„Haec est voluntas Dei sanctificatio vestra”. To Pan przychodzi w pełni, aby potwierdzić to, co mówiliśmy dziś rano. Uświęćmy się, a jeśli to zrobimy, będziemy użytecznymi narzędziami w rękach Pana, aby również uświęcić innych. Nie zapominajcie o moich dobrych braciach, ponieważ jest to coś, co czasami może wejść w czyjąś głowę; to znaczy uważać, że bycie salezjaninem jest de facto warunkiem, a nie szczególnym na tym świecie. Tak, zostaliśmy wybrani przez Pana, właśnie w naszym drogim zgromadzeniu. Ale uważajcie, że zanim zostaniecie salezjanami, jesteśmy chrześcijanami; i pamiętajcie, jeśli dokładnie przeanalizujesz nasze święte zasady, nasz Ksiądz Bosko proponuje nam właśnie to uświęcenie: doskonałość naszego chrześcijańskiego życia.
Nasz Ksiądz Bosko oddaje do naszej dyspozycji środki, które ułatwiają nasze zobowiązanie, które przyjęliśmy, gdy otrzymaliśmy Chrzest, kiedy otrzymaliśmy Bierzmowanie, kiedy Pan zstąpił do nas i zstępuje do nas w Świętej Eucharystii: jest to doskonałość życia chrześcijańskiego. Tak więc, jeśli usłyszycie, powiedzmy tak, aby salezjanie dużo mówili o Księdzu Bosko, musimy dokładnie o tym myśleć: środki i sugestie, które daje nasz Ksiądz Bosko, są właśnie po to, aby ułatwić to, co wyznawaliśmy z naszą zasadą doskonałość życia chrześcijańskiego.
W oparciu o wszystkie nauki Pana, a także o czytaniu, które zrobiliśmy dziś rano na temat naszego okólnika Księdza Bosko iw tym, co zrobimy później, nie widzimy nic prócz cytatów z Ewangelii naszego Pana Jezusa Chrystusa; nie zapominajmy o tym, moi nieliczni bracia: „Haec est voluntas Dei” jest wolą Pana „sanctificatio vestra”, za pomocą środków, w miejscu, w którym to czasie ustanowił go Pan w swej Boskiej woli. Do nas należy podjęcie wysiłku, aby wykonać te środki, które razem z Łaską Pana - bez niego nic nie możemy zrobić - naprawdę będziemy mogli się uświęcić.
A oto nasz Ksiądz Bosko, który nadal nalega na środki, być może jedno z najważniejszych, a które, myśląc, są moją biedną myślą, są raczej słabe wśród salezjanów japońskich, co wyraźnie określa nasz Ks. drugi rozdział naszych konstytucji. Dlatego szukamy w słowach naszego drogiego ojca, który zaprasza nas właśnie do wzmocnienia tego „ducha jedności” w nas. Jesteśmy historycznie w okresie, w którym Ks. Wydaje mi się, że czytam w jego słowach, aby poczuć satysfakcję: że w końcu osiągnął to, co kosztowało go tyle lat pracy, poświęceń.
„Nasze Zgromadzenie jest zatwierdzone, - jesteśmy w 1869 roku, kiedy nastąpiło zatwierdzenie zgromadzenia, - Jesteśmy związani ze sobą, jestem związany z wami, jesteście związani ze mną, a wszyscy razem jesteśmy związani z Bogiem. Kościół przemówił. Bóg przyjął nasze usługi, jesteśmy zobowiązani do przestrzegania naszych obietnic. Nie jesteśmy już osobami prywatnymi, ale tworzymy społeczeństwo, widzialne ciało; cieszymy się przywilejami, cały świat nas obserwuje. A Kościół ma prawo do naszej pracy. Dlatego konieczne jest, aby od teraz każda część naszych regulacji była wykonywana na czas. Jesteśmy tymi, którzy muszą opierać te zasady na właściwych podstawach, aby ci, którzy przyjdą po nas, musieli za nami podążać ”.
Pamiętajcie tylko o tej porannej myśli, o pozycji, w której znajdujemy się przed naszymi drogimi współbraćmi japońskimi, którzy za kilka lat będą na czele naszego drogiego Towarzystwa w Japonii. „Zawsze pamiętajmy, że zdecydowaliśmy się żyć w społeczeństwie, wybraliśmy życie w UNUM. Co to znaczy żyć w UNUM? Oznacza to IN UNUM LOCUM, IN UNUM SPIRITUM, IN UNUM AGENDI FINEM. Przede wszystkim musimy i to jest pierwszy warunek społeczeństwa religijnego, aby żyć w UNUM, być jednością ciała. Zgromadzenie zakonne musi mieć ciało ludzkie, musi stać jako ludzkie ciało głowy i kończyn, podporządkowane innym, a następnie podporządkowane głowie. ”
Tak więc nasz Ksiądz Bosko czyni tak wiele szczególnych przypadków; wspomina także admirała, konstytucję mistycznego ciała Kościoła, aby ta jedność duchowego ciała została dokładnie zrozumiana.
I kontynuuje: „Ponieważ społeczeństwo takie jak nasze kwitnie, konieczne jest, aby było dobrze zorganizowane, to znaczy, kto jest odpowiedzialny i kto jest posłuszny. Kto coś robi, a kto inny, zgodnie ze swoimi umiejętnościami. Ten, kto jest posłuszny, nie zazdrości losowi tych, którzy dowodzą, ani tym, którzy pracują nad losem tych, którzy studiują i tym podobne, ponieważ oba są konieczne; a jeśli wszyscy studiowali i wszyscy byli dowodzeni, nie byłoby więcej różnorodności; przypuśćmy, że w ciele były wszystkie oczy lub wszystkie uszy lub wszystkie ręce; czy jest jeszcze żywe ciało? Nie, ale potwór. Dlatego w naszym społeczeństwie muszą być ci, którzy nauczają, ci, którzy się spowiadają, ci, którzy się uczą, ci, którzy nauczają, ci, którzy zapewniają materialne potrzeby, ci, którzy są moralni; w takim przypadku wymagane jest posłuszeństwo wobec przywódcy, który odda jednego do jednego urzędu, a drugiego do drugiego. I to jest jak osie, na których opiera się całe nasze społeczeństwo; ponieważ jeśli brakuje posłuszeństwa, wszystko będzie nieuporządkowane; jeśli natomiast króluje posłuszeństwo, to tylko jedno ciało i jedna dusza zostaną uformowane, aby kochać i służyć Panu. Oto cel. Boska służba, Chwała Boża, zdrowie dusz i wcześniej, naszej duszy; nigdy o tym nie zapominajmy ”.
Czasami, w tym zdaniu: Chwała Bogu i zdrowie dusz, stawiamy się w środku tej pracy, aby czynić dobro itd. itd. i zapominamy o sobie, co jest właśnie fundamentalnym punktem. Uświęćmy się, a następnie uświęcimy innych.
I tutaj Ksiądz Bosko ujawnia nam te szczegóły - powiedziałbym - właściwe dla naszego życia i sprawi, że: kto naucza, może ten, który pieprzy, kto czeka na rzeczy materialne ... I owoc? Owoc - tutaj użyteczność wspólnego życia - owoc jest zawsze taki sam dla wszystkich; tak bardzo dla kogoś, kto sprawuje wysokie stanowisko, jak dla tego, który wykonuje najbardziej pokornego; po których tyle zasługi będą ci, którzy nauczają, ten, który wyznaje, który uczy, kto studiuje, jak ten, który pracuje w kuchni, który myje naczynia lub pieprzy. W społeczeństwie dobro jednego pozostaje podzielone między wszystkich, tak jak zło w jakiś sposób pozostaje złe dla wszystkich.
„Dlatego każde zatrudnienie, które ma, spełnia. Każdy przed Bogiem będzie miał zasługi dla posłuszeństwa. Pracujemy wspólnie i śpimy razem; jeśli ktoś czyni dobro, ma równe zasługi przed Bogiem, jeśli ktoś czyni zło, całe zgromadzenie traci. „ Jasne, ponieważ nie będzie błogosławieństwa Bożego. Jedność ducha podąża ponownie, jedność posłuszeństwa, którą omówimy później w następujących instrukcjach; to ogólnie. „W szczególności podaję ci dwie wskazówki: uważaj, aby nie złamać tej jedności”.
I zauważcie, że Ksiądz Bosko podaje przykłady zerwania tej jedności ciała właśnie w środowisku - porozmawiamy o tym później - gdzie salezjanin musi wykazać wszystkie swoje cechy jako wychowawca salezjański: na dziedzińcu i wspomina duchownych, crocchi przełożonych, którzy zamiast czekać na młodych ludzi. I dlatego nie dbają o swoje obowiązki tak ważne dla pomocy.
„Nadzór, wycieczki po domu. - i konkluduje - Och, gdybyście znali dobro, które salezjanin robi, gdy czasami chodzi po domu. Zawsze okazuje się, że coś jest nie tak. I w ten sposób można również uniknąć grzechów ...
Moi drodzy współbracia, ci z nas, którzy od wielu lat mieszkamy w naszych domach, myślimy o jego młodości i myślimy o niedociągnięciach, które uciekają z dziedzińca, może postawiliśmy się w samym środku tego, popełniliśmy. Pomyślcie - Ksiądz Bosko nalega na tę koncepcję - to także jest zerwanie jedności ciała.
„Każdego dnia wizyta w Najświętszym Sakramencie”. Najpierw uświęcając będziemy próbować uświęcić innych. I ma wspaniały okrąg, który jest napisany w miesiącu maju, bez daty, ale jest pewne w tym okresie zatwierdzenia reguły, która jest zatytułowana: „Jedność ducha i administracja poprzez przestrzeganie każdego artykułu konstytucji. "
„Jestem przekonany, że wszyscy macie stanowczą wolę wytrwania w Towarzystwie, a zatem do pracy z całą swoją mocą, aby zdobyć dusze dla Boga i najpierw uratować własną duszę. Aby odnieść sukces w tym wielkim przedsięwzięciu, musimy, na zasadzie ogólnej, wykorzystać najwyższą szybkość, aby wprowadzić zasady Towarzystwa w życie. Ponieważ nic nie przyniosłoby korzyści naszym konstytucjom, gdyby były jak martwa litera, którą można zostawić w biurku i nic więcej. Jeśli chcemy, aby nasze Towarzystwo kontynuowało błogosławieństwo Pana, ważne jest, aby każdy artykuł konstytucji był normą w działaniu. Istnieją jednak pewne praktyczne i bardzo skuteczne rzeczy, aby osiągnąć proponowany cel i chcę o tym porozmawiać. Pośród nich zauważam: jednostkę duchową i jednostkę administracyjną.
I przez jedność ducha mam na myśli mocne, ciągłe rozważanie, aby chcieć lub nie chcieć tych rzeczy, które przełożony ocenia, a nie dla większej chwały Bożej. jakkolwiek poważne są przeszkody, które przeciwstawiają się duchowemu i wiecznemu dobru według doktryny św. Pawła: Charitas omnia suffert, omnia sustinet. Ta debata skłania współbrata do punktualności w jego obowiązkach, nie tylko w odniesieniu do polecenia, które zostało mu dane, ale do chwały Bożej, którą zamierza promować. Z tego wynika gotowość do medytacji, modlitwy, wizyty w Najświętszym Sakramencie, badania sumienia, czytania duchowego w wyznaczonym czasie. Prawdą jest, że te rzeczy są przepisane w przepisach, ale jeśli nie próbują się ekscytować, aby je obserwować z nadprzyrodzonego powodu,
To, co silnie przyczynia się do zachowania jedności ducha, to częstotliwość Świętych Sakramentów. Kapłani robią, co w ich mocy, aby regularnie i pobożnie odprawiać Mszę Świętą; ci, którzy nie są w takim stanie, starają się uczestniczyć w Komunii tak często, jak to możliwe. Ale podstawową kwestią jest częsta spowiedź. „ Porozmawiamy o tym przy innej okazji. „Każdy będzie starał się obserwować, co nakazują zasady w tym względzie.” Jedność posłuszeństwa i jednostka administracji, o której będziemy mówić.
„Dajmy się wszystkim ożywiać, zwłaszcza w przypadku dwóch rzeczy: najpierw staramy się dużo pracować, aby robić bardzo dobrze; potem powiedz innym, czego chcą. Uwierz mi, po prostu nie można zadowolić wszystkich, to naprawdę nie jest możliwe. Mogę wam powiedzieć, że to jest nadal moje zobowiązanie, aby nikogo nie rozczarowywać, ale ostrzegam was coraz bardziej, że niemożliwe jest sprawienie, aby wszyscy byli szczęśliwi. Dlatego ciężko pracujemy, róbmy co w naszej mocy i róbmy wszystko. Z drugiej strony, możemy powiedzieć, nie martwmy się o to, co inni mogą o nas powiedzieć. Zawsze mówimy dobrze wszystkim. Drugą rzeczą, w którą chciałbym, żebyśmy się tak zaangażowali, jest usunięcie narzekania nawet między nami. Jeśli ktoś ma jakieś uwagi do powiedzenia, ale porozmawiaj z przełożonymi.
To prawda, że o tym temacie mówi się w tak wielu okolicznościach podczas ćwiczeń i konferencji, prywatnych i publicznych, że upieram się, moi drodzy bracia, ponieważ wydaje mi się, że jest to najprostszy i najbardziej naturalny sposób na uniknięcie tego szemrania ducha ; Nie nazywam tego nawet szemraniem; szemranie jest kolejną bestią, która absolutnie nie może wejść w duszę chrześcijanina, a tym bardziej w duszę kapłana. Ten duch krytyki, ponieważ - powiedziałbym - nie jesteśmy jeszcze przekonani o tym duchu jedności, o którym mówi nam nasz Ksiądz Bosko.
Ach, gdybyście wszyscy mogli dokonać konkretnego badania, powiedziałbym to, albo ludzkiej fizjologii, a nawet badań nad wieloma gatunkami minerałów, warzyw i zwierząt; i badaj z mikroskopem w ręku, badaj wszystkie dostępne odczynniki i odczynniki, pierwiastki chemiczne, elektryczność i przejdź przez mówienie i nawet drobiazgowe badanie jednej z najmniejszych z tych istot. Widzisz, doskonałość tych indywidualnych elementów, które wszyscy razem tworzą jedność tej małej istoty, której nie widzę oczami, jeśli nie jestem uzbrojony w bardzo silne soczewki. I każdy ma swój cel, a każdy ma swój udział. I dokładnie, jak powiedział nasz Ksiądz Bosko, jak mówi św. Paweł, jak Jezus pobłogosławił siebie, mówi: „Ja jestem winoroślą, a wy gałęziami”. Ale jeśli narzekamy, ponieważ jesteśmy ostatnim frajerem, który jest u podstaw życia, ale dlaczego Pan tak mnie ukrywa? Jednak nawet ta mała część życia ma swoje znaczenie, a jeśli jej brakuje, nie wykonuje doskonałości; i tak jest z nami, moi drodzy współbracia.
Jesteśmy zgromadzeni w społeczności; jest przełożony, ale wyższa twarz jako przełożony i nie chcemy wykonywać jego roli; zróbmy część, która jest nam przypisana i zróbmy to najlepiej, jak potrafimy. Mamy coś do powiedzenia, powiedzmy z miłością. Wyjaśniamy również nasze myśli; ale ponieważ czasami, drodzy współbracia, mamy trzy lub cztery lata i zaczynamy rozmawiać o facecie, caio i sempronio; i może to jest odległe, a wy wydobywacie niedoskonałości, wady,… tej jednostki. Ale wydaje mi się, że jest to rozsądne i że ten duch zostanie usunięty z nas, jeśli każdy z nas to uczyni: „Mam coś do powiedzenia mojemu przełożonemu, czy mam coś do powiedzenia mojemu bratu? ale idę bezpośrednio do niego. „Ale czujesz się kochany, to się zdarza w ten sposób. Ale czuję się drogi bracie, więc tak. ”Cóż, nie uważasz?
I tak dyrektor w stosunku do swoich współbraci, prefekta jego części i współbraci, pedagogów szkolnych i katechetów oraz doradców zawodowych, i mówiąc otwarcie, każdy szczerze, potem delikatnie, z miłością, z dobrymi manierami, powiedział dokładnie to, co wydawało mu się stosowne, przed Panem, dla dobra, dla chwały Bożej, dla zdrowia jego duszy, dla zdrowia dusz, których jest odpowiedzialny przed Panem. Ale powiedz. I czy nie wydaje ci się, że unikniesz wszystkich tych rzeczy? Wydaje mi się to takie naturalne!
I - powtarzam - tutaj, jeśli mógłbyś zobaczyć, a nawet studiować i szczerze powiedzieć wszystkim strukturę wszystkich istot, że wszystkie dążą do tej jedności, a wszystkie studia modelowe nie mają tendencji do tej jedności? Jedność idei w polu filozoficznym, jedność idei naukowych, jedność materii i mówienie dalej; wszyscy spotykają się, aby sprawdzić, czy potrafią znaleźć punkty, aby mogli się dogadać. A my, którzy powinniśmy tworzyć rodzinę, my, którzy musimy być zjednoczeni w jednym, ale musimy naprawdę jeść nawzajem i nie być w stanie, powiemy to szczerze, ale powtarzam, z dobrymi manierami? Ponieważ czasami objawia się on przełożonemu, przejawia się to towarzyszowi, co uważa się za stosowne, nie wiem, właśnie w trywialnej formie, której nawet nie robiłbyś przed żadnym człowiekiem z tego świata.
Wszyscy możemy się mylić, ale rozumiemy. A potem, aby uniknąć tego właśnie, widzisz, to Ksiądz Bosko nam doradza. „Czy jest ktoś, kto ma coś do powiedzenia? Ale porozmawiaj ze swoimi przełożonymi.
Powiedziałbym: porozmawiaj o tym z odpowiedzialnymi przełożonymi. Dyrektor będzie odpowiedzialny za wszystko, ale prefekt jest także w domu, radny jest w domu, katechista jest tam, a ty mówisz; każdy ma swoje własne atrybuty. Każdy z was w swoim domu także będzie miał swoje atrybuty; nie jesteście asystentami? nie jesteś nauczycielem? Czy nie jesteście drogimi głównymi współpracownikami waszego laboratorium? a nie ma zakrystianów i takich rzeczy? Ale jeśli naprawdę mamy coś do powiedzenia, cokolwiek chcesz: ten zakrystian nie robi nic, tu i tam, w górę iw dół ... Idź mu powiedzieć! ale uważaj, zapal świece, rób to tu i tam, wydaje mi się ... Czy to nie wydaje ci się? Ale wydaje się tak i tak logiczne, tak rozsądne!
Tutaj jest tak, że naprawdę będzie - rozumiecie to także - ta jedność serca, ta jedność umysłu, ta jedność miłości, która jest najważniejsza. Postaramy się usunąć wszelkie przyczyny złego samopoczucia, ale nikt na nic nie narzekał. „Szczególnie wspierajmy się nawzajem, zawsze między sobą i innymi; zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne. To znacznie przyczyni się do wzrostu i dobra zgromadzenia. ” Wydaje mi się, że wyraźniej niż to, nasz Ksiądz Bosko nie mógł mówić.
W pierwszej kapitule generalnej z 1877 r., O której rozmawiałem z wami dziś rano, Ksiądz Bosko ustanowił program i istnieją 4 istotne punkty, które uznał za stosowne dla dobrego postępu Towarzystwa od samego początku. I w jednym z tych punktów, a on pisał dużymi słowami: „Podstawowa zasada: wspólne życie to więź, która wspiera instytucje religijne; zachowuje je w gorliwości, przestrzegając ich zasad; bez wspólnego życia wszystko szaleje ”.
Nie robię innych cytatów z jego poufnych wspomnień i podobnych rzeczy; ten duch wystarczy, o czym wspomnieliśmy w tym względzie. Chciałbym jednak zakończyć wspomnieniami, które Jego Świątobliwość, Pius IX, dał Ks. Bosko, gdy go odprawił, ciesząc się, że w końcu uzyskał aprobatę swojego zgromadzenia. Jesteśmy pierwszego marca 1869 r .; Papież mówi:
„W duchu iw jedności obserwujcie i naśladujcie jezuitów. Po pierwsze, nie pokazują nikomu, co dotyczy porządkowania i wewnętrznego rozwoju ich domów; więc nie dają ludziom prawa do używania języka w swojej działalności. Uważaj więc, nikt nie wie, co robisz w środku: kto idzie, kto przychodzi, jakie rozkazy dają twoi przełożeni, czy będą zmiany w personelu i tak dalej. Ukryj wszystkie błędy społeczności. Jeśli coś się wydarzy, co może w jakiś sposób zabrudzić lub osłabić imię i reputację firmy, niech pozostanie zakopane z każdym nieznajomym.
Połącz się z tą zasadą ciała, z której wszyscy powinniśmy się sami zainwestować, aby jeszcze lepiej spełniać nasze uświęcenie. Pamiętaj, że nie myśli zbyt wiele o dobru, które przychodzi do społeczeństwa, ale o naszym uświęceniu.
Po drugie: „Po drugie, nigdy nie usłyszysz, że ojciec Kompanii mówi mniej przychylnie niż jeden z nich, ale zawsze z wielką chwałą odpowiada tym, którzy wchodzą z nimi w przemówienie któregokolwiek z ich współbraci. Miłość jest pomysłowa, zawsze znajduje temat pochwały; w ten sam sposób wiedzą, jak wspierać i ujawniać zasługi tych, którzy naciskają na siebie nawzajem lub w każdym razie działają na korzyść Kościoła, ludów, misji i młodzieży. Jeden dla wszystkich i dla jednego. Oto ich znak. Więc się broncie. W każdych okolicznościach; nieszczęścia członka społeczeństwa nie są ujawniane, ile ma wad. Każdy członek jest gotów poświęcić się, aby ocalić ciało i ożywić siebie nawzajem. Jest tylko jeden duch, aby osiągnąć jeden cel. Wielu i złych, oszustów. Wasze zgromadzenie będzie się rozwijać, jeśli zasady będą przestrzegane; i dopóki nie wejdzie zbyt wielu szlachciców i bogatych ludzi, ponieważ wraz z nimi dostaną się dostatki, stronniczości, a tym samym relaks. Zawsze upewniaj się, że trzymasz się biednych dzieci ludzi. Nie zniekształcaj swojego celu na nic; dopóki nie zajmiesz się biedną młodzieżą, sierotami, zawsze mając na celu dawanie członkom duchowieństwa, - pamiętaj o pierwszym rozdziale, różnych artykułach, - aby dać członkom duchowieństwo, twoje społeczeństwo pójdzie dobrze, w przeciwnym razie ulegnie degeneracji. " Nie zniekształcaj swojego celu na nic; dopóki nie zajmiesz się biedną młodzieżą, sierotami, zawsze mając na celu dawanie członkom duchowieństwa, - pamiętaj o pierwszym rozdziale, różnych artykułach, - aby dać członkom duchowieństwo, twoje społeczeństwo pójdzie dobrze, w przeciwnym razie ulegnie degeneracji. " Nie zniekształcaj swojego celu na nic; dopóki nie zajmiesz się biedną młodzieżą, sierotami, zawsze mając na celu dawanie członkom duchowieństwa, - pamiętaj o pierwszym rozdziale, różnych artykułach, - aby dać członkom duchowieństwo, twoje społeczeństwo pójdzie dobrze, w przeciwnym razie ulegnie degeneracji. "
Chciałem też zebrać tę myśl, ponieważ łączy się ona dokładnie, zarówno w historycznym momencie naszego zboru, jak i w temacie, który omawialiśmy dziś wieczorem. I zapraszam, drodzy współbracia, każdy z was, do ponownego przeczytania drugiego rozdziału naszych konstytucji, w którym zasadniczo i w innych praktycznych formach, które wszyscy znamy i z którymi musimy również badać samych siebie, jeśli ich przestrzegamy.
Wydaje mi się, że jeśli weźmiemy to pod uwagę, co w tej małej rozmowie rodzinnej sprawiło, że poczuliśmy się jak nasz ojciec, - powtarzam - będzie to bardzo korzystne dla naszej duszy, aby móc osiągnąć cel, dla którego zostaliśmy salezjanami. : uświęcenie naszej duszy.
Moi drodzy współbracia, oczywiście, wszystko to musi się opierać, a raczej fundamentalny kamień, który musi nas prowadzić do tej jedności ciała, w naszych głowach, w naszych myślach, w naszych słowach, w naszym działaniu, tym wszystkim, co musi nas ożywiać i w tych dniach, szczególnie przy odrobinie medytacji, aby zmusić nas do myślenia, czy ta miłość naprawdę istnieje między nami, ta żarliwa miłość do Pana. Chrześcijanin wskazuje doskonałość miłości, mówiliśmy dziś rano. Dla nas wskazane jest, poza tym, doskonałość religijna, która, jak powiedziałbym, jest najdoskonalszą doskonałością, jeśli można tak powiedzieć, życia chrześcijańskiego.
Kochajmy wszystkich moich drogich braci. A zwłaszcza, zróbmy to; zwracamy uwagę na nasz sposób mówienia; i powtarzam: mamy szczerość, widzicie także dla dobra duszy współbrata i dla dobra duszy także przełożonego, ponieważ on również tego potrzebuje. W innych okolicznościach Ksiądz Bosko przypomina przełożonego, do jednego, powiedziałbym, który musi się wspierać za odpowiedzialność, jaką ma, wobec kogoś, kto jest już trochę stary, który ma kij w ręku, a czasami mówi, że są bracia, którzy pchają kij za górne upadki; a czasami dzieje się tak również z naszymi braćmi.
Powtarzam, mamy coś do powiedzenia; ale powiedzmy to z miłością, w piękny sposób. Z pewnością będzie to służyć zjednoczeniu naszych dusz coraz bardziej, powtarzamy zwykłe zdanie: Chwała Boża i zbawienie naszych dusz i zbawienie dusz, którym Pan nas powierzy. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
