„A co powiesz? Kim jestem? ”(Mk 8,28)

Kontemplując Chrystusa spojrzeniem Ks. Bosko

1. Kontemplując Jezusa Chrystusa w perspektywie salezjańskiej - 2. Jezus Chrystus w życiu Ks. Bosko - 2.1 Chrystus Ewangelii - 2.2 Układ Chrystusa - 3. Jezus Chrystus „Apostoł Ojca i Dobrego Pasterza” - 3.1 Wdzięczność Ojcu za dar Boskiego powołania dla wszystkich ludzi - „Wdzięczność Ojcu ...” - „… za dar Boskiego powołania dla wszystkich ludzi” - 3.2. Upodobanie dla małych i ubogich - 3.3. Troska w głoszeniu, uzdrawianie , zachowaj pilność nadchodzącego Królestwa - „Troska w głoszeniu ...” - „… uzdrawiaj…” - „… i ratuj…” - „… pod wpływem Królestwa która przychodzi ”- 3.4 Postawa Dobrego Pasterza, który pokonuje łagodnością i darem z siebie - 3.5 Pragnienie zjednoczenia uczniów w jedności braterskiej komunii - 4.Jezus Chrystus „nasza żywa reguła” - w wypełnianiu misji - w życiu wspólnoty - w radach ewangelicznych - w życiu modlitwy - w formacji - Zakończenie: „Bądźcie naśladowcami Ks. Bosko, tak jak był Chrystusem!”

Rzym, 25 grudnia 2003 r.

Uroczystość Bożego Narodzenia Bożego Narodzenia

Drodzy przyjaciele

Świętujemy Boże Narodzenie Pana, wspomnienie Wcielenia, które w Synu uwidoczniło rzeczywistość Boga i ukazało dzielenie się ludzką naturą. To jest piękne - przedtem, dobre, ponieważ to jest dobra nowina, to jest ewangelia - wiedzieć, że Bóg nie jest daleko, ale blisko, że po stworzeniu nas nie porzucił nas, że stał się jednym z nas, nasze ciało stało się człowiekiem, abyśmy stali się Jego dziećmi. Człowiek-Bóg jest najpełniejszym objawieniem człowieka i Boga, jego ostatecznym Słowem o człowieku io Bogu. W rzeczywistości Bóg „często i na wiele sposobów przemawiał do naszych ojców przez proroków. W tych dniach ostatnich Syn został nam powiedziane ”(Hbr 1, 1a).

Syn Boży chciał przeżyć nasze doświadczenie i być częścią naszej rodziny; To dało mu imię Jezusa i oblicze Nazarejczyka, ale on również uczynił go podobnym do nas i blisko nas. Być może z tego powodu atmosfera Bożego Narodzenia charakteryzuje się silnym poczuciem rodziny i bliskości. Domy są ubrane w światło, wracają do nas wspomnienia rodziny, chcemy znaleźć najbardziej bliskich, staramy się być z przyjaciółmi, a przynajmniej stajemy się prezentami dla nich, wysyłając im dobre życzenia. Świąteczne przedstawienie szopki niewątpliwie przyczyniło się do stworzenia klimatu ludzkiego ciepła, głębi uczucia, bliskości rodziny.

Boże Narodzenie to wielka uczta: aniołowie ogłaszają radość narodzin i pokoju Zbawiciela dla ludzi dobrej woli. Ewangelie nie ukrywają jednak faktu, że narodziny Jezusa miały miejsce w stajni, ponieważ Maryja i Józef „nie znaleźli innego miejsca” (Łk 2, 7); nie ukrywają nawet, że ich ojcowie musieli uciekać do Egiptu, ponieważ „Herod szukał dziecka, aby go zabić” (Mt 2, 13). Boże Narodzenie jest więc tak fascynujące, jak tragiczne. Wraz z Wcieleniem godność każdego człowieka wznosi się do boskiego stanu, który pozostaje zawsze narażony na ryzyko odmowy (Jan 1:10): skoro Bóg chciał obrać ścieżkę człowieka, człowiek jest drogą znaleźć Boga, czasem ukrytego i wyboistego (por. J 19, 5).

To jest kontekst, drodzy bracia i siostry, w którym ponownie nawiązuję z wami kontakt, przede wszystkim, aby życzyć wam dobrego Bożego Narodzenia i szczęśliwego nowego roku, pełnego łask i błogosławieństw, zwłaszcza tych, które Bóg dał nam we Wcieleniu Syna. Po drugie, kontynuujcie z wami refleksję nad naszym powołaniem do świętości i nad naszym salezjańskim życiem konsekrowanym jako szczególnym sposobem osiągnięcia tego.

W tym celu wzywam was do zastanowienia się, jak odpowiedzieć na pytania zadane przez Jezusa swoim uczniom. „Kogo ludzie mówią, że jestem? A kogo mówisz, że jestem? ”(Mk 8, 27, 28). Są to podstawowe pytania dotyczące naszego stanu jako wierzących i osób konsekrowanych. Ale nie możemy właściwie rozpoznać tożsamości Tego, który nas powołał i podąża za nami, jeśli nie żyjemy silnym doświadczeniem wiary i jeśli nie czujemy, że jest On dobroczynny. Takie jest znaczenie słów, którymi Jezus, zgodnie z Ewangelią Mateusza, przyjmuje odpowiedź Piotra: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, ponieważ nie odkryłeś tej prawdy ludzką siłą, ale to zostało ci objawione przez mój Ojciec, który jest w niebie ”(Mt 16,17). Lucas również podąża tą samą ścieżką, zadając te pytania, gdy Jezus spotyka swoich uczniów w odległym miejscu, aby się modlić (Łk 9), wskazując tym samym, że tylko oświeceni przez Ducha możemy rozpoznać, kim naprawdę jest Jezus. „Oba wskazania zbiegają się, aby uświadomić sobie, że nie przychodzimy tylko z naszą siłą do pełnej kontemplacji oblicza Pana, ale pozwalając łasce wziąć nas za rękę”.

Marek z kolei wielokrotnie zadając pytanie: „Ale kim on jest?” (Mk 4, 41, 6, 12, 48, 50-50) zdaje się mówić, że Jezus ucieka od odpowiedzi definitywne i że człowiek nie może pojąć tego raz na zawsze. Jezus może być zidentyfikowany tylko przez Boga, jak to miało miejsce podczas chrztu w Jordanie. To jest mój Syn umiłowany, w którym okazuję moją łaskę ”(Mt 3, 17). A przy przemienieniu na Taborze: „To jest mój Syn, którego kocham. Słuchajcie go! ”(Ew. Marka 9: 7). Jezus może być uznany za Chrystusa i Syna Bożego tylko przez wierzących, tylko ci, którzy wyznają i żyją wiarą ”idą do serca, sięgając do głębi tajemnicy:„ Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego ”(Mt 16, 16) „ [2]

Nie ma innej treści ewangelii, która mogłaby zostać wyrażona w pierwszym wersecie Marka: „Początek dobrej nowiny: Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym”. Celem ewangelicznej narracji nie jest inaczej: „Te znaki zostały napisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym i wierzy w życie wieczne w Niego” (J 20,31).

Niedawno napisałem do was, że „prawdziwym wyzwaniem dzisiejszego życia konsekrowanego jest przywrócenie Chrystusa do życia zakonnego i życia zakonnego dla Chrystusa”. [3] Cóż, „Chrystus daje osobie dwie podstawowe pewności: być nieskończenie kochanym i móc kochać bez ograniczeń”. [4] Drodzy bracia, ile potrzebujemy tych pewników! „Dzięki nim osoba konsekrowana stopniowo uwalnia się od potrzeby stawiania siebie w centrum wszystkiego i posiadania drugiego oraz od lęku przed oddaniem się braciom. Uczcie się kochać tak, jak Chrystus was umiłował, tą miłością, która teraz wylała się w waszym sercu i sprawia, że ​​zapominacie i dajecie siebie tak, jak uczynił wasz Pan ”. [5] Właśnie z tego powodu chciałbym wskazać wam w kontemplacji Chrystusa najpewniejszy sposób, aby odnieść sukces w tym zadaniu: „Sposób, w jaki życie konsekrowane jest nazywane i podejmowane na początku nowego tysiąclecia, jest prowadzony przez kontemplację Chrystusa”. [6]

1. Kontemplując Jezusa Chrystusa w perspektywie salezjańskiej

Kontemplacja oblicza Chrystusa jest dla nas pierwszą pasją i zajęciem, jak mówi nam reguła życia. „Dlatego naszą najbardziej wybitną nauką jest poznanie Jezusa Chrystusa; i najgłębsza radość, aby objawić wszystkim niezgłębionym bogactwu Jego tajemnicy ”(Konst 34). Ten tekst jest tym bardziej znaczący, jeśli przypomnimy sobie, że znajduje się on w rozdziale Konstytucji, w którym opisana jest nasza duszpasterska służba wychowawcza. Zachęcam was, abyście wykonali piękne zadanie kontemplacji umiłowanej par excellence. Ten, który nas zafascynował i nadal fascynuje spojrzeniem salezjańskim, oczami samego Księdza Bosko, tak jak on i jego śladami „w czytaniu Ewangelii, jesteśmy bardziej wrażliwi na pewne cechy postaci Pana” (Konst. 11).

Kontemplacja Chrystusa jest punktem wyjścia dla duchowej podróży i programu duszpasterskiego przedstawionego w adhortacji apostolskiej Novo millennio ineunte, która wzywa nas do spojrzenia „bardziej niż kiedykolwiek” na oblicze Pana. [7] Lekcja Zmartwychwstania Chrystusa przyjęła ten sam cel strategiczny, wskazując różne twarze, które należy kontemplować, i miejsca, w których można doświadczyć Chrystusa: „Są to ścieżki żywej duchowości, priorytetowe zobowiązanie w tym czasie, na nowo przeczytać w życiu iw codziennym życiu duchowe bogactwo samego charyzmatu w odnowionym kontakcie z tymi samymi źródłami, które powstały z doświadczenia Ducha Założycieli i Założycieli, iskry nowego życia i nowych dzieł, specyficznych odczytów Ewangelii, które w każdym charyzmacie ”.

Kontemplowanie Chrystusa oznacza poznanie Go głębiej, kochanie Go bardziej wiernie, naśladowanie Go bardziej radykalnie. W rzeczywistości nie można go kochać, jeśli się go nie zna i nie zna się go, dopóki się go nie podąży (J 1, 38-39); i nie wynika to z tego, że ktoś nie jest tak zakochany w nim, że zostawia wszystko, aby „być z nim” (J 21,15-19). Wiedza, miłość i naśladowanie Chrystusa są nieodłącznymi rzeczywistościami, które się nawzajem nazywają.

Dwa pytania, które Jezus zadał uczniom: „Kim jestem, według ludu?” I „Co mówisz? Kim jestem? ”- prowadzi do takiej interpretacji kontemplacji Chrystusa. Można by je wyrazić za pomocą tych parafraz: „Kim oni mówią, że Ja jestem, ci, którzy mnie nie kochają, a więc nie podążają za mną uważnie, nie mogą mnie poznać?”; „Kogo mówisz, że jestem, ty, który bardzo mnie kochasz i osądzasz wszystko jako śmiecie, żeby mnie śledzić, czy jesteś w stanie poznać najgłębszą tożsamość mojej osoby?”

Odpowiedzi udzielone przez uczniów uzasadniają tę samą interpretację: chrystologia jest nie tylko wynikiem wiedzy, ale także miłości do Jezusa i następstwa. W myśleniu ludu Jezus jest Janem Chrzcicielem, prorokiem Eliaszem lub jednym z proroków (por. Mk 8,28). W toku historii Jezus był również zakwalifikowany na różne sposoby. Jest rewolucjonistą, romantykiem, komunistą, wyzwolicielem, liberałem, supergwiazdą, pobożnym Żydem ...; ale żaden z tych tytułów nie oddaje tajemnicy osoby Jezusa. Tylko uczniowie mogą potwierdzić: „Ty jesteś Mesjaszem, Chrystusem, Synem Boga żywego” (Mt 16,16). Z biegiem czasu wierzący starali się także pogłębić to wyznanie wiary poprzez refleksję teologiczną i historię uczniostwa. Ci, którzy najlepiej znają Jezusa, to ci, którzy Go kochają najbardziej i podążają za Nim,

Nie wystarczy zatem być „wielbicielami” Chrystusa, ale trzeba próbować być „naśladowcami”. Jak zauważa wielki teolog, „naśladowca aspiruje do tego, co podziwia, z drugiej strony wielbiciel pozostaje osobiście wyłączony ... unika, aby ten obiekt zawierał wymóg bycia lub przynajmniej aspirowania do bycia co podziwia ”. [9]

Kontemplacja Chrystusa nie jest więc estetyczną zabawą, ani wolnym sposobem spędzania wolnego czasu, ani nawet intelektualną ciekawością, jest to namiętność nigdy nie zaspokojona i pilna potrzeba wiedzy, miłości, następstwa: chcemy kontemplować zawsze lepiej Tego, którego chcielibyśmy przestrzegać więcej, ponieważ „przylgnąć zawsze więcej do Chrystusa „stanowi” centrum życia konsekrowanego ”. [10]

My, salezjanie, kontemplujemy Jezusa z naszą własną specyfiką. Nasz styl życia realizuje apostolski projekt Ks. Bosko: „być znakami i nosicielami miłości Boga w Kościele dla młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszych” (Konst. 2); wypełniając tę ​​misję „znajdujemy drogę naszego uświęcenia” (Konst. 2). Misja salezjańska, która „nadaje całemu naszemu życiu konkretny ton” (Konst. 3), czyni nas bardziej „wrażliwymi na pewne cechy postaci Pana” (Konst. 11) i sprawia, że ​​nasze kontemplowanie Chrystusa i nasze chrześcijańskie działanie przenika pasja do Boga i zrozumienie dla młodych. My, salezjanie, znamy, kochamy i podążamy za Jezusem, będąc wśród młodych. Pogrążeni w świecie i trosce o życie duszpasterskie uczymy się spotykać Chrystusa przez tych, do których zostaliśmy posłani (por. Konst. 95). Nasz dostęp do Chrystusa przechodzi przez młodych. My, salezjanie, nie możemy myśleć, widzieć, znajdować, kochać i podążać za Chrystusem bez otaczania się młodymi ludźmi, a przynajmniej bez świadomości, że jesteśmy do nich posłani. Młodzi ludzie są naszą misją i „naszym losem, dziedzictwem, które otrzymaliśmy” (Ps 16,6). Daleko od młodzieży nie możemy kontemplować Chrystusa, a przynajmniej nie patrzeć na Chrystusa rozważanego przez Księdza Bosko. Młodzi ludzie, do których jesteśmy posłani, są miejscem i powodem naszego chrześcijańskiego doświadczenia. Oznacza to, że istnieje salezjańska droga kontemplacji, a zatem poznania, miłości i naśladowania Jezusa. Młodzi ludzie są naszą misją i „naszym losem, dziedzictwem, które otrzymaliśmy” (Ps 16,6). Daleko od młodzieży nie możemy kontemplować Chrystusa, a przynajmniej nie patrzeć na Chrystusa rozważanego przez Księdza Bosko. Młodzi ludzie, do których jesteśmy posłani, są miejscem i powodem naszego chrześcijańskiego doświadczenia. Oznacza to, że istnieje salezjańska droga kontemplacji, a zatem poznania, miłości i naśladowania Jezusa. Młodzi ludzie są naszą misją i „naszym losem, dziedzictwem, które otrzymaliśmy” (Ps 16,6). Daleko od młodzieży nie możemy kontemplować Chrystusa, a przynajmniej nie patrzeć na Chrystusa rozważanego przez Księdza Bosko. Młodzi ludzie, do których jesteśmy posłani, są miejscem i powodem naszego chrześcijańskiego doświadczenia. Oznacza to, że istnieje salezjańska droga kontemplacji, a zatem poznania, miłości i naśladowania Jezusa.

Ponieważ chrystologia jest systematyczną refleksją nad osobą i dziełem Jezusa z Nazaretu, Chrystusa, Syna Bożego, można zapytać, czy może istnieć „chrystologia salezjańska”, czy też, aby być autentycznym, Chrystologii nie może towarzyszyć żaden przymiotnik.

Oczywiście, aby być sobą, refleksja chrystologiczna musi być wierna jej zadaniu, które dotyczy zrozumienia i inteligencji w wierze prawdziwej, konkretnej i historycznej osoby Jezusa z Nazaretu, wyznanej jako Chrystus i Syn Boży. Musi również pozostać wierny sposobowi, w jaki normatywna tradycja chrześcijańska zrozumiała i wyjaśniła na przestrzeni wieków taką postać.

Jednak ta wierność nie wyklucza różnych podejść do osoby i dzieła Jezusa, bez uszczuplenia jego bogactwa, wymaga osobistej tajemnicy Chrystusa i czyni je nieuniknionymi. Jeśli prawdą jest, że żadna osoba ludzka nie może być zdefiniowana w jednym zdaniu, ani ustalona w jednej postawie, ani kontemplowana z jednej perspektywy, jest to bardziej mityczne dla Jezusa, syna Marii i Syna Bożego, prawdziwego człowieka i prawdziwego Boga. Im bliżej przyjdziemy, tym bardziej postrzegamy postać Chrystusa jako tajemnicę. Dlatego pytanie, które Jezus zwraca się do swoich uczniów, nie traci tempa ani pilności i nadal zwraca się do nas: „A ty, co mówisz? Kim jestem? ”(Ew. Marka 8:29).

Wśród wielu czynników, które „różnicują” perspektywy, a zatem mnożą odpowiedzi na pytanie chrystologiczne, możemy wspomnieć

:

* stałe eklezjalne wyznanie wiary, które przez dwa tysiące lat używało różnych pojęć i terminów, aby zrozumieć i wyrazić doświadczenie zbawienia w Chrystusie, w którym zaangażowanie wierności wydaje się czymś więcej niż niezmiennością formuł wierzących; * różne konteksty geograficzne i kulturowe, w których wzrastała i rozwijała się wiara w Chrystusa, zwracając również uwagę na religijność ludową, która w szczególności na polu chrystologicznym przedstawia ogromną i niewyczerpaną różnorodność wyrażeń i symbologii; * charyzmatyczna wrażliwość życia konsekrowanego, która „wyrosła z doświadczenia Ducha Założycieli i Założycieli ... specyficzne odczyty Ewangelii znalezione w każdym charyzmacie”; [11] charyzmaty, dary Ducha Świętego dla Kościoła,

Z tej wrażliwości charyzmatycznej, której jesteśmy świadomi i dumni: „Ewangelia jest wyjątkowa i taka sama dla wszystkich, ale istnieje„ czytanie Ewangelii salezjańskiej ”, z którego wywodzi się sposób życia salezjański. Ksiądz Bosko skierował wzrok na Chrystusa, aby upodobnić go do twarzy, która najbardziej odpowiadała Jego opatrznościowej misji i duchowi, który powinien ją ożywiać ”. [12] Czyż nie wyraża to być może potrzeby przeżywania własnego specyficznego doświadczenia Chrystusa, zrodzonego w misji młodzieżowej, która, opowiadana, z konieczności staje się „chrystologią salezjańską”? Właśnie z tego powodu uzasadnione wydaje się mówienie o „chrystologii salezjańskiej”, dokładnie takiej, która podkreśla „ślady postaci Pana”, do której nasza misja uczyniła nas „bardziej wrażliwymi” (por. Głęboka duchowość i skuteczna praktyka duszpasterska opierają się na tym salezjańskim ponownym czytaniu chrystologicznym, z których wszystkie skupiają się na Chrystusie i mają wyraźną tożsamość charyzmatyczną. To znaczy: kontemplacja Chrystusa, wyraźnie salezjańskiego, przeżycie duchowego doświadczenia i prowadzenie praktyki duszpasterskiej z wyraźną tożsamością.

2. Życie Jezusa Chrystusa na Dom Bosko

Na początku charyzmatu, który Bóg daje swemu Kościołowi, a przez to całemu światu, zawsze istnieje założyciel lub wspólnota założycielska. Właśnie dlatego, że jest to dar, który w szczególny sposób charakteryzuje życie chrześcijańskie, charyzmat uprzywilejowuje wierzącego, który otrzymuje konkretne cechy w swoim sposobie rozumienia, kochania i życia Chrystusa.

Duch salezjański, „oryginalny styl życia i działania”, który „Ksiądz Bosko żył i przekazywał nam pod natchnieniem Boga” (10), „znajduje swój wzór i źródło w samym sercu Chrystusa, apostoła Ojca” (Konst 11). Prawdą jest, że „odkrywamy [Chrystusa] obecnego w Księdzu Bosko, który oddał życie młodym”. Ale „aby zrozumieć naszego ducha w jego centralnym elemencie, musimy wyjść poza osobę Ks. Bosko. Konieczne jest udanie się do Źródła, w którym podlał się: osoba Chrystusa ”. [13]

Dlatego ważne jest, abyśmy poznali i kochali Chrystusa, który Ks. Bosko żył i myślał, aby określić cechy jego osoby, do której, jako salezjanie, „jesteśmy bardziej wrażliwi” (Konst. 11), a następnie przez niego pojmani i zafascynowani przez niego, nas w ich kontynuacji. Właśnie w Księdzu Bosko sposób poznania, kochania i podążania za Chrystusem jest obecny w Księdzu Bosko, poprzez jego życie duchowe i apostolskie, abyśmy zostali wezwani do zbliżenia się do Jezusa Chrystusa jako salezjanie.

2.1 Chrystus Ewangelii

Bardziej niż wiara wyznawana przez Księdza Bosko i jego chrystologiczne wyznanie, jesteśmy zainteresowani przypomnieniem jego żywej wiary i fundamentalnej postawy, jaką jego osobisty związek przejął z Panem Jezusem. Innymi słowy, ważniejsze jest odniesienie się do „fides qua” niż do „fides quae” Ks. Bosko. Z tej perspektywy wydaje się, że jego szkolenie teologiczne ma względną wartość w stosunku do jego doświadczenia chrześcijańskiego.

Chrystus był dla Księdza Bosko żywą i obecną osobą w każdej chwili swego życia i działania; dla niego nigdy nie była to tylko abstrakcyjna prawda lub ideał do osiągnięcia. Powiedziałbym, że postawa, która wyróżniała twoją wiarę chrześcijańską, to stosunek - bliskość - przyjaźń. Oto, co można zobaczyć w pierwszym artykule Konstytucji z 1858 r., W którym napisał: „Celem tego Towarzystwa jest zgromadzenie jego członków ... w celu doskonalenia się przez naśladowanie cnót naszego Boskiego Zbawiciela, szczególnie w miłość do ubogiej młodzieży ”. [14]

Ten związek charakteryzuje się przekonaniem, że Jezus jest Synem Bożym, który stał się Człowiekiem. Raczej, zgodnie z teologią swego czasu, Ksiądz Bosko praktycznie identyfikuje Jezusa Chrystusa z „Bogiem”, nie ignorując nawet trynitarnej rzeczywistości Boskiej Tajemnicy. I tak w Księdzu Bosko określenia „Jezus Chrystus” i „Bóg” stają się praktycznie wymienne.

W tej samej „współczesności” z Chrystusem nie znajdujemy w Księdzu Bosko wrażliwości na historycznego Jezusa, a tym samym na troskę o dotarcie do „Jezusa z Nazaretu”, jak starają się dzisiaj egzegeza i teologia. Dla niego nie ma innego Jezusa niż Pana Jezusa z Ewangelii.

2.2 Konfiguracja Chrystusa

Aby prześledzić stosunek Ks. Bosko do osoby Jezusa Chrystusa, wydaje się pouczające, aby przypomnieć sobie marzenie o dziesięciu diamentach, w którym Ksiądz Bosko chciał odtworzyć „tożsamość salezjanina”, jak przypomniała nam również ostatnia KG25. [15] W przypadku księdza Rinaldiego można stwierdzić, że Ks. Bosko „był zawsze w swoim życiu żywym wcieleniem tej symbolicznej postaci”. [16] Cóż, w opisie postaci, modelu salezjanina, znajdujemy różnicę między przednią częścią płaszcza a grzbietową. W tej drugiej są obecne ukryte postawy, które w pewnym sensie podtrzymują i wzmacniają wiarę, nadzieję i miłość, w której świadek świadczy właściwie.

W przedstawieniu Pana Jezusa, który Ks. Bosko udziela swoim dzieciom i ludziom, do których kieruje swoje własne przepowiadanie i własne pisma, podkreśla przede wszystkim mistyczny wymiar kontemplacji Chrystusa, czyli niewyczerpaną dobroć Mistrza, do ich zdolności do przebaczenia. W szczególny sposób w „Żywotach” młodych wzorców z Valdocco, które zmarły przedwcześnie, podkreśla typowy aspekt salezjański: przyjaźń z Jezusem. Weź programowy zwrot Domingosa Sávio w dniu komunii jako przykład dla wszystkich: „Moimi najlepszymi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja”. Ta rzeczywistość jest, że tak powiem, przednią częścią płaszcza.

Z drugiej strony, w pismach dla członków salezjańskich, poczynając od „wprowadzenia” do Konstytucji i samych Konstytucji, Ksiądz Bosko podkreśla ascetyczny wymiar, który implikuje naśladowanie i naśladowanie Jezusa Chrystusa w różnych wymiarach życia konsekrowanego iw szczególny sposób w radach ewangelicznych. Fakt jest tak oczywisty, że jeśli nie weźmie się pod uwagę różnorodności odbiorców, może się wydawać, że Ks. Bosko sam sobie zaprzecza.

Na przykład, mówiąc o posłuszeństwie, Ksiądz Bosko pisze: „musi być jak u naszego Boskiego Zbawiciela, który praktykował go nawet w najtrudniejszych sprawach, nawet na śmierć na krzyżu”. Jeśli chodzi o ubóstwo, pisze: „Salezjanin podąża za przykładem naszego Zbawiciela, który urodził się w ubóstwie, żył w pozbawieniu wszystkiego i umarł nago na krzyżu”. Mówiąc o wierności powołaniu, podaje następujące wskazanie: „Niech każdy wytrwa na śmierć w swoim powołaniu, zawsze pamiętając najcięższe słowa Boskiego Zbawiciela ... Nikt, kto kładzie ręce na pługu i nie ogląda się wstecz, nadaje się do Królestwa Bożego ”(Konstytucje z 1874 r., art. 21).

Chociaż jest to jasne, należy podkreślić, że naśladowanie i naśladowanie Jezusa Chrystusa nie powinno być rozumiane jako kosztowne wyrzeczenie, ale jako wolna i radosna ofiara. Nie jako jednorazowa okupacja, ale jako całkowite poświęcenie. „Nie podążamy za cnotą (posłuszeństwo, ubóstwo, czystość) ani za działalność (wychowanie, misje itp.), Ale podążamy za Osobą, którą chcemy naśladować w jej pełni i Ewangelią, którą chcemy żyć w całości”. [17] Ja sam napisałem, że robi niewiele czasu: „Nie stajemy się religijnymi„ za ”, ale„ czyjejś sprawy: Jezusa Chrystusa i fascynacji, którą On wykonuje ”. [18]

Ta pozorna dychotomia nie jest taka, aby pamiętać o bliskiej i nierozerwalnej relacji między ewangelią a życiem, między wiarą a moralnością, w sposobie, w jaki Ksiądz Bosko ją rozumiał i przeżył. W swoim życiu i systemie edukacyjnym moralność nigdy nie jest celem samym w sobie; na przykład wypełnienie obowiązku nie wynika z „imperatywu kategorycznego” stylu kantowskiego, lecz z pragnienia spełnienia woli Bożej we wszystkim, nawet w minimalnych szczegółach życia. Wręcz przeciwnie, ta przyjaźń z Bogiem nigdy nie schodzi na „koleżeństwo”, które przekracza przestrzeganie przykazań; ten, kto kocha, stara się osiągnąć wyrażoną wolę, a nawet ukryte pragnienia ukochanej osoby. Jezus powiedział do niego: „Jeśli mnie miłujecie, zachowacie moje przykazania” (J 14,15). To właśnie ten typowy obraz salezjański stanowi paradoks arboretum róż.

W szczególności nacisk Ks. Bosko na praktykowanie sakramentu pojednania jest bardzo istotny: jest on jednym z filarów jego edukacyjnego gmachu. W jego spisanym „Żywotach” jest to bardzo widoczne, w niektórych punktach nawet natarczywe: zaufanie jest tym silniejsze, im większa jest ta świadomość.

Wreszcie związek, jaki Ks. Bosko ma i wpaja Panu Jezusowi, jest nierozerwalnie związany z nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny. W rzeczywistości, dla niego, w jego edukacyjnej propozycji wiary, wyrażenie tak drogie St Louis Maria Grignion de Monfort: Ad Iesum per Mariam staje się pewnym mottem. W tym względzie - jak w wielu innych punktach widzenia - dziewięcioletni sen jest wzorowy: Jezus i Maryja pojawiają się razem, ale jest ona dana jako nauczycielka, aby uczynić go uczniem Jezusa i pomóc mu stać się uczniem, „pokorny, silny i solidny”.

3. Jezus Chrystus „Apostoł Ojca i Dobrego Pasterza”

Po pogłębieniu legitymizacji „chrystologii salezjańskiej” w sensie charyzmatycznego ponownego odczytania niektórych aspektów chrystologii i po nawiązaniu do centralnej roli relacji z Chrystusem i znaczenia konfiguracji dla Niego w doświadczeniu Ks. Bosko, podkreślić szczególne cechy, które my, salezjanie, podkreślamy w kontemplacji Chrystusa. Znajdujemy je w bardzo gęsty, choć krótki sposób, w artykule 11 naszej Reguły Życia; wtedy zauważono „ścisły związek między nimi a osobą Chrystusa w linii„ miłości ”Dobrego Pasterza. [19]

Chociaż są to aspekty ewangeliczne, które każdy salezjanin powinien starać się kultywować we własnej „charyzmatycznej tożsamości”, odnajdujemy je w Księdzu Bosko w sposób niemal „naturalny”, a ponadto z niezwykłą cechą: praktycznie niemożliwe jest oddzielenie bogactwa darów Ducha Świętego i „ludzkiej infrastruktury”, która je podtrzymuje. Możemy zatem mówić o „doskonałej harmonii natury i łaski” (Konst. 21). Analizując te cechy, podaję jako niepodważalne, że są one kluczowe dla życia Jezusa. Bardzo wzbogacające byłoby analizowanie ich jako takich. Tutaj widzimy ich tylko jako żyjących i odzwierciedlonych w naszym Ojcu i Założycielu; Dlatego ograniczę się do prostego połysku.

3.1 Wdzięczność Ojcu za dar Boskiego powołania dla wszystkich ludzi

„Wdzięczność Ojcu ...”

W Księdzu Bosko wdzięczność jest jednym z najbardziej znaczących i szlachetnych uczuć jego osobowości ludzkiej, którą chciał w bardzo wysokim stopniu przerzucić na swoje dzieci. Jest to jednak postawa pochodna, ponieważ jest odpowiedzią na stopniowość, zarówno w dziedzinie stosunków międzyludzkich, jak i przede wszystkim w relacji z Bogiem. W rozwoju takiej postawy bardzo ważna była postać Matki Małgorzaty: w rzeczywistości wiąże się ona z silnym poczuciem Opatrzności, które matka zaszczepiła w niej, zarówno w kontemplacji natury, jak iw ocenie własnego życia.

W połączeniu dwóch aspektów - ludzkiego i chrześcijańskiego - „w projekcie silnie zjednoczonego życia: służba młodzieży” (Konst. 21), bezinteresowność zajmuje istotne miejsce. Artykuł 20 Konstytucji przedstawia ją jako pierwszą cechę systemu prewencyjnego, która „była dla niego miłością, która daje się dobrowolnie, karmiąc się miłością Bożą, która uprzedza każdą istotę swoją Opatrznością, podąża za nią Jego obecność i ocal go darem własnego życia ”(Konst 20).

Kiedy studiował filozofię, Jan Bosko towarzyszył wysokiej klasy młodzieży w letnim domu jezuitów w pobliżu Turynu, do którego wysłali więźniów podczas epidemii. Jeśli prawdą jest, że nie znalazł żadnych trudności w ich związku z nimi, odkrył w tych młodych przyjaciołach, którzy go lubili i szanowali go, przekonał się, że jego „metoda” nie jest dostosowana do systemu „wzajemnej kompensacji”. „W Murialdo ... dostrzegłem trudność w dotarciu do tych młodych ludzi, aby byli w pełni dobrzy. Przekonał się więc, aby nie zostać wezwanym do opieki nad młodymi ludźmi z zamożnych rodzin. ”[20]

System edukacji duszpasterskiej św. Jana Bosko jest nie do pomyślenia bez doświadczenia bezinteresowności po obu stronach: demonstracje wdzięczności jego dzieci są niezliczone i poruszające, właśnie dlatego, że nie podziękowały temu, co Ksiądz Bosko im dał, ale dziękowały Ks. Bosko został im dany, jako wyraz nieuzasadnionej i przewidywalnej miłości Boga. A on sam uważał siebie za świadka biograficznych wspomnień, które mówią nam, że w 1859 roku Ks. Bosko zadebiutował jako debiut: „Mała nauka, małe doświadczenie, które nabyłem, kim jestem i co mam , modlitwy, zmęczenie, zdrowie, moje własne życie, wszystko, co chcę zatrudniać dla twojej służby. Ze swojej strony dam ci jako premierę siebie samego; to będzie drobna rzecz, ale kiedy dam ci wszystko, mam na myśli to, że nie rezerwuję niczego dla siebie ”. [21]

„... darem Boskiego powołania dla wszystkich ludzi”

W myślowej i duszpasterskiej praktyce wychowawczej naszego Założyciela istnieje fundamentalne, gęsto teologiczne założenie: pewność, że każdy człowiek jest nie tylko podmiotem praw i obowiązków, czy też przedmiotem „horyzontalnej” filantropii, ale w każdej sytuacji, a jednak wszelkie ograniczenia, braki czy grzechy, ona jest obrazem Boga, wszyscy są synami i córkami Boga, powołanymi do ich przyjaźni i do życia wiecznego. Z tego przekonania wiary zrodził się Ks. Bosko nadzieja i jego energia dobra. Ta iskra dobroci, którą nie tylko znalazł, ale zakładana w każdym młodym człowieku, nawet ci, których inni mogliby uznać za nieodwracalne, jest jego typowym wyrazem pedagogicznym. Dla nas wszystkich, którzy wierzymy i kontynuujemy naszą duszpasterską praktykę wychowawczą, jest bardzo ważne to przekonanie naszego umiłowanego ojca, który powiedział: „W każdym młodym człowieku nawet w najbardziej zhańbionych jest kwestia, która, odpowiednio odkryta i stymulowana przez wychowawcę, reaguje z hojnością ”. [22]

Z drugiej strony, nawet w granicach eklezjologii jego czasów, to przekonanie było dla Ks. Bosko źródłem jego „ekumenizmu” i jego zapału misyjnego: nie sądził, że mógłby odpocząć, dopóki nie ogłosił wszystkim ludziom i wszystkim kobiety świata, bez względu na rasę lub język, Dobrą Nowinę o Miłości Boga w Chrystusie, która wzywa nas do stworzenia wielkiej Rodziny jego synów i córek, którą jest Kościół. Jest to w rzeczywistości źródło, z którego płynęła jego nieustanna działalność i jego wspaniała fantazja duszpasterska.

Trzeba powiedzieć, że Ksiądz Bosko w pełni uosabiał teologiczną intuicję św. Pawła, która przypomina nam, jak Ojciec „postępuje w każdym ojcostwie w niebie i na ziemi” (Ef 3,15): wiedział, że jest wyjątkowym pośrednikiem miłości ojcowsko-matczynej Boga dla tych, którzy czuli się mniej godni Jego lub dla tych, którzy nie doświadczyli pozytywnego doświadczenia ojca lub matki.

3.2. Upodobanie dla małych i biednych

Nie ma potrzeby okazywać tej uwagi ubogim i ubogim, ani w odniesieniu do postawy Jezusa, ponieważ teksty ewangeliczne są liczne i mają kluczowe znaczenie dla ich znaczenia, czy to w odniesieniu do zaangażowania Ks. Bosko. W każdym razie należy zauważyć, że to upodobanie do Ks. Bosko wynika nie tylko z wielkoduszności jego ojcowskiego serca, „wielkiego jak piasek morski”, ani z katastrofalnej sytuacji młodzieży jego czasów - jak również naszej - ani dużo mniej strategii społeczno-politycznej. Jest w jego pochodzeniu misja od Boga: „Pan wskazał Ks. Bosko młodym ludziom, zwłaszcza najbiedniejszym, jako pierwsi i główni odbiorcy Jego misji” (Konst. 26). I dobrze jest pamiętać, że stało się to „z macierzyńską interwencją Maryi” (Konst. 1);

W tym sensie postawa Księdza Bosko była decydująca, a nie tylko epizod, w decydującym momencie jego kapłańskiej egzystencji, przed Marchesa de Barolo, i apostolskiej i świętej oferty współpracy w jego dziełach, porzucenia dzieci obdarty i samotny. „Masz pieniądze; łatwo znajdziesz tyle kapłanów, ile potrzebujesz dla swoich instytutów. Z biednymi chłopcami tak nie jest ... Odejdę ze zwykłej pracy i poświęcę się całkowicie opiece porzuconych dzieci. ”[23]

Bardzo interesujące byłoby pogłębienie typowych cech preferencyjnych odbiorców naszej misji: „uboga, opuszczona i zagrożona młodzież”. Nawet jeśli dzisiaj mówi się o „nowym ubóstwie” młodych, ubóstwo odnosi się bezpośrednio do ich sytuacji społeczno-ekonomicznej, a porzucenie odnosi się do „teologicznej kwalifikacji” pozbawienia pożywienia z braku odpowiedniego pośrednictwa Miłości Boga ; niebezpieczeństwo odnosi się do decydującej fazy życia, młodości - młodości, która jest czasem decyzji, po której bardzo trudno jest zmienić przyjęte nawyki i postawy. Takie pogłębienie służy jako punkt wyjścia do określenia w każdej prowincji (por. Reg. 1) i wspólnocie, które są priorytetowymi odbiorcami w konkretnym hic et nunc, biorąc oczywiście pod uwagę właśnie wspomniane kryteria.

Upodobanie jest stymulowane w niektórych kontekstach, w których rozwija się nasza misja, gdzie ubóstwo, zwłaszcza młodzież, jest okrutne. Salezjanin, nawet mniejszy niż ktokolwiek inny, nie zamierza tworzyć zderzeń ani „walki klasowej”. Predylekcja to nie tylko wybór czy „opcja”. Zakłada ona „uniwersalną miłość”, która jednak ma pewne zalety. Nie wyklucza nikogo, ale nie uprzywilejowuje wszystkich: byłoby to sprzeczne. W świadectwie liczy się to, że oczywiste jest, iż nasze upodobanie jest ewangeliczne, co prowadzi do praktyki „dawania maksimum temu, kto w życiu otrzymał minimum”. Salezjańska miłość oznacza nie pierwsze, ale drugie, nie dla najbogatszych z ekonomicznego lub duchowego punktu widzenia, którzy już mają uwagę i usługi, ale dla tych, którzy potrzebują nas, by wzbudzić nadzieję i rozbudzić energię.

3.3 Troska o to, by nie głosić, nie uzdrawiać, nie licząc pilności nadchodzącego Królestwa

„Prośba, by się nie modlić ...”

„Całe życie Księdza Bosko naśladuje i przedłuża, zwłaszcza dla młodzieży, gorliwość apostolską objawioną przez Chrystusa w jego życiu publicznym” [24].

Na samym początku swojej Ewangelii Marek mówi nam: „Po aresztowaniu Jana Jezus przyszedł do Galilei, głosząc Dobrą Nowinę o Bogu” (Mk 1,14). Są też inne teksty, w których działalność Jezusa objawia się w trzech działaniach - głoszeniu Ewangelii, wypędzaniu demonów, uzdrawianiu choroby i cierpienia (por. Mk 3,13, Mt 9,35) - nie ma wątpliwości, że jego misja miał „głosić Dobrą Nowinę, radosne przesłanie Boga”.

Dla Księdza Bosko ten element jest tak ważny, że inspiruje jego główną prośbę w dniu jego pierwszej Mszy: „Jest to pobożne przekonanie, że Pan niezawodnie obdarza łaską, o którą prosi go nowy kapłan, odprawiając pierwszą Mszę. Gorąco wzywam, aby słowo było skuteczne, aby czynić dobro duszom. Wydaje mi się, że Pan wysłuchał mojej pokornej modlitwy ”. [25]

Ten aspekt jest ściśle związany z edukacyjnym charakterem metody prewencyjnej, zwłaszcza rozumu, częścią fundamentalnego trójcy, z religią i amorevolezzą ... „Powód”, w którym Ks. Bosko wierzy jako dar Boga i jako niezastąpiony obowiązek wychowawcy, wskazuje wartości dobra, jak również cele, które należy osiągnąć, środki i sposoby, jakimi należy się posługiwać. ”[26] To także sprawia, że ​​życie sakramentów, kolumny jego duszpasterskiego budynku wychowawczego, nie przeradza się w„ sakramentalizm „Ale stać się prawdziwym życiem w komunii z Bogiem.

Ksiądz Bosko z pewnością nie użył terminu „ewangelizować”; mówił o dawaniu katechizmu dzieciom i głoszeniu ludziom. Rozumiał przez to, co Paweł VI określa jako przyczynę bycia w Kościele (patrz EN 15). W tym sensie troska naszego założyciela została przyjęta w naszej Regule życia w artykule, który zaczyna się właśnie od cytowania frazy: „To społeczeństwo, na początku, było prostym katechizmem”. Także dla nas ewangelizacja i katecheza są podstawowym wymiarem naszej misji ”(Konst 34).

„… leczyć…”

Nie trzeba podkreślać centralności tego aspektu w życiu i praktyce Jezusa; wystarczy przypomnieć sobie waszą odpowiedź wysłannikom Jana Chrzciciela: „Idź i powiedz Janowi, co słyszysz i widzisz: niewidomi odzyskują wzrok, chodzą paraliżujący, trędowaci są uzdrawiani, głuchymi słyszą, martwi powstają, a dobra nowina głosi biednym” ( Mt 11,4-5). W Ewangelii Jana cała pierwsza część skupia się na „znakach” Jezusa, z których większość wchodzi w to pole.

Nie zapominając, że Ksiądz Bosko otrzymał także od Boga charyzmat uzdrowienia, nie odnosi się to do art. 11 Konstytucji, a tym bardziej do działań jego dzieci. Nie jesteśmy Zgromadzeniem, które poświęca się chorym.

Jest to jednak istotny punkt naszego charyzmatu, który podkreśla dwa wymiary. Dzisiaj, zarówno w dziedzinie psychologii, jak i medycyny, rozszerzono pojęcie „zdrowia” i „leczenia”. Bez wątpienia naszymi priorytetowymi odbiorcami są, ogólnie rzecz biorąc, „chorzy” chłopcy i dziewczęta z powodu ich sytuacji porzucenia: od urazów w dzieciństwie i rodzinie po fizyczne i psychosomatyczne zależności i nawyki. „Wszystko to doprowadziło nas,” napisał ojciec Vecchi, „do przemyślenia pojęcia„ zapobiegania ”i„ zapobiegania ”. Dla wielu być może oznaczało to opiekę tylko nad chłopcami i dziewczętami jeszcze nie dotkniętymi złem. Przewidywanie to z pewnością złota zasada. Ale „zapobieganie” oznacza także zapobieganie ostatecznej ruinie tych, którzy już są na złej drodze, ale nadal mają zdrowe energie, które należy rozwinąć lub odzyskać.

Z drugiej strony nie wolno nam zapominać o znaczeniu cudów Jezusa. Jeden z najlepszych ekspertów na ten temat pisze: „Cud jest przeznaczony dla zbawienia każdego człowieka: jego serca i ciała. Jezus, przebaczając i uzdrawiając człowieka z jego niedoli, uświadamia mu własną niemoc wobec grzechu, choroby i śmierci. [...] Cud jest konkretnym znakiem tego, co Jezus może przedstawiać człowiekowi: ten, który całkowicie zbawia, zarówno fizycznie, jak i duchowo. [28]

Z tej perspektywy charyzmat salezjański jest w pełni umieszczony. Ksiądz Bosko, z „kryterium oratoryjskim” (por. Konst. 40), poszukuje integralnej promocji swoich chłopców. Ci, którzy zaprzeczają rzeczywistości cudów, często robią to w imię „spirytyzmu”, tak jakby Bóg interesował się tylko „duszą” i działalnością religijną.

„... i uratuj ...”

Trzy czasowniki do głoszenia, uzdrawiania i zbawienia są wyraźnie w toku, aż do osiągnięcia szczytu: zbawienia dzieci, które jest szczytem uwagi Ks. Bosko, o czym świadczył Ojciec Rua: „Nie zrobił kroku, nie powiedział ani słowa nic nie zostało podjęte, co nie miało na celu zbawienia młodzieży. Naprawdę miałem tylko dusze do serca. [29] Kiedy zapominamy, że ostatecznym zakresem pracy salezjańskiej jest, podobnie jak Jezus, zbawienie, popadamy w redukcjonizm, który stanowi zdradę systemu prewencyjnego. Zamiast tego relacja z tym, co powiedzieliśmy powyżej, mówi nam o integralnym zbawieniu, które jest zawarte w podstawowym motto: „da mihi animas”. Termin „dusza” nie chce wyrażać dychotomii, ale jest metonimiczny: dla Księdza Bosko „dusza” oznacza całą osobę w perspektywie Bożego planu. I „świętość”, która staje się synonimem „zbawienia”, jest spełnieniem boskiego powołania każdej istoty ludzkiej. Wzbudzeni przez tę integralną koncepcję antropologiczną, w naszej pracy duszpastersko-wychowawczej, nigdy nie możemy zatrzymać się na progu ewangelizacji, ale w każdym kontekście musimy starać się otworzyć młodych ludzi na transcendencję religijną, która ma zastosowanie nie tylko do wszystkich kultur, ale także do przystosowania się do religie niechrześcijańskie. W tej kwestii, kluczowej dla głoszenia i praktyki Jezusa, nie możemy powiedzieć, że Ks. Bosko wyraźnie nalegał: byłoby anachroniczne oczekiwać oczekiwanego znaczenia, które zostało podjęte dopiero w XX wieku, bardziej w egzegezie i teologii niż w zwykłym życiu Kościoła. Jest to jednak nie tylko retoryczne wyrażenie: w jakiś sposób obecna jest podstawowa intuicja obejmująca Królestwo,

Weźmy, pośród innych tekstów ewangelicznych, jeden z najważniejszych: Kazanie na Górze (Mt 5-7). Z formalnego punktu widzenia obejmuje kilka gatunków literackich: błogosławieństwa, „normy”, nowe, w odniesieniu do starego Prawa, modlitwę naszego Ojca itd. Całość jest jednak zjednoczona przez centralne miejsce Królestwa: z tego powodu nazwano ją „Magną Kartą głoszenia Królestwa”. Królestwo, w którym ojcostwo Boga nie charakteryzuje się jego panowaniem, lecz przeciwnie, jego panowanie jest określone przez ojcostwo, tak że w „Królestwie niebios” nie ma niewolników, ani sług, ale dzieci.

Kiedy zapominamy o tej perspektywie, wszystkie jej elementy oddzielają się, nawet propozycja Jezusa, w przeciwieństwie do starego prawa, staje się obciążeniem niemożliwym do przeniesienia: jeśli to zabija, to unicestwia. To, co jeden z autorów nazywa „teorią niewykonalności (nierealizowalności) przykazania”, reprezentowaną przez luterańską ortodoksję. „Jezus żąda, abyśmy całkowicie uwolnili się od gniewu: zwykłe wrogie słowo zasługuje nawet na śmierć. Jezus żąda czystości, która również pozwala uniknąć prostego, nieczystego wyglądu. Jezus wymaga absolutnej prawdomówności, miłości do wrogów. ”[30] Zgodnie z tym sposobem rozumienia, Nowe Prawo jest nam dane tylko po to, abyśmy mogli zrozumieć w sposób istotny, że nie możemy go spełnić, a co za tym idzie, Zwróćmy się pokornie do miłosierdzia Bożego.

Kiedy natomiast wszystko to koncentruje się w Królestwie, rozumie się, co stanowi „radosną nowinę” Jezusa. „Królestwo Boże jest w zasięgu ręki” (Ew. Marka 1:15). Jest to nowa sytuacja, Boży dar z ludzką współpracą, który zapuszcza korzenie w metanoię. Gdy ojcowskie panowanie Boga-Abby staje się realne, a my, ludzie, żyjemy jak bracia, utopia staje się rzeczywistością. Królestwo nie jest „zbudowane” przez dodanie fragmentów Kazania na Górze. To raczej tryska, jak od wiosny, głoszenie Królestwa.

Czy nie jest to być może to, co Ksiądz Bosko chciał stworzyć w swoich dziełach i jest włączone w termin „środowisko”? [31] Jest to sytuacja składająca się z ludzi, zasobów, wartości, czynności, które umożliwiają młodemu człowiekowi doświadczanie „piękna cnoty, brzydoty grzechu”. Słynne zdanie Księdza Bosko jest w ten sposób rozumiane: „umieszczenie młodego człowieka w moralnej niemożności grzeszenia”, nie ograniczając jego wolności, lecz przeciwnie, afektywnie wzmacniając jego wolę i życie chrześcijańskie, aby pełna wolność, jego charakter jako syn Boży i brat / siostra innych. Znaczenie tej „ekologii” edukacyjnej duszpasterskiej może być tłumaczenie w kluczu salezjańskim centralnego miejsca Królestwa i pilności jego nadejścia.

3.4 Postawa Dobrego Pasterza, który pokonuje łagodnością i darem z siebie

Oczywistym jest symboliczny charakter postaci pasterza, zastosowany do ludzi odpowiedzialnych za odpowiedzialność i troskę o innych, z ambiwalencją, jaką sugeruje taka postać: można służyć innym lub z nich korzystać. Taka ambiwalencja jest również przedstawiona w Objawieniu ze Starego Testamentu. Jednym z najważniejszych tekstów w tym zakresie, również przedstawionych w kluczu mesjańskim, jest tekst Ezechiela 34, który w niektórych jego wersetach pojawia się jako cytat na początku Konstytucji. Jest to śmiałe zastosowanie do Księdza Bosko, powołanego do bycia „pastorem młodzieży”, a zatem mające zastosowanie do każdego salezjanina zaproszonego do wypełnienia jego misji Ks. Bosko: „Oto ja sam będę szukał owiec moich i troszczył się o nie… Jeden pasterz nad nimi ... On ich nakarmi i będzie im służył ”(Ez 34:11, 23).

W przepowiadaniu Jezusa postać ta zajmuje istotne miejsce, zwłaszcza w przedstawieniu Pana jako Dobrego Pasterza w Ew. Jana 10: 1-18; 25-30, a także w przypowieści o zagubionych owcach w Ew. Łukasza 15: 4-7 i Mt 18: 12-24 z bardzo różnymi kontekstami literackimi i teologicznymi.

Łącząc te teksty, znajdziemy kilka bardzo interesujących cech Dobrego Pasterza, które Ks. Bosko uznał za kontynuację i naśladowanie Jezusa Chrystusa. Pamiętajcie, że we śnie dziewięciu lat obraz dobrego pasterza kwalifikuje wizję misji młodzieżowej; obraz pojawi się po latach, w drugim śnie, który obejmie lekkie nagany za niewystarczające zaufanie Bogu.

Jezus, dobry pasterz, jest drzwiami owiec. Katolicki egzegeta Raymond Brown donosi, że biskup EF „oferuje interesujący współczesny przykład pasterza, który idzie spać przez próg drzwi, czyniąc jednocześnie pastora i drzwi dla bydła”. Moglibyśmy umieścić w ustach pasterza, a także w ustach Księdza Bosko, te słowa: „jeśli chcą przyjść do moich owiec, muszą przejść obok mnie”.

Ele conhece as suas ovelhas e as chama uma a uma pelo nome; as ovelhas o seguem, porque conhecem a sua voz. Esse trecho evita o proverbial mal-entendido da massificação e do gregarismo: a “carneirada”. Num belo comentário exegético-espiritual do encontro de Jesus Ressuscitado com Maria Madalena, escreve outro exegeta: “Mas quando (Jesus) se voltou para ela e lhe disse esta palavra: ‘Maria!’, então foi páscoa para ela. Lembremos as palavras de Jesus que nos foram transmitidas pelo mesmo evangelista: ‘As minhas ovelhas ouvem a minha voz e eu as conheço’ (...). Sem dúvida, João quer que pensemos nessas consoladoras palavras”. [33]

Ksiądz Bosko w wyjątkowy sposób wykonywał tę osobistą wiedzę swoich młodych ludzi: każdy z nich czuł się znany i kochany osobiście, do tego stopnia, że ​​dyskutował między sobą, kto jest ulubieńcem Ojca; wszyscy byli przekonani, że są faworytami. Pamiętajmy o „małym słowie w uchu” i znajomości ich sytuacji; „Czytałem je na czole” - powiedzieli młodzi mężczyźni pełni podziwu. Jest to spowodowane, przynajmniej w dużej części, ich obecnością pośród nich, typową obecnością, powołaną w tradycji salezjańskiej „pomocą”; nie tylko fizyczne, ale przede wszystkim osobiste, czułe i zapobiegawcze. pośrednictwo ludzkie „Bóg cię widzi”.

Szuka, z upodobaniem, zagubionej owcy. Jest to typowa i najbardziej skandaliczna część przypowieści synoptycznej, z różnymi niuansami u Łukasza i Mateusza. W Jezusie wyraża on między innymi dwa główne aspekty:

·

„największa miłość” do tego, kto najbardziej jej potrzebuje: najbiedniejszy, ostatni, grzesznik; nie tylko miłość pasterska: „agape”, powiedzielibyśmy; jest to także miłość intymna: „filia”; oznacza to „nieść na ramiona”, pełne amorevolezzy, deptane owce, raz znalezione;

·

„odwrócenie” kryteriów ilościowych z powodu jakościowego kryterium „zagubionej” sytuacji: „Mówię wam, że będzie więcej radości w niebie dla jednego grzesznika, który się nawróci, niż dla dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia ”(Łk 15, 7); w Księdzu Bosko jest tak głośne upodobanie, że z pewnością nie ma przykładów.

Daje życie swoim owcom i oddaje za nie życie. Brzmi jak prosta gra słów, ale wyraża bardzo głęboką podwójną rzeczywistość. Jezus przyszedł „aby mieli życie i mieli je w obfitości” (J 10,10). Ale ta pełnia życia jest nierozerwalnie związana z darem samego życia: „Albowiem Ojciec mnie miłuje, bo kładę życie moje” (J 10, 17). Jest to absolutna antyteza najemnego pasterza, który nie szuka dobra samych owiec, a jeszcze mniej myśli o poświęceniu się za nich. To słowo Jezusa spełniło się podwójnie w tajemnicy paschalnej, w której Jezus daje nam pełnię życia, oddając w pełni życie za nas.

Słowa Ks. Bosko zostały bardzo trafnie zastosowane do św. Pawła: „Wydam wszystko, czego potrzebuję, i wydam się całkowicie za was” (2 Kor 12,15). Wspomniany tekst Ojca Rua (Konst. 21) sugeruje również ten aspekt: ​​„Nie zrobił kroku, nie powiedział ani słowa, nic nie zrobił ...”. Jak sam mówi: „Studiuję dla ciebie, bo pracujesz, żyję dla ciebie, bo jestem gotów dać ci życie” (cyt. W Konst. 14).

3.5 Pragnienie zjednoczenia uczniów w jedności braterskiej komunii

We wszystkich Ewangeliach, przed lub zaraz po głoszeniu Dobrej Nowiny, Jezus „powołał tych, którzy chcieli ... aby byli z Nim i kazali im głosić Ewangelię” (Ew. Marka 3: 13-14; Konst. 96).

Nierozwiązane dyskusje na temat poczucia fundamentu Kościoła w czasie jego życia publicznego mogą doprowadzić nas do zapomnienia o tym, co zasadnicze, to znaczy, że głoszenie zbawienia oznacza w słowie i praktyce Jezusa wymiar wspólnotowy. W tym sensie wiele cudów Jezusa odgrywa również rolę reintegracji ludzi ze społecznością ludzką, rodzinną, społeczną i religijną, jak w przypadku opętanych przez demony lub trędowatych.

Ale to przede wszystkim w jego relacji z uczniami, szczególnie z „Dwunastoma”, pojawia się ten aspekt Jezusa, którego kulminacją jest relacja Jana z Ostatniej Wieczerzy. „Nikt nie ma większej miłości niż ta: oddać życie za przyjaciół (...). Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, ponieważ wszystko, co usłyszałem od Ojca, który wam oznajmiłem. To nie wy mnie wybraliście, ale wybrałem was i kazałem wam iść i przynieść owoc i wasze owoce, aby pozostali ”(J 15, 13-16a).

Później, w modlitwie kapłańskiej, Jezus prosi: „Ojcze, chcę być z wami tymi, których Mi dałeś” (J 17,24a); niemożliwe wyobrazić sobie prostszy i głębszy wyraz miłości niż bycie z kimś, kto kocha.

Jednym z biblijnych paradygmatów, który najlepiej wyraża zbawienie, jest braterska komunia. O „przepowiedni” Kajfasza, ewangelista mówi: „… prorokował, że Jezus powinien umrzeć za naród, nie tylko za naród, ale także, aby zebrać rozproszone dzieci Boże” (J 11, 51b-52). Niestety, indywidualistyczna wizja zbawienia przesłaniała tę perspektywę, a także zmniejszyła wymiar eklezjalny do prawnego, czasem nawet wyłącznego, należącego do jakiejś interpretacji ekstra ecclesiam nulla salus.

W Księdzu Bosko wszystko to jest tak oczywiste, że nie możemy nawet wyobrazić go sobie jako samotnego człowieka, chyba że się modlił, chociaż w rzeczywistości był to moment, kiedy był najmniej samotny. Słowa, które Urs von Balthasar mówi o modlitwie Jezusa, dzięki którym „może stać się„ człowiekiem dla ludzi ”(dla wszystkich), mogą być zastosowane do naszego Ojca przez analogię. . Gdyby Jezus nie wycofał się do tak głębokiej samotności z Bogiem, nigdy nie dotarłby tak daleko w społeczności z ludźmi ”. [34]

Stąd poświęcenie Księdza Bosko młodym, tak pełnym i niezwykłym, że przyszedł, aby włożyć usta, w pieśni na swój cześć, aby nie mógł pozostać w niebie bez młodzieży; bo nie byłoby nieba. Nawet w przesadzie to zdanie podkreśla pasję Ks. Bosko do braterskiego współistnienia jego młodzieży i ewidentnie do wspólnoty wspólnotowej ze swoimi salezjańskimi dziećmi. Jeśli ponownie przyjrzymy się słowom Księdza Bosko na temat „pięciu wad, których musimy unikać”, większość z nich odnosi się właśnie do życia wspólnotowego. [35]

Kończąc prezentację tych uderzających cech postaci Jezusa, obecnych w życiu Księdza Bosko iw nas, musimy pokazać, że są one promiennym wyrazem rzeczywistości jądrowej i pierwotnej: miłości duszpasterskiej (por. Konst. 10). W intymnej jedności można je również rozpatrywać, zgodnie ze stylem KG25, jako pięć żetonów dla zarysu „chrystologii salezjańskiej”. Z tej chrystologii rodzi się dla nas życie zakonne, doświadczenie duchowe i praktyka duszpasterska, skoncentrowane na Chrystusie iz wyraźną charyzmatyczną tożsamością. „Jezus Chrystus jest żywym i osobistym prawem” [36]. On jest „naszą żywą władzą” (por. Konst 196).

4. Jezus Chrystus „nasza żywa reguła”

„Kiedy Kościół uznaje konsekrowany sposób życia lub instytut, gwarantuje, że w swoim charyzmacie duchowym i apostolskim istnieją wszystkie obiektywne wymagania, aby osiągnąć ewangeliczną, osobistą i wspólnotową doskonałość”. Ponieważ nie ma innej ewangelicznej doskonałości niż „konfiguracja do Chrystusa” (Rz 8,29), co oznacza podążanie i naśladowanie Pana Jezusa, Reguła Życia Instytutu musi zakładać, przynajmniej domyślnie, charyzmatyczna chrystologia. Dla nas, salezjanów, Ks. Bosko był zasadniczo określony we wspomnianym pierwszym artykule Konstytucji z 1858 r. I jest obecny jako wymiar poprzeczny i wyraźnie w obecnym tekście konstytucyjnym.

Jeśli chodzi o naśladowanie Chrystusa, należy pamiętać, że „u źródła konsekracji zakonnej znajduje się wezwanie Boga, które tłumaczy się jedynie miłością, jaką ma dla powołanej osoby. Ta miłość jest całkowicie darmowa, osobista i wyjątkowa. Wezwanie Chrystusa, który jest wyrazem odkupieńczej miłości, obejmuje całą osobę, duszę i ciało, czy to mężczyznę czy kobietę, w jego niepowtarzalnej i niepowtarzalnej „osobistej jaźni”. [38] W rzeczywistości nasze Konstytucje, odnoszące się do Jana 10: 3-4, mówią o „upodobaniu Pana Jezusa, który nas powołał z imienia” (Konst. 1966). Powołanie to służy nie tylko realizacji misji lub pracy, którą należy rozwinąć, ale przede wszystkim powołaniu do intymności i wspólnoty życia z Jezusem. On „osobiście wezwał swoich apostołów, aby pozostali z nim i wysłali ich, aby głosili Ewangelię” (Konst. n. 96, cytując Mc 3,14).

To wezwanie, które Pan nakazuje nam odpowiedzieć na „potrzeby jego ludu” (Konst. 28), zwłaszcza najbardziej potrzebujących młodych ludzi, oraz odpowiedź ucznia, który otrzymuje zaproszenie, znajduje najwyższy wyraz w profesji zakonnej, „znak spotkanie miłości między Panem, który wzywa, a uczniem, który odpowiada ”(Konst 23).

W formule zawodu, która jest - nie zapominajmy - umieszczona w kontekście modlitwy, mówi: „odpowiadając na miłość Pana Jezusa ... który wzywa mnie, abym się za Nim podążał” (Konst. 3); w ten sposób wyraźnie podkreśla się dialogiczny charakter powołania, a nie jako szczególne wydarzenie w życiu salezjanina, ale jako trwałą sytuację, która go charakteryzuje. Nasza odpowiedź jest wypełniona przez naśladowanie Jezusa Chrystusa „naszej żywej władzy” (Konst 196) i praktykowanie Konstytucji Salezjańskich (por. Konst 196), które są naszym ewangelicznym projektem życia.

Ten dialogiczny charakter wyraża się znacznie lepiej w wieczystej profesji, która jako termin niewyczerpanego i biblijnego powołania jest przedstawiana jako przymierze: dlatego nasza wierność „jest zawsze odnowioną odpowiedzią na specjalne przymierze, które Pan zawarł z nami” (Konst. 195)

,

Jeśli chodzi o naśladowanie Pana Jezusa, w kontekście naszej pracy misyjnej znajdujemy odniesienie do nadzwyczajnej gęstości biblijnej, co podkreśla znaczenie ścieżki Wcielenia: „Idąc za przykładem Syna Bożego, który stał się jak jego bracia we wszystkim ...” (Konst 30); zdaje się powtarzać dwa paradygmatyczne fragmenty o unicestwieniu Chrystusa i jego skrajnej solidarności z człowiekiem (Flp 2: 7, Hbr 2: 14-18, 4, 15).

Kontynuacja i naśladowanie Jezusa Chrystusa nabiera kształtu w różnych aspektach życia salezjańskiego, które pojawiają się dzisiaj w tekście konstytucyjnym: misja, życie wspólnotowe, rady ewangeliczne, modlitwa i formacja.

– Em primeiro lugar estamos envolvidos na realização da missão que o próprio Jesus nos confia, colaborando com ele no seu plano de salvação, “o espírito salesiano encontra seu modelo e fonte no próprio coração de Cristo apóstolo do Pai” (Const. 11); “centro e síntese desse espírito é a caridade pastoral” (cf. Const. 10).

Pracujemy z Nim w budowaniu Królestwa (3), które jest główną troską życia Jezusa o Jego działanie i Jego Słowo. W pierwszym rozdziale Konstytucji, w którym określona jest nasza tożsamość, czytamy, że „nasze działanie duszpasterskie na rzecz stworzenia bardziej sprawiedliwego i braterskiego świata w Chrystusie” ma na celu odpowiedź na potrzeby młodych ludzi i działać z Kościołem iw imieniu Kościoła (Konst. 7), przyczyniając się do budowania Kościoła jako Ciała Chrystusa, aby było ono również prawdziwie „powszechnym sakramentem zbawienia” (Konst. 6).

Znajdujemy tu mistyczny wymiar dzieła salezjańskiego: wiemy, że dzięki temu dziełu uczestniczymy „w twórczym działaniu Boga i współpracujemy z Chrystusem w budowaniu Królestwa” (18). Ta konstrukcja Królestwa Bożego objawia się w wielości działań, które dążą do integralnej promocji najuboższych młodych ludzi i ludowego środowiska, współpracując z tymi, którzy tworzą społeczeństwo bardziej godne człowieka (Konst 33). Cieszę się, że mogę podkreślić, że w tym zadaniu salezjanin szwagier pełni właściwą i niezastąpioną funkcję, którą należy cenić i promować: w rzeczywistości jego konsekrowana świeckość czyni go „szczególnym świadkiem Królestwa Bożego na świecie, realiów pracy ”(Konst. 45).

Treść misji jest bardzo jasna: świadczyć o miłości Chrystusa. Nie zapominając, że jesteśmy znakami Boga trynitarnego (por. Konst. 2), jesteśmy konkretnie posłani, aby być naśladowcami misji Jezusa. Na przykład i pod opieką Maryi jesteśmy „wśród młodych świadków niewyczerpanej miłości Jego Syna” (8), miłości, która jest autentyczna w takim stopniu, w jakim objawia się i jest tym bardziej skuteczna, im bardziej jest postrzegana jako wyraz miłości ze strony naszych odbiorców.

Zbawienie jest nie tylko transcendencją wyzwolenia, jak gdybyśmy na tej ziemi nie powinniśmy angażować się na dno, aby przynieść ulgę tym, którzy cierpią z powodu konsekwencji grzechu, samolubstwa, niesprawiedliwości; wyzwolenie jest nie tylko immanencją zbawienia, tak jakby można było pracować tylko po to, aby stworzyć raj na ziemi. Nasze Konstytucje stanowią wspaniałą syntezę tych dwóch elementów, gdy mówią, że miłość Chrystusa jest wyzwalająca i zbawcza. Wcielony jest w integralną promocję naszych odbiorców (por. Konst. 33), a zatem „realizujemy zbawczą miłość Chrystusa, organizując działania i dzieła o charakterze wychowawczym i duszpasterskim” (Konst. 41), skupione na ewangelizacji i katechezie, ponieważ „ naszą najwybitniejszą nauką jest poznanie Jezusa Chrystusa i najgłębsza radość, odsłonić wszystkie niezgłębione bogactwa jego tajemnicy. Chodzimy wraz z młodzieżą, aby zaprowadzić ich do osoby Zmartwychwstałego Pana, aby odkrywając w Nim iw Jego ewangelii najwyższy sens własnej egzystencji, wzrastali jako nowi ludzie ”(Konst 34).

To zadanie jest zarówno wspólnotowe, jak i osobiste: wspólnota jako taka powinna być „objawieniem Chrystusa i Jego zbawienia” (57), który uwalnia nas od egoizmu i czyni nas braćmi, zalążkiem nowej ludzkości. Rady ewangeliczne służą także misji: z posłuszeństwem każdy stawia cechy i dary w służbie wspólnej misji (Konst. 69); ubóstwo „prowadzi nas do solidarności z ubogimi i do miłowania ich w Chrystusie” (Konst. 79); a czystość „czyni nas świadkami upodobania Chrystusa do młodzieży” (Konst. 81).

Misja skierowana jest do młodych ludzi, zwłaszcza najbiedniejszych, opuszczonych i zagrożonych (patrz Konst. 2 i 26). Już w „9-letnim śnie” sam Jezus pokazał Janowi Bosko obszar pracy: „Pan wskazał Ks. Bosko młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszym, jako pierwszego i głównego odbiorcę jego misji” (Konst. ). To sam Pan „dał nam Księdza Bosko jako ojca i nauczyciela” (Konst. 21).

Wreszcie, Konstytucje zachęcają nas, abyśmy pamiętali, że niezależnie od tego, jaką działalność wykonujemy, „wychowujemy i ewangelizujemy zgodnie z projektem integralnej promocji człowieka, zorientowanym na Chrystusa, doskonałego człowieka” (Konst. 31). Oznacza to, że ewangelizacja jest nadzwyczajnym pośrednictwem w humanizacji osoby, właśnie dlatego, że edukacja zmierza do budowy osoby poprzez rozwój wszystkich jej wymiarów i osiąga komunikowanie wartości, uczuć, przekonań, ideałów, oprócz wiedzy, postaw i umiejętności . Z drugiej strony ewangelizacja pociąga za sobą cały wkład edukacji jako metodologii, w tym sensie, że to, co chcemy, aby młodzi uwewnętrznili, jest możliwe dzięki przychylnemu usposobieniu, radosnemu doświadczeniu, oświeceniu umysłu, predyspozycjom woli, aż stanie się mentalnością Praktyka chrześcijańska, umieszczenie w społeczności wierzących, zaangażowanie w historię. Takie jest znaczenie wyrażenia Ks. Bosko „edukacja jest rzeczą serca”.

- Centralne miejsce Jezusa Chrystusa przejawia się także w życiu wspólnoty. Przede wszystkim doświadczenie wspólnoty jako takiej opiera się na Chrystusie: brat kocha swoją wspólnotę, choć niedoskonały, ponieważ „wie, że w niej znajduje się obecność Chrystusa” (Konst. to on utożsamiał się z najsłabszym i najbardziej potrzebującym członkiem wśród nas (Mt 25,31-46); tak długo, jak jest jeden wśród nas w potrzebie, Chrystus będzie nas potrzebował. Praktyka rad ewangelicznych pomaga żyć we wspólnocie, jak w rodzinie, która raduje się obecnością Pana (Konst. 61, cytując Mt 18:20). To doświadczenie wspólnoty zjednoczonej w Chrystusie (por. Konst. 89) znajduje swój maksymalny wyraz w modlitwie wspólnotowej, ponieważ objawia się w sposób widzialny, że „nie narodziła się w woli ludzkiej, ale jest owocem Paschy Pańskiej” (por. J 1,13).

Samo życie wspólnoty staje się formacyjne, „zjednoczone w Chrystusie i otwarte na wymagania czasów” (Konst. 99). Co ważniejsze, mówi się o wspólnotach kształtujących: w nich „nasz duch żyje intensywniej: wszyscy członkowie tworzą rodzinę opartą na wierze i entuzjazmie dla Chrystusa” (103).

W społeczności, ci, którzy wykonują charyzmat animacji i rządów, czynią to „w imię i naśladowanie Chrystusa jako służby dla braci” (Konst. 121): „reprezentuje Chrystusa jednoczącego swoich w służbie Ojcu” ( Konst 55). Aby sprawować władzę we wspólnocie salezjańskiej, należy zatem żyć jako ikona Chrystusa.

Oczywiście ta koncentracja chrystologiczna nie wystarcza w artykułach konstytucyjnych, które dotyczą wspólnoty, aby zagwarantować jej „chrześcijańską” tożsamość. Musi być zawsze weryfikowana przez rzeczywistą centralność, jaką Chrystus w niej zajmuje, w myśleniu, osądzaniu, ocenie, integracji, przebaczaniu, miłości i prawdziwym stawaniu się „ciałem” Chrystusa.

- Niewątpliwe jest też, że rady ewangeliczne mają wyraźny charakter upodabniania się do Chrystusa. Wcześniej bez tego chrystologicznego odniesienia nie mieliby żadnego znaczenia: „Podążamy za Jezusem Chrystusem, który czystym i ubogim, odkupionym i uświęconym człowiekiem swoim posłuszeństwem i dzielimy się bliżej tajemnicą Jego Paschy, jego unicestwienia i życia w Duch ”(Konst 60).

Mówiąc o posłuszeństwie, ten sam artykuł dwukrotnie przedstawia Jezusa jako wzór. „Nasz Zbawiciel zapewnił nas, że przyszedł na ziemię, aby nie czynić Jego woli, ale wolę Ojca, który jest w niebie. (...) Żyjemy w Kościele i Zgromadzeniu w posłuszeństwie Chrystusa, wypełniając powierzoną nam misję ”(Konst. 64). Wszystko to ponownie podejmuje syntetyczne stwierdzenie w następującym akapicie: „Przyjmujemy Ewangelię jako najwyższą zasadę życia” (Konst. 64), co oznacza, zgodnie z listem do Galatów, że ważne jest, abyśmy „byli posłuszni prawo Chrystusa ”lub raczej„ mieć Chrystusa jako zakon ”(Ga 6, 2).

Nasze ubóstwo przejawia się również w postaci konkretnego naśladowania Jezusa, który „będąc bogatym, stał się ubogi, abyśmy mogli stać się bogaci jego ubóstwem ... zrodzeni w ubóstwie, żyli bez wszystkiego i umarli rozebrani na krzyżu” (Konst. 72, por. 2 Kor. 8: 9). W ten sposób jesteśmy zaproszeni do udziału w szczęściu obiecanym przez Boga „ubogim w duchu” (Konst. 75; por. Mt 5, 3; Łk 9,57-58).

Wreszcie dzięki czystości „naśladując Jezusa Chrystusa” (Konst. 80) i poprzez jego konkretną praktykę stajemy się „świadkami upodobania Chrystusa do młodzieży; pozwala nam kochać ich szczerze, aby wiedzieli, że są kochani ”(Konst. 81).

Chrześcijańska wizja rad ewangelicznych nie neguje jej antropologicznej wartości i jej humanizującej możliwości; są one raczej wzmocnione, jak wyjaśnia artykuł 62 Konstytucji: „W świecie kuszonym przez ateizm i bałwochwalstwo przyjemności, posiadania i władzy, nasz sposób życia świadczy, szczególnie o młodych ludziach, że Bóg istnieje i jego miłość może ugasić życie; że potrzeba miłości, chęć posiadania i wolność decydowania o własnej egzystencji nabierają w Chrystusie Zbawiciela najwyższego znaczenia ”. Zachęcające jest zauważyć, że Bóg nie jest uznawany na niekorzyść człowieka, ale raczej, że Chrystus przynosi człowieka do pełni.

- Również w życiu modlitwy, osobistej i wspólnotowej, pięknie opisanej jako dialog z Panem, znajdujemy pełnię naszej relacji z Panem Jezusem jako „synów w Synu”. Każdy z nas „karmi miłość Chrystusa przy stole Słowa i Eucharystii” (Konst. 84); w szczególny sposób wyraźne chwile modlitwy wyrażają tę bliskość z Panem „przywróć naszemu duchowi głęboką jedność w Panu Jezusie” (Konst. 91).

Jako wyraz jego przyjaźni z nim, salezjanin „uświadamia sobie potrzebę nieustannej modlitwy w prostym i serdecznym dialogu z żywym Chrystusem” (Konst 12). Potrzeba ta przejawia się w częstych odwiedzinach Jezusa w Najświętszym Sakramencie, z których „rozwinęliśmy dynamizm i stałość w naszej pracy na rzecz młodzieży” (Konst. 88). Wreszcie, jako największy wyraz naszej działalności duszpasterskiej z młodzieżą, zwracamy się do nich w spotkaniu z Chrystusem, w słuchaniu Słowa, w modlitwie iw sakramencie (por. Konst. 36).

- Wreszcie formacja jest postrzegana jako ciągła odpowiedź na tę miłość upodobania Pana, który nas wzywa; z tego powodu tekst konstytucyjny potwierdza, że ​​skoro formacja ma uczynić „doświadczeniem wartości powołania salezjańskiego”, angażujemy się w proces, który trwa przez całe życie, „oświecony przez osobę Chrystusa i Jego Ewangelię” (98). To pozwala nam głębiej dostosować się do Chrystusa i odnowić wierność Księdzu Bosko, aby odpowiedzieć na wciąż nowe wymagania młodzieńczego i popularnego stanu ”(Konst. 118).

„Spojrzenie na wzór Chrystusa oznacza pamiętanie, że droga uświęcenia, do której jesteśmy powołani, jest sposobem„ chrztu ”(Ef 4,19).” [39] I taka jest funkcja formacji iz tego powodu nie może ale kontynuować całe życie salezjanina w niekończącym się procesie, aż wszyscy będziemy w Nim.

W szczególności „sytuacje ograniczające” naszego życia są okazją do definitywnej i ostatecznej zgodności z Chrystusem. Chociaż artykuły na ten temat w KG22 zostały przeniesione z kontekstu formacji do życia wspólnotowego, nieznacznie przestawiając na to nacisk, nie przestaję reprezentować okazji do osobistej formacji.

Podobnie stan starości i choroby pozwala „przyłączyć się do odkupieńczej pasji Pana” (Konst. 53). Śmierć jest określana jako godzina, w której najwyższe osiągnięcie jest dane życiu konsekrowanemu, uczestnicząc w pełni Wielkanocy Chrystusa (zob. Konst. 54). Tak więc, zarówno w życiu, jak iw śmierci (por. Konst. 94), jesteśmy znakami siły Zmartwychwstania Chrystusa.

Możemy zsyntetyzować to naśladowanie Jezusa, w którym kształtujący charakter całego naszego życia jest zakorzeniony w pięknym rozstrzygającym artykule Konstytucji, w którym mówi się, że są one „dla nas uczniów Pana drogą, która prowadzi do Miłości ”(Konst 196).

Nasze Konstytucje pomagają nam podążać i naśladować Chrystusa we wszystkich aspektach naszego powołania: misja, życie braterskie, rady ewangeliczne, modlitwa, formacja. Z pewnością wynikającą z wiary możemy zatem wyznać, że w naszych Konstytucjach „ostateczną normą życia zakonnego jest naśladowanie Chrystusa, jak proponuje Ewangelia”. [40] Znaczenie programowego artykułu 196, w którym kończy się nasza Reguła Życia, nie jest niczym innym. To stwierdzenie czyni nasze życie, które jest zasadniczo „chrześcijańskie”, bardziej zachęcające i zaangażowane. Nic bardziej wymagającego niż wyznawanie Jezusa Chrystusa jako „naszej zasady życia”. Nic bardziej charyzmatycznego niż wiedza, że ​​„odkryliśmy go obecnego w Księdzu Bosko, który dał życie młodym”. Nic bardziej autentycznego niż wybór „Konstytucji jako testamentu Ks. Bosko,

Wniosek

„Bądźmy naśladowcami Ks. Bosko, tak jak On był z Chrystusa!”

„Ścieżka, którą życie konsekrowane ma podjąć na początku nowego tysiąclecia, jest prowadzona przez kontemplację Chrystusa” [41].

My, salezjanie, wszyscy byliśmy zaproszeni do kontemplacji Chrystusa spojrzeniem Ks. Bosko, który nie miał innego celu, jak tylko zbawienie młodzieży. Dla nas jego apostolska „chrystologia” jest naszą chrystologią. Jesteśmy wrażliwi na pewne charakterystyczne cechy Jezusa, które dla naszego drogiego ojca były programem życia. Nie napisał traktatu o chrystologii, ale jeśli chrystologia jest także historią naśladowania Chrystusa, żył i zapoczątkował konkretną ścieżkę, ścieżkę, którą publicznie postanowiliśmy przejść przez nasz zawód.

Powiedział na początku tego listu, że kontemplacja Chrystusa jest skonkretyzowana w trzech nierozłącznych elementach: poznać Go głębiej, kochać Go bardziej, iść za Nim bardziej radykalnie. Nie zaprzeczam - wcześniej! - znaczenie wiedzy teologicznej, a zwłaszcza chrystologii, chciałoby potwierdzić, że ten segment jest najbezpieczniejszą i niezastąpioną metodą poznawania i kochania Chrystusa; dla nas te wymagania przechodzą przez doświadczenie salezjańskie, to znaczy przez naśladowanie Ks. Bosko. Stoimy w ślad za Chrystusem w ślad za Ks. Bosko.

W roku 1986, w setną rocznicę historycznego zdjęcia zrobionego w Barcelonie, o. Viganó napisał następującą dedykację: „To najlepsze zdjęcie Ks. Bosko! Sto lat temu młodzi ludzie, którzy nie istnieli, czekają na ulice i kontynenty, aby dać namiętną misję salezjańską! Bądźmy naśladowcami Ks. Bosko, tak jak On był z Chrystusa! ”

Nasze Konstytucje słusznie kończą się artykułem, który daje godną podziwu syntezę tego naśladowania Chrystusa przez Ks. Bosko: „Naszą żywą władzą jest Jezus Chrystus, Zbawiciel przedstawiony w Ewangelii, która dziś żyje w Kościele i na świecie, i którą odkrywamy jako obecną w Księdzu Bosko, który oddał życie młodym ”(Konst 196). Nie mogliśmy lepiej wyrazić naszego zaangażowania i nagrody.

Zawierzam Maryi każdemu z was i młodzieży świata. Ona, która kontemplowała Chrystusa swym macierzyńskim spojrzeniem i sercem, uczy nas kontemplować Go, aż w pełni utożsamiamy się z Nim i skonfigurujemy nas, abyśmy pozostali dla młodych ludzi na świecie „znaki i nosiciele miłości Bóg ”.

Dla wszystkich Wesołych Świąt i Szczęśliwego 2004!

Pe Pascual Chávez V.
Reitor-Mor

[1] NMI n. 20.
[2] NMI n. 19.
[3] ACG 382 (2003), s. 20.
[4] CIVCSVA, Życie braterskie we wspólnocie; 22.
[5] CIVCSVA, Życie braterskie we wspólnocie; 22.
[6] CIVCSVA, Rozpoczynając od Chrystusa, 23.
[7] NMI n. 16.
[8] CIVCSVA, Rozpoczynając od Chrystusa, 23.
[9] S. Kirkegaard, Ćwiczenie chrześcijaństwa [Dzieła]. Tradução aos cuidados de C. Fabro. Florença, Sansoni, 1972, s. 8112.
[10] CIVCSVA, Rozpoczynając od Chrystusa 21.
[11] CIVCSVA, Rozpoczynając od Chrystusa, 23.
[12] Projekt życia salezjanów Ks. Bosko, ks. 154.
[13] Projekt życia salezjanów Ks. Bosko, s. 152.
[14] MB V, str. 933. Por. Konstytucje Towarzystwa św. Franciszka Salezego: teksty krytyczne. Rome, LAS, 1982, s. 72.
[15] Por. CG25, n. 20.
[16] F. Rinaldi i ACS 55 (1930), s. 923. Por. E. Viganò, „Profil salezjanina we śnie postaci o dziesięciu diamentach”, ACS 300 (1981), s. 753-819.
[17] Projekt życia salezjanów Ks. Bosko, ks. 153.
[18] ACG 382 (2003), s. 19.
[19] Projekt życia salezjanów Ks. Bosko, s. 154.
[20] MB I, s. 395.
[21] MB VI, str. 362.
[22] Por. MB V, str. 367.
[23] G. Bosco, Wspomnienia oratorium św. Franciszka Salezego. Edição crítica. Rome, LAS, 1991, s. 151.
[24] Projekt życia salezjanów Ks. Bosko, s. 155.
[25] MB I, str. 519.
[26] João Paulo II, Juvenum Patris, n. 10.
[27] JEVecchi, Spiritualità salesiana. Turim, Elledici, 2000, s. 114.
[28] R. Latourelle, Cuda Jezusa i cudowna teologia. 2nd ed. Salamanca, Sigueme, 1997, s. 288.
[29] M. Rua, cytowany w Konst. 21.
[30] J. Jeremias, Abba: centralne przesłanie Nowego Testamentu. 4 ed. Salamanca, Sigueme, 1993, s. 240.
[31] Constituíções e Regulamentos, „O system prewencyjny na educação dos jovens” [Pisma Dom Bosco], s. 266-274.
[32] RE Brown, Gospel of San Juan. Madri, Christianity, 1979, s. 632.
[33] G. Von Rad, Sermones. Salamanca, Sigueme, str. 26.
[34] H. Von Balthasar, „Bezpośredni związek człowieka z Bogiem”, Concilium 29 (1967), s. 418.
[35] Constituições się Regulamento "s firma założona Years", str. 263-265.
[36] Veritatis Splendor N. 15
[37] VC II. 93.
[38] CIVCSVA fundamentalną instytucja N. 8-9, podając zniżkowy n. 3.
[39] Żywotność Salezjańskiego IL PROGETTO di di Bosko s. 153
[40] CIVCSVA fundamentalną instytucja N. 8.
[41] CIVCSVA, Ripartii od Chrystusa N. 23.