Zamykająca diecezjalny był 16 lutego 2013
Rozpoczęcie zapytania diecezjalnego: 12.04.2007
Zakończenie zapytania diecezjalnego: 16.02.2013
Orestes Marengo urodził się w Diano d'Alba, w północnych Włoszech, 29 sierpnia 1906 roku. Przez trzy lata uczęszczał do szkoły podstawowej prowadzonej przez Siostry Salezjanki. To tam właśnie dojrzewała i umacniała się jego miłość do księdza Bosko, którą wszczepili mu rodzice Lorenzo i Agostina Montaldo. Dzięki ich życzeniu młody Orestes kontynuował studia na Valdocco, gdzie miał okazję poznać pierwsze pokolenie Salezjanów: ks. Albera, ks. Francesia oraz ks. Rinaldi.
Pan Bóg chciał, aby ks. Stefano Ferrando przybył do szkoły na Valdocco, jako tymczasowy nauczyciel. Ten sam ks. Ferrando miał w niedługim czasie opuścić Włochy i udać się do Indii. Młody Orested również chciał udać się na wyprawę misyjną. Po przedstawieniu swojej prośby do Prefekta Generalnego Zgromadzenia Salezjańskiego, ks. Ricaldone postanowił wysłać go do Assam w Shilling, by tam odbył swój nowicjat.
Pod ścisłą opieką i kierownictwem księdza Ferrando, który pełnił najpierw posługę nauczyciela a następnie Rektora Studentatu, Orestes miał okazję nie tylko odwiedzać wioski hinduskie, ale również poznać miejscowe języki i uczestniczyć w życiu Oratorium. Podczas studiów teologicznych miał wyjątkową okazję współpracy z salezjańskim proboszczem w Shillong, księdzem Costantino Vendrame. Od niego kleryk Orestes mógł uczyć się posługi duszpasterskiej w stylu salezjańskim, której głównym motywem jest Da mihi animas przekazanym przez ks. Bosko.
2 kwietnia 1932 roku, w kościele Najświętszego Zbawiciela w Shillong, Orestes przyjął święcenia kapłańskie. Od tego momentu poświęcił swoje serce i duszę zadaniu duszpasterzowania hinduskim wioskom w północno-wschodniej części Indii. Dużo podróżował wzdłuż i wszerz kraju. Przyniósł Chrystusową Ewangelię do tysięcy rodzin pomagając im w każdy możliwy sposób. Dzięki pomocy i znajomości więcej niż 20 miejscowych języków, w sposób niemal natychmiastowy zdobył zaufanie i sympatię miejscowej ludności. Był człowiekiem gorliwej modlitwy o ciepłej i serdecznej osobowości. Dzięki swej dobroci potrafił uspokoić nawet najbardziej zdenerwowanych mieszkańców wioski.
W roku 1951 został mianowany biskupem w diecezji Dibrugarh. Nową posługę przyjął w duchu posłuszeństwa. Sakrę biskupią przyjął 27 grudnia 1951 roku w Bazylice Maryi Wspomożycielki Wiernych w Turynie. Nadal kontynuował duszpasterstwo na wioskach poprzez katechezę, homilie oraz sakrament pokuty i pojednania. W roku 1964 został mianowany biskupem w Tezpur, zaś pięć lat później została mu powierzona opieka duszpasterska nad nową diecezją w Tura. Będąc jeszcze w wieku umożliwiającym mu kierowanie diecezją, zrezygnował z posługi Ordynariusza, gdy tylko władze zaakceptowały na to miejsce miejscowego – hinduskiego biskupa. Ostatnie lata swojego życia spędził na aktywnej pracy apostolskiej. Przez pewien czas pozostał w Tura, by pomóc nowemu biskupowi, zwłaszcza w zbieraniu funduszy na utrzymanie diecezji.
Aż do swojej śmierci, która nastąpiła w Tura 30 lipca 1998 roku, był zawsze gotowy do niesienia pomocy bliźnim.
Posłuszeństwo swoim przełożonym, troska o zbawienie dusz oraz typowy optymizm salezjański były cechami, które charakteryzowały Sługę Bożego, misjonarza w północno-wschodniej części Indii.