieruchomo w stosie cząstek, których nie mogłem określić. Pod koniec Mszy absolutnie zabronił katechistycznego worka. Pietro Squarzon, aby porozmawiać o tym z kimkolwiek. Ale katecheta zwierzył mi się w sposób całkowicie tajny i nie rozmawiałem o tym z nikim. [716]
Rok 1908, pełen radosnych wydarzeń, zakończył się ogromną tragedią dla jego sycylijskich synów. [717]Wieczorem 22 grudnia ks. Rua powrócił dyskretnie do Turynu. Rankiem 28 grudnia gwałtowne trzęsienie ziemi, po którym nastąpiło silne tsunami, wstrząsnęło wybrzeżami Sycylii i Kalabrii. W ciągu kilku sekund miasta Mesyna i Reggio, a nawet kilka wiosek wokół nich, zostały zrównane z ziemią w sumie dwieście tysięcy ofiar. Cała komunikacja została przerwana, pierwsza wiadomość znacznie gorsza od rzeczywistości, rozprzestrzeniła się we Włoszech i na całym świecie dopiero o 29 rano. Ks. Rua, jak zrobił to Ksiądz Bosko dla trzęsienia ziemi w Ligurii, natychmiast wysłał do arcybiskupa Mesyny, kardynałem arcybiskupem Katanii, a także prefektom dwóch zdewastowanych miast:
Z lękiem przed losem moich braci i uczniów z Kalabrii i Sycylii myślę, że przebłagam nad nimi dobroć Boga, otwierając drzwi moich Instytutów osieroconym młodym ludziom na trzęsienie ziemi. Telegrafuje w Katanii do salezjańskiego inspektora dr Bartolomeo Fascie, aby oddać się w ręce Ekscelencji Prefekta i VE, aby zaspokoić najpilniejsze potrzeby cierpiącej młodzieży, pewnej wiary i patriotyzmu. [718]
30 grudnia żadna dokładna wiadomość nie dotarła jeszcze do Turynu. Ks. Rua, zmuszony do pozostania w pokoju z powodu poważnych problemów z nogami, nie mógł osobiście przybyć na miejsce katastrofy. Wysłał Don Bertello, byłego inspektora Sycylii, z ks. Calogero Gusmano i koadiutorem Tagliaferri. Ostatecznie wieczorem 31. nadszedł telegram wysłany z Katanii 29 listopada, który stanowił wiele ofiar salezjańskiego kolegium w Mesynie. To był wieczór, kiedy wiązanka na nowy rok została przekazana całej społeczności przez tradycję. Pomimo złego stanu zdrowia ks. Rua chciał zejść do teatru, aby porozmawiać ze swoją rodziną i ogłosić Wiązankę i towarzyszącą jej modlitwę modlitewną. Don Amadei, który był obecny, pamięta to, komentując wiązankę, wydawał się ofiarą zrezygnowaną z każdego ucisku pożądanego lub dozwolonego przez Boską Opatrzność. Potem przełączył się na czytanie telegramu wśród ogólnego zamieszania. Akcent, drżenie rąk i całej osoby, żywy ból, który czuł w głębi serca, wywarły bolesne wrażenie na wszystkich obecnych, którzy poszli spać, modląc się za niego.
Studenci z Valdocco poprosili ks. Rua, aby odprawił uroczystą mszę dla swoich towarzyszy w Mesynie. Okólnik z dnia 2 stycznia 1909 r. Skierowany do Współpracowników i Współpracowników z Turynu przekazał tę inicjatywę, dodając: „także salezjanie, aby złagodzić swój własny ból, chcą zrobić to samo w głosowaniu swoich współbraci i Współpracowników. Drugie nabożeństwo pogrzebowe odbędzie się we wtorek rano, 5 prądu, o 10 rano, w sanktuarium Maryi Wspomożycielki. Myślę, że robię coś dobrego, wysyłając oświadczenie do godnego SV z zaproszeniem do udziału, by błagać o wieczny odpoczynek dla niezapomnianych zagłady ». [719]
W tamtych czasach nadszedł list od Don Bertello, wyjaśniający przerażającą rzeczywistość college'u w Mesynie, początkowo uważanego za odporny na szok: „Bracia kapłani są martwi i pochowani pod budynkiem: Pasquali Giuseppe, Pirrello Vincenzo, Claris Dario, Urso Antonio, Lo Faro Arcangelo, Rapisarda Mauro; duchowni Manzini Mario, Venia Giuseppe i koadiutor Longo Giuseppe. Ponadto zginęło 38 uczniów, a także rodziny Marotta Antonio, Marotta Salvatore, Pirrello Francesco i Zuccarello Alfio. Jest wielu rannych, ale żadnych poważnych ».
W dniach 4 i 5 stycznia 1909 r. Odbyły się zaplanowane ceremonie w sanktuarium w żałobie. Słabe zdrowie Ks. Rua uniemożliwiło mu śpiewanie uroczystej mszy, jak by chciał. Podczas całego rytuału klęczał przy katafalku, z ciałem i twarzą naznaczoną cierpieniem. Biedny ks. Rua, w 1907 r. Uderzył w niego oszczerstwo, w 1908 r. Katastrofa naturalna w zeszłym roku była rokiem, w którym udało mu się go uspokoić. Zmęczony, pochłonięty przez zło, zbliżając się do siedemdziesięciu dwóch lat, wieku, w którym Ks. Bosko opuścił tę ziemię, spokojnie przygotował się do pójścia za nim. Uznano, że koniec był bliski, a jego kapłański jubileusz został przygotowany na lato 1910 roku.
Wieczorem 19 stycznia 1909 r. Ks. Luigi Rocca, skarbnik generalny Towarzystwa Salezjańskiego, został wezwany do łóżka chorej kobiety na Corso Regina Margherita, niedaleko Oratorium. Po udzieleniu sakramentów tej kobiecie zobaczyli, jak wychodzi trochę chwiejnie. Potem rodzina spojrzała przez okno, by śledzić go wzrokiem na ulicy. Ale oni go nie widzieli. Otworzyli więc drzwi i znaleźli go na podłodze przywiązanego do poręczy schodów. Uderzyło go przekrwienie mózgu. Dostarczony do Oratorium zmarł wkrótce potem.
Ks. Rua nie mógł powstrzymać się od zakończenia listu z 31 stycznia 1909 r., Skoncentrowanego na kościele Maryi Wspomożycielki, z szeregiem rozważań na temat sprawowania dobrej śmierci. Śmierć nagle uderzyła w sycylijskich uczniów i współbraci, a teraz, tak nagle, porwał don Luigiego Rocca w wieku zaledwie 55 lat. Wiedział, że jego zakonnicy byli zawsze gotowi na wielki krok w kierunku wieczności. Ale jego zdaniem były to dowody na potrzebę regularnego i dobrego wykonywania comiesięcznego ćwiczenia dobrej śmierci. Ksiądz Bosko bardzo nas pragnął: „Od początku Oratorium czcigodny Ksiądz Bosko wprowadzał w życie co miesiąc dobrą śmierć. Ksiądz Bosko powiedział kapłanowi, który dziwił się dobremu postępowaniu tak wielu młodych ludzi, którzy mieszkali w Oratorium: są dobre, ponieważ co miesiąc wykonują dobrą śmierć. Ta praktyka to wsparcie naszego domu. Pamiętamy, jak uroczyście ogłosił kazanie wieczorem kilka dni wcześniej; wciąż go widzimy, klęcząc na stopniach ołtarza, recytując z nami czułe modlitwy, o które prosi o łaskę, aby umrzeć dobrze ». Po przypomnieniu artykułu Konstytucji i przepisu „artykułów organicznych” stwierdził poważnie: „Aby nie mógł nazywać siebie prawdziwym salezjaninem, ten, który zaniedbuje tak skuteczne środki, aby uzyskać nasze zbawienie”. klęcząc na stopniach ołtarza, odmawiaj z nami czułe modlitwy, z którymi prosisz o łaskę, aby umrzeć dobrze ». Po przypomnieniu artykułu Konstytucji i przepisu „artykułów organicznych” stwierdził poważnie: „Aby nie mógł nazywać siebie prawdziwym salezjaninem, ten, który zaniedbuje tak skuteczne środki, aby uzyskać nasze zbawienie”. klęcząc na stopniach ołtarza, odmawiaj z nami czułe modlitwy, z którymi prosisz o łaskę, aby umrzeć dobrze ». Po przypomnieniu artykułu Konstytucji i przepisu „artykułów organicznych” stwierdził poważnie: „Aby nie mógł nazywać siebie prawdziwym salezjaninem, ten, który zaniedbuje tak skuteczne środki, aby uzyskać nasze zbawienie”.[720]
Perspektywa śmierci nadeszła teraz nad samym ks. Rua, który słabszy i słabszy zaczynał myśleć o dziedzictwie, które otrzyma następca. Pielęgniarka Giuseppe Balestra zaświadcza, że jego cierpienia wzrosły, nogi puchły straszliwie, usłane wrzodami i trudno było chodzić. „” Aby go podnieść, Balestra zastosowała bardzo gorące łaty na jedną lub dwie rany. To lekarstwo miało na niego niewielki wpływ. Musiał być w łóżku lub na kanapie z rozłożonymi nogami i robił to z żalem, kiedy już nie mógł tego znieść. Stojąc lub siedząc obrzęk wzrastał ”. [721]
Nadal jednak miał siłę, by napisać długi list do współbraci w rocznicę śmierci Ks. Bosko w dniu 31 stycznia 1909 r. Wskazał w nim, że dzieło czcigodnego Założyciela przetrwało i rozwinęło się pomimo proroków zagłady i manewry wrogów, którzy obiecali uczynić go „stosem ruin”. Jednak dodał z jasnością: „prawdą jest, że nie zawsze dobrze odpowiadaliśmy na otrzymane łaski; niestety, można zarzucić wiele poważnych błędów. Kto wie, ile razy zasłużylibyśmy na to, że Bóg odwróciłby swoje oczy gdzie indziej i szukał innych lepszych instrumentów, aby uzyskać jego chwałę; ale nieskończenie bogaty w miłosierdzie, w świetle zasług naszego Czcigodnego Ojca, nadal nam błogosławił, wspierał nas i pocieszył.[722]
W równowadze Ks. Rua, zbliżając się do wieku, w którym Ksiądz Bosko opuścił tę ziemię, gotów był odejść z duszą w pokoju.
Współbracia wokół niego zorganizowali się, by uroczyście świętować jego kapłański jubileusz. Święcenia kapłańskie przyjął 29 lipca 1860 r., Zatem jubileusz powinien być obchodzony 29 lipca 1910 r. Planowano rozprowadzenie uroczystości w drugiej połowie 1910 r. Członkowie centralnej komisji odpowiedzialnej za organizację zostali oficjalnie wyznaczeni. Całe Zgromadzenie było zaangażowane. [723] Święto rozpoczęło się na Valdocco 29 lipca 1909 r .: Msza św. Rua przy ołtarzu Maryi Wspomożycielki, bankiet w teatrze, dobranoc Przełożonego Generalnego do całej społeczności Valdocco. [724]Niewielkie zdjęcie zostało wydrukowane ze zdjęciem Ks. Rua „ku pamięci najbardziej pomyślnego 29 lipca 1909 r., W którym pięćdziesiąt rok od święceń kapłańskich ks. Michała Rua, przełożonych i uczniów salezjańskiego oratorium Valdocco, po pieszczotliwym pokłonie u stóp Dziewicy Pomocy Chrześcijanom, radowanie się z Nim siedziało przy stole, życząc dobrze jego złotego wesela ». [725] 30 sierpnia 1909 r. Uczestniczył w piątym zgromadzeniu ogólnym diecezjalnych dyrektorów Pobożnej Unii Salezjanów Współpracowników w Valsalice, które omówimy później. [726]
Byłoby wielkim błędem wyobrazić sobie, że Ks. Rua pozostał bezczynny z powodu bólu, który go dręczył. Długi roczny list do Współpracowników był punktualny w styczniu 1909 r. Zapewnił czytelników, że Pan nadal błogosławi dzieło salezjańskie, czego dowodzą nowe prace otwarte na Starych i Nowych Kontynentach. Namawiał swoich Współpracowników do wspierania rosnących misji salezjańskich. [727] W poprzednich latach doroczny list informował także o pracach salezjanek. Teraz, pomimo rozdzielenia, Ks. Rua nie chciał o nich zapomnieć. Po liście do Współpracowników w Biuletynie Salezjańskimw styczniu 1909 r. zamieścił artykuł zatytułowany „Instytut córek Maryi Wspomożycielki w 1908 r.”. Artykuł ten, z pewnością pożądany, a być może także napisany przez ks. Rua, świadczył, że pomimo oficjalnej separacji, Instytut nadal był uprzywilejowaną gałęzią rodziny salezjańskiej.
Oprócz okrągłych listów do współpracowników i salezjanów, zawsze bardzo szczegółowych, ks. Rua, wierny swoim zwyczajom, pomnożył poszczególne litery. Tylko niewielka ich liczba została przekazana do archiwów rzymskich, ale wśród listów z 1909 r. Znajdujemy pięć skierowanych do ks. Evasio Rabagliatiego, inspektora w Kolumbii, osiem do ks. Giuseppe Vespignani, inspektora w Argentynie, dziesięciu do ks. Arturo Conelliego, inspektor centralnych Włoch, ośmiu do don Pietro Cardano, inspektora Bliskiego Wschodu, pięciu do don Giuseppe Gamba, inspektora w Urugyuay-Paraguay. Jego długie listy do ks. Isaaca Gianniniego, dyrektora palestyńskiej kolonii rolniczej w Beitgemal, datowane na 25 stycznia i 7 lipca 1909 r., Świadczą o wyjątkowym zainteresowaniu, jakie ks. Rua zarezerwował dla tej pracy, odwiedzonym w poprzednim roku. [728]W lipcu i sierpniu skierował trzy długie listy do ks. Antonio Malana, inspektora w Mato Grosso, w sercu Brazylii, na temat postępowania z tubylcami, przygotowania ich do chrztu itd. [729]
Pomimo fizycznego cierpienia Ks. Rua wciąż się poruszał. Między 16 a 18 marca głosił siostrom Giuseppine z Turynu przygotowawcze triduum na patronalne święto św. Józefa. Tematy były proste i konkretne: 1. dzień: praca , wykonywanie obowiązków na wzór św. Józefa; 2. dzień: Modląc się , musimy zawsze się modlić, zgodnie z wzorem Maryi; Trzeci dzień: poświęcenie się, umiejętność podporządkowania się przełożonym. Modele : Józef, Maryja i Jezus. [730] 20 marca w Nizza Monferrato świętował zakończenie duchowych ćwiczeń Córek Maryi Wspomożycielki. Skupił się na trzech literach „PUÒ”, Pietà , Pokorze , Posłuszeństwie: znany mu proces mnemotechniczny. [731] 21 marca zorganizowano akademię „ku czci Ks. Bosko i jego godnego następcy”. Utrzymaliśmy długą mowę okoliczności. [732] Charakterystyczna refleksja ks. Rua kończy święto: „Wiele pochwał i pochwał, których nie znam, zasługuję, ale akceptuję je, ponieważ towarzyszy im obietnica, że będziesz się za mnie modlił, czego bardzo potrzebuję. Chciałbym być kopią Ks. Bosko, a kiedy czytam o jego życiu, porównuję go z moim, i czuję się upokorzony, i muszę powiedzieć, że jestem złym egzemplarzem Ks. Bosko. I nie mówię tego z pokory, ale dlatego, że tak jest; i módlcie się, abym stał się prawdziwą kopią! ” [733]
Ks. Rua chciał uczestniczyć w ceremoniach Wielkiego Tygodnia w Oratorium. W Wielki Czwartek, 8 kwietnia, pomimo swoich słabości, osobiście umył stopy dwunastu chłopców, których następnie zaprosił na swój stół. W dniach 15-24 maja uczestniczył w nowennie przygotowującej się do święta Maryi Wspomożycielki, ale pozostawił zaszczyt przewodniczenia i przepowiadania kilku kardynałom i biskupom. Tradycyjna „celebracja wdzięczności” z 23 i 24 czerwca, chociaż przeprowadzona zgodnie ze zwykłym wzorem, nabrała bardziej uroczystego tonu niż zwykle. Baron Antonio Manno ogłosił skład komisji na jubileusz ks. Rua, któremu przewodniczył kardynał Richelmy. Właściwe obchody jubileuszu zaplanowano na 24 czerwca 1910 r. 29 lipca, w rocznicę święceń, nie należało się spodziewać. Wydaje się, że osoba zainteresowana wykrzyknęła:[734] 25 czerwca list wysłany do salezjanów przez centralną komisję, podpisany przez prefekta generalnego Dona Rinaldiego, szczegółowo wyjaśnił wydarzenia jubileuszowe: wystawy, konkursy, wysyłanie listów i fotografii do ks. Rua itd. [735]
Zgodnie ze starożytnym zwyczajem, 24 dnia każdego miesiąca, ks. Rinaldi przekazał inspektorom i dyrektorom instrukcje Przełożonego Generalnego i poszczególnych członków Kapituły Najwyższej. Fakt, że te okólniki są starannie ponumerowane, podobnie jak w stylu Ks. Rua, świadczy o ich autentyczności, a także o sprawach administracyjnych i przede wszystkim religijnych ich autora. Pozwólcie nam podsumować, na przykład, te, które idą od miesiąca stycznia do miesiąca lipca 1909 roku. Pokazują one, jak Przełożony Generalny, teraz prawie niepełnosprawny, kontynuował i był blisko swoich synów rozsianych po całym świecie. W szczególności należy zwrócić uwagę na jego niemal obsesyjną troskę o Salezjanów Współpracowników.
24 stycznia ks. Rinaldi pisze, że Przełożony Generalny: 1) ogłasza, że po ogromnej katastrofie Mesyny, Zgromadzenie poniosło kolejną hańbę, śmierć za apopleksję generalnego skarbnika Dona Luigi Rocca; 2) zaleca wielką troskę o współbraci koadiutorów i przyjmowanie dobrych rodzin, które mają niezbędne cechy, aby stać się doskonałymi koadiutorami; 3) sugeruje, aby inspektorzy i dyrektorzy ponownie przeczytali i wdrożyli obrady kapituł generalnych dotyczące salezjanów współpracowników; 4) zaprasza inspektorów i dyrektorów do udzielenia odpowiedzi każdemu z członków Kapituły Wyższej, którzy piszą w miesięcznym okólniku.
24 lutego ks. Rua: 1) ogłosił nominację ks. Giuseppe Bertello na urząd skarbnika generalnego; 2) informuje, że zwyczajny proces diecezjalny w sprawie beatyfikacji Domenico Savio zakończył się w Turynie; 3) pobudza amerykańskie domy do odpowiedzi na okólnik z 27 grudnia 1908 r. W sprawie członkostwa w federacji Italica Gensza opiekę włoskich emigrantów; 4) zaleca nie-włoskim domom, zwłaszcza nowicjatom, studiowanie języka włoskiego; 5) prosi inspektorów o przedstawienie konferencji regulacyjnych salezjanom współpracownikom; 6) zaprasza dyrektorów, którzy byli w stanie odpowiedzieć na listy okólne, ponieważ nie mają formularzy, aby zażądać ich od inspektora; 7) chwali dyrektorów, którzy nie tylko publicznie czytają pisma okólne, ale sprawiają, że są one przedmiotem konferencji wspólnotowych.
24 marca: 1) życzy salezjanom wielkanocnym i ich uczniom dobrych świąt wielkanocnych; 2) zaleca, aby dyrektorzy opiekowali się stażystami; 3) prosi, aby w miesiącu maryjnym księża i duchowni mieli krótkie kazania na cześć Madonny.
24 kwietnia Przełożony Generalny: 1) wzywa salezjanów do opieki nad miesiącem Maryi i zakorzenienia nabożeństwa do pomocy chrześcijanom w sercach uczniów; 2) zachęca dyrektorów do ponownego przeczytania miesięcznego okólnika ze stycznia 1904 r. Dotyczącego przywilejów związanych ze świętem Maryi Wspomożycielki; 3) przypomina konferencję dla Współpracowników, która służy do tej okazji.
24 maja ks. Rua: 1) zaleca, aby spędzić miesiąc Najświętszego Serca w święty sposób: Ad Jesum per Mariam ; 2) przypomina ostrzeżenia z poprzednich lat dotyczące łazienek, zgodnie z zaleceniami Ks. Bosko; 3) kwestionuje powszechną teorię, którą mają do zaoferowania tylko duchowni, podczas gdy kapłani powinni poświęcać się wyłącznie świętej służbie, „byłaby śmiertelna dla ducha naszego Towarzystwa Piea i dobrych wyników systemu edukacyjnego”; 4) zaprasza do nie odwiedzania wystaw, na których są obrazy sprzeczne z moralnością; 5) ogłasza otwarcie w Turynie procesu apostolskiego Ks. Bosko.
24: 1) dziękuje za pozdrowienia otrzymane w święto św. Jana Chrzciciela, w dniu, w którym obchodzone są imieniny Ks. Bosko i celebrowany jest Przełożony Generalny; 2) zaleca wzmocnienie świątecznych oratoriów podczas świąt; 3) ogłasza, że salezjańska subskrypcja dla ofiar trzęsienia ziemi w Messynie posłużyła do zebrania 21,466 lirów i 17 centów; 4) wzywa niedbałych inspektorów do wysłania sprawozdania z wizyt prowincjonalnych; 5) zachęca inspektorów do uwzględnienia okólnika z dnia 3 lipca 1906 r. W sprawie personelu domów.
24 lipca ks. Rua: 1) po raz kolejny zaprasza inspektorów do składania raportów z wizyt domowych; 2) wzywa inspektorów i dyrektorów do zaproszenia młodych ludzi i rodzin, którzy dają nadzieję na powołanie do ćwiczeń duchowych; 3) życzyć wszystkim szczęśliwych świąt i owocnych ćwiczeń duchowych dla doczesnego i duchowego dobra Towarzystwa. [736]
Ostatecznie, 24 sierpnia 1909 r., Ks. Rinaldi napisał list do salezjanów, aby przypomnieć zalecenia ks. Rua dotyczące ciszy i skupienia podczas duchowych ćwiczeń, które miały miejsce podczas świąt. [737] Jak widać, nasz dobry Rektor nie przestał czuwać nad własnym duchowym zdrowiem.
Ks. Rua był pierwszym ze świadków wspomnianych w procesie apostolskim Ks. Bosko, który rozpoczął się w Turynie 26 maja 1909 r. Jego zeznania, zawsze dokładne i mocno argumentowane, były rozłożone między 11 czerwca (sesja IV) a 20 listopada (sesja XXXV), w 31 sesjach, zawieszone na okres wakacyjny między 17 lipca (sesja XIX) a 4 października (sesja XX). [738]
Między sesją IV a sesją XII, jak to zrobił podczas procesu informacyjnego, skrupulatnie powtórzył pełne przygód życie Księdza Bosko, znane w wieku ośmiu lat i wspierane aż do śmierci w 1888 r., Z wyjątkiem 1863 r. -1865, kiedy został mianowany dyrektorem Mirabello. Opowiadał o swoim wykształceniu w szkole, utrudniony przez przyrodniego brata Antonio, naukę w szkołach publicznych i seminarium w Chieri, okresie spędzonym w kościelnej szkole z internatem w Turynie. Stwierdził, że Sługa Boży zawsze okazywał się gorliwym apostołem, zwłaszcza w odniesieniu do swoich towarzyszy z dzieciństwa i młodych ludzi, których spotkał. Opowiadał o swoich wizytach i wyznaniach w więzieniach.
Podczas sesji VII-X bardzo szczegółowo przywołał historię Towarzystwa Duchownych i Świeckich, przeznaczoną do stopniowego tworzenia Zgromadzenia św. Franciszka Salezego, narodzin Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki i Pobożnej Unii Salezjanów Współpracowników , praca wspierana przez papieża Piusa IX. Ks. Rua nie zapomniał o Dziele Synów Maryi, powołaniach dorosłych. Podczas sesji XI i XII przypomniał, jak Ksiądz Bosko, aby bronić oszukanego Papieża, ciężko pracował iz tego powodu musiał cierpieć prześladowania, a nawet agresję; w 1867 r. ostrzegł papieża przed groźbami Garibaldiego; bronił papieskiej nieomylności na długo przed jej ogłoszeniem w Watykanie I. Następnie przypomniał, że już w młodości Czcigodny myślał o osobistym ogłoszeniu Ewangelii niewiernym, ale nie mogąc zrealizować swojego marzenia, od 1875 roku postanowił wysłać swoich misjonarzy do Ameryki Południowej; w swojej gorliwości chciał wysłać ich także do Stanów Zjednoczonych, Afryki i Indii.
Od trzynastej do dziewiętnastej sesji ks. Rua świadczył o heroiczności cnót teologicznych i moralnych Ks. Bosko; na stałym zjednoczeniu z Bogiem; o szczególnym pobożności eucharystycznej; na cześć dla Słowa Bożego; o nabożeństwie do Maryi, praktykowaniu cnót związanych z państwem kościelnym, zaufaniu Bożej Opatrzności, pomimo ciągłych przeszkód do pokonania. W końcu mówił o swoim nieustannym przestrzeganiu woli Bożej, aż do ostatecznej choroby i śmierci. Dodał, że zawsze podejmował poważne decyzje, opierając się na woli Pana; że jego życie było ciągłym dziełem duchowego i materialnego miłosierdzia i że nie można go było winić za żadne przywiązanie do pieniędzy.
Po przerwie świąt sesje XX-XXIII poświęcone były cnotom kardynalnym. Ks. Rua zeznał, że Ks. Bosko był obdarzony gorliwym charakterem, zdecydowanie skłonny do kochania bliźniego. Ale jego duchowa siła była heroiczna: zademonstrował to w nieustępliwym dążeniu do własnego powołania. W każdej chwili życia, pośród wszelkiego rodzaju sprzeczności, przejawiał głęboką pokorę i prawdziwą miłość do ubóstwa i czystości. Podczas sesji XXIV dochodzenie skupiło się na nadprzyrodzonych darach. Temat powrócił na sesjach XXV i XXVI. Mówiono o darze łez, proroctw, wiedzy o duszach, wizjach i uzdrowieniach uzyskanych podczas jego życia. Sesja XXVII poświęcona była szybkiemu badaniu dzieł opublikowanych przez Księdza Bosko i zakończyła się wspomnieniem jego śmierci. W sesji XXVIII mówiono o pogrzebach i reputacji, że był świętym, a nawet cudotwórcą, powszechną sławą, choć wciąż żyjącym nie tylko w Turynie i we Włoszech, ale wszędzie na świecie. XXIX sesja poruszyła tematy, które kontrastowały z powszechnym podziwem, jaki miał wobec Ks. Bosko: w rzeczywistości skonfrontowano interpretacje przeciwników, którzy twierdzili, że stracił rozum i oskarżyli go o przyznanie spadku ... Ks. Rua pokazał, że główny ataki, których był celem, były spowodowane jego gorliwością w obronie papieża i Kościoła, a nie brakami w jego zachowaniu lub w uczniach. Następnie zostały przekazane pytania dotyczące cudów przypisywanych Ks. Bosko po śmierci. Mieszkaliśmy na ten temat podczas sesji XXX-XXXII. Ks. Rua wymienił imiona cudownych i dokładnie opisał choroby, na które cierpieli. Pozostało tylko potwierdzić i podpisać zeznania, coś, co wydarzyło się podczas sesji XXXIII-XXXV.
Szczegółowe zeznania Ks. Rua są bardzo cenne dla historyka. W rzeczywistości cieszył się doskonałą pamięcią i wiedział, jak precyzyjnie dawkować słowa, jak widać z marginalnych adnotacji wstawianych podczas ponownego czytania zeznań. Oczywiście, mógł również popaść w błąd, jak stało się z domniemanym tymczasowym zmartwychwstaniem młodego „Carla”, które ks. Rua przypisał Ks. Bosko, podczas gdy była to anegdota, którą ksiądz z Valdocco opowiadał, rysując ją z biografii św. Filipa Neri , [739] W doniesieniach o uzdrowieniu Ks. Rua odzwierciedlał powszechną opinię, uważną na cudowne. Ale są to drobiazgi w odniesieniu do solidnego i uzasadnionego świadectwa, godnego podziwu u osoby starszej i chorej takiej jak on.
W przerwie różnych sesji apostolskich Ks. Bosko ks. Rua był zajęty, jak tylko mógł. 30 lipca Valsalice zakończył duchowe ćwiczenia duchownych i młodzieży; 13 sierpnia udał się na uroczystość odprawiania Mszy od Najświętszego Serca w Valsalice. [740] 16 sierpnia zwrócił się do nowych aspirantów, zebranych w Valsalice. Jego przemówienie rozpoczęło się od akrostyckiego BOSCO, czyli dobroci, modlitwy, nauki, czystości i posłuszeństwa. [741]21 sierpnia udał się do Nizza Monferrato z Córek Maryi Wspomożycielki, gdzie odprawił Mszę św. I powiedział kilka słów zachęty, ale absolutnie odmówił wydania dyrektyw, dając do zrozumienia, że nie chce robić „żadnego kroku, który mógłby nawet wydawać się antyteza z postanowieniami wyższego autorytetu Kościoła ”w sprawie rozdzielenia ich Instytutu od Stowarzyszenia Salezjańskiego. Wykazując pewną dostępność, nie popierał w żaden sposób systematycznych prób przełożonej generalnej Matki Daghero „mieć salezjańskiego radnego w każdej prowincji” Córek Maryi Wspomożycielki. [742]
30 sierpnia ks. Rua był obecny przy grobie Ks. Bosko w Valsalice na piątym zgromadzeniu ogólnym diecezjalnych dyrektorów Pobożnej Unii Salezjanów Współpracowników. Zachęcono go do zorganizowania go listem od Piusa X, ukochanego syna , 25 sierpnia. [743]Było to bardzo ważne zgromadzenie w sprawie koniecznej modernizacji Oratorium Salezjańskiego, tematu bliskiego naszemu Rektorowi. Społeczeństwo obywatelskie zmieniło się w porównaniu z początkami oratorium. Teraz antyreligijny socjalizm zmienił karty na stole. Oratorium nie mogło już być zredukowane do zwykłej funkcji rekreacyjnej i religijnej. Zgromadzenie wyraziło życzenie, aby działania Oratoriów były zintegrowane z dziełami ekonomicznymi i społecznymi, skutecznie odpowiadając na potrzeby młodzieży, tak aby znalazła się w Oratorium i w załączonych pracach, że instrukcje społeczne i pomoc moralna oraz materiał oferowany im przez koła i instytucje antychrześcijańskie ”. W ostatnim wniosku wymieniono niektóre z tych prac, nie bez ambicji: „1) środowiska kulturowe; 2) rozmowy społeczne; 3) szkoły zawodowe; 4) sekretariaty pracy; 5) biuro rejestracji w Narodowym Funduszu Ubezpieczeń Zdrowotnych; 6) popularne ubezpieczenia pracownicze; 7) konferencje higieny zawodowej; 8) instrukcje dotyczące prawa pracy; 9) inicjacja na konferencje św. Wincentego a Paulo; 10) przygotowanie do kół wojskowych; 11) pomoc młodym pracownikom emigracyjnym według systemu Kolpinga ”. Ruch mądrze zauważył: „dbając jednocześnie o wypełnienie części rekreacyjnej i instruktażowej wszystkimi atrakcjami współczesnego nauczania (np. Z kinami, stałymi projekcjami itp.)”. 10) przygotowanie do kół wojskowych; 11) pomoc młodym pracownikom emigracyjnym według systemu Kolpinga ”. Ruch mądrze zauważył: „dbając jednocześnie o wypełnienie części rekreacyjnej i instruktażowej wszystkimi atrakcjami współczesnego nauczania (np. Z kinami, stałymi projekcjami itp.)”. 10) przygotowanie do kół wojskowych; 11) pomoc młodym pracownikom emigracyjnym według systemu Kolpinga ”. Ruch mądrze zauważył: „dbając jednocześnie o wypełnienie części rekreacyjnej i instruktażowej wszystkimi atrakcjami współczesnego nauczania (np. Z kinami, stałymi projekcjami itp.)”.[744] W umyśle Ks. Rua Oratorium było prawdziwym ośrodkiem formacji młodzieży. [745]
9 września ks. Rua zamknął ćwiczenia duchowe salezjanów w Lanzo. 15-tego był w Foglizzo, gdzie zwrócił się do studentów teologii i nowych profesów. 24 września rozmawiał z kapłanami Ivrea. 28 października, w kościele Maryi Wspomożycielki, podczas ceremonii pożegnania czterdziestu nowych misjonarzy, której przewodniczył kard. Richelmy, ks. Rua był w stanie udzielić swego zwykłego uścisku odchodzącym. Świadkowie twierdzą, że prawie niemożliwe było zauważenie, że miał straszny ból w nogach. [746]
Między wrześniem a listopadem odbyło się wiele spotkań Kapituły Wyższej pod przewodnictwem ks. Rua, ale w jego pokoju. W rzeczywistości jego bolączki pogorszyły się.
W połowie listopada, w San Benigno, gdzie członkowie Kapituły Wyższej zgromadzili się, aby przeanalizować doniesienia o niezwykłych gościach i zaplanować ich odległe przygotowanie do Kapituły Generalnej w 1910 r., Ks. Rua ustąpił. W środę 23 nie był w stanie odprawiać Mszy św. W kaplicy. Musiał schronić się w szpitalu. Nie przeszkodziło mu to w prowadzeniu lekcji duchowej dla nowicjusza, który mu pomagał, począwszy od życia św. Klemensa Rzymskiego, który był obchodzony tego dnia. [747]24 listopada kronika ujawnia nam uwagę, z jaką jego naśladowcy śledzili wydarzenia Przełożonego Generalnego: „Dziś ks. Rua kończy 72 lata, 5 miesięcy i 15 dni, wiek D. Bosco [w chwili śmierci ]. Młodzi ludzie otrzymują to z aplauzem przed lunchem. Przeczytali życzenie. D. Rua dziękuje i powtarza, że nie modlą się, aby jego życie było przedłużone, ale aby mógł wydać to, co mu pozostało ”. [748]
Był wyczerpany i tego samego dnia musiał wrócić do Turynu. Opuścił dom oparty na ramieniu Don Albery. Aby go przywitać, młodzi mężczyźni, stojąc w kolejce i w milczeniu, padli na kolana. Powitał ich z samochodu. Wracając do Oratorium, został zmuszony do pozostania w pokoju i spędzania dni, z nogami wyciągniętymi na starej kanapie, ale wciąż ubrany w habit. Teraz jego spuchnięte stopy uniemożliwiły mu założenie butów lub kapci. [749]
Jednak pozostał aktywny. Wnioski sformułowane podczas nadzwyczajnej wizyty wszystkich domów salezjańskich zamówionych przez niego w 1908 r. Zostały przedstawione Kapitule Najwyższej 22 stycznia 1910 r. Były one dotkliwe: brak personelu, przede wszystkim wykwalifikowany personel; brak dobrych reżyserów; niedobór dobrych spowiedników; luki w szkoleniu personelu, zwłaszcza coadjutorów; obecność niegodnych poddanych szkodliwych dla współbraci; trzeba zmienić nieodpowiednich inspektorów i dyrektorów itp. [750]
Kilka tygodni wcześniej, 1 grudnia, ks. Rua podpisał ważny okólnik inspektorom i dyrektorom, którzy zgromadzili jego osobiste obserwacje po częściowym przeczytaniu tej dokumentacji. [751]List, na pierwszy rzut oka, wydawał się uspokajający. Według ks. Rua relacje zwiedzających po raz kolejny świadczą o tym, że „pokorne Zgromadzenie Salezjańskie” (utrzymane w przymiotniku), pobłogosławione przez Pana, wspierane przez Maryję Wspomożycielkę, rozwinęło się dzięki modlitwom i zasługom jej czcigodnego Założyciela, kontynuowane robić wielkie dobro na całym świecie. Oszustwa Varazze i Marsali, prześladowania po rewolucjach w Barcelonie lub Kolumbii dowiodły jedynie, że wróg, pokonany z jednej strony, zaatakował drugiego. „Kto wie, co dziś medytuje przeciwko nam? Ale nie mamy się czego obawiać, ponieważ Bóg jest z nami ». Powiedziawszy to, ks. Rua poczynił ogólną uwagę, która zainspirowałaby kontynuację jego dokumentu: zaobserwowano, że w domach rządzonych przez przełożonego obdarzonego cechami niezbędnymi do jego urzędu, ożywionego prawdziwą i żarliwą gorliwością, wiernym naśladowcą czcigodnego ojca i założyciela Ks. Bosko, rozkwita pobożność, panuje wielka czystość obyczajów, jesteśmy świadkami z podziwem dla ciągłego postępu w badaniach atmosfera jest nasycona perfumami najsłynniejszych cnót. Niestety raporty z nadzwyczajnej wizyty dowiodły, że te perły były dość rzadkie. Ta smutna obserwacja zmusiła Ks. Rua do wymienienia szeregu rad i wezwań skierowanych przede wszystkim do głównych przywódców domów. z podziwem obserwujemy ciągły postęp w badaniach, atmosfera jest nasycona perfumami najsłynniejszych cnót. Niestety raporty z nadzwyczajnej wizyty dowiodły, że te perły były dość rzadkie. Ta smutna obserwacja zmusiła Ks. Rua do wymienienia szeregu rad i wezwań skierowanych przede wszystkim do głównych przywódców domów. z podziwem obserwujemy ciągły postęp w badaniach, atmosfera jest nasycona perfumami najsłynniejszych cnót. Niestety raporty z nadzwyczajnej wizyty dowiodły, że te perły były dość rzadkie. Ta smutna obserwacja zmusiła Ks. Rua do wymienienia szeregu rad i wezwań skierowanych przede wszystkim do głównych przywódców domów.
1) Ks. Rua wzywa ich do porównania ich postępowania z tekstem Konstytucji. „Najbardziej odpowiednim momentem na to badanie” jest wykonanie dobrej śmierci. Raporty odwiedzających pokazują, że niektórzy zarządcy domów są łatwo zwolnieni z praktyk pobożności narzuconych przez Regułę, przede wszystkim poprzez medytację i czytanie duchowe. Inni nie tylko „lekceważą comiesięczne rozwiązanie sprawy moralnej, ale mimo wielu zaleceń nie obchodzą ich, aby dwie comiesięczne konferencje były konieczne, aby utrzymać ducha Ks. Bosko w ich współbraciach”. Jak zatem mogą „zachować spokój w sumieniu tych dyrektorów, którzy nie otrzymują sprawozdania swoich pracowników?” To godne pożałowania zaburzenie może być przyczyną utraty wielu powołań, podczas gdy tacy dyrektorzy tracą czas na czytanie gazet, łatwo przyjmują zobowiązania poza domem lub często robią niepotrzebne wizyty na zewnątrz. „Przynajmniej warto było poprawić swoje zaniedbanie, przypominając, że wysyłają biednego Przełożonego Generalnego z łóżka, gdzie przez wiele tygodni uważa go za swoją słabość”.[752]
2) Nie wystarczy, aby dyrektorzy przestrzegali Konstytucji, muszą także sprawić, by obserwowali własnych pracowników. ‹‹ Biada niedbałemu przełożonemu! Św. Bonawentura nie waha się twierdzić, że grzeszy przeciwko Bogu, którego moc splugawia, przeciwko swoim współbraciom, którym pozwala przyzwyczaić się w swoich nieprawidłowościach, przeciwko własnemu sumieniu, w którym gromadzi niedostatki swoich poddanych ”. Ks. Rua mieszka przede wszystkim na praktykowaniu ślubu ubóstwa, któremu już 31 stycznia 1907 r. Poświęcił znaczny okólnik. [753]„Jakże żałuje, że niektórzy dyrektorzy nie są już pracowici i odważni w praktykowaniu ubóstwa. Zdecydowanie uniemożliwij współbraciom trzymanie pieniędzy i wydawanie ich w swoich małych przyjemnościach [...]. Bolesne jest widzieć, jak bracia ciągną za sobą, w domu, cały zestaw książek i przedmiotów, które nazywają własnymi ». Korzystne przyjęcie listu z 1907 r. Sprawiło, że mieliśmy nadzieję, że ten rodzaj nadużyć się skończy. Niestety! Raporty z wizyt gorzko go oszukały: „Pocieszam się jednak myśląc, że będziesz uważniej obserwować, aby moje pragnienia były w pełni zaspokojone”.
3) Ks. Rua potępia inne nadużycie, które może dziś wydawać się dziwne: „Wydawałoby się, że weszli oni do Pobożnego Towarzystwa naszych ludzi, którzy nie myślą o niczym innym, jak o materialnych korzyściach dla swoich rodzin”. Nie biorą sobie do serca interesów Zgromadzenia, lecz dążą do uzyskania coraz większych dotacji od swoich przełożonych, aby subsydiować rodziny. Z tego powodu zaprasza inspektorów do zbadania, „czy postulanci i nowicjusze wchodzą do Zgromadzenia wyłącznie w celu ratowania swojej duszy, a nie uzyskania wygodnego życia i korzyści dla swojej rodziny. Dowiedz się także o stanie rodziny składającego petycję, a jeśli okaże się, że potrzebujesz wsparcia ze strony dziecka, powinieneś raczej zachęcać go do pójścia inną drogą i nie zostać salezjaninem.On szuka jej własnych interesów, a nie tych, Jezusa Chrystusa [che cercano I prawidłowego interessi, są tacy di Gesu Cristo]. "
4) Następnie mówi o pewności niektórych kapłanów podczas celebracji mszy: „Przypomnę, że inspektorzy i dyrektorzy lubią prałatów ścisły obowiązek korygowania swoich pracowników, którzy świętują źle lub z nieprzyzwoitym pośpiechem lub nie przygotowują należycie i dzięki ». Przypomina niektóre rozważania św. Franciszka Salezego, który napisał we Wstępie do życia pobożnego : „Święta Ofiara Mszy jest centrum religii chrześcijańskiej, sercem pobożności, duszą pobożności, niewysłowioną tajemnicą, która objawia otchłań Bożej miłości, za którą Bóg nas naprawdę łączy, hojnie przekazuje nam swoje łaski i łaski ».
5) Zaleca przestrzeganie Artykułu 780 Przepisów, który „zabrania naszym uczniom wkładania rąk na siebie, trzymania się za rękę lub chodzenia pod ramię”. Ale to nie wystarczy. Inspektorzy i dyrektorzy obserwują, że żaden salezjanin nie pozwala sobie na taką znajomość ze studentami. „Czasami traktowani na konferencjach, aby nasi salezjanie umartwili zmysł dotyku. Wszystkim zabrania się pieścić dzieci, potrząsając ich rękami, omijając je owinięte nimi, pasąc ich policzki lub podbródek, a zwłaszcza siadając na kolanach ”. Te gesty „mogą prowadzić do poważnych zaburzeń moralności i dawać naszym wrogom pretekst do zniesławienia i przypisywania intencji, których nie mieliśmy. Czcigodny Ks. Bosko, który z wielką miłością kochał młodych,
6) Ks. Rua stwierdza, że okólnik wzywa salezjanów, by nie zachowywali się bardziej jak „chłopcy”, ale przez dojrzałych ludzi, „silnych robotników w winnicy Pana”. Wszyscy wypełniają swój obowiązek z najwyższą starannością, „jak gdyby honor całego Zgromadzenia zależał od niego samego”. Każdy powinien być w stanie „pracować bardzo dobrze, zwłaszcza na rzecz młodzieży”, zachowując „wszelkie środki, aby osiągnąć postęp w nauce i cnocie”. Nikt nie zawrze pokoju z ich wadami. „Mówiąc, pracując i postępując, pokażmy, że jesteśmy godni imienia salezjanów i dzieci Ks. Bosko”. Inspektorzy i dyrektorzy dają społecznościom „ten kolor powagi, który jest nam niezbędny”, zapewniając „z mocną stanowczością, że przestrzegane są Konstytucje i przepisy”, czytając przy stole, opuszczając dom,
W dodatku do okólnika ks. Rua gratuluje tym, którzy w domach salezjańskich promowali dobrą prasę.
Być może don Rua był świadomy, że ten list będzie jego duchowym testamentem. Opiera się na sprawozdaniach z nadzwyczajnej wizyty w 1908 r., Która pozwoliła mu dostrzec ogólną sytuację domów salezjańskich rozsianych po całym świecie. Porównał go z przepisami opracowanymi przez Kapituły Generalne i ideałem zakonników, których kultywował w sobie. Odseparowany w swoim pokoju, z chorymi nogami, ks. Rua wciąż próbował osobiście dotrzeć do wszystkich swoich dzieci i błagał ich, aby okazali się godnymi uczniami Ks. Bosko. Taki był cel jego rektoratu od samego początku.
Roczna list Księdza Rua do Współpracowników wyszedł punktualnie w dniu 1 stycznia 1910 roku [754] W dniu 4 stycznia ks Rua zgodził się zejść pod arkadami na Valdocco być fotografowane na sobie biret i ramiona pokryte przez pelerynę. [755] „Przyglądając się mu uważnie, obserwował Don Ceria w jego wyczerpanej twarzy i wyczerpał niezwykle przygnębione powietrze; oczy, mimo że wciąż świecą energią duszy, wydają się przesiąknięte cienką zasłoną ospałości; usta pragną naszkicować zwykły uśmiech, ale widzą tylko skurcz mięśni, brakuje żywości, która powinna je ożywić ». [756]
Do tej pory ks. Rua nie mógł już chodzić na mszę w kościele Maryi Wspomożycielki, ale celebrował w małej kaplicy Ks. Bosko w swoim biurze. To święto było dla niego bardzo męczące, więc niezwykły szczegół dla tego, który był tak oddany, musiał podziękować na krześle przed ołtarzem. Pewnego ranka, pod koniec Eucharystii, wezwał wierną pielęgniarkę Balestrę i powiedział: „Mam zawroty głowy. Pomóż mi wrócić do pokoju. 14 lutego dr Battistini, zwykły lekarz Oratorium, znalazł niepokojącą słabość serca i poradził mu, aby powstrzymał się od świętowania i odpoczynku przez cztery lub pięć dni. Jednak następnego dnia chciał powiedzieć mszę. To będzie ostatnie. W środę 16, z łóżka, uczestniczył w Eucharystii sprawowanej przez ks. Francesię w kaplicy. W południe wstał, ale po godzinie musiał wrócić do łóżka. Był wyczerpany i powiedział salezjaninowi Balestrze: „Weź pocztę i zanieś ją don Rinaldiemu, powiedz mu, żeby się tym zajął, bo już tego nie zniosę”. Jednak leżąc na poduszkach, nadal przyjmował tych, którzy chcieli go zobaczyć. W ustalonych godzinach medytował i czytał duchowo, a Balestra czytała teksty używane w społeczności.
Lekarze zdiagnozowali „starcze zapalenie mięśnia sercowego”, które nieuchronnie wyczerpało siły jego ciała. Ale duch pozostał czujny i życzliwy wobec tych, którzy go odwiedzili. W tamtych czasach kardynałowie, duchowni lub świeccy notabli, członkowie rodzin patrycjuszowskich, a nawet zwykli ludzie paradowali przy jego łóżku. Ci, którzy znali jego cnotę, widzieli, jak osiągnął nadzwyczajny poziom duchowy. [757] 14 marca, słysząc zbliżający się koniec, poprosił o inwentaryzację półek i szuflad jego biurka. Następnego dnia zadzwonił do Balestry i dał mu dzienny plan, który chciał obserwować. Oto ona:
Eksperymentalny rozkład jazdy
5: Budzik
5.20: Msza i Komunia Święta i Święto Dziękczynienia
6.15: Medytacja
6.45: Odpoczynek Od 8 do 9 wizyty lekarzy i śniadanie z przesłuchaniem
9: Środki zaradcze [lekarstwo] Niektóre zewnętrzne słuchanie, zgodnie z wygodą i możliwością oraz odpoczynek
12: Lunch i mała rozmowa
14: Odpoczynek
15.30: Modlitwa, czytanie i trochę rozrywki
16: Rozwiązanie
18: Odpoczynek i trochę rozrywki
20: Kolacja, modlitwy i przygotowania na noc. [758]
Nawet przed ustanowieniem tego rozporządzenia jego dni zaczęły się zgodnie ze skonsolidowanym programem. O godzinie 5 Balestra lekko klasnął w dłonie i powiedział Benedicamus Domino , na co ks. Rua odpowiedział Deo gratias . Musiał przygotować się do mszy. Dlatego umył i nosił sutannę, podczas gdy łóżko było pokryte białym prześcieradłem. Kiedy nie był już w stanie nosić szaty, okrył się wielkim czarnym szalem, aby przyjmować Komunię Świętą i godni godności gości. W końcu musiał zadowolić się dużym szalikiem. Bardzo lubił wystrój. Następnie otworzył mszał, a kiedy dzwon ogłosił początek świętej ofiary, uczynił znak krzyża i odpowiedział celebransowi wraz ze sługą, bardzo uważny na wykonanie rytuału.
20 marca Kościół wszedł w Wielki Tydzień. Twarz i ręce Ks. Rua zaczęły puchnąć. Zauważył to, więc ta wielka środa (23 marca) poprosiła o święty Viaticum na następny dzień. Eucharystia została mu przekazana przez prefekta generalnego, ks. Rinaldiego, poprzedzonego procesonalnie przez współbraci Oratorium, którzy trzymali w rękach płonące świece. Przed przyjęciem gospodarza Ks. Rua wskazał, że chce mówić. Podnieśli go na poduszki i przemówili głosem wystarczająco silnym, by można go było usłyszeć w pobliskich pokojach. Jego wyrażenia zostały zrekonstruowane:
W tych okolicznościach czuję się zobowiązany do wypowiedzenia się w sprawie niektórych słów. Pierwszym z nich jest dziękczynienie za ciągłe modlitwy: dziękuję bardzo, Pan również wynagrodzi cię za tych, których nadal będziesz robić.
Kolejne słowo, które chcę ci powiedzieć, ponieważ nie wiem, czy będę miał okazję porozmawiać z tobą w innym czasie razem, polecam, abyś również przedstawił to nieobecnym. Zawsze będę modlić się do Jezusa za ciebie. Mam nadzieję, że Pan odpowie na pytanie, które zadaję wszystkim tym, którzy są teraz w domu iw przyszłości. Ważne jest dla mnie, abyśmy wszyscy to robili i abyśmy zachowali godne dzieci Ks. Bosko. D. Bosco na łożu śmierci umówił się na spotkanie ze wszystkimi: Do zobaczenia w Niebie! To jest pamięć, którą nam zostawił.
Ksiądz Bosko chciał wszystkich swoich dzieci; do tego polecam trzy rzeczy:
1) Wielka miłość do sakramentu Jezusa;
2) Żywe nabożeństwo do Marii SS. Wspomożycielki;
3) Wielki szacunek, posłuszeństwo i przywiązanie do pasterzy Kościoła, a zwłaszcza do Papieża.
To jest też pamięć, którą również wam opuszczam. Bądź godny bycia dziećmi Ks. Bosko.
Nigdy nie przestanę się modlić za ciebie. Jeśli Pan przyjmie mnie w Raju z Księdzem Bosko, jak mam nadzieję, będę się modlił za wszystkie różne domy, a szczególnie za ten. [759]
Dla kompletności zauważamy, że później, 1 kwietnia, ks. Rua wyraźnie poprosił ks. Rinaldiego o dodanie zaleceń z 24 marca, które uważał za duchowy testament, znaczącą obserwację na jego ustach: „Zaleca współbraciom, ile Powiedziałem, że w dniu, w którym otrzymałem święty Viaticum, przypominam im, że będziemy szczęśliwi, gdybyśmy byli wierni w podtrzymywaniu tradycji Ks. Bosko i unikaliśmy wiadomości ”. [760] Komentując jego słowa, kardynał Maffi powie w przemówieniu okolicznościowym: „Krótkie słowa, które jednak ukazują całą tajemnicę i świat duszy, która mówi program potajemnie, szczerze kochany i śledzi, program prawdziwego światła i pełne, tych z agonii, oświetlają to, co Ks. Rua był nieustanną pracą i nieustannym westchnieniem ». [761]
Do ceremonii nie został przyjęty żaden nieznajomy, z wyjątkiem oddanego profesora Rodolfo Bettazzi, żarliwego obrońcy Akcji Katolickiej i apostoła moralności. Poprosił o to jako wielką przysługę. Następnie podpisał rejestr przedsionka i napisał: „Z radością widziałem Wiatyku świętego”. Siostrzeniec z Rzymu i jego bratankowie mieszkający w Turynie, którzy odwiedzili go kilka razy, nie odważyli się mu przeszkadzać. Ks. Rua kazał im podchodzić jeden po drugim, by powiedzieć im kilka dobrych słów i pozdrowić ich z pożegnaniem Nieba!
27 marca, w dzień Wielkanocy, około 21:30, objawiły się objawy lekkiej zatorowości. Ks. Rua stracił przytomność. Lekarz zapewnił zaalarmowanych przełożonych, że objawy są przemijające, w rzeczywistości pacjent opamiętał się i odzyskał słowo. Ale siły porzucały to coraz bardziej. Don Rinaldi zasugerował następnie, aby otrzymał Namaszczenie Chorych. Odpowiedział natychmiast: „Chętnie, chętnie!” Pokazał mu swój mały rytuał i poprosił go, aby przeczytał mu wszystkie rytuały i modlitwy nakazane do udzielania sakramentu. Następnego dnia ks. Albera nadał mu Namaszczenie w obecności wszystkich członków Kapituły Najwyższej. Zauważono w nim, podobnie jak w Księdzu Bosko, ten dobroczynny wpływ na ciało, który bardzo często następuje po podaniu sakramentu: pacjent odczuł prawdziwą ulgę, która wydawała się ogólna.
Czytamy słowo „remedium” w codziennym programie podyktowanym Balestrze. Don Ceria uważa, że to lekarstwo na nogi to plaga. Bóg wie, jak zmusili go do cierpienia. Jednak w trakcie choroby nigdy nie słyszano, by wypowiedzieć lament. Tym, którzy pytali go, czy bardzo cierpiał, zwykle odpowiadał z wielkim spokojem: „Nie, nie!”, A czasami: „Trochę”!
Diagnoza lekarza stawała się z dnia na dzień bardziej alarmująca. Zapalenie mięśnia sercowego pogorszyło się. Nie mógł się już nakarmić, więc sobota, 2 kwietnia, Don Rinaldi ogłosił wszystkim domom, że zbliża się koniec. [762]W przedsionku niektórzy ludzie nadal chcieli się do niego zbliżyć. Ale zostali powstrzymani przez energicznego Don Stefano Pagliere. Ale czasami Ks. Rua zrobił znak, żeby kogoś wpuścić. Najwyraźniej przypadek Giovanniego Possetto, przyjaciela, który przyszedł go odwiedzić, gdy wybuchł skandal Varazze. Ksiądz Rua lekko potrząsnął dłońmi: „Zawsze mam wielki dług, powiedział mi głosem, który wydawał się pomrukiem, pamiętasz? To było tutaj, w tym samym pokoju; Zawsze modliłem się za nią i jej rodzinę, a teraz, gdy mam ją zostawić na dobre, wciąż chcę jej powiedzieć, że kiedy tam jestem, połączony z naszym dobrym Ojcem, zawsze będę wzywał jej niebiańskiego błogosławieństwa nad nią. Do widzenia, nasz dobry i wierny przyjacielu ». [763]
1 kwietnia w kościele Maryi Wspomożycielki rozpoczął się triduum modlitewne dla ks. Rua, przed odsłoniętym Świętym. Wieczorem ostatniego dnia, przed błogosławieństwem, wydaje się, że Francesia, zwracając się do obecnych i innych, powiedziała: „O Jezu, daj nam naszego ojca, naszego przyjaciela, naszego dobroczyńcę. Taka łaska, Święta Dziewico, byłaby dla wszystkich najwspanialszą perłą twojej korony! ” Wieczorem 4 kwietnia ks. Rua zadzwonił do spowiednika, który natychmiast zauważył: „Weź rytuał i przeczytaj modlitwy rekomendacji duszy”. Przełożeni, ostrzeżeni, przerywali spotkanie i przybyli natychmiast. Klęcząc u stóp łóżka, odpowiedzieli na litanie. Ks. Rua ze swej strony podążał za spokojem i spokojem.
Wkrótce potem spokój opuścił ją i weszła w duchową agitację, która przypomniała ks. Piscetta, która była obecna, Jezusa w Getsemane: „Ojcze, jeśli to możliwe, usuń ten kielich ode mnie”. Ks. Rua poprosił obecnych, aby modlili się do Pana, aby usunął z niego śmierć lub uczynił go mniej przerażającym. „Ponieważ powiedział, że boję się stawić przed sądem Bożym, obawiam się, że nie mogę znieść agonii”. Oczywiście don Albera próbował go uspokoić i pocieszyć. A kryzys minął.
Rano we wtorek 5 kwietnia ośmiu księży poszło jeden za drugim w kaplicy obok pokoju, aby celebrować mszę. Do kolekcji dodali modlitwę za umierającego człowieka. Ks. Rua uważnie śledził drugą z tych Mszy świętowanych przez spowiednika ks. Francesię. Pobożność, z jaką otrzymał komunię, ostatnią w swoim życiu, uderzyła w tych, którzy uczestniczyli. Około 10 rano poprosił ich o przeczytanie medytacji. Odpowiedzieli, że nie powinien się męczyć, ale przyjąć wolę Bożą, tylko częściowo się zrezygnował. Po recytowaniu Veni sancte Spiritus chciał przynajmniej tytułów różnych punktów medytacji dnia i ostatecznych postanowień, które miały być mu wypowiedziane. Potem zebrał się na około dziesięć minut.
Nadal utrzymywał ducha w czystości, modlił się. Ale czasami tracił przytomność. Wieczorem zaczął z trudem rozpoznawać ludzi. Gdy nadeszła noc, całkowicie stracił wzrok. Wydaje się, że agonia zaczęła się około godziny 22. Od czasu do czasu pytał, czy nadszedł czas śmierci. Około północy zasnął.
6 kwietnia, o pierwszej trzydzieści rano, otrząsnął się. Don Francesia zaproponował mu kilka modlitw, które zdawały się go ożywić. Kiedy usłyszał, czego Ksiądz Bosko nauczył go jako chłopca: „Słodkie Serce Maryi, pozwól mi uratować moją duszę” - wyszeptał słabym głosem: „Tak, ratując duszę… to wszystko”. .. to wszystko ... ratowanie duszy ». Od tej chwili nie wypowiedział już ani słowa. Powoli zapadł w śpiączkę. Po powstaniu wspólnoty młodzież Oratorium zaczęła maszerować przed swoim łóżkiem, aby pocałować jego rękę. Przybyły także Córki Maryi Wspomożycielki. Procesja trwała ponad godzinę. Skończył o dziewiątej trzydzieści siedem minut. Następnie, bez jęku, bez ruchu, prawie bez świadomości widzów, serce przestało bić, a jego biedne ciało pozostało bez życia. Obecni upadli na kolana,
Był świętym! Wszyscy w Oratorium poruszyli się do łez. To było naturalne. Wkrótce jednak ból został zastąpiony pewnością, że kupił innego protektora w pradiso, prawdziwego świętego, wielkiego świętego. Wiadomości biegły z ust do ust, w domu i poza instytutem. Ludność zaczęła płynąć, by oddać hołd ciału, wystawionego w kościele św. Franciszka Salezego. Ciało, przykryte sutanną, cotta i stułą, zostało umieszczone na małym katafalku z krucyfiksem w rękach. Pierwsi przybyli byli oczywiście Turcy. [764]
Na twarzy każdego można było podziwiać i podziwiać. [765] Chcieli to zobaczyć i dotknąć go jako znaku czci. Ta pobożna pielgrzymka przybrała niezwykłe rozmiary następnego dnia, 7 kwietnia, po tym, jak prasa ogłosiła wiadomość o śmierci Ks. Rua. Na placu Maria Ausiliatrice odbywały się koncerty i „samochody”, a powódź ludzi zmierzała w kierunku Oratorium i kościoła S. Francesco di Sales. „Wszyscy chcieli pozwolić ciału dotknąć koron, medali, łańcuchów, książek, obrazów, chusteczek i do tego samego celu wiele dam przekazało kapłanom i kapłanom przydzielonym do żałosnego biura ich pierścienie, wielu dżentelmenów, zegary i różnych studentów uniwersyteckich broszura z ich podpisami ». [766]8 kwietnia nadszedł czas, aby umieścić go w trumnie. Następnie trumnę przeniesiono do sanktuarium Maryi Wspomożycielki. Tam kontynuowano procesję.
Rankiem 9 kwietnia w kościele, który był całkowicie paradą z żałobą, pogrzeby rozpoczęły się mszą w „pieśni fortepianowej” (gregoriańskiej), celebrowanej przez biskupa salezjanina Msgr. Giovanni Marenco w towarzystwie ks. Pasquale Morganti, arcybiskup Rawenny, wielki przyjaciel Ks. Rua, a także dominikanin Mgr. Angelo Francesco Scapardini, biskup Nusco. Ks. Rua zawsze kochał chorał gregoriański. Katafalque był skromny, bez kwiatów i koron, tylko sześć świec, ale ceremonia była wspaniała i bardzo zebrana. Różne stowarzyszenia związane z salezjanami chciały być obecne z ich transparentami. Rodzina królewska była reprezentowana przez księżniczkę Letizię Bonaparte. „Nigdy nie było tak dużo tłumu i tyle zgromadzeń”. Kiedy ceremonia się zakończy, nie tylko sanktuarium, ale wewnętrzne dziedzińce Oratorium i rozległy plac kościoła „przedstawiały wygląd niezwykłej uczty”. Po południu niekończąca się procesja poprzedziła trumna Ks. Rua i ruszyła ulicami Valdocco. Szacuje się, że sto tysięcy ludzi uczestniczyło w zatłoczonych poboczach przy ostatnim przejściu Ks. Rua w mieście, które widziało, jak się urodził i spędził bez zastrzeżeń, z podziwem dla wszystkich. GazetaIl Momento w edycji z soboty 9 kwietnia napisał:
Na pochówek Ks. Rua kronika wygrywa każdą nutę swoim gradientem. Wokół trumny pokornego kapłana znaleziono wszystkich oficjalnych przedstawicieli najwyższych władz cywilnych, ale za wojskowymi kordonami, które ledwo trzymały tłum w kościele, jak na placu, jak na kursach, była taka ogromna fala ludzi który nie pamięta, że widział się równomiernie przez długi czas. Najbardziej poruszającym znaczeniem tej funkcji były właśnie te tysiące i tysiące ludzi, którzy przynieśli hołd pamięci, wdzięczności, uczucia, podziwu, czci. Przydarzyć się Ks. Bosko nie było łatwym zadaniem, zachować, po czwartej kadencji, całą sympatię, że imię Ks. Bosko pociągnęło nieodparcie za sobą mogło to być tylko zwycięstwo skromnej osoby tak wielkiej jak jego ojciec. Wczoraj, spontaniczny impuls Turynu do Ks. Rua, był najbardziej szlachetnym, najbardziej wymownym, najbardziej poruszającym pokazem, jaki można sobie wyobrazić. Dzwony, które grały w jego pogrzebie, śpiewały hymn jego triumfu do szerokich nut.[767]
9 kwietnia karawan przeniósł trumnę z kościoła św. Franciszka Salezego do Seminarium Misji Zagranicznych w Valsalice, domu salezjańskiego, w którym ciało Ks. Bosko odpoczywało przez dwadzieścia dwa lata. Po ostatnim błogosławieństwie pogrzebowym trumna Ks. Rua została umieszczona w niszy wykopanej obok grobu Ks. Bosko.
Dyrektor Oratorium, Don Secondo Marchisio, po raz ostatni pożegnał zmarłego Rektora: „W imieniu wszystkich dzieci Oratorium i tych, którzy wciąż są rozproszeni po całym świecie, kładę się, czcigodny Ojcze, na twojej trumnie ekstremalne pozdrowienie miłości. Dzisiaj, tutaj nad waszym grobem, bierzemy uroczyste zobowiązanie, aby zawsze pozostać wierni wielkim naukom dla was i dla nas pozostawionym przez Czcigodnego Księdza Bosko, które są podsumowane w mottach modlitwy i pracy! To jest kwiat, który dzieci umieszczają na grobie ojca ”. [768]
Po śmierci Księdza Michele Rua, jak widzieliśmy, ci, którzy go znali lub po prostu zwrócili się do niego, salezjanie lub nie, nazywali go świętym, przekonanym o jego świętości, jak gdyby Kościół już wypowiedział. Pietro Fedele, historyk z Uniwersytetu w Turynie, powiedział swojemu następcy Paolo Albera, że gdyby był w średniowieczu, Valdocco nie odprawiłby mszy żałobnej , ale natychmiast odśpiewałby mszę na cześć Świętego Michała Rua, kanonizowanego głosem osób. [769] Ale Kościół XX wieku, przynajmniej do czasu pojawienia się Jana Pawła II, prowadził w sprawach beatyfikacji i kanonizacji.
Wkrótce wdrożony został pomysł wprowadzenia przyczyny beatyfikacji, wyemitowany już w 1910 roku. 2 maja 1922 r. Kardynał Agostino Richelmy założył kościelny sąd w Turynie dla zwykłego procesu informacyjnego. Zwołano dwudziestu bezpośrednich świadków i dwóch oficjalnych świadków. 226 sesji następowało po sobie aż do 20 listopada 1928 r. [770] W 1931 r. Kardynał Giuseppe Gamba rozpoczął badanie pism ks. Rua, co było łatwym zadaniem, ponieważ nie opublikował prawie nic. W 1936 roku jego następca, Maurilio Fossati, ustanowił szczególny proces ( de non cultu ), aby upewnić się, że nie oddano żadnego kultu publicznego biednemu Księdzu Rua. [771]„Dekret o wprowadzeniu przyczyny beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego o. Michele Rua, kapłana Towarzystwa Pobożnego św. Franciszka Salezego”, wiernego ucznia Ks. Bosko, którego duch „spoczął na nim” , podobnie jak Eliasza nad Eliseo ”, został podpisany w Rzymie 15 stycznia 1936 r. [772] Zapowiedział rychłe otwarcie procesu apostolskiego, który rozpoczął się 10 listopada 1936 r., z dwudziestoma czterema świadkami, z których czterech z urzędu, zakończył się 4 maja 1938 r., Po 174 sesjach. [773] Potem przyszła wojna, która spowolniła wszystko. Heroiczny charakter cnót ks. Rua, tak oczywisty dla czytelników dokumentów procesowych, został uznany dekretem Kongregacji Obrzędów dopiero 21 kwietnia 1953 r. [774]Kwestia cudów przypisywanych jego wstawiennictwu wciąż musiała zostać rozstrzygnięta: tylko gwarancja ich autentyczności pozwoliłaby mu ogłosić go błogosławionym. Minęło kolejne siedemnaście lat, aby w końcu uzyskać „Dekret o cudach” (19 listopada 1970 r.). [775] Było to za czasów Pawła VI, z pewnością życzliwych dla salezjanów. Beatyfikacja ks. Rua odbyła się w Rzymie 29 października 1972 r., Pięćdziesiąt lat po otwarciu procesu informacyjnego w Turynie. [776]
Z nadmiaru świadectw o życiu, cnotach i świętej śmierci ks. Rua wyłania się wyraźny obraz. Michele Rua był naprawdę tym wiernym uczniem Ks. Bosko, który próbował być od młodości. [777]
Z fizycznego punktu widzenia różnica w stosunku do Ks. Bosko była całkowita: ks. Rua był uderzający ze względu na swoją szczupłość i szczupłą sylwetkę, zgodnie z ówczesnymi kanonami (ponieważ, jak czytamy w paszporcie z 1908 r., Miał metr sześćdziesiąt osiem). Surowy ascetyzm jego stylu życia głęboko naznaczył kościstą twarz. Zobaczył go, Proboszcz z Ars, Święty Jan Mary Vianney, przypomniał sobie. Ale kiedy przemówił, bardzo słodki uśmiech pełen szczerości oświetlił jego rysy i sprawił, że stał się uwodzicielski. Jego biedne oczy, czerwone powieki od czuwania, świeciły jak oczy dziecka, a ich oczy przenikały serca. Jego osoba nie miała niczego studiowanego i artefaktu, ani w nastawieniu, ani w słowach. Pokazała prostotę typową dla tych, dla których liczy się tylko wygląd, a nie wygląd. Miał wyższą, niezwykle żywą inteligencję. Bardzo szybko zrozumiał wszystko. Ogromna i solidna kultura, wspomagana przez doskonałą pamięć, była cudowna, gdy myśli się o wszystkich jej działaniach. W młodości wielu uważało go za profesora uniwersyteckiego. Nie brakowało mu finezji i chętnie zmieszał nutę jowialności z rozmową. Wręcz przeciwnie, wykazał się niewielką wyobraźnią, brakiem wyobraźni i, w jego zachowaniu, imponującej stabilności ducha i nastroju. Język użyty i napisany w okólnikach był jasny, czysty, w niektórych miejscach ognisty, ale bez lirycznych skoków. kilku uważało go za profesora uniwersyteckiego. Nie brakowało mu finezji i chętnie zmieszał nutę jowialności z rozmową. Wręcz przeciwnie, wykazał się niewielką wyobraźnią, brakiem wyobraźni i, w jego zachowaniu, imponującej stabilności ducha i nastroju. Język użyty i napisany w okólnikach był jasny, czysty, w niektórych miejscach ognisty, ale bez lirycznych skoków. kilku uważało go za profesora uniwersyteckiego. Nie brakowało mu finezji i chętnie zmieszał nutę jowialności z rozmową. Wręcz przeciwnie, wykazał się niewielką wyobraźnią, brakiem wyobraźni i, w jego zachowaniu, imponującej stabilności ducha i nastroju. Język użyty i napisany w okólnikach był jasny, czysty, w niektórych miejscach ognisty, ale bez lirycznych skoków.
Był obdarzony niezwykłą wrażliwością i bardzo serdecznym sercem. Ale zawsze był powściągliwy, miał skromność swoich uczuć. Lekcje braci ze szkół chrześcijańskich głęboko go naznaczyły od jego dorastania. Pokazywał się przy każdej okazji niezwykle uprzejmy, ze stylem bezpiecznego zachowania i dużą różnicą w linii. Chociaż był synem ludzi, z łatwością uczęszczał do dorosłych. Bardziej godna uwagi była wciąż siła woli w samokontroli, w zarządzaniu życiem, w czasie, w dniach, w spokojnym i wytrwałym napięciu do celów, które sobie wyznaczył.
Przede wszystkim don Rua wydawał się niezwykle ostrożny. Jego wielka roztropność została szczególnie podkreślona w dekrecie o bohaterstwie jego cnót (1953). Jak pisze św. Wawrzyńca z Brindisi, mówi mówca, niezbędne postawy wobec rozważnego człowieka to: „Przede wszystkim zaproponowanie celu, wiedza, jak zidentyfikować niezbędne, użyteczne, wystarczające i zarazem szybsze i szybsze środki do jego osiągnięcia; ponieważ rozważna osoba nie oślepia ani nie straci przytomności, ale radzi i zastanawia się, aby zawsze trzymać się najlepszych. Po drugie, wiedząc, jak skierować poszukiwane i znalezione środki na pożądany cel; dlatego roztropny człowiek postępuje ostrożnie i pilnie, ani też nie postępuje niedbale lub „carlona” lub bez stałości. Po trzecie, ostrożność i mądrość w zapobieganiu niebezpieczeństwom i unikaniu ich, w unikaniu rozsądnych niespodzianek, zawsze obfitujących w ostrożność. Wszystko to kontynuowało sprawozdawcę, Sługę Bożego, praktykowanego do perfekcji, a więc z pomocą Boga rozszerzył się na każde miejsce, w którym Towarzystwo Salezjańskie, promując w partnerach pobożność i gorliwość dusz, pomnożyło wyprawy misyjne, oddało swe serce jego zgadzając się ze współbraćmi pragnącymi poświęcić się pomocy trędowatym, sumiennie dbał o to, aby w hospicjach i kolegiach pobożność, studia i dyscyplina były kultywowane iz siłą, ale nawet z wielką łagodnością nic nie zaniedbało, zgodnie z naukami Założyciel mógł zmienić chwałę Bożą ».[778]
Pod jego mądrym rządem liczba profesów salezjańskich przeszła z 773, podzielonych na 58 domów w 1888 r. Na 4001, podzielonych na 387 domów w 1910 r.
Dowody nie zniechęciły go. Co najwyżej, w latach jego rektoratu, były dni uboju, kiedy historia Varazze wybuchła pod koniec lipca 1907 roku.
Był także niezrównanym człowiekiem czynu, przywódcą, który zdobył zaufanie i całkowitą współpracę wszystkich.
Jak zauważył sprawozdawca w odniesieniu do heroizmu cnót, ks. Rua oddał wszystkie swoje cechy służbie Królestwu Bożemu, w ten sposób realizując także opatrznościowe powołanie wiernego kontynuatora Ks. Bosko. Zostawił dzieciom zadanie: „Praca i wstrzemięźliwość”, co dla niego oznaczało „oddanie się służbie innym i intensywną działalność apostolską, możliwe dzięki odmowie jakiegokolwiek poszukiwania własnego interesu we wszystkich dziedzinach”. Don Rua wierzył w ten program z niezwykłą precyzją i kompletnością. W prawdziwym znaczeniu tego słowa był „pracoholikiem”. Każdy dzień był pełny, bez chwili wytchnienia, jak gdyby przysiągł sobie, że nie zmarnuje ani minuty. Nigdy nie wziął żadnego dnia wolnego.
Wstrzemięźliwość, kolejny kamień węgielny programu Ks. Bosko, została wyrażona w nim poprzez „kult Reguły”, jak powiedziano. Historia jego życia bardzo nam to zilustrowała. Był także pilną czujnością w stosunku do siebie, aby nie przyznawać natury tego, co było absolutnie konieczne. Mówi się, że Ks. Bosko powiedział: „Ks. Rua jest żywą regułą”. Wcale nie opóźniłby cotygodniowej spowiedzi o dwadzieścia cztery godziny, nawet kosztem wyznania towarzyszowi podróży, oszołomiony prośbą. Nigdy nie pozwolił sobie na sjestę. Codziennie, po obiedzie, bawił się ze współbraćmi, zgodnie z Regułą. Po wieczornych modlitwach obserwował i obserwował wielkie milczenie religijne. Szanował i szanował najdrobniejsze przepisy liturgiczne.
Miał umiarkowaną władzę. Nigdy nie widział, żeby zabierał jedzenie z posiłku i mimo że był Przełożonym Generalnym, nie tolerował żadnych przywilejów w swoich menu. Temperante nawet we śnie: kiedy skończył się męczący dzień, nie leżał na łóżku, ale na canapé, która była przygotowywana każdej nocy i pozwalała sobie na nie więcej niż pięć lub sześć godzin snu. Krótko mówiąc, nauczył się od swojej młodości nie martwić się o siebie, nie dlatego, że miał upodobanie do umartwienia, ale by uczynić swoje ciało bardziej elastycznym w służbie ducha i miłości. W rzeczywistości chciał żyć w miłości, jak jego duchowy Mistrz.
Prawdziwa miłość jest pokorna i oderwana. Dwie ewangeliczne cnoty pokory i ubóstwa w Księdzu Rua świeciły pojedynczym blaskiem. Pokora była ulubioną cnotą: kiedy był z Księdzem Bosko, podkreślaliśmy, pracował ciężko i pozostawał w cieniu, nie wchodząc nigdy na pierwszy plan. Stając się Przełożonym Generalnym, zadaniem, dla którego uważał się za niegodnego i nieodpowiedniego, jego jedyną troską było nigdy nie być bohaterem, ale tylko w imię Ks. Bosko, aby chcieć i postępować jak on. Kiedy w czasie podróży widział tłumy pędzące i świadczące o nim na tysiąc sposobów, szacunek i głęboką cześć, wykrzyknął: „Jak Ksiądz Bosko jest kochany!”, Lub znowu: „Ale ja nie jestem Księdzem Bosko!”. Wiadomo, że otrzymał kilka uzdrowień, ale zawsze wykrzykiwał: „Jakże potężna jest Maryja Wspomożycielka i Ks. Bosko!”. Na jego wizytówce nic nie było czytane inaczej niż: ‹‹ Sac. Michele Rua », a następnie adres.
Jeśli chodzi o ubóstwo, uczynił ją swoim ukochanym towarzyszem, udowadniając się także w tym prawdziwym synu Ks. Bosko. Miał tylko dwie sutanny: letnią, zimową, obie noszone do końca, ale zawsze bardzo czyste. Ta sama trzeźwość pokazała jej biuro, jak już powiedziano. Kiedy przejął władzę od Księdza Bosko, absolutnie nie chciał, aby cokolwiek się zmieniło w tym błogosławionym pokoju, w którym będzie mieszkał przez dwadzieścia dwa lata. Trzymał to tak, jak było, biedny i bez ornamentu. Systematycznie podróżował w trzeciej klasie i nigdy nie pozwalał sobie na dygresje turystyczne. Jego najbardziej natchnionym okólnikiem był prawdopodobnie 31 stycznia 1907 r., Do którego nawiązaliśmy, który dotyczy ubóstwa i znajduje się pod symbolem „biednego Księdza Bosko”.
„Wszystko dla większej chwały Bożej i zbawienia dusz”: jeśli ktoś nie jest ostrożny, prowadzi się w Księdzu Rua tylko zmęczenie i wyrzeczenie. Ale sto lat po jego śmierci wiemy, że jest to fałszywy obraz. Jak słusznie zauważa Joseph Aubry, nic z jego niezwykłej zdolności do pracy i ascetycznego ubóstwa nie byłoby zrozumiałe, gdyby zapomniał o boskiej bliskości swego ducha. Pod hieratycznym, wiecznie spokojnym powietrzem ten człowiek rzeczywiście płonął namiętnością, jak Ks. Bosko: pasja miłości Boga i dusz, które mają być zbawione. A jeśli na zewnątrz może wydawać się szorstki, w rzeczywistości był to ugniatany z czułością, nasycony radością, którą Bóg wie, jak dawać tym, których kocha.
Jego ojcowska dobroć dla każdego ze współbraci została rozpoznana przez wszystkich. W rzeczywistości każdy, od najstarszego do najmłodszego, znalazł w nim zrozumiałe serce, troszcząc się o wzięcie pod uwagę zdolności, dojrzałości i przyszłości ludzi, praktykując sztukę korekty, tłumacząc jego szacunek i miłość w delikatnych gestach cierpliwości i wykwintnej uwagi. Odpowiedział na otrzymane listy i przez większość czasu podpisywał je słowami: „Twój najczulszy przyjaciel”.
Ale musimy nalegać na pobożność i na życie wewnętrzne, bardziej intuicyjne niż znane, ponieważ nigdy nie pozwalamy sobie na zwierzenia. Jego pobożność była bardzo prosta, bez ekstazy, dzielona ze współbraćmi w codziennych praktykach społeczności: modlitwy głosowe, medytacja, msza święta. Bez względu na to, jak wielkie wrażenie wywarła na niej żywa wiara, to prawdziwa modlitwa (nie formuła czy rytuał), czyli prawdziwe spotkanie z Bogiem, synowska adoracja całej istoty, widzialna adoracja w skupieniu, a czasem w zaskoczeniu twarzy. Aby ocenić jego zdolność do gromadzenia się na modlitwie, wystarczyło go zobaczyć podczas dziękczynienia po Mszy, klęcząc w zakrystii, z twarzą w kościstych rękach, rozmawiając ze swoim Bogiem, Modlitwa całkowicie wypełniła jego dni. Duch modlitwy trzymał go zjednoczonego z Bogiem wszędzie, podczas pracy, na spotkaniach, w podróżach. Kiedy był na Valdocco, ostatnim aktem dnia była wizyta w sanktuarium Maryi Wspomożycielki w środku nocy: wszedł do chóru, gdzie mógł naprawić tabernakulum i obraz Matki Boskiej.
Krótko mówiąc, pomimo różnicy w charakterze, ks. Rua był wiernym uczniem i godnym kontynuatorem Ks. Bosko. Kiedy Paweł VI ogłosił go błogosławionym w Bazylice św. Piotra w 1972 roku, celebruje go właśnie w tym celu: „Dlaczego Ks. Rua jest beatyfikowany, czyli uwielbiony? Jest beatyfikowany i uwielbiony właśnie dlatego, że jest następcą, czyli następcą Ks. Bosko: synem, uczniem, naśladowcą; kto to uczynił, z innymi, jest dobrze znany, ale przede wszystkim z przykładu świętej szkoły, z jego osobistej pracy, instytucja rozszerzona, można powiedzieć, na całej ziemi; w swoim życiu opowieść o jego władzy ducha, jego świętości typ, model; sprawił, że źródło stało się prądem, rzeką [...] Ogromna płodność Rodziny Salezjańskiej, jedno z największych i najbardziej znaczących zjawisk odwiecznej żywotności Kościoła w ostatnim stuleciu i w naszym, miało w Księdzu Bosko początek, w ciągłości Ks. Rua. To właśnie jego wyznawca, z pokornych początków Valdocco, służył Dziełu Salezjańskiemu w jego rozległej wirtualności, rozumiał szczęście szczęśliwej formuły, rozwinął ją z tekstową spójnością, ale zawsze z genialną nowością. Ks. Rua był najwierniejszym, a zatem najskromniejszym i zarazem najdzielniejszym z synów Ks. Bosko [...] zainaugurował tradycję [...] uczy salezjanów pozostania salezjanami, zawsze wiernymi synami ich założyciela ” , rozumiał szczęście szczęśliwej formuły, rozwinął ją z tekstową spójnością, ale zawsze z genialną nowością. Ks. Rua był najwierniejszym, a zatem najskromniejszym i zarazem najdzielniejszym z synów Ks. Bosko [...] zainaugurował tradycję [...] uczy salezjanów pozostania salezjanami, zawsze wiernymi synami ich założyciela ” , rozumiał szczęście szczęśliwej formuły, rozwinął ją z tekstową spójnością, ale zawsze z genialną nowością. Ks. Rua był najwierniejszym, a zatem najskromniejszym i zarazem najdzielniejszym z synów Ks. Bosko [...] zainaugurował tradycję [...] uczy salezjanów pozostania salezjanami, zawsze wiernymi synami ich założyciela ” ,[779]
Miasto Turyn w dekadzie 1830-1840 5
Michele uczęszcza do szkoły braci 11
Studiowanie łaciny z Księdzem Bosko15
Michele Rua ubiera suknię duchowną 19
Pielęgniarka chorych na cholerę 22
4 - NARODZINY SPOŁECZEŃSTWA SALEZJAńSKIEGO 26
Narodziny społeczeństwa religijnego w niespokojnym kontekście 26
Śmierć Margherity Bosco i Domenico Savio 27
Pierwszy projekt konstytucyjny Ks. Bosko 28
Traktat „De Deo uno et trino” 32
Organizacja Towarzystwa św. Franciszka Salezego33
Michele Rua zostaje wyświęcony na kapłana 36
Ks. Rua zastępuje Dona Alasonattiego 43
Ks. Rua reprezentuje Ks. Bosko 43
Obchody konsekracji kościoła Maryi Wspomożycielki 45
Codzienne życie prefekta don Rua 46
7 SZKOLENIE MŁODYCH SALEZJANÓW 48
Problem formacji duchownych w Oratorium w Turynie 48
Mistrz Rua mistrzów nowicjuszy bez tytułu 51
8 DON RUA KOLUMNA ORATORYCZNEGO I ŻYJĄCEGO REGUŁY 54
Firma stale się rozwijająca 54
9 ODWIEDZAJĄCY DU RUA DOMÓW POWIĄZANYCH 59
Ks. Rua „odwiedzający” domy salezjańskie 59
Inspekcje Ks. Rua w 1874 i 1875 r. 61
Odwiedzający Don Rua Borgo San Martino i Lanzo Torinese 61
Odwiedzający Don Rua na Sampierdarena, Varazze, Alassio i Valsalice 63
Instytucja inspektora w Towarzystwie św. Franciszka Salezego 64
10 WŁAŚCIWE RAMIĘ DON BOSCO 66
Ks. Rua w Mornese z Córkami Maryi Wspomożycielki 66
Miesięczne okólniki dla dyrektorów 66
Ks. Rua w sporze z arcybiskupem Gastaldim 69
11 PODRÓŻOWANIE Z DON BOSCO 76
W Rzymie w kwietniu i maju 1881 r. 76
Pomoc Ks. Bosko w Paryżu i Lille w maju 1883 r. 77
12 DON RUA VICARIO GENERALE DI DON BOSCO 83
Formalizacja tytułu wikariusza generalnego 85
Pokorny i pobożny wikariusz 92
W Rzymie za poświęcenie kościoła Najświętszego Serca 93
Zastąpienie Ks. Bosko pozostało bez głosu 93
Pogrzeb i pochówek Założyciela 96
Rodzina salezjańska odziedziczona po Księdzu Bosko 101
15 LAT APARTAMENTU (1888-1892) 104
16 CODZIENNE ŻYCIE PROJEKTORA W VALDOCCO 112
17 - POSZUKIWANIE ŚWIATA SALEZJAńSKIEGO W EUROPIE 117
Ks. Rua w Anglii, na północy Francji iw Belgii 125
Don Antonio Belloni w Ziemi Świętej 129
Połączenie Zgromadzenia Świętej Rodziny ze Stowarzyszeniem Salezjańskim 129
Pielgrzymka Ks. Rua do Ziemi Świętej 130
19 SALESKI KONGRES BOLONII 139
Organizacja salezjanów współpracowników 139
Przygotowanie do Kongresu Bolońskiego 140
20 - SALEZJAŃSKA EKSPANSJA W AMERYCE 147
Kolumbia i odcinek Agua de Dios 148
Założenie salezjanów w Peru 150
Wenezuela, Boliwia, Paragwaj, Salwador 153
Salezjanin polski Bronisław Markiewicz 163
22 - PODRÓŻ DO PÓŁWYSEPI IBERII (1899) 170
23 OGÓLNE ROZDZIAŁY PIERWSZYCH 10 LAT 179
Kapituły generalne pod ks. Rua 179
Piąta Kapituła Generalna (1889) 179
Szósta Kapituła Generalna (1892) 180
Siódma Kapituła Generalna (1895) 183
Ósma Kapituła Generalna (1898) 183
Ks. Rua zostaje ponownie wybrany Przełożonym Generalnym 184
Dyrektorzy salezjańscy spowiednicy swoich podwładnych 186
Dekret Świętego Oficjum (5 lipca 1899 r.) 187
Dekret z 24 kwietnia 1901 r. 188
Poświęcenie Stowarzyszenia Salezjańskiego na Najświętsze Serce Jezusa 191
Dwudziesta piąta rocznica pracy salezjańskiej we Francji 194
Francuska ustawa o stowarzyszeniach 195
Taktyka salezjańska wobec nowego prawa 197
26 KRYZYS FRANCUSKICH INSPEKTORÓW 201
Moc ucieka inspektorowi Pietro Perrotowi 201
Don Perrot jest zwolniony z biura 202
Porywcza obrona Don Perrota i jego apel do Rzymu 203
Don Bologna przywraca prowincję północnej Francji 205
Bolesne zwolnienie Don Bolonia 207
27 ROZDZIAŁY OGÓLNE 1901 I 1904 214
Dziewiąta Kapituła Generalna (1901) 214
Koronacja Maryi Wspomożycielki (1903) 217
Dziesiąta Kapituła Generalna (1904) 220
Konkluzje dziesiątej Kapituły Generalnej 223
Francuscy robotnicy pielgrzymujący przy grobie Ks. Bosko (1891) 226
Lekcje Kongresu Bolońskiego (1895) 227
Krajowe Towarzystwo Patronackie i Wzajemna Pomoc dla Młodych Pracowników 229
Strajk w zakładzie Anselmo Poma (1906) 229
Kierunek Córek Maryi Wspomożycielki 233
Okrągłe listy ks. Rua do Córek Maryi Wspomożycielki 234
Ogłoszenie dla Córek Maryi Wspomożycielki 240
Rozdział majątku obu instytutów 241
Rekruci w Rzymie Szczeniąt Marii Ausiliatrice 241
30 - SALEZJAŃSKA EKSPANSJA W PASAŻU WIEKU 247
Włoskie Stowarzyszenie Narodowe w Aleksandrii, Egipt 248
Stowarzyszenie Narodowe i dzieła salezjańskie Palestyny 250
Dzieło salezjańskie w Indiach 254
Przyczyna beatyfikacji Ks. Bosko 257
Deklaracje w procesie informacyjnym 258
Opozycje i odpowiedzi - Ksiądz Bosko jest czcigodny 260
32 SIEDEM MIESIĘCY ZMĘCZENIA I RADOŚCI 271
Nadzwyczajna wizyta w domach Zgromadzenia 271
Ks. Rua podróżujący na wschód 272
Konstantynopol, Smyrna, Nazareth 273
Betlejem, Jerozolima, Cremisan, Beitgemal, Hajfa 275
Proces beatyfikacji i kanonizacji Dominika Savio 280
33 CONSACRAZIONE DELLA CHIESA DI S. MARIA LIBERATRICE 282
Kościół Marii Liberatrice w Rzymie 282
Zwykłe życie Ks. Rua chorego 289
Zeznania ks. Rua w procesie apostolskim Ks. Bosko 292
Wnioski z nadzwyczajnej wizyty 295
