Drodzy Współbracia,
dziś obchodząc święto Błogosławionego Michała Rua, pierwszego następcy Ks. Bosko i patrona naszej wspólnoty, zatrzymajmy się, aby medytować o Jego postaci. Z tego możemy czerpać inspirację, aby owocnie przeżyć dwustulecie urodzin naszego drogiego ojca i założyciela: patrząc na Ks. Rua, nauczymy się naśladować Ks. Bosko.
1. Pierwsze czytanie, zaczerpnięte z drugiej księgi Królów, przedstawiło nam przekazanie między prorokami Eliaszem i Elizeuszem. Eliasz, prorok Boga żywego i wierny przymierzu, miał wkrótce zakończyć swoją posługę. W tym momencie Eliseo, który mieszkał z nim i podzielił się swoją misją, złożył mu wymagającą prośbę; więc powiedział mu: „Niech dwie trzecie twojego ducha stanie się moje”. Teraz, gdy Eliasz został porwany w niebo na wozie ognistym, zostawił swój płaszcz Elizeuszowi, przez który Elizeusz natychmiast dokonał cudu. Wtedy synowie proroków powiedzieli: „Duch Eliasza osiadł na Elizeusza”. Płaszcz pozostawiony w spadku był znakiem przejścia. Elizeusz stał się kontynuatorem proroczego dzieła Eliasza.
W tej samej perspektywie Błogosławiony Papież Paweł VI wyraził się podczas beatyfikacji Ks. Rua, która odbyła się 42 lata temu 29 października 1972 r. Powiedział zatem: „Ks. Rua był najwierniejszy, a zatem najbardziej pokorny, a zarazem najmężniejszy syn Don Bosco ” [1] . Papież wyrzeźbił w ten sposób ludzką i duchową postać Ks. Rua, określając jego fundamentalną cechę w wierności. Dodał: „Następca Ks. Bosko, tj. Kontynuator: syn, uczeń, naśladowca ... Uczynił przykład świętej szkoły, swojego życia historią, swoim rządem duchem, świętością wzorem; zrobił wiosnę, prąd, rzekę ”. Ks. Rua jest spójnym rozwojem charyzmatu Ks. Bosko.
Ks. Rua, obok Księdza Bosko, uczy się ducha, inicjatywy apostolskiej, dynamizmu i miłującej dobroci. Spójrzmy teraz na Ks. Rua, zwłaszcza w latach, w których żył on w pobliżu Ks. Bosko aż do jego śmierci w 1888 r., Ponieważ my również, podobnie jak Ks. Rua w tej dwusetnej rocznicy, możemy nauczyć się „stawać się Księdzem Bosko dzień po dniu”. Wiedza i studium Ks. Bosko, jego znajomość z nim i naśladowanie jego życia sprawią, że będziemy, podobnie jak Ks. Rua, autentyczni salezjanie, a więc i jego następcy dzisiaj. W szkole Ks. Rua „jak Ks. Bosko będziemy żyć z młodymi ludźmi i dla młodzieży”.
2. Historia Michała Rua obok Ks. Bosko rozpoczęła się jesienią 1846 r. Dziwnym gestem. Osiem lat, sierota ojca, z szeroką czarną opaską założoną przez matkę na kurtce, wyciągnął rękę, by zdobyć medal od Ks. Bosko. Dla niego, zamiast medalu, Ksiądz Bosko wydał lewą rękę, a prawą wykonał gest cięcia na pół, powtarzając: „Weź to, Michelino, weź to”. Przed tymi szeroko otwartymi oczami, które wpatrywały się w niego ze zdumieniem, powiedział kilka słów, które byłyby sekretem jego życia: „ Dwoje zrobimy wszystko na pół ”.
W ten sposób rozpoczęła się ta wspaniała praca dzielona między świętym mistrzem a uczniem, który był w połowie drogi z nim we wszystkim i zawsze. Michele zaczynał asymilować sposób myślenia i zachowania Ks. Bosko. „Byłem pod większym wrażeniem - powie później - obserwować Księdza Bosko w jego działaniach, nawet minutach, niż czytać i medytować o jakiejkolwiek poświęconej książce”. [2] Według Ks. Bosko, musiał zgromadzić tak wiele siły, aby być wystarczającym na całe życie, w którym powinien wyrazić ciągłą energię.
Ks. Giulio Barberis został wybrany pierwszym nauczycielem salezjańskich nowicjuszy, ponieważ Ksiądz Bosko odkrył w nim doskonałego wychowawcę dusz. Dziesięć lat młodszy od Ks. Rua mieszkał obok przez 49 lat jako współbrat, powiernik, przyjaciel. W procesie beatyfikacyjnym opisał swoją osobowość: „Jego zobowiązaniem było zawsze wchodzenie w idee Ks. Bosko, wyrzeczenie się jego poglądów i opinii, dostosowanie się do wizji Ks. Bosko. „Gdy tylko dowiedział się, że zamierza założyć Zgromadzenie Salezjańskie, natychmiast złożył mu ślub posłuszeństwa”. Był 25 marca 1855 roku, Michele miał 18 lat. „Odtąd nie myślał już o niczym innym, jak odkładaniu woli na wolę Pana wyrażoną przez Księdza Bosko”. [3]
W 1863 rKs. Bosko wykonał decydujący krok. Działało dobrze na Valdocco, ponieważ było wspierane przez charyzmatyczną i ojcowską postać Ks. Bosko. Ale czy przeszczepiony gdzie indziej, bez Księdza Bosko, zadziałałby? Wiosną tego roku Ks. Bosko miał intensywne spotkanie z ks. Rua, który miał 26 lat. „Mam wielką przysługę, by cię prosić. W porozumieniu z biskupem Casale Monferrato postanowiłem otworzyć małe seminarium w Mirabello. Myślę, że wyślę cię, żebyś to zrobił. Jest to pierwsza praca, którą salezjanie otwierają poza Turynem. Będziemy mieć na nas tysiąc oczu. Mam do ciebie pełne zaufanie. Daję ci trzy pomoce: pięciu naszych najbardziej solidnych salezjanów, w tym Don Bonettiego, który będzie twoją „wadą”; grupa chłopców wybranych spośród najlepszych, którzy przybędą z Valdocco, aby kontynuować tam swoją szkołę, aby być zaczynem wśród nowych chłopców, których otrzymasz;
Ks. Rua wyjeżdża w październiku tego roku. Ksiądz Bosko napisał cztery strony cennych rad, które następnie zostaną przepisane każdemu nowemu dyrektorowi salezjańskiemu: są one uważane za jeden z najczystszych dokumentów systemu edukacyjnego Ks. Bosko. Napisał między innymi: „Każdej nocy musisz spać co najmniej sześć godzin. Staraj się kochać, zanim się boisz. Staraj się przechodzić wśród młodych ludzi przez cały czas rekreacji. Jeśli pojawiają się pytania o rzeczy materialne, wydajesz wszystko, czego potrzebujesz, o ile zachowana jest miłość. Ks. Rua podsumowuje wszystkie te wskazówki w jednym zdaniu: „W Mirabello postaram się być Don Bosco”.
Jesienią 1865 rokuKs. Rua powróci na Valdocco, na prośbę Ks. Bosko, który mówi do niego: „Zrobiłeś Ks. Bosko w Mirabello; teraz zrobisz to tutaj, w Oratorium ”. Wśród wszystkich swoich obowiązków, przez te wszystkie lata, ks. Rua jest zawsze dyrektorem bardzo wielu młodych ludzi, którzy gromadzą się w Valdocco: studentów, rzemieślników, aspirujących salezjanów, bardzo młodych salezjanów. Ks. Rua stara się „stać się Księdzem Bosko” we wszystkim. „Jego maniery, głos, rysy twarzy, uśmiech, nie miały tego tajemniczego uroku, który przyciągał i przykuwał młodych do Ks. Bosko. Ale dla wszystkich troskliwy i czuły ojciec, pragnący zrozumieć, zachęcić, wspierać, przebaczać, oświecać, kochać ”. [4] Młodzi mężczyźni z Valdocco udowodnili czynami, że uznali go za przyjaciela ze strony ojca.
Don Giuseppe Vespignani, który będzie wielkim misjonarzem w Ameryce Południowej, przybył na Valdocco w 1876 roku, Młody ksiądz w wieku 23 lat przybył z Faenzy, aby być z Ks. Bosko. W swoim prostym dzienniku „Rok w szkole Ks. Bosko” dał nam żywy obraz działalności ks. Rua, którego był jednym z sekretarzy. Z rzadką wrażliwością fotografował atmosferę i środowisko Valdocco, ożywione obecnością dwóch świętych: Ks. Bosko i Ks. Rua. „Od pierwszego dnia - pisze - stawiałem się na rozkaz mojego drogiego przełożonego, Ks. Rua. Ile rzeczy nauczyłem się w jego szkole pobożności, miłości, działalności salezjańskiej! Jego było krzesło doktryny i świętości; ale był to przede wszystkim salezjański ośrodek szkoleniowy. Każdego dnia podziwiałem w Księdzu Rua punktualność, niezmordowaną stałość, religijną doskonałość, samozaparcie połączone z najdelikatniejszą słodyczą. Ile miłości Cóż za miły sposób na zwolnienie pracownika w biurze, który chciał mu powierzyć! Cóż za delikatne studium, jaką penetrację w poznawaniu i doświadczaniu ich postaw, aby kształcić je, aby uczynić je użytecznymi w Dziele Ks. Bosko! ”.
W 1888 r. , Kiedy zmarł Ks. Bosko, zakończyło się to bezpośrednie uczenie. W Rzymie więcej niż jeden kardynał był przekonany, że Zgromadzenie Salezjańskie zostanie szybko rozgoryczone; Ks. Rua miał zaledwie 50 lat. Lepiej wysłać posła papieskiego do Turynu, aby przygotował związek salezjański z innym już skonsolidowanym zgromadzeniem. „W wielkim pośpiechu - zeznał ks. Barberis - Mons. Cagliero zbiera Radę Wyższą Zgromadzenia z niektórymi starszymi i napisano list do Ojca Świętego, w którym oświadczyli, że wszyscy uzgodnieni przyjmą jako przełożonego Don Rua” . [5]Ks. Rua był jedynym, który mógł kierować dziełem Księdza Bosko, i takie były względy i zaufanie wszystkich. 11 lutego Ojciec Święty Leon XIII potwierdził i oświadczył o. Rua na urzędzie przez dwanaście lat, zgodnie z Konstytucjami.
3. Ewangelia zaprasza nas, abyśmy nie martwili się o przyszłość, jedzenie i odzież. Jezus mówi: „Spójrzcie na ptaki niebieskie; oglądać lilie polne. Wasz niebiański Ojciec karmi ich i ubiera. Czy nie jesteś wart więcej niż oni? Dlatego nie troszczcie się o jutro ”. Z tym zaufaniem ks. Rua przejął kierownictwo Zgromadzenia przez 22 lata do 1910 r .; między próbami i sukcesami, ale zawsze polegając na pomocy Bożej, prowadził ją na ścieżkę wierności. Z taką samą pewnością patrzymy na przyszłość charyzmatu Ks. Bosko. Praca i wstrzemięźliwość są gwarancją naszej przyszłości: „Praca i wstrzemięźliwość sprawią, że Zgromadzenie rozkwitnie; pogoń za komfortem i łatwością będzie jego ruiną ”
Podobnie jak Ks. Rua, staramy się być i stawać się Księdzem Bosko dzień po dniu. Stawanie się Ks. Bosko jest dokładnie tym, co wskazują nam Konstytucje. Przypominając, jak ks. Rua, kierując się pasją „da mihi animas”, dał wielki impuls misji salezjańskiej, naśladujmy go w jego akcji ewangelizacyjnej. Podobnie jak on czerpiemy z codziennych źródeł wierności naszemu powołaniu: Pismo Święte z „lectio divina”; Eucharystia w celebracji, adoracji i częstych wizytach; zawierzenie Maryi Wspomożycielce. Podobnie jak my, żyjemy braterstwem w życiu wspólnoty, otwierając się na świeckich, na Rodzinę Salezjańską, na życie Kościoła.
Zainspirujmy się błogosławionym Michałem Rua w jego radykalnym świadectwie życia ewangelicznego. Skupmy się na „więcej niż darmowości” naszego salezjańskiego powołania konsekrowanego. To jest ścieżka, którą wskazuje nam KG27; taka jest przyszłość Zgromadzenia. Nasza odpowiedź powołaniowa wymaga języków wdzięczności, a nie czystego obowiązku, decyzji poświęcenia czasu na modlitwę, a nie szaleństwa inicjatyw, radości braterstwa, a nie stresu organizacji, niezbędności bardziej niż mnożenia słowa, przekazywanie doświadczenia, a nie poszukiwanie konsensusu; jednym słowem radykalne świadectwo życia ewangelicznego, a nie aktywizm.
W swoim doświadczeniu salezjańskim odkryłem, że miłość i podziw dla Księdza Bosko przynoszą pozytywne owoce salezjańskiego życia konsekrowanego, apostolskiej płodności, rozprzestrzeniania i rozwoju Rodziny Salezjańskiej wszędzie. Uczuciowe studium jego biografii i duchowości podtrzymuje wierność; naprawdę nawiązujemy z nim kontakt. Mam nadzieję, że ten rok jubileuszowy doprowadzi nas, podobnie jak ks. Rua, do bycia duchowymi synami, przekonanymi uczniami i wiernymi naśladowcami Ks. Bosko, aby kontynuowali jego marzenie dla najbiedniejszych, najbardziej opuszczonych, wykluczonych, a zatem aby dotrzeć do nich na każdym peryferiach oni są. Ks. Rua wstawia się za nami i za naszym Zgromadzeniem. amen
