Rozpoczęcie zapytania diecezjalnego: 19.08.2006
Zakończenie zapytania diecezjalnego: 19.02.2011
Costantine Vendrame urodził się 27 sierpnia 1893 roku w San Martino di Colle Umberto (Treviso). Rodzice, Pietro i Elena Fiori, już od najmłodszych lat uczyli
go miłości nie tylko do pracy i poświęcenia, ale przede wszystkim do Boga. Od lat dzieciństwa Costantine wyróżniał się nadzwyczajną inteligencją i dobrocią.
W roku 1913 wstąpił do salezjańskiego nowicjatu w Ivrea. Po pierwszych doświadczeniach w Oratorium
w Chioggia, wstąpił do wojska, by odbyć obowiązkową służbę. Służba ta miała duży wpływ na jego charakter. W marcu 1929 roku przyjął święcenia kapłańskie. W październiku tego samego roku, w Bazylice Maryi Wspomożycielki Wiernych w Turynie przyjął Krzyż Misyjny.
W wieku 31 lat wyruszył do Indii. Tuż po przybyciu do Shillong, niemal natychmiast podjął się nauki lokalnego języka, który opanował w nadzwyczajnie krótkim czasie. W przeciągu następnych pięciu lat parafia, która został mu powierzona rozrosła się w niesamowity sposób. Liczba ochrzczonych z 400 wzrosła do 1449. Swoją działalnością objął głównie północno wschodnią część Indii.
Często odwiedzał okoliczne wioski, spotykając się tam ze wszystkimi a zwłaszcza z dziećmi i młodzieżą. Stał się jednym z nich, by w ten sposób mieć lepszy z nimi kontakt. Udawał się do domów, gdzie przebywali biedni i chorzy, by im pomagać, rozmawiać z nimi, słuchać ich opowieści i, jak tylko stał się ich przyjacielem, mówić im o Chrystusie.
Doskonale zrozumiał znaczenie kobiet w kulturze Khasi. Zgromadził kilka miejscowych kobiet, zakładając
w ten sposób grupę, którą nazwał „Apostołki Khasi”. Miały one się zająć katechizacją ubogich oraz dzieci. Zawsze na pierwszym froncie, na wzór księdza Bosko, robił użytek ze środków społecznego przekazu.
W celu lepszego ewangelizowania wiosek wyświetlał filmy, opowiadające o życiu i działalności Jezusa.
Wielu ludzi przychodziło, aby zobaczyć filmy, po czym prosili o możliwość zostania ochrzczonymi.
Ks. Constantine kładł duży nacisk na formację katechetów świeckich, którzy mogliby ewangelizować całe wspólnoty oraz towarzyszyć mu w jego podróżach misyjnych. Jako dobry Salezjanin otwierał coraz to nowe Oratoria Świąteczne, w których mogłyby się uczyć setki dzieci. Mieli oni zostać jego pomocnikami w zanoszeniu Chrystusa do swoich rodzin i znajomych.
Wprowadził Chrześcijaństwo do wielu wspólnot zarówno Hindusów jak i Muzułmanów i Metodystów, co spowodowało, iż był porównywany do Św. Franciszka Ksawerego. Był człowiekiem bardzo pokornym
i rozmiłowanym w modlitwie. Ciągle wyglądał, jakby był w nieustannej komunii z Bogiem. Z zapałem szerzył nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego. Wybudował dwa sanktuaria, najpierw w Malawai a następnie w Wahiajer, które poświęcił Sercu Chrystusowemu. Jak ks. Bosko miał synowską ufność
do Maryi Wspomożycielki Wiernych, o które nieustannie nauczał. Założył również grupę, składającą się
z młodych kobiet, którą nazwał „Legionem Maryi”. Miały one za zadanie pomagać oraz modlić się
za biednych i ubogich.
Całe swoje życie poświęcił na służbę ludziom w północno-wschodnich Indiach. Pod koniec życia mówiono
o nim, że był jak dobrze zużyte ubranie, które się nie naprawia. Zmarł w opinii świętości 30 stycznia 1957 roku w szpitalu w Dibrugarh.
